Ik ben een propere dame.  Ik was me iedere dag, poets dagelijks m’n tanden meerdere malen, ik flos, de oorstokjes staan niet ver... allez, je weet wat ik wil zeggen,  basic hygiëne.  Omdat het zonneke schijnt en het dan wel eens warm kan worden, dacht ik dat het raadzaam was ook al preventief wat deo te spuiten.  Vorige week was ik me een extra bus gaan kopen.  Wat betreft deo ben ik niet merkentrouw.  Van vriendinnen kreeg ik wel wat goede tips maar ik koop meestal gewoon wat er in de winkel is en ga geen winkels afschuimen om een bepaald merk te vinden.  Ik kocht een merk dat ik nog nooit eerder geprobeerd had.

Ik weet niet of het daaraan lag, of dat ik niet goed geschud had of misschien van te dicht gespoten maar nadat ik gespoten had zag mijn oksel helemaal wit – nog nooit voorgehad. ’t Was also er zich een winterlandschap had gevormd!  Echt geen zicht.

Allez... ik ben hier een beetje aan het jokken.  Ik heb dit wel al een keertje voorgehad maar dat was omdat ik de tube scheerschuim per ongeluk aanzien had voor de fles deo.  Ik kan toch zo’n verstrooid hoofd hebben! En ik heb ook al eens deo in mijn haar gespoten, denkende dat ik met de haarlak bezig was.  Mijne froe froe viel van haar stokje en zag eruit alsof ze een appelflauwte had gekregen.  Het ergste is me gelukkig bespaard gebleven.  Ik heb ooit eens per vergissing een soort van hechtpasta voor kunstgebitten gekocht.  Ik dacht dat het tandpasta was.  Toen ik de tube echter opende en klaar was om het plakkerige goedje op mijn tandenborstel te smeren vond ik - nog nét op tijd -  dat de tuit van de tube een beetje een vreemde spitse vorm had. Nu kan ik er hier wel mee lachen maar ik weet gelukkig niet wat er gebeurd zou zijn als ik met het goedje mijn tanden zou hebben proberen te poetsen.  Misschien zouden mijn lippen op elkaar plakken en zou ik nooit meer kunnen lachen...?

Ondertussen is gelukkig de winterlaag onder mijn oksels al lang gesmolten en overal waar ik kom laat ik nu een deogeur van vers gesmolten sneeuw achter... of is het de zomergeur van vers geplukte lavendel?

31-07-2014 om 22:28 geschreven door Lilly L.  

Ik heb respect voor het leven en probeer iedereen zijn ding te laten doen.  Als je mij niet lastig valt, ga je met mij ook geen last hebben.  Ik pas dat niet alleen op mensen toe maar ook op dieren en planten.  Ik ben ervan overtuigd dat deze twee categorieën ook in mindere of meerdere mate gevoelens hebben of toch indrukken opdoen van hun omgeving die maken dat ze zich goed voelen of niet. 

Wist je bijvoorbeeld van ficussen dat je die nooit mag verzetten?  Doe je dat wel, als is het maar een meter verder, dan kan het zijn dat die plant begint te ‘mokken’ en al zijn bladeren afgooit.  

Mijn vriend heeft een crassula.  Ik had iets tegen die plant.  Da’s vreemd, want ’t is zoals met mensen.  Het gebeurt echt ZELDEN dat ik iemand zie en deze persoon niet moet.  Ik probeer iedereen een kans te geven maar héél soms voelt het écht niet goed aan.  Heel soms, kom ik in de buurt van iemand die ik niet ken en krijg ik... tja... hoe moet je dat noemen?   Ik krijg een slechte ‘vibe’.  Als dat gebeurt vermijd ik elk contact met die persoon. Zo is er één leverancier die - gelukkig maar - af en toe op het kantoor komt waar ik werk.  Als ik die man zie... ik geef het toe... ik verstop me gewoon.  Achter een kast of zo.  Die vent geeft me gewoon de kriebels (en niet op een fijne manier!)

