Ondertussen zit ik in Franklin, Indiana. Het is weekend, ik heb een auto ik kan hier lezen en spreken dus niets houdt me tegen voor een aantal actieve dagen. Zaterdagochtend wordt geopend onder luide knallen van zwaar kaliber; Indiana is één van die staten waar wapenbezit zeer normaal is. Een collega neemt me mee naar een schietstand (tot 100yards) met een kleine greep uit zijn collectie: AR15, Winchester, Mauser, Colt 45, Weatherby (een grendelgeweer voor olifanten of groter), Long rifle..en een sportzak vol met de verschillende munitie. Op zo'n schietstand wordt al snel duidelijk: wapenfreaks zijn al even bezeten van hun sport als computernerds of wielertoeristen. In de namiddag ga ik naar de 'Brickyard'; dat is de naam die het snelheidsovaal van Indianapolis hier heeft omdat het vroeger geplaveid was met klinkers. 's Avonds staat gokken en paarderennen op het programma. Op de piste van Indiana Downs worden op zaterdagavond tientallen koersen gereden en elke keer kan je gokken op de winnaar (minimum inzet 2$). Deze weddingschappen moet je plaatsen bij de 'bookies' nadat je de paarden hebt geinspecteerd een een winnaar hebt gekozen. Dit alles gaat volgens een vast protocol (tussen haakjes mijn balans was op het einde van de avond 1,2$ positief). Volgende dag een bezoek aan "Brown County national park" en 's avonds naar een typisch amerikaanse 'fair' geweest. Dit is een soort boerenkermis: er worden de mooiste beesten gekozen, er is vanalles te eten onder het motto hoe vettiger hoe prettiger en er zijn activiteiten als trekker trek (tractorpulling). We waren nog maar net gezeten op de geimproviseerde tribunes met onze mond nog vol hamburger en een free refill in onze rechterhand of het werd ineens muisstil en iedereen ging staan. Ik besefte niet direct wat er gebeurde maar ging ook maar staan en toen werd door iedereen uit volle borst (zeer letterlijk bij sommige) het amerikaanse volkslied gezongen; dit kunnen wij ons toch niet voorstellen. Na dit verplichte nummer kon het mechanisch geweld worden losgelaten. Met al die activiteiten vliegt een weekend zo voorbij, en de kilo's die ik kwijt was geraakt in China vliegen er ook terug bij. In de week was er 's avonds tijd om naar een golfterein te gaan. In tegenstelling tot bij ons is dit hier geen dikke nekke bedoening en mag je direkt het veld in voor het echte werk. Op tweeënhalf uur hebben we een full size 9-hole circuit afgelegd (par 3 voor de kenners) met een gemiddelde score per hole voor mezelf van 8 à 9. Wat niet mag ontbreken in de US, is steak eten van de grill (een BBQ met deksel); formaat van deze dingen een kleine LP (de steak wel teverstaan hé). Wat me wel verbaasde was dat er maar weinig amerikanen zijn die hun steak rood - roze verkiezen (medium rare) boven de doorbakken welldone.
Vrijdag stond de terugrit naar Chicago op het programma, ik had speciaal een hele dag uitgetrokken om een beetje te kunnen relaxen. Zonder gebruik te maken van de interstates was ik van plan om eerst noordwaarts te rijden op de 31 richting Nappanee tot in het hartje van Amish land. Daarna zou ik de 12 volgen naar het westen langs het duinen nationaal park van Indiana dat grenst aan het Michigan meer. Het fantastische is dat deze wegen n iet van nummer wijzigen over grote afstanden. De 12 zou me tot in hartje Chicago brengen; al cruisend bleef ik deze maar volgen. Dit bracht me door de haven van Chicaco en door buitenwijken vol zwarten met gouden kettingen en huizen met dichtgespijkerde ramen. Hier worden de scenes opgenomen van bende-oorlogen en drive by shootings. Voor ik de stad verlaat voor de luchthaven nog snel even eten in een typische diner. Nadat de dienster een kleine 25 keer was komen vragen of alles OK was, en ik zeven free refills cola ophad en een stevige mexicaanse schotel, was het tijd om de states te verlaten.
