Mensen hebben gevoelens  - allez de meeste toch!  Ik denk dat we het daar allemaal wel over eens zijn.  Als ik zeg dat ook dieren gevoelens hebben, geloof ik dat een ruime meerderheid hier ook wel mee kan instemmen.  Planten?  Dat ligt al iets moeilijker!  Hebben planten gevoelens?  Ik denk het dus wel.  ’t Is te zeggen dat als planten zich goed voelen ze dat ook tonen.  Ze bloeien mooier, hun kleur wordt dieper.  Een ‘ongelukkige’ plant laat vaak het kopje hangen en ze kunnen ook hun bladeren laten vallen, verkleuren of sterven. In die zin hebben planten volgens mij ook wel iets dat je als gevoelens kan omschrijven.

Maar nu komt het... objecten!  Hebben ‘dingen’ ook gevoelens?  Tot voor kort dacht ik van niet.  Anders had ik me al wel duizend keer geexcuseerd tegen m’n tafel omdat ik tegen haar poot liep.  Maar na ‘het voorval’ weet ik het niet meer zo goed...

‘Het voorval’ heeft betrekking op mijn koffiezetmachine.  Ik heb een knalblauwe Senseo die afgrijselijk afsteekt tegen mijn strakke witte keuken maar omdat ik maar moeilijk zaken kan weggooien heb ik besloten hem te houden zolang hij functioneel is en me een lekker bakkie troost biedt.  De laatste tijd - en ik heb het dan over een periode van enkele weken - haperde de aan/uit knop wel wat en dit begon echt vervelend te worden. “De knop hapert weer”, zei m’n vriend die zichzelf een kopje wou zetten.  “Ik wéét het”, antwoordde ik.  “...misschien is hij wel aan vervanging toe.  Het wordt tijd dat we een nieuwe kopen”, zei ik luidop.  “Zaterdag ga ik een nieuwe halen!”

Je gelooft het of niet... maar nadat ik dat gezegd heb werkte die aan/uit knop plots weer perfect.  Heb ik de gevoelens van mijn koffiezet misschien geraakt?  Héél vreemd!  Ik ben nog altijd geen nieuwe machine gaan halen want het aan/uit probleem is plots gewoon weg... verschwunden...  maar telkens ik nu in mijn woning rondloop kijk ik met andere ogen naar de dingen die er staan en zéker naar mijn Senseo.  Wacht eens...SENSEo... to sense... dat wil toch zeggen voelen...?

28-06-2014 om 11:16 geschreven door Lilly L.  

Vorige week bestelde ik pizza en toen het geleverd werd stond mijn naam foutief op het kasticket.  Er werd geleverd aan een zeker ‘Elvis’.  De pizza smaakte naar meer en ik had goed gelachen met de bestemmeling en dus besloot ik vanavond nogmaals te bellen en bestellen.  “Spel je naam deze keer!”, zei m’n vriend bezorgd.  Natuurlijk ging ik dat zeker NIET doen.  Ik wou wel eens weten wat ze er nu van zouden maken.  Lekkere pizza en iedere keer geleverd op naam van iemand anders.  Dubbele verrassing dus!

Ik belde en bestelde. De pizzaman vroeg m’n naam en prevelde iets dat erop leek.  Spannend! En toen vroeg hij m’n adres en bus nummer.  Bus?  Mijn pizza moet niet in mijn brievenbus gestoken worden.  Da’s echt niet praktisch en waarschijnlijk is hij al koud tegen dat ik zou ontdekken dat hij geleverd is.  Neen, ik heb écht wel liever dat ze aanbellen!

27-06-2014 om 18:32 geschreven door Lilly L.  

Voor mijn job moet ik regelmatig bellen met een dame die ik voor het gemak hier ‘Nathalie’ zal noemen.  Nathalie is nogal een speciale dame.  Ze eet regelmatig aan telefoon en maakt bijhorende smakgeluiden. Soms begint ze in mijn oor te zingen. Dan hoor ik een kreet omdat een collega haar aan ’t plagen is of iets dergelijks... Enfin, ’t is verre van het standaard call-center madammeke, maar het klikt!  Kan mij niks schelen dat ze aan het eten is terwijl ze me probeert te helpen.  Ze probeert ten minste te helpen.  En het lukt haar vaak nog vrij goed ook.  We hebben dus een vrij informele omgang als we met elkaar op regelmatige basis praten.

