De eerste maand zit er al op. Het gaat snel moet ik zeggen. Persoonlijk zou ik niet zo snel terugkeren naar Argentinie omdat het mij te fel doet denken aan Europa. Op zich is daar niks mis mee maar ik wil in een ander continent reizen en dingen ontdekken die er thuis niet zijn. Misschien zal ik ooit terugkomen. Dan zal het zeker op oudere leeftijd zijn want het reizen is vrij gemakkellijk en luxeues. Er is weinig avontuurlijks aan. Zelfs met een beperkte tot helemaal geen kennis van het Spaans lukt het je hier vrij eenvoudig om te verkrijgen wat je wil. Het zuiden zou ik dan zeker wel eens bezoeken. Nu niet echt gedaan omdat het mij te duur was. Dat was een ander minpuntje aan Argentinie. Ik las in de Lonely Planet dat het vrij goedkoop was om in Argentinie te reizen door de devaluatie van de Pesso in 2001. Persoonlijk vond ik het toch nog duur. Vooral de busreizen en de excursies. Ook de overnachtingen waren niet goedkoop. Gemiddeld zo n 5 euro/nacht voor een stapelbed in een gemeenschappellijke kamer. De mentaliteit van de Argentijnen stond mij ook niet zo aan. Ze voelen zich superieur tov de rest van Zuid-Amerika. En dan vooral de Portenos(inwoners van Beunos Aires). Hun fierheid slaat soms om in arrogantie. En daar heb ik het niet zo op. Dit waren zowat de minpuntjes die me van mijn orgineel plan hebben doen afwijken om 3 maanden door te brengen in Argentinie. 1 maandje was nu al voldoende voor mij om in te zien dat dit het niet is waarom ik naar hier ben gekomen. Argentinie zal ik altijd om 3 dingen onthouden. En deze zijn in een willekeurige volgorde: de mooie vrouwen, de prachtige landschappen en de heerlijke biefstuk. Mijn favoriete stad is Salta. De mensen zijn er heel anders dan in de andere steden die ik deed. Ligt ook heel dicht bij Bolivia. De prachtigste landschappen die ik ooit zag lagen er ook in de buurt.
Eerst en vooral vind ik het spijtig dat ik niet meer foto s van de Iguazu watervallen in mijn album kan plaatsen. Een paar dagen geleden kwam ik tot de vaststelling dat er een heel deel foto s gewist zijn. Dat is zeker en vast in die fotoshop gebeurt bij die prutser. Gelukkig heb ik ze wel op cd gebrand die verdwenen zijn. Die kerel heeft geluk dat ik er in Paraguay pas achtergekomen ben. Ik zat dus in die bus richting Paraguay en mijn grootste vrees was hoe ik aan mijn stempels zou komen om in orde te zijn met mijn paspoort. Dat ging dus vrij simpel. Op een gegeven moment stopt die bus bij de Argentijnse ambasade. Iedereen die bus uit en in een rijtje aanschuiven voor de exitstempel. Een beetje verder iedereen die bus terug in en we reden rustig verder. Toch was ik er niet zo gerust in met mijn enkel stempeltje. Ik zou er toch ook eentje moeten krijgen om Paraguay in te gaan. Enkele kilometers verder reden we een brug over en daar was het een drukte van jewelste. Om de 5 meter stond er wel iemand iets te verlappen op straat. Langs beide kanten van de weg hingen grote reclamepanelen met vanalles en nog wat. De bus stopte en het merendeel van het volk verliet de bus. Ik en enkele andere bleven zitten en nu begon mijn ongerustheid weer toe te nemen. De medewerker op de bus mijn paspoort getoond en gevraagd waar die afgestempeld moest worden. Dat was natuurlijk op die plaats waar iedereen eraf ging. Een dikke kilometer teruggewandeld in de snikhete zon met mijn zware rugzak. Dat was nog niet het ergste. Onderweg moest ik ook nog eens alle verkopers, geldwisselaars en taxichauffeurs van mij afwimpelen. Eens aan de douna bleek het daar ook gene zak vooruit te gaan. Eens mijn beurt werd ik doorgestuurd naar een ander loket. Daar ook weer aanschuiven. Gelukkig werd ik aangesproken door 2 vriendelijke Brazilianen(in het Engels) die zich verbaast afvroegen wat ik hier in Ciudad del Este kwam doen. Dat vroeg ik mezelf ook wel een beetje af want de stad wordt niet bepaald fraai beschreven in de Lonely Planet. Ik citeer: "Grubby, crumbling Ciudad del Este (population 167.000) has a justifiable reputation as one of South America s most corrupt cities, frequented by smugglers and money launderers." Verder wemelt het hier van de Brazilianen en Argentijnen die hier goedkope elektronische spullen, sigaretten en drank komen inslaan. Dit alles staat wel garant voor een levendig spektakel. Na het gesprekje dat het wachten een beetje deed vooruit gaan kreeg ik dan mijn stempel. Dit was pas na een norse vraag wat mijn plannen waren. Turista antwoordde ik heel vriendelijk. Nu werd het tijd om de plaatselijke valuta af te halen. Het plannetje van Ciudad del Este bovengetoverd in mijn LP en de eerste stop was de ABN-AMRO-bank. Daar bleek het geld op te zijn en dan maar een ander zoeken. Weer de LP geraadpleegd en deze keer was het wel raak. 500.000 Guarani afgehaald (zo n 85 euro) en ik voelde me wel rijk met zo n hoge bedragen op deze briefjes. Je ziet niet elke dag geldbriefjes met 100.000 op gedrukt. Wat me ondertussen opviel was dat er aan elke bank of dure winkel politieagenten stonden die zeer zwaar bewapend zijn. Met pistolen van zeer zwaar kaliber, shotguns tot M 16s. Zou het dan echt zo n corrupte stad en/of land zijn? De beschrijving van Paraguay zelf is ook niet echt rooskleurig. De regering is zo corrupt dat zelfs de politiekers in gestolen BMW s rondtouren. Buiten de corruptie en witwasserij van geld is het ook bekend om zijn weedplantages in het noorden. En het is dan ook nog eens het derde armste land van Zuid-Amerika. Een interressant land dus om eens een kijkje te gaan nemen. Hoe meer ik er over las des te meer goesting ik kreeg om het te verkennen. Een hotel gezocht en dit viel weer vies tegen. Volgens LP kostte het 20.000 tot 30.000 Guarani. Eens binnen kreeg ik wat anders te horen. 77.000Gn. De kerel mijn Lp laten zien en die antwoordde me doodleuk dat dit prijzen waren van 20 jaar terug. Begin "the bible of the backpackers" meer en meer te vervloeken. Tijd om wat af te koelen en een biertje te drinken. Ineens kreeg ik een champagneemmer voorgeschoteld. Tot mijn grote verbazing zat daar mijn bier in. Goed gevonden en ook nodig want die dag was het weer pokkewarm.Op eigen houtje dan een hotel gevonden voor 50.000Gn/nacht. Achteraf bleek dat dit hotelletje ook in de LP stond. Rond 17 uur begon ik de winkeltjes te verkennen en al snel werd ik aangeklampt om vanalles en nog wat te kopen. Eentje was een echte doorbijter. Die vond dat ik dringend een elektrisch scheerapparaat nodig had met batterijen. Zeer belangrijk. Zijn prijs ging op 400 meter van 10$ (is overal in Zuid-Amerika de andere betaalmogelijkheid)naar 3$. Het merendeel van de marktkramers was hun boeltje ook al aan het opruimen. Ben dan teruggewandeld om een douche te nemen. Toen ik s avonds terug de straat opging om een restaurant te zoeken wist ik niet wat ik zag. De eens zo drukke bedoening was totaal uitgestorven. Je kon de mensen tellen die nog op straat rondliepen. Na de chinese noodels mijn hotelkamer dan ook maar opgezocht. Er was toch nergens iets te beleven.
Die morgen een bus genomen naar de Itaipu-dam.Die ligt een 20-tal km van Ciudad del Este. Dit is de grootste dam ter wereld en levert 75% van de energie voor Paraguay en 25% van de energie voor Brazilie. Het bezoek is gratis en was heel leerrijk. In 1966 kwamen Paraguay en Brazilie overeen om een dam te bouwen op de rivier Parana. Dit omwille van het natuurlijke hoogteverschil. In 1975 begonnen de eerste werkzaamheden. Die verliepen in 4 fases. In 1991 waren alle werkzaamheden achter de rug en werkte alle 18 generatoren. Vorig jaar leverde deze dam 12.6 millioen KW. En dit zou nog opgetrokken worden tot 15 miljoen KW. Er werkte 32.000 arbeiders aan mee. Om die allemaal op te vangen werden er nieuwe dorpen met alle aangepaste infrastructuren gebouwd. Heel deze omgeving heeft daardoor een enorme boost gekregen. Heel de stroming van de rivier werd aangepast en het is echt ongelooflijk hoe ze dit hebben kunnen bouwen. De dam is 8 km lang en het hoogteverval is 162 m. Boven aan de dam is nu een soort meer gecreeerd en dit heeft de natuurlijke omgeving helemaal verandert. Met de werken is er ook veel tijd en werk gestoken in de onderzoeken en verbetering van de fauna en flora en de leefgewoonten van de vissen en zoogdieren. Volgens het Itaipu Binacional( de onderneming) is de kwaliteit van het water zowel boven als onder de dam erop vooruitgegaan. Ook hebben ze een beter zicht gekregen op de leefomstandigheden van de zoogdieren. Dit project zorgt er ook wel voor dat dit een goede broeihaard is voor muggen en de bijhorende ziekten. Dit is echt een megaproject en tijdens het introductiefilmpje (in het Engels voor mij alleen) heb ik meermaals mij afgevraagd hoe ze dit ooit klaargespeeld hebben. Zij noemen het een van de wonderen van de moderne wereld. Daar ben ik het helemaal mee eens. Het is zo belangrijk dat de dam op de briefjes van 100.000 Gn staat. Ik heb ook een foto getrokken van de brochure om een totaalbeeld te laten zien van die dam. Die middag gaan eten in een Koreaans restaurant dat aangeprezen werd in de LP. Het was heel lekker en weer eens iets anders. Ik kreeg 6 verschillende kommetjes voorgeschoteld en dacht dat het dat was. Ineens kwamen ze nog aangedragen met een gril en noodels met vlees en groenten. Moest ik die zelf nog even bakken. Van een verrassing gesproken. Het viel me ook al op die dag dat er weinig beweging was vergeleken met de dag ervoor. Tien voor twee kwam ik het station binnengewandeld en de kerel wilde mij per se de bus op voor 40.000Gn. Niet met den deze dacht ik zo. Als ze me beginnen dwingen ga ik meestal dwarsliggen. Het loket ernaast had ook bus reizen naar Encarnacion. Daar kon ik mee voor 38.000Gn. De kerel van de andere maatschappij verlaagde stante pede naar 38.000Gn. Voor 35.000Gn ga ik mee vertelde ik hem en dit was zo geregeld. Mooi als je kan afpingelen op de busreizen. Deze busreizen zijn totaal niet te vergelijken met Argentinie. In het begin ging het nog maar hoe verder we vorderde hoe erger het werd. Elke halte stopte de chauffeur en kwam er meer en meer volk bij. Die bus zat halverwege dus stampvol en ik was blij dat ik zat. Sommige straten bestaan ook gewoon uit een laag stenen die aangestampt zijn en de bussen zouden thuis al 20 jaar afgeschaft zijn. De meeste Paraguyaanse gezinnen bestaan uit vele kinderen en dat brengt een hoop kabaal en herrie mee op de bus. Altijd is er wel ergens eentje aan het janken. De vrouwen praten heel luid. Ook hier ergelijke gsm-toontjes en kinderen die een nepgsm hebben en een uur lang die laten afgaan. Blij dat we aankwamen in Encarnacion. Een zeer proper en goedkoop hotel gevonden(33.000Gn). s Avonds op zoek gegaan naar een plaats om te eten maar er was niks open. Dit had alles te maken met de donderdag voor Pasen.
