Welkom op mijn blog! Ik ben Sarah, een vrolijke en eigenwijze jongedame. Wat mij iets specialer maakt, is dat ik een aantal zeldzame aandoeningen heb die mijn leven dagelijks beïnvloeden. Het syndroom van Turner, Diabetes Insipidus, Reuma en NLD. Ondanks dit alles sta ik positief in het leven. Ik leef, werk, reis en doe leuke dingen, net als iedereen... maar soms net iets anders!
Meer weten? Lees snel verder....
Het is weer eventjes geleden dat ik nog iets van mij liet horen. Maar ik heb een goed excuus: ik heb niet stilgezeten! Nog een paar opdrachten gehad van de oppasdienst (morgen weer en dagje ). En intussen ook verder gezocht naar vacatures. Maar dat is dweilen met de kraan open. Er zijn er al zo weinig, dus zit je met z'n allen in dezelfde vijver te vissen. En dan zal er altijd wel iemand zijn met meer ervaring, of betere referenties. Sja, het is voor 'gezonde' mensen al zo moeilijk de dag van vandaag om een goede job te vinden. Laat staan als je beperkingen hebt. Maar ik wil de hoop niet opgeven! Ergens moet er toch een plaatsje zijn waar ik me nuttig kan maken, mijn talenten kan gebruiken? Waarom duurt het dan zo lang? ZUCHT
Dinsdag was het eindelijk zo ver: het eerste 'echte' gesprek bij gtb (zie links), een traject van de vdab voor mensen met een functiebeperking. Al eind juli heb ik hiervoor een aanvraag gedaan, dus ik heb er 'maar' drie maanden op moeten wachten . In september heb ik al een soort eerste kennismakingsgesprek gehad. Maar het nut daarvan is me tot op de dag van vandaag niet helemaal duidelijk (zal wel aan mij liggen). Want ik heb toen net hetzelfde verteld, op net dezelfde vragen geantwoord als nu deze week. Kunnen ze die info niet gewoon doorgeven aan elkaar? Correctie, dat was ook gebeurd. Alleen wilde deze nieuwe consulent het nog eens uit mijn eigen mond horen. Altijd hetzelfde verhaal moeten doen, zo vermoeiend. Bon, tot zover mijn beklag. Want eigenlijk was het best een goed gesprek. Het was een nog erg jonge, maar zeer vriendelijke kerel die me dit keer ontvangen heeft. Ik maak me toch een beetje zorgen over deze woorden: Jouw dossier is wel complex, ik vind het een moeilijke. Dus zal ik eerst eens met mijn collega's moeten overleggen . Wat moet ik daarvan denken? Ik weet wel dat ik niet 'in hokjes' pas. Mijn historie is erg uniek. Ik ben chronisch ziek, heb mijn problemen, maar ik heb tegelijk ook al wel ervaring op de arbeidsmarkt. En dat komen ze daar niet zo vaak tegen. Dat kan ik nog wel begrijpen. Ach ja, we zullen maar weer afwachten zeker? Hij gaat me zo snel mogelijk laten weten hoe het verdere traject zal verlopen. Maar voor het einde van het jaar verwacht ik niet veel actie, jammer. Ik hoop op een klein mirakel in het nieuwe jaar!
Gisteren heb ik een geweldig leuke avond beleefd: een reünie met de klas (of toch een deel ervan) van de lagere school! We hebben heerlijk bijgekletst, gelachen en plezier gemaakt. En heel veel herinneringen opgehaald, natuurlijk.
18 jaar geleden verlieten we onze kleine, vertrouwde lagere school. En de tijd heeft intussen niet stil gestaan. We zijn echt volwassen geworden! Verhalen over jobs, relaties, huwelijken, verbouwingen en kinderen passeerden de revue. Sommige zijn uitgezworven, andere zijn (net als ik) honkvast. We worden dit jaar ook allemaal 30, de ene heeft er al moeilijker mee dan de ander . Maar we waren het er roerend over eens: we zijn allemaal wel ouder geworden, maar niet echt veranderd. Je blijft toch altijd wie je bent, en dat is ook maar goed zo.