Met de crassula ligt het echter wat ingewikkelder.  Vermits mijn blog nu 101 dagen oud is kan ik het wel kwijt.  In de tekenfilm ‘de 101 dalmatiers’ is er een Cruella De Ville.  Een slechte akelige dame die het gemunt heeft op onschuldige hondjes en er bontjassen van wil maken.  Cruella... crassula... heb je ‘m?  Die plant deed me altijd aan dat vreselijke tekenfilmfiguurtje denken.  Ik meed die plant dus als de pest.  En toen gebeurde het:  Een goede vriendin kwam op bezoek.  Ze had een ‘plantje’ mee.  Bleek dat toch geen crassula zeker...  En nog wel een héle mooie in een hele mooie pot.  Ik heb mezelf toen gedwongen mijn slechte liaison die ik maakte met crassula’s opzij te duwen en deze plant de nodige verzorging te geven.  Mijn vriend lachte geniepig want hij weet wat ik dacht van crassula’s.  Omdat de plant echter van zo’n goede vriendin komt heeft de rare kronkel in mijn hersenen een nieuwe link gelegd.  Mijn crassula=goede vriendin!  En nu krijg ik enkel nog de kriebels als ik de crassula van mijn vriend zie.

30-07-2014 om 07:44 geschreven door Lilly L.  

Alhoewel ik een vrouw ben, heb ik nooit problemen gemaakt van mijn gewicht.  Ik ben vier jaar geleden wel tien kilo bijgekomen, maar ik was toen om weg te blazen serieus onder mijn ideaal gewicht.  En nu... nu ben ik zeker geen pluimgewicht maar ja, ik ben dan ook 1,81 m dus ik kan moeilijk 52 kg wegen.  Zou niet schoon zijn.

Een vrouw maakte gisteren - en plein publique - een opmerking dat ik verdikt ben.  Zou kunnen, meestal na wat vakantie maar ik voel het toch gelukkig nog niet aan mijn kledij. Ze voegde er nadien aan toe dat het goed bedoeld was, dus ik zal het maar geloven, maar geen enkele vrouw hoort zoiets graag.  Als vrouw met een normale dosis intelligentie en tact hoor je dat toch te weten of niet?

Hoe dan ook, ik ging het me niet aantrekken. Ik kwam die avond thuis en was de opmerking over mijn gewicht zo goed als vergeten, totdat ik besloot om een kleedje te kopen.  Ik ben een online shopper.  Ik heb zo weinig tijd om te winkelen en als ik dat doe moét er gewoon iemand bij zijn want ik kan nooit kiezen, dus ik heb besloten dat ik heel veel van mijn kledij nu online koop.  Ik zit gewoon te zoeken achter mijn computer, zet alles wat ik mooi vind tussen mijn favorieten en dan kan mijn vriend met veel plezier daaruit kiezen wat hij mooi vindt.  Ideaal!

Zalando is normaliter mijn kleerkast (jaja... ik roep telkens A-a-a-h als er een pakje aankomt!) maar ik vond niet direct iets naar mijn smaak.  En toen zag ik plots een andere online shop waar ze ook leuke kleedjes hadden voor geen geld.  Ik besloot daar een kijkje te nemen.  Ik vond echt supér kleedjes aan spotlage prijzen.  Hoe doen ze het toch?  En toen besefte ik dat het een Chinese site was.

Nu, voor diegenen die het nog niet weten, die Chinese mensen zijn meestal niet erg groot of struis. Als je als westerling complexen wil opdoen, dan moet je dus zéker eens kledij gaan kopen via zo’n Chinese site.  Normaal heb ik dus een medium, maar in China bleek dit plots een XXL te zijn.  Ja, écht... een XXL - extra extra large. OMG, I’m fat! 

