Welkom op mijn blog! Ik ben Sarah, een vrolijke en eigenwijze jongedame. Wat mij iets specialer maakt, is dat ik een aantal zeldzame aandoeningen heb die mijn leven dagelijks beïnvloeden. Het syndroom van Turner, Diabetes Insipidus, Reuma en NLD. Ondanks dit alles sta ik positief in het leven. Ik leef, werk, reis en doe leuke dingen, net als iedereen... maar soms net iets anders!
Meer weten? Lees snel verder....
Ik begin deze blog met geweldig leuk nieuws! Ik begin terug te werken vanaf morgen!!!!! Opnieuw oppas ziek kind. Maar dit keer bij een andere organisatie, en met een contract. Jihaaa! Ik ben echt super blij! Het is slechts deeltijds, maar ik ben al lang blij dat ik weer een doel heb. En ik weet ook dat ik het graag doe, die kindjes vertroetelen en entertainen. Dus ik zie het helemaal zitten!
Vlak voor ik op vakantie vertrok, kreeg ik telefoon. Of ik wilde komen solliciteren? Ja, dus! Gelukkig was het geen probleem om te wachten tot ik terug was. De afgelopen week heb ik met heel wat telefoontjes en mailtjes de hele papierwinkel in orde gemaakt ( attesten, kopie diploma, vdab verwittigen enz.). Er komt heel wat bij kijken!
De vakantie heeft me trouwens heel veel deugd gedaan. Heerlijk om er even tussenuit te zijn, alvast wat zon te pakken Het was geen fantastisch weer, maar in elk geval een stuk warmer dan hier. We hebben een tocht gemaakt op dromedarissen, en ook met een duikboot 30 meter diep onder zee gedaan. Super ervaring!!!
Nog nieuwtjes? o ja, ik ben begonnen met een online cursus creatief schrijven! Ben benieuwd of ik er veel van ga bijleren. Maar alles kan beter, niet? Ik vind het in elk geval heel leuk om te doen.
Ik ga het deze keer kort houden, want zoals je wel kan raden heb ik het druk!
Ok, ik ga hier beginnen met iedereen een beetje jaloers te maken! Ik heb vorige week samen met een vriendin beslist om enkele dagen naar de zon te trekken. LANZAROTE 5 dagen. Zon, zee, witte stranden en vooral veel fun. Ik kijk er zo naar uit! We vertrekken morgenvroeg. Allebei een beetje last van de winterblues, nood aan wat extra zonne-energie. En gezien we ook beiden zonder job zitten, hebben we er nu de tijd voor. Want ja, stel dat ik binnenkort een job vind, zal ik niet al te veel verlofdagen meer hebben dit jaar. Vandaar dus ons tripje, dan kunnen ze me dat al niet meer afnemen!
Verder is het allemaal vrij rustig. Ook niet veel nieuws dus op vlak van de jobzoektocht, tot mijn frustratie. Maar dat ga ik dus nu even allemaal achter me laten! Daarna vliegen we er weer in, met frisse moed.
Er is nog wel een leuk nieuwtje: zondag was het nieuwjaarsbijeenkomst van de turner vereniging. Alle stond in het teken van kunst. In de voormiddag hebben we in groep geschilderd. Eigenlijk dacht ik eerst dat het niets voor mij zou zijn, maar eenmaal bezig vond ik het heel leuk. In de namiddag was er een free podium en ik heb er opgetreden. Zingen, en mezelf begeleiden op piano: ik had het nog nooit gedaan, dus het was best spannend! Maar ik ben heel blij dat ik het gedaan heb, en de reacties waren heel positief. Voor herhaling vatbaar, dus!
Ik ga nu afronden, want ik heb nog wat werk met inpakken enzo.
Zoals je hier al eerder hebt kunnen lezen: zingen is mijn hobby! Ik zing al sinds mijn 8 ste in verschillende koren, en sinds 3 jaar volg ik ook individuele zangles. Ook heb ik vroeger notenleer en pianoles gevold. Ik zou mezelf zeker geen toptalent noemen, maar ik heb wel een goede stem. Oefening baart kunst, zeker. In een koor kan je jezelf nog een beetje wegstoppen, maar als je alleen zingt zijn alle ogen op jou gericht. Heel spannend! Maar ik raak er al meer en meer aan gewend, en wil er ook nog verder in groeien.
