Rond een uur of 9 was ik weer helemaal klaar en ben toen gaan informeren bij Brad en Leanah. Zij gingen de pampastour regelen en dan had ik nog even tijd om het internet te gebruiken. Om 11 uur vertrok onze bus en ik dacht zeker als ik om half elf in het hotel ben hebben we tijd genoeg. De vrouw van het reisbureau vroeg meteen of ik Yves was. Brad en Leanah waren al weg en de plaats waar de bus vertrok was een 25 minuten van het hotel. Nu kreeg ik het toch even benauwd. Ineens moest alles heel snel gaan. Heb onmiddellijk de pampastour betaald, het busticket hadden zij al betaald en ik moest nog een taxi regelen. De vrouw zou er eentje bellen en dan moest ik 10 minuutjes wachten. Zoveel tijd had ik niet meer. Vlug mijn rugzak gaan halen, afscheid genomen van het frans koppel en naar onder gestormd. Gevraagd aan de vrouw of ze de busmaatschappij wilde opbellen om te zeggen dat ik iets later zou zijn. De straat opgelopen en de eerste de beste taxi tegengehouden. Diue vertelde me dat het een kwartiertje tot 20 minuten rijden was. Dan zou ik het nog juist halen en daardoor begon ik een beetje te relaxen. Toen ik uitstapte zag ik geen Brad of Leanah. Er stonden een vijftal bussen en geen een van hen stond op het punt te vertrekken. Voor niks me zo gehaast. Een paar minuten later kwamen Brad en Leanah ook aangehijgd. Zij hadden op de post een pakketje opgestuurd en dachten ook dat ze de bus zouden missen. Het mooiste van al was dat de bus pas om half 2 afreed. Ondertussen had ik mij al een 4-tal blikjes bier soldaat gemaakt. Zo ging het wachten een beetje sneller voorbij. We waren ook met een ander koppel aan de praat geraakt. Alex en Julia uit Duitsland. Na 2 uur rijden stopte de bus ineens langs de weg. Bleek er iets te schelen aan de motor. We zijn dan buiten in het gras gaan zitten en hebben de kaarten bovengehaald. Daar hebben we de hele tijd gezeten tot het donker en koud begon te worden. Toen zijn we naar het restaurantje iets verder gegaan. Daar heb ik vis met rijst gegeten en hebben we een fles rum gekocht om ons op te warmen. Ik schat dat we toch een dikke 5 uur stil hebben gestaan. Er moest iemand van La Paz komen om een stuk na te brengen. De 2 koppeltjes waren er zich in aan het opjagen. Onze pampastour starte namelijk al de dag erop. Ik vond het allemaal geen probleem en zag er de lol van in. s Avonds zijn we dan terug kunnen vertrekken. De fles met rum cola ging nog even rond en kort daarna lag iedereen goed te pitten. Behalve ik weer. Het was onmogelijk om mijn raampje gesloten te houden. Door de slechte weg ging het altijd vanzelf terug open en kwam er een koude wind binnen. De eerste uren heb ik me bezig gehouden met muziek te luisteren. Ik kon toch niet slapen. De boliviaan langs mij nam het zich ook nogal breed. Heb hem regelmatig wakkergeduwd. Normaal moest hij langs het raam zitten. Hij vroeg me om te wisselen en ik stemde toe. Achteraf had ik dat beter niet gedaan. Dan had ik niet de hele rit met muts en kap op moeten zitten omdat de koude wind binnenkwam. Tegen de morgen ben ik dan toch in slaap gesukkeld.
Rond 10 uur werd ik wakker omdat de bus stopte. Het werd tijd om iets te eten. Daarna heeft de bus nog 5 uur gereden. Om 15 uur kwamen we aan in Rurrenabaque. Julia was helemaal door het dolle heen na de 28 uur bus. Heel hun planning viel nu in duigen omdat ze een pampastour en jungletour geboekt hadden en daarna ook al meteen hun vlucht. Ze vroeg ook aan de kerel die in het kantoortje zat om een vergoeding te krijgen omdat het zo uit de hand was gelopen. Wat ik hun op voorhand al verteld had kwam ook uit. Ze hadden amper oor naar wat onze eisen waren en lachtte er eens goed mee. Na een maand Bolivia begin ik ze al een beetje te kennen en kan je je beter neerleggen met hun mentaliteit. Zo bespaar je jezelf een hoop frustraties. Even was er ook nog paniek toen een tas van Brad en Leanah niet onmiddellijk opdook. Leanah stond toen ook op het punt om te breken en ik ben haar dan maar wat gaan troosten. De tas bleek ergens onderin te liggen en de glimlach kwam ook weer boven. Met ons allen op dan naar een hotelletje. Na een goede douche zijn we naar het reisbureau gegaan. Daar was het geen probleem om de tour een dag later te doen. Al bij al was dit nog het beste als je het mij vraagt. Als we om 6 uur s morgens aangekomen waren en 2 uurtjes later aan die tour begonnen waren dan waren we na een paar uurtjes helmaal uitgeteld geweest. s Avonds zijn we zoals elke toerist terecht gekomen in de moskitobar. Daar hebben we nog wat gekaart en gedronken tot het tijd was om te gaan slapen.
s Nachts wakker geworden van de haan die een paar meter verder weer de interessante moest uithangen. Ineens had ik het ook heel koud en heb ik mijn kleren moeten aantrekken. De rest van de morgen geen oog meer dichtgedaan en blij dat ik kon opstaan. Na onze spullen afgegooid te hebben zijn we een stevig ontbijt gaan nemen. De dag ervoor had ik al gezien dat er 2 belgische meisjes en een hollander in onze groep zaten. Elke het vlaamstalig meisje was het vriendinnetje van Wim de hollander. Zoe was een waals meisje maar sprak heel goed nederlands en engels. Verder was er nog een duits meisje en een ander koppel. Zij was frans en hij was ook een waal. Dit zal ik wel niet meer tegenkomen denk ik dat er zoveel belgen in een tour samenzitten. Het eerste stuk was 5 uur in een jeep zitten die over een uiterst slechte weg reed. En we zaten dan ook nog eens als sardienen op een hoopje. Onderwegen hebben we een luiaard in een boom zien hangen. Het was te veraf voor mijn camera. Voor de rest gebeurde er tijdens die tocht niet veel opwindens. Was blij toen we aan de rivier arriveerde en konden inschepen in het kleine bootje. We waren nog geen 5 minuten aan het varen of we zagen de eerste roze dolfijnen. Spijtig genoeg heb ik ze niet kunnen vastleggen op mijn camera. Op de een of andere manier lukt het mij nooit om op het juiste moment af te drukken. Erna zie je altijd alleen maar een beweging in het water. Vorig jaar in Goa was het juist van hetzelfde. Na 10 pogingen ben ik er dan ook mee opgehouden. Deze camerea is ook niet geschikt om beesten te fotograferen. Dan moet je al een camerea met een telelens hebben. En ik heb ze met mijn eigen ogen gezien, dat is al meer dan genoeg. Onderwegen kwamen we ook een hele hoop wilde vogels tegen. Ook arends, buizerds, valken, ooievaars... Ik denk dat ik een 3 tal foto s heb van een of andere rare vogelsoort. Die ik gefotografeerd heb leken wel een beetje dood. Dacht al dat ze er een paar opgezette vogels tussengeplaatst hadden om de sukkelaars zoals ik toch ook een fotootje te gunnen. In verschillende bomen krioelde het ook van de aapjes. En dit is altijd een plezier om naar te kijken. Heb dan altijd het idee dat ik verschillende vrienden aan het observeren ben. Ze laten zich ook altijd vrij goed fotograferen. Na een paar uurtjes begon ik het al een beetje gezien te hebben. We zaten daar maar constant in dat bootje en nu en dan vloog er iets voorbij of zat er iets langs de kant. Ik zat helemaal tegen de rugzakken en andere goederen. Dat was de beste plek omdat ik zo op de rugzakken kon liggen en het landschap mooi aan me voorbij kon laten glijden. Al de andere hoorde ik al een beetje grommellen omdat ze niet echt comfortabel op de houten bankjes zaten. Tijdens de hele tocht moest ik ook de hele tijd hoesten en dat stond me niet echt aan. We passeerden allerlei kampen die opgetrokken waren langs de waterkant. Opeens stopte onze gids en wisten we ook meteen wat ons kamp was. Het was gebouwd op een moerasachtige ondergrond en het hele kamp was onderstud door een palenconstructie. Was knap gebouwd. Er waren 4 slaapzalen een eetruimte en een keuken. Iets verderop waren de douches en wcs. Er liep ook een looppad naar een uitkijkpunt. Daar was het mogelijk om te genieten van de zonsondergang. Dat hebben we dan ook maar gedaan met een heerlijk fris biertje. Het avondeten was heel lekker en uitgebreid. Hierna was het tijd om de pitslampen boven te halen want we gingen krokodillen spotten. Of kaaimannen of alligators. Veel verschil zie ik niet tussen deze lieve beestjes. Als je met een licht op hun schijnt dan reflecteren hun ogen. Je ziet dan in de verte rode puntjes. Iedereen in de boot schoot in de lach toen ik met mijn opwindbare pitslamp tevoorschijn kwam. Eerst dachten ze dat het geluid uit de oevers kwam van een of ander raar beest. Onze gids Roberto is een echte kenner. Hij stuurde het bootje zo dicht mogelijk tot dat wij ook iets zagen. Echt grote beesten waren het niet. Ik vond het een beetje tegenvallen. Had grote gevaarlijke beesten verwacht. We moesten heel goed kijken om er in de verte een paar te kunnen zien. Ook nu was het hopeloos om foto s te trekken. Die avond ging iedereen vroeg naar bed. Onder mijn bed hadden de poes en haar jongen zich genesteld. 4 kleine bandieten van ongeveer een maand oud.
Die nacht bijna geen oog dicht gedaan en wel omwille van al deze redenen: de rare geluiden van alle beesten in deze pampas, het ongelooflijke luide gesnurk van Eric(wou hem in de pampas gooien) de menden die midden in de nacht naar de wc moesten, en de kleine bandieten die door de kamer opvlogen. Het ergste was het dierengeluid van Eric. s Morgens toen ik opstond voelde ik me niet bepaald fit. Na een stevig ontbijt ging het een beetje beter. Om 9 uur vaarden we af om anacondas te gaan zoeken. Tijdens dit boottochtje voelde ik de vermoeidheid terugkomen en ik begon me ook steeds slechter en slechte te voelen. Na een tochtje van een paar uur kwamen we dan aan in de savanne. Daar moesten we door een soort grasvlakte wandelen die onder water stond. We hadden dan wel botten gekregen maar die van mij waren helemaal niet waterdicht. Het water stond op verschillende plaatsen ook veel hoger dan onze laarzen. Het krioelde er van de muggen en de mieren. Ik voelde me steeds slechter voelen en die anacondas interesserde me geen reet meer. Er waren ook 3 andere groepen het gebied aan het uitkammen. Op een gegeven moment zag ik iedereen bijeen troepen. En ja hoor er werd een anaconda gevangen. Ik er ook maar naar toe om het eens te bekijken. Roberto had ons de avond ervoor verteld dat het niet goed is voor slangen als ze in aanraking komen met insektenspray die wij mensen dragen. Natuurlijk wordt die slang in verschillende nekken gelegd voor de foto. En als het arme beest dan in aanraking komt met die insektenspray sterft ze binnen de 4 dagen. Natuurlijk ging het beestje vlot rond en werd het gedragen als een slinger in een kerstboom. Ik gruwde er helemaal van en begon me een beetje schuldig te voelen. Enkel de mensen van onze groep deden dit niet. Ik had goesting om ze allemaal eens duchtig tegen hun oren te meppen. Het staat stoer om later zulke foto s aan familie en vrienden te laten zien. Ik begon al spijt te krijgen dat ik aan deze tour meedeed. Het is beter om de toeristen weg te houden van zulke unieke natuurplaatsen. Ze verpesten het toch maar. En de beestjes worden er niet beter op. Was blij dat ik hier uit dit gebied kon en heb me op de terugweg te slapen gelegd in het bootje. Bij aankomst stond het middageten al te wachten. Dit was weer voortreffelijk. Ik voelde dat er iets aan het broeien was in mij en daarom meette ik mijn koorts. Hola lalala 39 graden gaf de thermometer aan. Ik kreeg van Elke meteen pillen en heb die dan ook maar genomen en mij neergelegd de hele namiddag. De anderen gingen allemaal de volgende activiteit doen. Met de dolfijnen in de rivier zwemmen. Ik vond het niet erg dat ik dat moest missen want ik geloofde er geen dikkepit van dat deze beestjes met ons zou komen spelen. Roberto had ook al verteld dat de dolfijnen gestrest raakten van al de toeristen die er kwamen. Waarom stoppen ze dan ook niet gewoon met die zever. Het is toch het welzijn van de beesten dat primeert in parken dacht ik zo. En dan zie je weer dat het belang om geld de bovenhand haalt. Er wordt alles aan gedaan om de toerist te lokken en tevreden te stellen. Ik heb mijn eigen nu al voor genomen om aan zulke tours niet meer deel te nemen. s Avonds ging het alweer een beetje beter met mij en begon mijn neus volle bak te lopen. Heb nog even gedacht dat het malaria was maar volgens Roberto was het een griepje.
Die nacht al een pak beter geslapen en ook helemaal niet wakker geworden rond 5 uur om de zonsopgang te zien. Ik had die morgen zelfs een douche genomen om me wat frisser te voelen. En dat hielp. Na het ontbijt zijn we dan op piranhas gaan vissen. Dit was wel plezant. Je voelde ze constant aan je lijn bijten. Het was heel moeilijk om ze boven te halen omdat deze beestjes supersnel zijn. Ik vond het heel boeiend om er mee bezig te zijn. En wie mij kent weet dat vissen mij niks zegt. Dit was gewoon de vislijn in je hand en je voelde elke beweging. Het was een kwestie van tijd voor ik er eentje zou vangen. Elke lachtte er mee dat ik zo supergeconcentreerd bezig was. Hierop antwoordde ik dat ik binnen de 15 minuten beet zou hebben. Algemene hilariteit in de boot door mijn grootspraak. 5 minuten later had ik prijs en was de eerste die een piranha bovenhaalde. Zo fier als ne gieter natuurlijk en de andere met grote verwondering aan het kijken. Even later haalde ook Roberto er eentje boven en daar bleef het bij. Dit vond ik wel een plezante activiteit en hier doe je helemaal geen kwaad mee. De piranhas zijn namelijk zo snel dat ze meer eten als gevangen worden. Na het middageten was het tijd om te gaan. Na een 2 uur boot stond er ons weer een aangename jeeptocht te wachten. Deze keer was het niet zo erg omdat we al de hele dag aan het zetten waren. Heb de laatste tijd ook nogal wat afgekaart. Sommige spelletjes al met meer plezier dan de andere. Rond 18 uur kwamen we terug aan in Rurrenabaque. Moe en uitgeput in mijn geval. Ik had weer het gevoel dat de koorts teruggekomen was en dat klopte ook toen ik mijn koorts weer neette. De hele dag heb ik ook liggen snotteren. Het was lang geleden dat ik het nog zo erg had zitten. Ik voelde me maar heel miserabel. Er nog wat dafalgans binnen gegooid en met de rest van de groep die avond uit gaan eten. Het was happyhour in de moskitobar en na 2 sex on the beach ging het mij weer al heel wat beter. Met de gasten hebben we samen ook nog een uurtje gepoold. Toen iedereen ging slapen ben ik samen net Alex in de plaatselijke karaokebar nog een pintje gaan drinken.