29-07-2014 om 19:26 geschreven door Lilly L.  

Alhoewel ik – en ik durf het hier bijna niet te schrijven – ooit Franse les gegeven heb (en nadien ook wiskunde) in een middelbare school, durf ik niet zeggen dat mijn kennis van de Franse taal goed is.  Wel goed genoeg om aan beginners in de Verenigde Staten tekst en uitleg te geven en om daar een diploma graduaat Frans te behalen, maar hier in België zou ik nooit durven beweren dat ik perfect Frans spreek.

Mijn Engels, on the other hand, is véél beter.  Nu ja... ik ken heel veel Texaanse slang voor wat het waard is en ben goed op de hoogte van het reilen en zeilen van allerlei Mexicaanse gangs en het gedrag van Afro American teenagers.  Weet niet in hoeverre me dat nu nog van pas zal komen ‘but one never knows’ (men weet maar nooit!).

Mijn vriend is wel perfect Franstalig.  Da’s eigenlijk zo’n beetje z’n moedertaal.  Tijdens een hoog intellectueel gesprek liet hij me weten dat het meervoud van één Petit Beurre ‘des touillous’ zijn.  “Touillous”, zo legde hij uit, “heeft geen enkelvoud. ’t Is een uitzonderingsgeval in de Franse taal.  Je zegt dus un petit beurre maar des touillous.”  Daar had ik nog nooit van gehoord! Ik meende dat het des petits-beurre moest zijn maar besloot wijselijk mijn mondje te houden daar het zijn moedertaal was. Ik ging de confrontatie niet aangaan met iemand die de taal van Voltaire als moedertaal had.

“En weet je waarom ze dat ‘des touillous’ noemen?”, vroeg hij onschuldig.  Ik schudde curieus het hoofd.  “Un Petit Beurre des touillous”.  “Uh?”  Hij herhaalde (nu zingend met een Frans accent) : “un p’ti beur day to you”  Ik had ‘m.  Klonk als ‘Happy Birthday to you!”  En toen heb ik heel wat lachtranen moeten wegpinken.

27-07-2014 om 08:42 geschreven door Lilly L.  

In de appartementsblok waar ik woon zijn ondergrondse garages.  Om in de garage te rijden moet je eerst door de inrit.  Vermits het daar vrij donker is heeft men bij ontwerp van het gebouw voorzien dat daar lampen met sensoren staan.  De bedoeling is dat als je met de wagen komt aangereden, de spots aanfloepen.

Althans, dat is het idee, maar de sensoren stonden verkeerd ingesteld waardoor dat de lichten aangingen elke keer als er iemand op het voetpad passeerde.  Bovendien stonden die spots ook nog eens verkeerd gericht waardoor zowel ik, maar zeker ook mijn onderbuurvrouw iedere maal een lichtbundel in onze living kregen als er buiten een toevallige voorbijganger passeerde.  Ik ergerde me er rot aan.  Mijn vriend had dat natuurlijk kunnen fixen, maar vermits het een grote blok is hebben we een syndicus met een team ‘professionele klussers’ die zulke zaken dient te regelen.  Alle eigenaars betalen er trouwens voor.

Ik maakte dus melding van het probleem met de sensoren en de installatierichting van de spots en kreeg te horen dat de onderbuurvrouw ook geklaagd had.  De klussers zijn het komen oplossen. Héhé... eindelijk, geen spot meer in je ogen als je rustig probeert na te genieten van een romantisch dineetje.  Dat was goed opgelost. Zàààààlig...

Een paar dagen geleden kwam ik thuis toen het donker was.  Ik reed de inrit in maar er gebeurde niks.  Géén verlichting! Toen ik de inrit voorbij was floepten de spots aan...

Ik wil niks zeggen, maar verlichting die aangaat wanneer je de plaats al voorbij bent...

