via Lesperon, Taller, Gourbera, Buglose

9.30- 14.00, 51 km (1308-1359)

Zonnig, aangenaam fietsweer. Geen wind

Geen MP3

_________________________________

's Morgens opgestaan met Herman, de stapper. Gisteren heb ik hem geholpen om een gîte te vinden die een TV heeft want hij wil absoluut de Belgen zien spelen tegen de Algerijnen. Hij zal mij een SMS sturen met de uitslag (hetgeen hij 's avonds ook doet). Ik neem wat foto's van hem en we wisselen e-mail adressen uit.

Ik pak mijn spullen in en wil net starten als René Luyckx mij aanspreekt. René is 52 jaar, Nederlander, en tot voor kort werkzaam als officier bij de Koninklijke Marine op de personeelsafdeling. Hij is er vrijwillig uitgestapt en doet deze tocht om tot rust te komen. Voor de eerste keer in zijn leven heeft hij nu eens beslist iets te doen voor zichzelf. Hij is heel blij dat hij dit heeft gedaan want net als ik ervaart hij de camino als een unieke belevenis. Hij is gestart uit Nederland met een knieblessure. Om die reden doet hij het rustig aan. Qua snelheid zijn we aan mekaar gewaagd. Dus een ideale compagnon om samen te fietsen. Wie zei ook weer dat ik mij alleen zou voelen? Niets van.

Ik ben René in stilte dankbaar want mijn rechterknie protesteert. Ik ga een paar dagen over de 100 km en lap, ik krijg de rekening meteen gepresenteerd. Ik moet leren aanvaarden dat ik 60 jaar ben, zo goed als nooit aan sport heb gedaan en dat ik het dus kalmer aan moet doen.

René en ik praten over heel veel zaken en we blijken goed overeen te komen. Onze verhalen doen mij een beetje denken aan de Thales of Canterbury van Chauccer (dacht ik). Jullie moeten maar eens googelen. Ik ga hier geen literatuurles geven hé.

In Lesperon ontmoeten we alweer Herman en René (den Hollander) tracteert ons op een drankje. We hebben de klokken laten luiden in Lesperon.

Aan het eind van de rit (stop in Dax voor René) vind ik een echte pelgrimsgîte in Saint-Paul-lès-Dax. De sleutels zijn te halen bij een presbytère.

Blijkt zo'n soort parochiaal secretariaat te zijn. Ik installeer mij en ben net bezig op de kaart te kijken voor de volgende dag of daar komt Dany aan.

Man, man, geladen als een ezel. Een familietent om u tegen te zeggen, een matras zo groot dat het mijne er wel 10 keer in kan. Een zwaar slot enz...

Hij is al die ballast spuugzat en heeft ergens een grote kartonnen doos gekocht. Hij gaat al die spullen terugsturen naar huis. Hij komt op 13 kilo!

Ik neem foto's en heb echt met hem te doen. Daarenboven heeft hij al de hele tocht zadelpijn. Zijn Brooks zadel heeft hij niet ingereden en tot overmaat van ramp zijn er een paar Hollanders eigengereid hem komen 'helpen' door zijn zadel extra aan te spannen. Daardoor kan zijn zadel zich nooit vormen en rijdt hij als het ware op een plank. Als getraind fietser legt hij op de koop toe heel veel kilometers af (gemiddeld 135 per dag).

Ik help hem waar ik kan.

's Avonds gaan René, Dany en ik eten op restaurant en we hebben een gezellige avond. Er is geen TV en dus zien we niets van de voetbal. Maar dat geeft niet: de camino compenseert in ruime mate.

Morgen scheiden onze wegen: René neemt de mooie route naar de Somport (voor mij te steil), Dany neemt mijn route maar fietst veel sneller (zeker nu hij verlost hij van 13 kilo bagage). Ik doe het vanaf nu rustig aan, naar Saint-Palais. Een buitenverblijf van Albert?

Ik verschiet ervan dat er zoveel mensen mij volgen. Bedankt voor jullie aanmoedigingen. 

Iets openhartigs nu: ik heb mij voorbereid op heel veel zaken (praktische zaken, route, fysieke training, noem maar op), maar dat de tocht mij mentaal zo zou pakken heb ik niet voorzien. Vrienden, we leven veel te snel. We kijken bijna nooit om en we doen maar mee aan die 'rat race'. 

Ik kom nu tot de vaststelling dat ik heb nagelaten te praten met mensen die mij dierbaar waren en er helaas niet meer zijn. Ik neem nu onderweg de tijd om alles een plaats te geven. Aan allen die het willen verstaan: neem de tijd voor elkaar. Het is zo belangrijk.

Voor Hans VC: in codetaal - ik heb gevonden wat ik zocht.

Voilà, dit moest er eens uit. Ik rij nu naar het Maison Franciscaine, een sfeervol plekje om te verblijven volgens de gîtemadam.