's Morgens ontbijt ik in de pelgrimsgîte, niet vanwege de gezelligheid maar vooral omdat anders mijn picniceten slecht zou worden. De meeste stappers zijn al weg. De fietsers zijn er nog. Mijn stapelbedgenoot Marco, een jonge sportieve Italiaan en ook fietser, neemt een selfie van ons. Het korte fluistergesprek gisteravond vlak voor het slapen wil hij zich herinneren. Hij was blijkbaar onder de indruk van mijn 1700 km. Ik ga als allerlaatste weg, een half uur over tijd.
Een eerste regenbui doet mij mijn jasje en broek aantrekken en zonder kousen verder te fietsen. Met natte kousen is het nog kouder aan de voeten en de voeten kunnen niet drogen 'aan de mast'. Ik vind het meelijwekkend, zo met mijn witte voeten in die sandalen. Echt franciscaans. Past eigenlijk wel.
Trouwens, er is wel een verschil in perceptie over de pelgrim: in Frankrijk en zeker in het noorden, is een pelgrim eerder een curiosum, een rariteit. In Spanje wordt de pelgrim met respect bejegend.
Een voorbeeld: een wegbermmaaier is bezig langs de weg, het verkeer wordt om beurten doorgelaten door gemeentemannen in een fluojasje. Achter mij geen auto's of vrachtwagens te zien. Voor mij toch wel een vijftal auto's en vrachtwagens. De man van de gemeente merkt de Sint-Jacobsschelp op aan mijn stuurtas en ik krijg voorrang. Ik rij aan 15 per uur voorbij de wachtenden. Ondertussen wordt er geroepen: Buen camino!
Alhoewel de zon er niet is, geniet ik van dat typisch Belgisch weertje.
De fietstocht is vandaag zeer mooi. Een ander Spanje toont zich. De heuvels worden plots groen en ik waan mij in Wales of Ierland. Het is er stil en vredig. Zover ik kan kijken korenvelden tegen een achtergrond van zachtgroene heuvels. In de verte een dorpje. Het gezoem van een bij, zwaluwen scheren in de lucht, ... niemand te zien.
Ik fiets verder en het blijft maar stijgen tot boven 1000 meter. Dat is de hoogte van de Ibañetapas.
Ik picnic onder een brug omdat onweer dreigt. In de verte gedonder, bliksemschichten... Het weer is omgeslagen.
Tot 3 keer toe ben ik volledig doorweekt. Uiteindelijk kom ik aan in Burgos na 92 km. Ik volg de camino merktekens tot in het centrum. Daar vind ik een hotelkamer. Goed gelegen voor een rustdag morgen.
De kamer is klein, maar alles is voorzien. Er is zelfs een kleine bijruimte dat uitgeeft op buiten. Ik maak er dankbaar gebruik van om alle natte spullen daar te drogen.
De 'waterschade' valt nogal mee. Mijn toeristische info is doorweekt. Een plasticzak met gaten is niet zo effectief, hé. Weer gewicht minder☺.
De receptioniste geeft mij een adres om goed en veel te eten voor weinig geld. Een schot in de roos, zo blijkt.
In het restaurant Morito is het er heel druk; er zijn alleen Spanjaarden. Jongeren vooral. Ik ben zowat de enige buitenlander. Ik mag naast Veronica en Luiz zitten. Luiz is flik bij de militaire politie. Het is een verliefd koppel. Hij heeft al een kindje uit een vorig huwelijk. Ze werken allebei en zien het helemaal zitten . Veronica kent een beetje Engels maar ik trek behoorlijk mijn plan in het Spaans. Dat vinden die twee geweldig en moeten dikwijls lachen met mijn enormiteiten. Op hun aanraden bestel ik mij (voor de lekkerbekken die een beetje Spaans kennen) una ensalada templada de calamares y setas (legucha, tomate, cebolla caramelizada, setas, calamares y vinagreta de pipas con jamón) voor 7 . Een portie voor zeker 2 personen. Ik drink er 2 glazen wijn bij en trakteer dat jong koppel op een biertje. Veronica trakteert mij terug met nog een glas rode wijn. (H)Ik, welgemutst, vraag de rekening en geef daarbij een tip. Bij het buitengaan wordt door de barkeeper de bel geklingeld als waardering voor de tip. Dat schijnt daar een gebruik te zijn.
Een mooie fietsdag, weliswaar overspoeld door plensbuien, wordt leuk afgesloten met een plezante avond in een gastvrij Burgos. Ik slaap onmiddellijk in, wat dacht je.
Logroño - Santo Domingo de Calzada via Navarrete, Ventosa, Huercanos, Najera, Cardenas, Berceo, San Millan de la Cogolla, Villar de Torre, Ciruena 74 km (1648-1722), 9.00 - 17.00 Zonnig, af en toe bewolkt, niet meer zo heet als gisteren, op het eind hevig onweer MP3: oppepmuziek van ABBA, the Beatles, Shania Twain, Dubliners (the wild rover) ---------------------------------------------------------------------------------------- Wat heb ik toch met Italiaanse vrouwen? In tegenstelling tot mijn bericht van gisteren was het weer prijs. Het zit zo: ik was een stapelbed toegewezen. Bij het uitpakken heb ik vooral bezig geweest op het bovenste bed. Mijn slaapzak was daar blijven liggen. Rond 23 uur ga ik slapen, nog in de roes van de Belgische overwinning, en leg mij op het bovenste bed. Het wil maar niet lukken, ik denk dat ik er ga uitvallen als ik slaap. Dus verleg ik mij naar het onderste bed. Senioren weten van die toestanden van mij. Er liggen wat spullen van mijn buurvrouw, denk ik, en ik verleg die naar boven. Ik slaap totdat ik rond 2 uur wakker word: er zit een jongedame bij mij op bed en we verschieten ons allebei een hoedje, het is schemerdonker. Ik kan wel zien dat ze net gedoucht heeft en "lochte" gekleed is. Een koppel stevige borsten puilen uit de badhanddoek. Zij vraagt:" Por qué": Half slapend wijs ik naar boven en zij zegt:" OK". Case closed, denk ik zo. Niets van. Ik ben mijn slaap kwijt en ik begin mij van alles voor te stellen. Zij boven is ook niet aan het slapen en denk waarschijnlijk hetzelfde:"Wat ligt die vent in mijn bed te slapen?". Ge begrijpt dat ik wat liggen draaien en keren heb... ´s Morgens blijkt dus ene Valentina uit Italië uitgeweest te zijn met een vriend, verschillende biertjes en wijntjes gedronken heeft en pas haar nest heeft opgezocht tegen 2 uur. Zij zei van zichzelf dat ze een 'bad girl´was; wat moet ik daarvan denken? Ze verontschuldigt zich voor het hele voorval. Enfin, we leggen het bij en we nemen een selfie voor alle non-believers. Als Hilde mij een sms bericht stuurt, is het eerste dat ik meld is dat er niets is gebeurd, maar dat er een Italiaanse ´schone´bij mij in bed heeft willen kruipen. Haar reactie:"Wijs zijn hé. Ik heb het volste vertrouwen in jou". Schoon toch .... Ontbijt om 7 uur. Ik zie dat René,mijn Hollandse vriend en route, mij smst: ik zit in Estella, morgen Logroño. In Burgos rustdag. Ik bericht hem terug dat ik een rustdag neem in Burgos en in Leon. Ik denk dat ik hem laat inlopen. Kunnen we misschien samen naar Compostella. Nu het eind begint te naderen, heeft het alleen rijden minder zin. Picnic aan vervallen kerkje en dito vervallen bankjes: het mos staat op de tafeltjes en zitbanken. Ik rij door naar het monasterio van San Millan de Yuso en Suso. Het is UNESCO beschermd werelderfgoed sinds 1997. De moeite waard voor de cultuurgeschiedenis. In een nabijgelegen dorpje staat een borstbeeld van Gonzalo de Berceo: primer poeta en lengua castillana. Hoe een boeregat bekend kan worden. Daar teren ze al 800 jaar op want Gonzalo is geboren in 1180. Onderweg neem ik een foto van huizenhoge hooipakken. Wie ´The Walk´heeft gezien, weet waarom ik hiervan een foto neem. En passant wil ik toch even vermelden dat ik de kaap van 1700 km ben gepasseerd. En geen greintje zadelpijn. Dit is de beste reclame voor Brooks zadels en voor de heer Vlerick in De Pinte waar ik met advies het zadel heb gekocht. Ik vind slaapplaats per ongeluk. Een hevig onweer breekt voor de derde keer uit. Ik sta helemaal uitgeregend en zoek schuilplaats. Ik kom terecht bij de Paters die mij met een gladgestreken gezicht voor 10 euro weten te strikken. Ik lig in het onderste bed, geen twijfel mogelijk want alle bedden zijn genummerd. Tot slot wil ik ode brengen aan de fiets: een prachtige uitvinding en met de huidige technische snufjes (versnellingen, lichtgewicht, gps, ....) kan je dus een reis maken tot diep in Spanje, op eigen kracht, zonder coureur te hoeven zijn. Ik lever hiervan het bewijs. Ik heb dan ook te doen met al die pelgrimstappers die bij afdaling niet kunnen "lozen" (hoe zeggen ze dat trouwens in het schoon Vlaams?). Als zij stoppen gaan ze niet meer vooruit, terwijl ik soms tegen 50 per uur naar beneden ga. ODE AAN DE FIETS.