De dag erop wou ik de ruines van Trinidad en Jesus bezoeken. Het weer besliste er anders over. Regen, regen en nog eens regen. Ben dan in mijn ander boekje beginnen lezen. The postmen van David Brinn. En dit is wel een goed boekje om te lezen. In de namiddag een beetje dul van al dat lezen en het was ook opgeklaard. Tijd om eens rond te wandelen en iets te eten. Maar je gelooft het of niet, alles gesloten. Aan het station juist wat chips en bier kunnen kopen. Verder gelezen en wat spaans liggen studeren. Zover deze prachtige dag. Ja ja ik zal nooit deze Goede Vrijdag vergeten.
Rond 7 al weer wakker. Elke dag is het van dat. Dan staan de Paraguayanen op en dit gaat niet ongemerkt voorbij. Luid getetter op de gang, slaan met deuren en gekrijs van kinderen. Nog een uurtje of 2 blijven liggen. Was ook zo moe van de inspanningen van de dag ervoor. De bus op richting Trinidad. Een klein uurtje rondgewandeld op de site. Deze Jesuitenkolonie was een 400 jaar geleden gesticht. Op de foto s zie je de overblijfselen. Hierna richting Jesus gewandeld om de ruines daar ook eens te bezichtigen. Onderwegen zou ik wel op de bus springen want het was 12 km verder. Terwijl ik moedig aan het wandelen was begon het ineens te druppelen. Niet zo erg een beetje regen. Een kwartier later was het geen drupellen meer maar goot het eruit. Een beetje beschutting gezocht onder een boom voor een oprit van een huisje. Opeens riep de vrouw me dat ik mocht komen schuilen onder het afdak van hun huisje. De man des huizes kwam naar buiten en stelde mij de gewoonlijke vraagjes. Ineens kon ik het niet meer zo goed volgen wat hij zei en hij stelde voor om door te gaan in het Duits. Hij wist ondertussen dat ik van Belgie was. Nu kon ik alles verstaan wat hij zei. Mijn Jean Marie Pfaff-Duits dan maar boven gehaald en we hebben toch een 20 minuutjes gebabbeld. 30 jaar geleden is hij hier komen wonen. Het is een vrij hard land om in te leven omdat de Paraguayanen zeer laidback zijn en er dus niet veel veranderd. Ze laten alles maar op hun afkomen en zien wel. Ook de regering deugt niet. En een groot deel van Paraguay is ook helemaal ontbost vertelde hij me. Vroeger moest hij door het woud rijden naar Ciudad del Este en nu is er een verharde weg. Buiten een beetje landbouw produceert Paraguay niet veel. Een pluspunt is dan wel dat de Amerikaanse Dollar zo hard gezakt is. Paraguay koopt bijna alles aan en dan is dit economisch heel goed voor hun dat de Dollar zwak staat. In 98 was hij nog eens in Duitsland en daar kon hij zijn draai helemaal niet meer vinden. Zal wel zijn als je zag hoe afgelegen hij woonde met zijn gezinnetje. In Paraguay zitten heel veel uitgeweken Duitsers. In het noorden bij de Mennonieten wordt er zelfs Duits gesproken.De hemel klaarde terug open en het was tijd om mijn tocht verder te zetten. Er was al een bus gepasseerd en de volgende zou een half uurtje later komen. De volgende kwam pas toen ik er bijna was. Die laatste 2 of 3 km heb ik dan ook maar gewandeld. Hier in Jesus leek het echt of de tijd had stilgestaan. Wel mooi om te zien hoe ze hier op de boerenbuiten nog leven. Zal te vergelijken zijn met hoe wij een 50 jaar terug leefde. Nog een halve km van de ruines verwijderd kwam de 2de grote bui van de dag eraan. Juist op tijd het buskotje kunnen invluchten om te schuilen. Volgens de Duitser waren de ruines van Jesus niet zo veel bijzonders. Alleen de kerk was groter en beter onderhouden. Die zag ik vanuit het buskotje. Vlug een foto getrokken en de bus opgesprongen. Zo ruinegeil ben ik ook niet om ze in dat weer te bewonderen. De busrit van Trinidad naar Encarnacion was ook weer een hel. De hele tijd rechtstaan plus de hierboven vermelde taferelen. En toch vind ik dit veel boeiender dan Argentinie. Dit past beter met het beeld wat ik een beetje had over bepaalde Zuid-Amerikaanse landen. Hier zie je soms wel een zootje ongeregelde. Vooral aan het busstation. Iedereen loopt er iets te verkopen. Van broodjes,drankjes tot horloges en tandenborstels. Overal ook geldwisselaars en daklozen. Veel honden en zelfs dwergen. En de politie is ook steeds massaal aanwezig. Een beetje gegeten(stomme hamburger) toen ik terug aan het busstation arriveerde en naar het plaatselijk voetbal gekeken.
Weer hetzelfde liedje deze morgen. Opgestaan en direct een bus genomen naar Asuncion. Weer kunnen afpingelen. 10.000Gn van de prijs af. Dit is de hoofdstad met een bevolking van 1.2 miljoen inwoners. De totale bevolking is iets van een 6 miljoen. Weer een helse rit met een jongetje naast mij dat niet echt stil kon zitten. Eens in Asuncion was er een heel vriendelijk meisje dat mij wou helpen met een hotel te zoeken. Ze heeft me op het goede pad gezet. De eerste vroeg 35.000 en bij het 2de hotelletje moest ik niet lang twijfelen. 20.000Gn/nacht (iets meer dan 3 euro). Eerst de kamer gecheckt. Alles was heel proper, de douche, verlichting en ventilator werkt. Wat moet je meer hebben. Het is wel weer vrij basic maar op dit moment moet ik wat aan mijn geld denken. Argentinie heeft me meer dan genoeg gekost. Tijd om iets fatsoenlijks te eten. Een salade met kip en frieten genomen. Dit smaakte zo heerlijk. Niet moeilijk als je nagaat dat mijn laatste fatsoenlijke maaltijd bij de Koreaan was. Veel is er niet te doen in Paraguay. Het is helemaal niet toeristisch aangelegd. Heb tot dat moment ook nog geen enkele andere backpacker gezien. Lijkt wel of ik hier alleen in het land aan het rondreizen ben. Ik vind het allemaal muy bien. Zo houd ik me wat meer bezig met het spaans. Moet wel want buiten Guarani en Spaans verstaan ze hier niks anders.
Deze morgen de LP nog eens geraadpleegd welke bus ik moest nemen naar het centrum. Nr 8 was de beste oplossing. Aan de chauffeur gevraagd of die naar het centrum ging. Hij knikte overtuigend ja. Na een paar zijstraatjes had ik al zo het gevoel dat dit niet de goede weg opging. Toch maar blijven zitten. En plots moest ik eruit omdat de bus aan een stopplaats kwam. Kon ik natuurlijk weer een bus terug nemen. Het bleek dan toch de 8 te zijn , alleen had ik die naar een verkeerde richting genomen. Na wat vertraging aan gekomen in het centrum. Iets gaan eten en opgezocht waar de boot vertrekt en of ik een ticket moet kopen. Hier waren ze weer heel vriendelijk om mij te helpen. Woensdagmorgen om 7 vertrekt die en je moet pas op de boot betalen. Normaal zal die mij van Ascuncion naar Concepcion varen over de Rio Paraguay. Dit zou een 30 uurtjes duren. Een foto getrokken van dit gammel ding waar ze vollebak werkzaamheden op aan het uitvoeren waren. Oordeel zelf maar wat je er van denkt. En nu nog eens op het internet om alles bij te werken. En nu ga ik stilletjes alles afronden. Heb hier weer lang genoeg gezeten.
Die zondag 8 uurtjes doorgebracht in de internetshop. Niet dat ik het erg vond want ik moest toch wachten tot 23 uur om mijn bus te nemen. Beter zo dan weer ergens doelloos rond te lopen. Na al dat internetten heb ik me op een bankje in het busstation neergezet en ben beginnen lezen in een van mijn boekjes die ik in Salta gekocht heb. "Last man standing" naar de gelijknamige film met in de hoofdrol Bruce Willis. Vanaf de eerste bladzijde had ik al een slecht voorgevoel met dit boekje maar het dood de tijd zoals Bruce de personages dood. Het heeft weinig om het lijf en ik zal het daarom maar een stationromannetje noemen. Na een tijdje had ik het al helemaal gehad met dit "boeiend" verhaal. Een hambeurgesa completa ging er weer vlotjes in evenals het goudkleurige drankje. Geen goesting meer in nog meerdere slachtoffers en voor de verandering de i-pod opgezet. Het werd 23 uur maar nog steeds geen bus die arriveerde. Gelukkig was de i-pod helemaal opgeladen en vond ik het wachten niet zo erg. Uiteindelijk kwam de bus pas om 0u30 de hoek om.
Zoals gewoonlijk deed ik de oogjes weer dicht en lukte het mij vrij goed om te slapen. Ergens heel vroeg in de morgen werd ik wakker geschud door de bus. Die reed namelijk op een ongeasfalteerde weg en dat was dus duidelijk te voelen. Heel even nog geprobeerd. En daarna was het gedaan met de pret. Het werd zelfs erger en erger. Het landschap was ook helemaal veranderd. Dit had ik nog niet gezien in Argentie. Het landschap was heel groen en dicht begroeid. Zoals een tropisch regenwoud. Niet verwonderlijk want Puerto Iguazu ligt op het 3 landenpunt met Brazilie en Paraguay. Nog maar net van de bus werd ik alweer opgewacht door een kerel met een flyer. Mij was het allemaal om het even. Voor 22 Ps had ik een slaapplaats dicht bij het station. Was hier niet van zin om een eeuwigheid te blijven. Na een douche die meer dan welkom was de bus genomen om de watervallen te gaan verkennen. Ergens in het park werd ik ineens aangesproken in het Vlaams. Na de vraag waar ik van was natuurlijk. Bleek die kerel van Knokke te zijn en kon hij onmiddellijk raden dat ik van "DE" Limburg was. Mijn tocht verder gezet in het vrij grote park. Wat opviel was dat het er krioelde van de vlinders. Daarom dat er thuis weinig of geen zijn. Die zitten allemaal hier. Het was ook abnormaal warm die dag. Niet te doen. T-shirt dan ook maar uitgegooid om een beetje kleur te vangen. En weer die rode kleur als eerst opgevangen. Duidelijk te zien op de foto waar ik een vlinder geadopteerd heb. Was ook niet moeilijk met die hele bende in dat park. De watervallen op zich waren wel de moeite maar het was zo toeristisch dat het ambetant werd. Heb alles vrij vlug afgehandeld daar en kwam tot het besluit dat ik ze aan Braziliaanse zijde niet ging bezoeken. Het zijn trouwens dezelfde watervallen. En het is ook niet dat ik er zo opgewonden door werd. Terug aan de bushalte vond ik het dan maar eens tijd om mijn eigen te trakteren. Nee, nee deze keer niet op een biertje maar op een heerlijk fris ijsje. Ben dan naar de post gewandeld om zeer belangrijke documenten te posten. Terug in het hostel had ik me voor de tv gezet en was ik het hoofdstuk van Paraguay weer aan het doornemen. Niet voor lang want een rare kerel kwam mij vragen om te poolen. Het was Thor...nogiets uit Zweden. Een liefhebber van nationale parken. Nu wou hij eerst nog zoveel mogelijk met mensen praten alvorens hij voor 7 dagen of langer afgezonderd zou leven van de wereld. Dat doet hij zijn eigen natuurlijk aan. Het poolen verliep niet zo goed. Te wijten aan de mindere staat van de tafel(was ook gratis) en het feit dat ik half uitgehongerd was. s Avonds nog een douche genomen. Dit viel ook een beetje tegen. Toen ik me wou afspoelen kwam er geen water meer uit de douchekop. Er hingen ook overal papiertjes met "save water". Het was me meteen duidelijk waarom. Gelukkig kwam er uit de kraan nog een beetje water en zo kwam alles weer tot een goed einde. Een blokje omgewandeld op zoek naar iets goedkoops om te eten. Ik zag alleen dure restaurants en dan heb ik maar laten bellen voor een pizza. Deze was al van een betere kwaliteit die ik gewoon ben hier in Argentinie. Misschien kwam hij van juist over de grens? Met de mannen nog een beetje gepoold. Veel beterschap was er niet merkbaar. Zal de tafel dan wel geweest zijn. En om 23 uur mijn bedje ingekropen.