Ook vandaag probeerde ik Nathalie te bereiken maar haar plichtsgetrouwe assistent nam op.  “Ze is nu eventjes bezig...” , meldde hij me spontaan.  “Ok... zoals gewoonlijk... laat je haar weten dat ik gebeld heb?”  “Natuurlijk, met veel plezier! Da-a-g  Klik...”  Normaal belt Nathalie dan altijd vrij snel terug maar drie uur waren reeds gepasseerd en nog geen teken van leven. 

“Misschien is ze het vergeten?”, dacht ik.  Ik besloot om zelf maar even terug te bellen.  En toen volgde deze conversatie:

Telefoon: “Ring, ring...”

Nathalie:  “Hallo?”

Ik: “Nathalie?”

Nathalie: “Ja...”

Ik: “Aha mevrouwtje, was jij misschien erg bezig met andere klanten?”

Nathalie: “Pardon?”

Ik: “... Ja... dat je niet terug belt!”

Nathalie: “Euh...?”

Ik: “... Nathalie...?”

Nathalie: “... Ja...”

(kleine vreemde ongemakkelijke stilte aan weerszijde van de telefoon)

Ik: “... euh... ik heb de indruk dat jij niet Nathalie De Smet bent...”

Nathalie: “... ik heet wel Nathalie maar ik ben een andere Nathalie...”

Ik: “... Dat vermoedde ik al toen ik uw reactie hoorde. Tja, Nathalie is ook een vrij veel voorkomende naam hé!”

Nathalie: “... Dat is waar!”

Ik: “Sorry voor de vergissing Nathalie!”

Nathalie: “...geen probleem mevrouw.”

Klik!

Toen heb ik dus naar de JUISTE Nathalie gebeld en m’n vreemde verhaal gedaan.  En toen heeft Nathalie héél hard in de hoorn gelachen.  Het zindert nu nog altijd na(thalie)!

25-06-2014 om 22:05 geschreven door Lilly L.  

Toen ik gisteren naar m’n werk tufte waande ik me in een video-game.  Eerst zag ik een grote oplegger een zeer gevaarlijk manoeuvre uitvoeren.  Hij was zijn oprit bijna vergeten en de chauffeur van het metalen monster besloot last minute over de schuine strepen toch nog de afrit te nemen.  De chauffeur die op het linker rijvak op de oprit reed moet waarschijnlijk in één klap tien jaar ouder geworden zijn toen hij plots in zijn spiegels keek. Hij moest vervaarlijk uitwijken maar helaas reed er op het rechter rijvak ook een wagen. Ik was getuige van een nét-niet ongeval dat zeer zware gevolgen zou kunnen gehad hebben.  Gelukkig was ik nog vrij ver verwijderd maar ik vloekte in gedachte in de plaats van de arme chauffeur.

Vijf minuutjes later hoorde ik plots een kletterend geluid. Ik keek naar de lucht?  Weer zo’n zomerhagelbui?  Neen, kletter-de-kletter-de-kletter.  En toen zag ik dat de camion op het rechter rijvak zandmannetje aan het spelen was.  Ik reed naast een vrachtwagen die steengruis verloor.  Snel heel eventjes optrekken om mijn voorruit te vrijwaren van mogelijke sterretjes.  Ik wou zeker niet bijdragen aan het succes van Carglass.