Puenta la Reina - Logroño via Cirauqui, Estella, Los Arcos, Torres del Rio, Viana 71 km (1577 - 1648), 9.30 - 17.30 Zonnig, nu en dan wolkjes, vanaf de middag opnieuw heel warm, heet (+30 graden) en dezelfde hete tegenwind als gisteren geen MP3 ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Goed geslapen, maar ik voel een steek in de onderbuik. Dan toch slecht water gedronken. Ik neem preventief een paar erceflora's. Ik hoop dat het hem niet doorzet. (In de loop van de dag niets meer gevoeld, gelukkig) Het ontbijt is pas om 9.00 uur. Ik werk de blog bij over de dag voordien. Hans en Charlie zetten hun dag goed in: een lekke band. We nemen afscheid; mogelijks zie ik hen onderweg, maar zij rijden maar tot Los Arcos. Ik heb de bedoeling om naar Logroño te fietsen wat toch wel 30 kilometer verder is. Ik haal een stempel bij Maria van het restaurant. Ze is wat aangedaan. Ik mag hier nog terugkomen, zegt ze. "Quiero ver tu mujer Hilde". Er volgt een klim van 8% over 3 km. Na 10 km nog eens een klim van 7%. Het blijft maar stijgen. De afdaling is dan ook lang. Er is veel te veel te zien. Ik kan niet telkens stoppen; anders raak ik er in geen 100 jaar. In Estella mooie foto's van een kloostergang. Er is ook een processie aan de gang met vlaggen, mannen die luidop zingen en de priester met zijn misdienaars sluiten de stoet af. Op de hoek van een straat staat een Mariabeeld in een uitstalraam. Errond staan mensen te bidden. Het doet mij denken aan thuis en aan vroeger. Mijn papa had een grote zolder; daar stond een kapel die jaarlijks van de zolder werd gehaald en op de hoek van Zomergem Boven werd opgesteld. Papa is meer dan 50 jaar koorzanger geweest. Hij heeft ooit nog een medaille voor bewezen diensten gekregen van het bisdom. Ik kom toch echt uit een katholiek nest. Het is allemaal zo lang geleden. Het monasterio de Irache is indrukwekkend. De geschiedenis is hier zeer tastbaar. Bij het klooster onder de platanen picknicken, samen met een Spaans koppel en hun klein kindje. De vent is heel spraakzaam en vindt het leuk met een Vlaming over de voetbal en van alles te praten. De lessen Spaans komen nu wel van pas en op een of andere manier begrijpen ze mij. Soms lachen ze met de woorden die ik kies. Aan het klooster kan je ook wijn degustreren. Het kost niets en je hebt de keus: water of wijn, allebei uit een kraantje. 2 copas de vino, por favor. Het smaakte. In Los Arcos haal ik een stempel bij de vrijwilligers van het Vlaams Genootschap. Het is er zeer druk. Vele wandelaars komen strompelend binnen. Ze zijn van alle nationaliteiten. Een oude Amerikaanse vrouw met Alzheimer krijgt de gepaste opvang. Ik krijg van een van de vrijwilliger een foldertje van een gloednieuwe albergue in Logroño. Het fietsen is weer zeer afmattend, nog het meest door de hitte. !Que calor¡ Zelfs de Spanjaarden zitten te puffen. Vlak voor het binnenrijden van Logroño neem ik de wandelroute van de stappers en wat passeer ik? Het alombekende huisje van Maria die in opvolging van haar moeder de wandelaars een stempel en een aanmoediging geeft aan de vele pelgrims die er passeren. Ook Arnaut van Woestijnvis is hier langsgekomen. Ik neem de tijd om met haar wat te praten. De albergue in Logroño is inderdaad van recente datum. Het onthaal van Virginia heel vriendelijk. Ik kan er slapen voor 10 euro. In een tapasbar kijk ik naar de laatste 20 minuten van de match België - Rusland en zie de Belgen winnen, tot groot jolijt van de andere mensen in de bar. Ik bestel nog een rode wijn. Er breekt voor de tweede keer een hevig onweer uit boven Logroño. Als dat zo zit voor morgen wacht mij een "deugddoende" douche op de fiets.... Neen, vrienden, deze keer geen schone Italiaanse of grappige Quebecoise ontmoet. Ge kunt niet alles hebben. Maar het gedacht dat Basje op dit moment ligt te dromen van de Belgische voetbal is voor mij meer dan genoeg...
via Cizur Menor, Esparza, Arleguy, Ermita de Eunate
38 km (1539 - 1577), 12.00 - 16.30
Zonnig, geen wolkje aan de lucht, vanaf de middag warm, heel warm, zeg maar heet (tot 38 °) én een hete tegenwind
------------------------------------------------
Ik heb vast geslapen tot half acht. Ik moest minstens blijven tot 10 uur want de wasserij ging pas dan open. Ik werk de blog wat bij, neem een ontbijt in een barretje (chocoladekoek, vers fruitsap, koffie). Ik ben pas klaar tegen 11 uur. Ik ben 'à l'aise' en heb weinig fut. De zon is al stevig van de partij.
Ik haal een stempel in de stad en volg hierbij de merktekens van de pelgrims in het voetpad. 'Hello Marc', hoor ik roepen en daar staat ze. Francesca la bella.
Een beetje verwijtend dat ik nog maar in Pamplona ben, terwijl zij dat te voet heeft afgestapt. Ik ben duidelijk geen echte pelgrim in haar ogen. Ze is wreed jaloers op mijn fiets, want dan had ze gisteren de hele dag kunnen shoppen. Enfin, we nemen opnieuw afscheid en wensen mekaar 'bon camino'.
Het is al tegen de middag als ik start en ik voel direct het niet fameus gaat worden. Het is heet en ik heb geen kracht meer in de benen. Daarenboven is het verraderlijk steil, vals plat. Ik ga moeizaam vooruit. Ik heb geen water meer en ik neem van de kraan aan een pompstation. Een verkeerde keuze, zo zal de dag nadien blijken. 8 km verder moet ik al stoppen. Ik vind gelukkig een goed plekje in de schaduw onder platanen waar ik bij een oude grote waskuip uitgebreid picknick. Het is immers van gisteren middag geleden dat ik deftig gegeten heb. Een Spaanse komt mij wat gezelschap houden. Haar 2 golden retrievers zwemmen ondertussen in die grote waskuip.
Na ruim een uur rust fiets ik verder. Het blijft altijd maar stijgen, tegenwind op kop, het is stoempen begot. Verdorie, het is bijna even lastig als eergisteren en ge ziet dat niet in het landschap.
Uiteindelijk krijg ik een afdaling en ik ga tot 57 km per uur. Wel leuk.
Via Campanas bereik ik in een verzengende hitte het mooie Ermita de Sancta Maria. Een zeer belangrijke plek voor pelgrims. Een prachtig voorbeeld van romaanse bouwstijl. Ik moet wachten tot 16 uur vooraleer het opengaat. Binnenin is het heerlijk fris en ik blijf nog wat luisteren naar een zangkoor. Thomas, een Oostduitser, neemt een foto van mij. Ik rij door naar Puenta la Reina. Ook een historisch belangrijke plek vanwege de bekende brug. Ik vind een mooie kamer met ontbijt in een hostel.
Ik probeer mijn Spaans in gesprek met Maria, de uitbaatster van de bar. Ze is 61 en haar schoonzoon Mohammed helpt haar in de zaak. Ik maak ook kennis met Hans en Charlie, een Nederlands koppel uit Den Haag. Zij zijn vanmorgen met de bus aangekomen in Pamplona. Weinig slaap, amper gegeten, ze zijn helemaal uitgeteld. Ik help hen bij het vinden van een slaapkamer. Later eten we samen in het restaurant van Maria een menu del dia. Ik word door hen getrakteerd met een glas rode wijn. Het zijn toffe mensen. Hans is wel hartpatiënt en zo'n dag als vandaag doet hem geen deugd.
