Vandaag, een dag als alle andere.

Niets bijzonders, niet speciaal.

Nee, eigenlijk is alles heel normaal.

Er hoeft dan ook niets te veranderen.

Soms zijn dingen gewoon zoals ze zijn.

Ik zou het ook niet anders willen.

Al heb ik dan soms mijn grillen,

en al doet het af en toe ook pijn.

Ik hoef niet altijd te presteren.

Soms is 'gewoon' ook al goed.

Ik pluk mijn geluk!

Het heeft tijd gekost dit te leren.

Mezelf zijn is het enige dat moet.

Deze dag kan niet meer stuk!

Hier zijn we weer! Niet meteen de vrolijkste periode van het jaar, he. Donkergrijze lucht, veel regen, de dagen die alsmaar korter worden Maar ach, binnen is het gezellig zullen we dan maar denken. Ik laat het in elk geval niet aan mijn humeur komen.

De voorbije week is best heftig geweest. De wereld davert weer op zijn grondvesten. Aanslagen, geweld. 2015 zal de geschiedenis ingaan als zeer bewogen jaar op vlak van terreur. Zo vreselijk jammer! Al die onschuldige slachtoffers. En waarom? Waar gaat dit eindigen? Als je al niet meer veilig door de stad kan lopen, naar een concert kan gaan, een terrasje doen, wat hebben we dan nog? Ik snap het niet, ben als zoveel mensen bang voor de toekomst. Tegelijk klinken er boodschappen van hoop, van strijdlust, van we-mogen-ons-niet-gewonnen-geven-en-vooral-niet-paniekkeren. Daar hou ik me aan vast!

Dit doet me mijn eigen verhaal, mijn eigen frustraties allemaal in een ander perspectief zien. Net zoals een kleine tegenslag die ik onlangs gehad heb, en nu helemaal niet meer zo belangrijk lijkt. Ik heb de voorbije dagen van enkele mensen in mijn (helaas ook zeer directe) omgeving slecht nieuws gehoord over hun gezondheid. Wie en wat allemaal, ga ik hier nu niet uit de doeken doen. Het doet me weer beseffen dat ik niet alleen ben, en dat ik soms toch nog steeds veel te snel klaag. Ok, ja, ik heb een chronische ziekte. Maar ik heb ook een job, een huishouden, een appartement, een auto waar ik in rondrijd. En ik kan dat allemaal toch maar mooi doen!

Gisteren zijn we met een aantal leden van mijn koor gaan ontbijten op een benefiet, en daarna naar een bijeenkomst van de Turnervereniging.  Ondanks het rotweer vond ik het een heel fijne dag. Twee verenigingen waar ik zoveel aan heb! Geweldig, toch?

Over twee weken gaan we met de familie op weekend naar Nederland, ook dat gaat weer gezellig worden. Volgende week staat er dan weer de musical van Edith Piaf op het programma. En er is natuurlijk ook nog mijn werk, het is vrij druk momenteel. Mijn dagen zijn dus goed gevuld, maar het is nog niet overdreven druk. Een goede balans, dat is belangrijk.

Ik ga hier afronden, met een boodschap van hoop: Er is zoveel om gelukkig om te zijn, zoveel moois rondom mij. En het kan allemaal zomaar gedaan zijn. Dus ik blijf lachen en genieten van het leven!

Iedereen heeft tegenwoordig stress.

Rennen, haasten, multitasken.

Het is de sleutel naar succes.

Met onze tablet en mobiele telefoon.

Nooit rust, altijd paraat.

Wanneer praten we nog eens met elkaar, 'gewoon'?

Alles is simpeler, makkelijker dan eerst.

Of dat willen we toch graag geloven.

Maar we zijn nog nooit zo moe geweest!

Ik verlang soms terug naar toen.

Naar de tijd dat alles eenvoudig was.

En we niet alles tegelijk hoefden te doen.

Want we lopen onszelf voorbij.

In al ons kunnen, al ons 'moeten'.

Altijd ik, en enkel een digitale 'wij.

Neem de tijd om af en toe eens stil te staan,

zodat we elkaar weer 'ont-moeten'.

En tegen jezelf te zeggen: 'Ho, rustig aan!'