De eerste strip Nolvadex is leeg (voor twee weken). Tot nu toe heb ik weinig tot geen last van bijwerkingen. Wel probeer ik iedere middag even te gaan liggen, maar die noodzaak lijkt nu ook iets minder te worden.
Wat het moeilijkste is op dit moment, vind ik de confrontatie met oude bekenden die vragen hoe het me gaat en hoe het op mijn werk is. Als ik tegen mensen, die niet weten dat ik ziek ben, zeg dat het goed met me gaat, denk ik in mijn achterhoofd 'Het gaat helemaal niet goed met mij', maar ik heb niet altijd zin in het hele verhaal. Lastiger wordt het natuurlijk als ze vragen hoe het met mijn nieuwe werkgever is (het bedrijf is per juni overgenomen door een Amerikaans bedrijf), maar ik heb er welgeteld 1 week voor gewerkt. Tja, dan komt het verhaal automatisch op borstkanker terecht en dat geeft een enorm shock-effect. Van de buitenkant is ook niet te zien dat ik ziek ben, zelfs ik vind het af en toe onrealistisch. Er zijn mensen die dan direct het gesprek staken, maar het heeft ook tot onverwacht diepzinnige gesprekken geleid. Ik weet nu wel dat het gezegde 'Ieder huisje heeft zijn kruisje' absoluut waar is...