Midden in de nacht wakker geworden van de regen. Bij het opstaan was het nog steeds van dat. Het plan was om die dag al te vertrekken. Alleen met regenweer reizen is niet zo plezant. Heel snel beslist om dan een dagje langer te blijven. Naar het dorpje gewandeld en toen ik een fotoshop passeerde kwam er de idee om mijn foto s eens te laten branden. Ik heb hun 3x heel duidelijk gevraagd om ze in de juiste volgorde te plaatsen en dit was natuurlijk vanzelfsprekend dat dit zou gebeuren. Had bij de vorige trips er telkens al slechte ervaringen mee. Ik dan ook weer het volle vertrouwen in deze mensen omdat het hun wel vrij duidelijk was wat ik wou. Tot ik deze cd s ging testen in de internetshop. Een heel deel weer dooreen. Als je alles niet zelf doet! Zo erg is dit nu ook weer niet want het regende nog steeds oude wijven. Een beetje bezig gehouden met surfen. Erna beginnen chatten met de familie en Looske en Melo. Erna wat inkopen gedaan en mijn eigen potje gekookt. Was weer niet heel lekker. Samen met de rare Zweed Champions League gekeken. Ole ole Van Buyten. De rest van de namiddag gepoold en gedronken. Om 2 uur goed geladen het bedje in.
Opgestaan en mijne bazaar beginnen pakken. Tot 14 uur me bezig gehouden en dan de bus richting Ciudad del Este(Paraguay) genomen. Dit lezen jullie morgen wat er daar allemaal gebeurde. Ik wordt hier binnen 5 minuten buitengejaagd. De kerel zal op stap willen gaan denk ik zo!
Tenacht heerlijk geslapen en wel al vroeg wakker. Helemaal klaar om er vandaag eens in te vliegen en blij dat ik nog eens iets kan doen. Altijd dat rondhangen in een stad en het hostel is ook niet altijd alles. Wat actie is dus welkom. s Morgens rustig ontbeten en nog wat naar de straffe verhalen van een zweed zitten luisteren. Ik dacht er het mijn van maar heb wijselijk mijne mond gehouden. Tegen half twaalf zijn we de auto gaan oppikken. We hebben nog een extra verzekering genomen van 40 Ps. In geval van een accident betalen we nu maar 600 Ps ipv 4000 Ps. Dit i9s toch een wereld van verschil. En daar de Aussies op een krap budget leven is dit beter voor Colon en mij om eventueel de kosten te delen. Dit was de afspraak die we gemaakt hebben. Colon is dus mijn co-piloot. Het eerste stuk van de rit is mijn grootste zorg. Zonder kleerscheuren uit de stad geraken. Als je weet dat die Argentijnen als zotten rijden. Helemaal geen respect voor fietsers en voetgangers hebben. In Beunos Aires vond ik het verkeer het gevaarlijkste wat er was. Soms snijden ze hun bochten zo kort af dat je zelfs op het voetpad niet veilig bent. En ipv te vetragen als je oversteekt beginnen ze te toeteren en met hun lichten te plimpen. En dan kan je maar beter maken dat je aan de kant gaat. In Bariloche hetzelfde toen ik op die mountainbike zat. Er zijn daar een paar auto s zo dicht tegen mij aan komen rijden dat ze mij bijna de berm in ramde. Nu was het dus mijn beurt om ze eens op stang te jagen. Me maar meteen aanpassen aan hun mentaliteit. En ik bleek er al meteen ne goeie in te zijn. Eens uit de stad was het meer relaxed rijden op de snelweg. Na een 10-tal kilometers gingen we rechtsaf en passeerde enkele kleine dorpjes. En toen kon het avontuur pas goed beginnen. Bij de eerste bochtjes in de bergen was het al prijs. Door de hevige regenval van de dag ervoor was de weg helemaal ondergestroomd. Gelukkig reed er toen net een autovoor mij. Eerst maar eens even kijken hoe die er door geraakt en eventueel hetzelfde spoor nemen. Het water stond hoger dan ik verwachtte. Ik reed er stilletjes door en dat had ik juist niet moeten doen. Ik geraakte er nipt door en was blij dat ik niet stilgevallen was. Gas geven is dus de boodschap. En dat had ik goed begrepen. Het eerste stuk in de bergen was nog over asfalt maar dat veranderde al snel in verharde zandpaden. Ondertussen had ik de besturing van het Opeltje al goed onder de knie. Hier is het echter Chevrolet. Het is ook een 1600 en dat is wel nodig in de bergen. Ik begon er ook meer en meer plezier in te krijgen en was de andere al dankbaar dat ze niet wilden rijden. Hoe hoger ik moest hoe vlotter het ging. Ikbegon de gas al goed in te duwen en stuurde de Corsa vlotjes en soepel door de bergen. Voor Colon ging dit allemaal een beetje te vlotjes want op een gegecen moment hield hij het dashboard met beide handen vast. Ik deed het niet slecht en waarom zou ik dus gas moeten minderen. Ondertussen waren we al tot een 3300 meter hoog gereden en zaten we tussen de wolken te rijden. Het landschap verschilde ook regelmatig van rotsachtig naar zeer groen naar heel kleurrijk. De eerste cactussen doken ook al op in het landschap. Na de stopplaats aan het kappelletje(op 3300 meter) was het tijd om een beetje af te dalen. Het landschap veranderde weer compleet en er werd ook niet veel gezegd in de auto. Iedereen zat met open ogen en mond te genieten van het landschap. Om de 10 km was er weer een nieuwe kleurenpracht te bewonderen. Ik had hier wel honderden foto s kunnen trekken maar eigenlijk zou iedereen dit zelf eens moeten kunnen zien. Dan pas besef je hoe mooi en speciaal het is. In Bariloche was ik al onder de indruk maar dat was toch niks vergeleken met dit. Om 4 uur waren we gestopt in Cachi. Een heel klein dorpje te midden van al deze pracht. De bedoeling was er een hapje te eten. We hadden weer geen rekening gehouden met het feit dat ze hunne siesta hielden. Dan maar een pintje gedronken en wat chips gegeten. Toen kreeg ik te horen dat ik als een gek reed, maar wel eentje die wist wat hij deed. En de Aussies vonden ook dat ik prima reed. Ik voelde mij dan soms ook als Collin McRay. Na de pauze er terug ingevlogen en toen wel regelmatig van Collin gehoord dat we geen haast hadden. Hij heeft ze soms toch liggen pitsen hoor. En ik natuurlijk er plezier in. Ik kan het wel verstaan dat hij niet op zijn gemak was. Het eerste uur na onze pauze was vrij vermoeiend omdat het nu heel kleine paadjes waren en ik me moest concentreren op de weg en weinig kon genieten van het landschap. Tegen de avond werd het landschap weer terug interressant. Nu kregen we om de 2 km telkens een nieuw landschap te zien. Van vuurrode bergen tot een soort maanlandschap. Ik weet niet of dit te maken heeft met de stand van de maan en zon maar iets zal het toch invloed hebben. We konden ook moeilijk voor elke verandering stoppen want dan schoten we niks op. Zou hier een boek over willen kopen maar dan ben ik dat weer de hele tijd aan het meesleuren en mijn rugzak is nu al zo zwaar. Het laatste uur voor het donker werd was dan ook genieten van de eerste tot de laatste minuut. Ik heb dan ook nog een uur in het donker rondgecrost op deze slecht berijdbare zandpaden zonder enige verlichting. Om 20 uur reden we Cafayate binnen. Het eerste hostel dat we vonden hebben we direct genomen. Wij waren de enige gasten en een overnachting kostte maar 15Ps. We zijn dan een restaurant gaan zoeken want buiten het onbijt had ik nog niks gegeten die dag. Na het avondeten nog een paar biertjes gedronken en wat zitten kaarten. Rond 12 er al ingekropen.