Die morgen afscheid genomen van Leanah en Brad want ik moest om 8 uur mijn bus nemen. Zij gingen het vliegtuig terug nemen omdat ze een beetje in tijdsnood beginnen te zitten en helemaal niet meer wilden meemaken wat we op de heenweg hadden meegemaakt. Om 8 uur was ik ter plaatsen en ik betaalde mijn ticket dat ik gereserveerd had. Ik moest wachten tot half twaalf. Dan zou de bus vertrekken. Dat begon weer goed dacht ik zo omdat ze mij vrijdag vertelde dat de bus om 8 uur zou vertrekken. Dan maar teruggewandeld naar het hotel en Brad en Leanah terug opgezocht. Die moesten hun vlucht nog regelen. Ze hadden dat gevraagd aan de vrouw van het reisbureau maar die had hun op een veel te late datum ingeboekt. Hier in Bolivia kan je beter zo veel mogelijk zelf regelen. Brad bleef in bed liggen en dan ben ik maar met Leanah meegewandeld. Die avond was het beginnen regenen en de hele voormiddag was het nog steeds van dat. En omdat de startbaan hier bestaat uit een strook gras worden de vluchten bijna allemaal afgezegd bij fel regenweer. Na de vlucht geregeld te hebben gingen we voor een ontbijt en daar kwamen we Eric en zijn vriendin tegen. Die waren ook aan het wachten op hun vluchtgegevens. Zij vlogen met de andere maatschappij. Het grappige was dat het restaurantje juist in het midden van deze 2 maatschappijen in lag. Telkens zeiden ze dat ze binnen een half uurtje moesten terugkomen omdat ze dan meer zouden weten. En Leanah en Eric om beurten gingen ze checken en natuurlijk kregen ze dan te horen dat ze binnen een 20 minuutjes, half uurtje of uurtje eens moesten terugkomen. Die gekken deden dat ook nog. Zo zot kregen ze mij niet hoor. Om kwart na elf heb ik dan nog maar eens afscheid genomen en ben naar de bus gewandeld. Tot mijn grote verbazing was deze bus wel heel stipt en ik was maar juist op tijd. Een minuut later en ik had ze gemist. In deze bus had ik wel minder beenruimte als de ander. De eerste uren stopte die ook heel veel en er kwam volk in het gangpad te staan. Ben onmiddellijk beginnen lezen en voor ik het wist was het donker. Dan maar de i-pod opzetten want het was helemaal nog geen tijd om te slapen. s Avonds om 9 uur stopte de bus een laatste keer om te eten.
Maandagmorgen al vroeg uit de veren om alles te pakken. Na de deathride zouden Brad, Leanah en ik immers in hotel Esmeralda overnachten ipv onmiddelijk terug te keren naar La Paz. Als eerste stond ik te wachten aan het kantoortje van Madness Bikes. Na 10 minuten begon het al vol te stromen en het bleek dat we met een hele grote groep zouden zijn. Dat is natuurlijk niet zo plezant. Zaterdag bij de inschrijvingen bleken er maar 6 personen te zijn. Met 2 busjes reden we dan af naar de befaamde doden weg van Cumbre naar Coiroco. Een busje bestond uit alleen maar israeliers en die zag ik liever niet dan wel. Onze gids benadrukte ons er op dat we altijd achter hem moesten blijven en nooit langs rechts mochten voorbij steken. In La Paz hadden we al een broek, vest, helm en handschoenen gekregen ter bescherming. Het eerste stuk dat we reden was over de openbare weg en ging goed bergafwaarts. In het begin is het een beetje wennen. Eens je de fiets een beetje kende was het tijd om volle gas naar onder te gaan. Ik denk wel dat we soms snelheden van 70 km/h haalde. Het landschap was ook heel mooi tijdens de afdaling. Daar had ik echter weinig oog voor want ik kon me beter concentreren op de weg en mijn medebikers. En dat was soms wel nodig. Onderwegen namen de medewerkers van Madness Bikes foto s en filmpjes voor de cd die we achteraf zouden krijgen. Een mooi souvenir zo bleek later. Ergens onderwegen moesten we plots 25Bs betalen om de rest van de weg te kunnen fietsen. Dit was een paar maanden geleden nog niet en weer een extra inkomst op de kap van de toerist. We stinken toch van het geld redeneren ze hier. Daar kroop ook het grootste deel van de israeliers in het busje omdat we een heel stuk bergop moesten fiesten. Te mottig om hun een half uurtje moe te maken. Dit stuk klimmen ging echt wel af omdat we op een grote hoogte aan het fietsen waren en de helm me het ademen bemoeilijkte. Die had ik dus al snel van mijn hoofd gezwierd. Ik was nu ook te dik aan en begon al snel te transpireren als een rund. Aan het begin was het ijskoud om af te dalen. Met mijn tong uit mijn bek kwam ik dan toch aan en was fier dat ik volgehouden had. Daar stond het groepje losers aan het busje te roken en het druk uit te leggen. Zelfs onze oude boliviaanse begeleider had het gehaald. Hij stond te hijgen en we dachten allemaal dat hij erin zou blijven. Hier kregen we een eerste versnapering en een flesje water. Dat was meer dan welkom. We hebben dan nog een stukje afgedaald en een kleine beklimming gemaakt. Hier kwamen we uit aan een zandweg. De echte deathride kon nu beginnen. Alle fietsen werden goed gecontroleerd. Ik kon de mijne al onmiddellijk wissellen omdat mijn versnellingen niet goed werkten. Het eerste stuk reden we samen naar onder en hier heb ik me alweer eens stevig liggen opjagen in ons groepje losers. Ze waren constant aan het springen en van links naar rechts aan het rijden. Heel onverantwoord dus. Verbaasde me ook niks dat ik later te horen kreeg dat in de dodenbocht al een stuk of 8 israeliers in de afgrond zijn beland. Deze zandweg was kicken en ook wel gevaarlijk. Na de eerste stop werden er groepen gevormd. De snelle en ervaren rijders, de middelmatigen en dan die het een beetje trager willen doen. Ik zat in het eerste groepje en het tempo van afdalen lag heel hoog. De begeleider en 3 andere gasten moest ik altijd een stuk voorlaten. Die mannen namen me wat te veel risicos. Op mijn eigen tempo ben ik naar onder gevlogen en dit was echt wel de moeite. Ik vond het alleen jammer dat er zoveel gestopt werd en de afdaling op zich duurde ook niet zo heel lang. Die dag zijn we van 4600 meter naar 1300 meter afgedaald. Ik kan het iedereen aanraden om het eens te doen. Het is een hele belevenis. Eigenlijk zou ik die hele zandweg wel eens op mijn eigen willen afdalen. Zonder die vele stops en het gehinder van de anderen. Aangekomen in de vallei was het tijd voor wat biertjes. En die smaakten. Het was hier ook een prachtig weertje. Aangekomen in hotel Esmeralda had ik mijn intrek genomen in een kamer voor 4 personen. Hier heb ik wel 5 minuten hard voor moeten onderhandelen. Ze hadden me gezegd dat deze kamer 5 dollar kostte maar de bazin wou er nu 7 voor omdat ik er alleen in lag. Heb haar duidelijk gemaakt dat dit dikke bulshit was en dat dat niet mijn probleem was of die kamer vol lag of niet. Met mijn laatste dreigement dat ik dan een kamer in het dorp ging zoeken stemde ze dan toch toe. We hebben er genoten van het zwembad, het prachtige uitzicht en de gratis pooltafel.
De dag erop hebben we wat rondgehangen in hotel en geprobeerd om vervoer terug te regelen naar La Paz. Madness Bikes had ons beloofd om de dag erop met de volgende groep terug mee te rijden naar La Paz. Nu was die groep echter zo klein dat ze een jeep hadden en er voor ons geen plaats meer was. Rond 14 uur kwamen de eerste afdalers binnen van andere maatschappijen. Hier rondgevraagd of we eventueel met hun terug meekonden naar La Paz. Met eentje konden we mee en die vertrokken om 15 uur. Nog tijd genoeg dus om vlug een pizzaatje te eten in het dorpje. Iets voor drie waren we terug maar het busje was toen al verdwenen. Dan zat er niks anders op dan een bus richting La Paz te nemen. Die kostte ons wel 15 Bs. Na een vermoeiende en krappe busrit van 3 uur kwamen we dan uiteindelijk in La Paz aan. Daar zijn we ingetrokken in El Solario omdat ik bericht had gekregen van Jeroen en Debby dat zij daar zouden logeren. Ben hun gaan opzoeken. Zij lagen juist in hun bed. Ze waren stikkapot van hun 3 daagse bergbeklimming. In het kantoortje van Madness Bikes zijn we onze cd en t-shirt gaan afhalen. Achteraf hebben we een gezellig en goed arabisch restaurantje gevonden. We hadden er een mix genomen van verschillende menus. Dit smaakte verukkelijk. Na het beeindigen van de anderhalve liter fles wijn zijn we richting ons hotelletje gewandeld. Daar aangekomen moest ik onmiddellijk naar het toilet en spoot alles eruit. Vlug ne immodium geslikt en midden in de nacht ben ik nog 1x moeten gaan.
De dag erop niks last meer gehad. In de voormiddag ben ik nog eens naar een internetshop gegaan om mijn blog nog eens bij te werken. Dit was alweer een tijdeje gelden. De eerste 2 fotoreeksen waren vrij snel geplaatst. Sneller dan ik verwacht had. De derde bevatte wat meer foto s en duurde ook meteen langer. Tijd was ook weer heel snel op aan het geraken. Ik had afgesproken met Brad en Leanah om 12 uur. Ik had heel mijn tekst van La Paz toegevoegd en ging nog vlug effe checken of die er ook daadwerkelijk opstond. Tot mijn grote verbazing was de tekst helemaal in het wit geplaatst. Alle letters waren dus gewoon wit. Een heel uur weer voor niks liggen typen. Gelukkig had ik niet veel tijd om me er druk over te maken. Heb alles vlug afgesloten en terug naar het hotel gewandeld. Het plan was om onmiddellijk naar Ollivers travel te gaan. Een cafe waar je kan eten en om de champions league finale te kijken. Alleen hadden Leanah en Brad het ineens in hun hoofd gekregen om de pampas tour te gaan regelen. We hebben een uur in een reisbureau gezeten en ondertussen hadden ze nog niks geregeld. In Ollivers travel hadden we ons al snel goede plaatsen ingenomen in de zithoek. Ons eten besteld en ook meteen het bier laten aanrukken. Ondertussen bewgon het goed vol te lopen en ik was maar wat blij dat we zo vroeg gekomen waren. De match was nog geen 3 minuten bezig toen ineens onze televisie uitviel. Daar gingen onze goede plaatsen. Om op de andere tv te kunnen volgen moesten we nu rechtstaan en wel helemaal vanachter. Dat was dus weer flink balen. De ierse kerel gaf niet op en deed er alles aan om de tv te repareren. En het lukte ook nog bij wonder. Bleek er gewoon een kabeltje achter in de tv los te zitten. En zo zagen we een paar minuten voor rust Milaan 1 0 voor komen door een lullige goal. Toen wist ik het al hoe laat het was. Na de match kreeg iedereen een gratis tequilla shot en zijn we nog even blijven hangen. In het hotel hebben we nog geinformeerd naar vluchten naar Rurrenabaque. Die bleken uitgesteld omdat het er volle bak aan het regenen was. Er bleef maar 1 optie over en dat was de lange busrit van 18 uur nemen. Voor mij was dit niet zo erg omdat die 400 Bs goedkoper was en ik toch tijd genoeg had. We hebben dan nog een uurtje over "the witches market" gewandeld en zijn terug richting Ollivers travel gewandeld omdat Brad er een boek wilde wisselen. Daar hebben we nog wat gedronken tot het tijd was om Jeroen en Debby op te pikken in het hotel. Die bleken ook goed in de wind te zijn. Zij hadden de voetbal ergens anders gevolgd en hadden het bier ook goed laten vloeien. Samen zijn we dan iets gaan eten en hebben we wat kunnen bijpraten. Jeroen had de top gehaald van hun 3daagse beklimming maar hij was wel tot het uiterste moeten gaan. Op die hoogte is het heel moeilijk ademen en elñke inspanning is een hel. Als ik die verhalen hoor denk ik toch niet dat het iets voor mij is. Na het eten ben ik nog door op stap geweest en ben in 2 discotheken terechtgekomen. De eerste was wel plezant maar in de 2de heb ik het al na 15 minuten voor bekeken gehouden. Het was ondertussen ook al 4 uur. Tijd om te gaan pitten.
s Morgens om 6 uur kwamen we aan in La Paz. Samen met een belgisch koppel nam ik een taxi naar een hotel. Dat bleek vol te zitten en gaf ik de laatste kamer aan het meisje dat ons vergezelde. Mijn LP dan maar bovengehaald en richting hotel Torino gewandeld. Daar heb ik de kamer gedeeld met 2 andere gasten. We hebben s morgens een beetje gechild en tegen 10 uur zijn we een pub gaan opzoeken om de FA-cup te zien. Die werd gewonnen door Chelsea en stelde niet zo veel voor. Om 13 uur ben ik dan naar Plaza San Francisco gewandeld om Brad, Leanah en Jos terug te zien. Tijdens een maaltijd werden de verhalen van de busrit uitgewisseld. Erna ben ik mijn foto s gaan laten branden. Dit was weer een hele onderneming. Ik had voor 740 MB foto s en op de cd was maar plaats voor 700MB. Heb er een heel deel dus niet opstaan. Na het branden ben ik die onmiddellijk gaan controleren in een internetshop. Bleek dat de foto s van de 2de memorycard er niet op stonden. Ik dus terug gegaan naar de fotozaak en het rustig uitgelegd. Hij heeft dan een volledige cd gemaakt voor die 2de memorycard en nu had ik dus toch alle foto s. En hij rekende me niks meer aan. Een geluk bij een ongelukje. Even later zijn we dan met ons alle uitgegaan. Heel lang hebben we het niet uitgehouden. De vermoeidheid en het vroege drinken zorgde ervoor dat ik om middernacht al in mijn bedje lag.
