Ik ben moe en ik vermoed dat die zak chips van gisteren er ook voor iets tussen zit. Voeding heeft een enorme invloed op mij. Ik denk dat chips gewoon veel te vettig is voor mijn overbelaste lever. Chips moet iets zijn wat zeer ongezond is want er is niets waarbij ik het zo erg heb. Ik ben er echt mottig en lastig van maar het kan zo lekker zijn.. De vraag is, is dat kwartier genot het waard om 24 uur met mijzelf geen blijf te weten? Ik probeer er aan te denken volgende keer voor ik de zak (die altijd leeg moet) open ruk ;).
Het is dan maar zo en ik doe het rustig aan vandaag. Vanavond wil ik graag naar de zwemclub dus ik moet doseren. Iets waar ik beter en beter in word. Gisteren heeft een fietstochtje mij ook iets te veel energie gekost. Gewoon een kwartiertje gaan liggen met je ogen toe kan wonderen doen. Het zou zalig zijn moest een middagdutje iets zijn wat iedereen gewoon doet zoals je 3x/dag eet en 's avonds gaat slapen. Werknemers zouden veel productiever zijn en ik denk dat er ook heel wat minder mensen met een burn-out of depressie zouden zijn. Uiteindelijk kosten rookpauzes veel meer aan de werkgevers en ze brengen niets op. Maar over roken gaan we niet uitweiden want dan ben ik vertrokken... (Ik rookte 15 jaar geleden zelf meer dan een pakje/dag, ik weet waarover ik praat.)
Ik concentreer mij ook meer en meer op de dingen die ik graag doe, op de mensen die ik graag heb, op positieve gebeurtenissen... Als hooggevoelig persoon (er scheelt eigenlijk aardig wat met mij ;)) is dat belangrijk. Waarom de krant nog lezen? Als er iets wereldschokkends gebeurt zal ik het wel horen.
De zangles was een beetje confronterend. Ik had niet gedacht dat ik zo'n moeite ging hebben om mij te concentreren bij iets wat ik toch wel heel graag doe. Ik blijf het zeker doen en stel mijzelf geen te hoge eisen. Proberen focussen en gewoon mijn best doen. Vooral nu niet denken dat het allemaal perfect moet zijn. In geval van nood, playback ik wel gewoon.. ;)
Het gaat weer traag vandaag. Ik vraag mij af hoe ik ooit weer in die mallemolen van werken, huishouden doen en een sociaal leven hebben ga kunnen meedraaien. Ik moet vertrouwen hebben. Het zal anders zijn dan dat het tot nu toe was en maar goed ook. Ik mag de dingen die ik graag doe niet meer uit het oog verliezen, vertragen wanneer ik denk dat het sneller moet gaan, energie lekken dichten en dicht houden en dan heb ik het vooral over sommige mensen. Hoeveel energie heb ik niet gestoken in mensen die zelfs niet willen geholpen worden, die alleen willen dat je hun miserie bevestigt? Het lijkt wel alsof ik ze aantrek. Ik ga alleen niet meer in op hun klaagzangen. Ik laat een denkbeeldig rolluik zakken en denk, tot hier en niet verder. Ik heb massa's goede raad voor mensen klaar, maar dan wel voor de mensen die willen geholpen worden. Ik heb nooit begrepen waarom iemand 'zielig' wil zijn. Opvallen door miserie en lichamelijke kwalen. Ik was 10 toen ik de uitzondering van de school werd doordat ik 'ziek' werd. Afschuwelijk vond ik dat. Later op de middelbare school en ook op het werk hield ik het voor mij. Ik wou een grijze muis zijn die opging in de massa. Ook nu voel ik mij heel slecht bij de situatie weer uit de boot te vallen door 'ziek' te zijn. Opvallen is niet iets waar ik een probleem mee heb, wel de rede waarom...