Weer heel slecht geslapen tenacht. Denk 1 of 2 uurtjes. En bij het rondwoelen in mijn bed begon Collin als een bezetene te snurken. Dit kon ik al helemaal missen. Om 7 uur een douche genomen en de rest uit bed getrommeld. Om 8 uur stipt zaten we weer in de auto richting de ruines van Quilmes. Dit vond ik een beetje tegenvallen. Had er meer van verwacht. Dit is ook de enige ruine in Argentinie die er is. Ik hoop dat ze in de andere landen mooier zijn. De ruines bestonden uit wat overgebleven muurtjes die ik zelf ook wel had kunnen stapelen. Al goed toen moesten we nog 200 km terug rijden naar Salta en dit voor 12 uur. Het autootje dus nog eens alles laten geven. Nu kon Collin zijn excuus niet bovenhalen dat we niet gehaast waren. De hele rit door de bergen heeft hij dan ook krampachtig het dashboard vastgehouden. We dachten dat we alles al gezien hadden maar dit was weer minder waar. Dezelde pracht speelde zich weer voor ons af maar dan weer in andere kleuren en formaties. Soms wisten we niet waar eerst kijken. Ondertussen begon ik het ook een beetje benauwd te krijgen. Het reservoirpeil was beduidend hard aan het zakken en hier tussen de bergen was het niet evident om meteen een tankstation tegen te komen. Ik had er ook geen benul van hoe lang die weg nog tussen de bergen zou blijven gaan. Een 60-tal km voor Salta hadden we prijs. Voor 90 Ps de tank volgegooid en het laatste stuk nog goed doorgereden naar Salte. Onderwegen een paar risicos genomen en daar was Collin weer niet zo gelukkig mee. Zal ook wel zijn leeftijd zijn zeker. Hij is 40 jaar en heeft een taverne ergens in Ierland. Om 5 voor een kwamen we binnen gereden. Ze zeiden niks van het feit dat we te laat waren en er was ook geen schrammetje op de autobijgekomen. Missie volbracht dus. Een goede wasbeurt kan hij wel gebruiken. Hij zag eruit. Heb mijne waarborg ook volledig teruggekregen. De papieren daarvan heb ik wel nog gehouden. Je weet nooit. Ben dan mijn busticket gaan kopen voor de dag erop. De bedoeling was dat ik die avond nog zou vertrekken maar de aussies vroegen mij om nog een nacht te blijven. Dat dus maar gedaan. Een beetje rust kan ik wel nog gebruiken alvorens naar Puerto Igazua te gaan. In het busstation vertelde ze me dat ik pas dinsdag een rechtstreekse rit naar daar heb. Dan maar een ticket gekocht voor Corrientes. Dat ligt ook op de weg. En het ligt eraan hoe ik me voel of ik er een nacht ga blijven of onmiddellijk doorreis naar de watervallen. Nog eens in dat goedkoop restaurantje gaan eten waar ik dinsdag ook geweest was. Voor anderhalve euro een lekker stuk vlees met groenten en een drankje gehad. Als dat niet goedkoop is. En Bolivia zou nog goedkoper zijn. Alleen het eten is niet zo goed zeggen ze. Maakt niet uit want ik moet dringend gaan besparen. Na het eten naar het postkantoor geweest om nog wat postzegels te kopen. Om 4 uur ging dit pas open en me buiten dan maar neergezet voor een 20 minuutjes. Eens binnen werd ons na 5 minuten doodleuk gezegd dat we allemaal weer konden gaan. Ze waren een nieuw systeem of zoiets op poten aan het zetten en daardoor konden ze de klanten niet helpen. Jihaa voor niks zitten wachten. Dan maar internetten. Ik had nog vele foto s en filmpjes te plaatsen. En ook hier liep het weer van gene meter. Op 3 uur tijd welgeteld een fotoreeks en 4 filmpjes op youtube kunnen zetten. Ben dan maar opgestapt om me niet verder op te jagen. In het hostel was de bende weer aan het kaarten. Tegen de avond is er een Argentijn inkopen gaan doen en heeft de asado aangestoken. Ondertussen waren wij al stevig aan de drank. Wie verloor moest drinken. Later die avond nog met de argentijnen op cafe gegaan. Tot 6 uur heeft dit geduurd.
Om 10 uur al wakker en opgestaan. Denk dat ik de eerste uren nog op de alcohol aan het gaan was want eens rond de middag kreeg ik mijne klop. Heb dan wat doelloos rondgelopen in Salta met mijne i-pod op mijne kop. Lekker stevige metal op en mij terug nuchter wandelen. Onderwegen gestopt voor een Lasagna en beginnen lezen in mijn boek wat ik in de week gekocht had. Rond 5 uur terug in het hostelgekomen, mijn boeltje genomen en naar de bushalte gewandeld. In de bus ben ik het hoofdstuk over Paraguay beginnen lezen omdat ik dit land helemaalwil doorkruisen tot in Bolivia. Er staat niet zoveel in over Paraguay. Het plan zal als volgt zijn. 1 of 2 nachten in Puerto Igazua. Dan de watervallen aan de Braziliaanse kant bekijken. Vervolgens de grens over naar het eerste Paraguyaanse stadje en zo naar de hoofdstad. Daar eventueel een nachtje of 2 en dan de verschrikkelijke busrit van meer dan 30 uur naar Bolivia. Als Paraguay een beetje meevalt kan het ook zijn dat ik er een weekje blijf. De rest van de busrit geslapen. Dit viel ook weer tegen. Ik had een plaatsje boven voor het raam gereserveerd. Een goede plaats omdat je dan ziet wat er allemaal gebeurt. Die dag was hetook niks te warm en ik had mijn jacket aan. In de bus was het nog kouder omdat de airco hier constant aanstond. En ik kon hem niet dichtdraaien of iets dergelijks. Ik heb toch wat kunnen slapen. Midden in de nacht ben ik verhuist. De bus zat halfvol en er was midden in de bus ook nog plaats. daar dan maar gaan zitten. Hier voelde ik de airco ook en ik snapte echt niet waarom die de hele tijd opstond. Warm was het alleszins niet.
Om 8 uurgearriveerd in Corrientes en het besluit genomen om diezelfde avond nog de bus naar Puerto Igazua te nemen. Mijn brugzak ergens veilig laten opbergen en naar de winkeltjes tegenover het station gewandels. 5 croissants gekocht en die op straat opgegeten. Bij wonder deze internetshop gevonden en alles op mijn gemak bijgewerkt. En deze werkt teminste alhoewel ik dat niet verwacht had. Ga hier nog even zitten en dan terug in het station rondhangen. Om 23 uur vetrekt de bus en ik kom aan om 7u30. Morgen ga ik helemaal een wrak zijn.
Ik was benieuwd of er al reactie was gekomen op mijn papiertjes die ik had op gehangen. Ik had ondertussen weer een paar uurtjes doorgebracht in de internetshop. Ivana vertelde mij dat er nog niemand gereageerd had. Het was ook zij die mij deze morgen verwittigde dat de trip duurder zou zijn. Ik heb die dan ook maar afgezegd want die was eigenlijk ook veel te duur. Ik heb me dan terug bij het Australisch koppel gezet die aan het kaarten waren met 2 andere meisjes. Zij waren ook op hun gemak een biertje aan het drinken en ik kreeg al meteen een glas aangeboden. Ook aan hun had ik eerder op de dag al gevraagd of ze niet mee wilden met de auto maar ik kreeg niet veel reactie. Ik moest ook nog altijd vlees gaan kopen en gelukkig moest Ivana nog gaan winkelen. Ik ben dan met haar meegegaan naar de slager. Heb me er een chorizoworst, 1/4 kip en 200gr biefstuk besteld. Dit alles voor maar 7,5 Ps. Nog geen 2 euro. Terwijl we aan het winkelen waren ontdekte ik dat er mensen met frietpuntzakjes rondliepen. Zoals thuis dus. De rest was nog altijd aan het kaarten en ik heb dan maar terug meegedaan. Iets later kwam ookde Ier binnen. Hij had vandaag een trip gedaan en wist dus niks van de asado. Ook de Israelische kwam even later binnen. En dit is wel een plezante meid. Ze doet me denken aan Jane uit de serie Coupling(met de zwarte haren). Zij heeft juist dezelfde maniertjes en later op de avond heb ik dat haar ook gezegd. Heb het zelfs op internet opgezocht die avond om het haar te laten zien. Zij noemt mij nu Jerry. Ik zou niet weten wie ze daar mee bedoeld. Om 22 uur was het dan tijd om de asado aan te steken. Niks te vroeg vond ik zo want ik verrekte van de honger. Ikheb de Ier dan een stuk van mijn chorizo gegeven. Hij was onmiddellijk geinterresseerd om mee te gaan met de auto. En later op de avond na nog meer bier en wijn waren de Aussies ook overtuigd om mee te gaan. Mijn plan was om s morgens de auto te huren en s avonds binnen te leveren. Zij hadden een heel ander plan wat eigenlijk nog beter was. Hun plan was om die om 12 uur te halen en s anderendaags om 12 uur terug in te leveren en een nachtje in Cafayate te blijven. Dit is ook beter omdat je de auto toch voor 24 uur hebt. De asado was vrij goed. De kerel die het vlees gebakken had had er verstand van. Vooral de biefstuk was goed gegrild en dat heb ik graag. Rond 1 uur als laatste mijn bed ingekropen.
s Morgens al heel vroeg wakker geworden van de regen en daarna begon ik last te krijgen van krampen. Ze waren zo fel da tik ben moeten opstaan. En ja hoor op de wc was het bijna water wat er uit kwam. Terug mijn bed ingekropen maar als ik lag werden de krampen erger. Zo toch maar wat liggen ronddraaien en proberen te slapen. Een uurtje later weer de wc opgegaan en maar op gebleven. Ik wilde wat koffie drinken en dat beviel me ook al niet echt. Terug die wc op. Ondertussen aan het nadenken geweest van wat dit zou kunnen zijn en ik verdenk de kip ervan. Dan maar 2 immodiums genomen en een dafalgan. Ik had het ook afwisselend koud en warm. De hele morgen als een suf konijn in de zetel blijven zitten en maar hopen dat het over zou gaan. Rond de middag ging het al wat beter en dan ben ik samen met Conal(Ier) gaan rondkijken voor kaartjes, postzegels en een bankautomaat. Ik heb dan voorzichtig een sandwich met ham gegeten en de hele dag door gewoon plat water gedronken. In de late namiddag kreeg ik echter heel veel honger en toen moest ik terug denken aan die frieten. Voor 1,5 Ps kreeg ik een portie met mayonaise en even voelde ik me terug in Belgie. De portie was wel niet zo groot. Ineens begon het te regenen en onweren en ik was genoodzaakt om te schuilen. En laat dat nu net in de buurt zijn van nog zo n fritkraam. Ik kon er toch niet door zo hevig was de regen, dus nog maar een fritje besteld. Het meisje uitgelegd dat dit in Belgie het nationaal gerecht is en ik mocht een foto nemen van het hele gebeuren. Ze wou er ook meteen eentje van mij trekken met de frit in mijn handen. Het bleef oude wijven regenen en dan is het best om ergens binnen te zitten. Ik kwam op het prachtidee om maar eens naar de kapper te gaan. Met handen en gebaren heb ik de man uitgelegd wat er moest gebeuren en veel heb ik niet moeten zeggen want hij had meteen door wat er moest gebeuren. Na een kwartiertje wachten was het dan mijn beurt. Ik zat nog niet goed of de kapper begon me al meteen uit te vragen en een hele uitleg te doen over Zuid-Amerika. Hij kon het goed uitleggen die kerel. Maar dat is een eigenschap die elke kapper wel heeft. Hij deed het al 45 jaar en zijn vrouw 40 jaar. Hij liet me ook heel fier een beker zien van een of ander kampioenschap in Cannes in 1984. Toen ik hem vertelde dat mijne pa ook kapper was kreeg ik een kleine attentie in mijn handen geduwd. Een veil verpakt met reclame van zijn zaak. Hij heeft mijn haren heel goed geknipt en was een pietje precies. Bij het buitengaan deed hij nog de groeten aan mijn vader. Bij deze is dat dus gebeurt. Conol en ik zijn er dan op uitgegaan om een auto te huren. Bij 2 maatschappijen was er niks meer te krijgen en ik vreesde alweer het ergste. Deze trip wou ik echt doen. Nog eens vlug bij Avis gecheckt maar daar hadden ze ook niks. Pas vanaf de derde of zoiets. Ze zeiden dat we moesten wachten en Conol met zijn droge Ierse humor antwoordde dan wacht ik hier wel. De kerel keek raar op en ineens was er toch een auto beschikbaar. Een Opel Corsa voor 160 Ps per dag. Onmiddellijk genomen en al mijn gegevens doorgegeven. Maar goed dat ik mijn rijbewijs meegenomen heb. De anderen zijn namelijk niet van plan om te rijden. Ze rijden allemaal links in hun land. Die avond met zijn allen nog even gekaart en rond 23 uur al mijn bed ingekropen. Nog eens mijn oorstopjes ingestoken zodat ik zeker goed slaap.