Die avond heb ik een paar uurtjes heel vast geslapen tot dat die 2 gasten iets kwamen halen op de kamer. Toen was het gedaan met slapen voor mij. Dit kwam ook door de parketvloer die er lag. Die kraakte geweldig hard. Het minste dat iemand in de gang liep hoorde je al. Na een goede warme douche ben ik dan richting internet gegaan. Daar kon ik mijn foto s niet plaatsen en ben dan maar even msn opgegaan. Om 11 uur ben ik Scott gaan uithalen omdat die mee wou gaan om de San Pedro gevangenis te bezoeken. Die gevangenis ligt midden in het centrum aan een mooie, rustige plaza. Bij de eerste poging werden we weg gestuurd omdat het tegenwoordig verboden is om de gevangenis te bezoeken. Er hangt hier ook een bordje aan de muur dat het verboden is om de gevangenis te bezoeken. Na een biertje op de plaza werd het tijd om nog eens te proberen. We gingen in de rij staan met al de bolivianen. Eens we aan de beurt waren werden we de toegang weer geweigerd. We bleven een beetje voor de poort staan en ineens deed er iemand teken dat we moesten wachten. Ik zag dat het een blanke was. Een minuutje later kreeg ik een briefje in mijn handen geduwd. Het was Sebastian, een hollander. Als we binnen wilden moesten we 150Bs per persoon betalen. Dit vonden we veel te veel en na nog enkele briefjes uitgewisseld te hebben mocht ik ineens met hem praten. We moesten wachten tot de kolonel weg was en dan zou de sergant ons wel binnen laten mits betaling van 150Bs per persoon. Buiten dan nog eens overlegd met de anderen. Die vonden het veel te veel. Een paar minuten later keek ik naar de poort en werd er druk gewenkt dat ik moest komen. Ben dan naar binnen gewandeld en eens de poort dicht was stond ik daar op de binnenkoer tussen al die gedetineerden en hun familie. Ik vroeg onmiddellijk aan Sebastian of ik nu 150Bs moest betalen. Dat was dus het geval en ik was er mooi ingelopen. Sebastian had een boliviaanse lijfwacht die hem en mij moest beschermen. Ik was er toch niet gerust in. Hij vroeg me al onmiddellijk om te betalen maar dat weigerde ik omdat ik het niet vertrouwde met al die criminelen rond mij. Ik maakte hem duidelijk dat ik zou betalen als we ergens rustig alleen waren. Terwijl we weg wandelde van de binnenkoer zag ik Brad nog wat gebaren maken. Ik wist ook niet goed wat er ging gebeuren en gebaarde dat ze buiten maar moesten wachten op mij. Sebastian werd 2 jaar geleden gepakt op de luchthaven met 7 kilo cocaine. Ervoor had hij al 2 kilo naar Nederland gesmokkeld. Als het die keer gelukt was zou hij er 35000 euro voor vangen. Niet echt veel als je het mij vraagt. Hij moet 2000 dollar betalen voor zijn borg en dan mag hij gaan. Hij heeft geen familie in Nederland en zijn enigste zuster leeft van de bijstand en kan hem niet helpen. Ik had er zo mijn twijfels over of hij wel de waarheid sprak. Het zag er een heel marginaal geval uit. Hij had het heel moeilijk in de gevangenis en had al 2 maal geprobeerd om zelfmoord te plegen. Alles in de gevangenis kost geld en het is er heel corrupt. Tot een paar jaar terug werden er wel bezoeken toegestaan. Er zijn toen eens rellen uitgebroken en toen zijn ze er mee gestopt omwille van de veiligheid van de toeristen. Sebastian zijn versie was dat er teveel drugs in de gevangenis gebruikt werd. Ik denk dat ik eerder de eerste versie zou geloven. Terwijl we naar de sportplaats wandelden vroeg zijn lijfwacht of ik drugs moest hebben. Heb vriendelijk zijn aanbod afgeslaan. Bij het rondwandelen viel me op dat het er juist hetzelfde uitzag in deze gevangenis als buiten de muren. Er waren winkeltjes waar je chips, chocolade, koekjes, frisdrank... kon kopen. De winkeltjes veschilden niks van die je in de straten van La Paz tegenkomt. Er was een restaurantje waar je hamburgers, kip, chorizzo en meer kon eten. Dit allemaal echter tegen betaling. Er zaten ook vrouwen aan de kassa en dat was meestal de vrouw van de gevangene. Die werd toegestaan om manlief een handje toe te steken. Volgens Sebastien was het leven er heel hard omdat hij geen geld had. Hij poetste schoenen voor een halve Bs. Dit was zijn manier om aan geld te komen. En door de toer die hij gaf aan de toeristen zei ik hem. Dat ontkende hij. Hij zei dat hij al het geld moest afgeven aan de sergant waar hij goed mee bevriend was. Daar geloofde ik niet veel van. Volgens mij was het een mooi handeltje wat die mannen daar opgezet hadden. Hij zei dat hij ook afhankelijk was van de giften van de toeristen. In deze blok zaten 2000 gedetineerden bij elkaar van moordenaars tot dieven en van smokkelaars tot verkrachters. Een mooi zootje bijeen dus. Die zondag was er gelukkig veel bezoek zodat ik me toch nog iet of wat op mijn gemak voelde. Terwijl we naar het hospitaal wandelde kwam er iemand ons informeren dat we onmiddellijk terug naar de poort moesten wandelen. Ineens ging het heel vlug en was ik niks op mijn gemak. Aangekomen aan de poort wilden ze die voor mijn neus dichtdoen omdat ik nog niet betaald had maar ik heb me er vlug tussen gewrongen en ben naar buiten gewandeld zonder op het geroep om hun geld te reageren. Er trok nog iemand aan mijn arm. Ben ijskoud doorgewandeld en op de plaza zaten Brad, Leanah en Scott te wachten. Die kwamen rustig op mij af gewandeld en ik gebaarde hun om zo snel mogelijk van die gevangenis weg te wandelen. Mijn hart ging te keer van de adrenaline. Ik had ze daar wel mooi te kakken gezet door er rustig buiten te wandelen en niks te betalen. De criminelen opgelicht. Ben uiteindelijk ook maar 10 minuten binnen geweest en het is mijn geluk geweest dat ik plotseling heel snel naar buiten moest. Was misschien ook allemaal opgezet spel. We zijn dan snel een paar blokken verder gewandeld en hebben erna een taxi genomen naar het Hardrockcafe van La Paz. Daar hebben we gegeten en een paar biertjes gedronken. Later op de avond zijn we terug gegaan om er poker te spelen. Shaun en ik lagen er al vlug uit. Had al mijn geluk eerder die dag al opgebruikt denk ik zo. Heel verrassend ging Leanah lopen met de pot. Het enige meisje van het gezelschap had ons mooi afgedroogd. Brad en Leanah zijn dan doorgegaan en ik ben nog effe blijven hangen met de jongens. Ook niet te lang want de volgende dag stond de deathride op het programma.
s Morgens om 5 uur moesten we eruit omdat we vandaag ergens een zonsopgang gingen bekijken. Eenmaal buiten vond ik dit al geen goed idee niet meer. Volgens Octavio was het min 15. Gelukkig was het windstil want anders hadden we nog meer afgezien. Zonder ontbijt zijn we dan allemaal in de jeep gekropen. Hier begon je pas de koude te voelen. We zaten stil en de verwarming werkte niet. Al snel waren de achterruiten bedekt met een ijslaag. We bezochten geisers. Bij de eerste stapte iedereen nog uit voor een foto te trekken. Bij de 2de reeks geisers bleef iedereen mooi zitten en vroegen Octavio om door te rijden. Na een half uurtje kwamen we aan de warmwaterbron. Dit was een soort klein zwembadje met heel warm water. Ik heb me meteen omgekleed en ben er ingegaan. Buiten was het nog altijd stevig aan het vriezen en de zon moest ook nog opkomen. Voor mij waren er dan ook maar een 3 tal personen die er ingingen. De rest stond aan de kant wat afwachtend te kijken. Het is natuurlijk ook niet plezant om bij -15 in een zwermbad te springen. Ben er heel vlug ingesprongen en de eerste momenten deed dit warm water wel pijn aan vingers en voeten. Na een minuutje was het echter zalig en was ik blij dat ik erin zat. Op dat moment dank ik dat er maar een 8 personen in het water zaten. Ineens kwam de zon op en dat was gewoon prachtig. In een warm bad zitten met een zonsopgang terwijl het aan het vriezen is is een vrij unieke ervaring. Toen vond ik het toch de moeite dat we zo vroeg opgestaan waren. Terwijl ik op mijn gemak aan het genieten was kwamen er meer en meer mensen in het bad, de zon warmde alles ook een beetje op. Het werd me wat te druk en ik bne er dan uitgegaan. Bij het afdrogen merkte ik dat mijn haar bevroren waren. Heb dan op de rest van de groep gewacht tot die eruit kwamen. Ondertussen een beetje fotograaf gespeeld voor de rest. Een beetje verderop in een gebouwtje wachtte het onbijt op ons dat Octavio en Daria ondertussen hadden gereed gemaakt. En deze keer hadden ze zich echt overtroffen. Het ontbijt was megagroot en de avond ervoor had Daria nog 2 grote cakes gebakken. Die gingen er goed binnen en smaakte overheerlijk. Was lang gelden dat ik nog zo n ontbijt voorgeschoteld kreeg. Voldaan terug de jeep in en op weg naar het laatste meer. Dit bevond zich aan de grens met Chili en Argentinie. Het was ondertussen nog steeds koud maar de zon warmde ons toch goed op. Dit was welkom want nu was het nog een lange weg terug naar Uyuni. Het werd een beetje saai in de jeep. We hielden de fun erin door verhalen te vertellen. In een klein, uitgestorven dorpje hielden we halt voor een laatste maaltijd. Nicolas en ik zijn dan op zoek gegaan naar bier. En dit vonden we vrij vlug. Na het eten zijn we nog wat meer gaan uithalen. We moesten toch nog een lange saaie rit ondergaan. Het bier bracht het plezier er terug een beetje in. We bezochten nog een bizarre rotsformatie. Die konden me al niet meer zo hard boeien. Ik had het ondertussen een beetje gezien. Ze hadden mij nog aangeraden dat 2 dagen meer dan genoeg was. Een half uurtje voor we Uyuni zouden arriveren kreeg we nog een platte band. Dit was de derde keer. De andere keren kregen we die altijd op het juiste moment. Altijd als we ergens arriveerde om iets te bezichtigen. Octavio had dit klusje op een kwartiertje tijd geklaard. Rond 18 uur reden we Uyuni binnen en hebben we afscheid genomen van Nicolas en Mary. Die gingen richting Argentinie. De rest van de groep ging allemaal naar La Paz. Jos en ik zaten in de dezelfde bus en de amerikanen hadden nog tijdig hun ticket kunnen omruilen. Voor de busrit zijn we samengekomen om iets te drinken en af te spreken hoe we elkaar terug zouden vinden in La Paz. Om 20 uur de bus opgestapt en nog wat liggen zeveren met Jos. Erna proberen te slapen. Dit lukte niet zo goed omdat het veel te warm was in de bus. De verwarming stond op maximum. Na een tijdje begonnen er verschillende mensen genoeg van te krijgen. De bus stond al een kwartier stil en de chauffeurs waren in geen wegen te bespeuren. Ze kregen de deur naar de bestuurderscabine ook niet open en sommigen geraakten al in paniek. Uiteindelijk kreeg toch iemand een raampje open en konden ze op de chauffeur roepen. Nu kon de rit verder gezet worden zonder problemen.
Die avond ben ik bij "Minuteman pizza" nog iets gaan eten. Deze zaak stond aangegeven in de LP als een waar festijn voor de pizza liefhebber. Dat was ook te merken toen ik binnenkwam. Het zat bomvol en ik had nog juist een tafeltje. En deze keer moet ik de LP volledig gelijk geven. Het was inderdaad een heel lekkere pizza. De zaak wordt gerund door een amerikaan en hij kent er wat van. Terug in de kou heb ik me gehaast naar mijn hotel. Onderweg nog vlug gestopt om 2 kleine flesjes rum en whiskey te kopen. Als het hier zo koud is wat zal het dan tijdens die trip geven. Een beetje drank warmt een mens al eens op en brengt de sfeer er ook terug in. Op de kamer een beetje muziek geluisterd en ik viel al snel in slaap tot er ineens op mijn deur geklopt werd. Stond daar een zatte boliviaan voor mijn deur iets te brabellen. Mijn deur dichtgedaan en doorgeslapen.
s Morgens in de kou een douche genomen. Dit is echt geen pretje hoor. Gelukkig is het water redelijk warm, het mocht toch nog warmer naar mijn goesting. Om kwart voor 10 was ik al present in het lokaal van Oasis tours. Bleek de jeep pas om half 11 te vertrekken. Al eens geinformeerd wie er in de groep zat en dat zag er goed uit. Ook betaald voor mijn ticket naar La Paz die avond na de tour. Geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om hier een nacht langer te blijven in dit kil stadje. Ik zag nog steeds geen volk naar het agentschap komen en vond dit heel raar. Plots werd ik naar een jeep gebracht. Daar stapte 3 personen uit. Brad en Leanah, een koppel uit California en op en top amerikaans. De andere persoon was Jos een hollander uit Arhnem. En na mij kwam er nog een koppel aan. Nicolas en Mary uit Lyon, Frankrijk. De gesprekken met Jos en de amerikanen verliep al direct heel vlot en soepeltjes. Alleen met de fransen lukte het niet zo goed. Hij sprak nog een klein beetje engels , maar zij sprak helemaal niks engels. In het begin verliep het dus ook niet zo vlot met hun. Nicolas ziet er ook een beetje uit als de zanger van "System of a down". Althans dat vond ik toch. De eerste plaats waar we stopten was een paar kilometer buiten Uyuni. Het was een kerkhof voor treinen. Hier lagen verschillende vooroorlogse wrakken. Eventjes foto s trekken en terug in de jeep. We bezochten een fabriekje waar al het zout wordt bewerkt en verpakt. We kregen een korte uitleg en na afloop werd er natuurlijk weer gevraagd naar onze bolivianos. Toen reed Octavio(chauffeur) ons de zoutvlakte in. Bij de eerste stop maakten we verschillende leuke foto s. Was echt lachen terwijl we ons aan het uitleven waren. Hopelijk kan ik ze hier zo snel mogelijk op mijnalbum.nl plaatsen. In deze shop lukte het al niet. Dat belooft alweer. Omdat we hier in het begin van de zoutvlakte waren beseften we nog niet hoe groot die was. We zagen wel dat het eindeloos leek. Eens we terug onze tocht verder zette in de jeep begon het stilletjes tot ons door te dringen hoe immens groot die vlakte wel is. Alles wat je rondom je kan zien is wit. Het lijkt wel of je op een grote ijsvlakte zit. En het is zo vlak als een biljarttafel. Ongelooflijk om te zien en heel moeilijk om te beschrijven. Dit zou iedereen zelf eens moeten zien. Het is een prachtige plaats. De lucht ziet ook helder blauw. Precies veel helderder en zuiverder als ergens anders. Zal ook wel met de reflextie op deze zoutvlakte te maken hebben. Midden in deze grote vlakte bezochten we het zouthotel. Dit is helemaal gebouwd van zout en heel mooi ingericht. Ik heb er een biertje gedronken en een paar foto s getrokken van dit toch wel bijzonder hotel. De tocht werd verder gezet en ineens doemde er een eiland op. Dit eiland was helemaal begroeid met cactussen. Een raar zicht hoor. Dit eiland hebben we bezocht en er een wandeling gemaakt waar we 10Bs voor moesten betalen. Ondertussen maakten Octavio en zijn vrouwtje Daria het eten klaar. Dit smaakte heerlijk omdat iedereen verrekte van de honger. Alleen was het een beetje weinig vond ik. De proporties zullen op boliviaanse maatstaven berekend zijn. Terwijl zij alles opruimden(we hebben een beetje geholpen hoor) konden wij nog wat nagenieten van de zoutvlakte. Ik kreeg een paar prachtige ideeen om foto s te maken. Vooral Jos bekeek me maar raar toen ik op hem ging liggen. Het resultaat was hilarisch en al snel deed de rest hetzelfde. Vooral Leanah was dolenthousiast en vond alles wonderfull. Na de zoutvlakte trokken we de bergen in en zagen enkele mooie landschappen aan ons voorbijtrekken. Een beetje in de stijl van Argentinie. In de late namiddag arriveerde we in een dorpje (San Jose) waar we zouden slapen. Een korte wandeling gemaakt en een paar biertjes uitgehaald in het winkeltje. De man wou mij vanalles aan de hand doen. Half zijn winkelwaar heeft op de toonbank gestaan. Voor we begonnen te eten zijn we met ons zessen gezellig samen gaan zitten en zijn beginnen drinken. Tijdens het eten hebben we Daria en Octavio een beetje uitgevraagd. Ze hebben 8 kinderen en zijn al 35 jaar getrouwd. Ze doen dit werk al 2 jaar en zijn 56 jaar. Na het eten heb ik mijn kaarten en flesjes bovengehaald. We hebben een kaartspel gespeeld dat ik in Salta geleerd heb. Wie verliest moet drinken. Al snel kreeg ik de naam Lucifer van Nicolas. Het franse koppeltje kwam ondertussen ook wat los. Ik merkte dat ze in het engels niet zo goed konden volgen en heb dan voorgesteld dat we in het spaans zouden spreken. Dit was lachen omdat er alle soorten talen doorheen gemixt werden. Spaans, engels, frans en nederlands. Om 22 uur ging het licht uit en dan hebben we doorgespeeld met wat kaarsenlicht. Er werden nog verschillende flessen wijn gekraakt. Daar zat ik voor een groot deel tussen. Tegen middernacht kroop iedereen voldaan in zijn bedje. Er voor hebben we een dikke 5 minuten genoten van de prachtige sterrenhemel. Zo klaar heb ik ze nog niet dikwijls gezien. Pikkedonker en op een hoogte van zo n 4000 meter levert dit een prachtig schouwspel.
Die nacht heb ik geslapen als een roosje en het was helemaal niet zo koud als ze me verteld hadden. Wel koud genoeg om s morgens de douche over te slaan. De 2de dag hebben we veel tijd doorgebracht in de jeep en dat was niet altijd even plezant. Zeker niet voor de 3 personen die helemaal vanachter moesten zitten. Daar zat je maar heel krap en telkens ik er zat begonnen mijn voeten te slapen. Veel bewegingsruimte was er niet. Gelukkig bestond onze groep uit heel fijne mensen en werd er regelmatig van plaats gewisseld. Hoe verder de tocht vorderde hoe hechter de groep werd. Ook het contact met Daria en Octavia verliep uitstekend. We hebben verschillende meren bezocht. De namen ben ik alweer allemaal vergeten maar het waren meestal namen van kleuren. Elk meer leek wel een andere kleur te hebben. Wat heel raar was dat er aan deze meren heel veel flamingos zaten. Dit ging mijn verstand een beetje te boven want de temperatuur was heel koud op deze hoogte. We passeerden ook vele lamas en de kleinere broertjes. Het landschap was weer verbluffend en werd nu en dan vervolledigd met een vulkaan. De plaats waar we s avonds logeerde was ijskoud. Tijdens de zonsondergang ben ik heel eventjes buiten geweest. Deze koude was het me allemaal niet waard. Die avond doorgebracht met een frans kaartspelletje en vroeg onder de wol gekropen.
