Ondertussen zaten we dus op onze boot "Margarite Junk" tussen de eilanden. De activiteiten die ze voor ons bedacht hadden waren een bezoek aan een grot, kajakken in de zee, daarna zwemmen en de avond werd afgesloten met diner en natuurlijk karaoke... In de grot werden we rondgeleid en de gids vertelde over allerlei dingen die je kon zien in de vormen van de stalagtieten en mieten. Apen in bomen, leeuwen, schildpadden, vrouwen...Om alles te zien wat hij zag moest je al een stevige puntzak gerookt hebben. Na de grot gingen we naar de kajaks. De huisjes waar deze werden verhuurd stonden op vlotten gemaakt van bamboe en als vlotters werden grote blokken isomo (frigolit) gebruikt. De zee dreef dan ook vol met bollekes. Verschillende huisjes bij elkaar vormden echt kleine dorpjes. Na het kajakken terug naar de Margarite om te zwemmen. Daar werden we uitgedaagd om van het hoogste dek te springen, vermits het meiskes waren konden we ons niet laten doen en zijn we ook maar gesprongen (een meter of 9). Tijdens het zwemmen werden we belaagd door drijvende bootje waar je vanalles kon kopen. 's Avonds bij de karaoke is er niemand meer overboord gesprongen alhoewel dat aan mijn zangkwaliteit niet kan liggen (Assurancetourix is er niks tegen). De volgende dag nog wat tussen de eilanden gelaveerd om 's avonds terug in Hanoi te belanden. De dag erna stond een trip naar Tam coc en Hoa lu op het programma. Hoa lu is de oude hoofstad van Vietnam; zo'n 1000 jaar geleden, want in 2010 wordt 1000 jaar Hannoi gevierd. Tam coc zijn enkele grotten op een rivier en in een lange stoet bootjes wordt je over de rivier geroeid, en als de roeiers moe worden gaan ze gewoon verder door met hun voeten te roeien! Onder het motto no guts no glory hebben we de volgende dag ons leven gewaagd op een motoscooter (110cc met half automatische 4-bak en tip hiel schakeling). Het verkeer is hier zo mogelijk nog chaotischer en veel sneller dan in China. We zijn er uiteindelijk in geslaagd om zonder ongelukken een dagje rond te rijden. Oefff. Het was ondertussen de avond vd 7de oktober en de trein stond op ons te wachten om ons in omgekeerde richting terug naar het vertrouwde China te voeren.
Naar vietnam ga je met het vliegtuig, als je echter in Guangxi provincie zit kan je net zo goed de trein nemen. De reis gaat van Liuzhou naar Nanning met de bus (drie uur). In Nanning kopen we de tickets voor de trein waarbij een eerste keer ons paspoort en visum wordt gecontroleerd. Omdat de trein naar Vietnam niet elke dag rijdt zijn we één dagje later vertrokken (maar zo konden we natuurlijk wel meegenieten van de feesten). De trein vertrekt 's avonds rond 7uur en het is de bedoeling dat we aankomen in Hannoi rond 5uur in de ochtend de volgende dag. We hebben geboekt voor "softsleep"; dat wil zeggen dat je een coupé deelt met 4 bedden. In de heenreis zitten we met 7 mensen in een volledige wagon en wij hebben de hele coupé voor onszelf. In de hardsleep afdeling is het vollen bak. Als we na een uurtje even door de trein wandelen is het een ware chaos in de hardsleep: overal wordt gerookt, instant maaltijden worden gemaakt met warm water (dat is in China overal verkrijgbaar) en de chinezen kakelen er op los. Tegen middernacht naderen we de grens en onze paspoorten worden door verschillende Chinese personen gecontroleerd. Aan de grens zelf moet iedereen uit de trein met zijn bagage. Wederom controle. Allemaal terug in stappen en doorrijden naar Vietnam. Een uurtje later op Vietnamese bodem terug controle (van slapen komt dus niet veel in huis). Terug allemaal uitstappen met bagage en wederom controle, papier invullen, stempels zetten... We zijn al redelijk meurg als we terug mogen instappen en als we eindelijk kunnen gaan slapen. Om vijf uur staan we dan volledig meurg op een verlaten perron in een buitenwijk van Hannoi. Gelukkig hadden we met het hotel een regeling en er staat een taxi klaar die ons naar bed brengt. Wat later op de dag gaan we gewapend met een stadsplan op verkenning door Hannoi. Hoewel het een buurland is van China is het contrast groot. De huizen hebben er een koloniaal aandoend uiterlijk en moderne hoogbouw is volledig afwezig in het stadscentrum. Het eerste wat op onze weg ligt is een museum over de "amerikaanse oorlog" (wat zij dus de "Vietnam war" noemen). Na een bezoekje aan het museum kan je wel zien dat de Yanks zich hier niet populair hebben gemaakt. De rest vd dag volgen nog wat musea en snuiven we de sfeer van Hannoi op (letterlijk dan want het is een gekrioel van motoscooters met de nodig stank die er bij hoort). De volgende dag gaan we naar Halong Bay. Dit is een gebied uit de kust van Vietnam dat bezaaid ligt met eilanden (een kleine 2000) en op de lijst staat van de nieuwe wereld wonderen.
