Mensen hebben gevoelens  - allez de meeste toch!  Ik denk dat we het daar allemaal wel over eens zijn.  Als ik zeg dat ook dieren gevoelens hebben, geloof ik dat een ruime meerderheid hier ook wel mee kan instemmen.  Planten?  Dat ligt al iets moeilijker!  Hebben planten gevoelens?  Ik denk het dus wel.  ’t Is te zeggen dat als planten zich goed voelen ze dat ook tonen.  Ze bloeien mooier, hun kleur wordt dieper.  Een ‘ongelukkige’ plant laat vaak het kopje hangen en ze kunnen ook hun bladeren laten vallen, verkleuren of sterven. In die zin hebben planten volgens mij ook wel iets dat je als gevoelens kan omschrijven.

Maar nu komt het... objecten!  Hebben ‘dingen’ ook gevoelens?  Tot voor kort dacht ik van niet.  Anders had ik me al wel duizend keer geexcuseerd tegen m’n tafel omdat ik tegen haar poot liep.  Maar na ‘het voorval’ weet ik het niet meer zo goed...

‘Het voorval’ heeft betrekking op mijn koffiezetmachine.  Ik heb een knalblauwe Senseo die afgrijselijk afsteekt tegen mijn strakke witte keuken maar omdat ik maar moeilijk zaken kan weggooien heb ik besloten hem te houden zolang hij functioneel is en me een lekker bakkie troost biedt.  De laatste tijd - en ik heb het dan over een periode van enkele weken - haperde de aan/uit knop wel wat en dit begon echt vervelend te worden. “De knop hapert weer”, zei m’n vriend die zichzelf een kopje wou zetten.  “Ik wéét het”, antwoordde ik.  “...misschien is hij wel aan vervanging toe.  Het wordt tijd dat we een nieuwe kopen”, zei ik luidop.  “Zaterdag ga ik een nieuwe halen!”

Je gelooft het of niet... maar nadat ik dat gezegd heb werkte die aan/uit knop plots weer perfect.  Heb ik de gevoelens van mijn koffiezet misschien geraakt?  Héél vreemd!  Ik ben nog altijd geen nieuwe machine gaan halen want het aan/uit probleem is plots gewoon weg... verschwunden...  maar telkens ik nu in mijn woning rondloop kijk ik met andere ogen naar de dingen die er staan en zéker naar mijn Senseo.  Wacht eens...SENSEo... to sense... dat wil toch zeggen voelen...?

28-06-2014 om 11:16 geschreven door Lilly L.  

Vorige week bestelde ik pizza en toen het geleverd werd stond mijn naam foutief op het kasticket.  Er werd geleverd aan een zeker ‘Elvis’.  De pizza smaakte naar meer en ik had goed gelachen met de bestemmeling en dus besloot ik vanavond nogmaals te bellen en bestellen.  “Spel je naam deze keer!”, zei m’n vriend bezorgd.  Natuurlijk ging ik dat zeker NIET doen.  Ik wou wel eens weten wat ze er nu van zouden maken.  Lekkere pizza en iedere keer geleverd op naam van iemand anders.  Dubbele verrassing dus!

Ik belde en bestelde. De pizzaman vroeg m’n naam en prevelde iets dat erop leek.  Spannend! En toen vroeg hij m’n adres en bus nummer.  Bus?  Mijn pizza moet niet in mijn brievenbus gestoken worden.  Da’s echt niet praktisch en waarschijnlijk is hij al koud tegen dat ik zou ontdekken dat hij geleverd is.  Neen, ik heb écht wel liever dat ze aanbellen!

27-06-2014 om 18:32 geschreven door Lilly L.  

Voor mijn job moet ik regelmatig bellen met een dame die ik voor het gemak hier ‘Nathalie’ zal noemen.  Nathalie is nogal een speciale dame.  Ze eet regelmatig aan telefoon en maakt bijhorende smakgeluiden. Soms begint ze in mijn oor te zingen. Dan hoor ik een kreet omdat een collega haar aan ’t plagen is of iets dergelijks... Enfin, ’t is verre van het standaard call-center madammeke, maar het klikt!  Kan mij niks schelen dat ze aan het eten is terwijl ze me probeert te helpen.  Ze probeert ten minste te helpen.  En het lukt haar vaak nog vrij goed ook.  We hebben dus een vrij informele omgang als we met elkaar op regelmatige basis praten.