Die vrijdagavond dus gaan pokeren. Er was een massale opkomst van zowel leerlingen als leraressen en kennissen. Er werden 2 tafels gevormd van 8 personen. Ik zat aan de tafel met allemaal leerlingen en 1 boliviaan. De regels waren toch wat anders als thuis en na een paar inspeel rondes kwam ik er volledig in. De kaarten kwamen ook goed en al snel had ik er 2 kapot gespeeld. Na een half uurtje was ik al chipleader aan de tafel en kon ik ongeveer doen wat ik wilde. De rest durfde al niet goed meer meegaan als ik inzette. Heb dus ook lekker wat binnengehaald door te bluffen. Al vlug waren we ook maar met 4 spelers. Toen werd er niet meer gegokt omdat de 3 beste spelers naar de finale zouden gaan. Aan de andere tafel schoot het niet fel op. Opeens kwam er toch beroering langs ons. In 1 spelletje was er alles beslist. Er waren nog 3 spelers over. We hebben toen beslist om de finale met 7 te spelen omdat er bij ons toch geen schot meer in kwam. De chipleader van die tafel had zeker 4x meer chips dan ik. We keken allemaal naar elkaar en hadden zoiets van:"dit is onmogelijk". Chris, de amerikaan van mijn tafel, ging al direct in de aanval. En ik wist dat hij door te bluffen een hoop chips binnen aan het halen was. De chipleader durfde niet door te spelen, wat ik nog altijd niet begrijp. Ik hield me heel rustig en was aan het wachten op een paar goede kaarten. Ineens kreeg ik die en en speelde all-in tegen Chris. En ik had hem. Toen begon ik al wat meer slagkracht te krijgen. Uiteindelijk bleven er 3 bolivianen en ik over. En een uurtje later ging ik met de pot lopen. Daar was het mij niet echt om te doen want die bedroeg maar 75Bs. Ik wilde gewoon winnen en met wat meeval is dat ook nog gelukt. Ben erna met die 3 laatste bolivianen meegeweest naar iemand zijn thuis en daar hebben we nog wat gekaart en gezeverd. Uiteindelijk heb ik met mijn geld dat ik gewonnen had de jongens getrakteerd op bier. Het was weer eens iets anders en ook weer vrij laat.
Die morgen kon ik moeilijk uit mijn bed en ben ook vrij lang blijven liggen. Een 5 minuten voor het ontbijt stopte er toch maar uitgekomen. Ineens realiseerde ik me dat ik de lessen van de 6 laatste dagen nog moest betalen. Ik moest ook nog mijn hele hebben en houden pakken. Dit lag verspreid over de hele kamer. Hier heb ik toch een tijdje mijn werk aan gehad. In de school nog vlug afscheid genomen van enkele leraressen en mijn schulden betaald. Moest ook nog een tekstje in een boek krabbelen. Pppfff daar had ik op dat moment weinig goesting in omdat ik nogal gehaast was. Wilde er iets in het nederlands inzetten maar dat wilden ze niet. De taxi heeft me dan afgezet in de busterminal en daar vertrok de bus een half uur later als gepland. Ik had het kunnen weten. Beter op tijd dan te laat. In de bus sukkelde ik al snel in slaap. een uurtje voor we arriveerde werd ik wakker en maar goed ook. Het landschap was prachtig en de dorpjes eenvoudig, armzalig en autenthiek. Toch was het mooi om te zien. Eens aangekomen in Potosi viel meteen de "Cerro Rico" in het oog. Deze stad werd gesticht in 1545 door de ontdekking van goud in deze berg. Al gauw werd het de rijkste en grootste stad van zuid-amerika. Miljoenen mensen hebben in deze mijn gewerkt. Zelfs slaven uit Afrika. Deze stad is ook de hoogstgelegen stad van de wereld. Potosi ligt op 4070 meter. Als je van het platteland arriveert moet je het de eerste dagen rustig aandoen. Alle inspanningen op zo n hoogte kunnen zeer belastend zijn als je niet voldoende geklimatisseerd bent. Zelfs als dat zo is kan het voor problemen zorgen. Sucre lag ook al op 2790 meter hoogte, dus had ik weinig last. Met een microbus bereikte ik de plaza in het centrum. Deze microbussen rijden in heel Bolivia en ze zijn redelijk klein. Er kunnen hoop en al een 20 mensen in en zijn iets groter als een volkswagen transporter camionette. Veel ruimte heb je er dus niet in en het is heel onhandig om er met een zwaar geladen rugzak in te gaan zitten. De mensen in dit busje waren heel behulpzaam. Op de plaza mij een beetje geconcentreerd en een eerste hostel bezocht. Dit was niet zo simpel omdat er weinig of geen straatnamen staan aangegeven in het centrum. Het eerste wat ik bezocht was te duur naar mijn goesting. Ik kreeg er een korting van 10% door de flyer die ik had. Dan maar op naar de Koala Den. Dit leek me wel een tof hostel door de beschrijving die de LP gaf. Ik werd heel vriendelijk ontvangen en voor 30 Bs had ik een kamer dacht ik. Ik moest helemaal naar boven wandelen en daar kwam ik op het dak terecht. Toen ik de deur opendeed kwam ik op een kamer voor 8 personen terecht. Dat was niet echt wat ik wilde maar het was ok voor mij omdat ik toch maar 2 nachten zou blijven. Er zat een koppel uit nieuw-zeeland, 2 zusters uit Wales, een australier en een zuid-koreaan. Ik zette me er bij en we hebben zo n 3 uurtjes zitten praten. Onmiddellijk voelde ik me thuis en s avonds zijn we allemaal uit gaan eten. Behalve de koreaan, die ging zelf koken. Na het eten zijn de australier, een engelsman, een van de gezusters en ik op stap geweest. Het was een hele plezante avond en het bier vloeide rijkelijk. Amai niet, we hebben daar wat verzet. s Morgens hebben we nog een beetje door gefeest op het dakterras waar je een prachtig uitzicht hebt over Potosi.
Na 3 uurtjes slaap werd ik al wakker door de bedrijvigheid van de rest op de kamer. Dat heb je wel als je met zo n bende bijeen ligt. Ben dan ook maar opgestaan. Na de douche ben ik wat empenadas gaan eten als ontbijt. Het ontbijt in het hostel was maar tot 9 uur. Heb ook nog 2 mate de coca gedronken. Dit is thee getrokken van cocabladeren. Met wat suiker best lekker en je wordt er wat wakkerder van. Terug naar het hostel gegaan. Een beetje van het uitzicht genoten en erna terug op mijn bedje gekropen. Om half 2 terug opgestaan en het internet opgezocht. En tot mijn grote verbazing gebeurde waar ik stiekem op gehoopt had: ANDERLECHT KAMPIOEN. Heb alle beelden bekeken en alle verslagen gelezen die ik kon vinden. Na een uurtje terug gegaan en de prachtige fotoboeken bekeken die er lagen. Ben dan de tv-ruimte ingegaan en heb samen met een paar andere reizigers Hotel Rwanda gekeken. Deze film gaat over de Hutsis en de Tootsies in 1994. Vooral hoe een van deze bevolkingsgroepen wordt afgeslacht. En ons landje speelt er een klein hoofdrolletje in. Niet echt positief hoor. Ik had het moeilijk om mij wakker te houden. Niet dat de film slecht was maar de vermoeidheid van de laatste dagen begon een rol te spelen. Gelukkig waren de zetels heel slecht en was ik constant aan het vechten om een goede positie te vinden. Na 2 uur film had ik die nog niet gevonden. Na de film werd er niet veel gezegd door de aanwezigen. Iedereen was een beetje onder de indruk van de gruwel die er zich afspeelde. En deze keer wist je dat het geen fictie was. Even later zijn we dan met ons 6 weer uit gaan eten. Na het eten werd ik nog luier. Op de kamer hebben we met ons drietjes (dezelfde die gingen stappen) nog shithead gespeeld.
Die nacht weer niet echt goed geslapen. Dikwijls wakker geworden van de kou. Omdat je hier op zo n hoogte ligt koelt het s nachts enorm af. Ik denk dat het zelfs enkele graden aan het vriezen was. Om 7 uur opgestaan en mijn boeltje gepakt. Mij niet gedouchet omdat het mijnbezoek op het programma stond. Kon me beter erna douchen. Normaal was ik van plan om dat zondag te doen maar dan werken de mannen niet en is het niet zo interessant. Na het ontbijt werden we opgepikt door een busje. Met zo n 20 toeristen werden we naar een plaats gevoerd waar we onze kleren kregen. Fotos komen later. Ik hoop in La Paz een redelijk snelle verbinding te vinden want ik zal een hoop foto s te plaatsen hebben. De gidsen spraken heel goed engels en we werden in groepjes van 8 verdeeld. Onze outfit bestond uit een broek, vest, botten, mijnlamp met batterij en een doek die je kon kopen voor 10Bs. Onze spullen werden opgeborgen en we konden allemaal terug het busje in. Ik zat naast de koreaan en merkte dat hij niet op zijn gemak was. Toen ik hem dat vroeg zei hij me ook dat hij het er niet op had. Deze toer wordt ook afgeraden voor astmatische en claustrofobische mensen. Achteraf begreep ik waarom. Eerst moesten we nog naar de mijnwerkersstraat en markt. Hier konden we geschenken kopen voor de mijnwerkers zoals frisdrank, cocabladeren en dynamiet. Vooral dat laatste trok de aandacht van de australier en mij. Van andere mensen had ik al gehoord dat op het einde van de tour dynamiet word opgeblazen. Later zal je dat ook op een filmpje kunnen zien. Ze lieten ons ook nog een bus alcohol zien van 96%. We hebben er ieder een klein dopje van gedronken. Dit drinken de mijnwerkers iedere vrijdag na hunne post ondergronds. Als ze terug boven komen zijn ze zo zat als een schup. We hebben ieder ongeveer 25Bs uitgegeven aan deze geschenken. Alleen de australier kocht een 2de pakket dynamiet. Voor 17Bs had je alles. Een ontstekingslont van 6 minuten, een staaf dynamiet en nog wat korrels om er rond te doen. Misschien moet Al Quada reizen organiseren naar Bolivie. We hebben er s morgens nogal meegelachen. We liepen er rond met cocabladeren en dynamiet en eventueel pure alcohol. In onze landen zaten we nu allang vast. Zelfs kinderen van 10 jaar kunnen hier vrij de dynamiet komen kopen. Een leuke anekdote (alle niet echt leuk). Een groepje engelse jongens (rond de 18) wilden hier een lama opblazen met dynamiet. Ze zouden ervoor betalen want ze hadden toch geld genoeg. Dit gebeurde niet en deze gasten hadden hun dynamiet dan maar meegenomen naar de zoutvlakte. Daar hebben ze een hostel opgeblazen. Gelukkig zijn er geen gewonde gevallen. Ze hebben deze gasten 2 nachten opgesloten en alle schade laten betalen. Nu zitten ze waarschijnlijk in Engeland ergens af te kicken van de coke. Deze keer welliswaar het witte goedje. Een paar weken ervoor blies een jonge boliviaan zijn eigen op omdat zijn vriendinnetje het had uitgemaakt. Tja speelgoed is het duidelijk niet. Het eerste wat we bezochten richting mijn was een bedrijf waar men het ziver uit de mineralen haalt. Dit is niet puur. Bijna alles wordt verhandeld aan Europa en Amerika en nu ook Azie. Vroeger in de koloniale periode werd er goud uitgehaald. Daarna werd er overgeschakeld op zilver. In het begin van de 19de eeuw ging het bergafwaarts met de zilverwinning. Maar nu zijn het terug goede tijden voor zink en zilver. Op een paar jaar tijd is de populatie van de mijn werkers ook bijna verdubbeld. Van 8000 tot 15000. Men weet ook niet hoelang men nog grondstoffen uit deze mijn kan halen. Sommigen voorspellen nog max 5 jaar. Maar eigenlijk weet men het niet. De mijnwerkers die hier werken worden blootgesteld aan allerlei giftige gassen. Als ze er 20 jaar in werken leven ze naderhand nog gemiddeld 5 jaar en sterven daarna door longziektes, kankers of andere ziektes. Ze verdienen hier een heel goed loon. Gemiddeld zo n 4000Bs (400 euro) per maand. Het gemiddeld loon van een boliviaan is 600Bs (60 euro). Dit zijn toch cijfers om eventjes bij stil te staan. Als je dan bedenkt hoe wij ons geld soms verkwanselen aan de meest nutteloze dingen. En toen was het tijd voor het echte werk. In de mijn gaan rondkruipen. Het eerste stuk verliep goed en we konden redelijk rechtop lopen en moesten nu en dan ons eens bukken of verschansen voor een wagentje dat voorbijkwam. Op een gegeven stegen we naar niveau 2 en dat voelde je meteen. Omdat er asbest aanwezig was werd het warmer en de zuurstof minder. Dit voelde je goed. En dan moet je ook nog bedenken dat je hoger dan 4000 meter aan het rondkruipen bent. Ik had het heel moeilijk met ademen toen we stopte en begon ineens toch een beetje in paniek te geraken. Je bent hier niet op 1, 2 , 3 in de buitenlucht. Maar vlug aan iets anders gedacht en rustig door blijven ademen. Na een tijdje ging het beter. Er hing ook wat stof in de lucht en de zuurstof was niet zuiver. We kropen verder en de gangen werden kleiner en smaller. Er is ook nergens licht in die mijnen. Alleen het licht op onze helmen. We stopten ergens waar 2 mijnwerkers aan het wachten waren met de stenen naar boven te vervoeren. Geen van dze mannen eet terwijl ze werken. Ze kauwen alleen op cocabladeren de hele dag. Dit geeft hun kracht, neemt de vermoeidheid en eetlust weg. Nu en dan bevoorraadde we de mijnwerkers. Ineens kwam er een kar aangetrokken en geduwd door 4 mijnwerkers. Een kar van zomaar eventjes 2000 kg. En er zat een goed tempo achter. Hoe meer ze produceren hoe meer ze verdienen. We hebben dan in nog nauwere gangen rondgekropen. Op eens was er een uitdaging voor de avonturiers. Onze gids ging niet mee en zei ons wat te doen. Ik heb de 2 de keer maar het voortouw genomen en onze groep veilig door de tunnels geloosd. Ik was bekaf na ik schat zo n 100 meter kruipen. Moest toch laten zien dat ik afkomstig ben van een mijngemeente. Eens buiten kwam er nog een mooie afsluiter. Nu werd het dynamiet gekneed en gevormd tot een bom. Er werden 2 bommen gemaakt en onze gidsen staken die aan en duwde die doodleuk in onze handen. Om een foto te maken. Het lont hadden ze ondertussen verkort tot een 4 minuten. Nadat iedereen met de bom op de foto stond liepen ze zo n 100 meter verder om ze te laten ontploffen. Hier heb ik ook 2 filmpjes van. Uiteindelijk was het allemaal toch heel indrukwekkend en heb ik heel veel respect voor die mannen die dit werk doen. Het heeft me ook een beetje een beeld kunnen vormen hoe het thuis geweest moet zijn. Maar de omstandigheden hier zijn toch nog veel anders als thuis. Men is deze berg al meer dan 500 jaar aan het ontginnen en dynamieteren. Niemand heeft hier een idee van waar alle gangen en schachten lopen. Er zijn zo n 200 bedrijven in bezig en iedereen doet maar op. Er is ook helemaal geen ingenieur bij. Dus vroeg of laat moet het hier eens duchtig fout gaan. Het is een ervaring die ik niet snel zal vergeten. Terug in het hostel had de grappige hotelbaas ons een grote kom met aardappelen gereed gemaakt. Dit smaakte omdat er 3 soorten aardappelen waren. Die wij kennen, de hartige en nog een derde soort die ik minder vond. Om 16 uur heb ik mijn boeltje gepakt en afscheid genomen van iedereen. De rest van de bende ging naar Sucre en de australier ging een jungletocht doen. Aangekomen in het busstation moest ik wachten tot 19 uur voor de bus naar Uyuni. Ik begon me ineens heel mottig te voelen. De vermoeidheid en het rondkruipen in de mijn begon zijn tol te eisen. Eens in de bus onmiddellijk mijn ogen dichtgedaan. Slapen zat er niet in want de hele weg werd de bus doorheengerammeld. Zo n slecht weg heb ik nog niet dikwijls meegemaakt. Dit was een van de verschrikkelijkste busritten uit mijn leven. Gelukkig was ik zo moe dat ik het me allemaal niet te veel aantrok.