Piano spelen ( en een beetje gitaar ook, maar dat staat op een heel laag pitje), is moeilijker voor mijn. Motorisch is het best moeilijk: je speelt met rechter en linker hand een andere melodie, en dan is er ook nog de pedaal. Maar ook hier: volhouden en vooral veel oefenen heeft me gebracht waar ik nu sta.
In bijlage de opnames van twee nummers die ik onlangs gebracht heb op een free podium.
Skinny love, van Birdy
True colors, van Cyndi Lauper
Vooral het laatste licht me na aan het hart, omdat ik mezelf heel erg herken in de tekst.
En we zijn weer een jaartje verder: 2015 is begonnen!!! Ik heb het goed en rustig ingezet, gewoon rustig thuis samen met een vriendin die hier vlakbij woont. Ik had voor de gelegenheid gekookt en al zeg ik het zelf: het was best geslaagd. Vandaag ben ik bij mijn grootouders langs geweest. En ik heb ook geskypet met mijn ouders, want die zijn aan zee waar ze nieuwjaar gevierd hebben.
Ik wens iedereen die dit leest een mooi, gelukkig en gezond jaar toe waarin alle wensen (groot en klein) mogen uitkomen!
Zelf ben ik voorzichtig met dromen en verwachtingen, al hoop ik natuurlijk op het allerbeste op alle vlakken!
Ik heb wel al enkele voornemens gemaakt, die me hopelijk gaan helpen om het nieuwe jaar vlot door te komen
* minder snoepen
* meer bewegen
* minder tijd verliezen aan nutteloze tv en sociale media
* elke dag yoga en/of mindfulness oefenen
* talen onderhouden
* mijn uiterste best doen bij stages en sollicitaties
* eens een vrijgezellenfuif of bijeenkomst proberen
* minstens één mooie reis maken
* mij minder aantrekken van wat anderen van me denken
* nog meer genieten van kleine dingen
(tiens, die twee laatste voornemens komen me bekend voor )
Tussen alle feestgedruis, kerstkalkoenen, kroketten, (net iets te veel) lekkere glaasjes wijn en ijsstronken door neem ik even de tijd om al wie dit leest een fijn, warm kerstfeest toe te wensen. Geniet van de gezellige drukte, elkaars gezelschap, de cadeautjes... voor je het weet is het weer voorbij!
Ik wil hierbij ook even speciaal denken aan zij die kerst alleen moeten vieren. Omdat ze weinig of geen familie en vrienden hebben, of omdat ze er geen contact meer mee hebben. Omdat blijkbaar niemand er aan denkt hen uit te nodigen. Op deze dagen is de eenzaamheid voor hen extra zwaar om dragen!
Vrede en geluk aan iedereen die er op hoopt en het verdient!
Gisteren mocht ik weer op gesprek bij GTB. En gelukkig heb ik er een goed gevoel bij. We gaan eindelijk 'in actie' schieten! Ik word terug doorverwezen naar De Ploeg vzw (zie links), waar ze gaan kijken of ik ergens een stage of opleiding ter plaatse kan lopen. Om zo dan op termijn door te groeien naar een betaalde job. En intussen krijg ik intensieve sollicitatiebegeleiding. Zou het eindelijk eens mogen lukken in 2015? Zou het eindelijk eens allemaal wat de goede richting uitgaan? Ik durf stilaan weer voorzichtig gaan hopen. Na alle tegenslagen die ik al gehad heb, heb ik dat wel verdiend!
De laatste weken heb ik wel weer wat opdrachten gehad van familiehulp. Maar helaas komt hier binnenkort misschien een einde aan, binnenkort meer hierover. Ik probeer het positief te zien: meer ruimte voor iets anders Nadeel van het zorgen voor zieke kindjes, is dat je af en toe zelf ook wel eens ziek word. De afgelopen twee weken heb ik flink geniesd, gesnotterd en zelfs een paar dagen zonder stem gezeten. Gelukkig ben ik er nu bijna bovenop.
