er zijn zoveel dingen die ik niet snap. soms eenvoudige dingen, soms dingen des levens (en die zijn niet eenvoudig). maar ik lees en ik probeer te doorgronden, te be-grijp-en. vandaag heb ik niet intentioneel gelezen en ik begrijp dus niet. misschien brengt elke letter me dichter bij het be-grijp-en. misschien brengt elke letter me verder van het be-grijp-en. tussenin is er niks, 't is alles of niets. of het in het leven ook zo is? ik weet het niet. ik ben ervaringsdeskundige en ik weet het niet. soms is niet weten beter dan weten; comfortabeler, rustgevender. ik zoek straks de rust op. in mijn hoofd. in mijne kop.
ik ben al lang op zoek naar een boek over vuurtorens. geen gewone, zoals aan de kusten van de lage landen. het moeten bijzondere vuurtorens met een verhaal zijn. ooit zag ik een franse documentaire over een vuurtoren, op een rots ver van de kust. wanneer het stormde, was die vuurtoren soms weken na elkaar niet bereikbaar, noch met de boot, noch met de helikopter. de vuurtorenwachter bleef dan tot men hem kon vervangen. graag zou ik 's alleen in zo'n vuurtoren een dag en een nacht doorbrengen. 8 of 9 beaufort op zee lijkt me ideaal als eerste kennismaking. welk boek zou ik meenemen? een thriller! iets over zee en vuurtorens. alhoewel ik nooit thrillers lees, maak ik voor die ene keer een uitzondering. net zoals bij mijn luchtdoop: toen las ik een thriller over een voedselvergiftiging aan boord van een vliegtuig tijdens een transatlantische vlucht. passagiers stierven, een deel van de bemanning... misschien was het een ritueel om het potentiële gevaar af te wenden. een vuurtoren dus. en bang zijn en tegelijk overweldigd door de natuurkrachten. of in een huisje annex vuurtoren (of is het net andersom) wonen hoog op een klif in ierland. ik zag ooit posters van vuurtorens in een shop. maar een vuurtoren zoals in mijn fantasie, was er niet bij. het was te braaf. vuurtoren. metafoor.
vandaag alleen de krant gelezen. of toch enkele artikels. te weinig tijd en moe. te veel werk na de uren. toch even bloggen. dit was het voor vandaag. over naar het werk.
ik heb gezwommen! voel me zo fris als een hoentje. heb energie te veel. ff gebeld naar vriendin. resultaat: vanavond laat bbq! mmm! zo dadelijk beginnen aan de voorbereidingen. me niet storen hé!
geloof het of niet, maar van zwemmen is nog niks in de tuin gekomen. ik kan moeilijk 'in huis gekomen' schrijven, want het is geen binnenzwembad en dan zou ik me bezondigen aan foute informatie. en op deze blog wordt noch gelogen, noch foute informatie geschreven. al kan ik soms vergeten wat ik beloof, maar da's dan weer een ander paar mouwen. da's dan te catalogiseren als temporaire psychische incontinentie (tpi-syndroom). hoe het komt dat ik nog niet gezwommen heb? tja, ik moest: het gras maaien, enkele telefoontjes plegen, boodschappen doen, koken, ander werk. ne man kan dat allemaal. het mannelijke ras is zo geboren, mevrouw. is uw mannelijke partner anders? tja, dan ligt het helemaal aan u, want wij zijn heel makkelijk opvoedbaar. is uw man of vriend niet multi-inzetbaar, dan heeft u verzuimd hem te sensibiliseren en te motiveren. mannen zijn namelijker makkelijker op te voeden dan pups. en dat laatste is gezegd door een vrouw hé! dus ik heb nog steeds niet gezwommen. straks misschien. de eerste duik van het jaar in het pas gevulde zwembad. 't zal 3 cm koud zijn, maar da's beter dan 3°C koud, want dan zou het nog kouder zijn. even ernstig nu: de watert° bedraagt 14°C en da's zalig! bij de eerste sprong schrikt je lijf, maar dan past het zich aan en als je uit het water stapt, voel je je bloed stromen. heerlijk. en vervolgens doe ik wat stoer en loop met natte zwemshort in de tuin, alsof ik net uit de sauna kom. en nu ga ik zwemmen!
stel dat de mensen in de oertijd (of schrijf ik nu beter: uit de oertijd?) al konden lezen, zouden wij hier dan nog gazetten hebben en ne laptop enzo? zie hé, dat is een vraag waarvan ik wakker lig. want denkend, kan ik niet slapen en slapend, kan ik niet denken. 't zijn lappen.
