Het is weer eventjes geleden dat ik nog iets van mij liet horen. Maar ik heb een goed excuus: ik heb niet stilgezeten! Nog een paar opdrachten gehad van de oppasdienst (morgen weer en dagje ). En intussen ook verder gezocht naar vacatures. Maar dat is dweilen met de kraan open. Er zijn er al zo weinig, dus zit je met z'n allen in dezelfde vijver te vissen. En dan zal er altijd wel iemand zijn met meer ervaring, of betere referenties. Sja, het is voor 'gezonde' mensen al zo moeilijk de dag van vandaag om een goede job te vinden. Laat staan als je beperkingen hebt. Maar ik wil de hoop niet opgeven! Ergens moet er toch een plaatsje zijn waar ik me nuttig kan maken, mijn talenten kan gebruiken? Waarom duurt het dan zo lang? ZUCHT

Dinsdag was het eindelijk zo ver: het eerste 'echte' gesprek bij gtb (zie links), een traject van de vdab voor mensen met een functiebeperking. Al eind juli heb ik hiervoor een aanvraag gedaan, dus ik heb er 'maar' drie maanden op moeten wachten . In september heb ik al een soort eerste kennismakingsgesprek gehad. Maar het nut daarvan is me tot op de dag van vandaag niet helemaal duidelijk (zal wel aan mij liggen). Want ik heb toen net hetzelfde verteld, op net dezelfde vragen geantwoord als nu deze week. Kunnen ze die info niet gewoon doorgeven aan elkaar? Correctie, dat was ook gebeurd. Alleen wilde deze nieuwe consulent het nog eens uit mijn eigen mond horen. Altijd hetzelfde verhaal moeten doen, zo vermoeiend. Bon, tot zover mijn beklag. Want eigenlijk was het best een goed gesprek. Het was een nog erg jonge, maar zeer vriendelijke kerel die me dit keer ontvangen heeft. Ik maak me toch een beetje zorgen over deze woorden: Jouw dossier is wel complex, ik vind het een moeilijke. Dus zal ik eerst eens met mijn collega's moeten overleggen . Wat moet ik daarvan denken? Ik weet wel dat ik niet 'in hokjes' pas. Mijn historie is erg uniek. Ik ben chronisch ziek, heb mijn problemen, maar ik heb tegelijk ook al wel ervaring op de arbeidsmarkt. En dat komen ze daar niet zo vaak tegen. Dat kan ik nog wel begrijpen. Ach ja, we zullen maar weer afwachten zeker? Hij gaat me zo snel mogelijk laten weten hoe het verdere traject zal verlopen. Maar voor het einde van het jaar verwacht ik niet veel actie, jammer. Ik hoop op een klein mirakel in het nieuwe jaar!

Wordt vervolgd....