Vandaag staat er nog eens een dagje Shanghai op de planning. Eigenlijk is het zeer makkelijk om van Wuxi naar Shanghai te gaan. Er is een rechtstreekse verbinding met een supersnelle trein (350km/u) die je op een klein uurtje tot in hartje Shanghai brengt. Vandaar kan je met de metro alle uithoeken van deze metropool bezoeken.

Vandaag geen speciale dingen gepland, we gaan mensen bezoeken en we zien wel waar de flow ons brengt. Blijkbaar gaat de flow naar hogere sferen want we belanden in het hoogste gebouw van Shanghai “de Shanghai World Financial center” (dat gebouw met dat gat erin). Op een kleine 500m hoogte heb je een mooi zicht op de stad alleen is de lucht niet heel helder vandaag, maar dat is meer de regel dan een uitzondering (smog hé). Dan volgen we de oevers van de Huangpu naar Yuyuan wat een wirwar is van kleine steegjes vol met winkeltjes speciaal voor toeristen. Leuk om eens door te lopen maar als je hier iets koopt betaal je zeker te veel als langneus. Daarna richting french concession om in een duitse bar schnitzels met frieten te gaan eten, dit zegt iets over het internationale karakter van Shanghai.

Op de foto’s staat er verschillende keren een blonde toerist die steeds voor de lens kwam lopen, raar, maar jullie moeten maar zoeken op welke foto’s deze “waar is Wally” staat.

De eerste verkenning van Shanghai was leuk maar er zullen er nog wel volgen.

Personeelsfeest

Af en toe mag het ook wel eens over het werk gaan. Vrijdag 12 november was een speciale dag voor Atlas Copco (Wuxi) compressor Co. zoals het hier officieel heet. Het was namelijk 15 jaar geleden dat de fabriek hier werd ingehuldigd en dat moest gevierd worden. Personeelsfeestjes in China zijn toch anders dan wat we kennen in België. Het was een uitgelaten feestje met enkele geweldige optredens van lekkere violisten, flexibels turndames, een goochelaar enz. Het meest speciale was echter dat een aantal werknemers zelf op het podium kruipen om een liedje te zingen. Dat zie ik in België nog niet veel mensen doen, maar hier met al dat karaoke gedoe zijn ze dit gewoon. En het moet gezegd er zijn er bij die een serieus stukske kunnen zingen, buiten het obligate “wo ai ni” * versta ik er dan wel niks van maar het klinkt toch. Om te zorgen dat niet iedereen naar huis trekt nadat hun buik vol is wordt er nog een kleine lotterij gehouden, en mag ik ook op het podium om onschuldige hand te spelen.

Het mag echter niet baten om 20u. staat hun klak naar huis en stromen ze en masse naar buiten. De achterblijver blijken allemaal belgen te zijn en er zit niks anders op om nog een biertje te drinken want het is nog vééél te vroeg om te gaan slapen.

*ik hou van u

Vorige week ben ik hier de plas overgestoken, meer bepaald de Oost Chinese zee. Hetzelfde als je in België het kanaal oversteekt kom je terecht in een andere wereld waar ze links rijden. Idem voor Japan, het contrast met China kan moeilijk groter zijn. De rit van Haneda airport naar het hotel in het stadscentrum van Tokio heeft me bijvoorbeeld geen hartaanval bezorgt. Geen getoeter onderweg, of kamikaze manoeuvres (waren de Japanners daar nu niet de uitvinder van?).

Hoewel de stad ook een organisch kluwen is van verhoogde rijbanen, betonnen torens en tunnels toch heeft ze een andere aanblik als bijvoorbeeld Shanghai, properheid en rust zijn hier troef.

Op 3 dagen heb ik een trip gemaakt met de Shinkansen (de japanse kogeltrein) van Tokio naar Fukui dan per auto naar Shiga en per Shinkansen terug naar Tokio. Tijdens de trein reis kwamen we voorbij de bekende Fuji berg en net zoals op de alom bekende foto’s lag er een kleine kraag van sneeuw om de top.