is flamboyante kunst op zich. we ontmoetten hem ooit in het smak in gent. dagje kunst met de kinderen. hij verscheen ten tonele. anders kan ik het niet noemen. over jan hoet zeg je niet: 'hij stond er ineens'. 'kinderen, kinderen, ik moet u ne keer iets fantastisch laten zien'. en hij trok met ons door een deur met 'toegang verboden' en trok een roodwit lint in twee. naar het werk van een conceptuele kunstenaar uit polen. het werk was nog in opbouw. iets met treinen en perrons. de kinderen verstonden wellicht weinig van zijn uitleg. maar geboeid waren ze wel. toen we later in de foyer nog wat dronken, was hij er opnieuw. ofwel was hij opgedoken vanachter de bar of hij had zich laten upbeamen of iets anders onaards, maar hij stond er. het waren de laatste weken van de belgische frank. op een briefje van 100 vroeg ik hem om zijn handtekening en datum te schrijven. 'oei, een zwarte vitlstift', riep jan en weg was hij. en alweer kwam ie terug. met stiftje. en ineens vroeg hij: 'hoehetegij?' en hij vervolgde: 'x jong, vannacht hebben ze hier proberen in te breken, stel u voor, jong (en hij klopte me kameraadschappelijk op de schouder), in een museum over kunst! barbaren zijn het!' en weg was jan. dat briefje van 100 ligt ergens op -samen!- de zolder!
treinen. ik heb er altijd al iets mee gehad. perrons, treinen, mensen, houten banken, loketten, zwart-wit, rook, amour, een kartonnen valies, vochtige ogen, opengeslagen kranten, film, melancholie, een achtergelaten koffer, dampende koffie, een stationsbuffet met die typische stationsbuffetmensen, een fluitsignaal, vertrekken en aankomen en alles daartussenin.
dat mijn stadje een cultuurmekka wordt. met muurgedichten, beeldende kunst, muziek en zoveel meer. waar je om de zoveel vierkante meter even kunt stilstaan bij kunst in al haar facetten. kunst kan de wereld niet redden, maar kan hem wel aangenamer maken. kunst daagt mensen uit, vraagt om introspectie, doet mijmeren, brengt rust, roept op tot communicatie. ik zie het al in gedachten: een muurgedicht van kopland, een gigantische waterfontein, verwijzingen naar de legende van onze stad, een park met bonsais, een muurgevel met boekenillustraties, een pleintje waar kunstenaars kunnen schilderen en kappen en laten zien hoe hun werk tot stand komt, conceptuele kunst,...
zijn 'palais idéal' vind ik uniek. zoiets kunnen verwezenlijken in je leven, dat is formidabel. als postbode stootte hij tegen een steen. hij raapte hem op en nam hem mee naar huis. en hij keerde weer om meer stenen. in zijn tuin bouwde hij steen per steen zijn eigen paleis. 33 jaar lang.
maar dan moet u de toren van eben-ezer in eben-emael 's bezoeken. architectuur en geschiedenis en religie. ik bezocht de toren in 2002. robert garcet was even excentriek als cheval. hij bouwde zijn toren van de vrede (het fort van eben-emael staat in de buurt) met enkele vrienden. bovenop de zeven verdiepingen tellende toren staan 4 cherubijnen. garcet ontwierp alles aan en in het gebouw, tekende kaarten, schreef tientallen boeken, schilderde bijbelse taferelen in zijn torenkamers. in het boek over de toren dat ik toen kocht, zit nog een artikel van guido fonteyn over de toren. en warempel, ook hij begint bij le facteur cheval om te eindigen met garcet. noch op de voor-, noch op de achterkant zie ik uit welk jaar het artikel is. op de achterkant van het artikel zie ik wel een verwijzing naar 11 juli. in het boek zit ook een kopie van een artikel over eben-ezer in ds magazine en een folder van een toeristische dienst in de buurt. jammer genoeg staat het boek vol taalfouten. aha... juist! omdat het boek zo lamentabel geschreven was, stelde ik voor het opnieuw te vertalen. en inderdaad, enkele bladzijden zijn vertaald. er steekt nog een briefje bij aan wie ik alles kon opsturen: 'à l'attention de mme schoenemakers cory' (nou, lijkt me wel een nederlandse naam, joh!). de datum: 2 augustus 2002. vwala, da's ook opgelost. neen, 't is nog niet gedaan! madame woont in de moulin du broukay. tedoeme, ik heb wat gemist, denk ik zo bij mijn eigen zelf. die madame woont in een watermolen van meer dan 200 jaar oud. allez, in het gebouw van de watermolen hé, want straks word ik weer gepakt op mijn woorden. ne watermolen, is dat pars pro toto?