Zonnig. Tegenwind maar wel grootste deel afdaling Geen MP3
------------------------------------------------
Je moet dat eens meemaken: je ligt met 50 wereldvreemde mensen op een slaapzaal (overigens mooi gerestaureerd) en je hebt zo goed als niets geslapen vanwege het ongelooflijk gesnurk. Heb je dan eindelijk de slaap te pakken en floep, daar gaan de lichten aan om 6 uur. Voor mij is dat dan nog nacht hé. Maar je hebt ook nog van die streverkes die hun gsm instellen op 5.45 uur. Om toch maar eerst aan die lavabo te kunnen staan.
Ik zie Francesca haar omdraaien in haar slaapzak. Ze zucht diep en staat dan op met de rest van de meute. Ik wens haar een mooie camino, maar blijf zelf liggen totdat de meesten weg zijn.
Nu heb ik als laatste de lavabo. Ik pak in en ben om 7.30 klaar. Ruim een halfuur voor de deadline van 8.00 uur. Ik geeuw van de slaap én van de honger.
Een desayuno in een nabijgelegen bar voor 3 euro. Een vijftal Nederlandse vrijwilligers van die pelgrimsgîte even jennen met hun alomgekende onkunde bij penalty's, dat ze daardoor nooit wereldkampioen voetbal zullen worden en mijn dag kan al niet meer stuk.
De klim van gisteren wordt gecompenseerd door de afdaling van vandaag. Een paar klimmetjes tussendoor maken de afwisseling compleet.
Ik ontmoet onderweg een Duitser George en van hem krijg ik het adres van Pension Olga in Pamplona. Na wat zoeken neem ik een kamer voor 1 nacht. 25 . Het verschil met Frankrijk valt meteen op. Ook het eten is goedkoper. Ik eet 'un menu del dia' (3 gangen) voor 10 euro, wijn inbegrepen. Op die manier kunnen we het nog een eindje uitzingen.
Ik passeer een wasserij en laat zoveel mogelijk kleren wassen voor 10 . De volgende morgen (zaterdag) mag ik ze halen.
De Spaanse lessen die ik heb gevolgd, brengen mij veel sympathie bij de mensen. Het gaat wel niet zo vlot als in het Frans, maar langzaam sijpelt de woordenschat en de vervoegingen van werkwoorden binnen.
Ik ga de stad bezoeken. 15 minuutjes wandelen en ik duik onder in de gezellige drukte van een vrijdagavond in Pamplona. Ik bespaar jullie de toeristische sightseeing. Maar die ijscrème was super. De marktjes, de bruiloft, het openluchtconcert, ... een mix van alles. Het geniet ervan, maar mis nu wel Hilde. Na enkele uren toerist uithangen keer ik terug. Ik werk de blog bij en kijk op tv ondertussen naar de goaltjeskermis van Frankrijk tegen Zwitserland. Mijn ogen vallen toe en ik slaap als een blok. Ik haal mijn schade in van gisteren.
Deze morgen vroeg wakker. Ben wat nerveus: ik wil vandaag al een deel van de beklimming naar de Ibañetapas doen en mogelijks overnachten in het plaatsje Valcarlos. Morgen is het dan D-Day: de oversteek naar Spanje. Dan zal ook blijken of ik over die bergen kan. Vanuit mijn kamer zie ik ze in de verte liggen. Het doet mij denken aan die tekeningen uit de speciale bijlages van de krant Het Volk van de Gentse tekenaar De Budt. Zijn zoon heeft nog bij mij in de klas gezeten. De cols werden afgebeeld met een hamer en de coureurs minuscuul op de rand van de berg naar omhoog. Nu ging ik zelf zoiets doen. Waar zitten mijn gedachten? Nu, ben al zover geraakt. Het zal nu ook wel lukken, zeker. Misschien ben dat klein muizeke op de tekeningen? Genoeg gemijmerd.
Na het kleine ontbijt, le petit déjeuner, werk ik de blog bij op de PC van Jeanne. Ik doorloop daarna alle bagage en ik zend anderhalve kilo met de post naar Zomergem. Kost: 18 euro.
In het postkantoor zijn de postbodes blijkbaar op de hoogte van de taaltoestanden bij ons. We begrijpen elkaar.
Onderweg zie ik ook verkeersborden waarvan de Franse tekst is overspoten met zwarte verf. Flor Grammens zou zich hier thuis gevoeld hebben (voor diegenen die Flor niet zouden, kijk op Internet of in de Encyclopedie van de Vlaamse Beweging).
Ik wil de Stèle de Gibraltar zien, maar voor ik het goed en wel weet ben ik al 8 km te ver. Het zal voor een andere keer zijn. Wat verder passeer ik het kruis van Galzetaburo.
Het landschap wordt meer en meer bergachtig. Ik voel het aan mijn kuiten en dijen.
Op de drukke D933 zijn er wat klimmetjes te doen, maar het gaat redelijk goed. Traag maar zeker kom ik er ook.
Ik bereik om 13.30 uur de in pelgrimskringen bekende stad Saint-Jean-Pied-de-Port. Ik stap af en met de fiets aan de hand wandel ik door de Sint-Jacobs poort. Sinds 800 zijn er ontelbare pelgrims hierdoor gewandeld. Het doet wel iets nu ook één van hen te zijn.
Een gebouw geeft aan dat het nog gebruikt werd als 'prison des évèques'. Ze staken dus vroeger ook al de bisschoppen in het gevang.
De sfeer van SJPP valt me tegen. Het loopt er vol van soms bizarre pelgrims én van oude, lelijke toeristen met bobbels op hun witte benen en rare hoedjes op het hoofd. Toeristen die komen kijken naar de pelgrims. Pelgrims die niet willen bekeken worden. Om kort te zijn, ik wil er zo vlug mogelijk weg.
Ik zet aan en veel te vroeg bereik ik Valcarlos. Wat nu? Ik besluit door te rijden naar de Ibañetapas. Mocht het mij niet lukken, dan kan ik nog altijd terugkeren, in afdaling.
Zoals beloofd aan de cardiologe doe ik mijn hartslagmeter om en zet hem in alarm van zodra ik 150 hartslagen per minuut haal. De benen zijn goed en ik trap in een rustig tempo met klein verzet. Ik ga nooit boven mijn limiet naar omhoog. Ik weet niet goed hoever ik zit van de pas, maar er is een uitzichtpunt waar ik stop om een foto te nemen en eens te drinken. Na 10 minuten ga ik verder en voilà, ik ben er. Ik heb er een kleine 2 uur over gedaan.
Een zekere Michel uit Bordeaux neemt een paar foto's voor de album. Ben toch wel een beetje fier over mijn prestatie. Tot voor 2 jaar niet echt veel gefietst en nu over een bergpas in de Pyreneeën. Daar zit zeker mijn trainingsprogramma van Medifit uit Waarschoot voor iets tussen. Bedankt hé Martine en Geert.
Ik stop nog even bij de gedenksteen van paladijn Roland die daar is gesneuveld na een wraakactie van de Basken (en niet van de Saracenen! ). Wraakactie omdat Karel de Grote de stadsmuren van Pamplona had vernield en zo de vrouwen en kinderen van de Basken onbeschermd achterliet.
Ik merk op dat de steen ROLDAN vermeldt en niet ROLAND. Zou de steenhouwer - moedwillig of niet - een kapfout hebben gemaakt? Ik heb er geen foto van want mijn smartphone batterij was plat. En het zwaard van Roland was ook al weg. Het blijft voor beroering zorgen...
Ik zoek wat verder slaping in de bekende pelgrimsgîte van Roncesvalles. Dat op zich is al een heel verhaal. Veel herinneringen uit mijn internaat, de geur van de schoenzaal, halve chambrettes, het licht uit om 22 uur, het licht aan de volgende dag om 6 uur. Man man, wat men niet allemaal meemaakt. Een reisbureau kan het nooit zo goed in mekaar steken.
En zeker niet dat in mijn chambrette (er staan 2 aparte bedden) Francesca komt slapen. Wow, ze zei dat ze 40 jaar was, maar daar geloof ik niets van. De jonge dame was werkzaam in ... de HR business, woonde in Milaan en was aan het bekomen van haar eerste marsdag. Ze smeert haar pijnlijke voet met een wit schuim dat sterk naar Algipan ruikt. Ik zeg dat ik daarmee mijn baard scheer en ze proest het uit.
Het licht ging uit. Ik heb slecht geslapen. Zelfs met oordoppen was het gesnurk niet te harden. Ik heb het slapen op een dortoir met de pelgrims nu eens meegemaakt, maar ik weet niet of ik dit nog veel ga doen. Morgen komt een leuke rit naar Pamplona, zink af.
