Ik ben een propere dame.  Ik was me iedere dag, poets dagelijks m’n tanden meerdere malen, ik flos, de oorstokjes staan niet ver... allez, je weet wat ik wil zeggen,  basic hygiëne.  Omdat het zonneke schijnt en het dan wel eens warm kan worden, dacht ik dat het raadzaam was ook al preventief wat deo te spuiten.  Vorige week was ik me een extra bus gaan kopen.  Wat betreft deo ben ik niet merkentrouw.  Van vriendinnen kreeg ik wel wat goede tips maar ik koop meestal gewoon wat er in de winkel is en ga geen winkels afschuimen om een bepaald merk te vinden.  Ik kocht een merk dat ik nog nooit eerder geprobeerd had.

Ik weet niet of het daaraan lag, of dat ik niet goed geschud had of misschien van te dicht gespoten maar nadat ik gespoten had zag mijn oksel helemaal wit – nog nooit voorgehad. ’t Was also er zich een winterlandschap had gevormd!  Echt geen zicht.

Allez... ik ben hier een beetje aan het jokken.  Ik heb dit wel al een keertje voorgehad maar dat was omdat ik de tube scheerschuim per ongeluk aanzien had voor de fles deo.  Ik kan toch zo’n verstrooid hoofd hebben! En ik heb ook al eens deo in mijn haar gespoten, denkende dat ik met de haarlak bezig was.  Mijne froe froe viel van haar stokje en zag eruit alsof ze een appelflauwte had gekregen.  Het ergste is me gelukkig bespaard gebleven.  Ik heb ooit eens per vergissing een soort van hechtpasta voor kunstgebitten gekocht.  Ik dacht dat het tandpasta was.  Toen ik de tube echter opende en klaar was om het plakkerige goedje op mijn tandenborstel te smeren vond ik - nog nét op tijd -  dat de tuit van de tube een beetje een vreemde spitse vorm had. Nu kan ik er hier wel mee lachen maar ik weet gelukkig niet wat er gebeurd zou zijn als ik met het goedje mijn tanden zou hebben proberen te poetsen.  Misschien zouden mijn lippen op elkaar plakken en zou ik nooit meer kunnen lachen...?

Ondertussen is gelukkig de winterlaag onder mijn oksels al lang gesmolten en overal waar ik kom laat ik nu een deogeur van vers gesmolten sneeuw achter... of is het de zomergeur van vers geplukte lavendel?

31-07-2014 om 22:28 geschreven door Lilly L.  

Ik heb respect voor het leven en probeer iedereen zijn ding te laten doen.  Als je mij niet lastig valt, ga je met mij ook geen last hebben.  Ik pas dat niet alleen op mensen toe maar ook op dieren en planten.  Ik ben ervan overtuigd dat deze twee categorieën ook in mindere of meerdere mate gevoelens hebben of toch indrukken opdoen van hun omgeving die maken dat ze zich goed voelen of niet. 

Wist je bijvoorbeeld van ficussen dat je die nooit mag verzetten?  Doe je dat wel, als is het maar een meter verder, dan kan het zijn dat die plant begint te ‘mokken’ en al zijn bladeren afgooit.  

Mijn vriend heeft een crassula.  Ik had iets tegen die plant.  Da’s vreemd, want ’t is zoals met mensen.  Het gebeurt echt ZELDEN dat ik iemand zie en deze persoon niet moet.  Ik probeer iedereen een kans te geven maar héél soms voelt het écht niet goed aan.  Heel soms, kom ik in de buurt van iemand die ik niet ken en krijg ik... tja... hoe moet je dat noemen?   Ik krijg een slechte ‘vibe’.  Als dat gebeurt vermijd ik elk contact met die persoon. Zo is er één leverancier die - gelukkig maar - af en toe op het kantoor komt waar ik werk.  Als ik die man zie... ik geef het toe... ik verstop me gewoon.  Achter een kast of zo.  Die vent geeft me gewoon de kriebels (en niet op een fijne manier!)