1 oktober 2009, de chinese volksrepubliek bestaat 60 jaar. 60 jaar is in China belangrijker dan vijftig dus dit moet een feest worden en in China zullen ze het geweten hebben. Omdat de trein naar Vietnam pas morgen vertrekt gaan we 1 oktober nog meemaken in China. Eerst uitslapen van de werkweek en daarna wat gaan rondwandelen in de stad. Het is overal druk, de winkels zijn natuurlijk allemaal open en aan sommige winkels (GSM winkels) staan de mensen in lange rijen aan te schuiven omdat er iets te winnen valt of omdat er grote kortingen zijn. In Liuzhou zijn de straten versierd met rode lampionnen en op het "people square" staan grote versieringen om het feest extra luister bij te zetten. Het top evenement overdag is zeker de militaire parade in Bejing en deze wordt dan ook op vele straathoeken geprojecteerd. Als je hier langer dan 5 minuten naar kijkt dan kan je niet anders dan een ongeloofelijk respect krijgen voor de discipline en het nationaliteitsgevoel vd Chinezen. En 's avonds zal dit nog extra in de verf gezet worden. Tegen de avond zak ik terug af naar het centrum vd stad waar we gaan eten. Het is een helse klus om er te geraken want straten zijn afgezet voor alle verkeer en alleen te voet kom je (een beetje) vooruit. Om het zo vol mensen te krijgen hebben ze nog enkele extra blikken met chinees opengetrokken want waar deze massa vandaan komt...? In het restaurant werden we opgeschrokken door enkele luide knallen, snel betalen want het vuurwerk was begonnen. In België heb je op het einde van een vuurwerk de traditionele "bloemekee", de grote finale. Hier is het één langgerekte bloemekee. Als je een chinees vuurwerk hebt gezien dan is de rest klein bier. We staan op een kilometer van waar het vuurwerk wordt afgestoken, m'n hemd flappert en mijn maag voelt de klappen van de explosies; alarmen van auto's gaan spontaan af. Dit is pas vuurwerk. Na het vuurwerk gaan we kijken in één vd bars om de vakantie goed in te zetten. De sfeer zit er goed in; Zhongguo boven!!!
Sinds ik hier een fiets heb zijn de grenzen van m'n territorium uitgebreid. Ik rijd nu dagelijks met de fiets naar het werk, dat is een dikke 10km verwijderd van het appartement, dit kost me een 35minuten. Sneller gaat misschien wel maar nu zweet ik me al te pletter. Leuk is wel dat ze hier met honderden op een electrische scooter rijden, die gaan gemiddeld tussen de 20 en 35km/u. Der is er dus altijd wel eentje met de goede snelheid om wieltje te zuigen. Dit bezorgt me dikwijls rare blikken want dat kennen ze hier echt niet. In het weekend ook al de omgeving buiten de stad verkend. De kleine weggetjes worden al snel grindpaden met aan de kant tropische begroeiing van suikerriet, bananenbomen, en veel andere dinges die ik niet ken. Nog enkele dagen en het is 1 oktober. Vanaf dan start in heel China een feestweek die zal duren tot 8 oktober en dit voor de 60ste verjaardag van de Chinese Republiek. Voor deze feestweek worden er geen risico's genomen. Enkele voorbeelden: vanaf 20 september liggen alle bedrijven met gevaarlijke activiteiten al verplicht stil, kwestie van ontploffingen of andere rampen te vermijden in de aanloop naar deze week. In opdracht van de regering heeft iedereen (inclusief ikzelf ) deze zondag 27-9 gewerkt om een dag in te halen voor deze feestweek, en dit wordt dan maar een week vooraf door de regering officieel meegedeeld, moesten ze bij ons is proberen. Als compensatie hebben we een cadeautje gekregen: Mooncake. Dat is een traditionele cake die elk jaar met het 'mid autumn' festival wordt uitgedeeld, je ziet ze hier met stapels dozen rondlopen. In de stad hier wordt alles versierd, er zijn hier al duizenden bloempotjes geplaats in de stad rond lantaarnpalen, fonteinen, bankjes...Je ziet ook meer politie in de straat, maar nog steeds ongewapend en op dezelfde slungelige manier van anders (je kan gerust door het rood rijden, terwijl er een politie op het kruispunt staat).