Om 1 uur s nachts kwamen we aan in Uyuni. Het was echt temenes koud tenacht en ik was blij dat ik me een muts gekocht had in Sucre. Toen kon ik nog beginnen zoeken vooe een slaapplaats. Alles was allang gesloten natuurlijk. Bij hotel Sucre heb ik aangebeld en heb ik een heel simpele kamer genomen zonder maar iets luxe. Op dat moment interesseerde het me bitter weinig want ik was stikop. Er was geen water voor het toilet en de kraan werkte ook niet. Ik kreeg een fles met water om mijn tanden te poetsen. Ben onmiddellijk met mijn kleren aan in bed gekropen. Om 9 uur ben ik opgestaan, heb betaald(maar 15Bs) en ben een beter hotel gaan opzoeken. Daar heb ik me eindelijk een douche kunnen nemen. Na het mijnbezoek had ik dat niet gedaan en het werd stilletjesaan tijd. Ik heb me hier een 3 daagse tour door de zoutvlaktes geboekt. Ik hoop dat het een beetje meevalt. Ik heb het dan op de andere mensen in de tour en de koude. Het kan er s avonds min 15 worden. Ik heb namiddag hier een beetje rondgelopen maar veel valt er hier in dit triestige stadje niet te beleven. Heb het internet dan maar opgezocht om de tijd een beetje te doden. Het is hier ook heel koud. In de zon is het goed te doen overdag. Na mijn avondeten ga ik dan ook onmiddellijk naar mijn kamer en leg me mooi in mijn bed en ga een boek beginnen lezen. Morgen om 10 uur begint deze tour. s Vrijdags een uur na aankomst stap ik al meteen op de bus naar La Paz.
Die maandag met veel tegenzin opgestaan. Een beetje meer rust had ik nog wel kunnen gebruiken. Begon ook zo het idee te krijgen dat dit wel eens het weekje te veel zou kunnen zijn. Omdat iedereen vertrekt begint het zelf ook weer te kriebelen om terug op pad te gaan. En deze maandag had Mauge me ook een test gegeven waar ik niet heel gerust in was. Telkens als er bij mij testen of toetsen aan te pas komen gaat het om de een of andere reden niet zo goed. Bij de eerste vraag wist ik al niet wat ze bedoelde. Doorgegaan naar de zaken die ik wel wist. Naderhand zag Mauge dat ik wat aan het kloten was en heeft me toen wat doorgeholpen. Uiteindelijk was het eind resultaat toch heel positief. De test was ook niet al te moeilijk. Sommige dagen wil het goed lukken met het spaans en sommige dagen krijg ik precies niks klaar en heb ik veel goesting om er mee te stoppen. Had weer gedacht dat het allemaal veel simpeler en gemakkelijker zou zijn. Het is ook een kwestie van te oefenenen. En hier wringt het schoentje dikwijls. Als je andere reizigers tegenkomt praat iedereen engels en zo oefen je natuurlijk niks. En zo maar op straat tegen jan en alleman beginnen praten gaat ook niet. Dit doe ik al zeker niet als ik een taal niet heel machtig ben. Niks zo ambetant als daar maar staan en je woorden niet vinden. Het willen uitleggen maar niet kunnen. Soms kan ik me daar al meer overzetten en heb ik iets van: "ik doe teminste de moeite en zo moet iedereen het leren". Maar niet alle dagen heb ik daar goesting in. Het zou dus eigenlijk goed zijn om een tijdje tussen alleen maar spaanstaligen te leven. Misschien later als mijn spaans naar een hoger niveau gaat. Nu heb ik er totaal geen zin in. Die middag eidelijk de chorizo gaan proeven in "las 7 lunares". En het was inderdaad heel lekker. Je krijgt 2 gebakken chorizos tussen een broodje met salade, ajuin, tomaat en locotos. Dit laatste is een soort peper, alleen nog veel pikanter. Ik vroeg er naar en de vrouw gaf me niet te veel omdat het heel pikant is. Nu ik ben hier ondertussen al weer wat gewend op gebied van pikant eten. In elk Boliviaans restaurant staat er altijd een potje met zelfgemaakte pikante saus op tafel. Ik besprenkel mijn rijst en /of fritten er altijd rijkelijk mee. In het ene restaurant is het ook al pikanter als in het andere. Ik begin er zelfs een beetje verslaafd aan te worden. Die avon al om 22u30 in mijn bed gekropen. Mijn ogen vielen gewoon dicht. Soms als ik 4 uur les heb gehad en veel heb moeten babbelen ben ik redelijk moe als ik de les verlaat. Zo 4 uur geconcentreerd zijn gaat me soms moeilijker af als een ganse dag werken.
Dinsdagmorgen voelde ik me al een stuk beter en was daardoor ook redelijk opgewekt. Dit zou later ineens omslaan. Na een koude douche alweer 2 broodjes met confituur gegeten. Het onbijt is hier elke dag hetzelfde. En de koffie met melk is meer warme melk met koffie. s Morgens kan dit soms wel goed doen omdat het hier s avonds en s morgens heel fris en soms ook wel koud is. Velen hebben me al verteld dat dit in Uyuni en La Paz nog erger is. Voor ik hier vertrek moet ik me een warme trui of fleece bijkopen want tegen de kou ben ik niet echt voorzien. Rafael zij me zelfs dat een muts en handschoenen geen overbodige luxe is. Ik lig hier in Sucre s morgens soms al te bevriezen, wat moet dat in die andere plaatsen gaan geven. Overdag is het hier nochtans meestal prachtig weer. Maar ik merk toch dat het kouder aan het worden is. Zit hier natuurlijk ook op zo n 2500 meter hoogte. Zoiets was het toch dacht ik. Daarom ook dat ik het plan heb om na Bolivie naar Ecuador te trekken. Om daar Melissa terug te ontmoeten ergens aan een strand. En erna eventueel terug de bergen in in Peru. Maar de plannen zijn nog allemaal vaag en kunnen elk moment veranderen. Na de les die al wat beter ging dan de dag ervoor weer richting overdekte markt gegaan voor een broodje chorizo. Wat meer locotos gevraagd. Het smaakte weer voortreffelijk maar stilde niet echt mijn honger die dag. Naar calle Hernando Siles gewandeld om een empenada uit te halen. Dit is zowat de drukste straat in Sucre en ligt vol winkels en restaurantjes allerhande. Het is er meestal een drukte van jewelste. Zeker rond 1 uur als er ook veel leerlingen rondlopen. Ik had juist mijn empenada binnengesmikkeld toen ik iets op mijn rug voelde. Ik had daar mijn tas hangen en voelde precies iets raar. Op dat moment viel er ook juist een rugzak van iemand voor mijn voeten. Ik keek onmiddellijk naar achteren en zag iemand zijn hand wegtrekken. Hij keek ook heel schuw omdat ik hem betrapte. Hij wandelde rustig weg en ik ging er achter aan en begon in het nederlands heel luid van mijn neus te maken. Dit om de aandacht van andere mensen te trekken. Hier reageerde ook geen kat naar terwijl het pokkedruk was op dat moment. Misschien wel het drukste moment van de dag.. Een paar leerlingen keken heel raar en een paar oudjes begonnen te lachen. Ze zullen gedacht hebben: "die gringos hebben toch geld genoeg". Terwijl ik naar die kerel toeging kwam zijn kompaan ook op mij afgestapt. Ik heb niks gedaan omdat ik een beetje perplex stond en na een vlugge controle merkte dat alles er nog was. Die 2 kerels zijn dan weggewandeld en ik controleerde mijn tas nog eens. Toen zag ik pas wat er gebeurd was. Er zat een hele snee in mijn tas. Die rugzak werd voor mijn voeten gegooid om mij af te leiden. Om de een of andere reden heb ik een onnatuurlijke reactie gehad op dat moment. De meesten zouden gefocust zijn op die rugzak en terwijl zou mij rugzak leeggeroofd worden. In die straat botsen er ook constant mensen tegen je op en soms reageer ik hier helemaal niet op. Moet wel zeggen dat die tas heel dicht tegen me ophangt en ik steeds alles voel. Ik heb wel al veel verhalen gehoord van hoe ze je beroven. Het doet wel raar als je het zelf meemaakt. Gelukkig is het niet gelukt want al mijn kostbaarheden zaten erin. Mijn paspoort, bankkaart, camera en alle benodigdheden, i-pod... Ik heb verdomme veel chance gehad. Erna lang getwijfeld om een echte rugzak te kopen. Ze zijn niet duur hier. 7 euro voor een mooi klein, sportief rugzakje. Alleen bij deze rugzakken kunnen ze het ook doen en dan voel je volgens mij niks. Ben ook te fel gehecht aan deze tas en heb besloten om er verder mee te reizen. Zo snel laat ik me ook niet afschrikken. Op straat heb ik mijn tas laten stikken voor 5Bs. Het is wel een goede les geweest want nu ben ik nog meer op mijn hoede. Zeker waar veel volk bijeen is. Die namiddag de dienst immigratie gaan opzoeken omdat ik een nieuwe stempel moet hebben. De eerste 30 dagen zijn al bijna voorbij. Het eerste adres bleek niet meer te kloppen en een vrouwtje stuurde me naar calle La Paz. Daar nog eens rondgevraagd en een vriendelijke man stuurde me naar een kruispunt. Hier zag ik niet meteen iets en 2 voorbijwandelenden agenten stuurde me weer 3 blokken terug. Daar ergens aangebeld, geen reactie. Zal wel gesloten zijn, het was ook al tegen 5 uur. Terug gewandeld en ondertussen een internetshop opgezocht waar ik vrijdag gezeten had. Ben een van mijn boekjes kwijtgeraakt. Gelukkig niet mijn woordenboek. Daar hadden ze het ook niet. Zal wel iemand meegepakt hebben of ik heb het ergens anders laten liggen. Na een goede maaltijd nog een beetje gestudeerd en mijn bed ingekropen.
De dag erop na veel moeite de dienst immigratie gevonden en mijn stempels gekregen. Voor een ding is het dan toch goed dat ons landje niet moeilijk doet in verband met vreemdelingen. Dan doen ze in de andere landen ook niet moeilijk om ons belgskes te helpen. Australiers die een stempel moeten hebben kunnen telkens geld op tafel gooien of visums aanvragen. En die kosten tijd en geld. Voor de rest van de dag niet veel opwindens gebeurt maar daar had ik ook geen nood aan na de mislukte poging tot diefstal. Was in een of ander goedkoop restaurant gaan eten s avonds. Na 2 uur moest ik ineens dringend naar de wc. En dat had niet langer moeten duren. Het spoot eruit. Het leek wel de Iguazu watervallen op dat moment op de wc. Dat zag er dus niet goed uit. En ruiken ook niet bepaald. Terug op de kamer een immodium instant(mijn laatste) er binnen gegooid. Uit ervaring weet ik dat die immodium instant niet veel afdoet en dat was te merken. Voor ik ging slapen ben ik nog 3 keer waterval gaan spelen en s nachts werd ik wakker van de krampen. Ne Dafalgan afgeslikt en terug proberen te slapen.
Weinig of niks geslapen die avond en met een rotgevoel in mijn maag wakker geworden. Toen de echt immodium maar bovengehaald (de capsules). Er 2 met alle plezier ingenomen en naar de les gegaan. Hier ging het mij niet echt bepaald. Moe en ellendig. Een keer naar de wc moeten gaan tijdens de les. Er kwan niks uit en de immodium werkt dus prima. Beter dan die instantbrol. Allen ik heb er maar 1 doosje van. Snap niet dat ik er meer van gekocht heb. Als Sammy langs komt kan hij mij nog een doosje extra meenemen. Was al blij dat het gedaan was omdat het donderdag was. En dan wordt er altijd walleybal gespeeld. Alleen had ik weer niet goed opgelet. Deze keer was walleybal een dag vroeger. Spijtig genoeg heb ik het dus gemist. Die avond was er een andere activiteit. In het openluchttheater was er een optreden van 2 boliviaanse groepen. Inkom 20Bs. Ik had niet meteen betaald omdat ik toch liever wou afwachten hoe het mijn darmen ging evolueren. Namiddag had ik zo een honger. Had s morgens uit voorzorg niks gegeten. Ik had een temenese goesting in pizza. Ben dan nog eens naar een degelijk restaurant gegaan en bestelde me er eentje. Ik kreeg er pikante saus bij en wist dat het beter was om dit te laten maar ik kon er niet aan weerstaan. Had er achteraf geen last van en dus wist ik dat het in orde was. Om 20 u naar de plaza gewandeld om de andere leerlingen en leraars op te zoeken. Met een hele bende zijn we naar het concert gegaan. We hadden met een paar leerlingen wat bier uitgehaald en dit op de plaza opgedronken. Tijdens het concert was er geen bier te verkrijgen vertelde ze ons. Stel u voor: Werchter of Pukkelpop zonder bier. Het zou niet lang bestaan. Om 9 uur zou het beginnen. Uiteidelijk begon de eerste groep te spelen om 23u. Ondertussen hadden we ons beziggehouden met een balonnengevecht. Voor 1 Bs kon je van die lange worstbalonnen krijgen. Een of andere louche boliviaan verkocht een lerares een sterk drankje in een fantaflesje. Het zag er ook uit als fanta alleen een beetje straffer. En dat was welkom. Het bracht de stemming er terug een beetje in. De eerste groep was een stevige rockgroep met traditionele pamfluit. Het had wel iets en de bolivianen waren er wild van. Alleen verstond ik er niet echt veel van. De 2de groep was meer exotisch en vooral hun danspasjes waren hilarisch. Na 5 nummertjes heb ik het samen met een lerares en leerlinge voor bekeken gehouden. Het was toen ook al 1 uur. Eenmaal aan de plaza heb ik me laten afzetten aan de joyride. Daar ben ik nog vlug een pint gaan drinken en heb een babbeltje geslaan met de barman.
Deze vrijdag mijn laatste les gehad. Nu ik zo terugdenk zal ik het toch missen. Het was ondertussen al een beetje routine geworden en ik kende de meeste leraars en leraressen al. Ook de leerlingen. Eerst ga ik deze avond (over 40 minuten, moet mij haasten) nog meedoen aan de laatste activiteit die ik kan meedoen. Jawel jongens we gaan Texas hold m spelen. Eindelijk nog eens pokeren. Ben benieuwd of ik het nog kan. Heb tegen iedereen al gezegd dat ze maar genoeg geld moeten meenemen. Ik hoop ook een beetje dat ze wat doorspelen. En als de winst hoog is ga ik zeker en vast nog een stapje doen hier in Sucre. Tijdens de les dus afscheid genomen van Mauge. Ze wenste mij het beste tijdens mijn reis en zei ook uitdrukkelijk om mijn spaans te blijven onderhouden. Ik heb haar mijn engels boek"Life of Pi" cadeau gedaan en ze was er heel blij mee. Ze had me al ergens verteld dat het in Bolivie heel moeilijk was om engelse boeken vast te krijgen en dat ze heel graag leest. Ik moest er ook een tekst in het spaans inschrijven. In de namiddag heb ik mijn was nog eens gedaan en 2 paar sokken gekocht. En nu ga ik pokeren. Tot de volgende.