Mijn rood schriftje raakt vol en ik wil nog wat witte prulpapiertjes overhouden. Mijn zwart dagboekje heb ik nog niet eens opengedaan. Ik heb blijkbaar geen behoefte om een soort dagboek bij te houden. Ik schrijf immers de belangrijkste zaken in deze blog. De wat meer persoonlijke zaken raak ik kwijt in de brieven aan familie, vrienden en kennissen. Dus dat zogezegde dagboekje moet eraan geloven. Het wordt gedegradeerd tot een kladboek.
Ik ben vanmorgen opgestaan met Marcel, een Bretoense militair op rust die gisteravond is toegekomen. Marcel is 60 jaar en hij heeft al het stuk camino van bij hem thuis tot aan Dax te voet vorig jaar gestapt. Hij doet nu verder en het wordt zijn eerste marsdag. Hij heeft een rugzak bij van een missie in Afghanistan; het is zandkleurig. Aan zijn rugzak hangt een kleurrijk kalebas, een souvenirtjevan één van zijn talijke missies in Afrika. Ik neem een foto voor Ket omdat die geïnteresseerd is in al die toestanden. Ge ziet, ik denk aan jullie. Hans, de rugzak is echt heel speciaal; er zitten veel zakjes en compartimenten aan. In feite een grote kubus met een geïsoleerd stuk voor een waterzak van anderhalve liter. De hele bagage van onze militair weegt 13 kilo. Er zijn er die veel meer meesleuren ... Dany is met zijn doos overtollige bagage (13 kilo) naar La Poste gegaan. Ze nemen de verzending op zich voor de prijs van 54 euro. Als ik een doos zou versturen, dan zou me dat misschien 10 euro kosten. Ik denk dat ik dat ook ga doen. Al was het maar anderhalve kilo...
Ik sluit als een goede huisvader de gîte af en steek de sleutel in de brievenbus van het presbytère. Ik betaal mijn donatio met al mijn kleingeld, zo'n 10 . Ik ben dan ook van al die rosse centiemen af. Ze moesten dat afschaffen.
Van de gîtemadam heb ik een internetadres gekregen waar ik de blog bijwerk van de laatste 2 dagen. Ik start pas om 12 uur met fietsen.
De zon straalt, maar er is een koel windje. Mijn rechterknie is weer heel wat beter. De 'rustdag van 50 km is goed geweest.
Het vlakke landschap verandert in een soort Vlaamse Ardennen met enkele venijnige hellingen. De bergen naderen? Ik zit volop in Frans-Baskenland. De plaatsnamen zijn bijna niet meer uit te spreken en ik zie onderweg een hoge kaatsmuur met tribune. Dat is voor de pelota, de favoriete sport van de Basken. Ik zie de eerste man met een alpin: een groot zwart 'soepbord' staat wat schuin op zijn hoofd. Ik heb dat ooit ook gedragen en ik denk aan het kamp waar ik toen door de senioren werd bestempeld als 'pépé'. Het is zeker 20 jaar geleden.
Mijn kerkbezichtigingen verminderen. Ik focus mij op de klim van morgen en overmorgen. Met 2 limonades in een bar in Peyrehorade fiets ik verder. Onderweg kom ik Marcel nog eens tegen. Hij zal slapen in de bekende abdij van Sorde.
Ik ben bijna aan het Maison Franciscaine als ik een sportief meisje op de fiets inhaal (niet slecht hé, mannen? Ik met al mijn bagage en zij op een licht racefietske!). Ze wenst mij 'Bon courage et bon camino, monsieur'. Ze heeft schone benen.
Ik vind gemakkelijk de pelgrimsgîte: het is de mooiste locatie van allemaal. Een prachtige binnentuin, nette kamers en een dortoir van het vroegere klooster van franciscanen. De paters zijn weg, maar de pelgrims blijven komen. Het onthaal wordt verzorgd door een koppel Jean en Jeanne, 2 sympathieke vrijwilligers uit Waals-Brabant. Jean drinkt een abdijbier Floreffe en als Jeanne mij vraagt of ik wat water met cassis wil hebben, zit ik te pinken naar den Floreffe. Jean heeft het begrepen, heeft duidelijk ook nog zin in eentje en haalt er 2 uit zijn bak die hij meegebracht heeft van thuis. Jean is indertijd nog bieruitzetter geweest. J&J hebben jaren terug de camino afgestapt en de liefde voor de camino is gebleven. Zij houden vrijwillig de pelgrimsgîte open gedurende 14 dagen. Jeanne vertelt mij dat ze in Spanje zat is geweest van die kraan waar gratis wijn kan getapt worden. Ik denk dat ik daar ook eens ga stoppen.
Ik doe wat inkopen en kook mijn potje in de keuken. Alles is picobello in orde. Meer moet dat niet zijn, hé. Ik deel mijn fles wijn met Frans, de Antwerpse ex-brandweerman, die - net als ik - sinds een paar maanden op rust is en nu de camino te voet doet. Hij stapt te vlug; zijn vrouw zal hem in SJPP vervoegen binnen 14 dagen. Dus blijft hij hier een paar dagen rondhangen. We brengen een gemoedelijke avond door. Ik val op mijn kamer onmiddellijk in slaap. Ik hoop dat ik niet te luid gesnurkt heb....
PS. Sommigen onder jullie vragen af en toe een foto te posten. Met deze blog is dit niet gemakkelijk. Hij verkleint voortdurend de foto's die ik neem. Ik zit wel al ondertussen aan een 500 foto's. Maar als ik terug ben, zal ik mij daar eens mee bezig houden. Ne mens op rust moet toch nog wat hebben om zich te amuseren hé?
's Morgens opgestaan met Herman, de stapper. Gisteren heb ik hem geholpen om een gîte te vinden die een TV heeft want hij wil absoluut de Belgen zien spelen tegen de Algerijnen. Hij zal mij een SMS sturen met de uitslag (hetgeen hij 's avonds ook doet). Ik neem wat foto's van hem en we wisselen e-mail adressen uit.
Ik pak mijn spullen in en wil net starten als René Luyckx mij aanspreekt. René is 52 jaar, Nederlander, en tot voor kort werkzaam als officier bij de Koninklijke Marine op de personeelsafdeling. Hij is er vrijwillig uitgestapt en doet deze tocht om tot rust te komen. Voor de eerste keer in zijn leven heeft hij nu eens beslist iets te doen voor zichzelf. Hij is heel blij dat hij dit heeft gedaan want net als ik ervaart hij de camino als een unieke belevenis. Hij is gestart uit Nederland met een knieblessure. Om die reden doet hij het rustig aan. Qua snelheid zijn we aan mekaar gewaagd. Dus een ideale compagnon om samen te fietsen. Wie zei ook weer dat ik mij alleen zou voelen? Niets van.
Ik ben René in stilte dankbaar want mijn rechterknie protesteert. Ik ga een paar dagen over de 100 km en lap, ik krijg de rekening meteen gepresenteerd. Ik moet leren aanvaarden dat ik 60 jaar ben, zo goed als nooit aan sport heb gedaan en dat ik het dus kalmer aan moet doen.
René en ik praten over heel veel zaken en we blijken goed overeen te komen. Onze verhalen doen mij een beetje denken aan de Thales of Canterbury van Chauccer (dacht ik). Jullie moeten maar eens googelen. Ik ga hier geen literatuurles geven hé.
In Lesperon ontmoeten we alweer Herman en René (den Hollander) tracteert ons op een drankje. We hebben de klokken laten luiden in Lesperon.
Aan het eind van de rit (stop in Dax voor René) vind ik een echte pelgrimsgîte in Saint-Paul-lès-Dax. De sleutels zijn te halen bij een presbytère.
Blijkt zo'n soort parochiaal secretariaat te zijn. Ik installeer mij en ben net bezig op de kaart te kijken voor de volgende dag of daar komt Dany aan.
Man, man, geladen als een ezel. Een familietent om u tegen te zeggen, een matras zo groot dat het mijne er wel 10 keer in kan. Een zwaar slot enz...
Hij is al die ballast spuugzat en heeft ergens een grote kartonnen doos gekocht. Hij gaat al die spullen terugsturen naar huis. Hij komt op 13 kilo!
Ik neem foto's en heb echt met hem te doen. Daarenboven heeft hij al de hele tocht zadelpijn. Zijn Brooks zadel heeft hij niet ingereden en tot overmaat van ramp zijn er een paar Hollanders eigengereid hem komen 'helpen' door zijn zadel extra aan te spannen. Daardoor kan zijn zadel zich nooit vormen en rijdt hij als het ware op een plank. Als getraind fietser legt hij op de koop toe heel veel kilometers af (gemiddeld 135 per dag).
Ik help hem waar ik kan.
's Avonds gaan René, Dany en ik eten op restaurant en we hebben een gezellige avond. Er is geen TV en dus zien we niets van de voetbal. Maar dat geeft niet: de camino compenseert in ruime mate.