“Oef...wat een ochtend“, dacht ik opgelucht toen ik weer wat snelheid minderde en verder op het middenvak reed maar de opluchting was van korte duur. Ik reed weer achter een vrachtwagen.  Wat doen al die verdomde vrachtwagens eigenlijk op het middenvak? Gelukkig hield ik afstand maar plots zwaaide zijn laaddeur open.  Ik schrok me een hoedje!  De vrachtwagen was leeg. De deur klapperde vervaarlijk heen en weer.  Nu was het genoeg!  Ik zette mijn pinker op en besloot het linker rijvak op te rijden.  Ik reed misschien wel een ietsje te hard maar zelfs dan zat er in minder dan geen tijd een BMW in mijn gat! 

Ook dat nog!  En nu begon ik te vloeken: “Plakker...pot kol...wegpiraat...verkeershouligan...!”  Oh, oh, ik was een stressbom klaar om te ontploffen.   Ik smeet me weer op het middenvak want mijnheer kon me niet snel genoeg passeren en kreeg toen een douche van de wagen voor mij die ostentatief onnodig veel gebruik maakte van zijn ruitensproeier vloeistof.  Ik moest zelf ook mijn ruitenwissers aanzetten en toen merkte ik dat het tijd was om naar de carwash te gaan vermits er zich wat smurrie gevormd had in de hoeken van mijn voorruit.

Ongeveer een kilometer of tien gebeurde er niks.  De grootste stress was eindelijk wat weggeebd toen het plots leek alsof ik dronken was.  Ik zag nog wel door mijn voorruit maar alles leek een beetje scheef en vervormd.  Er was een doorschijnende plastiek folie op mijn voorruit terechtgekomen en die was een beetje geplooid zodat ik een soort van scheve lijn zag.  Het duurde maar een fractie van een seconde en toen vloog de folie weg van mijn voorruit om andere chauffeurs te verrassen.

Voor de mensen die het nog niet wisten – ik heb rijvrees maar dwing mezelf elke ochtend om het woon-werkverkeer te trotseren.  Dit was GEEN goede ochtend!  Bibberend op mijn benen kwam ik het kantoor binnengevallen en ik besloot dat ik na dit hindernissenparcours een dubbele koffie verdiend had. Maar ik had het overleefd!  GAME OVER!

21-06-2014 om 08:08 geschreven door Lilly L.  

Mijn vriend is een fantastische man!  Raar dat ik dat hier nu schrijf want nog maar zo’n vier jaar geleden was ik ervan overtuigd dat alle mannen monsters waren.  Niet zo vreemd als je zou weten met wat voor een exemplaar ik ooit getrouwd ben geweest maar toch... Ik was ervan overtuigd dat ik nooit nog een man zou vertrouwen.  En nu zijn we vier jaar verder en nu vind ik mijn ventje fantastisch.

Hij rookt.  Da’s misschien niet zo geweldig want ik ben een verstokte niet-rookster maar dat is dan ook één van de weinige zaken die ik niet warm onthaal. Het tien-minuutjes-alleen-op-restaurant-zitten- tureluren omdat hij per sé eentje moet gaan smoren is niet bepaald het hoogtepunt van het avondje uit.  En als je met een vliegtuig vanuit een zonnige vakantiebestemming terugreist naar het koude België in het holst van de nacht, dan mag je ook niet verwachten direct in een taxi te kunnen duiken.  Neen, eerst gaan we  om 02:00 u ’s morgens lekker fris uitwaaien want mijnheer moet eerst even een siggi opsteken. Klapper de klapper de klapper (dat zijn mijn tanden van de koude!)

Dat zijn dus de ‘grote klachten’ die ik heb maar vermits we toch al een tijdje samenzijn is dat dus verwaarloosbaar.  Het is en blijft een fantastische man: zijn humor, zijn parate kennis, zijn handigheid, zijn speelsheid, zijn warm karakter, zijn... (ok we gaan hier niet té ver in detail treden!)  En de laatste tijd scoort hij nog wat extra punten.  Nog niet zo lang geleden verraste hij mij met twee trendy handtassen.  Ik schrok me een hoedje, want dat is helemaal zijn stijl niet.  Wij kopen zelfs geen verjaardagcadeaus voor elkaar. 

