Saint-Palais - Roncesvalles

via          

62 km (1427-1489), 11.30-18.30   

Zonnig                     

Geen MP3 

------------------------------------------------

Deze morgen vroeg wakker. Ben wat nerveus: ik wil vandaag al een deel van de beklimming naar de Ibañetapas doen en mogelijks overnachten in het plaatsje Valcarlos. Morgen is het dan D-Day: de oversteek naar Spanje. Dan zal ook blijken of ik over die bergen kan. Vanuit mijn kamer zie ik ze in de verte  liggen. Het doet mij denken aan die tekeningen uit de speciale bijlages van de krant Het Volk van de Gentse tekenaar De Budt. Zijn zoon heeft nog bij mij in de klas gezeten. De cols werden afgebeeld met een hamer en de coureurs minuscuul op de rand van de berg naar omhoog. Nu ging ik zelf zoiets doen. Waar zitten mijn gedachten? Nu, ben al zover geraakt. Het zal nu ook wel lukken, zeker. Misschien ben dat klein muizeke op de tekeningen? Genoeg gemijmerd. 

Na het kleine ontbijt,  le petit déjeuner, werk ik de blog bij op de PC van Jeanne. Ik doorloop daarna alle bagage en ik zend anderhalve kilo met de post naar Zomergem. Kost: 18 euro.

In het postkantoor zijn de postbodes blijkbaar op de hoogte van de taaltoestanden bij ons. We begrijpen elkaar. 

Onderweg zie ik ook verkeersborden waarvan de Franse tekst is overspoten met zwarte verf. Flor Grammens zou zich hier thuis gevoeld hebben (voor diegenen die Flor niet zouden, kijk op Internet of in de Encyclopedie van de Vlaamse Beweging).

Ik wil de Stèle de Gibraltar zien, maar voor ik het goed en wel weet ben ik al 8 km te ver. Het zal voor een andere keer zijn. Wat verder passeer ik het kruis van Galzetaburo.

Het landschap wordt meer en meer bergachtig.  Ik voel het aan mijn kuiten en dijen. 

Op de drukke D933 zijn er wat klimmetjes te doen, maar het gaat redelijk goed. Traag maar zeker kom ik er ook.

Ik bereik om 13.30 uur de in pelgrimskringen bekende stad Saint-Jean-Pied-de-Port. Ik stap af en met de fiets aan de hand wandel ik door de Sint-Jacobs poort. Sinds 800 zijn er ontelbare pelgrims hierdoor gewandeld. Het doet wel iets nu ook één van hen te zijn.

Een gebouw geeft aan dat het nog gebruikt werd als 'prison des évèques'. Ze staken dus vroeger ook al de bisschoppen in het gevang.

De sfeer van SJPP valt me tegen. Het loopt er vol van soms bizarre pelgrims én van oude, lelijke toeristen met bobbels op hun witte benen en rare hoedjes op het hoofd. Toeristen die komen kijken naar de pelgrims. Pelgrims die niet willen bekeken worden. Om kort te zijn, ik wil er zo vlug mogelijk weg.

Ik zet aan en veel te vroeg bereik ik Valcarlos. Wat nu? Ik besluit door te rijden naar de Ibañetapas. Mocht het mij niet lukken, dan kan ik nog altijd terugkeren, in afdaling. 

Zoals beloofd aan de cardiologe doe ik mijn hartslagmeter om en zet hem in alarm van zodra ik 150 hartslagen per minuut haal. De benen zijn goed en ik trap in een rustig tempo met klein verzet. Ik  ga nooit boven mijn limiet naar omhoog. Ik weet niet goed hoever ik zit van de pas, maar er is een uitzichtpunt waar ik stop om een foto te nemen en eens te drinken. Na 10 minuten ga ik verder en voilà, ik ben er. Ik heb er een kleine 2 uur over gedaan.

Een zekere Michel uit Bordeaux neemt een paar foto's voor de album. Ben toch wel een beetje fier over mijn prestatie. Tot voor 2 jaar niet echt veel gefietst en nu over een bergpas in de Pyreneeën. Daar zit zeker mijn trainingsprogramma van Medifit uit Waarschoot voor iets tussen. Bedankt hé Martine en Geert.

Ik stop nog even bij de gedenksteen van paladijn Roland die daar is gesneuveld na een wraakactie van de Basken (en niet van de Saracenen! ). Wraakactie omdat Karel de Grote de stadsmuren van Pamplona had vernield en zo de vrouwen en kinderen van de Basken onbeschermd achterliet.

Ik merk op dat de steen ROLDAN vermeldt en niet ROLAND. Zou de steenhouwer - moedwillig of niet - een kapfout hebben gemaakt? Ik heb er geen foto van want mijn smartphone batterij was plat. En het zwaard van Roland was ook al weg. Het blijft voor beroering zorgen...

Ik zoek wat verder slaping in de bekende pelgrimsgîte van Roncesvalles. Dat op zich is al een heel verhaal. Veel herinneringen uit mijn internaat, de geur van de schoenzaal, halve chambrettes, het licht uit om 22 uur, het licht aan de volgende dag om 6 uur. Man man, wat men niet allemaal meemaakt. Een reisbureau kan het nooit zo goed in mekaar steken.

En zeker niet dat in mijn chambrette (er staan 2 aparte bedden) Francesca komt slapen. Wow, ze zei dat ze 40 jaar was, maar daar geloof ik niets van. De jonge dame was werkzaam in ... de HR business, woonde in Milaan en was aan het bekomen van haar eerste marsdag. Ze smeert haar pijnlijke voet met een wit schuim dat sterk naar Algipan ruikt. Ik zeg dat ik daarmee mijn baard scheer en ze proest het uit.

Het licht ging uit. Ik heb slecht geslapen. Zelfs met oordoppen was het gesnurk niet te harden. Ik heb het slapen op een dortoir met de pelgrims nu eens meegemaakt,  maar ik weet niet of ik dit nog veel ga doen. Morgen komt een leuke rit naar Pamplona, zink af.