Vanmorgen heb ik me wel geërgerd aan een (wellicht helemaal niet slecht bedoelde) opmerking van een de mama van de kindjes waar ik deze week op pas. Ze vroeg terloops of ik zelf kindjes heb. Dat gebeurt wel vaker en daar is op zich niks mis mee, natuurlijk. Toen ik zei van niet, antwoorde ze ' Jij bent een rijk mens. Geen kinderen, geen zorgen'. Ik heb er niet op gereageerd, maar dacht in mezelf: Wie is er hier rijk? Een mooi huis, een goede job, drie gezonde kinderen.... Natuurlijk vragen kinderen ook de nodige zorgen, maar daar kies je toch zelf voor? Ik snap ze echt niet, mensen die durven klagen over het ouderschap.... Deze week zijn er maar liefst 2 (!) processen aan de gang van moeders die hun eigen kind hebben vermoord. Gruwelijk, ik heb er echt geen woorden voor. De eerste beste gek of hersenloze idioot kan een kind maken, ongeacht of die er nu kan voor zorgen of niet. Je moet in ons land al heel wat fout doen, vooraleer je het 'recht' op kinderen verliest. Maar als ik ooit kinderen wil, heb ik de keuze: IVF of adoptie. In beide gevallen zal ik een maatschappelijk onderzoek en psychologische testen moeten ondergaan, veel geld moeten neertellen, nog veel meer geduld moeten hebben, mijn vertrouwen in handen van anderen moeten leggen. En dat steekt enorm. Ik ga hier niet verder over zeuren, maar ik wil het gewoon even kwijt.
En zo zijn we weer aan de laatste maand van het jaar begonnen. Het wordt al flink kouder, de dagen worden korter. De feestdagen komen dichterbij, toch iets waar ik naar uit kan kijken. Ik hou jullie verder op de hoogte!
Het is weer eventjes geleden dat ik nog iets van mij liet horen. Maar ik heb een goed excuus: ik heb niet stilgezeten! Nog een paar opdrachten gehad van de oppasdienst (morgen weer en dagje ). En intussen ook verder gezocht naar vacatures. Maar dat is dweilen met de kraan open. Er zijn er al zo weinig, dus zit je met z'n allen in dezelfde vijver te vissen. En dan zal er altijd wel iemand zijn met meer ervaring, of betere referenties. Sja, het is voor 'gezonde' mensen al zo moeilijk de dag van vandaag om een goede job te vinden. Laat staan als je beperkingen hebt. Maar ik wil de hoop niet opgeven! Ergens moet er toch een plaatsje zijn waar ik me nuttig kan maken, mijn talenten kan gebruiken? Waarom duurt het dan zo lang? ZUCHT
Dinsdag was het eindelijk zo ver: het eerste 'echte' gesprek bij gtb (zie links), een traject van de vdab voor mensen met een functiebeperking. Al eind juli heb ik hiervoor een aanvraag gedaan, dus ik heb er 'maar' drie maanden op moeten wachten . In september heb ik al een soort eerste kennismakingsgesprek gehad. Maar het nut daarvan is me tot op de dag van vandaag niet helemaal duidelijk (zal wel aan mij liggen). Want ik heb toen net hetzelfde verteld, op net dezelfde vragen geantwoord als nu deze week. Kunnen ze die info niet gewoon doorgeven aan elkaar? Correctie, dat was ook gebeurd. Alleen wilde deze nieuwe consulent het nog eens uit mijn eigen mond horen. Altijd hetzelfde verhaal moeten doen, zo vermoeiend. Bon, tot zover mijn beklag. Want eigenlijk was het best een goed gesprek. Het was een nog erg jonge, maar zeer vriendelijke kerel die me dit keer ontvangen heeft. Ik maak me toch een beetje zorgen over deze woorden: Jouw dossier is wel complex, ik vind het een moeilijke. Dus zal ik eerst eens met mijn collega's moeten overleggen . Wat moet ik daarvan denken? Ik weet wel dat ik niet 'in hokjes' pas. Mijn historie is erg uniek. Ik ben chronisch ziek, heb mijn problemen, maar ik heb tegelijk ook al wel ervaring op de arbeidsmarkt. En dat komen ze daar niet zo vaak tegen. Dat kan ik nog wel begrijpen. Ach ja, we zullen maar weer afwachten zeker? Hij gaat me zo snel mogelijk laten weten hoe het verdere traject zal verlopen. Maar voor het einde van het jaar verwacht ik niet veel actie, jammer. Ik hoop op een klein mirakel in het nieuwe jaar!