Het japanse platteland flitste aan ons voorbij maar het gaf toch een beetje een gevoel van het land. Hier geen hoogbouw (aardbevingen, we hebben er trouwens eentje van 5 op de schaal van Richter  gehad) (http://www.gdacs.org/reports.asp?eventType=EQ&ID=97451&system=asgard&alertlevel=Green&glide_no=&location=JPN&country=Japan )

Den elektriek loopt hier op zijn amerikaans door een bos van palen en draden boven de grond.

In Fukui een bezoekje gebracht waarop het verder ging per auto. Het was een soort rechthoekig koekjestrommel op wielen: een Toyota Voxy; maar wat zijn vorm of chauffeur (60plusser), niet deed vermoeden was zijn snedig rijgedrag. Dit stukje weg van 200km reed hij enkele keren per week wisten we later.  De weg van Fukui naar Shiga was zo ongeveer de natte droom van elke motard of petrol head in het algemeen. Een slingert lint asfalt tussen allemaal zeer scherpe bergen en dalen. Eén minpuntje: in haarspeld bochten zijn dwarse stroken over de weg aangebracht om snelheid te minderen.

Volgende dag in Shiga nog een bezoekje en dan met de trein terug naar Tokio. ’s Avonds was het daar eten in een zeer traditioneel restaurant met één Michelin ster. Het eten was Ozashiki-tempura, wat zo veel wil zeggen als alles soppen in deeg en bakken zoals smoutebollen (maar iets verfijnder). Hierna nog één nachtje in het ANA Intercontinental, tijdelijk mijn sjieke rustoord.

De volgende dag alweer op het vliegtuig richting getoeter en smog. Jochei!

Na de bewogen dag van gisteren gaan we vandaag een bezoekje brengen aan de wereldtentoonstelling in Shanghai. Hoewel de meeste mensen hier het ons afraden wegens te druk, lange wachtrijen enzomeer ben ik toch vast van plan om er een kijkje te gaan nemen. Je weet wel “been there, done that..”.

We mochten de driver van het bedrijf lenen en die bracht ons groepje van 5 (3 Belgen en 2 Amerikanen) naar de Expo.

We waren allemaal voorzien van een ticket en de inkom was duidelijk berekend op een massale stortvloed van mensen en vermits dat goed meeveel waren we zo binnen. Het eerste wat je overweldigt is het Chinese paviljoen. Het is immens groot(s) en overschaduwt alle andere paviljoenen. Kwestie van duidelijk te maken wie er een thuismatch speelt.

Onze strategie voor vandaag is dat we gaan naar de paviljoenen waar we niet moeten aanschuiven. België is nummer 1, met ons paspoort mochten we direct binnen via de vip ingang. Het Belgische paviljoen is samen met dat van de europese gemeenschap in één gebouw, maar de tentoonstellingen zijn wel gescheiden. Het algemene thema van deze hele expo is ecologische ontwikkeling voor de volgende decennia. De Belgische tentoonstelling sloot wel niet geheel aan bij dit thema; Hergé, de smurfen, het koningshuis ze passeren allemaal de revue. Wat die te maken hebben met ecologie weet ik niet maar eigenlijk moet wel gezegd worden dat het Belgische paviljoen wel één van de beste was wat we vandaag zouden zien. Het toonde tenminste waar België voor staat: bier, frieten met stoofvlees en chocolade en in het zuiden van de land rijden ze nog met paard en kar. Het restaurant had bijzonder veel aantrek en de chocolade nog veel meer.

Na onze “Belgische lunch” gingen we naar het paleis van de VS. Ook daar mochten we met de paspoorten van onze Amerikaanse gezellen binnen via de vip ingang. In het Amerikaanse paleis kregen we 2 filmpjes voorgeschoteld met een hoog “yes we can” gehalte en meliger dan een zak bloem. Dit moet een koude douche zijn als je voor deze 20 minuten 3uur hebt moeten aanschuiven.