Het geschenkje viel echter bijzonder in de smaak. Hij vond dat ik niet genoeg tassen had!  Voor de ladies... als een man zoiets zegt, dan weet je toch gewoon dat het een ‘keeper’ is!  Ik liet langs mijn neus weg vallen dat ik niet genoeg kleren had.  Helaas... hij is te slim om daar in te trappen.  Alle gekheid op een stokje! Ik vond het heel leuk zo’n onverwacht cadeautje. 

Maar nu komt het... ik kom daarnet thuis en er ligt een gloednieuw bling-bling uurwerk op mijn keyboard.  Héél fake maar heel schoon!  “ ’t Was helemaal niet duur hoor”, zei hij happend naar adem terwijl ik hem misschien niet helemaal gewenst overlaadde met een verrassings-kusaanval.  Je ziet natuurlijk dat het geen duur horloge is maar het is de attentie die telt.  “Wat krijg jij nu?”, vroeg ik verwonderd.  “Vorige week die sjakossen en nu dat horloge?”  En toen begon mijn fantasie op hol te slaan.  “Oh neen, hij is al zijn geld aan het uitgeven vooraleer hij beslist er een eind aan te maken...”  Ik dacht luidop.  Hij hoorde mij en schudde zijn hoofd.  “Neen... dat is het niet.  Je hebt me bedrogen en je voelt je schuldig!  Jàààà dat moet het zijn.”  Hij keek met z’n ogen richting plafond (dat doet hij wel vaker, ik denk dat het een tic is) en dan antwoordde hij bijna stoïcijns:  “Als ik een minnares zou hebben, dan zou ik HAAR toch die horloge cadeau doen en zéker niet aan jou!”  Woehahaha... wat heb ik gezegd... hij is fantastisch, die vriend van mij!

18-06-2014 om 20:42 geschreven door Lilly L.  

Ik ben denk ik een sociaal mens. Ik probeer rekening te houden met de mensen rondom mij.  “Doe nooit aan iemand anders wat je zelf niet graag zou hebben” , da’s zo’n beetje mijn motto en het werkt meestal heel goed voor mij.

Gisteren was mijn vriend hier en hij was tv aan ’t kijken.  Autoracing!  Ik was van plan om ne keer goed te stofzuigen maar ik weet hoe vervelend dat is als iemand met een stofzuiger passeert vlak voor je scherm terwijl er net een fantastisch inhaalmanoeuvre gaande is. 

De ‘sociale’ mens in mij ging hem dat niet aandoen.  Ik ging gewoon eventjes wachten.  Eventjes op Facebook bezig zijn, eventjes wat lezen, eventjes een verhaaltje schrijven...  En dan verlies ik dus de tijd uit het oog.  Vier uur later besef ik dat ik nog altijd ‘eventjes’ bezig ben.   Ik ben sociaal maar ik heb ook zo mijn grenzen! 

Kordaat stap ik op mijn vriend af en confronteer hem met het feit dat het me allemaal wat lang duurt.  “Wat ben je eigenlijk aan ’t kijken?”, vraag ik plots curieus.  “Ah... de vierentwintig uur van Le Mans tiens”, antwoordt hij mij alsof het de normaalste zaak van de wereld is.  “Wacht eens ff...24-uur van Le Mans?  Die duurt waarschijnlijk wel 24 uur!!!”  Verdomme zeg, zóóó lang ging ik nu ook weer niet wachten om mijn vloer te stofzuigen.  En toen ben ik dus heel even heel asociaal geweest!

15-06-2014 om 09:29 geschreven door Lilly L.  

Stoor jij je er ook zo aan: etiketjes die te pas en te onpas geplakt worden op producten die je in de winkel koopt?  Ik weet dat dit vaak gedaan wordt voor reclamedoeleinden maar het stoort me enorm.  Ik begrijp dat je een verpakking hebt die je moet openen en weg moet smijten, maar is het dan echt nodig om nog zo’n vettig stickerke op het product te plakken?

