|
Saintes - Soulac-sur-Mer
via Varzay, Thézac, Le Chay, Trignac, Musson, Didonne, Royan (le BAC oftewel den overzet), Le Verdon sur Mer, Soulac-sur Mer.
71 km (1014-1085), 10.30-17.30 uur Zonnig, maar daarna overtrokken. Meewind en tegenwind
MP3: Franse liedjes, Madonna
------------------------------------------------
Mijn kamergenoot in de jeugdherberg geeft een autistische indruk, ik begrijp hem niet want hij praat in zichzelf én hij heeft stinkvoeten. Hij slaapt zijn roes uit en ik ben al helemaal vertrekkensklaar als ie nog in bed ligt.
Saintes is echt wel de moeite van een bezoek waard. Ik doe wat aan sightseeing en het is tegen 10.30 eer ik aanzet. Het fietsen verloopt steeds vlotter en ik krijg 'het op en af' steeds beter onder de knie. Ik hoor al fietsend prachtige liedjes. Ik ken de titels niet, maar wel de melodie en flarden teksten zoals 'Que reste-t-il de ma jeunesse? ' of 'Non, je ne regrette rien' of 'Poupée de cire, Poupée de son'.
En dan komt Renée in beeld. Ze staat uit haar raam mij nauwlettend gade te slaan als ik mijn kaart aan het bekijken ben, met van die twinkelende oogjes zodat je niet anders kan dan een praatje slaan. Renée is 93 jaar, maar kan zeker 15 jaar liegen. Ze heeft onlangs haar been pijn gedaan bij een val en loopt nu met een looprek. Zij woont nog altijd in haar huisje, ze krijgt alle hulp die ze nodig heeft, zegt ze en ze zingt nog elke dag de liedjes van vroeger. Ik laat haar eens meeluisteren op mijn MP3. Dat vindt ze leuk.
Zij heeft vijf dochters en ze weet niet meer hoeveel kleinkinderen. Op mijn vraag hoe zij zo oud is geworden, geeft ze onmiddellijk antwoord:"Je suis toujours contente et optimiste. Marc, la
vie est trop belle pour se plaindre."
Ik neem een mooie foto van haar, ik toont de foto en zij is kinderlijk blij. Op de foto glimlacht ze niet, maar kijkt waardig en ernstig. Ik neem afscheid. Ze wenst mij goede reis, bedankt mij voor de babbel en zegt gedecideerd:"Maintenant, je veux me reposer parce que c'est l'heure."
Ik kom aan in Royan. Ik zie de zee en denk aan een fietstocht met de KSA in noord-frankrijk toen ik 14 was. Een van de jongens had nog nooit de zee en hij riep het uit toen hij de zee voor het eerst zag. De tijden zijn veranderd.
Ik trakteer mezelf voor de 1000 km met een heel lekker gerecht: moules plancha à l'espagnol et une tarte citron meuringeé. In het bar-restaurantje hangen overal Braziliaanse en Franse vlaggetjes. Van de kok hoor ik dat Nederland gewonnen heeft van Spanje met 5-1. En er zijn nogal wat Hollanders onderweg naar Spanje...
De overzet verloopt heel vlot.
Bij het zien van de mensen op het strand en op de dijk verdwijnt bij mij het pelgrimsgevoel. In Soulac al helemaal. Ik vind een hotelletje 'en route' en boek vlug in want het is zaterdag.
Na mijn dagelijks telefoontje met Hilde wandel ik nog tot aan de dijk. Massa's herinneringen komen bij mij op van het huisje van papa en mama aan zee.
Er staat een stevige wind, een noordoostenwind. Dat valt mee want ik moet richting zuid zuidwesten.
|
Met de fiets naar Compostella