Hier zijn we weer. Ik hoop dat het beter zal gaan als gisteren. Toen ben ik 3 uur bezig geweest in de internetshop. Eerst probeerde ik mijn foto s te downloaden wat lukte. En vervolgens heb ik er een deel op mijnalbum.nl gezet. Dit lukte de eerste keer niet en dan nog maar eens proberen. De 2de keer was ook niks en terwijl ik het de derde keer probeerde heb ik de nest uitgeschakeld en ben vertrokken. Ondertussen was ik een heel verhaal aan het schrijven van de laatste dagen. Toen ik dit verhaal wou toevoegen gebeurde hetgeen waar ik al schrik voor had. Alles weg. De gast van de shop gevraagd om dit eventueel nog te recupereren. Ik kwam terug op de blog maar wel zonder mijn verhaal. Ik heb me toen maar rustig gehouden en heb de kerel duidelijk gemaakt dat ik niks betaalde. Hij ging dit nog checken bij zijn baas of dit kon en toen ben ik gewoon naar buiten gewandeld. Een andere shop gezocht en daar mijn foto s kunnen plaatsen. En vandaag ga ik het nog eens proberen.
Die zaterdag heb ik s avonds een beetje gekookt. Niks wereldschokkends hoor. Paella uit een Knorpakje en niet echt lekker. Terwijl ik aan het koken was aan de praat geraakt met een deen. Ik vroeg hem of hij mee Saint-Patricksday wou vieren. Na het eten en een paar biertjes waren we klaar om er aan te beginnen. Buiten aan het hostel stond nog een hele bende gereed om te vertrekken. We zijn dan samen richting centrum gewandeld op zoek naar een Irish pub. De rest waren amerikanen, canadezen en een francaise. Eens binnen kreeg iedereen die iets groen aanhad een gratis drankje. Dat wist ik dus niet en het gratis drankje kon ik vergeten. Na een paar biertjes met andere mensen beginnen praten en daardoor de rest uit het oog verloren. Ik heb de pub helpen sluiten en ben dan ergens op een plaatselijke fuif terechtgekomen. Hier waren enkel argentijnen die vrij vriendelijk waren. Vooral de meisjes die ik s morgens nog goed geentertained heb. Toen ze vetrokken vond ik het ook maar eens tijd om te gaan. Met mijn zatte kop was de orientatie niet meer zo goed waardoor ik een heel stuk verkeerd gewandeld ben. Rond een uur of 8 kwam ik de kamer op en de deen bekeek me maar heel raar. Die lag dus al veel vroeger in bed. Ik had mijn wekkertje op 9 uur gezet omdat ik moest uitchecken. Daar heb ik niks van gehoord want blijkbaar is iemand van een andere kamer mijn alarm komen afduwen. Na een paar uurtjes uit mijn comateuze toestand ontwaakt en mijn spullen gepakt. Vlug nog iets gaan eten in mijn favoriet restaurant en richting bushalte gegaan. Om 5 uur de bus opgestapt en vrij snel in slaap gevallen. Het was nodig want ik voelde me niet zo kiplekker. Hoe zou dat toch weer komen??? s Avonds in Neuqeun nog van bus gewisseld en verder proberen slapen.
s Middags dan eindelijk aangekomen in Mendoza. In de busterminal werd ik aangesproken door een kerel (Mario)die me naar zijn hostel wou brengen. Ik heb hem dan duidelijk gemaakt dat ik eerst de toeristische dienst wou raadplegen. Dat was geen probleem voor hem, alleen mocht ik zijn flyer niet laten zien. Anders moest hij comissie betalen. Daar gaven ze mij een hele lijst met hostels. Gezocht naar het A-hostel van Mario. Stond niet op de lijst en daarom vertrouwde ik hem niet echt. Het bleek een nieuw te zijn en hij zou me met de auto meenemen. Hij beloofde me ook dat ik voor 18 pessos per nacht kon slapen. Dit alles overtuigde me en dan ben ik maar meegegaan. Ondertussen vroeg ik hem of het waar was dat er zoveel gestolen werd in Mendoza. Dat verhaal vertelde de deen mij. De dag ervoor was er een bende opgerold. Het ging om peruanen en een knappe engelse volgens hem. Het meisje spreekt je aan en houdt je even bezig. Dit is het moment dat ze toeslaan en je bagage stelen. Tja wij mannen zijn snel afge(ver)leid. Deze truc passen ze ook toe met een vrouw met kind op de arm. Het is dus oppassen geblazen als zo een situatie zich voordoet. een gewaarschuwd man is er 2 waard. Na een inspectieronde in het hostel heb ik dan maar ingechekt. Het is zeer verzorgd en proper met vriendelijke mensen. Leo (vrouw van hostel) vertelde me dat er nog maar pas een belg had gelogeerd die Kevin heette. En toen ging er een lampje branden. Max (duitser van in Bariloche) vertelde me over deze gast. Ik vroeg dan aan Leo of ze Max niet kende. Toen begon ze te lachen en zei dat hij altijd zat was en tot s namiddags in zijn bed lag. Het ijs was meteen gebroken. Na een opfrisbeurtje ben ik dan richting centrum gewandeld. Het is een bruisende stad met zeer brede lanen en overal bomen. Niet zo groot als Beunos Aires en daardoor gezelliger. Een beetje rondgewandeld en nog maar eens op zoek gegaan naar een short. Deze keer er wel gevonden. Alleen mijn maat niet. Weer niks dus. Tegen de avond terug gewandeld en aangebeld. Dit is wel een goed systeem. Je moet telkens wachten tot er iemand de poort komt opendoen. Zo kan er niemand binnen die er niks te zoeken heeft. En ineens kreeg ik het vriendelijkste ontvangst wat ik me maar kon indenken. Carlos kwam de poort opendoen en had al gehoord dat ik een vriend was van Max. En die 2 konden heel goed met elkaar opschieten. Max had me ook verteld over Carlos. Hij nodigde me ook meteen uit om de avond erop samen iets te gaan drinken. Die avond heeft Mario me ook een dagtrip geboekt voor de volgende dag. Ben dan maar op tijd mijn bed ingekropen en het was zeer rustig op de kamer. Buiten mij lag er nog een argentijn en de 5 andere bedden waren leeg. Het is vrij rustig in het hostel en dat is beter om goed te slapen. Omdat het hier zo warm is stonden de vensters open en s nachts werd ik aangevallen door muggen. Heb dan mijn spray genomen en me ingesmeerd. Het zijn echter koppige beestjes. Na een paar uur waren ze terug daar.
Om 7 al uit mijn bed gekropen om op tijd te zijn voor mijn trip. Met een klein Mercedesbusje werd ik afgehaald. Ondertussen werden er nog andere mensen opgepikt en na een tijdje moetsen we onze naam invullen. Toen hoorde ik dat ik gelukkig niet de enige europeaan was. De man achter mij was van Noorwegen. Ik informeerde wat hij betaald had en dat bleek minder te zijn als ik. Ik had er toen niet veel goesting meer in en voelde me in de zak gezet. Het eerste uur gebeurde er niet zo veel. We reden richting de bergen. De eerste stop die we maakte was om naar een soort lama-achtig dier te kijken. Daarna werd er gestopt aan een hotel dat vroeger zeer belangrijk was en nu leeg stond. Niet veel bijzonders dus. En mijn humeur werd er niet beter op. Dit hotel was belangrijk omdat het het enige was op deze weg richting Chili. Nadat de argentijnen klaar waren met dit onbenullig hotel te fotograferen reden we nog meer de bergen in en dit stond mij al meer aan. We stopten op een viewpoint waar je een mooi zicht hebt op de hoogste berg van zuid-amerika. Hij is 6960 meter hoog. Daar wat foto s genomen en weer op weg naar de volgende bezienswaardigheid. Nu begon het pas interressant te worden. De bergen hebben alle kleuren die je je maar kan inbeelden. Hopelijk goed te zien op de foto s. Nu zullen jullie weer denken van "daar is hij weer met zijn landschappen". Zulk een mooi en speciaal landschap heb ik nog nooit gezien. Wow dit is echt wel de moeite om te zien. En mijn humeur sloeg ineens om en ik begon er plezier in te krijgen. Ondertussen was ik ook al wat aan de praat geraakt met de andere. De bus was bezet met een ouder argentijns koppel met hun gehandicapte zoon, 2 jonge koppels uit Beunos Aires, 2 argentijnen die appart reisden, een braziliaans ouder koppel en een knap ding uit Nicaraqua. Met die laatste heb ik wel moeten lachen. Om het uur toverde ze haar schminkdoos boven om te controleren of haar haar nog goed zat, haar lippen bij te kleuren en om nog wat mascara op te doen. Ben dan ook maar eens op de foto gegaan met haar. De tocht ging verder langs de Rio Mendoza. Hier zag je nog resten van het eeuwenoude incapad dat toen gebruikt werd. In de winter is dit een zeer belangrijk skigebied. En dan werd het tijd om die hoogste berg eens van dichtbij te bekijken. Met het busje zijn we naar een hoogte van 4000 meter gereden. Die tocht was heel spectaculair en de chauffeur reed als een gek. Die kerel kon wel een stukje rijden op deze zanderige kronkelwegen. Om de mensen wat schrik aan te jagen reed hij heel kort langs de rand, sneed zijn bochten wild af en bij het afdalen remde hij telkens heel laat. Ik heb er toch verschillende zien bibberen in dat busje. Op die berg was het ook een komen en gaan van busjes en auto s. De stopplaats was aan de grens met Chili en Argentinie. Ben dus ook heel even in Chili geweest. Na deze prachtige tocht was het tijd om iets te eten. Na het eten was het niet meer zo spectaculair. We reden de hele tijd langs de rivier op en bezochten een stuwdam en een meer. Rond 20 uur arriveerde ik terug aan het hostel. Die avond ben ik dan meegegaan met Carlos om iets te gaan drinken. Hij nam me mee naar de Simpson bar. Hier zaten alleen maar argentijnen. Om 1 uur begon de zaak goed vol te lopen. Raar op een gewone dinsdagavond. Carlos is echt een superkerel en hij verbeterd en leert mij wat spaans en ik doe het omgekeerde met zijn engels. Rond 5 uur mijn ben ingekropen en deze keer de luifels dicht gelaten.
