Als het allemaal 'niet zo erg' is,

waarom doet het dan zo'n pijn?

Als ik er 'maar' mee moet leren leven,

waarom lijkt dat dan zo moeilijk te zijn?

Als er dan toch een 'simpele' oplossing bestaat,

waarom zie ik dat dan niet?

En als er zoveel mensen achter me staan,

waarom voel ik me dan soms alleen met mijn verdriet?