vandaag heb ik er een zevental gezien. kapelletjes als iconen van de mariale devotie in vlaanderen. de mooiste zijn deze in rode baksteen, verweerd door weer en wind. ik herinner me er enkele uit mijn jeugd. ergens middenin een korenveld. en ik zie alweer de blauwe korenbloemen, die er nu niet meer zijn. weg korenbloemen. 'verstikt het koren' hoorde ik als jonge gast zeggen. en dan dat kapelletje. uit arduin. met houten glaslijsten. blauw en wit. h. maria bid voor ons. en ervoor stond een groengelakt houten bankje. en rond de twee poten groeiden klaprozen. nu is er geen weg meer tussen het koren. er staan huizen. verkavelingen. en ik weet niet of dat kapelletje er nog staat. echter, is het wel opportuun om terug te gaan naar mijn kindertijd? die is voorbij. jammer. ik ben in de herfst van mijn leven
(de opmerkelijke lezer ziet geen punt aan het eind van de vorige zin. dat heeft een reden)
niet iedereen kan schrijvauten zonder schrijffouten schrijven. taal is conventie, maar als je 's lekker rebels wil zijn, heb je lak aan die conventie. om die reden kan ik het me permitteren om te schrijven zoals ik wil. ofiknuallesaanelkaarschrijfofnietdaaroverhebikniemandverantwoordingafteleggen. bjk:jklklm;nnvntyiklkopui!yyhj^$à. van 't zelfde!
zo, nog van dat!
noot: bovenstaande witte ruimte is ingetikt, maar onleesbaar voor gasten. ik alleen dus kan het lezen. en neen, benijd me niet, want wat er in staat, is soms moeilijk om alleen te dragen. ik heb er mezelf geen cadeau mee gegeven.
of o ramp! het boek dat ik wil schrijven over mijn grootste geheim. maar ik kan er niet over schrijven, want dan is mijn grootste geheim niet langer geheim. je kunt niet iets vertellen wat je niet mag vertellen. en alzo is de titel voor mijn eerste boek al bezoedeld.
awel, ik snap het nog steeds niet. leg mij 's uit waarom die bazenpoepers kunnen doen wat ze doen. en hoe het komt dat die bewuste baas dat niet merkt, ondanks het feit dat hij al enkele keren verwittigd is. de gepoepte baas, is dat zoiets als 'l'arroseur arrosé' van de gebroeders lumière. oja, heb ergens nog een boek over de geschiedenis van de fotografie. ligt op zolder ;-)
en nooit zal ik alle boeken kunnen lezen die ik wil lezen. zelfs de 1001 boeken uit '1001 boeken die je gelezen moet hebben' zal ik nooit allemaal kunnen lezen. bovendien zou het een klein fortuin kosten om die allemaal te kopen. al heb ik er ooit wel 's over nagedacht om die bibliotheek aan te leggen. zou prachtig zijn, natuurlijk! stel dat ik er elk jaar 10 van koop, dan duurt het nog 100 jaar eer ik ze allemaal heb. en dan blijft er nog eentje over. zelfs met aantal van 20 per jaar haal ik het niet meer. soms ben ik een sisyphus.
omdat ik probeer het leven te doorgronden en vat te krijgen op de realiteit. en ik ben gewoon lettergek. als ik ergens naartoe rijd of stap, heb ik onderweg alles gelezen wat er te lezen is. het maakt niet uit wat: wegwijzers, reclame, nummerplaten, huisnummers,... ik wil ook steeds lezen vanwaar vrachtwagens vandaan komen en zelfs de firmagegevens op de wagendeur moet ik gelezen hebben. het is te hopen dat mijn geheugen een deleteknop heeft, zoniet zal het heel veel mappekes moeten aanmaken hebben.
