We zijn een week verder en nog steeds heb ik nergens last van, lichamelijk gezien dan. In de vierde week na de prik Zoladex ben ik weer helemaal in vorm, dat wil zeggen dat ik geen dutjes nodig heb in de middag
Het is wel belangrijk voor me om iedere dag tenminste een activiteit te ondernemen, zodat ik niet te veel de kans heb om na te denken. Ik heb hele leuke dagen achter de rug de afgelopen week en toch komt er iedere keer weer, op de meest onverwachte momenten, het besef dat ik kanker heb. Het blijft ergens onrealistisch, terwijl ik me toch wel van de ernst bewust ben. Maar verder dan dat denk ik op dit moment ook niet. De doemscenarios die af en toe opduiken, probeer ik te vergeten en me vast te houden aan de goede berichten over hormoontherapie. Het frustrerende is dat ik er zelf gewoon helemaal geen controle over heb. Ik zeg vaak dat als ik een kilo sla zou moeten eten per dag om het weg te laten gaan, dan zou ik het doen, maar iets anders dan het allemaal zo positief mogelijk te ondergaan, kan ik niet...
Ik krijg nog steeds veel steun van iedereen om me heen, dichtbij in Belgie of verder weg in Nederland of Frankrijk. De stroom smsjes, kaarten, berichten en telefoontjes doet me echt goed. Het is een fijn gevoel dat men aan me denkt. Ik beantwoord niet alle mailtjes omdat het me 'verplicht' over alles na te denken, maar geloof me, het wordt erg gewaardeerd!
Aanstaande maandag heb ik de volgende afspraak met de professor. Ik hoop dan vooral antwoord te krijgen over hoe en wanneer de status van de kankercellen in mijn lichaam gecontroleerd wordt....