Met de crassula ligt het echter wat ingewikkelder.  Vermits mijn blog nu 101 dagen oud is kan ik het wel kwijt.  In de tekenfilm ‘de 101 dalmatiers’ is er een Cruella De Ville.  Een slechte akelige dame die het gemunt heeft op onschuldige hondjes en er bontjassen van wil maken.  Cruella... crassula... heb je ‘m?  Die plant deed me altijd aan dat vreselijke tekenfilmfiguurtje denken.  Ik meed die plant dus als de pest.  En toen gebeurde het:  Een goede vriendin kwam op bezoek.  Ze had een ‘plantje’ mee.  Bleek dat toch geen crassula zeker...  En nog wel een héle mooie in een hele mooie pot.  Ik heb mezelf toen gedwongen mijn slechte liaison die ik maakte met crassula’s opzij te duwen en deze plant de nodige verzorging te geven.  Mijn vriend lachte geniepig want hij weet wat ik dacht van crassula’s.  Omdat de plant echter van zo’n goede vriendin komt heeft de rare kronkel in mijn hersenen een nieuwe link gelegd.  Mijn crassula=goede vriendin!  En nu krijg ik enkel nog de kriebels als ik de crassula van mijn vriend zie.

30-07-2014 om 07:44 geschreven door Lilly L.  

Alhoewel ik een vrouw ben, heb ik nooit problemen gemaakt van mijn gewicht.  Ik ben vier jaar geleden wel tien kilo bijgekomen, maar ik was toen om weg te blazen serieus onder mijn ideaal gewicht.  En nu... nu ben ik zeker geen pluimgewicht maar ja, ik ben dan ook 1,81 m dus ik kan moeilijk 52 kg wegen.  Zou niet schoon zijn.

Een vrouw maakte gisteren - en plein publique - een opmerking dat ik verdikt ben.  Zou kunnen, meestal na wat vakantie maar ik voel het toch gelukkig nog niet aan mijn kledij. Ze voegde er nadien aan toe dat het goed bedoeld was, dus ik zal het maar geloven, maar geen enkele vrouw hoort zoiets graag.  Als vrouw met een normale dosis intelligentie en tact hoor je dat toch te weten of niet?

Hoe dan ook, ik ging het me niet aantrekken. Ik kwam die avond thuis en was de opmerking over mijn gewicht zo goed als vergeten, totdat ik besloot om een kleedje te kopen.  Ik ben een online shopper.  Ik heb zo weinig tijd om te winkelen en als ik dat doe moét er gewoon iemand bij zijn want ik kan nooit kiezen, dus ik heb besloten dat ik heel veel van mijn kledij nu online koop.  Ik zit gewoon te zoeken achter mijn computer, zet alles wat ik mooi vind tussen mijn favorieten en dan kan mijn vriend met veel plezier daaruit kiezen wat hij mooi vindt.  Ideaal!

Zalando is normaliter mijn kleerkast (jaja... ik roep telkens A-a-a-h als er een pakje aankomt!) maar ik vond niet direct iets naar mijn smaak.  En toen zag ik plots een andere online shop waar ze ook leuke kleedjes hadden voor geen geld.  Ik besloot daar een kijkje te nemen.  Ik vond echt supér kleedjes aan spotlage prijzen.  Hoe doen ze het toch?  En toen besefte ik dat het een Chinese site was.

Nu, voor diegenen die het nog niet weten, die Chinese mensen zijn meestal niet erg groot of struis. Als je als westerling complexen wil opdoen, dan moet je dus zéker eens kledij gaan kopen via zo’n Chinese site.  Normaal heb ik dus een medium, maar in China bleek dit plots een XXL te zijn.  Ja, écht... een XXL - extra extra large. OMG, I’m fat! 

29-07-2014 om 19:26 geschreven door Lilly L.