Grrr...dat dient dus tot niks – behalve dan dat het de elektriciteitsrekening nodeloos naar boven trekt!  En ik die in al mijn naïviteit zo blij was dat het probleem opgelost was.  Het probleem is gewoon verplaatst.  Er is nu een ander probleem. Helééééééééééép... mijn klusser is een prutser!  Denk dat ik toch maar eens mijn vriend zal moeten inschakelen want als die klust, dan doet hij het goed.

26-07-2014 om 08:42 geschreven door Lilly L.  

Dan koop je dus een keer iets in China via zo’n online store... En dan heb je een vraag.  Moet je dus eerst dat ‘Chinglish’ van de klantendienst verstaan.  Mijn Engels is – al zeg ik het zelf – op een zéér behoorlijk niveau.  Ver genoeg gevorderd om ook aan het meeste ‘Chinglish’ aan uit te kunnen maar toch...

Enfin, dan komt het tot een bestelling en dan krijg je een bevestigingsmailtje in – jawel, bijna perfect Engels.  Dat zal standaard in ‘het systeem’ zitten.

En dan krijg je dus een tracking nummer om je bestelling op te volgen.  Vol hoge verwachting ga je naar de website van de transporteur om daar je tracking nummer in te geven en dan krijg je hetvolgende te zien:

我很抱歉，但跟踪僅在中國，白痴！

(vrij vertaald: Sorry, maar de tracking is alleen in het Chinees, pipo!)

Voor alle duidelijkheid:  dat was het antwoord niet maar het waren allemaal Chinese tekens en vermits ik geen Chinees kan lezen had het dàt dus evengoed kunnen zijn.

22-07-2014 om 10:22 geschreven door Lilly L.  

Mensen die mij een beetje kennen weten het: ik ben geen keukenprinses.  Ondanks het feit dat ik de laatste tijd een aantal kleine successen heb behaald.  Ik maak altijd lekkere chicon gratin.  Mijn stoofvlees is heerlijk.  Het recept van mijn vriend zijn Bolognaisesaus heb ik mezelf nu ook meester gemaakt.  Ik prepareer verrukkelijke omeletten  én ik maak zelf verse (en heel lekkere) kaaskroketten. Maar daar houdt het dan ook op!  Ongeveer de helft van alles wat ik probeer te koken mislukt ergens tijdens het preparatie proces.  Mijn vriend zegt dat het aan mijn timeline ligt. 

Hij kan wel heel goed koken.  Enkele dagen geleden maakte hij van niks een wonderbaarlijk menu.  Hij had wat pasta en tonijn en kruiden en ‘je ne sais quoi’ ... maar het zelf uitgevonden recept was om je vingers van af te likken.  Het was echt heerlijk!  Ik wou bijscheppen maar hij vroeg me nog iets over te houden zodat we er later nog een gratin schotel van konden maken.  Met veel tegenzin limiteerde ik mijn ‘tweede portie’ tot een zeer klein schepje.  Maar hij had gelijk... ik zou later nog eens kunnen genieten onder de vorm van een lekkere ovenschotel. Mmm...

Gisteren was het dan zover: “Willen we die ovenschotel eten?” , stelde mijn vriend voor.  Ik had er wel héél veel zin in.  “Oei... maar hij staat nog in de freezer? Misschien kan jij die eerst even ontdooien in de microgolf oven en nadien even oven opwarmen en grillen?”  Hij had beter moeten weten, die vriend van mij, dan mij zoiets voor te stellen.  Natuurlijk was ik – zoals altijd van goede wil.  Ik ging dat klusje wel even klaren.  Maar... omdat ik mezelf ken, besloot ik dat het wijs was om toch even het boekje van de microwave te raadplegen.  Ik zocht op welk programma de juiste ontdooi functie was (want er staan er twee op) en het werd mij duidelijk dat ik het gewicht van de’ te ontdooien pasta’ moest ingeven.   Ik besloot de weegschaal erbij te halen maar was wel zo slim om het geschatte gewicht van de ovenkom daarvan af te trekken.  En ik vermoed dat het daar dus ergens misgelopen is...