Ook vandaag probeerde ik Nathalie te bereiken maar haar plichtsgetrouwe assistent nam op.  “Ze is nu eventjes bezig...” , meldde hij me spontaan.  “Ok... zoals gewoonlijk... laat je haar weten dat ik gebeld heb?”  “Natuurlijk, met veel plezier! Da-a-g  Klik...”  Normaal belt Nathalie dan altijd vrij snel terug maar drie uur waren reeds gepasseerd en nog geen teken van leven. 

“Misschien is ze het vergeten?”, dacht ik.  Ik besloot om zelf maar even terug te bellen.  En toen volgde deze conversatie:

Telefoon: “Ring, ring...”

Nathalie:  “Hallo?”

Ik: “Nathalie?”

Nathalie: “Ja...”

Ik: “Aha mevrouwtje, was jij misschien erg bezig met andere klanten?”

Nathalie: “Pardon?”

Ik: “... Ja... dat je niet terug belt!”

Nathalie: “Euh...?”

Ik: “... Nathalie...?”

Nathalie: “... Ja...”

(kleine vreemde ongemakkelijke stilte aan weerszijde van de telefoon)

Ik: “... euh... ik heb de indruk dat jij niet Nathalie De Smet bent...”

Nathalie: “... ik heet wel Nathalie maar ik ben een andere Nathalie...”

Ik: “... Dat vermoedde ik al toen ik uw reactie hoorde. Tja, Nathalie is ook een vrij veel voorkomende naam hé!”

Nathalie: “... Dat is waar!”

Ik: “Sorry voor de vergissing Nathalie!”

Nathalie: “...geen probleem mevrouw.”

Klik!

Toen heb ik dus naar de JUISTE Nathalie gebeld en m’n vreemde verhaal gedaan.  En toen heeft Nathalie héél hard in de hoorn gelachen.  Het zindert nu nog altijd na(thalie)!

25-06-2014 om 22:05 geschreven door Lilly L.  

Toen ik gisteren naar m’n werk tufte waande ik me in een video-game.  Eerst zag ik een grote oplegger een zeer gevaarlijk manoeuvre uitvoeren.  Hij was zijn oprit bijna vergeten en de chauffeur van het metalen monster besloot last minute over de schuine strepen toch nog de afrit te nemen.  De chauffeur die op het linker rijvak op de oprit reed moet waarschijnlijk in één klap tien jaar ouder geworden zijn toen hij plots in zijn spiegels keek. Hij moest vervaarlijk uitwijken maar helaas reed er op het rechter rijvak ook een wagen. Ik was getuige van een nét-niet ongeval dat zeer zware gevolgen zou kunnen gehad hebben.  Gelukkig was ik nog vrij ver verwijderd maar ik vloekte in gedachte in de plaats van de arme chauffeur.

Vijf minuutjes later hoorde ik plots een kletterend geluid. Ik keek naar de lucht?  Weer zo’n zomerhagelbui?  Neen, kletter-de-kletter-de-kletter.  En toen zag ik dat de camion op het rechter rijvak zandmannetje aan het spelen was.  Ik reed naast een vrachtwagen die steengruis verloor.  Snel heel eventjes optrekken om mijn voorruit te vrijwaren van mogelijke sterretjes.  Ik wou zeker niet bijdragen aan het succes van Carglass.

“Oef...wat een ochtend“, dacht ik opgelucht toen ik weer wat snelheid minderde en verder op het middenvak reed maar de opluchting was van korte duur. Ik reed weer achter een vrachtwagen.  Wat doen al die verdomde vrachtwagens eigenlijk op het middenvak? Gelukkig hield ik afstand maar plots zwaaide zijn laaddeur open.  Ik schrok me een hoedje!  De vrachtwagen was leeg. De deur klapperde vervaarlijk heen en weer.  Nu was het genoeg!  Ik zette mijn pinker op en besloot het linker rijvak op te rijden.  Ik reed misschien wel een ietsje te hard maar zelfs dan zat er in minder dan geen tijd een BMW in mijn gat! 

Ook dat nog!  En nu begon ik te vloeken: “Plakker...pot kol...wegpiraat...verkeershouligan...!”  Oh, oh, ik was een stressbom klaar om te ontploffen.   Ik smeet me weer op het middenvak want mijnheer kon me niet snel genoeg passeren en kreeg toen een douche van de wagen voor mij die ostentatief onnodig veel gebruik maakte van zijn ruitensproeier vloeistof.  Ik moest zelf ook mijn ruitenwissers aanzetten en toen merkte ik dat het tijd was om naar de carwash te gaan vermits er zich wat smurrie gevormd had in de hoeken van mijn voorruit.