Morgen scheiden onze wegen: René neemt de mooie route naar de Somport (voor mij te steil), Dany neemt mijn route maar fietst veel sneller (zeker nu hij verlost hij van 13 kilo bagage). Ik doe het vanaf nu rustig aan, naar Saint-Palais. Een buitenverblijf van Albert?
Ik verschiet ervan dat er zoveel mensen mij volgen. Bedankt voor jullie aanmoedigingen.
Iets openhartigs nu: ik heb mij voorbereid op heel veel zaken (praktische zaken, route, fysieke training, noem maar op), maar dat de tocht mij mentaal zo zou pakken heb ik niet voorzien. Vrienden, we leven veel te snel. We kijken bijna nooit om en we doen maar mee aan die 'rat race'.
Ik kom nu tot de vaststelling dat ik heb nagelaten te praten met mensen die mij dierbaar waren en er helaas niet meer zijn. Ik neem nu onderweg de tijd om alles een plaats te geven. Aan allen die het willen verstaan: neem de tijd voor elkaar. Het is zo belangrijk.
Voor Hans VC: in codetaal - ik heb gevonden wat ik zocht.
Voilà, dit moest er eens uit. Ik rij nu naar het Maison Franciscaine, een sfeervol plekje om te verblijven volgens de gîtemadam.
Vrienden, ik heb me overslapen. Het was ruim 8.30 uur. Het verschil in een bed van een sympathiek hotel en dat van een muffig caravan laat zich voelen.
Nog slaperig aan de ontbijttafel. Mevrouw wist mij te vertellen dat Patrick gisteravond nog langs geweest was om te melden dat hij op een camping zijn tent had opgeslagen. Waarschijnlijk wou hij die avond (nacht) nog wat gezelschap, maar ik was op restaurant en we hebben dus mekaar mislopen. Ik heb hem dus niet meer gezien, mon ami breton. Ik zal hem een mailtje sturen als ik thuis ben, met de foto's van gisteren.
Wat orde op zaken gesteld. Deze keer ook naar Office de Tourisme (OT) en een vriendelijk stagiairke laten bellen voor een slaapplaats. Uiteindelijk gevonden maar verder dan gepland. Ik zal dus kilometers moeten doen. Stempel van Arès zowel van het hotel als het office du tourisme.
Picnic aan Lac du Sanguinet: zeer rustig en kalm. Het is maandag en de Fransen zijn aan het werk. Gelukkig. Over de middag geen kat op straat. Die hele economie ligt dus over de middag gewoon stil.
Het is aangenaam fietsen. Knie doet geen pijn meer. Ik fiets heel vlot, ik heb meewind. Het landschap is in zijn eentonigheid typisch. Ik waan me soms in de droge Kempen, maar dan weidser.Hier en daar zijn de bossen geteisterd door bosbranden. Men doet heraanplanting, maar ook de landbouw neemt zijn deel. Het is zanderig en er groeit alleen maïs. Er zijn nog veel kale plekken zodat het ingesloten, bevangen gevoel er voor mij niet is. Ik geniet van die streek. Toch wel iets opvallend: ik rij voorbij veel huizenhoge stapels zwarte boomstronken, waarschijnlijk van de bosbranden. Zij zijn nog steeds aan het nablussen!
Ik kom laat aan bij de gîte. Met een nieuw record in de benen, 112 km. Ik zit er wel door en de knie begint weer te zeuren.
Ik maak kennis met Herman (64 jaar). Heeft 40 jaar gewerkt, woont in een boerderijtje nabij Tongeren. Hij stapt tot Saint Jean Pied de Port (SJPP). In oktober keert hij terug om de rest te stappen. Hij is in feite Nederlander en vertelt mij van een systeem van loonopslag bij elke vorming die hij heeft gevolgd. Dit heeft hem geen windeieren gelegd want zijn toeslagen zijn nu hoger dan zijn pensioen. Dat systeem hebben ze afgeschaft.
Het was onbetaalbaar.
En dan komt Rosy binnen: zij is de gîtemadam. Een vriendelijk mens, maar zij is ook een remedie tegen de liefde. Zij heeft haar op haar dubbele kin en ziet er niet uit. Maar ... ze brengt mij een tomaat, wat komkommer, geraspte kaas en 2 schellen hesp. Ook wijn in een karaf. Herman zegt tegen haar dat ik knapper moet zijn dan hij, want hij heeft maar wat tomatenpuree in blik gekregen om zijn spaghetti te maken. Ik geef Rosy drie kussen; ik wil stoppen bij 2, maar ze wil er 3. Ne mens moet wat doen hé.
Ik verga van de honger en maakt een driedubbele portie spaghetti. Ik doe Jeroen Meus alle eer aan en ik speel alles binnen.
Ik geraak aan de klap met Herman. Hij zegt mij dat ik later spijt ga hebben van zoveel kilometers per dag. Ik moet hem gelijk geven. Ik ben mij weer aan het forceren. Vrienden, de tocht is maar zinvol als je de tijd neemt (of kunt nemen).
Dat is niet aan iedereen gegeven. Ik voel mij dan ook 'a lucky bastard'.
Goed geslapen in hotelletje La dame du Coeur. Als ontbijt warme croissant, warme koek met chocolade, zelfs het stokbrood heeft nog warm. Alles van de warme bakker. Met lekkere confituur. En deze keer geen abrikozen uit potjes.
Ze spreken hier aan deze kant van de Gironde anders: le matèng bijvoorbeeld. Het hotel is ook bar-tabac-bistro. 's Morgens schuiven de staminees binnen, vullen hun tiercé blaadje in, drinken een koffie, iedereen kent iedereen. Vijf mannen en een vrouw. Het is een mannenwereld, hoewel de vrouw het hoge woord voert. Ze heeft een dik achterste, ge zoudt er zo kunnen op kaarten. Een beetje slonzig zo.
Thema van de dag: de wereldbeker voetbal. Ik mag van de patron een voetbalkalender uitknippen uit de gazet van gisteren. Zo weet ik wanneer België moet spelen tegen wie.
Kolder van de dag: ik ga op aanraden van een hoogbejaarde koster monsieur le curé opzoeken voor een stempel. Nathalie wijst me de weg. Drie keer aanbellen, er wordt niet opengedaan. Ik ga achteraan kijken en een stokoude pastoor loopt er in de hof. Hij heet De Bruyne, is van Veurne en 91! Nog altijd van dienst want hij doet een zondagsmis om 10 uur. Na wat rommelen in de kast:"Je ne trouve pas l'encre. Alors, sans encre". Enfin, het resultaat is een gedrocht van een stempel. Ik vraag hem te dateren en met veel moeite zet hij een datum en zijn handtekening. De Kerk als institutie is hier op retour. Ik doe mijn inkopen voor de picknick in de overdekte markthal, zelfs op zondag open van 8.00 tot 12.00! Ik koop er paté op baskische wijze klaargemaakt. Madam zegt mij dat ik het in 1 keer ga opeten. Zo goed is de paté volgens haar en ze heeft nog gelijk ook.
Ik start om 9.30 uur en volg de voie verte langsheen de kust. Er is een stevige meewind en ik rij vlotjes 22 km per uur. Ik geniet ervan.
Ik passeer bunkers uit WO2 (atlantic wall gesigneerd door Erwin Rommel) en wat later het naturistencamping Euronat wat me de senioren- woordspeling ingeeft dat ze daar betalen met een natte euro.
Ik luister naar de hese, slepend sensuele stem van Norah Jones. Ik ben nog lang niet moe en rij aan één stuk tot over de middag. De voie verte is prachtig en bij momenten eerder iets voor mountainbikers.
Een randonneur passeert me. Op zijn fietsshirt staat STEVENS. Ik denk dat het een Vlaming is, maar het is 'mon ami en route' Patrick. Hij is Bretoen en volgt de Vélodyssée tot aan Biarritz. Daarna weet hij het nog niet. Hij kampeert wild en heeft heel weinig bagage op de fiets. Hij stinkt een beetje. Hij is 47 jaar en nog steeds single. Van beroep is hij lasser, maar momenteel werkt hij niet. Hij woont in een huisje van zijn vader in een godvergeten boerengat ergens in het mooie Bretagne. Op een of andere manier klikt het wel tussen ons en hij blijft meerijden tot aan Arès. We trakteren onszelf op 2 grimbergens.
We wisselen adressen en telefoonnummers uit. Ik heb het gevoel dat Patrick ooit aan mijn deur gaat staan.
Onze wegen scheiden: ik neem een kamer in La Petite Auberge en hij gaat ergens slapen. 's Avonds zie ik op restaurant Frankrijk winnen tegen Honduras met 3-0, tot groot jolijt van de Fransen.
