|
Voor het eerst sinds begin maart had ik een weekend (zonder kinderen) zonder noemenswaardige terugval. Het zat goeg gevuld, deed leuke dingen, ook al waren die alleen, maar het belangrijkste is dat ik me heb geamuseerd. Heb ook veel in de tuin gewerkt, in huis, en in de verbouwing bij mijn zus, die alles moet klaarstomen om binnenkort te verhuizen. Tandje bijgestoken dus ;). Een etentje, pintje gedronken op een evenement, wat van de zon genoten, en nu nog een warm bad (instead of a quick shower)...
Af en toe komen me nog wel wat verhalen ten ore, maar ik merk bij mezelf dat ze me minder beginnen raken. Het afschrijven begint stilaan zijn vruchten af te werpen. Het raakt me soms nog wel, maar het is meer gelaten. Een gevoel van jammer dat het niet mocht zijn, maar er was toch niks aan te doen. Living in a lie, is not my cup of tea. Ik ben wie ik ben, en ik heb ook graag dat anderen ook gewoon zichzelf zijn. Doe-alsoffers kan ik best missen. Die vallen toch door de mand (al kan het wel eens langer duren ;) ).
Het is misschien raar, maar langs de andere kant ook niet: mede door erover te praten, komen er af en toe ook wel andere dingen boven, die ik nog niet wist. Mensen zwijgen daar uiteraard dikwijls liever over, omdat ze ze zich begrijpelijkerwijs niet willen mengen in de interne keuken van een koppel. Dat is dus de kant "logisch". Ze voelen zich nu vrij om het te vertellen, omdat het gegeven "koppel" nu toch niet meer speelt. Soit, die verhalen mogen maar een bevestiging zijn van wat ik nu ondertussen toch al wist. Langs de andere kant is het toch wel een beetje "raar", omdat ik toch vind dat je onder vrienden wel eens een opmerking mag of kan maken, of iets vragen over iets wat je opvalt of wat je een beetje raar vind. Zolang je die opmerking of vraag maar omzichtig uit, kan daar eigenlijk weinig fout mee zijn.
Straks, of één dezer, probeer ik het verhaal ook nog verder aan te vullen... hoe ging het verder....
|