Ongeveer een kilometer of tien gebeurde er niks.  De grootste stress was eindelijk wat weggeebd toen het plots leek alsof ik dronken was.  Ik zag nog wel door mijn voorruit maar alles leek een beetje scheef en vervormd.  Er was een doorschijnende plastiek folie op mijn voorruit terechtgekomen en die was een beetje geplooid zodat ik een soort van scheve lijn zag.  Het duurde maar een fractie van een seconde en toen vloog de folie weg van mijn voorruit om andere chauffeurs te verrassen.

Voor de mensen die het nog niet wisten – ik heb rijvrees maar dwing mezelf elke ochtend om het woon-werkverkeer te trotseren.  Dit was GEEN goede ochtend!  Bibberend op mijn benen kwam ik het kantoor binnengevallen en ik besloot dat ik na dit hindernissenparcours een dubbele koffie verdiend had. Maar ik had het overleefd!  GAME OVER!

21-06-2014 om 08:08 geschreven door Lilly L.  

Mijn vriend is een fantastische man!  Raar dat ik dat hier nu schrijf want nog maar zo’n vier jaar geleden was ik ervan overtuigd dat alle mannen monsters waren.  Niet zo vreemd als je zou weten met wat voor een exemplaar ik ooit getrouwd ben geweest maar toch... Ik was ervan overtuigd dat ik nooit nog een man zou vertrouwen.  En nu zijn we vier jaar verder en nu vind ik mijn ventje fantastisch.

Hij rookt.  Da’s misschien niet zo geweldig want ik ben een verstokte niet-rookster maar dat is dan ook één van de weinige zaken die ik niet warm onthaal. Het tien-minuutjes-alleen-op-restaurant-zitten- tureluren omdat hij per sé eentje moet gaan smoren is niet bepaald het hoogtepunt van het avondje uit.  En als je met een vliegtuig vanuit een zonnige vakantiebestemming terugreist naar het koude België in het holst van de nacht, dan mag je ook niet verwachten direct in een taxi te kunnen duiken.  Neen, eerst gaan we  om 02:00 u ’s morgens lekker fris uitwaaien want mijnheer moet eerst even een siggi opsteken. Klapper de klapper de klapper (dat zijn mijn tanden van de koude!)

Dat zijn dus de ‘grote klachten’ die ik heb maar vermits we toch al een tijdje samenzijn is dat dus verwaarloosbaar.  Het is en blijft een fantastische man: zijn humor, zijn parate kennis, zijn handigheid, zijn speelsheid, zijn warm karakter, zijn... (ok we gaan hier niet té ver in detail treden!)  En de laatste tijd scoort hij nog wat extra punten.  Nog niet zo lang geleden verraste hij mij met twee trendy handtassen.  Ik schrok me een hoedje, want dat is helemaal zijn stijl niet.  Wij kopen zelfs geen verjaardagcadeaus voor elkaar. 

Het geschenkje viel echter bijzonder in de smaak. Hij vond dat ik niet genoeg tassen had!  Voor de ladies... als een man zoiets zegt, dan weet je toch gewoon dat het een ‘keeper’ is!  Ik liet langs mijn neus weg vallen dat ik niet genoeg kleren had.  Helaas... hij is te slim om daar in te trappen.  Alle gekheid op een stokje! Ik vond het heel leuk zo’n onverwacht cadeautje. 

Maar nu komt het... ik kom daarnet thuis en er ligt een gloednieuw bling-bling uurwerk op mijn keyboard.  Héél fake maar heel schoon!  “ ’t Was helemaal niet duur hoor”, zei hij happend naar adem terwijl ik hem misschien niet helemaal gewenst overlaadde met een verrassings-kusaanval.  Je ziet natuurlijk dat het geen duur horloge is maar het is de attentie die telt.  “Wat krijg jij nu?”, vroeg ik verwonderd.  “Vorige week die sjakossen en nu dat horloge?”  En toen begon mijn fantasie op hol te slaan.  “Oh neen, hij is al zijn geld aan het uitgeven vooraleer hij beslist er een eind aan te maken...”  Ik dacht luidop.  Hij hoorde mij en schudde zijn hoofd.  “Neen... dat is het niet.  Je hebt me bedrogen en je voelt je schuldig!  Jàààà dat moet het zijn.”  Hij keek met z’n ogen richting plafond (dat doet hij wel vaker, ik denk dat het een tic is) en dan antwoordde hij bijna stoïcijns:  “Als ik een minnares zou hebben, dan zou ik HAAR toch die horloge cadeau doen en zéker niet aan jou!”  Woehahaha... wat heb ik gezegd... hij is fantastisch, die vriend van mij!

18-06-2014 om 20:42 geschreven door Lilly L.