Vanavond ga ik zingen samen met vriendinnen. Genieten, genieten, genieten... en waarschijnlijk zing ik de rest van de week gewoon verder. :)
Genoeg blijven stilstaan, ik moet vooruit! Ik gunde mij die pauze, maar het leven gaat voort en stilstaan is achteruit gaan. Ik had een goed gesprek met de psychologe vandaag. Het ging moeizaam maar ik nam toch de fiets. Fietsen en wandelen, hoe rustiger hoe liever tegenwoordig, en Yoga niet te vergeten natuurlijk. Nu ik mij wat beter voel heb ik weer een klein beetje zin om te lopen. Wanneer ik erg gestresseerd ben lukt lopen echt niet. Alsof mijn lijf zegt, genoeg adrenaline. Ik heb er dan zelfs achteraf geen deugd van en geraak nog meer over mijn toeren. Er is een gouden regel die zegt dat je bij stress moet je vertragen en dat is ook zo, je jaagt jezelf anders steeds meer de kast op.
Ik heb de dagelijkse structuur kunnen behouden en ik heb goed voor mijzelf gezorgd de laatste dagen. Roel was heel de week weg maar toch heb ik gekookt voor Sem en mij, het huishouden is gedaan en ik heb leuke dingen gedaan met Sem. Allemaal met de krop in de keel maar het is gelukt. Nu wil ik weer verder. Daarvoor heb ik weer enkele knopen definitief moeten doorhakken. Mensen mogen komen en gaan in mijn leven, maar ze moeten niet in de doorgang blijven hangen. Ik voel dat ik weer wat sterker ben.
De Yoga was leuk. Precies zoals het voor mij moet zijn. Geen franjes. Gewoon een aangenaam warme zaal met houten vloer, een lieve leraar die heel veel wou vertellen, over Yoga dan, enkele kaarsjes en het gevoel dat niets moet. Ik voelde mij helemaal niet goed toen ik naar daar ging maar ik dacht, 'Het kan alleen maar beter gaan'. Een uurtje niet nadenken, dat was mijn doel.
Ik zit op mijn matje met een serieuze krop in mijn keel. Sowieso heb ik een krop in mijn keel als ik in een groep met mensen ben de laatste maanden. Ik heb mij bij het raam gezet. Ik ben altijd aangetrokken geweest door licht, liefst daglicht maar ik durf ook gewoon TL buizen aansteken om meer licht te hebben. De meeste mensen zijn ouder dan mij, ik denk ook meteen, 'Wie van mijn leeftijd kan ook zomaar overdag naar de les gaan?' Toch komt er een leeftijdsgenote naast mij zitten. Ik wil iets tegen haar zeggen. Ik zeg, 'Heb jij ook tijd om overdag te komen?' 'Ja', zegt ze, 'Ik herstel van een burn-out.' 'Ha', zeg ik, 'Ik ook.' Ik denk dat we elkaar verstaan. We hebben verder geen zin om te praten, we willen rust en zeker niet over burn-out praten. Ik voel wel tranen opkomen maar kan ze 'inslikken'. Zoveel mensen, zoveel verdriet... Het lukt mij 'bijna' om een uurtje aan niets te denken.
Ik heb gedaan wat ik moest doen om te laten zien dat ik niet meer de Marleen ben van vroeger. Ik heb het er moeilijk mee, met voor mijzelf opkomen, maar ik heb het nog moeilijker met mensen die denken dat ze zich alles kunnen permitteren. Had ik niets gedaan had het zich naar binnen gekeerd, nu heb ik het uit handen gegeven.
Het is eigenlijk een heel vreemd proces waar ik nu door ga. Ik zie letterlijk de dingen op afstand. Ik voel mij veilig, omringd door mensen die het allerbeste met mij voor hebben. Nooit kwam ik zoveel gelijkgestemde zielen tegen en nooit had ik zulke fijne gesprekken. En toch is er nog die ééne, die mij, vanop afstand, volledig onderuit kan halen. Dat is ook burn-out zijn. Het belangrijke niet meer onderscheiden van het onbelangrijke...