Gisteren heb ik een geweldig leuke avond beleefd: een reünie met de klas (of toch een deel ervan) van de lagere school! We hebben heerlijk bijgekletst, gelachen en plezier gemaakt. En heel veel herinneringen opgehaald, natuurlijk.
18 jaar geleden verlieten we onze kleine, vertrouwde lagere school. En de tijd heeft intussen niet stil gestaan. We zijn echt volwassen geworden! Verhalen over jobs, relaties, huwelijken, verbouwingen en kinderen passeerden de revue. Sommige zijn uitgezworven, andere zijn (net als ik) honkvast. We worden dit jaar ook allemaal 30, de ene heeft er al moeilijker mee dan de ander . Maar we waren het er roerend over eens: we zijn allemaal wel ouder geworden, maar niet echt veranderd. Je blijft toch altijd wie je bent, en dat is ook maar goed zo.
Ik moet toegeven dat ik naar de reünie heb toegeleefd met gemengde gevoelens. Waarom? Wel, ik had een beetje schrik dat ik nergens over zou kunnen meepraten. Omdat ik nu eenmaal nog geen vaste job, man, kinderen.... heb. Ik was ook bang dat ik er misschien een beetje emotioneel van zou worden, als dat onderwerp werd aangehaald. Maar mijn angst bleek helemaal ongegrond! Nee, ik ben echt niet de enige die nog niet al haar 'wensen' heeft gerealiseerd, die af en toe twijfels heeft op vlak van werk, die zich vergelijkt met anderen en zich dan wel eens te kort voelt schieten. De sfeer was bovendien zo aangenaam en luchtig, dat het ook helemaal niet ongemakkelijk was of zo. En vooral: het is ook heel fijn om elkaars verhalen te horen, te weten wat iedereen zoal uitspookt.
Dus, wat heb ik hier uit geleerd? Dat ik wat minder moet piekeren over wat er mis kan gaan, en me minder moet aantrekken van wat andere mensen 'misschien wel eens zouden kunnen' denken! Want dat is toch vooral wat je er zelf van maakt!
Gisteren weer even de dokters blij gemaakt met een bezoekje. Deze keer was ik nog maar net gaan zitten in de wachtzaal, en mijn naam werd al afgeroepen. Het mag ook al eens meevallen. De specialist begroette me zoals steeds heel vriendelijk: 'Je ziet er goed uit!' (hmm, zou hij het ook durven zeggen als dat niet zo was? ) Ik ben dan ook een modelpatiënt: bloedwaarden perfect in orde, bloeddruk ok, verder niets speciaals. Het begint een beetje saai te worden. Binnenkort nog even langsgaan bij de oogarts (gewoon routine), en volgend jaar wordt ook mijn tikkertje nog eens nagekeken.
Boodschap: gewoon verder doen zoals we bezig zijn!
Super leuk nieuws! Ik ben voor de tweede keer meter geworden!!!
Nee, er is geen kindje geboren in de familie, het zit iets anders in elkaar. Een tijdje geleden heb ik beslist het meterschap te aanvaarden via Cunina vzw. Mijn metekind woont aan de andere kant van de oceaan, in Haïti meerbepaald. Ze heet Celena en is zes jaar. Een onwaarschijnlijk schattig meisje . Volgende week start ze in het eerste leerjaar. Voor ons heel evident, maar dat is jammer genoeg niet overal ter wereld zo. Celena heeft mijn hulp hard nodig. En dan heb ik het niet alleen over de centjes, al is dat zeker niet onbelangrijk. Maar ik zie het ook als mijn taak om haar aan te moedigen, op te volgen, me zelfs een beetje te moeien af en toe Zoals dat meters dat horen te doen, he. Ik krijg minstens een keer per jaar een foto van haar toegestuurd, en ook haar schoolrapport. Zo kan ik haar zien opgroeien, en dat voor de komende tien jaar (minstens). Ik zie het helemaal zitten!
