Ongelooflijk, maar waar: het jaar is weer bijna om!!! Zo cliché, maar het lijkt echt elk jaar sneller te gaan. En het was op zijn zachtst gezegd een bewogen jaar, dat hebben de jaaroverzichten van de laatste dagen ons wel bewezen. Maar ook in mijn directe omgeving heb ik veel miserie gezien, en dat is natuurlijk nooit fijn. Ik ben vrees ik van het idealistische type: ik zou nog het liefst willen dat alle mensen over de hele wereld hand in hand staan te zingen, onder een stralende zon tussen regenbogen en vrolijk kwetterende vogeltjes of zoiets. Maar na 32 jaar zal ik me er bij moeten neerleggen dat dit niet de realiteit is .

Voor mezelf heeft 2016 dan weer wel iets moois gebracht: mijn appartementje! De verhuis zelf was een lastige klus, het was ook een grote stap, maar ik heb er zeker geen spijt van. Ik voel me echt helemaal thuis in mijn eigen nestje en ik hoop dat ik hier nog veel gelukkige jaren mag doorbrengen.

Momenteel heb ik een paar daagjes verlof, zeer welkom zo in de drukke dagen tussen kerstmis en nieuwjaar. Kerst was trouwens ook best gezellig, en veel te snel voorbij zoals gewoonlijk.

Ik wens iedereen die dit leest een zachte overgang van oud naar nieuw toe, en vele mooie dromen voor het komende jaar!

Afgelopen zaterdag was het Rode Neuzendag. Prachtig initiatief, en zo mooi ook dat het thema van psychische problemen eindelijk eens bespreekbaar gemaakt wordt. Want er hangt nog altijd een enorm taboe rond! Nochtans krijgen zoveel mensen, en niet alleen jongeren dus , er mee te maken in hun leven: burn out, depressie, angsten, slaapproblemen.... Ooit was ik zelf een gefrustreerde, onzekere en doodongelukkige puber, en ook later heb ik vaak heel diep gezeten. Vandaar dat het me zo raakt.

Wat me vooral enorm stoort, is de houding van bepaalde politici. Ze dagen op in de slotshow met brede glimlach, maar intussen verandert er niets! De geestelijke gezondheidszorg in ons land is niet minder dan een ware ramp! Nog altijd is er geen terugbetalingsregeling voorzien voor sessies bij een psycholoog (wel voor kinderen en jongeren, maar deze is heel beperkt), en zijn er ellenlange wachtlijsten bij de centra die goedkopere hulp aanbieden. Als je langer dan een jaar moet wachten op een eerste gesprek, wat heeft dat dan voor zin? Er kan zoveel gebeuren op die tijd! De zelfmoordcijfers in België behoren tot de hoogste ter wereld, idem voor het gebruik van antidepressiva. Dat maakt me zo kwaad!  Wanneer gaan we eindelijk eens beseffen dat het zo niet langer kan!?

Bij deze dus een warme oproep: Beste politici: kijk niet langer toe en schiet in actie!!! Beste medemensen: draag zorg voor elkaar, oordeel niet te snel en maak het elkaar toch alsjeblieft niet moeilijker dan het al is!

In naam van iedereen die het af en toe zwaar heeft in dit leven: een welgemeende dankjewel!