Gisteren heb ik een geweldig leuke avond beleefd: een reünie met de klas (of toch een deel ervan) van de lagere school! We hebben heerlijk bijgekletst, gelachen en plezier gemaakt. En heel veel herinneringen opgehaald, natuurlijk.

18 jaar geleden verlieten we onze kleine, vertrouwde lagere school. En de tijd heeft intussen niet stil gestaan.  We zijn echt volwassen geworden! Verhalen over jobs, relaties, huwelijken, verbouwingen en kinderen passeerden de revue. Sommige zijn uitgezworven, andere zijn (net als ik) honkvast. We worden dit jaar ook allemaal 30,  de ene heeft er al moeilijker mee dan de ander . Maar we waren het er roerend over eens: we zijn allemaal wel ouder geworden, maar niet echt veranderd. Je blijft toch altijd wie je bent, en dat is ook maar goed zo.

Ik moet toegeven dat ik naar de reünie heb toegeleefd met gemengde gevoelens. Waarom? Wel, ik had een beetje schrik dat ik nergens over zou kunnen meepraten. Omdat ik nu eenmaal nog geen vaste job, man, kinderen.... heb. Ik was ook bang dat ik er misschien een beetje emotioneel van zou worden, als dat onderwerp werd aangehaald. Maar mijn angst bleek helemaal ongegrond! Nee, ik ben echt niet de enige die nog niet al haar 'wensen' heeft gerealiseerd, die af en toe twijfels heeft op vlak van werk, die zich vergelijkt met anderen en zich dan wel eens te kort voelt schieten. De sfeer was bovendien zo aangenaam en luchtig, dat het ook helemaal niet ongemakkelijk was of zo. En vooral: het is ook heel fijn om elkaars verhalen te horen, te weten wat iedereen zoal uitspookt.

Dus, wat heb ik hier uit geleerd? Dat ik wat minder moet piekeren over wat er mis kan gaan, en me minder moet aantrekken van wat andere mensen 'misschien wel eens zouden kunnen' denken! Want dat is toch vooral wat je er zelf van maakt!