Ik kan goed rekenen maar kan duidelijk niet zo goed gewichten schatten.  Toen mijn microgolfoven aangaf dat de pasta 15 minuten moest ontdooien vond ik dat behoorlijk lang.  Even heb ik nog gedacht om dat serieus te verminderen maar ik vertrouwde mijn eigen vakkundig ‘keukenprinsesoordeel’ niet.  Ik had het gedaan volgens het boekje dus het zou wel goed zijn...

Ik had natuurlijk halfweg het proces even kunnen gaan kijken maar het was veel té plezant op mijn terrasje, met mijn leuke gezelschap, fonteintje en apéroke!  En toen ging het ovenbelletje.  Ik ging kijken en merkt tot mijn grote ontstentenis dat mijn schotel al volop aan het pruttelen was.

Er zat room en melk in maar dat was volledig verdampt.  De zijkanten van het gerecht waren rotshard maar de kern was nog nét eetbaar. De lepel kon je er loodrecht inzetten.  Met een teleurstelling die voelbaar was tot in Tokio zette ik de schotel op tafel.  Mijn vriend keek - terecht -  in shock naar het gerecht dat ik verknoeid had.  “Van alles dames die ik gekend heb...”, begon hij (en geloof mij, hij heeft er wel wat gekend), “... ben jij de ergste.  Hoe is dat mogelijk?” En hij ging verder: “... jij hebt écht heel veel kwaliteiten maar koken...”

Een traantje vloeide bij mij uit frustratie.  Soms veeg ik er mijn voeten aan en dan lukt het natuurlijk niet.  Maar ik had alles gedaan volgens het boekje.  Ware het niet dat ik nu inzag dat ik het gewicht van mijn glazen schotel onderschat had en bijgevolg het gewicht van het te ontdooien voedsel overschat.

De liefde van de man gaat door de maag zeggen ze.  Wel, ... mijn ventje zijn maag...  En toen besefte ik het.  Hij moet mij verdorie wel echt héél graag zien om dat op regelmatige basis (laten we zeggen één dag op twee)  te dulden en er eigenlijk zo goed als nooit over te klagen.  Ik klaag veel meer zelf over mijn slecht eten dan dat hij iets zegt.

Ooooooh... he loves me!

18-07-2014 om 18:14 geschreven door Lilly L.  

Ik ben verzot op muziek.  Alle soorten muziek: klassiek, rock, pop,  R&B, country, jazz, rap, disco... ja, heel af en toe weet zelfs een hardrock groep me te bekoren.  Ik sta op met muziek en ik ga slapen met muziek.  Kortom, ik leef met muziek!  En altijd zit er wel één of ander deuntje in mijn hoofd.

’s Morgens als ik naar mijn werk rijd staat de radio natuurlijk aan.  Ik kan het dan niet laten om luidkeels mee te zingen als het een nummer is dat ik wel weet te smaken.  Vanochtend speelden ze ‘Walk like an Egyptian’ in de versie van The Bangles.  Ik was mee aan het zingen toen ik plots moest stoppen voor een rood licht. 

Ik bleef natuurlijk enthousiast verder meekelen en toen betrapte ik mezelf erop dat ik misschien ietwat te enthousiast was en ook de vreemde beweging met mijn handen aan het maken was – je weet wel, één hand naar voor en één naar achter zoals de oude Egyptenaren dat deden (tiens, toen ik vorig jaar op vakantie was merkte ik dat de Egyptenaren van deze tijd niet meer zo lopen) en vervolgens de handen samen en dan met het hoofd van links naar rechts hetgeen je ook ziet in het spotje van the Bangles of misschien nog beter in de versie van Michael Jackson.