Stilletjesaan verdwijnen de buitenlanders en word ik verplicht om me te integreren. Ik ben al een keer gaan voetballen op zandveldje met ploegjes van 5 tegen 5. Voor de aftrap werd het veldje helemaal nat gemaakt om het stof een beetje temperen. De ploegjes bestaan uit groepjes van verschillende bedrijven die mekaar wekelijks uitdagen. Iedereen die mijn voetbal kwaliteiten kent kan de uitslag van deze week wel raden. Juist, compleet afgedroogd zo'n beetje echt belgisch voetbal dus. Wat me beter afgaat, geloof het of niet, is badmingtonnen. Als je eens deftig wil zweten dan is het klimaat hier wel juist, na zo'n voetbal matchke of badmington spel dan loopt het water gewoon van je lijf. Vorige zondag ben ik in de rivier gaan zwemmen met een chinees. In m'n enthousiasme sprong ik in het water met m'n bril.Bye bye bril, deze ligt nu ergens op de bodem van de Li. Gelukking dat dit in China gebeurt want op een zondagavond een bril kwijtraken in België wil zeggen dat je minstens tot maandag moet wachten in het beste geval. Niet zo hier, even naar de optieker (om 20.30u); montuurke kiezen, ogen testen op de oude manier met letterkes lezen en een uurke later is uwe nieuwen bril klaar. En dit voor de schappelijke prijs van 19 EUR. Een andere vorm van integratie is natuurlijk het eten en de plaatselijke gebruiken. Deze week nog 2 dagen naar Guangzhou geweest. Dat is een mega stad (15 miljoen chinezen) in het zuiden aan de zee. Daar heb ik de next level van eten bereikt: krokodil met vel en al en koppen van kleine kreeftjes (hetgeen wat wij dus weggooien). Ik was daar voor het werk om machines bij klanten te gaan bekijken. Voor er over het werk gesproken kon worden eerst thee. Deze wordt via een vast ritueel opgediend en al naar gelang wie het doet kan het een boeiende belevenis zijn om naar te kijken. De gedroogde theeblaadjes worden overgoten met kokend water en onmiddelijk wordt dit water terug afgegoten in de kleine kopjes. Dit is om de blaadjes te spoelen, de kopjes worden dan één voor één in elkaar gewassen terwijl ze worden vastgenomen met een groot metalen pincet. Als de kopjes zijn uitgewassen wordt al dit theewater gewoon weggegoten in de speciale plateau. Pas hierna kan het uiteindelijke theedrinken beginnen. Na een vermoeiende dag van hier naar ginder rijden in Guangzhou lag ik 's avond met opengesperde ogen in bed van al die liters thee. China heeft ook z'n eigen fast food keten: Kung Fu; nee geen hamburgers maar rijst en libbetjes in zoetzure saus. Er was niet veel volk maar er werd toch duchtig geslurpt en gesmakt. De laatste foto heb ik er even opgezet om de Frans jaloers te maken: in Guangzhou op bezoek op een scheepswerf waar ze veel compressoren hadden staan voor zandstralen en schilderen. Ik moet zeggen dit is wel indrukwekkend. Verspreid over een terrein van verschillende vierkante kilometer liggen overal stukken van een boot die uiteindelijk in elkaar gezet worden tot een vrachtschip. Er lag er net eentje klaar van 280m lang van 78000 ton (als ik ze goed verstaan heb). Ondertussen ben ik ook al een fiets rijker. Het is een Giant met sportief mandje aan het stuur. Dit weekend ga ik vast en zeker op fietstocht dus verslag volgt
De vakantie is voorbij en ik vertrek met het vliegtuig terug naar China. Alles is in gepakt maar niet te veel want ik heb nogal wat spullen in China achtergelaten. Als een echte wereld reiziger vertrek ik thuis in een kaki hemdje met korte mouwen (want het is goed weer); ik was nog niet goed ingecheckt in Zaventem of ik heb me dat al beklaagd. Airco is leuk maar tegenwoordig wil men zelfs in België al laten zien dat ze het koud krijgen, en het werd er niet beter op. Zaventem, Heatrow, Hong Kong, hoe kouder hoe liever. Gelukkig hadden ze bij Virgin lekkere dekentjes en zelfs Virgin sokken. Landen op Hong Kong is speciaal, je komt aan over een zee die zeer druk bevaren wordt, en op het laatst vlieg je op 20m boven zee om dan uiteindelijk te landen op een strip enkele meters boven zeeniveau. Eens in Hong Kong heb ik de SIM kaart van m'n mobiel weer veranderd naar m'n chinees nummer, de chinese SMS'en stroomden binnen. Enig nieuws van belang: ik kan in m'n huidig appartement blijven voor nog enkele weken.