Zaterdag alweer vroeg uit de veren. Kan gewoon niet uitslapen. Ik word telkens automatisch wakker rond 7 uur. Aan het ontbijt aan de praat geraakt met Rafael (zwitser). Die is vandaag aangekomen. Aan een het ontbijt al een gesprek gevoerd van meer dan een uur. Het is een grappige kerel en heeft Peru en Ecuador al gedaan. Heeft me goede tips gegeven. Rond 11 uur Debbie en Jeroen uitgewuifd. Ervoor was ik al naar de supermarkt gewandeld en had ik waspoeder gekocht. Het werd nog eens tijd om de was te doen en daar was het schitterend weer voor. In de namiddag ben ik nog eens in de overdekte markt gaan eten. Eigenlijk was ik op zoek naar de zaak "Las 7 lunares". Mauge vertelde me dat de chorizo er zo goed moet zijn. Heb het deze keer weer niet gevonden. Heb wel aan de vrouw van het restaurantje gevraagd waar het lag en ze wees het mij aan. Dat ik daar telkens naastgekeken heb kan ik nog altijd niet begrijpen. Na de maaltijd ben ik naar het park naast mijn school gewandeld. Daar is het heel rustig om te zitten en dat is ideaal om een beetje te studeren. Ik heb er een paar uurtjes doorgebracht en toen de zon onderging ben ik teruggewandeld en heb mijn was opgehaald. Die was al opgedroogd en nu kan ik er weer effe tegen. Tegen acht uur naar Rafael zijn kamer gewandeld en dan zijn we weer naar Gnadelos gegaan. Ik heb er een boek gewisseld. Deze eigenaar is teminste niet zo n afzetter als die van de Joyride. Daar kan je een boek wisselen en toch moet je nog 10 Bs betalen. Ik heb nu het boek Hannibal in het nederlands. Rafael en ik besloten er dan ook maar te eten. De vriendelijke cafebaas kwam een praatje met ons slaan. Op het einde van het jaar verkoopt hij zijn cafe en keert terug naar Duitsland. Al lachend vroeg hij of we niet geinteresseerd waren. De volgende plaats was Locots. Dit omdat ik nog bonnetjes gekregen had van Jeroen en Debbie. Na 2 pintjes zijn we dan afgezakt naar de Joyride. Dit zat weer zo stampvol dat we gevraagd hadden of we bij 2 andere gasten aan een tafeltje mochten zitten. Het waren de 2 enige stoelen die nog vrij waren. Het waren 2 fransen. We hebben samen nog wat gedronken en rond 1 uur was de zaak redelijk leeg. Een taxi genomen naar een discotheek. Die was niet zo goed als die van vorige week. De andere lag om de hoek en na een drankje zijn Rafael en ik naar Mitos gegaan. Hier zat het wel weer stampvol. We waren nog niet goed binnen of werden al aangeklamt door enkele Boliviaanse meisjes. Die had Rafael vakkundig kunnen kwijtspelen. We dachten van ons biertje te genieten maar de volgende waren al daar. Deze keer was ik het slachtoffer. Ik werd in het engels aangesproken en direct de dansvloer opgesleurd. We keken eens heel verbaasd naar elkaar en hebben het dan maar laten gebeuren. Al snel werden we aan de hele groep voorgesteld. Roxanne liet me geen moment met rust. Ja daar zat pit in in die meid. Na een half uurtje ben ik er vlug tussenuit kunnen knijpen om vers bier te halen. Terug aangekomen werd het alleen maar erger. Ze begonnen ook nog juist Boliviaanse muziek te draaien en ik werd ook hennig heen en weer gedraaid door Roxanne. Ze probeerde mij een paar danspassen te leren en wie mij kent weet dat dit geen zicht is. Rafael ondertussen wat meer op de achtergrond had een brede greins op zijn gezicht en was allicht blij dat hij die marteling niet moest ondergaan. Na een uur shaken had ik er ook een beetje mijn buik van vol. Het moet plezant blijven. Toen ik naar de wc vluchtte kwam ik een oude bekende tegen. Een kerel uit Buenos Aires waar ik vorige week een praatje mee geslaan had. Daar ben ik even bij gaan zitten. Ondertussen was ik Rafael uit het oog verloren en ik vond hem ook niet meteen. Ik heb dan maar een taxi alleen naar huis genomen met mijn laatste kleingeld. De eerste chauffeur wou me niet brengen omdat het te weinig was. Ik had zogezegd niet meer op zak en de 2de vond het geen probleem.
s Morgens kwam ik Rafael tegen aan het ontbijt.Die had een half uurtje voor mij een taxi teruggenomen de dag ervoor. Hij voelde zich niet zo geweldig. Superfit was ik nu ook niet bepaald. Had weer maar 3 uurtjes geslapen. Dit heb ik de hele zondagnamiddag wel gevoeld. Rond 11 uur ging ik eindelijk "la casa del libertad" bezoeken. Toen ik binnenwandelde werd ik teruggeroepen door de kerel aan het loket. Heel verbaasd vroeg ik wat er aan de hand was. Ik moest 15 Bs inkom betalen. Volgens de LP was hetzondags gratis. Niet dus. Dit geld wou ik er niet aan geven. Geen probleem. Het was ook nog eens tijd om mijn blog bij te werken. Weeral eens een internetshop binnen. Het ging allemaal heel goed. Moest nog een paar regeltjes typen alvorens ik mijn weekverslag kon toevoegen. Ik klikte met de muis op een letter die ergens te veel stond en ineens was alles verdwenen. Hoe dit mogelijk is weet ik nog altijd niet. Ik kon de computer wel door de zaak opgooien. De nederlandse meisjes merkte mijn frustratie en vertelde me doodleuk om rustig in en uit te ademen. Ja doei. Alles afgesloten en vertrokken. Wat hebben die pc s hier tegen mij. Na een maaltijd de kamer opgegaan en een beetje gestudeerd. Rafael zijn planning was om naar de voetbal te gaan. Die is er nooit geraakt. Hij is terug zijn bed opgekropen. Rond half zeven zijn we naar Joyride gegaan voor de film. Ze draaide "The motorcycle diaries". Ik heb hem wel al 3 of 4 keer gezien maar het blijft een prachtige film. Zeker nu ik de beelden van Argentinie in de film terug zie. Nu snapte ik ook terug waarom ik Buenos Aires als mijn vetrekpunt gekozen heb. De film zal onrechtstreeks mijn beginkeuze wel beinvloed hebben. Bij het naar buiten wandelen kwamen we een groep belgen tegen. Rafael had die in het reisbereau leren kennen en mij er over verteld. Het waren 5(knappe) meiden en ene gast. Het meisje waar ik mee praatte was van Leuven. De dag erop vlogen ze allemaal naar La Paz. En Rafael die gelukzak zit samen bij hun op de vlucht. Na de film nog vlug de uitslag van Anderlecht gaan checken. De titel is stilletjes aan het komen. Nog een beetje met Rafael liggen lullen in het hostel en rond 23 uur mijn bedje ingekropen. Dit deed zo goed.
De verbinding kwam er dus niet meer diezelfde avond. Ik heb dan heel mijn tekst opgeslaan op een diskette. Dit was niet mijn idee, maar dat van het meisje. Achteraf moest ik wel voor deze diskette betalen. Geprobeerd om dit niet te betalen maar ik kon ze niet overhalen. Voor ik de film ging kijken ben ik vlug een hamburger gaan uithalen op de overdekte markt. Dat kennen ze hier ook. Het is wel anders als de MacDonalds. Maar goed ook. In heel Bolivie hebben ze zelfs geen MacDonalds volgens Mauge. Dat zou toch een van de enigste landen ter wereld zijn. De film die avond was niet zo geweldig. Viel zelfs een beetje tegen. Ik had moeite om mij wakker te houden. Na de film ben ik meteen doorgegaan. Mijn lessen in mijn bed nog wat nagekeken en vrij vlug in slaap gevallen.
Maandag na de les ben ik het plaatselijke kerkhof gaan bezoeken. Dit is immens groot en en er is duidelijk een onderscheid tussen de rijken en gewone mens. De gewone stervelingen liggen allemaal opgeborgen aan de zijkanten in een muur. Een beetje zoals thuis op het kerkhof met de gecremeerden. Ik was van plan om me er ergens rustig neer te zetten en een beetje te studeren. Maar ik vond het al bij al toch niet zo een geschikte plek. Heb het internet weeral eens opgezocht om mijn tekst te plaatsen. Was heel blij dat dit lukte. Kon zelfs foto s plaatsen. Dit heeft weer uren geduurd. Een mail met 7 foto s sturen duurde ook een eeuwigheid. Mijn geduld wordt hier danig op de proef gesteld. Wat mis ik soms mijn laptopke alhoewel die ook niet van de snelste is. Heb weer lekker goedkoop kunnen eten in een klein Boliviaans restaurantje. Toen er een kerel op zijn blokfluit begon te spelen heb ik me snel uit de voeten gemaakt. Anders is het weer van te betalen. De rest van de avond mijn neus nog eens in mijn spaanse notas gestoken.
Die morgen weer rond 7 uur wakker geworden en dat was jammer want vandaag was er geen les omwille van de dag van de arbeid. Ben wel nog tot 8 uur blijven liggen. Heb alle tijd genomen om te ontbijten en daarne de boeken nog maar eens opengegooid. Rond 1 uur par een douche genomen. Dan is er een lekker temperatuurtje. Telkens als ik s morgens moet douchen is het redelijk koud en het water is lauw. Dat is dus zo snel mogelijk er onder uit. Namiddag naar Joyride gewandeld om de Champions League te kijken. Ik had graag Liverpool-Chelsea gezien. Het cafe zat echter stampvol en had helemaal geen zin om 2 uur recht te staan. In plaats van een fijn matchke te zien heb ik me alweer maar eens in een internetshop geplaceerd. Hoopte dat het vandaag eens zou meezitten. Kan beter terug in Sinterklaas gaan geloven. Op een gegeven moment liep heel de pc vast. Was ook zijn dag van de arbeid aan het vieren peins ik zo. Kon niks meer doen. De eigenaar schakelde die dan maar uit en terug aan. Al de foto s verdwenen die ik erop had gezet. Deze man was wel zo vriendelijk om mij niet de hele volle pot aan te rekenen. Vond ik wel mooi. Het kon de teleurstelling een beetje drukken. Die dag was ik nogal redelijk koppig en zocht een andere plaats op. Daar kon ik 1 fotoreeks plaatsen. Bij de 2de sloeg het noodlot weer toe. Hier viel de verbinding gewoon weg. Ik stond op ontploffen op dat moment. Begon al aan een complot te denken. Het werd tijd om iets te eten en mijn zinnen een beetje te verzetten.
Die dag kreeg ik in de les een cassetje met teksten te horen. Ik verstond er niet veel van want er werd redelijk snel gepraat. En ze vergeten hier dat ik uit Limburg kom. Mauge heeft me ook weer een hoop huiswerk gegeven. Dat is maar goed ook , dan doe ik tenminste iets. Onderwegen had ik me 3 lekkere verse empenadas uitgehaald. Terug op de kamer was het maastrichts koppel (Debbie en Jeroen) ook aanwezig. We hadden samen afgesproken om de voetbal te gaan kijken. Zij gingen lunchen en vroegen of ik meeging. Daar zat ik met mijn empenadas. Heb ze er dan alle 2 eentje aangeboden. Ik kon ze er niet mee plezieren omdat het vegetariers zijn. Het restaurantje dat ze bezochten was ook vegetarisch. Voor een keertje vond ik het wel ok. Na het eten zijn we dan door gegaan naar de Joyride. Deze keer was er wel plaats en wat opviel: het zat vol met israeliers. De rest van mijn verblijf hier in Sucre ben ik er geen tegengekomen en nu lijken ze allemaal ineens gearriveerd te zijn. Het koppel bij ons aan de tafel viel wel goed mee en we hebben een fijne babbel gehad. Om 17 uur direct na de match doorgegaan want ik had nog een berg huiswerk. Mijn i-pod opgezet en met een leuk muziekje erbij studeert het eens zo goed. Plots was mijn muziek niet meer zo goed hoorbaar. Alles werd overstemd door de muziek die op de gang weerklonk. En dat kan je hier letterlijk nemen. Het complex bevat 2 patios en daardoor weerklinkt alles heel fel. Daarom dat ik s morgens altijd zo vroeg wakker ben. Ook om het feit dat de douche en wc vlak langs mijn kamer ligt. Die kerels hun muziek stond niet alleen heel luid, zelf hadden ze ook heel veel lawaai. 3x raden welke nationaliteit ze hadden. Juist ja. 2 uur heb ik hier naar geluisterd en toen werd het me teveel. Ben de kamer uitgevlucht en een beetje op het internet gaan prullen. Daar heb ik me een anderhalf uurtje bezig gehouden. Terwijl ik betaalde vroeg de kerel of ik engels sprak. Knikte overtuigend en het volgende moment was ik zijn huiswerk aan het verbeteren. Hij moest 2 spaanse teksten vertalen naar het engels. Man man wat ik daar te lezen kreeg dat sloeg alles. Ik denk dat hij een of ander computer programma gebruikt heeft om dit te vertalen. Heb daar dus wel even werk gehad. Voor mij was het een goede oefening. De tekst was wel niet moeilijk. Gelukkig maar want anders had ik daar mooi gestaan. Na zijn huiwerk verbeterd te hebben kreeg ik een stuk chocolade in mijn handen geduwd. Terug op mijn kamer was er nog steeds lawaai. Tot half 2 bezig geweest met mijn spaans en toen van vermoeidheid in slaap gevallen.
Had problemen om uit bed te komen vandaag. Was zo lui en had helemaal geen goesting om op te staan. Er toch maar uit gesukkeld en na een frisse douche ging het al een stuk beter. Na de les vlug iets gaan eten. De hele namiddag vlijtig gestudeerd. s Avons was het weer tijd om te walleyballen. Deze keer waren we met 13 spelers. Een hele boel nieuwelingen, de meeste had ik nog nooit gezien. We speelden vandaag ook 2 uur en omdat we met 13 waren werden er 3 ploegen gemaakt. Om beurt kon er dan een ploeg rusten. Na dit sportspektakel ben ik samen met 3 meiden in de Joyride nog iets gaan drinken. En nee jongens ik heb er geen foto s van getrokken. Ik snap dat jullie die meiden allemaal eens willen zien. Niet alles moet voorgekauwd worden he. Laat de verbeelding maar eens werken. Misschien later dat ik eens een reportage maak, ergens op een strand of zo. Om 23 uur terug in het hostel was het weer hetzelfde als de dag ervoor. Veel lawaai van dezelfde groep. Dat ze op cafe lawaai gaan maken zoveel als ze willen. Daar dient een cafe voor. Daar zijn ze te gierig voor waarschijnlijk. Om 1 uur van vermoeidheid in slaap gevallen. Niet voor lang. Om 3 uur schoot ik wakker van het gepraat van een koppeltje van die groep. De maat was vol. Mijn deur opengetrokken en "silent please" geschreeuwd.
Vrijdag was ik helemaal een wrak en dan moest de les nog beginnen. Die les duurde deze keer een eeuwigheid en het lukte me van geen kanten. Mauge had dit ook snel door en dan heb ik ze de situatie maar uitgelegd. Zelf werd ze er ook moe van. Ze heeft me een hele hoop huiswerk meegegeven en maandag gaat ze mij een test geven over alles wat ik al gezien heb. Ik weet niet of ik daar zo gelukkig mee moet zijn. Die namiddag heb ik me op mijn bed gelegd en een beetje geslapen en in mijn LP gelezen. Eens kijken wat de volgende bestemmingen gaan worden. Het begint terug een beetje te kriebelen om te gaan rondtrekken. Dit zal ook wel te maken hebben dat iedereen hier vertrekt. Vorig zondag Melissa en morgen Debbie en Jeroen. s Avonds zijn we samengekomen in het cafe gnadelos. Het werd een heel plezante avond en hebben e-mail uitgewisseld. Spijtig dat ze vertrekken. De kans zit er in dat ik ze later ergens terug tref. Zij gaan zowat dezelfde route doen die ik in gedachten had. En anders zoek ik ze eenmaal thuis wel eens op in Maastricht. Dat ligt toch vlak bij de deur.
Die maandag al om 7 uur uit de veren en me deftig opgemaakt om naar de les te gaan. Want ik wist dat ik een vrouwelijke lerares zou krijgen. Om kwart na zeven stond ik al voor de poort. En daar heb ik nog 10 minuten langer gestaan. Een paar minuten voor de les begon werd de school eerst opengedaan. Ze zijn hier dus niet van de vroegste. Even later kreeg ik mijn lerares te zien. Gelukkig was het niet zo n oude tante zoals mijn eerste les in Argentinie. Mauge (mooie naam trouwens) is een jaartje jonger dan ik en ziet er nog goed uit ook. Altijd mooi meegenomen. Ze had al meteen mijn volledige aandacht. Het is ook fijn om priveles te krijgen en dit voor de helft minder dan in Buenos fucking Aires. Die eerste les vloog voorbij. Ik heb elke dag les van 8u30 tot 12u30. Namiddag een paar broodjes uitgehaald en mijn huiswerk gemaakt. Ik heb ook heel grondig al mijn vocabulair gestudeerd. Zelfs een apparte lijst gemaakt met alle nieuwe woorden. Om 4 uur ben ik er mee opgehouden en ben het Charcas colonial museum gaan bezoeken. Dit kostte me 10 Bs. Het gelijkvloers bevatte een tentoonstelling van schilderijen allerhande. Er waren een paar zeer geslaagde schilderijen bij van voor mij onbekende schilders. Durfde er ook niet goed foto s van trekken omdat ik stiekem mijn fototoestel had meegenomen zonder hiervoor de 10 extra Bs te betalen. En vanaf de inkom zag je de zaal met schilderijen. Het 2de verdiep hing vol met christelijke schilderijen van ongeveer elk bijbels thema. Hier was ik dus snel uitgekeken. Als ik 1 keer Jezus op het kruis heb zien hangen is het voor mij al voldoende geweest. Het derde verdiep was het mooiste. Hier vond je allerlei voorwerpen en doden van in het verleden. De schedels en mumies waren indrukwekkend. Het waren geen echte mumies maar goed bewaarde dode mensen. Waarschijnlijk in een of andere gletsjer gevonden. Een paar mooie foto s van getrokken. Ook de vroegere wapens waren zeer interessant. Zal wel zijn dat ze met deze wapens de duimen hebben moeten leggen tegen de spanjaarden. Spijtig dat wij belgen dit continent niet zijn komen veroveren. Had ik al geen spaans moeten leren. Maar ja dan was alles toch weer in het frans geweest. Er was ook nog een hele mooie collectie van vasen, borden enz... Hier heb ik niet veel foto s van kunnen trekken omdat ineens mijn batterij plat was en ik geen reserve bijhad. Ik had mijn tas in een locker moeten steken. Na dit museumbezoek was het tijd om iets te eten. Ben terug op de hoek van de straat gaan eten waar ik zaterdag ook al geweest was. Hier staat elke avond een vrouwtje met een eetkraampje. Zij bakt er vlees en patatten op een vuurtje. Dit dient ze samen met wat verse groenten op voor maar 3,5 Bs. En dit wordt dan overgoten met een lekker pikant sausje. En het mooiste van al vind ik is dat je met je handen moet eten. Waande me terug even in India. Na dit heerlijk en goedkoop etentje heb ik nog wat geblokt en ben gaan slapen.