Zeer goed geslapen zonder geambeteerd te worden door de muggen. Ben dan aan mijne was begonnen. Dit was nodig want ik zat door al mijn verse spullen heen. Mijne witte t-shirts krijg ik wel al niet meer kraaknet en een van mijn broeken is gescheurd en hangt vol smeer. Dankzij de mountaibiketocht. Ben toch wel even bezig geweest en ondertussen met een deen beginnen praten. Even later kwam die zijn vriendin, zus en nog een ander deense. Zij gingen s avonds een asado (barbeque) houden in het hostel en nodigde me uit. s namiddags een internetshop opgezocht want het is overdag zo pokkeheet dat je toch niet veel kunt doen. En wat daar gebeurde heb je al gelezen. Na dit avontuur en om een beetje te bekomen trakteerde ik mezelf op een biertje. Dat kon ik wel gebruiken. In de supermarkt wat later op de dag heb ik wat kippebilletjes gekocht voor de asado. Dat is hier ook soms een soep in de supermarkten. Ze hebben in bijna elke supermarkt lockers zodat je je bagage kan opbergen. Heel handig. De eerste keer in een supermarkt schrok ik me een ongeluk. Ineens stond er een vent met een pistool langs mij aan de drankafdeling. Gelukkig was het de bewaker. Het blijft toch een raar zicht. Aan de kassa is het ook altijd wat. Ten eerste het schiet gene zak op en het personeel zal ook niet eens een tandje bijsteken om het sneller te laten gaan. Als je met een briefje van 50 of 100 betaald kunnen ze meestal niks teruggeven en dan moet er iemand met het groot geld komen om dit te wisselen. Absurde situaties allemaal. In sommige kleine winkeltjes nemen ze soms geen briefjes van 100 aan en dan laten ze je gewoon staan. Het interresseert hun niks of ze iets verkopen of niet. Soms gebeurt het ook dat ze je terugsturen als ze de prijs niet vinden op de verpakking. Had ik dus aan de hand met mijn aardappelen. Ik had geen goesting om nog eens een kwartier aan te schuiven en heb ik de aardappelen maar gelaten. In het hostel was de osado al vollebak aan de gang en de meisjes hadden hun best gedaan met groenten enz klaar te maken. Ben dan ook maar beginnen bakken. Alleen het vuur was niet meer zo krachtig. Mijn kip werd niet echt gebakken en Carlos is zich er dan mee bezig gaan houden. Ook dit werd niks en dan maar een nieuw vuur gemaakt. Iedereen had ondertussen al gegeten en ik moest nog beginnen. Tegen 23 uur was ik eindelijk aan het eten. Iets daarna ben ik met Carlos naar een bevriend koppel van hem geweest. Rachel (englse) en een canadees. Ben zijn naam effe kwijt. Daar hebben we 4 soorten rode wijn gedronken. Mendoza is bekend om zijn wijnen. Er zijn hier dan ook heel veel wijnvelden en je kan hier wijntochten maken. Ik houd het liever bij het drinken. Zij hadden deze wijnen vandaag gekocht omdat die gast er een artikel over moest schrijven. Op het einde vroegen ze dan ook mijn mening. Maar wist ik veel welke wijn ik wanneer gedronken had. Was op het einde al goed typsie. Heb met die canadees nog een heel politieke discussie gehad.Miles zijn verhaal was dat over 10 jaar amerika helemaal geen grootmacht meer zou zijn en dat argumenteerde hij met economische en andere studies. Hij wou blijkbaar laten zien dat hij gestudeerd had. Maar goed de wijn was lekker en het was toch een fijne avond. Daarna zijn Carlos en ik nog door gaan drinken. Daar ben ik een gesprek begonnen met enkele meisjes. Ik kreeg niet zo veel reactie en Carlos zei dat argentijnse meisjes niet gemakkelijk zijn. Hard as a rock zoals hij dat zo mooi zei. Om 7 uur dan maar richting hostel gewandeld en ondertussen begon de stad te ontwaken. Mensen gingen werken, kinderen vertrokken naar school en wij waren met de grootste lol aan het rondwandelen. Onmiddellijk mijn bed ingekropen en tot 3 uur geslsapen. Ook niet zo erg omdat het s morgens al was beginnen regenen. Het was nodig want nu is het gelukkig wat afgekoeld. Heb s namiddags nog een bord rijst met vlees van Leo gekregen. Een heel sympathiek vrouwtje. Ja ja ze zorgen hier goed voor mij.
Ik ga nog zeker hier blijven tot maandag. Zaterdag verjaart Carlos en dan gaan we eens goed feesten met alles erop en eraan. Ook Rachel en Miles zullen dan van de partij zijn. En morgen denk ik dat ik eens ga paragliden zodat ik toch nog iets doe. Hoe dat weer gaat aflopen horen jullie later wel.
Die zondag heb ik weer lang geslapen en ben dan richting Plaza d'Italia gegaan met de metro. Op een gegeven moment stopte die. Niks ergs want dat gebeurt zo dikwijls hier. Een paar minuten later werd er afgeroepen dat iedereen moest uitstappen want blijkbaar moesten er reparaties uitgevoerd worden. Aan het loket een nieuw kaartje gekregen en de tocht te voet verder gezet. Zulke toestanden zouden thuis toch nooit gebeuren. Op de kaart van Beunos Aires had ik gezien dat er op deze plek verschillende parken zijn. Ideaal om mij neer te leggen en aan het boek "Het parfum" te beginnen.(nogmaals merci Wendy). Ik heb dit ooit in een heel ver verleden al eens gelezen maar wou het zeker nog eens lezen alvorens de film te zien. Voor ik mij een mooi plekje had uitgekozen was het tijd voor een hamburgesa completa y agua. De parken waren niet veel bijzonders. Wat bomen en veel gras en toen ik 5 minuten zat ook zeer veel muggen. Ben dan gevlucht en terug richting centrum gegaan. Een beetje rondgewandeld en s avonds een heerlijke biffe de chorizo con patatas fritos gegeten. Normaal ben ik geen biefstuk liefhebber maar hier zijn ze zeer goed. Denk wel de beste van de wereld. s Avons in het hostel ben ik aan de praat geraakt met het meisje van de kamer langs mij. Zij is Argentijns en trekt rond met een amerikaan die ze heeft leren kennen. De conversatie was maar zeer kort omwille van mijn beperkte kennis van het spaans en het hare van het engels. Ben dan samen met de amerikaan beginnen drinken wat eigenlijk niet mijn bedoeling was. Ik was van plan mijn boeltje te pakken en er vroeg in te kruipen want de dag erop moest ik vroeg op. En ja het was natuurlijk weer uit de hand gelopen. Het was 4 uur s morgens toen we naar bed gingen. Goed aangeschoten en weer wat informatie rijker. De amerikaan (ben zijn naam vergeten) was al een jaar in Zuid-Amerika aan het rondtrekken en ging nog door. Hij was 40 en zijn leven (huisje+werken) beu. Hij heeft het prima naar zijn zin on the road en gaat nog een tijdje door terwijl dat niet de gepland was. Hij waarschuwde me dat ik moest oppassen in Peru en Colombia. In Peru hadden ze hem 2x beroofd. Ze hadden hem gedrogeerd, zijn camera afgenomen en in een taxi gezet terug richting zijn hostel. Toch nog vriendelijke dieven dan. Op zijn arm hadden ze ook een telefoonnummer achtergelaten zodat hij eventueel zijn camera terug kon kopen. Vindingrijk zijn ze wel moet ik zeggen.
Maandag morgen alles redelijk snel gepakt en nog maar eens richting centrum gegaan. Ik had om 12 uur een afspraak om een tatoo te laten zetten. Die afspraak had ik zaterdag laten maken. Op dat moment was ik aan het rondzien om een short te kopen. En voor ik het goed besefte was ik weer een beetje afgedwaald en in een tatooshop terecht gekomen. Het was vooral de prijs die me over de streep heeft getrokken. 3x goedkoper dan thuis en deze tekening wou ik al lang laten zetten. Het is de zonnewijzer van de aztecen en waar kon ik die beter laten zetten als hier in latijns-amerika. Het is telkens gevaarlijk als ik op tocht ga voor een short. Remember Thailand. Ben dan terug in hetzelfde restaurant van de dag ervoor gaan eten. Omdat het er zo lekker en goedkoop was in vergelijking met de andere plaatsen. Om 20 uur heb ik mijn boeltje genomen en naar het Retiro busstation gegaan. Om 23 uur de bus ingestapt en mij onmiddellijk neergelegd en proberen te slapen. Eindelijk vaarwel Beunos Aires. Het is een van de 10 grootste wereldsteden met een bevolking van circa 13 miljoen mensen. Dit is een derde van Argentinie. De totale populatie is 39 miljoen. Heel raar is het feit dat ik me er geen moment onveilig heb gevoeld. Ik heb er nochthans s nachts genoeg alleen rondgewandeld in kleine straatjes van de achterbuurten. Overal zie je overdag ook aan elke blok een politieagent. En aan bijna elke bank staat er ook eentje opgesteld. Ik kan het iedereen aanraden om deze stad te bezoeken want je bent er veiliger als in de meeste Europese steden.
Om 8 uur s morgens aangekomen in Bahia Blanca. En al direct zag ik dat hier geen zak te beleven zou zijn. Het busstation ligt dan ook nog eens ettelijke kilometers van het centrum en buiten een cafetaria is er niks te zien. Niet gewacht en een busticket gekocht om nog diezelfde avond naar Bariloche te gaan. Het zou dus een zeer lange dag kunnen worden omdat ik 14 uur moest wachten alvorens te vertrekken. Ik had me op een bankje geplaceerd en ineens kwam er een rare argentijn me in het engels vragen of ik zijn vriend was. Ik moest lachen en antwoorde dat dit misschien wel eens mogelijk kon zijn. Hij moest iemand oppikken die hij kende van op een foto en blijkbaar leek ik er een beetje op. Ik vroeg hem hoe ik het gemakkelijkst in het centrum kon geraken. Hij stelde me meteen voor om een lift te geven. En terwijl we wegreden nodigde hij me uit om mate te drinken. Dit is een typisch argentijns drankje tussen koffie en thee in die uit een speciaal soort kopje met lepeltje wordt gedronken. Ik vond het maar niks en zal het bij die gelegenheid dan ook laten. Danielle (de argentijn) is een 35-jarige student en een echte levensgenieter. Hij liet me ook zijn internet gebruiken en na de mate nam hij me mee naar zijn universiteit. Niet echt interressant maar wel de studentes die er rondliepen. We hebben dan wat door de dikkenekken buurt van Bahia Blanca gecruist in zijn jeep en hij liet me een zeer modern shoppingcentrum zien. Toen we van de parking afreden lette hij niet op. Bij het achteruitrijden ramde hij een andere jeep. Terug in de auto was hij ineens niet meer zo vrolijk en was constant in het spaans aan het grommelen. Hij heeft me dan ergens in het centrum gedropt en dan heb ik maar een taxi terug naar het busstation genomen. Ik heb er s middags en s avonds gegeten. Na mijn avondeten werd ik aangesproken door 2 mannen. Een engelsman en een schot. Ze vroegen onmiddellijk om bij hun te gaan zitten en mee te drinken. Zo zijn ze wel de mensen van Groot-Britanie. Daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen. Ze waren bijna 50 en hadden Uruguay en Paraguay al bezocht. Binnen de korste keren hadden we de dikste lol en voor ik het wist was het tijd om mijn bus te nemen. Maar goed dat ze het mij zeiden want ik had totaal geen benul van de tijd. Ik ben hier zonder horloge aan het reizen zodat ik nog meer het gevoel van vrijheid heb. Alleen als ik op tijd moet opstaan zet ik het alarm van mijn wekkertje. Weer goed zat de bus opgestapt want die mannen waren aan een hoog tempo aan het drinken. Dat vond ik prima want dan zou ik toch snel in slaap vallen. Ik kwam naast een franse gast terecht en heb dan het eerste uur nog vanalles in het frans liggen brabellen tegen hem. Zijn naam is William en hij is van Bordeaux en reist voor de eerste keer alleen in zijn leven. Hem hadden ze beroofd in het bustation van Retiro. Iemand komt je iets vragen en een tweede ritst je tas weg. Oppassen is de boodschap. 5 minuten had hij niet op zijn tas gelet en het was prijs.