Op Hong Kong airport nog snel even een Atlas Copco gespot op een bouwwerf, kwestie van af en toe ook aan het werk te denken.
Na m'n eerste keer in china wist ik ongeveer al wel wat de mensen hier waarderen als je het meebrengt: de rode tabletjes van Côte d'or. En dit om verschillende redenen: er zit een papierke rond (da vinden ze hygiënisch), ze zijn rood (dit is een kleur die geluk brengt, en wat dit betreft zijn ze heeeel bijgelovig) en er staat een olifant op en ze zijn er hier van overtuigd dat het de Lolex van de chocolade is. Verder had ik nog een cadeau bij van Vera en Michel voor Helene (westerse naam) die trouwde op zaterdag 5 september in het Lijing. Alle info die ik had was haar westerse naam en het feit dat ze een lerares engels-chinees is. Om mijn tijd te vullen beschouw ik het altijd als een uitdaging om dit tot een goed einde te brengen. Dus vrijdag avond op verkenning naar het Lijing om te vragen hoeveel huwelijks feesten er de volgende dag zouden plaatshebben. Wat een geluk, het waren er maar drie. Vermits ik moest werken op zaterdag kon ik enkel 's avonds het cadeau komen afgeven, dus voor alle zekerheid maar een briefje geschreven met m'n telefoon, voor het geval dat.
Op zaterdag na het werk naar de Lijing, voor alle zekerheid heb ik m'n lange broek en deftige schoenen (geen Sidi's) maar aangelaten en dat is een hele opgave bij 38°C. Toen ik aankwam stond een bruidspaar juist mensen buiten te verwelkomen onder een hartvormige boog gemaakt van bloemen. De bruid had m'n briefje duidelijk gekregen want ze deed enthousiast teken dat ik de juiste te pakken had. Nadat ik het cadeau had afgegeven werd ik vriendelijk uitgenodigd op het feest. Na nog wat beleefd tegenspartelen: "da is nu echt nie nodig zenne"; ging ik toch maar naar de feestzaal. Gelukkig zaten een aantal vriendinnen van de bruid in dezelfde sector en kwam ik aan een tafel terecht met chinezen die deftig engels spraken. Het gezelschap aan tafel zat dus wel goed. Ook in China komt het bruidspaar blijkbaar binnen op de tonen van 'Taaratata taaratata...dus geen verrassingen daar, daarna volgen de speeches en dan de schranspartij. Eerst was de bruid gekleed in wit, dit is de jurk voor overdag en na een ongemerkt changement de decor was wit plots rood. Een bruid in rood verpakt is net als een Côte d'or tabletje: dat brengt geluk en is ook lekker om uit te pakken... Het eten was gewoon de traditionele betere chinees, dus geen rijst of noedels maar eend (inclusief kop) en varkensribbekes en allerlei soorten vlees en vis. Een minimum aan groenten want dat is geen feest eten. Voor het feest gedaan was ging het bruidspaar iedereen begroeten en daarbij moesten ze aan elke tafel klinken met Maotai (straf graanspul van 40°) of trucjes doen zoals een kippebil opeten aan een touwtje. Tot zover niet veel verschil maar dansen enzo is er niet bij, tegen 21.30u was bijna iedereen verdwenen en was onze tafel de laatste om te vertrekken. Het was een fijn feest, veel gelukwensen voor Helene en Davy.