awel hé. ik heb dus iets tegen bazenpoepers en gatlikkers. bij deze is het alweer 's gezegd. bazenpoepers en gatlikkers zouden het schurft moeten krijgen! euh... ik had het van bij het begin van deze blog al meegedeeld: 't zal hier niet louter over boeken gaan. men was gewaarschuwd ;-)
vorig jaar gekocht omdat ik één verhaal uit de humanioratijd nog 's wilde lezen. het mooie verhaal van philemon en baucis. op een dag krijgt dit arme en bejaarde paartje bezoek van twee vreemdelingen. zelf hebben ze amper iets om te eten, maar voor hun gasten maken ze vanalles klaar. die gasten zijn in de wolken om zoveel gastvrijheid. ze laten hun ware gedaante zien: zeus en hermes. om hen te belonen mogen ze wensen doen. hun eerste is dat ze de goden hun leven lang willen aanbidden. hun huisje verandert in een tempel voor de goden. ze wensten ook samen te sterven. op een dag staan er voor de tempel (die van hen hé, haja) twee bomen in elkaar verstrengeld: een eik en een linde... o zo schoon!
ik wilde 's testen of 'beoordeel dit blog' werkt. 2 keer na elkaar duidde ik 0 aan. bescheidenheid ;-) maar verdomme, nu staat het er en ik krijg het niet weg. ik ben een kieken! en neen, die 5 elders is niet van mij.
van parijs naar ierland. ben een ierlandfanaat. heb er al enkele keren een cruise op de shannon gemaakt en heb enkele keren met de wagen delen van ierland verkend. heiligenlevens hebben me altijd al geboeid, vooral als die would be heiligen wreed afzien teneinde de status van martelaar te verkrijgen ;-) ik had ooit een ingekorte versie van 'de reis van brandaan' (navigatio sancti brendani abbatis) gelezen en de thematiek boeide me uitermate. tenslotte moeten we allemaal 'onze reis maken'. brandaan zou met andere monniken in de 6de eeuw van ierland naar amerika gevaren zijn. of de reis echt heeft plaatsgehad, weten we niet met zekerheid. severin, een brit, wilde bewijzen dat het had gekund. in ierland kocht ik me zijn reisverhaal. severin wil alles aan de curragh authentiek: materialen en technieken. in het boek van brandaan leest hij wat hij nodig heeft om een exacte kopie te hebben van het schip van 1500 jaar eerder. het wordt een zoektocht naar bekwame vaklui die de materialen en technieken uit de 6de eeuw gebruiken. en slechts hoogbejaarde enkelingen in ierland kunnen dat nog. tientallen bladzijden lang beschrijft hij zijn zoektocht. hoewel er veel mij onbekende technische terminologie gebruikt wordt, leef je mee. het is net of je vergezelt severin. je ruikt het hout, de werkplaats, de pek. en je bent in de sfeer. severin wil een curragh, een typisch iers vaartuig, waarvan de onderkant (een curragh heeft geen kiel) waterresistent gemaakt wordt met ossenvellen, bestreken met een bijzonder soort pek. de ossenvellen worden aangenaaid met een bijzonder soort 'touw'. en ook dat touw wil severin zoals oorspronkelijk. ik heb de curragh van severin gezien in ierland. hij staat uitgestald in een iers dorp. de naam ken ik niet meer. boven op zolder ligt de folder die ik toen meenam. op zolder... severin is een scherpe observator. bovendien toetst hij zijn eigen reisbelevenissen aan de ervaringen van brandaan. brandaan zag zeemonsters en een pratend hoofd op een strand. de vroege middeleeuwer was bang. severin wilde in zijn curragh dezelfde leefomstandigheden en attributen als ten tijde van brandaan. in minder dan twee maanden bereikte hij vanuit ierland newfoundland (oostkust vs).
de aran eilanden wil ik ook nog 's bezoeken. daar werden/worden de authentieke curraghs gemaakt. ooit zag ik een docu over de aran eilanden en de vissers die er de oceaan trotseerden met hun sloepen. over de vissersvrouwen die bij nacht en ontij op het strand zeewier moesten rapen om iets bij te verdienen. ierland.