Rond 8 uur werd ik wakker en heb dan naar het lanschap liggen kijken. We zaten helemaal vanvoor in de dubbeldekker en hadden dus het beste zicht. Deze busrit duurde 14 uur en kost ongeveer 25 euro. Niet goedkoop vind ik. In het algemeen vind ik Argentinie vrij duur en ik ga hier zeker over mijn maandbudget gaan. Ik ben dan ook niet van plan om hier 3 maanden te gaan rondtrekken en zal dus sneller als gepland richting Bolivia trekken. Daar is het spotgoedkoop en vele vinden het het mooiste land van Zuid-Amerika. Intussen waren wij wel van het landschap aan het genieten. Dit was heel dor en eindeloos plat met in de verte de bergen. Honderden kilometers lang zonder ook maar een teken van leven te zien. Soms eens een auto die passeerde. Spijtig dat het hier niet lukt met die filmpjes. Het internet is hier nergens krachtig genoeg voor. Dat vertelde William mij. Hij is webdesigner en weet dus wel iets af van computers. Ben er ondertussen ook achtergekomen hoe het komt dat ik maar 300 Ps per dag kan afhalen. Dit is een beveiliging die Argentinie zelf ingebouwd heeft voor het gebruik met visa-kaarten. Per dag kan je dus enkel dit bedrag afhalen. Met een gewone maestro-kaart kan je zoveel afhalen als je wil. Ik had er nog eens aan gedacht om die mee te nemen maar omdat ik in Azie overal goede ervaringen had met visa vond ik het niet nodig om die mee te nemen. Moet nu eens navragen hoe dat zit voor de rest van Zuid-Amerika en anders laat ik mijn maestro-kaart opsturen naar Andres zijn thuis. Verder in de bus gebeurde er nog iets heel grappigs. Op een gegeven moment kregen we een papiertje in ons handen geduwd en werd er een bingo gespeeld. Weer heel nuttig voor mijn spaans. De vrouw naast me was heel behulpzaam als ik een nr niet verstond en ging er helemaal in op. En ze won ook nog. De prijs was een flesje wijn. Om 14 uur kwamen we in Bariloche aan. De eerste indruk was of ik ergens in Zwitserland zat. Het stadje (120.000 inwoners) ligt aan een groot meer en de gebouwen zijn typisch zwitsers. Ze doen er ook alles aan om het zo te laten blijken. Bekijk de foto s maar eens. In de winter is het een bekend skigebied en nu ideaal om te trekken, mountainbiken, kayakken enz... We hadden meteen iets van "alweer een Europees uitziende stad". Ingechekt in hostel "El gaucho". Ik lig met nog 3 andere mensen op een kamer en William ligt op een andere kamer. Het is er heel proper en netjes en het personeel is heel vriendelijk. We hebben dan meteen een berg beklommen met een heel mooi viewpoint. De natuur is hier echt prachtig. Het stadje zelf heeft ook wel zijn charmes maar het toerisme druipt er vanaf . Nu nog steeds niet het gevoel van in een ander continent te zitten. William blijft hier maar 2 nachten en gaat dan door naar Peurto Madryn. Bekend om walvissen, pinguins en meer van dit fraais te spotten. Vanuit dit stadje vertrekt ook het merendeel zuidwaarts richting Patagonie. Vooral Calafate is bekend om zijn gletsjers en bergen. Het is er duur en koud en daarom ga ik het links laten liggen. Die avond hebben we ook weer kennis gemaakt met onze vrienden de israeliers. William had me in de bus er al over gevraagd. Ik zei dat hij ze nog meer zou tegenkomen. En ja die avond was het al zo ver. 4 stuks kwamen onze fijne babbel in het hostel verstoren. Dat waren William, een zwitser, nederlander en ik. De kerels waren stomdronken, luidruchtig en ambetant. Kende Belgie nog niet eens en Nederland was gelijk met weed. Naar Colombia gingen ze om massaal coke te snuiven. We hebben ze veel plezier gewenst en genegeerd. De hollander was ze kotsbeu en ook de zwitser had er weinig goeds over te vertellen. Er zijn er fijne tussen en die reizen ook meestal alleen en schamen zich zelfs voor de rest. s Avonds nog eens de site van RSCA gecheckt en wat ik toen zag kon ik moeilijk geloven. Er zit een mooi fotootje voor jullie bij jongens . Enjoy!!!
De dag erop zijn William en ik een wandeling gaan doen van een 6 uur en s avonds hebben we zelf wat klaargemaakt om te eten. Ondertussen ook Max (duitser) leren kennen die bij mij op de kamer ligt. s Avonds hebben we samen gedronken met nog een slovaaks koppel. Die kwamen van Calafate en hebben er gletsjers beklommen. Hun foto s waren ongelooflijk mooi. Heb ik het toch ook een beetje gezien. Met ons vijven en natuurlijk wat bier en wijn (een fransman erbij weet je wel) werd het weer een fijn avondje. En eindelijk kwam William ook eens los. Zijn engels is niet zo geweldig maar als hij iets zei in zijn droge "Allo allo" stijl lagen Max en ik plat.
Ondertussen is het al vrijdag en tijd voor William om te gaan. Hij heeft mijn blogadres gevraagd zodat hij de foto s kan zien voor de rest van Zuid-amerika. We hebben afscheid genomen en in de namiddag zijn Max en ik mountainbikes gaan huren. We hebben een mooi tochtje gemaakt van zo n 60 kilometer langs het meer op. Eerst waren we van plan de tocht nog wat langer te maken. Achteraf waren we blij dat we dat niet gedaan hadden. Het laatste stuk na de bierstop was temenes afzien. Meer dood dan levend zijn we dan toch terug in Bariloche geraakt. Zijn een restaurant ingedoken voor wat verfrissing en hebben daar ook maar gegeten. Ons gat deed pijn en de benen konden ook niet meer. We liepen rond als oude kreupelen. De tocht was zeer bergachtig en als je al een hele lange tijd niet meer aan sport hebt gedaan kan ik je verzekeren dat je dat voelt. Max is even oud als ik en woont in Frankfurt. Op de luchthaven moet hij vanuit de controletoren de vliegtuigen binnenleiden. Hij kan redelijk goedkoop vliegen en is ook al op vele plaatsen geweest en drinkt ook graag een pintje. We konden dan ook meteen goed opschieten met elkaar. In het hostel hebben we nog wat gedronken en tv gekeken. Hij heeft ook zijn spullen gepakt want s morgens vertrekt hij richting het zuiden. Daar heeft hij al spijt van want als hij het ticket niet geboekt had dan hadden we waarschijnlijk een auto gehuurd en zelf wat rondgetourd. Ik heb zijn lokaal gsm nr hier en het plan is om elkaar terug te zien in Cordoba. We zullen zien of dit ook gaat gebeuren.
Vandaag wat langer blijven liggen. Rustig gedouchet en ontbeten en wat gaan shoppen. Niks gevonden hier. Ben dus nog steeds op zoek naar een short. Goed gegeten en nu mijn relaas aan het neerschrijven. De foto s moet ik nog downloaden en nog een paar mails sturen. Daarna op het gemak een pintje drinken want het is Saint Patricksday en ze hebben hier verschillende Irish pubs. Dat gaat nog feesten worden waarschijnlijk. Ben nu ook terug alleen want iedereen is vertrokken. In het hostel is het ook vrij kalm. Ik hoop dat er nog wat gasten bijkomen want op het moment lig ik alleen op de kamer. Morgen is het dan mijn beurt om te vertrekken. Dan ga ik naar Mendoza. Naar het noorden en de warmte. Dat wordt weer een busrit van 20 uur. Voor de rest gaat alles zeer goed hier en de tijd vliegt al voorbij vind ik. Ben dikwijls in de war welke dag het nu juist is. Misschien nog een boek kopen voor in de bus want "Het parfum" had ik op 2 dagen al uit. Iedereen ook bedankt voor de fijne berichtjes op de blog en voor de mails die ik krijg. Blijven schrijven zou ik zo zeggen want anders ga ik jullie misschien vergeten. Tot de volgende...
Donderdag 1 maart, eindelijk is het dan zover. Na een mooie voetbalmatch in Genk en het bijhorende cafebezoek dat een beetje uit de hand was gelopen ben ik in Zaventem beland. Na het inchecken van mijn rugzak en het afwimpelen van de cameraploeg van vijf tv was het tijd om met de mannen nog een pintje te drinken. Gelukkig (of niet?) was het juist happy hour in die bewuste bar waar we zaten. De eerste vlucht van Brussel naar Londen verliep zeer vlot en daar heb ik de hele tijd de oogjes dicht gehad. Na 2 uurtjes wachten werd het tijd voor de volgende vlucht. Maar die zou heel wat langer gaan duren. Alles bijeen zo n 20 uur schat ik. Ook hier heb ik onmiddellijk proberen te slapen maar dat lukte niet zo goed. Ik heb nog geprobeerd om een filmpje te kijken maar dat lukte niet omdat ik telkens in slaap sukkelde. Ik was blij dat we in Sao Paulo nog een tussenstop maakte zodat ik mijn benen nog eens kon strekken. Dit ging natuurlijk weer niet door omwille van veiligheidsmaatregelen. Ik ben dan beginnen praten met het meisje dat naast mij zat. Ervoor heb ik niet veel gezegd omdat ik me temenes mottig voelde. Uiteindelijk hebben we dan besloten om samen een taxi te nemen.
Na een rit van een half uur werd ik gedropt aan mijn guesthouse. De taxichauffeur vertelde mij al dat dit ver van het centrum ligt. Terwijl ik het opgezocht had werd het voorgesteld dat het redelijk centraal lag. Eigenlijk had ik het al moeten weten want het heet: "End of the world guesthouse". Tijdens die rit viel het mij wel al op dat Argentinie er heel westers uitziet. De wegen zijn zeer verzorgd en liggen er goed bij. En terwijl we Buenos Aires zelf inreden moest ik direct aan Spanje denken. We hebben dan de kosten gedeeld en ik heb nog vlug het adres van Lucy opgeschreven. Na het inchecken heb ik me een beetje opgefrist en een internetcafe opgezocht. Ik kreeg bij het het inchecken een kamer met dubbel bed ipv het enkel bed dat ik gereserveerd had. Gelukkig ook aan dezelfde prijs. De kamer stelt echter niet zo veel voor. Ze is heel basic maar dat stoort me niet.
Ik ben dan Lucy gaan opzoeken en zij ligt dus pal in het centrum. Het heeft me toch wat tijd gekost om er te geraken. Eerst opzoeken waar het lag en dan mijn weg nog zoeken in het metrogedeelte en de drukte van Buenos Aires.Het is duidelijk dat zij niet aan het backpacken is want dit soort hotels is ver boven mijn budget. Zij blijft hier 10 dagen en dan vliegt ze naar Santiago voor nog eens 10 dagen. Vol goede moed zijn we dan de stad beginnen verkennen. Maar dit gedeelte is zo westers en vol van winkels, restaurants en alles wat we thuis ook hebben. Terwijl we hier aan het rondwandelen waren had ik dan ook nooit het gevoel dat ik in een ander continent zat. Zoals ik al zei deed dit alles mij constant aan Spanje denken. Na een paar uurtjes Buenos Aires kwam ik tot de conclusie dat ik zo snel mogelijk Spaans moet leren. Voor zo een wereldstad te zijn kennen de meeste mensen bijna geen Engels. Hier verschoot ik toch een beetje van. Een reden te meer natuurlijk om het zo snel mogelijk te leren. In de Lonely Planet hadden we ons oog laten vallen op San Telmo. Deze buurt staat bekend om zijn gezellige restaurants en cafes. We zijn er die avond niet geraakt omdat we ergens verkeerd gelopen zijn. Het stratenplan van Buenos Aires kan je vergelijken met een dambord en is dus helemaal ingedeeld als blokken. Zoals de meeste grote Amerikaanse steden. Omdat we zo ver verkeerd gelopen waren hebben we dat plan laten varen. Hoe het komt is ons nog altijd een raadsel maar het zal wel te maken gehad hebben met de vermoeidheid en het rondgapen naar al het nieuws.
