De landschappen worden steeds weidser, de dorpjes liggen te slapen. Zeker over de middag is er geen kat meer te zien. Stilte alom. Ik rij via een sentier forestier door het bos van Aulnay. Ik heb een sanitaire stop in een tabac-bar-bistro (het was gelukkig geen Franse WC). In Aulnay prachtige romaanse kerk Saint Pierre de la Tour. De grafzerken zijn apart, in feite zijn het sarcofagen op pootjes.

Ik bak zowat op de fiets en ik rij non-stop door om wat verkoeling te hebben.

Onderweg dan toch picknick in de schaduwaan een weggetje, ogenschijnlijk doodlopend. Paar minuten later word ik bijna omvergereden door een camionette die razendsnel de  'sluipweg' doorvlamt. Sint-Jacob is bij mij, maar voor hetzelfde geld lag ik nu tot moes aan de kant van de weg. Die camionette reed veel te snel, maar het was ook dom van mij om me daar te zetten picnicken.

 In Mazeray drink ik een groot glas cola en een grote fles spuit na elkaar op. Drinken, drinken, drinken.

 In het café hangt en staat het vol met rekwisieten van Marilyn Monroe. Ik waan me in de fifties. Spijtig dat die jukebox 'en panne' is. Ik zou er anders een singletje opleggen. Ik denk aan mijn schoondochter Sylvie en aan de vintage rage die er tegenwoordig is. 

En dan gebeurt het! Het moment van de dag. Niet te geloven. Precies op de kruising van de A10 bij Saintes met mijn D127 tussen Annepont en Taillebourg klok ik af op 1000 km, precies op die brug. Dus daarom was het dat Nathalie mij voortdurend omweggetjes presenteerde en altijd maar opnieuw de route zat te herberekenen.

Om mijn 1000 km precies op die brug te laten komen zodat ik later dat makkelijk zou kunnen terugvinden. Fier als een gieter heb ik selfies genomen. Ik heb niet voor niets jarenlang naar targets gewerkt, targets zitten er als het ware ingebakken en dit was er toch een die ik niet licht zal vergeten. Nathalie genoot van mijn blijdschap ze maar lichte euforie. Mijn Nathalie verdient alle respect en ik schaam me dat ik haar deze morgen nog uitgescholden heb voor 'prutsding'. 1000 x excuus, Nathalie.

Ik kijk nu al uit waar je de 2000 km passage zult laten plaatsvinden.

Enfin,  alle gekheid op een stokje. Zo te zien ben ik al een heel eind opgeschoten, maar nog niet halfweg. En het zwaarste stuk moet nog komen.

De laatste 15 km fiets ik toch supergemotiveerd tot Saintes waar ik een bed vind in de jeugdherberg. 's Avonds eet ik al mijn picnic eten op omdat het anders in zo een hitte zou bederven.

Morgen fiets ik naar de zee en steek ik met de overzet de Gironde over om aansluiting te vinden met de via anglicana.. de route die de Engelse pelgrims in de Middeleeuwen vroeger namen.