De paspoorten waren op, volgende tactiek was “doe u voor als iemand anders”. Naast de VS lag het Canadese paviljoen dus onze Amerikanen mogen proberen een Canadees accent te imiteren. We vielen echter al snel door de mand en proberen met we onderhandelen toch binnen te komen maar dit lukte niet. Ons volgend doel was Nederland, het nederlands paviljoen zag eruit als een enorme attractie van de sinksefoor. Niet wat je van architectuur minnend Nederland gewend bent. Een eerste poging met een nederlands accent aan de vip ingang mislukte ook, maar zo snel zouden we het niet opgeven. Eerst het zweedse paleis; niet dat we Zweeds kennen maar Atlas Copco is behoorlijk zweeds en één van de sponsors. Even met wat business kaartjes zwaaien en we waren binnen. Ecologie was hier duidelijk wel het thema. Hop nu terug naar Nederland, ondertussen was de hostess aan de vip gewisseld en mochten we binnen (we hadden ons wel eerlijk als belgen voorgesteld). Dit paleis kreeg de eer het slechtste te zijn dat we hebben gezien. Oranje en nijntje (in het oranje) da’s alles wat me is bijgebleven.

Het duitse paviljoen zag er indrukwekkend uit, het was een kruising tussen een stealth bommenwerper en een bunker. De buitenbekleding was volledig uit een metaal gaas. Nu moesten we hier ook nog binnen geraken. Het heeft stevig wat onderhandelen gevraagd maar ook hier zijn ze gezwicht voor de vlaamse talenkennis. Binnen was het OK, met enkele mooie voorstellingen van de duitse technische suprematie (met dank aan BMW en andere bekenden).

Laatste poging om ergens binnen te komen was bij onze zuiderburen. Daar was het superdruk en aan de vip ingang stonden ook vele tientallen in een poging om binnen te komen. De hostess daar was van oosterse origine en sprak ik gewoonte getrouw direct aan in het engels met het verhaal dat we fransen waren maar dat ons paspoort op de immigratie dienst lag en dat we dus niet konden tonen dat we Frans staatsburger waren. Hmm, dat kan iedereen wel zeggen, en om ons te strikken schakelde ze over in het Frans. Een mens moet een beetje flexibel zijn en ik schakelde dus ook vlot over en dit overtuigde haar van mijn hele verhaal. Ze was gelukkig ook niet Frans van origine want anders had ze ons accent wel doorzien. Het franse paviljoen was ook wel mooi aangekleed met klimop over een metalen raster. Binnen waren het vooral sfeerbeelden van Parijs en enkele reproducties uit het louvre van Van Gogh en Gaugin. Dat gaat er altijd wel in bij de chinezen.

Na dit laatste paleis restte ons alleen nog de wandeling terug, tussen de paleizen, die nu de nacht was gevallen feestelijk verlicht werden.

Zes paleizen op één dag is sterke prestatie en tevreden keerden we huiswaarst.

Vrijdag avond was ik uitgenodigd op een house warming party en daar kwam het fenomeen “Hash” ter sprake. Ik moet zeggen ik had er nog nooit van gehoord maar ik hoorde dat het iets met lopen te maken heeft en was dus direct geïnteresseerd. Ik wrong me mee in de groep en na een paar hints was ik mee uitgenodigd om de volgende dag m’n eerste hash mee te maken. (Wil je er zelf ook wat meer over weten : http://wuxih3.org/hash/ of http://wuxi.hash.house.harriers.over-blog.org/ ).

Om kort te gaan zijn de “hashers” gewoon een internationaal stelletje buitenlanders die een excuus zoeken om met elkaar eens een pintje te gaan drinken. Zoiets als al die wielertoeristen in België, die zich eerst een paar uur moeten uitsloven op de fiets om daarna zonder schuldgevoel, voor 12 uur, hun eerste Trappist naar binnen te kunnen kappen.