De tweede dag zijn we er wel geraakt. Alleen jammer dat het die avond vollebak begon te regenen. Het is een heel gezellig buurtje om iets te eten en daardoor ook redelijk prijzig. Er was ook niet zo veel volk op de been en dat vonden we wel raar voor een zaterdagavond. Zal ook zijn omdat we voor 9 uur al op restaurant zaten. De argentijnen gaan meestal pas na 9 uur op restaurant. Maar ja we moeten ons nog aanpassen aan het zuid-amerikaanse ritme.Die avond ook weer een serieus stuk vlees op mijn bord gehad. Voor vleeseters is het hier een paradijs. Het tegenovergestelde van India. Na een paar biertjes zijn we die avond vroeg gaan slapen. In de namiddag hebben we weer een beetje rondgeslenterd in het centrum en nog een paar dingetjes gekocht die nodig waren zoals teenslippers, wc-papier, zonnecreme en een rekenmachientje. Ik geraak hier een beetje in de war omdat ze de dollar en pesso als munteenheid hebben. 1 dollar is ongeveer 3 pesso en 1 dollar is weer juist iets minder dan een euro. Vrij ingewikkeld allemaal in het begin. Ook met het geld moet ik er nog volledig inkomen. En voor het vervolg van de reis leek het mij nuttig om dit aan te schaffen.
Op de derde dag hebben we een bezoekje gebracht aan de volkse wijk La Boca. Was weer even zoeken om er te geraken. eerst de metro en dan de bus. Fijn was wel dat de metro op zondag gratis is. De juiste bus vinden was dan weer een zwaardere klus als niemand je verstaat en je Spaans beperkt is. Ik moet wel zeggen dat de Argentijnen zeer vriendelijke mensen zijn en je heel goed helpen. Het eerste wat we gedaan hebben is tickets regelen voor de match Boca Juniors-San Lorenzo. Voor 50 pessos was dit geregeld. Dit is ongeveer een 12 euro. Toch veel geld als je nadien op je ticket ziet dat het normaal 14 pessos is. Dat gebeurt als je ze op straat koopt. Het gaat er hetzelfde aan toe zoals in Barcelona, Milaan enz... Dan zijn we richting Caminito gewandeld. Deze buurt staat bekend om zijn gekleurde huisjes en de tango die er overal op straat gedanst wordt. De meeste foto s (die wat later komen) heb ik hier getrokken. In feite is het puur commerce. Je vindt er niks anders als souvenir winkeltjes en restaurants. Het is wel heel gezellig en een verademing na 2 dagen het centrum gezien te hebben. Rond 3 uur zijn we richting stadion getrokken en dit heeft zeker 3 kwartier geduurd voor we aan de juiste ingang waren. Hele straten en blokken worden helemaal afgesloten en ze sturen je op en af. Zelfs de eigen supporters wisten het niet meer. Aangekomen in het stadion hadden we geen plaatsen meer. De staantribune (3x goedkoper als zittribune)zat zo volgepakt dat we vanuit de catacomben toegekeken hebben. Hier zagen we ook alles wat op het veld gebeurde en eerlijk gezegd had ik ook niet tussen die menigte willen staan. Spijtig genoeg heeft Boca verloren met 0-3. De sfeer echter voor de match maakte veel goed. Ze blijven zingen, springen en hun team aanmoedigen. Een beetje zoals in Anderlecht dus. Ik heb een paar filmpjes gemaakt en je moet ze maar eens bekijken. Na de match hebben Lucy en ik een beetje afscheid genomen. We gaan nu ieder onze eigen weg zodat zij haar ding kan doen en ik me eens bezig kan houden met de Spaanse lessen. Volgende week zaterdag zien we elkaar terug om naar een grote technoparty te gaan ergens in Buenos Aires. Als die er ook werkelijk is natuurlijk.
Deze morgen was ik al om 7 uur wakker. Rond 10 uur de stad ingetrokken want ik wil nu zo snel mogelijk aan die Spaanse les beginnen. In de Loneley Planet een paar adressen opgezocht en er dan op uitgetrokken. Het ging allemaal goed tot ik het eerste adres opzocht en de nr nergens vond. Was ik weer helemaal verkeerd gewandeld. Een dik half uur voor niks gewandeld. Het eerste adres wat ik aandeed was al opgedoekt. Gelukkig was het tweede vlak in de buurt. Om 11u30 kwam ik er binnen en waar ik schrik voor had was dus waar. De lessen beginnen telkens op maandag. Gelukkig kon ik namiddag nog een les krijgen om half 2. niks aan de hand dus. Vlug het geld afhalen en eindelijk eens iets eten. Op 2 uurtjes had ik dan nog tijd genoeg. Toen begon de miserie eerst. Ik wilde 2000 pessos afhalen. Dan zou ik toekomen om de cursus(toch 250 euro) en de rest van de week te betalen. De automaat wou me dat geld niet geven. Ik ging telkens lager en lager en uiteindelijk kreeg ik maar 300 pessos. Dit nog zoeens gedaan en daarna was het gedaan. niks geld meer. Ik al schrik dat mijn rekening geplunderd was. Dit gecheckt en er staat nog genoeg op. Aan een bankier de situatie uitgelegd en die vertelde me dat hij dat nog gehoord had. Dit heeft iets te maken met een netfout. Het beste is contact op te nemen met de bank om dit op te lossen. Dus liefste ouders bij deze moeten jullie nog eens in de bres springen voor mij. Ik stuur hier nog wel een appart mailtje voor. Ik had dus geen geld genoeg om die cursus te betalen. Heb vlug een wisselkantoortje gezocht waar ze mijn euros konden wisselen. Ondertussen was de tijd aan het wegtikken en ik heb dan effe heel fel liggen stressen. Er spookte de grootste rampscenarios door mijn hoofd. Uiteindelijk heb ik alles juist op tijd gehaald. Gelukkig!!!
En toen kwam mijn eerste les Spaans. Ik kreeg die alleen van een vrouw. Dacht lekker relaxt een lesje te krijgen. Dat kon ik wel gebruiken nu. Wat bleek: die sprak dus ook geen Engels. Alles was dus constant in het Spaans en soms wist ik echt niet wat ze aan het brabbelen was. Het Argentijns Spaans is dan ook nog wat anders als het gewoon Spaans. Ze spreken bepaalde woorden en letters heel anders uit. Ik heb me volledig moeten concentreren die 3 uur. Het is meer dan 10 jaar geleden dat ik nog eens een les heb gekregen en dan nu dit. Dan begint een mens zich al eens af te vragen waar ben ik aan begonnen. Voor hun is het allemaal poepsimpel maar mijn hersenen zijn zoveel leerstof op korte periode niet meer gewoon.Je kan ook niks tegoei vragen want ze verstaat u toch niet. Ben benieuwd voor de rest van de week. Straks moet ik zelfs nog wat huiswerk maken en de rest van de avond ga ik de rest goed blokken. Ik wil daar morgen (dan in groep) geen mal figuur slaan. En hoe sneller ik er mee weg ben des te gemakkellijker het zal worden.
En hier houdt mijn verhaal voor de eerste dagen op. Al genoeg meegemaakt vind ik zo. En ik zit hier al 3 uur aan de pc om alles te doen. Verhaal typen, foto s downloaden en filmpjes op youtube zetten. En als klap op de vuurpijl is een hele groep musi musies(Israelies) mij aan het ambeteren. Constant vragen en klagen bij de internetkerel, druk op en-af lopen en luid praten. Welkom in de wondere wereld van het backpacken. Hasta Luego!!!
Ik ben Yves Lagoda een redelijke levenslustige kerel van 30 (hangt af van de situatie) en heb de smaak van het reizen 2 jaar geleden tegoei ontdekt. Jaren ervoor was het al een droom van mij om dit te doen. Er moet toch meer zijn dan het hele jaar hard werken en eens 2 weekjes op vakantie gaan dacht ik zo. Het is er toen nooit van gekomen omdat ik niemand vond die me wilde vergezellen (kan ik soms wel begrijpen) en ook wel omdat de financien indertijd het niet toelieten. Het bleef bij de citytrips doorheen Europa en de buitenlandse reisjes met het werk. Mijn job is tentenbouwer en hierdoor ben ik ook op vele plaatsen in Europa geweest waar ik anders nooit zou komen. Dat was ook niet mis, toch het smaakte naar meer.
Na een weekje Barcelona met vrienden kwam er het idee om eens naar Thailand te gaan. De plannen waren gemaakt en gelukkig hielden we ons beiden aan ons woord. Die 6 weekjes vlogen om en ik ontdekte dat dit leven mij wel aanstond. Ik wilde meer en dat kwam het jaar erop. Het werd 3 maanden India en deze keer alleen want ik wou ook ontdekken hoe dat zou zijn. In het begin was het soms moeilijk maar dit heeft misschien ook met het feit te maken dat het India was. Na een korte aanpassingsperiode ben ik er dan vanzelf ingerold. Terwijl de dagen er voorbijgingen begon er al een nieuw plan te broeden.
Als ik terug kwam wilde ik zo snel mogelijk een jaar loopbaanonderbreking regelen. Dit is gelukt en dus de reden waarom ik nu een jaar kan gaan rondtrekken in Zuid- en Centraal-Amerika. Dit continent heeft me altijd al aangesproken. Alleen het Spaans hield me een beetje tegen omdat ik het niet ken. Nu heb ik echter tijd genoeg om het te leren. We zullen zien wat het geeft. Ik heb er in alle geval wel goesting in. Het enige wat tot nu toe vaststaat is dat ik 2 maart land in Buenos Aires (Argentinie). Daar kan het avontuur dus beginnen. In mijn gedachten heb ik wel al een kleine planning gemaakt. De kans zit er natuurlijk dik in, eens daar, dat die plannen weer volledig veranderen. Alleen van deze landen ben ik vrij zeker dat ik ze een bezoekje ga brengen: - Argentinie, Bolivia, Peru, Ecuador, Colombia en Mexico.
Hier zijn nog een paar mooie spreuken in verband met reizen die ik op andere sites vond. Ze beschrijven perfect de essentie van het reizen voor mij: - De kunst van het reizen is om je overal thuis te voelen... - Het is beter een mijl te reizen dan 1000 boeken te lezen... - Niemand keert terug van een reis zoals hij vertrokken is... - Reizen is het hart verwijden... - Het maakt niet uit hoe lang de weg is als er aan het einde maar een waterput is... - De wereld is een boek. Wie niet reist leest enkel 1 bladzijde... - Als u uw vooroordelen wilt kwijtgeraken moet u reizen... - Reizen is naar jezelf kijken tegen een andere achtergrond...
Eerst en vooral allemaal welkom op deze site. Het is de bedoeling dat iedereen op het thuisfront me een beetje kan volgen tijdens mijn tocht door Zuid-en Centraal-Amerika. Omdat ik deze keer een jaar wegblijf heb ik de moeite gedaan om deze site op te starten. Hopelijk ziet het er een beetje ordelijk en verzorgd uit zodat het vlot leest. Hier ga ik dus al mijn verhalen en gebeurtenissen neerschrijven. Ik ga ook proberen zoveel mogelijk foto's op deze site te plaatsen. En als het lukt ga ik jullie ook nog proberen te verrassen met korte filmpjes. Maar of dit laatste gaat lukken weet ik zelf nog niet. Dat wordt afwachten dus.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