Ik heb speeldgoed opgeruimd en naar de kringloopwinkel gebracht, ik ben naar de winkel geweest, ik heb gekookt, ik heb mijn kindje van en naar school gebracht. Ik ben niet meer verlamd door stress. We maken vorderingen. Morgen ga ik voor't eerst in jaren terug naar de Yoga les. Ik smacht naar innerlijke rust.
Ik kan er mee leven dat mensen niet weten wat het is en het ook niet begrijpen maar een burn-out zit niet tussen de oren. Je bent lichamelijk ziek en het cortisol gehalte in je bloed is veel hoger dan normaal. Dat er dus misbruik van gemaakt wordt om langdurig thuis te zijn kan uiteindelijk door een simpel bloedonderzoek opgelost worden.
Ik ben gisteren avond naar muziek beginnen luisteren, niet gewoon muziek op de achtergrond, echt luisteren met de koptelefoon. Uren en uren deed ik dat als tiener. Eigenlijk was ik gewoon vergeten hoe fijn ik dat vind. Bij de psycholoog werd mij gevraagd wat ik echt graag doe, muziek is zelfs niet ter sprake gekomen, terwijl het vroeger alles voor mij was. Ik zong ook altijd op het werk. Een collega zei eens dat ze wist dat er iets scheelde als ik niet zong, maar ondertussen was het jaren geleden dat ik nog gezongen had. In mijn auto zing ik nog wel met Sem, er liggen ook alleen nog CD's voor hem. Straks probeer ik mijn auto op te ruimen en terug ruimte te voorzien voor mijn muziek. Ik weet zelf niet meer hoe ik muziek kan downloaden maar ik kom er wel achter. Of het nu goed of slecht nieuws is voor anderen, ik zal terug zingen! ;)
Pijn op mijn borstkas, alsof er een olifant op staat . WTF, hoeveel nog en wanneer gaat het eindelijk stoppen. Ik verlang naar rust, innerlijke rust. Ik kan mij niet herinneren wanneer ik die nog had...
Ken je dat, je sms't over iemand iets waardoor zijn of haar naam in je hoofd zit en je het bericht per ongeluk dan ook naar die persoon stuurt. Dikwijls onschuldig maar ik kreeg zo een bericht over mij, niet zo onschuldig. Het ging over verzonnen burn-outs, een artikel. Een collega wou dit naar de andere collega's sturen maar verzond het dus per ongeluk naar mij. Dit is één van de ergste dingen die je in mijn geval kan meemaken. Relativeringsvermogen 0, adrenaline tegen 200/uur en pijn, veel pijn. 2 Maand geleden had ik ongelukken gedaan. Nu is mijn drang naar beter worden zo groot dat ik het probeer te stoppen. Het lukt moeizaam. Ik denk, ik zet mij ook hier wel over, maar mijn maag laat weten dat ik mijzelf wat wijsmaak. Ik ben misselijk, al 2 dagen en nachten. Dit is dus wat de ronde doet op het werk. Ik moet mij richten op de mensen die mij steunen. Ik geloof niet dat iemand zo'n monster kan zijn, wel dat iemand heel erg ziek is en nog meer in de knoop zit dan ikzelf.
Mochten mensen beseffen hoe wankel iemand met een burn-out op zijn benen staat, ze zouden hun woorden wikken en wegen. Alles komt zo hard binnen, iets waarvan je het ééne moment nog overtuigd bent kan het volgende moment je weer aan het twijfelen brengen. Dit heeft niets met zwakte te maken. Ik zie mijzelf helemaal niet als een zwak iemand, integendeel. Ik kreeg weinig cadeau in het leven maar ben altijd gegaan voor de dingen die ik wou. Het was nooit de makkelijkste weg maar wel de meest gelukmakende. Het verschil met andere keren is dat ik energie had om te gaan voor wat ik wou. In mijn hoofd zit er een plan, iets waarvan ik weet dat het mij gelukkig kan maken maar vandaag voel ik toch maar weer dat ik gas moet terugnemen. Ze hadden mij verwittigd, het gaat met ups en downs, maar ik geloof al van dag één dat dit mij op lange termijn iets moois zal opleveren.
