Soulac-sur-Mer - Arès
via L'Amélie, Montalivet, Lacanou, Le Porge
111 km (1085-1196), 9.30-17.30
Zonnig, geen wolkje in de lucht, meewind !
MP3: Norah Jones en andere vrouwen
--------------------------------------------------------------------
Goed geslapen in hotelletje La dame du Coeur. Als ontbijt warme croissant, warme koek met chocolade, zelfs het stokbrood heeft nog warm. Alles van de warme bakker. Met lekkere confituur. En deze keer geen abrikozen uit potjes.
Ze spreken hier aan deze kant van de Gironde anders: le matèng bijvoorbeeld. Het hotel is ook bar-tabac-bistro. 's Morgens schuiven de staminees binnen, vullen hun tiercé blaadje in, drinken een koffie, iedereen kent iedereen. Vijf mannen en een vrouw. Het is een mannenwereld, hoewel de vrouw het hoge woord voert. Ze heeft een dik achterste, ge zoudt er zo kunnen op kaarten. Een beetje slonzig zo.
Thema van de dag: de wereldbeker voetbal. Ik mag van de patron een voetbalkalender uitknippen uit de gazet van gisteren. Zo weet ik wanneer België moet spelen tegen wie.
Kolder van de dag: ik ga op aanraden van een hoogbejaarde koster monsieur le curé opzoeken voor een stempel. Nathalie wijst me de weg. Drie keer aanbellen, er wordt niet opengedaan. Ik ga achteraan kijken en een stokoude pastoor loopt er in de hof. Hij heet De Bruyne, is van Veurne en 91! Nog altijd van dienst want hij doet een zondagsmis om 10 uur. Na wat rommelen in de kast:"Je ne trouve pas l'encre. Alors, sans encre". Enfin, het resultaat is een gedrocht van een stempel. Ik vraag hem te dateren en met veel moeite zet hij een datum en zijn handtekening. De Kerk als institutie is hier op retour. Ik doe mijn inkopen voor de picknick in de overdekte markthal, zelfs op zondag open van 8.00 tot 12.00! Ik koop er paté op baskische wijze klaargemaakt. Madam zegt mij dat ik het in 1 keer ga opeten. Zo goed is de paté volgens haar en ze heeft nog gelijk ook.
Ik start om 9.30 uur en volg de voie verte langsheen de kust. Er is een stevige meewind en ik rij vlotjes 22 km per uur. Ik geniet ervan.
Ik passeer bunkers uit WO2 (atlantic wall gesigneerd door Erwin Rommel) en wat later het naturistencamping Euronat wat me de senioren- woordspeling ingeeft dat ze daar betalen met een natte euro.
Ik luister naar de hese, slepend sensuele stem van Norah Jones. Ik ben nog lang niet moe en rij aan één stuk tot over de middag. De voie verte is prachtig en bij momenten eerder iets voor mountainbikers.
Een randonneur passeert me. Op zijn fietsshirt staat STEVENS. Ik denk dat het een Vlaming is, maar het is 'mon ami en route' Patrick. Hij is Bretoen en volgt de Vélodyssée tot aan Biarritz. Daarna weet hij het nog niet. Hij kampeert wild en heeft heel weinig bagage op de fiets. Hij stinkt een beetje. Hij is 47 jaar en nog steeds single. Van beroep is hij lasser, maar momenteel werkt hij niet. Hij woont in een huisje van zijn vader in een godvergeten boerengat ergens in het mooie Bretagne. Op een of andere manier klikt het wel tussen ons en hij blijft meerijden tot aan Arès. We trakteren onszelf op 2 grimbergens.
We wisselen adressen en telefoonnummers uit. Ik heb het gevoel dat Patrick ooit aan mijn deur gaat staan.
Onze wegen scheiden: ik neem een kamer in La Petite Auberge en hij gaat ergens slapen. 's Avonds zie ik op restaurant Frankrijk winnen tegen Honduras met 3-0, tot groot jolijt van de Fransen.
Ik kruip moe in bed. Ik heb er 111 km opzitten (een record!) en mijn knie speelt wat op. We zien wel.
|
Met de fiets naar Compostella