Ik moet toegeven dat ik naar de reünie heb toegeleefd met gemengde gevoelens. Waarom? Wel, ik had een beetje schrik dat ik nergens over zou kunnen meepraten. Omdat ik nu eenmaal nog geen vaste job, man, kinderen.... heb. Ik was ook bang dat ik er misschien een beetje emotioneel van zou worden, als dat onderwerp werd aangehaald. Maar mijn angst bleek helemaal ongegrond! Nee, ik ben echt niet de enige die nog niet al haar 'wensen' heeft gerealiseerd, die af en toe twijfels heeft op vlak van werk, die zich vergelijkt met anderen en zich dan wel eens te kort voelt schieten. De sfeer was bovendien zo aangenaam en luchtig, dat het ook helemaal niet ongemakkelijk was of zo. En vooral: het is ook heel fijn om elkaars verhalen te horen, te weten wat iedereen zoal uitspookt.
Dus, wat heb ik hier uit geleerd? Dat ik wat minder moet piekeren over wat er mis kan gaan, en me minder moet aantrekken van wat andere mensen 'misschien wel eens zouden kunnen' denken! Want dat is toch vooral wat je er zelf van maakt!
Gisteren weer even de dokters blij gemaakt met een bezoekje. Deze keer was ik nog maar net gaan zitten in de wachtzaal, en mijn naam werd al afgeroepen. Het mag ook al eens meevallen. De specialist begroette me zoals steeds heel vriendelijk: 'Je ziet er goed uit!' (hmm, zou hij het ook durven zeggen als dat niet zo was? ) Ik ben dan ook een modelpatiënt: bloedwaarden perfect in orde, bloeddruk ok, verder niets speciaals. Het begint een beetje saai te worden. Binnenkort nog even langsgaan bij de oogarts (gewoon routine), en volgend jaar wordt ook mijn tikkertje nog eens nagekeken.
Boodschap: gewoon verder doen zoals we bezig zijn!
Super leuk nieuws! Ik ben voor de tweede keer meter geworden!!!
Nee, er is geen kindje geboren in de familie, het zit iets anders in elkaar. Een tijdje geleden heb ik beslist het meterschap te aanvaarden via Cunina vzw. Mijn metekind woont aan de andere kant van de oceaan, in Haïti meerbepaald. Ze heet Celena en is zes jaar. Een onwaarschijnlijk schattig meisje . Volgende week start ze in het eerste leerjaar. Voor ons heel evident, maar dat is jammer genoeg niet overal ter wereld zo. Celena heeft mijn hulp hard nodig. En dan heb ik het niet alleen over de centjes, al is dat zeker niet onbelangrijk. Maar ik zie het ook als mijn taak om haar aan te moedigen, op te volgen, me zelfs een beetje te moeien af en toe Zoals dat meters dat horen te doen, he. Ik krijg minstens een keer per jaar een foto van haar toegestuurd, en ook haar schoolrapport. Zo kan ik haar zien opgroeien, en dat voor de komende tien jaar (minstens). Ik zie het helemaal zitten!
Is dit een manier om een leegte op te vullen? Misschien wel. Overal rond mij worden er kindjes geboren. En dan zie ik hoe die mama's en papa's stralen als ze over hun kroost vertellen. Hun kinderen zijn hun wereld. Ik gun het hen zo hard, zeker als ik die mensen graag heb. Maar het steekt, en dat blijft zo. En dan doet het deugd dat ik ook eens iets over mijn metekindjes kan vertellen, eens een foto kan laten zien. En vooral: het doet deugd te weten dat ik echt iets voor hen kan betekenen. Want meer en meer dringt het tot mij door dat dit mijn 'lot' is. Mama zal ik waarschijnlijk nooit worden, en dat doet pijn. Maar de rol van 'suikertante', die vervul ik met al mijn moederliefde.
Aan mijn twee prachtige, lieve meiden: groei maar verder, het gaat jullie goed! Meter Sarah waakt over jullie.