En dan slaat de twijfel toe:  Zal je het stickertje eraf halen als je weet dat de kans erin zit dat het niet helemaal lukt en er dan een vettige restant lijm blijft plakken die je soms wel kan verwijderen met dissolvant of zoiets (maar ook niet altijd want de kleur kan afgaan)  of laat je het lelijke fel gekleurde stickertje zitten?

Ik kocht onlangs een huisparfum.  Je weet wel, in zo’n sjiek potje met stokjes erin.  Op het potje plakte echter een klein maar knalblauwe stickertje.  We gaan deze dus NIET verwijderen had ik me voorgenomen.  Helaas had ik dat dus niet gecommuniceerd aan mijn vriend die noest aan het stickertje begon te prutsen.  “Neen...”, riep ik nog maar het was al te laat.  Hij had het hoekje al losgepeuterd. 

Ik snokte het potje uit z’n handen en duwde het min of meer terug op z’n plaats.  Hij rukte de zaak weer uit mijn handen en ging het plakkertje er wel helemaal aftrekken.  NIET dus...  Een vettige lijmrest plakte nu waar het knalblauwe stickertje ooit gezeten had.  Een product om de lijm eraf te krijgen kon ik niet gebruiken want dan riskeerde ik mijn schattig sjiek potteke ook te beschadigen.  “Goed gedaan!”,  mopperde ik.  En mijn innerlijke barometer duidde plots aan dat het wel eens onweerachtig kon worden.  “Gij luistert ook NOOIT eens naar mij...  Ik zal het potje dan maar met de vuile vettige grijs gestreepte plakselresten van het etiket naar achter zetten zeker?”, zei ik beteuterd.  En mijn vriend...?  Die begon gewoon te lachen.  En dan kon ik dus niet kwaad blijven.  Aan de mensen die me ooit een thuisbezoek brengen vraag ik om niet naar de achterkant of onderkant te kijken van de zaken die bij mij thuis op de kast staan.  Anders zou je wel eens tot een shockerende ontdekking kunnen komen.

15-06-2014 om 09:04 geschreven door Lilly L.  

In de beenhouwerij die ik iedere week frequenteer, werkt een heel vriendelijk jong meisje.  Ik zou ze zo adopteren.  Zo een lief kind!   Altijd een lach op haar gezicht, altijd gedienstig, werkt door...  Enfin, mensen die klagen en zagen over ‘de jeugd van tegenwoordig’ zijn gewoon oud want de jeugd van tegenwoordig is volgens mij helemaal niet anders dan de jeugd van mijn tijd.  Wat er duidelijk  wel anders is, is de ruime keuze aan producten die je in winkels vindt. 

Toen ik nog een klein meiske – correctie jong meiske was (ik ben nooit écht klein geweest) dan vond je bijvoorbeeld in de winkelrekken fruit zoals daar zijn: appels, peren, appelsienen, nectarinen, als het even kon een ananas etc... Ik wist perfect hoe die dingen heetten, smaakten en hoe ik ze moest bereiden voor verbruik. Nu moet ik vaak gaan opzoeken op internet wat iets is en hoe je het schoonmaakt:  een sharon, een rambutan, een pitahaya, een maracuya,  een mangistan... (geen nood als je dit niet allemaal kent – ik ben ook gaan googlen hoor!).  Die sharon kan ik trouwens aanbevelen!

Het zijn spannende tijden en als ik een eigenaardig fruitje in mijn handen krijg dan voel ik me zo’n beetje als een ontdekkingsreiziger.  Zou het lekker smaken?  We zulllen het moeten proberen.

Ook in de beenhouwerij zijn er heel wat smaken en keuzes bijgekomen. Bij de hamburgers bijvoorbeeld: de gewone hamburger, de kaas-hamburger, de light-burger... en ga zo maar even door.  Vandaag bestelde ik dus bij het lieve kind van de beenhouwerij twee hamburgers.  Dat ging als volgt:

Ik: “Twee hamburgers alsjeblieft.”

Vriendelijke vleesdame: “Normale?...”

En toen moest ik dus even nadenken.

Ik: “Neen, doe maar liever géén normale hamburgers.  Graag twee abnormale hamburgers!”