en ik herinner me dat ik na die arandocu naar een muziekzender zapte en julian cope zag met 'my beautiful love', drijvend in een bootje op de oceaan, dolfijnen incluis. de melodie zit nog steeds in mijn hoofd. dat ik er nu nog aan denk; het is meer dan twintig jaar geleden (ik zat in de zwarte zetel in ons appartement van toen). en ik vond cope toen een rare snuiter, dat herinner ik me ook nog.
en in een klein stadje in ierland stootte ik onverwacht op een gedenkplaatje op een rijhuis. de naam van de man ben ik vergeten, maar hij nam deel aan de expeditie van stanley naar congo. ik heb er nog een foto van*... op zolder ;-) allez jong, vanuit een boerengat in ierland mee naar de congo, in dieën tijd! stelduvoor!
*van dat gedenkplaatje hé! want ik mocht van thuis wel mee naar de congo met stanley, maar ik mocht geen foto-apparaat meenemen, vermits dat in die tijd echt het budget oversteeg, en dan ben ik maar thuisgebeleven. nu beklaag ik mij dat natuurlijk ferm! had ik toen maar bijgeklust in de verffabriek in 't stad, dan had ik mij dat foto-apparaat wel kunnen permitteren.
eilanden, tja; ik ben een insulafiel, net zoals boudewijn büch. ireland, my beautifuk love
de verzamelde werken van t.s. spivet (reif larsen)
tijdens ons verblijf in parijs (juli 2010) bezochten we alle boekhandels die we passeerden. ik had nog nooit een franse boekhandel van binnenuit gezien. dus... opvallend is dat we in parijs alleen onafhankelijke boekhandels zagen. geen standaardboekhandelmagazijntoestanden dus. de boekhandels zijn er sowieso groter. opvallend is bovendien dat elke boekhandel dweept met boeken over geschiedenis. wat ik kocht? een fotoboek over frankrijk en een -in hoofdzaak- kijkboek over de ongeschreven bronnen van de katharen. thuis heb ik enkele boeken over de katharen. o.m. 'montaillou' van le roy ladurie. enkele keren heb ik me miskocht; er zijn namelijk nogal wat boeken over de katharen verschenen bij uitgeverijen die onder de noemer 'esoterie' vallen. bah! een derde boek dat ik in parijs kocht: de verzamelde werken van t.s. spinet (reif larsen), in het frans heet het: 'l'extravagant voyage du jeune et prodigieux t.s. spivet'. in frankrijk toen een bestseller. een twaalfjarige hoogbegaafde jongen wint met zijn tekeningen voor een vermaard instituut in washington een beurs en een reis naar de amerikaanse hoofdstad. om zijn moeder niet te frustreren -ze is als biologe al jaren vruchteloos op zoek naar een zeldzame mestkever- vertrekt hij stiekem. onderweg schrijft hij notitieboekjes vol verslagen en tekeningen van alles en nog wat. het boek bevat ook heel wat filosofische overpeinzingen. mooi, ontroerend, avontuurlijk, spannend, mysterieus, fantastisch,... alleen al de talloze illustraties zijn de moeite waard.
dirk verhofstadt in gesprek met etienne vermeersch
aan dit boek had ik een vette kluif. door de lange vragen van dirk wordt dit boek haast een dialoog. ik ben het niet altijd eens met vermeersch. soms komt het mij voor alsof hij a priori tegen elke vorm van godsdienst is. terwijl godsdienst voor vele mensen een zoektocht is om de wereld te verklaren. mensen hebben rituelen nodig. de ondertitel van het boek 'een zoektocht naar waarheid' wordt m.i. onrecht aangedaan. vermeersch neemt zijn inzichten nogal 's voor waar aan. sommige passages waren moeilijk voor mij: kwantumfysica zegt mij geen bal, ik begrijp er ook geen iota van en ik vind dat zelfs niet erg. vermeersch is een autoriteit. ik vraag me echter af waar die andere filosofen van eigen bodem blijven. het boek is een bestseller en toch lees ik nergens kritiek of commentaar van zijn collega's. het lijkt alsof vermeersch de eenoog is in het land der blinden. geef mij dan maar 'gesprekken in jeruzalem' van staf nimmegeers en yves desmet. een confrontatie van een gelovige en een atheïst. en blijkbaar hebben die twee in hun denken toch heel wat raakpunten. zij ontmoeten elkaar. in het boek van vermeersch en verhofstadt mis ik dat. 'gesprekken in jeruzalem' ligt ergens op zolder, ergens in een doos.