ongeveer 25 jaar geleden. ik bestelde in de plaatselijke boekhandel 'adagio' van felix timmermans. enkele dagen later was het boek er... in het japans! ik heb spijt dat ik het niet kocht, want zeg nu zelf... timmermans in het japans! 't zou een verzameling op zich zijn: vlaamse auteurs in andere talen. goh, zo kan ik nog wel enkele lijstjes bedenken: alle boeken over het paaseiland de volledige taschen en librero collecties alle boeken, uitgegeven in zeg maar 1922 boeken met een drekfout in de titel de 1001 boeken kunstboeken van alle grote musea ter wereld fotoboeken over onze congo de dagboeken van god hierboven handgeschreven gedichten van buning toeme, ik moet stoppen, want ik moet mijn patatten gaan afgieten.
vandaag heb ik er een zevental gezien. kapelletjes als iconen van de mariale devotie in vlaanderen. de mooiste zijn deze in rode baksteen, verweerd door weer en wind. ik herinner me er enkele uit mijn jeugd. ergens middenin een korenveld. en ik zie alweer de blauwe korenbloemen, die er nu niet meer zijn. weg korenbloemen. 'verstikt het koren' hoorde ik als jonge gast zeggen. en dan dat kapelletje. uit arduin. met houten glaslijsten. blauw en wit. h. maria bid voor ons. en ervoor stond een groengelakt houten bankje. en rond de twee poten groeiden klaprozen. nu is er geen weg meer tussen het koren. er staan huizen. verkavelingen. en ik weet niet of dat kapelletje er nog staat. echter, is het wel opportuun om terug te gaan naar mijn kindertijd? die is voorbij. jammer. ik ben in de herfst van mijn leven
(de opmerkelijke lezer ziet geen punt aan het eind van de vorige zin. dat heeft een reden)
niet iedereen kan schrijvauten zonder schrijffouten schrijven. taal is conventie, maar als je 's lekker rebels wil zijn, heb je lak aan die conventie. om die reden kan ik het me permitteren om te schrijven zoals ik wil. ofiknuallesaanelkaarschrijfofnietdaaroverhebikniemandverantwoordingafteleggen. bjk:jklklm;nnvntyiklkopui!yyhj^$à. van 't zelfde!
zo, nog van dat!
noot: bovenstaande witte ruimte is ingetikt, maar onleesbaar voor gasten. ik alleen dus kan het lezen. en neen, benijd me niet, want wat er in staat, is soms moeilijk om alleen te dragen. ik heb er mezelf geen cadeau mee gegeven.
of o ramp! het boek dat ik wil schrijven over mijn grootste geheim. maar ik kan er niet over schrijven, want dan is mijn grootste geheim niet langer geheim. je kunt niet iets vertellen wat je niet mag vertellen. en alzo is de titel voor mijn eerste boek al bezoedeld.
awel, ik snap het nog steeds niet. leg mij 's uit waarom die bazenpoepers kunnen doen wat ze doen. en hoe het komt dat die bewuste baas dat niet merkt, ondanks het feit dat hij al enkele keren verwittigd is. de gepoepte baas, is dat zoiets als 'l'arroseur arrosé' van de gebroeders lumière. oja, heb ergens nog een boek over de geschiedenis van de fotografie. ligt op zolder ;-)
en nooit zal ik alle boeken kunnen lezen die ik wil lezen. zelfs de 1001 boeken uit '1001 boeken die je gelezen moet hebben' zal ik nooit allemaal kunnen lezen. bovendien zou het een klein fortuin kosten om die allemaal te kopen. al heb ik er ooit wel 's over nagedacht om die bibliotheek aan te leggen. zou prachtig zijn, natuurlijk! stel dat ik er elk jaar 10 van koop, dan duurt het nog 100 jaar eer ik ze allemaal heb. en dan blijft er nog eentje over. zelfs met aantal van 20 per jaar haal ik het niet meer. soms ben ik een sisyphus.
omdat ik probeer het leven te doorgronden en vat te krijgen op de realiteit. en ik ben gewoon lettergek. als ik ergens naartoe rijd of stap, heb ik onderweg alles gelezen wat er te lezen is. het maakt niet uit wat: wegwijzers, reclame, nummerplaten, huisnummers,... ik wil ook steeds lezen vanwaar vrachtwagens vandaan komen en zelfs de firmagegevens op de wagendeur moet ik gelezen hebben. het is te hopen dat mijn geheugen een deleteknop heeft, zoniet zal het heel veel mappekes moeten aanmaken hebben.
awel hé. ik heb dus iets tegen bazenpoepers en gatlikkers. bij deze is het alweer 's gezegd. bazenpoepers en gatlikkers zouden het schurft moeten krijgen! euh... ik had het van bij het begin van deze blog al meegedeeld: 't zal hier niet louter over boeken gaan. men was gewaarschuwd ;-)
vorig jaar gekocht omdat ik één verhaal uit de humanioratijd nog 's wilde lezen. het mooie verhaal van philemon en baucis. op een dag krijgt dit arme en bejaarde paartje bezoek van twee vreemdelingen. zelf hebben ze amper iets om te eten, maar voor hun gasten maken ze vanalles klaar. die gasten zijn in de wolken om zoveel gastvrijheid. ze laten hun ware gedaante zien: zeus en hermes. om hen te belonen mogen ze wensen doen. hun eerste is dat ze de goden hun leven lang willen aanbidden. hun huisje verandert in een tempel voor de goden. ze wensten ook samen te sterven. op een dag staan er voor de tempel (die van hen hé, haja) twee bomen in elkaar verstrengeld: een eik en een linde... o zo schoon!