De dinsdag verliep ongeveer hetzelfde als de maandag. Er gebeurde niet veel opwindens. Het mooiste moment was toen Mauge het werkwoord "saltar" (springen) moest uitleggen." Zoals de conejos (konijnen) doen" zei ze. Daar stelde ik me natuurlijk iets anders bij voor en ze had vrij snel door waar ik om moest lachen. Een beetje hilariteit in de les kan geen kwaad. Die dag gaf ze me ook heel veel huiswerk mee en ze moedigt me ook goed aan. Dit kan ik wel gebruiken want een echt blokbeest ben ik nooit geweest en zal ik waarschijnlijk ook nooit worden. Ik wil het spaans echt goed leren want er is niks zo ambetant als je je eigen niet kan uitdrukken. Die avond ben ik nog ergens in een chinees restaurant kip met rijst en noedels gaan eten. Namiddag nog even getwijfeld om de Champions League te gaan kijken in de Joyride maar heb het wijselijk toch maar niet gedaan. s Morgens heb ik ook nog een koppel van Maastricht leren kennen aan het ontbijt. Zij zaten achter mij te ontbijten en dat dialect herken je uit de honderd. Blijken ze ook nog naast mij te wonen en spaanse les te volgen. Wel in een andere school.
Woensdagnamiddag na de les was ik in het park naast de school gaan zitten. Daar werd ik op een gegeven moment aangesproken door een jonge boliviaanse kerel. Het bleek een student toerisme te zijn en wou me meenemen naar verschillende plaatsen. Ik had er helemaal geen goesting in en liet hem maar praten. Was ook goed om mijn spaans te leren. Natuurlijk kwam de aap weer uit de mouw en moest ik 30 Bs betalen als ik meeging naar de 7 watervallen. Na de Iguazu watervallen zullen er weinig watervallen zijn die me nog kunnen bekoren. Hij bleef maar doordrammen en plaatsen promoten. Als ik eenmaal mijn besluit genomen heb kan je beter tegen een muur praten maar daar moest die kerel nog achterkomen. het heeft hem toch een half uur geduurd eer hij dat door had. Hij heeft ook nog geprobeerd om mij ergens mee te nemen om te eten. Helaas pindakaas. Terug in mijn kamer had ik weinig zin om er een hele namiddag te zitten. Het was ook prachtig weer. Ben dan naar Recoletta gewandeld. Dit is het viewpoint waar ik zondagavond gezeten heb. Ik had mijn geel t-shirt aan en eens aangekomen aan het viewpoint werd ik aangesproken door een van de juwelenverkoopsters. Dit zijn een soort hippies die kettinkjes, armbandjes en van deze dingen maken. Ze dacht dat ik van Brazilie was. Ze hebben me al alle mogelijke nationaliteiten gegeven maar Brazilie was toch nieuw voor mij. Ze was van Peru en vroeg me wat ik kwam doen. De bedoeling was om er rustig mijn huiswerk te maken en te studeren. Ze vroeg mijn cursus en bekeek die. Ze was alles aan het nalezen en had overal comentaar op. Na een uurtje had ik het er helemaal gehad en maakte ik dat ik weg was. natuurlijk vroegen ze weer geld. Of ik moest hun allemaal een koffie betalen. Verkoop dan maar wat meer van uw juweeltjes dacht ik zo. Daar dus niks kunnen doen voor mijn lessen. Die dag wel veel praktijk gehad. Is ook heel belangrijk. De rest van de avond mij wat beziggehouden met mijn spaans.
De donderdag ook weer les gaan volgen. En ik merk dat ik er toch al op vooruit aan het gaan ben. Mauge legt ook alles heel goed uit en een betere lerares had ik me niet kunnen inbeelden. Heb die dag ook besloten om nog 2 weken meer les te nemen. Eerst wou ik er maar 2 doen maar dat gaat juist iets te weinig zijn. En Sucre is ook een geweldige plaats om te verblijven. Deze stad is niks voor niks een (daar zijn we weer) Unesco-wereld-erfgoed. Hier zijn maar liefst 14 kerken en een stuk of 6 kappels. Ook de gelovige mens komt hier goed aan zijn trekken. Die namiddag ben ik onmiddellijk begonnen aan mijn spaans omdat ik s avonds ging Walley-ballen. Dit ging door van 7 tot 8. Samen met Wietske(nederlandse), Melissa(australische), ne amerikaan, 2 leraars, een lerares en Pepe(directeur) hebben we dit gespeeld. Het is volleybal in een squashruimte. Je kan dus tegen de muren spelen en ook je voeten gebruiken. Na een half uurtje was ik al stikkapot. Niet meer gewend van te sporten. Na het uurtje sporten ben ik samen met Wietske en Melissa nog iets gaan drinken. Ik had hun tijdens de week al goed leren kennen en vooral met Melissa kan ik het goed vinden. Het is een die ook graag lacht en niet alles te serieus neemt. Een mens naar mijn hart dus. Na een gezellige avond kroop ik rond 12 uur in mijn bed.
Omdat ik niet dacht dat ik nog iets ging drinken na de wedstrijd had ik mijn "verbos reflextivos" niet kunnen leren en dat merkte ik vrijdag wel in de les. De hele dag ging het niet zo vlot en het leek wel net die dag te veel te zijn. Was dus ook zo blij als ne gek dat het weekend was. Ben s middags iets gaan eten op de overdekte markt. Dat was ook weer een belevenis. Ik als enige buitenlander tussen alleen maar bolivianen. Ik had weer veel bekijks en blijkbaar weer een uitzondering die dat doet. Zulke dingen doe ik eigenlijk het liefste. Hier kan je de echte sfeer van een land ontdekken. Niet in de restaurants waar alle toeristen samenhokken. In deze plaatsen kan je ook goedkoop eten. En het eten is ook altijd heel lekker. Namiddag een klein beetje huiswerk gemaakt en een internetshop gezocht. Daar heb ik weer een 4 uurtjes gezeten. Vooral de foto s op mijnalbum.nl plaatsen neemt heel veel tijd in beslag. Om 19u had ik afgesproken om met Wietske en Melissa iets te gaan eten. Dit hebben we gedaan in een zwitsers restaurant. Ik had een rijstschotel met kip curry genomen. Het was niet echt speciaal. Het eten op de markt was veel beter en 4x goedkoper. Erna ben ik samen met Melissa blijven hangen in het Bibliocafe. Het cafe was niks speciaals, alleen de muziek was vrij grappig. Dit ging van Nirvana tot Mc Hammer naar Jacques Brel. Vrij vreemd dus.
Zaterdag voormiddag was ik alweer wakker om 7 uur. Ben dan blijven liggen tot 8 en toen maar opgestaan. De hele voormiddag mijn huiswerk gemaakt en gestudeerd. Na een douche ben ik weer ergens in een plaatselijk restaurantje gaan eten. Om 4 uur hadden we weer afgesproken. Deze keer in Joyride. Daar hebben we even gezeten en zijn dan verhuist omdat er s avonds een fuif zou zijn omwille van "koninginnendag". Melissa en ik hadden ineens goesting om te polen. Een beetje rondgevraagd en in het centrum van Sucre blijkt er dus geen cafe te zijn met een pooltafel. Ben dan mijn kaarten gaan halen en daar hebben we ons toch verschillende uren mee zoet gehouden. Om 22u zijn we terug naar Joyride gegaan om te feesten. Het was ook Melissa haar laatste avond in Sucre. Heel de cafe was natuurlijk in het oranje versierd. Ook de meeste hollanders, en dat waren er een hoop, waren ook in het oranje verkleed. Ik snap echt niet dat die die oranje spullen mee op reis nemen speciaal voor die ene dag. Daarom zullen het ook wel hollanders zijn. Ik zie ons belgen dat nog niet doen. Maar goed ook. In het cafe zijn we direct naar de bovenste zaal gegaan. De eigenlijke filmzaal. Daar was ook de echte fuif. In het begin hebben we ons rustig op de bovenverdieping gezet. Na een paar biertjes zijn we ons tussen het feestgewoel gaan mengen. Daar ging mijn goed voornemen om niet te drinken tijdens mijn cursus spaans. Tja ik had tijdens de week al niks gedronken en het werd tijd dat ik nog eens wat stoom kon aflaten. Het was nodig en ik had goed gezelschap. Er werd redelijk goede muziek gedraaid. Natuurlijk kon "vandaag is rood" van Marco Borsato niet ontbreken. De bolivianen snapten er niks van maar danste lustig mee. Melissa en ik hebben ook ons best gedaan op de dansvloer. Ja ja het was dikke fun gisterenavond. Heb er ook een hele hoop mensen leren kennen. Niet moeilijk want ik was de hele tijd raar aan het doen met een oranje ballon. Dat was mijn denkbeeldige hollandse vriendin. Melissa heeft zich kapot gelachen en wij 2 zijn blijven plakken tot 3 uur. Wietske was toen ondertussen al een paar uurtjes naar huis. Het is ook niet zo n fuifbeest en ze drinkt niet. Om 3 uur zijn we dan doorgegaan en op straat werd ik aangesproken door de engelsen die ik op de fuif al had leren kennen. Zij gingen met nog enkele boliviaanse meisjes naar een dicotheek in de buurt. En vroegen of ik niet meeging. Ik heb dan afscheid genomen van Melissa en ze nog begeleidt tot ze veilig in een taxi zat. Een echte gentleman he. Ik ga ze toch een beetje missen hoor want het is een hele toffe madam. We hebben e-mail uitgewisseld en misschien zie ik ze terug in Peru. Dan zijn we met een stuk of 8 in een taxi gekropen en naar de discotheek gegaan. Die zat bomvol bolivianen en hier en daar enkele toeristen. We hadden veel bekijks en de meisjes stonden al snel rond ons te dansen. Dikke fun dus alweer. Bij het buitengaan werd ik aangesproken door een meisje en ik vertelde haar dat ik hier spaans studeerde. Zij gaf me haar telefoonnummer en zei me dat ik haar maar moest opbellen om eens af te spreken. Dan kon ik spaans praten tegen haar en zei engels tegen mij. Maandagnamiddag ga ik ze dan maar eens opbellen. Wie weet. Kan nog eens heel plezant worden(hehe). Om 6 uur s morgens ben ik mijn bedje dan maar ingekropen. De engelsen wilden nog doorgaan maar ik heb toen voor een keertje mijn verstand eens gebruikt. Het was goed geweest voor die dag.
Om 12 uur ben ik uit mijn bed gekropen. Na een goede douche en maaltijd ben ik nog maar eens richting internetshop gegaan. Heb er eentje gevonden met een vrij snelle verbinding. Alleen op dit moment is de verbinding met het internet uitgevallen. Het meisje beloofde me juist dat er binnen 15 minuten terug een verbing is. Ik hoop dat het waar is. Ten eerste heb ik geen goesting om die hele tekst nog eens te typen en ten 2de wil ik vanavond om 19u naar de film gaan in Joyride. Ze draaien een chileense film waar ik nog nooit van gehoord heb. En omdat die van vorige week zo goed was meegevallen ben ik wel eens benieuwd naar de deze. Heb op die 3 uurtjes weer maar 1 fotoreeks kunnen plaatsen. Jongens, jongens als dat zo doorgaat zit ik elke dag voor een paar uur in die klote shops. En dat ben ik echt niet van plan.
Om 7 uur s morgens arriveerde we in Sucre. Wat opviel was dat het hier heel koud was. Dit kwam ook omdat ik op mijn Havianas (braziliaanse teenslippers) aan het rondlopen was. Van het busstation tot het centrum was 2 km. En gepakt en gezakt kreeg ik het wel warm tijdens deze wandeling. Op een gegeven moment stopte de straat en had ik een prachtig uitzicht over de stad. Ooit zullen jullie dit wel eens zien. Het duurde juist een uur en 3 kwartier alvorens de reeks van Samaipata klaar was. Geduld moet een mens hier wel hebben in Bolivia. Terwijl ik een paar panoramische foto s aan het trekken was werd ik aangesproken door een oudere man. Hij was heel vriendelijk en vroeg me vanalles over Europa. Ik kon me aardig uit de slag trekken en na het praatje werd het tijd om de trappen af te dalen. Onder aan de trappen werd ik welkom geheten door een groep jongeren. Grappig en heel vriendelijk. Zo zou een mens overal ontvangen moeten worden. In de straten merkte ik ook al dat hier verschillende mensen traditioneel gekleed rondliepen. Het is ook een heel mooie stad met vele koloniale gebouwen. De hoofdstad van Bolivie is La Paz maar Sucre is de grondwettelijke stad en vele inwoners beschouwen het daarom nog steeds als de hoofdstad. Het was nog veel te vroeg om de hostels af te gaan en dus kocht ik me maar een paar broodjes op de plaatselijke markt. Op een bankje keek ik ondertussen toe hoe het leven op gang kwam op deze zaterdagmorgen. De schoenpoetsers waren ondertussen ook al massaal hun diensten komen aanbieden. Ik wees hun erop dat ze aan mijn slippers niet veel konden opblinken. Volgens hun konden ze toch een beurt gebruiken omdat ze vuil zagen. Daar moest ik ze wel gelijk in geven. Op dat gebied zijn het wel slimme gastjes. In Resedencial Bolivana kon ik afdingen op de prijs. Ik vertelde hun dat ik 15 dagen zou blijven en toen kreeg ik de kamer voor 30Bs. Ik vond deze plaats op aanraden van het australisch koppel in Salta. Ik kreeg ook al snel flyers toegestoken toen ik zei dat ik spaans zou volgen. De eerste school die ik deed was gesloten. Het was ook zaterdag. Op de 2de plaats werd ik heel vriendelijk ontvangen door het meisje dat er werkte. Even later kwam Pepe de baas. Die gaf me wat meer uitleg in het engels en liet me zelfs een examen afleggen om te zien hoe het met mijn kennis van het spaans gesteld was. Ik was helemaal overtuigd en heb me kandidaat gesteld om maandag s morgens te beginnen. Die dag heb ik de stad een beetje verkend door constant rond te wandelen. Het eerste moment dat ik de stad binnenwandelde werd ik al een beetje verliefd. En dat nam alleen maar toe hoe meer ik zag. Dit is echt een heel mooie stad en er valt heel veel te zien en bezoeken. Ben s avonds teruggewandeld naar de plaats waar ik s morgens de foto s getrokken had. Met een paar biertjes heb ik er naar de zonsondergang gekeken. Daar werd ik vergezeld door de straatjongetjes. Die zijn wel altijd heel vriendelijk en lief. Heb ze wat van mijn nootjes gegeven en een beetje met hun gepraat. Die dag nog wat in de LP gelezen en daar staat in dat La casa de indenpendencia gratis is op zondagmorgen. Ideaal om de zondag mee te beginnen dus.