een turf van nagenoeg 600 bladzijden. nog een 200-tal te lezen. de auteur schrijft zowel over de groten der aarde als over de kleine man. oorlog is een amalgaam van factoren en als er enkele niet meezitten, kun je de overwinning vergeten. l'histoire se répète: hitler maakte net dezelfde fouten als napoleon. hij had blijkbaar zijn les niet geleerd. ik vermoed dat oorlog voeren in de 19de eeuw veel trager verliep dan nu. dankzij de moderne media heeft elke officier constant contact met zijn troepen en oversten. in het uitgestrekte rusland moet dat nogal een klus geweest zijn! dominic lieven heeft dit boek geschreven door de ogen van de gewone adel, soldaten en boerenbevolking. het heeft hem jaren uit zijn leven gekost om legio bronnen te raadplegen. alleen al daarvoor: hoed af! oorlog: een spel van intriges op alle niveaus. ik herinner mij het dagboek van een vlaamse soldaat in het leger van napoleon. gelezen in de jaren '80. toen we vorig jaar parijs bezochten, stapten we een winkel van speelgoedmilitaria binnen. jonge mannen vochten op een groot speelbord een veldslag napoleon-russische tsaar uit. en blijkbaar waren deze spelers heel goed gedocumenteerd, want er ontsponnen zich discussies over wat en waar en hoe. vreemd hoe jonge mannen zo opgaan in een spel over oorlog. elders in de zaak werden miniatuursoldaten beschilderd met een accuraatheid die je niet voor mogelijk houdt. er kwamen loepen aan te pas en penselen met slechts enkele haartjes. één dezer dagen lees ik verder in deze turf. het is even doorbijten, maar na enkele bladzijden zit ik weer in het verhaal en in rusland en lees ik met de ogen van een gewone infanterist.
vergeet ik nooit. ik stond versteld van mezelf, I did it! mijn ouders waren ook zo blij voor mij. ze vertelden het aan iedereen. en ik bloosde telkens. blozen, dat zie ik kinderen nog zo zelden doen. opdat kinderen ooit alweer zullen blozen, zal er eerst een ethisch reveil aan vooraf moeten gaan. maar ik zou niet over blozen schrijven, maar over mijn eerste keer. goh, ik krijg er nog horripilatie van. al gauw kwam ook mijn meester het te weten. en zelfs die was blij voor mij. het begon na het nieuws op de brt. ik las vlot de pancarte 'vanavond op de radio'. mijn eerste keer!
staan tientallen dozen met boeken. kasten te weinig. ooit neem ik hier een dubbele kamer in beslag om al mijn boeken en muziek te stallen. alles rondom mij. in de benedenkamer staat een zwartlederen relaxzetel, links een tafeltje met daarop een sigaar, rechts een tafeltje met een glas chablis en de afstandsbediening van de cd-speler. op de bovenkamer staat een aupingbed, naast het bed een zwart kastje met boeken. en een cd-speler. alleen klassieke muziek en smooth jazz hier. en mijn kunst- en kijkboeken. elke morgen lees ik de krant aan een klein leestafeltje (naast de relaxzetel), af en toe van mijn senseo slurpend, luisterend ook naar pianoconcerto's door rachmaninov. onder mij een mondriaantapijt. en houten planken onder het tapijt. en indommelen en in mijn hoofd een boek schrijven.