Ik kruip moe in bed. Ik heb er 111 km opzitten (een record!) en mijn knie speelt wat op. We zien wel.
via Varzay, Thézac, Le Chay, Trignac, Musson, Didonne, Royan (le BAC oftewel den overzet), Le Verdon sur Mer, Soulac-sur Mer.
71 km (1014-1085), 10.30-17.30 uur Zonnig, maar daarna overtrokken. Meewind en tegenwind
MP3: Franse liedjes, Madonna
------------------------------------------------
Mijn kamergenoot in de jeugdherberg geeft een autistische indruk, ik begrijp hem niet want hij praat in zichzelf én hij heeft stinkvoeten. Hij slaapt zijn roes uit en ik ben al helemaal vertrekkensklaar als ie nog in bed ligt.
Saintes is echt wel de moeite van een bezoek waard. Ik doe wat aan sightseeing en het is tegen 10.30 eer ik aanzet. Het fietsen verloopt steeds vlotter en ik krijg 'het op en af' steeds beter onder de knie. Ik hoor al fietsend prachtige liedjes. Ik ken de titels niet, maar wel de melodie en flarden teksten zoals 'Que reste-t-il de ma jeunesse? ' of 'Non, je ne regrette rien' of 'Poupée de cire, Poupée de son'.
En dan komt Renée in beeld. Ze staat uit haar raam mij nauwlettend gade te slaan als ik mijn kaart aan het bekijken ben, met van die twinkelende oogjes zodat je niet anders kan dan een praatje slaan. Renée is 93 jaar, maar kan zeker 15 jaar liegen. Ze heeft onlangs haar been pijn gedaan bij een val en loopt nu met een looprek. Zij woont nog altijd in haar huisje, ze krijgt alle hulp die ze nodig heeft, zegt ze en ze zingt nog elke dag de liedjes van vroeger. Ik laat haar eens meeluisteren op mijn MP3. Dat vindt ze leuk.
Zij heeft vijf dochters en ze weet niet meer hoeveel kleinkinderen. Op mijn vraag hoe zij zo oud is geworden, geeft ze onmiddellijk antwoord:"Je suis toujours contente et optimiste. Marc, la
vie est trop belle pour se plaindre."
Ik neem een mooie foto van haar, ik toont de foto en zij is kinderlijk blij. Op de foto glimlacht ze niet, maar kijkt waardig en ernstig. Ik neem afscheid. Ze wenst mij goede reis, bedankt mij voor de babbel en zegt gedecideerd:"Maintenant, je veux me reposer parce que c'est l'heure."
Ik kom aan in Royan. Ik zie de zee en denk aan een fietstocht met de KSA in noord-frankrijk toen ik 14 was. Een van de jongens had nog nooit de zee en hij riep het uit toen hij de zee voor het eerst zag. De tijden zijn veranderd.
Ik trakteer mezelf voor de 1000 km met een heel lekker gerecht: moules plancha à l'espagnol et une tarte citron meuringeé. In het bar-restaurantje hangen overal Braziliaanse en Franse vlaggetjes. Van de kok hoor ik dat Nederland gewonnen heeft van Spanje met 5-1. En er zijn nogal wat Hollanders onderweg naar Spanje...
De overzet verloopt heel vlot.
Bij het zien van de mensen op het strand en op de dijk verdwijnt bij mij het pelgrimsgevoel. In Soulac al helemaal. Ik vind een hotelletje 'en route' en boek vlug in want het is zaterdag.
Na mijn dagelijks telefoontje met Hilde wandel ik nog tot aan de dijk. Massa's herinneringen komen bij mij op van het huisje van papa en mama aan zee.
Er staat een stevige wind, een noordoostenwind. Dat valt mee want ik moet richting zuid zuidwesten.
Deze morgen afscheid genomen van Stéphanie. Zij te voet naar Aulnay, ik drie keer verder met de fiets naar Saintes. We hebben afgesproken mekaar een mailtje te sturen wanneer elk van ons de tocht heeft volbracht. Als echte pelgrims, verbonden in eenzelfde lot.
Geen wolkje aan de lucht. Dat wordt bakken, makker.
De landschappen worden steeds weidser, de dorpjes liggen te slapen. Zeker over de middag is er geen kat meer te zien. Stilte alom. Ik rij via een sentier forestier door het bos van Aulnay. Ik heb een sanitaire stop in een tabac-bar-bistro (het was gelukkig geen Franse WC). In Aulnay prachtige romaanse kerk Saint Pierre de la Tour. De grafzerken zijn apart, in feite zijn het sarcofagen op pootjes.
Ik bak zowat op de fiets en ik rij non-stop door om wat verkoeling te hebben.
Onderweg dan toch picknick in de schaduwaan een weggetje, ogenschijnlijk doodlopend. Paar minuten later word ik bijna omvergereden door een camionette die razendsnel de 'sluipweg' doorvlamt. Sint-Jacob is bij mij, maar voor hetzelfde geld lag ik nu tot moes aan de kant van de weg. Die camionette reed veel te snel, maar het was ook dom van mij om me daar te zetten picnicken.
In Mazeray drink ik een groot glas cola en een grote fles spuit na elkaar op. Drinken, drinken, drinken.
In het café hangt en staat het vol met rekwisieten van Marilyn Monroe. Ik waan me in de fifties. Spijtig dat die jukebox 'en panne' is. Ik zou er anders een singletje opleggen. Ik denk aan mijn schoondochter Sylvie en aan de vintage rage die er tegenwoordig is.
En dan gebeurt het! Het moment van de dag. Niet te geloven. Precies op de kruising van de A10 bij Saintes met mijn D127 tussen Annepont en Taillebourg klok ik af op 1000 km, precies op die brug. Dus daarom was het dat Nathalie mij voortdurend omweggetjes presenteerde en altijd maar opnieuw de route zat te herberekenen.
Om mijn 1000 km precies op die brug te laten komen zodat ik later dat makkelijk zou kunnen terugvinden. Fier als een gieter heb ik selfies genomen. Ik heb niet voor niets jarenlang naar targets gewerkt, targets zitten er als het ware ingebakken en dit was er toch een die ik niet licht zal vergeten. Nathalie genoot van mijn blijdschap ze maar lichte euforie. Mijn Nathalie verdient alle respect en ik schaam me dat ik haar deze morgen nog uitgescholden heb voor 'prutsding'. 1000 x excuus, Nathalie.
Ik kijk nu al uit waar je de 2000 km passage zult laten plaatsvinden.
Enfin, alle gekheid op een stokje. Zo te zien ben ik al een heel eind opgeschoten, maar nog niet halfweg. En het zwaarste stuk moet nog komen.
De laatste 15 km fiets ik toch supergemotiveerd tot Saintes waar ik een bed vind in de jeugdherberg. 's Avonds eet ik al mijn picnic eten op omdat het anders in zo een hitte zou bederven.
Morgen fiets ik naar de zee en steek ik met de overzet de Gironde over om aansluiting te vinden met de via anglicana.. de route die de Engelse pelgrims in de Middeleeuwen vroeger namen.
Aangenaam fietsen naar Melle (ligt niet alleen bij ons, maar ook tussen Poitiers en Saintes). Ik heb slaapplaats in een gîte, maar daarover straks meer. Het eerste dorpje Ligugé heeft ook Sint-Martinus als patroonheilige. Ik doe inkopen bij bakker Brichet; zijn vrouw en ik geraken aan de klap. Zij verlapt mij een cake van 7 euro. De cake van bakker Brichet heeft in een prijskamp voor beste regionaal product de eerste prijs weggekaapt, met speciale felicitaties van president Hollande. "Il est faut, mais c'est quand même une honneur quoi". Ik zeg haar dat ik voor de commerce ben en dat ik haar cake koop uit sympathie voor haar en de bakker, maar niet voor de president. "Très juste, monsieur. " We begrepen elkaar...
Twee brieven gepost: naar broer Luc en collega Koen. Onderweg kom ik Nico Bruin tegen. Hij is ook Rotterdammer. Heel Rotterdam is precies aan het fietsen. Nico is 73 jaar en in feite op terugweg van de Katharenroute. Hij is een 'echte Hollander': reist met een tentje en hij eet heel die tocht alleen brood. En waarschijnlijk ook kraantjeswater. Nico is er trots op dat hij op 6 weken slechts 400 euro uitgegeven heeft. Ik heb hem niet gezegd hoeveel ik al heb uitgegeven op 2 weken. Ik zet mezelf ook niet op water en brood. Daar ben ik teveel Bourgondiër voor.
Ik rij verder door het bos van Saint-Sauvant en heb een picknick met de vogeltjes. De cake van de bakker is wel lekker en is klaargemaakt met cognac.