ik wilde 's testen of 'beoordeel dit blog' werkt. 2 keer na elkaar duidde ik 0 aan. bescheidenheid ;-) maar verdomme, nu staat het er en ik krijg het niet weg. ik ben een kieken! en neen, die 5 elders is niet van mij.
van parijs naar ierland. ben een ierlandfanaat. heb er al enkele keren een cruise op de shannon gemaakt en heb enkele keren met de wagen delen van ierland verkend. heiligenlevens hebben me altijd al geboeid, vooral als die would be heiligen wreed afzien teneinde de status van martelaar te verkrijgen ;-) ik had ooit een ingekorte versie van 'de reis van brandaan' (navigatio sancti brendani abbatis) gelezen en de thematiek boeide me uitermate. tenslotte moeten we allemaal 'onze reis maken'. brandaan zou met andere monniken in de 6de eeuw van ierland naar amerika gevaren zijn. of de reis echt heeft plaatsgehad, weten we niet met zekerheid. severin, een brit, wilde bewijzen dat het had gekund. in ierland kocht ik me zijn reisverhaal. severin wil alles aan de curragh authentiek: materialen en technieken. in het boek van brandaan leest hij wat hij nodig heeft om een exacte kopie te hebben van het schip van 1500 jaar eerder. het wordt een zoektocht naar bekwame vaklui die de materialen en technieken uit de 6de eeuw gebruiken. en slechts hoogbejaarde enkelingen in ierland kunnen dat nog. tientallen bladzijden lang beschrijft hij zijn zoektocht. hoewel er veel mij onbekende technische terminologie gebruikt wordt, leef je mee. het is net of je vergezelt severin. je ruikt het hout, de werkplaats, de pek. en je bent in de sfeer. severin wil een curragh, een typisch iers vaartuig, waarvan de onderkant (een curragh heeft geen kiel) waterresistent gemaakt wordt met ossenvellen, bestreken met een bijzonder soort pek. de ossenvellen worden aangenaaid met een bijzonder soort 'touw'. en ook dat touw wil severin zoals oorspronkelijk. ik heb de curragh van severin gezien in ierland. hij staat uitgestald in een iers dorp. de naam ken ik niet meer. boven op zolder ligt de folder die ik toen meenam. op zolder... severin is een scherpe observator. bovendien toetst hij zijn eigen reisbelevenissen aan de ervaringen van brandaan. brandaan zag zeemonsters en een pratend hoofd op een strand. de vroege middeleeuwer was bang. severin wilde in zijn curragh dezelfde leefomstandigheden en attributen als ten tijde van brandaan. in minder dan twee maanden bereikte hij vanuit ierland newfoundland (oostkust vs).
de aran eilanden wil ik ook nog 's bezoeken. daar werden/worden de authentieke curraghs gemaakt. ooit zag ik een docu over de aran eilanden en de vissers die er de oceaan trotseerden met hun sloepen. over de vissersvrouwen die bij nacht en ontij op het strand zeewier moesten rapen om iets bij te verdienen. ierland.
en ik herinner me dat ik na die arandocu naar een muziekzender zapte en julian cope zag met 'my beautiful love', drijvend in een bootje op de oceaan, dolfijnen incluis. de melodie zit nog steeds in mijn hoofd. dat ik er nu nog aan denk; het is meer dan twintig jaar geleden (ik zat in de zwarte zetel in ons appartement van toen). en ik vond cope toen een rare snuiter, dat herinner ik me ook nog.
en in een klein stadje in ierland stootte ik onverwacht op een gedenkplaatje op een rijhuis. de naam van de man ben ik vergeten, maar hij nam deel aan de expeditie van stanley naar congo. ik heb er nog een foto van*... op zolder ;-) allez jong, vanuit een boerengat in ierland mee naar de congo, in dieën tijd! stelduvoor!
*van dat gedenkplaatje hé! want ik mocht van thuis wel mee naar de congo met stanley, maar ik mocht geen foto-apparaat meenemen, vermits dat in die tijd echt het budget oversteeg, en dan ben ik maar thuisgebeleven. nu beklaag ik mij dat natuurlijk ferm! had ik toen maar bijgeklust in de verffabriek in 't stad, dan had ik mij dat foto-apparaat wel kunnen permitteren.
eilanden, tja; ik ben een insulafiel, net zoals boudewijn büch. ireland, my beautifuk love