Woensdag 8-7 vertrokken, vier dagen onderweg geweest en het is vrijdagavond 10-9? Hoe kan dit zal je zeggen, wel ik leg het uit (de foto's volgen later). Woensdagavond met de bus vretrokken naar Guilin airport en daar het vliegtuig genomen naar Shanghai. Het vliegtuig had vertraging en rond 2u 's nachts lag ik in een rond bed op Pudong airport. De volgende dag zou de vlucht naar Chicago vertrekken om 16.00 dus ik had een voormiddag de tijd om Shanghai te verkennen. De snelste manier vd luchthaven naar het stadscentrum leek mij een combinatie vd Maglev (een magneettrein die met 430 km/u raast over een betonnen rail) en de metro. Ik had een uur of 3 om de grootste winkelstraat te bekijken en naar het deel te gaan waar alle nieuwe wolkenkrabber staan. Donderdag om 16.00 vertrekken in Shanghai en aankomen na 13u vliegen om 17.00u in Chicago op donderdag! Ik ben dus over de datum grens gevlogen en de eerste keer over de stille oceaan. Technisch gesproken heb ik nu dus de wereld rondgevlogen, want waar ik nu ben was ik ook al geweest via de atlantische oceaan. Maar ik zat dus in Chicago, het plan was om op de luchthaven een auto te huren en dan te vertrekken naar Franklin, Indiana. Ik had echter alles bij behalve m'n rijbewijs want dat zou ik in China toch niet nodig hebben. Bij de autoverhuur alle smoezen geprobeerd, rijbewijs gestolen, sis kaart van Belgie afgegeven en beweerd dat een Belgisch rijbewijs er zo uit ziet (weten zij veel, ze weten Belgie nog geeneens liggen)... maar geen auto. Dan maar de hulp ingeroepen vd thuisbasis: even rijbewijs scannen en per mail naar mij sturen. Vermits het in Belgie op deze moment middernacht is moet ik een nachtje overblijven in Chicago. Dus ook hier een avond en een ochtend om ook naar de skyline te kijken. Om even snel het vergelijk te maken met Shanghai; doe mij maar een portie Chicago. In een ander Hertz kantoor deden ze niet moeilijk, even wapperen met een fotokopie met een zwarte foto en een creditcard (vooral dat) en ik kon vertrekken met een Toyota Yaris automatic. Chicago Indianapolis is ongeveer een trip van 4uur rijden over verschillende Interstates die zo kenmerkend worden aangeduid met een wapenschild met een nummer in. Onderweg ook nog wat geleerd: even nummers van interstates lopen oost-west, oneven nummers lopen noord-zuid en aan de staatsgrens begint de mijlenteller vd interstate te tellen en de afritten krijgen geen opvolgende nummers maar een nummer dat overeenkomt met het aantal mijl verwijderd vd staatsgrens. Zo zie je maar we reizen om te leren.
Dit weekend staat er een tripje op het programma dat in elke georganiseerde China reis is inbegrepen. Ook in boeken als de Lonely planet is dit een aanrader zal ik later merken. De rivier Li afvaren van Guilin naar Yangshou (deze Li is dezelfde Li die ook door Liuzhou kom). Vrijdagavond vertrokken we met onzen amerikaan naar Guilin, ongeveer 3 uur rijden over de autostrade. Het regende op die moment al twee dagen pijpestelen en er was al twijfel of alles kon doorgaan maar ja we hadden vanalles geregeld. Vrijdagavond in Guilin, tijd voor een stapje in de wereld, er was ons een trendy bar aanbevolen waar we eens een kijkje gingen nemen. Bij ons zou het niet kunnen; de Carré binnenstappen op teensletsen en binnen de 2 minuten worden aangesproken door een bende Chinese poppetjes. Achter de DJ staat een gehelmde security man mee te shaken op de beat. Verder wordt er niet veel gedanst en worden er vooral drank en dobbel spelletjes gedaan aan de verschillende tafeltjes. Het bier bestel je hier in blikjes met een minimum hoeveelheid van 3 blikken per keer. Dit kan je dan uitdrinken uit een 'shot' glas (= ne grote borrel). De volgende dag bleek er zoveel water en de