Op 2 maart had ik gezegd dat het helemaal gedaan was, en ben ik daar vertrokken met ook een rot gevoel.  Het was de derde keer. En dit keer nog lager dan ervoor. Nu zelfs geen spijt, niks sorry, geen vraag om verder wat dan ook, niks emotie, alleen maar boosheid bij haar. Boos op mij? Zo kwam het wel degelijk over. Boos op haarzelf moest ze zijn, verdorie.

Hoe dan ook: na een week wachten (tot haar kinderen weg waren) wou ik zondagavond 9/3 met haar gaan praten over hoe alles stop te zetten, hoe verder met de kinderen, familie en vrienden om te gaan. Want er waren al tekenen genoeg dat dit volledig de verkeerde kant uit ging. Het is niet omdat je de relatie beëindigt, dat er niet een beetje fair play meer mag zijn voor elkaar, en voor de buitenwereld. Heb ik me weer vergist, zeg...

Alleszins: in zowat alle opzichten was ik beter die zondagavond niet naar daar gereden. Met de beste bedoelingen naar ginder, maar o zo fout afgelopen....

Vanavond denk ik er wel aan terug, maar niet meer zoals de afgelopen maand. Ik weet nog goed wat ik voelde, maar ik kan, met al dat schrijven, waar ik me nu vanavond ook weer even op toe leg, wel zeggen dat het me wel gaat.

Heb nog wat andere dingen ten doen ook, maar dit zet ik wel verder.  Ik maak dus even een sprong in het verhaal naar de periode van een maand geleden. Rood licht nummer 3. Donkerrood.