Eindelijk zou het er van komen, de rivier Li afvaren tussen Guilin en Yangshou. Dit is het beroemde stuk van op het briefke van 20 Yuan. In plaats van één van de grote boten te nemen hebben we een privé speedboot gehuurd kwestie van niet heel de dag erover te doen. We vertrokken om 9 uur wat later was dan de grote boten en het eerste uur was het zeer rustig op het water. Daarna sprongen we gedurende een tweetal uren over de boeggolven van deze grote jongens. Leuk om zien waren de keukens ingericht op de achtersteven van deze boten, één wok om te koken voor 100 man. Dat is pas echte chinese keuken. Tegen de middag waren we in Yangshou, hier waren we natuurlijk direct toerist onder de vele andere toeristen. Tot vervelens toe werden we aangesproken om iets te doen: fietsen, bamoerafting, grotten...Uiteindelijk lieten we ons overhalen om bij Wendy een fiets te huren, zij zou ons in de middag meenemen over kleine weggetje tussen de velden. Toen we langs "Moonhill" kwamen zijn we maar naar boven gegaan om van het uitzicht te genieten. Toen we begonnen aan de vele trapkes werden we gevolgd door drie dames met elks een koelbox rond de nek. Halverwege kregen we een geweldige dorst (temperatuur tegen de 40°C) dus bestelden we wat te drinken. Prijs 10 Yuan/stuk (1 euro) waar het normaal in niet toeristich gebied ongeveer 2 Yuan is. Allez bij deze temperaturen laat een mens zich ompraten en zeker als er ondertussen nog met een waaier koelte wordt toegewuifd. Bovengekomen sloeg de dorst weer toe; de prijs van de drank was ondertussen verdubbeld (uit dezelfde koelbox). Even genieten van het uitzicht, rustig blikje drinken bij een koel wapperwindje en terug naar beneden. Beneden gekomen, voor we met de fiets vertrekken, toch nog even drank kopen: de prijs is ondertussen terug gezakt tot het niveau van 5 Yuan. Je ziet de prijzen schommelen hier zoals beurs.
Ik ben ondertussen weeral een week terug in China. Dit weekend gaan we een trip naspelen uit de Lonely Planet, het scenario is dat we een voettocht gaan maken van Ping'an naar Dazai in de Longji terras rijstvelden en dit zonder gebruik te maken van één of andere chinees. Drie vlamingen gewapend met een woordenboek en het nodige lef. Om terplaatse te geraken vertrekken we vrijdag avond met de bus naar Guilin waar we overnachten. 's morgens vertrekken we met een andere bus naar Ping'an. De weg kronkelt gestaag omhoog naar de rijstvelden. Door de overvloedige regens van de voorbije weken zijn er op verschillende plaatsen aardverschuivingen geweest die nog steeds een gedeelte van de rijbaan blokkeren of gewoon een stuk rijbaan dat in de dieperik is verdwenen. Gelukkige rijden de chinezen als zotten maar nooit snel. Ping'an is de plaats waar alle toeristen met bussen toekomen om naar enkele viewpoints in de rijstvelden te wandelen. Hier zoals verwacht weer veel volk en het gevoel van "daar gaat mijn unieke ervaring". Dit zou snel beteren, we lieten het dorp achter ons en enkel op de beschrijving uit de Lonely Planet en enkele wegwijzers zouden we deze velden doorkruisen naar het volgende dorp dat bereikbaar was met auto of bus. Eerst was alles OK want het met platte stenen geplaveide pad was duidelijk te volgen maar we werden ondertussen wel geschaduwd door een plaatselijke rijstchinees (v). Halverwege kwamen we in een dorpje met het aanzien van een sloppenwijk, het was een wirwar van kleine paadjes tussen de huizen. Vanuit dit doolhof leidde verschillende paadjes naar de rijstvelden, maar wat was nu het goede? Telkens als we het vroegen aan een 'local' zei die van niks te weten maar we zouden die 'bergbitch' moeten volgen en dan kwamen we er wel. Dit lag ons niet maar na 7 keer terug op hetzelfde punt te zijn weergekeerd moesten we wel buigen voor dit komplot. Tegen onze zin begonnen we onze nieuwe gids te volgen richting Dazai. Ze deed onderweg nog enkele slinkse pogingen om ons af te leiden van ons doel recht in de armen van een bevriende hotelbaas maar we hielden voet bij stuk en een enkele wegwijzer gaf ons hernieuwde kracht om in de tegenaanval te gaan. Na een speedmars van 2uur kwamen eindelijk in Dazai en stuurden we onze gids wandelen met 20yuan. Het hotel die avond was helemaal van ons zoals ook bijna de rest vh dorp. Dit was echt een boerengat. Over de prijs van de kamer konden we ook niet klagen: 80yuan voor ons drie (2,6 euro/man voor een hotelkamer !!).