nodige kleine overstromingen dat er geen boten uitvoeren. Dan maar wat rondwandelen in Guilin stad. In het stadspark gaan kijken naar een reuzepanda, hij was echter aan het slapen en kon alleen zijn achterkant op de foto plaatsen. Verder in het park: Camel hill een rotsformatie in de vorm van een kameel. Deze berg is voor de rest ook bekend omdat Bill "I did not have..." Clinton hier een speech heeft gegeven. Ook hier in de stad weer veel winkeltjes en je ziet duidelijk dat deze stad meer gewend is aan buitenlandse toeristen. In een ambachtelijk winkeltje waren ze zijderupsen aan het ontdoen van hun zijde jasje. Als ze er zo heel veel gespaard hebben dan kunnen ze daarmee een traditionele chinese jurk maken om er vrouwen in te verpakken. 's Avonds de bus naar Yangshou voor het stuk dat we normaal met de boot zouden doen. Het stuk langs de rivier heeft die wereldberoemde zichten van de bergen die uit het water oprijzen. Hier in China staat dit op het briefje van 20 Yuan. Yanshou is zo'n typisch hippie dorpje dat al jaren geleden gekoloniseerd is door reizigers van de Lonely Planet (praktisch elk café of hotel heeft een bord buitenhangen: aanbevolen door de Lonely planet). Opschriften in chinglish en uitroepen van "you buy" zijn hier normaal. Hier lopen de straten vol met backpackers die hier op adem kunnen komen van hun reis door een land waar ze analfabeet zijn. Even buiten het dorp zijn we gaan zien naar de "butterfly" cave, deze grot was zo nep dat er opstond "made in China". Zelfs de stalagmieten en tieten waren nep en gemaakt uit beton. Alleen mooi was het Indiana Jones- uitzicht van de grot met hangbrug.
Eindelijk verhuist van het hotel naar een appartement. Het is het oude appartement vh bedrijf dat ze gaan verkopen maar momenteel staat het leeg. Ik heb de beschikking over enkele slaapkamers met dubbel bed, twee badkamers, keuken, bureel, living... Allez zeker groot genoeg. De meeste deuren van de kamers die ik niet gebruik houdt ik gesloten en daar is het ongeveer 40°C heet, in de rest zet ik de airco op een graad of 27; aangenaam fris en toch niet te koud. Alleen wonen hier op appartement heeft z'n voordelen maar het grootste nadeel is wel dat je voor veel zelf moet zorgen, mijn gebarentaal gaat met rasse schreden vooruit (mijn chinees iets minder). De grote truc hier is de GSM, wie mij kent weet dat ik niet zo verknocht ben aan dit ding maar de laatste dagen verzamel ik telefoonnummers aan de lopende band: de hulplijn. Lilli is bijvoorbeeld m'n taxi-chauffeur die wat engels spreekt. 's ochtends staat ze me op te wachten, 's middags bel ik haar en komt ze me ophalen vh werk handig. Vivian is een andere hulplijn zij is leraares engels voor kindjes vd lagere school. In haar piepkleine appartement (alles bij elkaar 20m²) geeft ze soms les aan wel 10 kinderen. Als tegenprestatie voor de hulp heb ik vd week eens westers gekookt. Dat was een heel avontuur, gewapend met een woordenboek ben ik inkopen gaan doen: aardappelen, bloemkool, vlees, melk en bloem. Boter was niet te vinden in de supermarkt...Het gerecht moest dus bloemkool in witte saus met gekookt aardappelen worden. Probleem: in de keuken is er1 wok en een 2 hakmessen verder geen bestek of potten. Het kookvuur bestaat uit een afgedankte straalmotor van een MIG 21. Aardappelen en bloemkool tesamen in de wok, naverbranding op voor een minuutje en het water kookt al. Daarna de witte saus in de wok, die was gemaakt met pinda olie ipv met boter, je proefde het hard maar de chinezen vonden het lekker. Als laatste het vlees; het was een mooi steak maarja zonder messen en vorken in huis... niks aan te doen. In kleine stukjes hakken en ook in de wok. Daarna opdienen op de schoolbanken en smullen met stokjes.