Bij de gîte tref ik een jonge knappe Quebecoise. Zij stapt vanuit Parijs naar Compostella, met een zware rugzak van zeker 15 kilo. Waar loopt die rugzak met da meiske naartoe? Stéphanie spreekt met grappig accent, eigen aan die Franse Canadezen. Ze is al 6 jaar in Parijs en werkzaam in de filmindustrie. We geraken aan de praat en plots haalt ze een videocamera boven en begint ze me te interviewen, terwijl de camera draait. Ze stelt mij allerlei vragen zoals waarom ik die tocht naar Compostella doe, over het geloof, over de Kerk, ... man, man, straks kom ik nog in een of andere uitzending op de Franse tv. Stéphanie zegt me wel dat dit niet zo is, maar je weet het maar niet, met al die media.
We zijn laat gaan slapen, maar elk in zijn eigen kamer.
Vrienden, ook dat is bedevaarten: weerstaan aan de verleiding. Een ware beproeving....☺☺☺
Ach, vrienden waar is de tijd, van de bevrijding. Tiralalatiralalatira. Waar is onze jeugd? Vanavond ben ik voor 1 keer te vroeg geboren...
Alles bij elkaar heb ik tot op vandaag een mooi leven gehad (thuis, gezin, werk, politiek, vrienden, gezondheid, ...) en hierin is mijn huwelijk met Hilde mijn beste beslissing ooit. Toen ik dat aan Stéphanie kreeg ze zowaar tranen in haar ogen.
Wat komt er nu binnen? Is dit een of ander modellenbureau? Ik wrijf mijn ogen nog eens goed uit (ben pas aan het ontbijten). Ik ben inderdaad omringd door allemaal knappe, jonge Françaises.
Ze zijn op schoolreis, denk ik, want een tafel verder zitten de leerkrachten. Die houden al dat jong geweld met een streng en uitgestreken gezicht in de gaten.
Regarder, mais pas toucher, hoor ik Hilde zeggen. Ik eet braaf mijn stokbrood met confituur op.
Even later komen ook Natasja en Franky erbijzitten en we besluiten om 10 uur Poitiers te bezoeken: er zijn nogal wat kerken te bezoeken.
Onderweg komen we een cybercafé tegen en ik werk nu eindelijk mijn blog eens bij.
That's all, folks. Het is een rustdag. De details van de citytrip bespaar ik jullie. Morgen zet ik mijn tocht verder, richting Melle.
VAN HARTE DANK AAN IEDEREEN DIE REAGEERT OP MIJN BLOG.
Slecht geslapen vannacht. Ik begon mij allerlei ongedierte voor te stellen, vlooien in de matras, ...
Wakker geworden om half acht. Hans was al weg en in zijn haast heeft hij zijn 2 drinkbussen laten staan. Hij heeft dan ook een strak plan.
Ik wil vandaag naar Poitiers. Slechts 40 km. Tijd om een handwasje te doen en de dingen op orde te stellen. Ondertussen dondert en bliksemt het. Ik zit lekker in mijn caravantje. Ik kan er blijven tot 12 uur.
Eerst een stempel gaan halen in het Office de Tourisme. Aurélie die mij de tip van de camping gaf, was er niet.
Daarna de Sint-Jacobskerk bezocht. Bekend is het standbeeld van de pelgrim Sint-Jacobs.
Ik reserveer telefonisch mijn volgende slaapplaats: de jeugdherberg in Poitiers.
En route passeer ik 'La bataille de Poitiers':de veldslag waarbij Kael Martel de invasie van de Moren uit Spanje definitief heeft tegengehouden.
Met zicht ôp die vlakte heb ik een picnic: beschuit met boursin en saucisson en veel limonade.
Ik voel toch dat ik er gisteren er een beetje over ben gegaan; ik heb geen force in de benen of waren het de twee biertjes van gisteravond. Als dat al niet meer mag...
Onderweg luister ik naar Franse liedjes; plots de Connemara en ik denk terug aan de trouw van Jeroen en Sylvie. Jeroen op tafel met een serviette in de hand: overgelukkig.
En daarna "Gueule de Métèque" van Moustaki: ik denk aan mijn studententijd en aan de doop van Hilde in de Zovlast.
Op het ritme van Shania Twain fiets ik verder en kom ik aan de jeugdherberg.
Een andere fietser komt aan het onthaal naast mij staan en ik zeg - waarom weet ik niet - simpelweg "Goeiemiddag". "Amai", zeg de fietser,"Ligt het er zo dik op dat gij weet dat ik Vlaming ben?".
Ik maak kennis met Frank en Natasja; ze zijn een dag later dan ik vertrokken vanuit Gent en hebben onder andere ook in de gîte in Beauvais verbleven waar ze mijn geschrijf in het gasten boek hebben gelezen.
Sindsdien zijn ze voortdurend aan het uitkijken:"Waar zou Mark nu zijn? Zou dat Mark zijn?".
Ze wonen in de buurt van de Visserij en ze hebben mij dus ingehaald met hun tandem. We praten over van alles en nog wat en spreken af om morgen een toeristische stop in POitiers te houden.
Daarna zullen onze wegen zich scheiden want zij nemen de weg naar Angoulême, terwijl ik afbuig naar Saintes.
Ik eet een kleinigheid in het restaurant van de JHB en ga voor mijn doen vroeg slapen; het is een goed bed en slaap goed door, met oordopjes. Ik hoor niets van de bende jonge gasten die veel lawaai maken.
via Veigné, Sorigny, Thilouze, Saint-Epain, Nouâtre, Marcilly-sur-Vienne, Pussigny, Dangé Saint Romain, Antran
Start : 9.00 - 18.00
95 km (708-803)
Afwisselend bewolkt en zonnig, drukkend warm
Mp3 : Graceland, Reggae van Bob Harley, een beetje DePré Historie
---------------
Na de afmattende inspanningen van gisteren slaap ik als een blok tot 7 uur. Een F1 ontbijt. Kan er misschien een andere soort confituur gegeven worden dan altijd maar die abrikozengelei? Of hoort dit bij de boetedoening?
Deze keer bel ik vóóraf om een slaapplaats : een caravan op een camping in Châtellerault is vrij. Ik moet maar 4,5 euro betalen. Het is mij om het even. Ik vertrek met een gerust gevoel, maar ook met minstens 85 km voor de boeg. Als Nathalie haar zotte kuren niet boven haalt. Ik heb er ondertussen al 700 km opzitten. Bijna een derde van de tocht zit er op... Ik zit al ver : ik kom een verkeersbord tegen met ' Chinon ' op. Doet mij terugdenken aan die mooie reis naar de wijnstreken van Frankrijk jaren terug. Niet slecht hé, voor een oude vent van 60. Door al dat fietsen heb ik mij sinds lang niet meer zo vitaal gevoeld. "Voel je je nu niet alleen?", hoor ik sommige van jullie vragen. Helemaal niet. Meer nog, om eerlijk te zijn MOET je in feite zo'n tocht alleen doen. Met 2 of in groep heb je nooit dezelfde mate van "bezinning en zelfonderzoek".
Terug naar de tocht. Inkopen voor een picknick aan de oevers van de Indre. Er dreigt een onweer, maar ik lap het aan mijn laars. De laatste 20 km beginnen door te wegen. Ik ben blij als ik aan de camping ben. De caravan heeft alles wat nodig is. Het bed is bedenkelijk. Is het een vlooienbak? Het ruikt muf. Voor zo weinig geld mag je niet veel verwachten. Ik spurt nog vlug achter wat eten voor de avond. Ondertussen is er een jonge 'pelgrim' uit Rotterdam aangekomen. Hans is 21 jaar en maalt er per dag vlotjes 100 km door. Hij heeft een strak plan. Hij moet wel want hij heeft een vliegticket klaarliggen in Santiago. Ik trakteer hem op een biertje en we eten samen couscous en een magreb gerecht waarvan de saus later op mijn maag blijft liggen. Ik probeer hem politiek België uit te leggen... Hans is een brave jongen, hij gaat vroeg naar bed en staat vroeg op. Hij heeft een strak plan hé. Ben blij dat ik dat niet heb. Ik heb al genoeg strakke plannen gehad.
via Authon, Neuville sur Brenne, Château-Renault, Auzouer-en-Touraine, Neuille-le-Lierre, Châ naar, Vouvray, Tours
9.00 - 14.00 (en dan ruim 2.30 uur rondgetoerd).
74 km (634-708)
Zonnig en doef
geen Mp3
-----
Ik vraag aan madam wat voor weer het vandaag wordt. Zij antwoordt:"Le vent vient de l'est. Alors, il ne porte pas de la pluie". Voilà, zo simpel kan het leven zijn. Geen Meteo applicatie van doen.