Back in town! En ik viel als een blok voor de charmes van Al Andalus. De Spaanse zon viel dan weer regelmatig als een blok op ons. Het was er zeer heet! Maar super, echt waar. Mooie dingen gezien, de sfeer opgesnoven. Het gezelschap viel mee. Sangria, tapa'as en alle dagen zon. Wat wil een mens nog meer? We bezochten Malaga, Ronda, Jerez, Sevilla, Cordoba, Granada en Torremolinos. Ronduit prachtig allemaal. Ik hoop ooit nog eens terug te kunnen gaan, want ik ben er helemaal weg van.
Nu is het back to life, back to reality. De komende week staat er nog een afspraak bij de mutualiteit en de vdab te wachten. Ik heb dan wel mijn zorgen wat van me kunnen afzetten op vakantie, maar nu is het weer tijd voor actie. Gelukkig is er nog wel genoeg tijd voor ontspanning: dit weekend is er bijvoorbeeld een festival hier in de buurt, waar ik zeker wel even naar toe ga. Mijn ouders vertrekken vrijdag met vakantie, dus ga ik ook voor hun huis en tuin zorgen. Ik zal dus nog wel weten wat doen. Toch zijn er af en toe momenten van 'tijd te veel', zoals vandaag eigenlijk. Dan maar even van de nood een deugd maken en een verslagje schrijven.
Daarnaast toch ook nog even stilstaan bij de verschrikkelijke vliegtuigramp van vorige week. Het verdriet en leed van de mensen die achterblijven, zet me toch weer even met de voeten op de grond. Mijn eigen 'miserie' valt weer helemaal in de niet bij het zien van de vreselijke beelden. Waar gaat het toch naartoe met deze wereld?
katten, muziek, bloemen, lachen, zonneschijn, schattige kindjes, zingen, lezen, schrijven, dagdromen, plannen maken, lekker eten, terrasjes doen, gezellig lang in mijn pyjama rondhangen op zondagmorgen, een zalig warm bad nemen......
My least favorite things:
spinnen, vroeg opstaan, een hele dag grijs weer en regen, onvriendelijke mensen, niet serieus genomen worden, er niet bij horen, een volle wachtzaal bij de dokter, grote mensenmassa's, stress........
mensen gek maken met mijn geratel, in minder dan 3 minuten een hele liter water naar binnen werken, verdwalen, contacten onderhouden, voor mezelf zorgen, doorzetten, met kindjes omgaan (als ze braaf zijn) ...
oh ja, en misschien ook wel een beetje schrijven en muziek
Hier ben ik euh... minder goed in:
wiskunde, planning en organisatie, de weg vinden, mij lang concentreren, multitasking (voor een keer gebruik ik mijn kapotte x wel als excuus... genetisch gezien ben ik ik ben 'maar' een halve vrouw, dus ik kan maar een iets tegelijk haha), kasten van Ikea in elkaar zetten.....
Ik ben helaas niet geslaagd voor mijn stage. Voor alle andere vakken gelukkig wel. Voorlopig dus nog geen diploma op zak . Ik kan de stage eventueel overdoen volgend schooljaar, maar ik ben nog niet helemaal zeker of ik dat wel ga doen. Ik moet het allemaal nog even laten bezinken. Maandag heb ik een afspraak bij de vdab, en daar hoop ik eens een open, duidelijk gesprek te kunnen hebben over mijn toekomst.
De laatste dagen ben ik enorm moe en rusteloos. Het gaat me niet zo goed af. Gisteren en donderdag heb ik wel nog eens een opdracht gehad, dat was fijn. Maar nu is het schoolvakantie, en vermoedelijk zal ik tot september niet veel opdrachten meer krijgen.
Om af te sluiten, nog even wat leuker nieuws vertellen: mijn metekind is woensdag 'afgestudeerd' aan de lagere school. Ikke trots! En over twee weken vertrek ik naar Spanje! Olé!!!
ooooooo ja, en laat ons hopen dat de Duivels nog even in Brazilië mogen blijven! Normaal interesseert voetbal me geen lap, maar de hele sfeer die nu rond het wk hangt vind ik wel cool!