Is dit een manier om een leegte op te vullen? Misschien wel. Overal rond mij worden er kindjes geboren. En dan zie ik hoe die mama's en papa's stralen als ze over hun kroost vertellen. Hun kinderen zijn hun wereld. Ik gun het hen zo hard, zeker als ik die mensen graag heb. Maar het steekt, en dat blijft zo. En dan doet het deugd dat ik ook eens iets over mijn metekindjes kan vertellen, eens een foto kan laten zien. En vooral: het doet deugd te weten dat ik echt iets voor hen kan betekenen. Want meer en meer dringt het tot mij door dat dit mijn 'lot' is. Mama zal ik waarschijnlijk nooit worden, en dat doet pijn. Maar de rol van 'suikertante', die vervul ik met al mijn moederliefde.
Aan mijn twee prachtige, lieve meiden: groei maar verder, het gaat jullie goed! Meter Sarah waakt over jullie.
Back in town! En ik viel als een blok voor de charmes van Al Andalus. De Spaanse zon viel dan weer regelmatig als een blok op ons. Het was er zeer heet! Maar super, echt waar. Mooie dingen gezien, de sfeer opgesnoven. Het gezelschap viel mee. Sangria, tapa'as en alle dagen zon. Wat wil een mens nog meer? We bezochten Malaga, Ronda, Jerez, Sevilla, Cordoba, Granada en Torremolinos. Ronduit prachtig allemaal. Ik hoop ooit nog eens terug te kunnen gaan, want ik ben er helemaal weg van.
Nu is het back to life, back to reality. De komende week staat er nog een afspraak bij de mutualiteit en de vdab te wachten. Ik heb dan wel mijn zorgen wat van me kunnen afzetten op vakantie, maar nu is het weer tijd voor actie. Gelukkig is er nog wel genoeg tijd voor ontspanning: dit weekend is er bijvoorbeeld een festival hier in de buurt, waar ik zeker wel even naar toe ga. Mijn ouders vertrekken vrijdag met vakantie, dus ga ik ook voor hun huis en tuin zorgen. Ik zal dus nog wel weten wat doen. Toch zijn er af en toe momenten van 'tijd te veel', zoals vandaag eigenlijk. Dan maar even van de nood een deugd maken en een verslagje schrijven.
Daarnaast toch ook nog even stilstaan bij de verschrikkelijke vliegtuigramp van vorige week. Het verdriet en leed van de mensen die achterblijven, zet me toch weer even met de voeten op de grond. Mijn eigen 'miserie' valt weer helemaal in de niet bij het zien van de vreselijke beelden. Waar gaat het toch naartoe met deze wereld?
katten, muziek, bloemen, lachen, zonneschijn, schattige kindjes, zingen, lezen, schrijven, dagdromen, plannen maken, lekker eten, terrasjes doen, gezellig lang in mijn pyjama rondhangen op zondagmorgen, een zalig warm bad nemen......
My least favorite things:
spinnen, vroeg opstaan, een hele dag grijs weer en regen, onvriendelijke mensen, niet serieus genomen worden, er niet bij horen, een volle wachtzaal bij de dokter, grote mensenmassa's, stress........
 "Very Happy"){kind=icon}
 "Cool"){kind=icon}
In een koor kan je jezelf nog een beetje wegstoppen, maar als je alleen zingt zijn alle ogen op jou gericht. Heel spannend! Maar ik raak er al meer en meer aan gewend, en wil er ook nog verder in groeien.
)
 "Smile"){kind=icon}
 "Rolling Eyes"){kind=icon}
 "Confused"){kind=icon}
. Maar we waren het er roerend over eens: we zijn allemaal wel ouder geworden, maar niet echt veranderd. Je blijft toch altijd wie je bent, en dat is ook maar goed zo.
 "Wink"){kind=icon}
)  "Razz"){kind=icon}
 "Sad"){kind=icon}