Hoe dan ook, ik had niet alleen mijn eigen betrapt, maar kennelijk zat de man die in de wagen naast mij aan het rode licht stond ook te genieten van het spektakel.   Toen ik dit merkte... Laten we het zo stellen, het licht kon niet snel genoeg op groen springen. ’t Is misschien mijn verbeelding maar het leek véél langer dan anders te duren. 

16-07-2014 om 20:00 geschreven door Lilly L.  

De laatste tijd heb ik me voor de grap intensief beziggehouden met het deelnemen aan Facebook quizkes.  Tjonge, jonge...wat ik daarmee allemaal over mezelf te weten gekomen ben! 

Ten eerste heb ik een goede kennis van de tachtiger jaren - wauw... ik heb uberhaupt kennis!

Mijn Kamelotiaanse naam is Haunting Promise - I promise I’ll haunt you als je me ooit zo noemt!

Ik ben een terughoudende vrouw - ABSOLUUT!

Ik heb een jonge mentale leeftijd namelijk: 19  - Oef!  Ik dacht dat het erger met me gesteld was...

Als ik een kinderboek zou zijn zou ik ‘Everyone Poops’ zijn - Who gives a shit!

Van beroep zou ik eigenlijk best ‘artiest’ zijn  - en in een cirus werken misschien?

Ik heb een kleur van ogen die niet bestaat en dus kon ik aan de quiz niet deelnemen. 

Ik ben ‘Charlotte’ van Sex & The City - Weet niet of dat goed of slecht is want ik kijk daar niet naar.

Je mag me ook Honey Bunny noemen want dat is kennelijk mijn bijnaam - maar dan enkel op eigen risico!

Het liedje ‘Happy’ zou voor mij geschreven zijn - Weeiiiiiii ik vind dat een zagelied! 

Ik zou een ‘classy lady’ zijn - ze durfden niet anders te zeggen ander had ik ze verdomme lik op stuk gegeven, idioten die die kwis hebben opgesteld.

Als Disney karakter zou ik best in the Little Mermaid family thuishoren - zolang ik maar niet naar vis ruik is dat ok voor mij. 

Moest ik een gangster zijn was ik ‘Al Capone’ (en dus onmiddellijk ook van geslacht veranderd) en ik zou met ‘Romeo’ een affaire moeten beginnen (Al Capone en Romeo?  Wist niet dat die gay waren?) 

Aangenaam... En u bent?

15-07-2014 om 20:45 geschreven door Lilly L.  

Ik ben het type persoontje dat als ze iets graag heeft ervoor gaat en ik kan me dan soms heel moeilijk inhouden.  Om een voorbeeld te geven: ik kocht ooit twee exact dezelfde kleedjes maar wel in een verschillende kleur omdat ik ze zo comfortabel en mooi vond.  Recent schafte ik me ook twee exact dezelfde paar ‘ballerina’ schoentjes aan;  ook omdat ze zo comfortabel zaten.  Ondertussen heb ik er al één paar versleten.  Heb ze meegenomen op vakantie en daar wat afgedanst ;-) . 

Tot op de draad versleten zijn ze na nog geen twee maand tijd maar geen nood: ik heb een ander paar! Ik degradeerde het versleten paar tot sloefkes.  Voor de winter heb ik een paar lekkere warme pantoffels met een soort van wit kunstbont in.  Kunnen mijn voetjes lekker zweten tijdens koude winteravonden.  Maar in de zomer... welja, nu heb ik dus mijn versleten ballerinekes.   En als ik ga werken, een gloednieuw paar!

Ware het dus niet dat ik een beetje een verstrooid persoontje ben.  Toen ik uit mijn auto stapte en mij voeten de kasseien van de Antwerpse kaaien raakten merkte ik het... Ik was op mijn sloefkes naar het werk gegaan.  En vanavond ben ik op kousevoeten buitengeslopen voor iemand het zou merken...

14-07-2014 om 19:18 geschreven door Lilly L.