De stage is afgelopen, volgende week nog een examen en de opleiding zit er op. Tenminste.... dat hoop ik. Want ik ben er niet helemaal gerust in of ik wel zal afstuderen. De stage liep maar 'bwa '. Ik heb er niet zo'n gevoel bij. Mijn al langer gekende zwakkere punten kwamen weer naar boven: prioriteiten, tijdsplanning, op meerdere dingen tegelijk aandacht vestigen... Het was echt lastig! De stage was ook vrij kort, waardoor ik niet de nodige tijd gekregen heb om te groeien. Als ik de stage moet terug doen, zou ik dat heel jammer vinden maar ik zou er ook geen drama van maken. Nog eventjes bang afwachten, maar ik weet zeker dat het uiteindelijk wel in orde komt.
Wat er daarna komt? Nog geen idee! Eerst zal ik nog een paar bezoekjes moeten brengen aan de mutualiteit, de vdab enz. En hopelijk kan ik dan ook extra begeleiding krijgen van de vdab bij het zoeken naar een geschikte job. Daarnaast ga ik mijn opdrachten bij de oppasdienst gewoon verder zetten, eventueel gecombineerd met vrijwilligerswerk. Daar krijg ik mijn dagen dan wel mee gevuld.
De zomer is inmiddels in het land, het is echt zalig weer vandaag! De komende weken staat er nog heel wat leuks op de agenda: een trouwfeest, twee verjaardagsfeestjes ( oa van mijn oma, die tachtig jaar wordt), een weekend met de familie. Genoeg om me af te leiden van mijn kopzorgen.
Zo heel af en toe zou ik het wel willen: zo'n glazen bol die je kan zeggen wat je allemaal te wachten staat. De grote en kleine gelukjes, de sleur en ook de rottigheid van het leven.
Maar zou ik dan alles wel geloven? Wie zegt me of die bol de waarheid spreekt? En wil ik het allemaal wel weten? Want, wat ben je ermee? Wat ga je doen? Gillend weglopen of juist een gat in de lucht springen, misschien? Laat het maar gewoon komen, gewoon zijn. Het leven heeft zo zijn verrrassingen, soms goed en soms slecht. En het is maar goed dat we niet alles weten.
Maar zo heel af en toe, zou ik het toch wel willen. Gewoon om te weten: alles komt goed.
En jawel, hij is gepasseerd! Tram 3! Ik ben dan maar opgestapt, en ben nu heel beniewd waar deze rit me allemaal naartoe zal brengen!!! Een paar mooie reizen? De job van mijn dromen? Of het pad van de liefde misschien? Zou zo mooi zijn allemaal. Maar het blijft toch een beetje een mysterie en da's misschien maar goed ook.
Het was een ontzettend fijn verjaardagsweekend. Zaterdag koorrrepetitie, met een 'Happy Birthday' gezongen door 100 zangers. Leuk! 's Avonds een etentje met mijn ouders, grootouders, broer en schoonzus, peter en zijn vrouw, en metekind en haar ouders. Super gezellig! Gisteren zijn er een aantal vriendinnen en buren hier komen klinken. Ik had samen met mama hapjes voorzien en het appartement versierd. Ik ben, kort samen gevat, schandalig verwend geweest. Dat het prachtig weer was (nog steeds trouwens), maakte het natuurlijk helemaal af.
Of ik me nu ouder of anders voel? Voorlopig merk ik er niet veel van. Maar als ik tien jaar terug blik, stel ik toch vast dat er heel veel gebeurd is in die tijd. Ik ben vooral zelf op vele vlakken veranderd. En tegelijk toch ook dezelfde gebleven. Speciaal en doodgewoon tegelijkertijd. En ik ben van plan dat zou te houden. Ik klink alvast op een ' levensdecenium' vol memorabele momenten, levensvreugde en een goede gezondheid en vooral op .... MEZELF!!!
