Een eerste regenbui doet mij mijn jasje en broek aantrekken en zonder kousen verder te fietsen.  Met natte kousen is het nog kouder aan de voeten en de voeten kunnen niet drogen 'aan de mast'. Ik vind het meelijwekkend, zo met mijn witte voeten in die sandalen. Echt franciscaans. Past eigenlijk wel.

Trouwens, er is wel een verschil in perceptie over de pelgrim: in Frankrijk en zeker in het noorden, is een pelgrim eerder een curiosum, een rariteit.  In Spanje wordt de pelgrim met respect bejegend.

Een voorbeeld: een wegbermmaaier is bezig langs de weg, het verkeer wordt om beurten doorgelaten door gemeentemannen in een fluojasje. Achter mij geen auto's of vrachtwagens te zien. Voor mij toch wel een vijftal auto's en vrachtwagens. De man van de gemeente merkt de Sint-Jacobsschelp op aan mijn stuurtas en ik krijg voorrang. Ik rij aan 15 per uur voorbij de wachtenden. Ondertussen wordt er geroepen: Buen camino!

Alhoewel de zon er niet is, geniet ik van dat typisch Belgisch weertje.      

De fietstocht is vandaag zeer mooi. Een ander Spanje toont zich. De heuvels worden plots groen en ik waan mij in Wales of Ierland. Het is er stil en vredig. Zover ik kan kijken korenvelden tegen een achtergrond van zachtgroene heuvels. In de verte een dorpje. Het gezoem van een bij, zwaluwen scheren in de lucht, ... niemand te zien.

Ik fiets verder en het blijft maar stijgen tot boven 1000 meter. Dat is de hoogte van de Ibañetapas. 

Ik picnic onder een brug omdat onweer dreigt. In de verte gedonder, bliksemschichten... Het weer is omgeslagen. 

Tot 3 keer toe ben ik volledig doorweekt. Uiteindelijk kom ik aan in Burgos na 92 km. Ik volg de camino merktekens tot in het centrum.  Daar vind ik een hotelkamer. Goed gelegen voor een rustdag morgen. 

De kamer is klein, maar alles is voorzien.  Er is zelfs een kleine bijruimte dat uitgeeft op buiten. Ik maak er dankbaar gebruik van om alle natte spullen daar te drogen. 

De 'waterschade' valt nogal mee. Mijn toeristische info is doorweekt. Een plasticzak met gaten is niet zo effectief, hé. Weer gewicht minder☺. 

De receptioniste geeft mij een adres om goed en veel te eten voor weinig geld. Een schot in de roos, zo blijkt.

In het restaurant Morito is het er heel druk; er zijn alleen Spanjaarden. Jongeren vooral. Ik ben zowat de enige buitenlander. Ik mag naast Veronica en Luiz zitten. Luiz is flik bij de militaire politie. Het is een verliefd koppel. Hij heeft al een kindje uit een vorig huwelijk. Ze werken allebei en zien het helemaal zitten . Veronica kent een beetje Engels maar ik trek behoorlijk mijn plan in het Spaans. Dat vinden die twee geweldig en moeten dikwijls lachen met mijn enormiteiten. Op hun aanraden bestel ik mij (voor de lekkerbekken die een beetje Spaans kennen) una ensalada templada de calamares y setas (legucha,  tomate,  cebolla caramelizada,  setas, calamares y vinagreta de pipas con jamón) voor 7 €. Een portie voor zeker 2 personen. Ik drink er 2 glazen wijn bij en trakteer dat jong koppel op een biertje. Veronica trakteert mij terug met nog een glas rode wijn. (H)Ik, welgemutst, vraag de rekening en geef daarbij een tip. Bij het buitengaan wordt door de barkeeper de bel geklingeld als waardering voor de tip. Dat schijnt daar een gebruik te zijn.

Een mooie fietsdag,  weliswaar overspoeld door plensbuien, wordt leuk afgesloten met een plezante avond in een gastvrij Burgos. Ik slaap onmiddellijk in, wat dacht je.