En toen viel er een korte stilte en ik zag een lach op het lieve gezicht verschijnen. Ik zeg het u... écht een lief kind daar in die beenhouwerij... lacht constant maar stelt soms wel heel rare vragen.

14-06-2014 om 15:07 geschreven door Lilly L.  

Ik ben zo avontuurlijk als een grasparkiet in een gesloten kooitje.  Vermits ik twee linker handen en dito voeten heb zoek ik risicosituaties normaliter niet op.  Zij zoeken mij wel... Ik ben niet mensenschuw.  Op dat gebied durf ik wél heel wat risico’s te nemen, maar als het op sporten en fysieke uitdagingen uitkomt ben ik eerder wat afwachtend terughoudend.

Mijn vriend hield dan ook zijn hart vast als hij hoorde dat ik op een vrijdag de dertiende ging indoor skydiven.  Ik zou er zelf nooit aan gedacht hebben om me daarvoor in te schrijven maar de gelegenheid bood zich aan.  Da’s zoals met dat over vuur lopen.  Ook daarvan had ik nooit gedacht dat ik dat nog eens zou doen.  Maar toen was ik daar toevallig in de buurt... en toen vroeg ‘iemand’ of ik ook een keertje wilde proberen om met mijn poezelige voetjes over een hete vuurmat te lopen.  Op dat moment maakte de nieuwsgierigheid zich meester van mij.  Mijn hart klopte in mijn keel, het zweet brak uit, maar ik besloot het toch te doen.  Ongeschonden bereikte ik de overkant.  Het was trouwens alsof je over heel zacht tapijt liep.  Een heel vreemde ervaring.  Mijn voetzolen waren zwart maar ik had geen brandwonden.  Volgens mij had ik uit angst zodanige ‘zweetpateekes’  dat er zich een beschermend waterlaagje gevormd had onder mijn voeten.  Soit... ik ben hier weer aan ’t afwijken! 

Ik ging dus skydiven op een vrijdag de dertiende en wist dat mijn bus deodorant na afloop nog goed van pas zou komen. Op naar het zonnige Nederland!  We gingen met een groepje en onze auto kwam als eerste aan.  Ik meldde ons dus alvast aan: “We hebben ons ingeschreven voor een Skydive”, zei ik tegen de eerste de beste Nederlander waarvan ik merkte dat hij een Outfit aan had van het Skydive etablissement.  Ik weet niet of het mijn franse ‘r’ was maar hij knikte en zei: “Bonjour...”  Uh?  Qu’est-ce que je vous? “U mag het gerust in het Nederlands zeggen hoor”, zei ik ietwat geïrriteerd met een vals Nederlands accent.

Ik zag dat de Nederlander mijn geprikkelde reactie niet begreep maar ik wou hem niet uitleggen dat hij met een stressbom was aan het praten was en dat het nu geen tijd was voor grapjes als ik straks mijn leven in hun handen zou leggen terwijl ik ergens als een blad in de wind zou ronddwarrelen.  “Juist ja...”, antwoordde hij en hij begon vanalles uit te leggen.  We zouden eerst een maaltijd nuttigen.  Ik nam me voor iets licht te eten want ik zou nadien een fysieke inspanning gaan doen.  En toen dacht ik: “Misschien was het wel mijn laatste maaltijd?”  Ik veranderde van gedacht.  Ik zou niet op een dissectietafel terecht komen met enkel wortels in mijn maag.  “Geef mij maar die Skydive burger mét frietjes!”.

Er waren een aantal groepsleden die besloten het zeker voor het onzekere te nemen en niet mee te doen met de Skydive maar enkel van het uitje te genieten door een maaltijd te verorberen en nadien de luchtzwemmers te aanschouwen.  “Misschien had ik dat beter ook wel gedaan?”, dacht ik toen ik naar buiten kwam gekleed in een veel te grote blauwe overall. Enfin, moest ik van de schrik in mijn broek schijten dan was er nog ruimte genoeg in mijn pakske.  Ik had zelfs iemand overtuigd om mee te skydiven maar was er zelf helemaal niet gerust in.  Maar mijn curiositeit nam weer de overhand.  Ik durfde eigenlijk niet écht maar was weer véél te nieuwsgierig naar hoe dat nu zou voelen.  En die nieuwsgierigheid maakte dat de stress plaatsruimde voor een spannende verwachting.