In plaats van te fietsen is het lopen en om er voor te zorgen dat iedereen tesamen aankomt is het een sporentocht waarbij de snelsten de sporen zoeken en dus voortdurend foutlopen. zoeken.

Zo, dat ging ik dus morgen doen.

Eens op de afspraak stond er een bus klaar om ons naar het platteland te rijden. Het was ondertussen stevig aan het regenen dus dat werd leuk. Ondanks het slechte weer kwam er toch veel volk opdagen en in totaal waren we met een 50-tal, waarvan een gedeelte hasher waren van het naburige Suzhou (toeristisch bekend voor parels en zijde).

Onderweg hadden we een kleine kopstaart aanrijding met een chinese pipo die stopt voor groen (je weet maar nooit of er iemand door het rood rijdt natuurlijk dus beter even stoppen…).

Gelukkig waren we met 2 bussen en kon iedereen in de andere bus, waardoor de bezettingsgraad steeg naar 200%.

De looptoer zelf was alles bij elkaar een goede 10km en ging over kleine single track paadjes tussen een mandarinnekesplantage (woord met hoog scrabble gehalte). Ondanks het slechte weer voelde ik mij in mijn nopjes en kon ik af en toe eens deftig doortrekken op dit cross parcours. Dus dit gedeelte was zeker voor herhaling vatbaar.

Na het lopen kwam het drinken, dit gedeelte noemen ze de “circle” en is eigenlijk een beetje cantus-achtig. Als nieuweling moet je natuurlijk een keer naar voren treden om je voor te stellen en een biertje te legen. Dat was ook allemaal niet zo kwaad want een getraind “wielertoerist” is meer gewoon dan chinees fluitjesbier.

De avond zouden we afsluiten met een diner in een chinees restaurant. Vermits we op het platteland waren werden er behoorlijk wat zaken geserveerd waar de meeste buitenlanders hun neus voor ophalen. Zoals de gebruikelijk “chicken feet” en de “drunken prawns”. Dat laatste was voor mij ook nieuw. Dit is gewoon een grote glazen schaal gevuld met levende grote garnalen (lengte 4cm) overgoten met een soort van rijstwijnazijn (2 X woordwaarde). De eerste tien minuten op tafel springen die beesten dus rustig op en neer en regelmatig kan er zelfs één ontsnappen over de rand. Smakelijk dus.

Toen de rijst eindelijk op tafel kwam werd klonk er een zucht van opluchting, maar de avond was nog niet voorbij…

Bij het betalen van de rekening begonnen de problemen pas goed. Door een meningsverschil over de reservatie en een restaurant baas die al die buitenlanders eens een goede poot zou uitdraaien kwam het tot wat geroep tussen de “hash”-organisatie en de andere partij.

Uiteindelijk draaide het erop uit dat het keuken personeel de bus had geblokkeerd en dat wij de politie hadden gebeld.

Na 2 uur verhoren afnemen en pv’s opmaken konden we eindelijk naar huis vertrekken. Het was een boeiende dag maar de volgende keer mag het ook iets minder zijn behalve dan voor het lopen.

http://maps.google.be/maps?f=q&source=s_q&hl=nl&geocode=&q=Wuxi,+Kiangsu,+China&sll=50.805935,4.432983&sspn=4.131109,8.898926&ie=UTF8&hq=&hnear=Wuxi,+Kiangsu,+China&ll=31.549346,120.348412&spn=0,0.025513&t=h&z=16&layer=c&cbll=31.549346,120.348412&cbp=12,0,,0,5&photoid=po-2412567

De meesten zullen het al wel weten, ik zit terug in China, niet in Liuzhou zoals vorige keer maar in Wuxi (spreek uit als Woeshie). Om het te situeren kan je stellen dat Wuxi een gehucht is van Shanghai met een slordige vier miljoen inwoners. In dat gehucht verblijf ik in een compound gelegen in het “new district”. Dit is een buitenwijk van het gehucht waar veel nieuwe fabrieken staan…kan je nog volgen?

