Super leuk nieuws! Ik ben voor de tweede keer meter geworden!!!

Nee, er is geen kindje geboren in de familie, het zit iets anders in elkaar. Een tijdje geleden heb ik beslist het meterschap te aanvaarden via Cunina vzw. Mijn metekind woont aan de andere kant van de oceaan, in Haïti meerbepaald. Ze heet Celena en is zes jaar. Een onwaarschijnlijk schattig meisje . Volgende week start ze in het eerste leerjaar. Voor ons heel evident, maar dat is jammer genoeg niet overal ter wereld zo. Celena heeft mijn hulp hard nodig. En dan heb ik het niet alleen over de centjes, al is dat zeker niet onbelangrijk. Maar ik zie het ook als mijn taak om haar aan te moedigen, op te volgen, me zelfs een beetje te moeien af en toe Zoals dat meters dat horen te doen, he. Ik krijg minstens een keer per jaar een foto van haar toegestuurd, en ook haar schoolrapport. Zo kan ik haar zien opgroeien, en dat voor de komende tien jaar (minstens). Ik zie het helemaal zitten!

Is dit een manier om een leegte op te vullen? Misschien wel. Overal rond mij worden er kindjes geboren. En dan zie ik hoe die mama's en papa's stralen als ze over hun kroost vertellen. Hun kinderen zijn hun wereld. Ik gun het hen zo hard, zeker als ik die mensen graag heb. Maar het steekt, en dat blijft zo. En dan doet het deugd dat ik ook eens iets over mijn metekindjes kan vertellen, eens een foto kan laten zien. En vooral: het doet deugd te weten dat ik echt iets voor hen kan betekenen. Want meer en meer dringt het tot mij door dat dit mijn 'lot' is. Mama zal ik waarschijnlijk nooit worden, en dat doet pijn. Maar de rol van 'suikertante', die vervul ik met al mijn moederliefde.

Aan mijn twee prachtige, lieve meiden: groei maar verder, het gaat jullie goed! Meter Sarah waakt over jullie.