Eerst kregen we een filmpje te zien terwijl we in vliegtuigstoelen zaten.  Leuk concept! Na afloop konden we nog vragen stellen.  De enige die vragen stelde was... jawel, ik.  Ik vond het filmpje meer een reclamefilm dan een instructiefilm.  Er werd gezegd hoe je naar voor en naar achter moest gaan maar ik wou natuurlijk ook weten hoe je naar boven en benden moest navigeren.  En hoe je moest draaien...

Enfin de vragen werden professioneel beantwoord en dan was het dus zover.  Je staat in een smal deurgat en dan moet je je lichaam in de handen laten van een vreemde man die – zo had ik al gezien bij m’n voorgangers – aan je enkels trekt of je elleboog vasthoudt en als hij even loslaat vlieg je dus meters de lucht in en dan moest hij dus soms achter je springen om je weer naar benenden te halen enz... Dat beloofde!

Uiteindelijk ben ik vier keer in die luchtkoker geweest en ik moet zeggen: ‘I did suck’ maar ik vond het superplezant!  Het deed me denken aan mijn kindertijd toen ik met mijn hoofd uit het autoraam hing toen mijn moeder aan een maximum snelheid van 90 km per uur de autostrade onveilig maakte en riep dat ik mijn hoofd niet uit het raam mocht steken (jaja... dit verklaart veel!)

Ik was totaal niet angstig maar ik bleek toch niet goed begrepen te hebben hoe te navigeren in dat ding.  Ik kon naar omhoog en naar omlaag gaan als een jojo.  Geen probleem!  Maar toen was de opdracht

van punt a naar punt b gaan.  Tjonge, jonge...  Ik had altijd de neiging om te zwemmen.  Kon er niet aan doen het was sterker dan mezelf.  Ik probeerde de lucht weg te duwen zoals je dat met water in een zwembad zou doen maar ik zal je een geheimpje verklappen: dat werkt dus niet!  Van zodra je je arm ook maar een klein beetje beweegt schiet je lichaam een richting uit die je niet wenst. 

Mijn lichaam was als een gevaarlijk projectiel in de luchtbuis en de begeleider had denk ik heel wat moeite om een stamp van mijn lange benen of een slag van mijn dito armen te vermijden maar hij had dat nog al gedaan.  Als een slangenmens vloog hij om mij heen en als het juist héél erg plezant begon te worden, dan voelde ik hem aan mijn enkels trekken.

Conclusie: ik ben een luchtzwemmer en geen skydiver maar heb er wel een super plezante namiddag opzitten en jawel... ik ruik nog steeds fris en ben nog steeds gipsvrij!

14-06-2014 om 09:31 geschreven door Lilly L.  

Er zijn niet écht veel dingen waar ik goed in ben maar in één ding blink ik echt uit: ik krijg alles kapot!  Tot vervelens toe ben ik in mijn kindertijd geconfronteerd geweest met een hoofdschuddende zuchtende moeder als ik weer eens afkwam met ‘iets’ dat stuk was.

Trouwens, niet altijd zonder gevaar voor de eigen gezondheid of veiligheid...  De voorbeelden zijn talrijk: het gaat van een nieuwe pul kapot doen met mijn beugel (het slachtoffer spreekt er trouwens nog altijd over...) tot  met mijn vinger ergens in vastzitten waardoor men het object moet beschadigen om mij uit m’n hachelijke positie te bevrijden en alles er tussenin.

Ik zou in de sloopbusiness moeten gegaan zijn of producttester geworden zijn want als er iets verkeerd kan gaan met een product, dan zorg ik wel dat het ook zo gebeurt.  Ik had gehoopt dat het met het ouder worden zou verbeteren maar euh... laten we zeggen dat minder lichaamsdelen betrokken worden bij mijn voorvallen maar dat mijn talent nog lang niet verdwenen is. 