De laatste dagen worden we volop getrakteerd op zonneschijn!!! De lente is in het land, al hebben we dan nauwelijks een winter gehad. Maar mij hoor je niet klagen! Ik krijg er instant lentekriebels van: genieten van de knoppen aan de bomen, de vogels die fluiten, de eerste madeliefjes in het gras. Zalig! Van mij mag het zo nog een hele tijd blijven, ik kan het wel gewoon worden . Het grappige is dat veel mensen bij deze eerste zonnestralen meteen schijnen te denken dat het al zomer is. Terrasjes lopen vol, topjes en open schoenen. Terwijl het nog geen twintig graden is. Vorig jaar liepen we nog in onze winterjas. Ik heb ook veel zin om de lente in huis te halen: er staan verse bloemen op tafel, en binnenkort ga ik ook nieuwe plantenbakken halen voor op mijn terras. Hihi, zo heerlijk allemaal!
Mijn verjaardag komt ook dichter bij. 't is raar, maar dit jaar kijk ik er zelfs een beetje naar uit. Dertig worden, het voelt alsof ik een nieuw hoofdstuk inga. Na mijn nogal woelige tiener en twintiger jaren, hoop ik meer rust en stabiliteit te vinden als dertiger. Uiteraard wel met de nodige fun en actie. Ha ja, we zijn nog niet bejaard, he!
En een week later zijn we weer weg richting Zwitserland, de latten op. Het zal even raar doen na mijn mindere ervaring van vorig jaar, maar ik zie het wel zitten. Nog even mijn batterijen opladen voor de stage die meteen daarna begint! Spannend!
Jawel, alweer twee vakken afgerond! Het gaan vooruit. Bovendien vandaag goed nieuw gekregen: mijn stage aanvraag is aanvaard. Alles is nu geregeld, na de paasvakantie begin ik er aan. Het zullen drukke, zware weken worden. Maar voolopig zie ik het wel zitten. Vandaag begint de krokusvakantie, dus kan ik een beetje bekomen.
De stage: ik weet niet goed wat ik ervan moet verwachten. Gaan die leerlingen mij wel accepteren? Ga ik ze wel in het gareel kunnen houden? Ik ben er een beetje bang voor, maar ik ga het gewoon op me af laten komen. Zo erg kan het toch niet zijn?
Ik heb de laatste weken ook veel opdrachten gekregen van Familiehulp. Leuk! Maar helaas heeft het ook een keerzijde: ik ben zelf al twee weken aan het sukkelen. Snotteren, niezen. En nu zit het ook wat op mijn luchtwegen. Maandag even langs de dokter passeren.
Zo, vanavond ga ik genieten van een welverdiend warm bad en tv avondje!
 "Smile"){kind=icon}
 "Rolling Eyes"){kind=icon}
 "Confused"){kind=icon}
. Maar we waren het er roerend over eens: we zijn allemaal wel ouder geworden, maar niet echt veranderd. Je blijft toch altijd wie je bent, en dat is ook maar goed zo.
 "Wink"){kind=icon}
)  "Very Happy"){kind=icon}
 "Razz"){kind=icon}
 "Cool"){kind=icon}
 "Sad"){kind=icon}
. Ik kan de stage eventueel overdoen volgend schooljaar, maar ik ben nog niet helemaal zeker of ik dat wel ga doen. Ik moet het allemaal nog even laten bezinken. Maandag heb ik een afspraak bij de vdab, en daar hoop ik eens een open, duidelijk gesprek te kunnen hebben over mijn toekomst. 
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
. Het grappige is dat veel mensen bij deze eerste zonnestralen meteen schijnen te denken dat het al zomer is. Terrasjes lopen vol, topjes en open schoenen. Terwijl het nog geen twintig graden is. Vorig jaar liepen we nog in onze winterjas. Ik heb ook veel zin om de lente in huis te halen: er staan verse bloemen op tafel, en binnenkort ga ik ook nieuwe plantenbakken halen voor op mijn terras. Hihi, zo heerlijk allemaal!
