stel ik me vaak de vraag:

'Waar is mijn energie naartoe?'

Ik voel me toch zo moe!

Genoeg geslapen, daar ligt het niet aan.

Toch lijkt het me niet af te gaan.

Er moet nog zoveel gebeuren.

En ik wil echt niet gaan zeuren.

Maar ik wil het mezelf gewoon gunnen,

af en toe moet dat toch kunnen?

Dat het tempo van elke dag,

even een versnelling  lager mag.

Normaal gezien hou ik me niet zo bezig met politiek, en al zeker niet op deze blog. Er zijn belangrijker zaken om over te kletsen, nee?

Maar vandaag wil ik toch even iets kwijt.

'What happened to the dream of the girl president?'

Een tekst van P!nk, voor zij dit het nog niet doorhadden.

Amerika stond op het punt om een enorme stap te zetten: de eerste vrouwelijke president. In plaats daarvan werd het een platina blonde gorilla met grootheidswaanzin. Of ik een fan ben van Clinton op zich, wil ik hier even in het midden laten. Maar KOMAAN! TRUMP!!!????

Jammer, gemiste kans. Het glazen plafond van het witte huis blijft voorlopig ongeschonden. En de wereld wacht bang af.

Vrouwen, kleurlingen, holebi's, mensen met een beperking....zal er voor hen nog een plaats zijn? We zullen hem het voordeel van de twijfel moeten geven. Met de nadruk op moeten, want van harte is het bij mij zeker niet.

Ik ben blij dat ik hier woon en niet in Amerika, of toch niet? Want tegelijkertijd laait er in de lage landen een discussie op over ...ZWARTE PIET! Hebben we nu echt niets beters te doen?

Ligt het aan mij of is de wereld een beetje in de war?