De compound waar ik verblijf heeft de ronkende naam Changjiang Guo Ji, en je kan dit voorstellen als een luxe centerparcs waar allemaal dezelfde huizen kriskras door elkaar staan en gevuld zijn met mensen van alle nationaliteiten. Een buitenlander is hier dan ook geen rariteit.

Omdat het hier al heel wat meer “verwesterd” is zal ik jullie niet elke keer kunnen verbazen met speciale foto’s of verhalen. Toch zal ik proberen om wekelijks een vleugje China te brengen.

Google earth is alvast een fantatische uitvinding, ik moet zelfs mijn luie zetel niet uit te komen om foto’s te trekken van de compound. Volg gewoon de link en je weet waar op de aardbol ik ergens slaap.

Ik heb toch even de moeite genomen (vanuit die zetel hé) om het uitzicht door het raam te fotograferen.

Zoals je wel zal door hebben is alles binnen het muurke compound en daarbuiten is het krot en company.

Vandaag stop ik met een cliché: het is al laat en ik moet gaan slapen. Tot binnenkort.

Bijlagen:
Picture 003small.jpg (429.8 KB)   

Naar vietnam ga je met het vliegtuig, als je echter in Guangxi provincie zit kan je net zo goed de trein nemen. De reis gaat van Liuzhou naar Nanning met de bus (drie uur). In Nanning kopen we de tickets voor de trein waarbij een eerste keer ons paspoort en visum wordt gecontroleerd. Omdat de trein naar Vietnam niet elke dag rijdt zijn we één dagje later vertrokken (maar zo konden we natuurlijk wel meegenieten van de feesten). De trein vertrekt 's avonds rond 7uur en het is de bedoeling dat we aankomen in Hannoi rond 5uur in de ochtend de volgende dag. We hebben geboekt voor "softsleep"; dat wil zeggen dat je een coupé deelt met 4 bedden. In de heenreis zitten we met 7 mensen in een volledige wagon en wij hebben de hele coupé voor onszelf. In de hardsleep afdeling is het vollen bak. Als we na een uurtje even door de trein wandelen is het een ware chaos in de hardsleep: overal wordt gerookt, instant maaltijden worden gemaakt met warm water (dat is in China overal verkrijgbaar) en de chinezen kakelen er op los.
Tegen middernacht naderen we de grens en onze paspoorten worden door verschillende Chinese personen gecontroleerd. Aan de grens zelf moet iedereen uit de trein met zijn bagage. Wederom controle. Allemaal terug in stappen en doorrijden naar Vietnam. Een uurtje later op Vietnamese bodem terug controle (van slapen komt dus niet veel in huis). Terug allemaal uitstappen met bagage en wederom controle, papier invullen, stempels zetten...
We zijn al redelijk meurg als we terug mogen instappen en als we eindelijk kunnen gaan slapen. Om vijf uur staan we dan volledig meurg op een verlaten perron in een buitenwijk van Hannoi. Gelukkig hadden we met het hotel een regeling en er staat een taxi klaar die ons naar bed brengt.
Wat later op de dag gaan we gewapend met een stadsplan op verkenning door Hannoi. Hoewel het een buurland is van China is het contrast groot. De huizen hebben er een koloniaal aandoend uiterlijk en moderne hoogbouw is volledig afwezig in het stadscentrum. Het eerste wat op onze weg ligt is een museum over de "amerikaanse oorlog" (wat zij dus de "Vietnam war" noemen). Na een bezoekje aan het museum kan je wel zien dat de Yanks zich hier niet populair hebben gemaakt. De rest vd dag volgen nog wat musea en snuiven we de sfeer van Hannoi op (letterlijk dan want het is een gekrioel van motoscooters met de nodig stank die er bij hoort).
De volgende dag gaan we naar Halong Bay. Dit is een gebied uit de kust van Vietnam dat bezaaid ligt met eilanden (een kleine 2000) en op de lijst staat van de nieuwe wereld wonderen.