Nodeloos te zeggen dat ik een man in mijn leven nodig heb die ‘poten aan zijn lijf heeft’. Zo’n echte MacGyver. Ik vind dat trouwens heel sexy... zo’n man die dingen kan maken. En ik heb er gelukkig ook één gevonden!  ’t Is niet zo’n klusser van twaalf stielen dertien ongelukken hoor.  Neen, wat hij maakt maakt hij altijd heel goed!  En ik vind dat natuurlijk fantastisch!  Niet alleen herstelt hij alle schadegevallen die ik veroorzaak... hij werkt bovendien ook nog eens ‘de projectjes’ uit die in mijn hoofd rondspoken maar die ik door gebrek aan rechter handen zelf niet kan verwezenlijken.  En ik ben natuurlijk een vat vol inspiratie...

Ik ben er echt fier op dat hij kan wat hij kan maar héél soms... laat ik heel eerlijk zijn... hangt het me ook wel eens de keel uit.  Het feit is dat al wat technisch is voor hem kinderspel lijkt en dat ik alle moeite van de wereld moet doen om te begrijpen waar hij het in hemelsnaam over heeft.  Soms wordt hij ook kwaad op mij, omdat het voor hem ‘evident’ is dat je iets zus of zo doet maar voor mij is de ‘evidentie’ ver zoek en daarom deed ik het (natuurlijk) op de verkeerde manier. Ik heb wel al geleerd om de handleiding van zaken te lezen maar hij heeft dat dus meestal niet nodig.

Ik ga niet in competitie over techniek – ik zou het toch trouwens verliezen – en ben dus blij dat hij zo’n MacGyver is maar heel af en toe krijg ik wel eens een verwijt over mijn ‘gebrek aan technisch inzicht’ en dan doen dagen zoals gisteren wel eens goed.

“Wat is er dan gisteren wel gebeurd?”, hoor ik je al denken.  Wel gisteren stond hij voor mijn keramisch kookfornuis.  Hij had hier wel al gekookt maar vaak als ik het vuur al had aangestoken kennelijk.  Gisteren wou hij zichzelf een omeletje bakken.  Ik hoor dat hij lichtelijk geïrriteerd geraakt en dan... dan gebeurde het... hij riep mij ter hulp!  “Filleke...ik krijg het vuur niet aan...”  De woorden zinderden na in mijn hoofd. “Ik krijg het vuur niet aan...”  “Hoezo?”, vroeg ik enigzins verwonderd. “Ja... “, zei hij bijna met een hoofd hangend naar beneden,”... ik denk niet dat het kapot is, maar ik krijg het niet aan.”  En hij toonde mij hoe hij met alle kracht zijn wijsvinger trachtte te gebruiken om het vuur aan te zetten maar er gebeurde niks... En nog een keer...  Niks...!

Toen begon ik te glunderen.  Dit was dus iets ‘technisch’ en ik kon hèm voor de verandering eens helpen.  Ik stak mijn wijsvinger met een grote geste in de lucht. Duwde hem met mijn linker arm lichtjes opzij (zoals hij zo vaak ook met mij doet als hij eens gaat demonstreren hoe het moet).  Plaatste mijn wijsvinger heel zachtjes op de keramische plaat en wachtte twee seconden.  Na twee seconden sprong het vuur aan. TATAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA...  ’t Zijn uitzonderlijke dagen zoals deze die ik in mijn geheugen opsla en ‘gebruik’ als ik weer eens kom aandraven met iets dat niet werkt of dat ik stuk gedaan heb en ik moet horen dat het toch evident is dat je het zo niet doet. Het zijn dagen als deze die hem tot nederigheid nopen!  ’t Zijn dagen zoals deze die mijn zelfvertrouwen ook wel eens een opkikkertje geven.  Wat een fijne uitzonderlijke dag!

09-06-2014 om 10:01 geschreven door Lilly L.