En ze kreeg gelijk: overal dreigende wolken maar geen spatje regen. En het werd warm. De hele voormiddag volg ik een voie verte; het fietsen is heel aangenaam. Picnic aan de oevers van de Indre.
Ik kom na veel gezwoeg en gezweet kort na de middag aan in Tours. Met de hoop een toeristische uitstap te maken. Dus vlug gaan boeken in de jeugdherberg.... niets van, ze zijn aan verbouwingen bezig. Office de tourisme. Gesloten. Zondag en feestdag.. Op mijn lijst staat iets van 'Couvent de Capucines'. Daar aangekomen blijkt het een soort opvang van families te zijn. Ik merk plots dat ik mijn rugzakje ergens heb laten liggen. Nathalie meiske, track me back. Na een dik halfuur kom ik aan die plek. Dat rugzakje staat er nog! Ben heel blij, maar het is ondertussen al half vijf. Ik reserveer een F1 kamer richting Zuid. Ik wil me verfrissen. Het F1 hotel ligt maar liefst 20 km van het centrum. Ik heb geen zin in wat dan ook. Een baaldag, vrienden, en ik kruip vroeg in bed.
via Douy, Cloyes sur le Loir, Saint Jean Froidmont, Morée, Fréteval, Pézou, Meslay, Vendôme, Marcilly-en-Beau, Villiersfaux, Ambloy
86 km (548-634), 9.30-17.30
Kwakkelweer in de ochtend, in de namiddag warm en doef
Mp3 : Glenn Miller, croonermuziek, jazzmuziek, Ella Fitzgerald, Graceland
-------------------------------------------------
Goed geslapen in een uitstekende gîte. 's Morgens bij het ontbijt een goede camino gewenst aan Henri, de kok uit Pas-de-Calais. 59 jaar en geen tijd gevonden om te trouwen, zei hij. Hij doet wel al jaren de camino in stukjes. Aan dat tempo haalt hij het nooit, mijn gedacht.
Ik vul het gastenboek in voor een sympathieke Rose-Marie. Als ambtenaar van de gemeente is ze heel content met wat ik als gewezen schepen van toerisme schrijf. Als jullie het willen weten, moeten jullie het zelf maar eens gaan lezen. 't Is in het Frans en daar was ze ook blij voor, want Hollanders schrijven ook iets leuks, maar in het Nederlands. "Mais mon chef ne comprend pas le néerlandais. Alors je ne peux rien faire avec leur remarques". Die Hollanders toch.
Ze hadden een mooie dag voorspeld, maar ze hadden zich van datum vergist. De regen viel met bakken uit de hemel. Geleidelijk aan werd het beter. Inkopen gedaan in de Carrefour voor een picknick onderweg. Aan een kerkje ergens onderweg.
Mijn eerste energie drankje. Jadadde! 25 km per uur op vals plat. Zo gaat het wel vooruit.
Onderweg wordt het koren geler. Misschien heeft het al wat meer zon gehad? Het landschap is prachtig, uitgestrekt: Frankrijk op zijn Frankrijkst.
Ook een ander ras van koeien: bruingele in plaats van onze gevlekte. Het zijn precies koeien uit India maar goed in 't vlees. Jaja, ik heb nog aan tafel gezeten met vleeskeurders.
Ik voel mij super en ik passeer Vendôme zonder te stoppen. Het was nog te vroeg. Ik rij door naar Prunay waar ook een gîte is. Ik had dat beter niet gedaan want ... de gîte was gesloten wegens werken aan de chauffage. Ik spreek een schoon meiske aan en die brengt mij bij een vriendelijke, maar oudere madam.
Ik slaap op een klein kamertje met een logeerbed, de naam onwaardig. Maar ik accepteer. Ik slaap op mijn opblaasbaar matrasje. Madam gaat naar een expositie. De andere gasten naar een verjaardagsfeest en ik blijf achter zonder sleutel. Madam zegt mij dat ik de poort maar moet dichttrekken en iets gaan eten in een restaurant wat verder op. Er zijn nog mensen die gerust leven en vlug vertrouwen stellen in de mensen. De thuiswacht vul ik in met brieven schrijven op de achterkant van mijn uitgesneden Michelin kaarten. Naar Donald, een maat van mij, en naar mijn zus, een groene. In alle families is er al wel eens wat hé (grapje).Het belangrijkste is dat we met mekaar nog altijd goed overweg kunnen.
Vooreerst een dikke merci voor de vele reacties van jullie. Ongelooflijk hoevelen de blog volgen en blijkbaar worden de verslagjes gesmaakt. Ik had misschien dan toch reporter moeten worden hé Lutgart.
Ik begin meer en meer als een pelgrim te leven ttz. zeer vroeg (6 uur) opstaan.
Afscheid genomen van de levensechte Nathalie Canoot (Vlaamse roots). Een diepgelovige vrouw. Haar zoon is seminarist, haar dochter is ingetreden in het klooster in Lourdes. Haar tweede dochter woont nabij Bordeaux en is als gediplomeerd schilderes werkzaam in de restauratie wereld. Die diepgelovigheid, ik moest veel denken aan thuis.
Bij het verlaten van Chartres het eerste pelgrim standbeeld van St Jacob en de eerste wegwijzer naar Compostella gezien. De camino is nu echt begonnen.
De andere Nathalie (die van Gilbert Bécaud) heeft weer zotte kuren gehad. Ben 2 keer gevallen in een boereslag door haar schuld. Gelukkig niets gebeurd.
Plaats- en straatnamen geven mij telkens opnieuw associaties met jullie. Ik passeerde het dorpje Barjouville en ja hoor, ik hoorde de champagne van Baroville ontkurken. Een hond blaft mij toe en ik roep terug:"Vriend Gerrit, blijf in uw kot!". En zo kan wel nog even doorgaan. Saint - Séverin... Séverine.
Onderweg naar Chateaudun passeer ik het gehucht Meslay: in het kerkje zeer oude en prachtige muurschilderingen. La danse macabre of de verschrikking van de pest in beeld gebracht.
Ik heb voor het eerst naar muziek geluisterd op mijn MP3 speler: liedjes van Rum, Dimitri Van Toren, Georges Moustaki. Non, je suis jamais seul avec ma solitude. Waar een mens allemaal naar zit te luisteren op zijn fietstocht naar Compostella.
Ik stop in Chateaudun en bel aan bij een gîte municipal: Rose-Marie is zeer behulpzaam. De gîte is proper en heeft alles wat een pelgrim nodig heeft. Ook wifi zodat ik jullie op de hoogte kan houden.
Er is nog een andere pelgrim: een dikbuikige kok met hartproblemen. Hij puft als hij de trappen op moet. Hoe gaat dat aflopen?
's Morgens word ik wakker en constateer ik dat mijn smartphone niet meer toegankelijk is: ik zie de apps staan maar kan ze niet meer activeren doordat een stomme foutmelding er altijd voor kruipt.
Om horendol van te worden. Ik moet dus dit oplossen want ik kan anders geen foto's meer nemen en de blog niet onderhouden.
Wanhopig ga ik op zoek naar een oplossing. Nathalie geeft mij de raad om 1 van die winkels te bezoeken en daar om raad te vragen. Ik wil niet meer naar Orange en ga naar concurrent SFR.
Daar zoeken ze een vol uur naar een oplossing, maar het lukt maar niet. Mandy wil geen geld ... omdat ik pelgrim ben. Ze verwijst mij door naar FNAC. Een zekere Alexandre (piercings in zijn oorlel) zoekt naar een oplossing en zegt mij dat hij alles moet herinstalleren.Ik vrees voor mijn foto's maar die staan gelukkig op een externe kaart. Na terug een half uur is alles weer toegankelijk en de foto's zijn niet verloren. Ikke dolgelukkig want ik zag het even niet meer zitten.
Ik vraag mijn schuld en Alexandre zegt mij dat dit een gratis service is, want - en nu komt het, opnieuw - ik ben een pelgrim op weg naar Compostella.
Hij vraagt mij wel in Santiago een intentie uit te spreken voor een gelukkig en voorspoedig leven voor hem en zijn familie. Ontroerd ga ik naar buiten en weet niet wat ik er moet van denken.
Willen of niet, maar je wordt een pelgrim onderweg. Het is een vreemd gevoel dat een wildvreemde je ook iets zo persoonlijks vraagt als een intentie.
Ik bezoek de kathedraal in Chartres en ben onder de indruk van het kleurenspel van de rosettes.
's Avonds is de kathedraal nog mooier. Het wordt helemaal stemmig, wanneer een groepje jonge Duitsers spontaan meerstemmig zingen op de trappen van het Noordportaal. Let in be van de Beatles. Hun song doen het nog altijd, ook bij de jeugd.
Ik sluit een probleemdag dan toch nog welgezind af.
Met de fiets naar Compostella