marcel matthijs: de ruitentikker alberto manguel: een geschiedenis van het lezen
maar beide boeken zijn niet meer te verkrijgen. en ik herinner me dat ik 'een geschiedenis van het lezen' ooit in mijn handen had in de boekhandel. ik zou het later wel kopen, want ik had al drie boeken vast. dat later is er niet meer van gekomen. ziedetnu! de naam van het boek dat ik vergeten te kopen ben, heb ik onthouden. en ik ben de naam van de boeken vergeten die ik kocht. boeken die het thema geschiedenis behandelen, die behoren tot mijn favorieten. geschiedenis... ik zou het ooit willen volgen aan de volksuniversiteit, als dat nog bestaat. als ik nog besta. ik houd ermee op voor nu, want ik wil over enkele boeken tegelijk schrijven en dat is onmogelijk.
overal in huis liggen boeken. opeengestapeld. de grootste en de dikste dragen de kleinere. da's uit 't leven gegrepen ;-) vannacht gelezen in '1001 uitvindingen'. super om te snuisteren en te ontdekken. bij elke uitvinding een naam en een datum, een citaat, uitleg, meestal ook een foto. verrassend soms. ik dacht vroeger dat velcro afgekeken was van kleefkruid. inderdaad, maar zo simpel is het niet. een klis heeft veel sterke haakjes die zich hechten aan langslopende dieren. hierin zag mestral het potentieel voor een tweezijdige sluiting, met aan de ene kant sterke haakjes die zich konden vastzetten in een lusvormige stof, en noemde haar 'velcro', afgeleid van het franse velour (fluweel) en crochet (haakjes). en ook hier kon de wetenschap niet zonder de taal. mooi toch? kijk, van zulke verhalen snoep ik!
slapeloos, voor de zoveelste nacht op rij. zoveel al heb ik geprobeerd om door te slapen en niets is afdoende. oja, er zijn slaapmiddelen die werken. maar dan loop ik er 's anderendaags bij als een zombie; helemaal van de wereld. het enige dat nog soelaas kan bieden is de slaapkliniek. ooit. misschien. het voordeel van slapeloosheid is dat ik met letters kan bezig zijn. zoals nu. ik heb de deurtjes van de boekenkasten geopend. en ik kijk ruggen. ruggen in diverse kleuren, met telkens andere lettertypes. ruggen met een verhaal. mooi om naar te kijken. het is een verlangen van mij: alle boeken bij elkaar, gerangschikt volgens... tja, volgens...? als jongeling bezocht ik de grote tentoonstellingen te lande. azteken, maya's, marmer in hellas, paaseiland. en elke keer bracht ik een boek mee. weelderige boeken als weelderige boezems. ik kan er naar blijven kijken ;-) en ik vind het nog steeds een wonder dat je met 26 letters te combineren eindeloos kunt doorgaan met schrijven. letters; ik eet, nee vreet ze. het bezorgt me rust.
vandaag naar gent. boekhandel binnen. en ja, gekocht! neen, niet de boekhandel; jammer ;-) deze gekocht: -1001 uitvindingen die onze wereld veranderden. leuk kijk- en leesboek. heb er nog van deze reeks: 1001 historische plekken, 1001 gebouwen, 1001 dagen die onze wereld veranderd hebben, 501 eilanden, 1001 natuurwonderen, 1001 boeken die je gelezen moet hebben -100 mooiste kastelen van de wereld. ook eentje van een reeks. hebbeboeken dus. jammer dat de ferrarisatlas uitgeput is. maar die wordt binnenkort opnieuw uitgegeven in een kleiner -en voordeliger- formaat. mmm! op kot van dochter de boeken even aangeraakt, bekeken. toeme! het 1001-boek was licht beschadigd. ik dus terug om het boek te ruilen. de bediende wilde me het bovenste boek geven, maar ik paste. ik wil een boek dat door zo weinig mogelijk mensen is aangeraakt. ik verkoos dus het onderste uit het stapeltje. aja ;-)
william butler yeats was ik vergeten. dagdroom nu over thoor ballylee, de oude normandische toren die hij kocht en bewoonde. ik was er. ik las yeats. burgeroorlog, sinn fein, senator, michael collins, irish history, black and tans, de shannon, home rule, paasmaandag 1916, the lake isle of innisfree, paddy, aran eilanden,... yeats is ierland en ierland is yeats.
een turf van nagenoeg 600 bladzijden. nog een 200-tal te lezen. 