Al vroeg wakker door al het lawaai dat er in het gebouw was. Het is een heel mooi gebouw met verschillende patios maar daardoor klinkt alles heel fel. Dat is wel een beetje een nadeel. Aan het ontbijt bij een meisje aan tafel gaan zitten. Bleek ze van Rotterdam te zijn. Dus konden we gezellig in het nederlands kletsen. Zij ging vandaag naar de markt in Tarabuco en vroeg wat mijn plannen waren. Ineens kreeg ik het in mijn hoofd om ze te vergezellen. Ik had blijkbaar nood aan een praatje. Op de plaza moesten we de bus nemen en daar viel het mij al op hoe druk ze was. Ze had al tegen iedereen zitten praten die er op de bus moest wachten en ik vreesde alweer het ergste. Gelukkig moest zij vanvoor gaan zitten en ik helemaal achter. Vond het niet erg. De hele rit heb ik met een oudere Canadese vrouw naast mij gepraat. Die kon het ook heel goed uitleggen en daar had ik ook niet veel rust. Eens van de bus af mij terug bij Yvonne gevoegd en die kende ondertussen alweer een nieuwe bende meisjes. Het eerste half uur heb ik met Yvonne over de markt rondgewandeld en toen was ik ze al een beetje beu. Heb ze dan vakkundig kwijtgespeeld en op mijn eentje wat rondgewandeld. Na anderhalf uur had ik het op die markt al gezien. In het begin is het heel mooi omdat iedereen er traditioneel gekleed bijloopt en alles heel kleurrijk en authentiek is. Heel veel foto s getrokken maar dat hebben deze bolivianen niet allemaal even graag. Sommige komen zelfs heel brutaal geld vragen als ze merken dat je een foto van hun trekt. Heb dan stiekem ook 2 filmpjes gemaakt. Op het eerste zie je ook duidelijk het oude vrouwtje komen bedelen voor geld. Als deze filmpjes ooit youtube halen want het gaat hier enorm traag. In de bus heb ik dan maar gedaan alsof ik wou slapen zodat ik niet de hele tijd met het vrouwtje naast mij moest praten. Zij was nogal vermoeiend en ik had er ook weinig goesting in. De rest van de namiddag ben ik dan maar met Yvonne op schok geweest. Niet dat ik dat zo geweldig vond maar een mens moet soms iets doen op een dag. Ondertussen had ik madam haar figuur al helemaal door en begon ik er zelfs plezier in te krijgen door ze zo bezig te zien. Ze was hopeloos op zoek naar mensen om mee te praten. En door al haar overdreven enthousiasme jaagde ze iedereen weg. En volgens mij had ze het nog niet eens door. Aan het viewpoint raakte ze dan ook nog eens aan de praat met andere hollanders die naast ons zaten. En uit ondervinding weet ik dan dat je je er best niet mee moeit want veel aandacht krijg je toch niet. Ondertussen genoot ik van het uitzicht en mijn biertje en liet ik ze maar wat zeveren. Na de zonsondergang zijn we dan richting Joyride gegaan om iets te eten. En jawel hoor onderwegen kwamen we weer iemand tegen die ze kende van de dag ervoor. Dat engels meisje zou normaal met haar meegaan naar de markt maar was nooit komen opdagen. Hoe zou dat toch komen. We hebben dan samen gegeten en naar een ecuadoriaanse film(Cronicas) gekeken. Hier in Joyride wordt elke avond de betere film vertoond. Gene Hollywood shit. Het cafe heeft 3 verdiepen en de bovenste is ingericht als een heuse filmzaal. Het is heel populair bij de toeristen en zit dus ook constant stampvol. Na de film was het engels meisje ineens weg naar mensen van haar hostel. Yvonne was ondertussen met weer een andere bende hollanders aan de praat. Ik heb afgerekend en ben vertrokken. De film was goed en daar zullen we het maar op houden. Na het checken van de voetbaluitslagen mijn bedje ingekropen. Ik wou namelijk een beetje fris voor de dag komen tijdens mijn eerste les spaans.
Die avond ben ik nog een pintje gaan drinken in de Irish pub. Dit viel enorm tegen. Zoals heel Santa Cruz. Ten eerste hadden ze nog eens geen bier van de tap. Dan maar het goedkoopste bier gekozen. Dit was een miniflesje en dan heb ik maar gekozen voor een flesje Stella Artois. "Overal waar mijn Stella is voel ik me thuis" of hoe gaat die slogan ook alweer? Awel hier voelde ik me toch niet echt thuis hoor. Ten eerste kostte dit flesje bier mij maar liefst 15Bs (1,5 euro). Even duur als thuis dus. En de meeste Irish pubs zijn altijd sfeervol ingericht. Hier was niet veel gezelligheid te bespeuren. Daarom ook dat ik er geen enkele toerist aantrof. We zijn beter gewend op andere plaatsen. Heb daar mijn flesje heel snel leeggedronken. De bus terug naar het hotel genomen en een praatje gemaakt met de hotelbaas. Een heel goede man. Hij had zich zelfs over mijn schoenen ontfermt. Ik had die namelijk op de gang gezet omdat die zeiknat waren van mijn nachtelijke escapade in de chacovlakte. Hij had ze op het dak in de zon gezet zodat ze beter zouden drogen.
De volgende morgen proberen uit te slapen wat lukte tot een uur of 10. Toen mijn luie reet maar eens uit het bed geheven en me picobello opgemaakt om naar Samaipata te gaan. Omdat ik toch tijd genoeg had alvorens de bus te nemen had ik een heel stuk gewandeld om een supermarkt te vinden. Daar een deodorant (Axe) en tandpasta (Colgate) gekocht en nog enkele dingen. Deze 2 waren de voornaamste. Zoals je ziet ben ik een propere jongen. Die nacht had ik ook beslist om de bus te nemen. Dit zou me weer wat geld uitsparen. Na een deftige maaltijd was het dan tijd om mijn biezen te pakken. De hotelbaas kribbelde nog wat op een papiertje voor mij. Iets in de aard van dat de heer mij zou beschermen op mijn reizen. Hij zal zijn werk hebben. Hij regelde ook nog een taxi voor mij en ik bedankte hem voor al zijn goede zorgen. Die taxichauffeur zette mij helemaal niet af waar ik moest zijn maar wel aan die taxipost. Ik had het weer te laat door en dus zat er niks anders op om met 3 andere mensen in een auto te kruipen. Ik was de derde die arriveerde en dus moesten we nog wachten op een 4de. Het moest weer lukken. Die 4de werd een 4de en 5de. Een opa met zijn kleinzoon kropen er ook nog bij. Die 2 gingen vanvoor naast de chauffeur zitten omdat de kleinzoon in de gips lag. Vanachter zat een man, moeder met haar baby en ik in een Corolla stationwagen. Al maar snel mijn i-pod opgezet om het eventuele geschreeuw van die kleine niet te fel te horen. Hij heeft de hele rit(een 2,5 uur) geen kick gegeven. Dit was niet moeilijk want de hele rit heeft hij aan de borst gehangen. Je zou voor minder stil zijn. Rond 18 uur kwamen we heelhuids aan in Samaipata. De LP opengeslagen om een verblijf te zoeken. Een of andere taxichauffeur duwde me een visitekaartje in de handen van een degelijk hotelletje. Ik toch koppig het advies gevolgd van de LP. Het probleem was dat er geen plannetje bij dit klein, rustig stadje stond. Ik moest 2 straten noord van de Plaza wandelen en dan naar links gaan. Begin in het donker maar eens uit te vissen waar het noorden is. Gelukkig is dit stadje maar een muggescheet groot en mijn survivaltechnieken onuitputtelijk groot. Binnen de korste keren stond ik in het hostel dat ik moest hebben. Voor 20 Bs kon ik hier slapen en dat was mij allemaal prima. Mijn intrek genomen in de kamer en het eerste wat ik kon doen was mijn muskietennet instaleren. Het stikte van deze lieve beestjes en op de een of andere duistere reden bleven ze mijn kamer maar belegeren. Ik was ook niet zeker of mijn net geimpegneerd was. Voor alle zekerheid had ik dat dan maar gedaan toen het eens hing. Dat net ophangen duurde ook weer even omdat ik de haakjes constant uit de muur trok. Een oude gazet en mijn leatherman brachten weer redding. Macgyver mag nog eens in de leer komen. Na een koude douche ben ik de buurt rond de gezellige maar kleine plaza gaan verkennen. Was heel snel rond en heb in een restaurantje een pizzaatje gegeten. Ik had dus ook dat net bespoten en dat was niet zo heel slim van mij om dat in de kamer te doen. Stinken dat dat deed. Ik werd ook niet echt goed van aldie chemicalien. Zou wel vervliegen dacht ik zo. Terug in die kamer stonk het nog altijd even fel als toen ik vertrok. Die avond wel onmiddellijk in slaap gevallen. Half verdoofd van die giftige troep denk ik zo. Rond 3 uur s avonds werd ik wakker van de haan die 20 meter verder in de tuin ineens het nodig vond om van zich te laten horen. Had heel veel goesting om hem te impegneren. Verder geen oog dichtgedaan.
Al vroeg op en klaar om mijn was te doen. De wasplaats bevond zich in de tuin waar ik die ambetanterik van tenacht tegenkwam. Ineens zong hij een toontje lager toen ik tegenover hem stond. Zijn kippen hadden het precies ook niet fel op mijnheer. Die probeerde constant te ontsnappen en werden dan vervolgens weer door de man des huizes de tuin ingejaagd. Als ik met zo een aansteller moest samenwonen was het voor mij ook elke dag Prison break. Na mijn was werd het tijd om El Fuerte te bezoeken. Dit was ook het doel van mijn bezoek aan dit charmante stadje. Deze pre-inca ruine ligt wel 10 km uit de stad in de bergen. Perfect dus voor een mooie wandeling. Onderweg broodjes en water uitgehaald en vol goede moed beginnen wandelen. Dit was een zeer mooie wandeling en ondertussen passeerde ik alles wat je op de eerste fotoreeks van Samaipata ziet. Als ik de foto s geplaatst krijg. Dat is hier ondertussen al meer als een uur bezig om die 19 fotootjes te plaatsen. Heb er geen goed oog in. Na een 2,5 uren wandelen kwam ik eindelijk aan aan de site. Het was een zeer mooie, rustige wandeling. Een 3-tal taxies hebben mij gepasseerd om de meer luie toeristen naar boven te brengen. En het ging geweldig bergop. Goed voor de kuiten. Eens aangekomen moest ik als vreemdeling weer meer betalen als de bolivianen. Daar word ik echt pissig van van zulke toestanden. Maar ja wat doe je. Omdraaien en doodleuk terugwandelen? Gelukkig was het zijn geld waard(32Bs) en was er een engelse uitleg op het fodertje. Deze ruine is dus van voor de inca periode en is een van de belangrijkste ter wereld. Het is ook een unesco-wereld-erfstuk. Deze site is niet alleen historisch belangrijk maar ook omwille van het ecologische aspect. En raar maar waar. De mensen waren er in die tijd al mee bezig. De berg die deze ruine herbergt ligt ook heel centraal en geeft een heel mooi uitzicht op de omgeving. De ruine bevindt zich op 1900 meter. Ik heb een 1,5 uur rondgewandeld om alles te zien en vond het zeer interresant. Op zich zie je niet zo veel van de beschaving maar met een beetje verbeelding en inlevingsvermogen is het toch knap om te beleven dat hiet 2000 jaar of meer terug mensen een hele nederzetting gesticht hebben. Na mijn wandeling onder de brandende zon werd het tijd voor een drankje. Dat die zon aan het branden was werd ik pas gewaar op mijn terugtocht. In de bergen was er constant een lekker fris windje. Ik had een wit t-shirt aan en mijn armen leken juist 2 rode worsten. 2 dagen erna voelde ik het nog. Na 2 biertjes voelde ik het ook in mijn kopke en werd het tijd om eens terug naar het hostel te gaan. Na een (nu wel gelukkig) frisse douche heb ik me een paar uurtjes op mijn bed gelegd voor een siesta. s Avonds nog iets gaan eten en daar ontdekte ik dat je er boeken kon ruilen. Heb mijn 2 engelse boeken kunnen ruilen voor een nederlandstalig boek van Stephen King. Was ook het enigste nederlandstalige boek. Op de kamer terug de draad opgepikt in mijn boek "life of Pi". Die avond met oorstopjes geslapen onder een al minder stinkend muskietennet.
s Morgens mijn busticket naar Sucre geregeld en toen de man mijn paspoort zag vroeg hij me of ik Karanaka productions (of zoiets kende) kende. Die naam zei me wel iets. Ik knikte van ja en toen begon hij uit te leggen wat hij moest doen en toen viel mijne euro of boliviano. Die kerel had meegeholpen aan Peking-Express terwijl ze ddor Bolivia reisden. 25 dagen lang heeft hij de crew van dit programma begeleid. Het waren lange en vermoeiende dagen maar heel fijn om mee te maken. Gevraagd of hij wist wie de winnaars waren maar de arme man wist er niks van. Ik dacht hier zeker een primeur te hebben maar nada. Hij heeft me zelfs zijn e-mail gegeven zodat ik hem een berichtje kan sturen wie de winnaar is. Die voormiddag het plaatselijke museum bezocht. Dat was gratis mijn mijn inkomkaart van El Fuerte. Moest er nog aan mankeren dat ik hier voor moest betalen. Het was niks speciaals. Alleen de kaart van de Unesco-wereld-erfgoederen kon mij bekoren. Dit was een kaart van de hele wereld. Zo ben ik er achter gekomen dat Italie de meeste beschermde Unesco-wereld-erfgoederen heeft. Een stuk of 30 meen ik. Ons apenlandje moet het doen met 4 stuks. Ze zijn duidelijk nog niet in Heusden-Zolder geweest. De grote markt van Brussel was er een van die ik me nog kan herinneren. De rest van de dag heb ik me op een bankje gezet in de koele schaduw. Het was nodig voor mijn teer huidje. Na een uurtje was mijn boek uit en ben nog maar eens wat gaan rondwandelen. Na een stevige hap ben ik rond 17 uur op de bus gaan wachten. Iedereen in het dorp vertelde me dat die om 19 uur zou paseren. Volgens de Peking kerel moest ik me gereed houden vanaf 17u30. Toen hij me er afzette was het ineens al 17u45. Uiteindelijk stapte ik op de bus om 19u. De plaatselijke bevolking had het bij het rechte eind. Op de bus ben ik meteen de film La Bamba beginnen volgen in het spaans. Een andere optie had ik niet. Dit was lachen. De film schat ik was zo een uur bezig. Hij (Richie) begon juist succes te krijgen. Ik zat ook nog maar 10 minuten in de bus tot er gestopt werd voor een plaspauze. Na een kwartier iedereen terug op die bus. Al onmiddellijk waren er hevige fans van Richie Vallens aan het roepen om de film terug te starten. En allemaal vrouwen. Het duurde even voor de buschauffeur de film terug kon starten, hij had hier zelfs de hulp van een passagier voor nodig. Die voelde zich ook heel even Richie Vallens. Het mooie was dat die film van voor af aan terug begon. Geen kat die er naar kraaide. De fans waren content. Ondertussen was ik al wat aan het indommelen. De film was bijna aan het punt tot waar hij de eerste keer stopte. Ineens ging de deur van de bestuurderscabine open en de kerel zette doodleuk de film en tv uit. Blijkbaar was het tijd om te slapen. Hevig protest van de vrouwelijke fans veranderde uiteindelijk toch niks aan de situatie. Ik kreeg het een beetje benauwd want samen op een bus met een bende gefrustreerde vrouwen zitten kan gevaarlijk zijn. Voor vele zal het dus een busrit in mineur geworden zijn. Ze zullen nooit weten wat met onze Richie gebeurt is. En de rest van het verhaal gaat de morgen erop verder in Sucre.
s Morgens toen ik wakker werd waren we al een stuk in Bolivie. Dit was een gewone zandweg waar we over reden. De befaamde Picada 500. Ik vind het vreemd dat ik zo lang heb kunnen slapen op deze weg. Heel de bus werd dooreen geschud. Een uurtje later was het tijd voor de stempel aan Boliviaanse zijde. Ook daar was het weer even moeilijk omdat mijn naam niet op de lijst stond. Ik kreeg ook maar een stempel voor 30 dagen. als ik die wil verlengen moet ik ergens in een stad naar de immigratiedienst gaan om die te verlengen. Man, man kunnen ze hier soms toch moeilijk doen hoor. Een goed uur later stonden we ineens stil op een zandpad. de bus had het begeven. Na een half uurtje waren we terug aan het rijden. Om 16 uur reden we het busstation van Santa Cruz binnen. Daar heb ik de chauffeurs betaald en een hotelletje gezocht vlak aan het station. Santa Cruz is momenteel de 2de grootste stad van Bolivie en ligt maar 451 meter boven de zeespiegel. Het is een zeer moderne stad en zeker niet wat ik van Bolivie verwachtte. Die zondag heb ik niet veel meer gedaan. Een beetje rondgehangen in de buurt van het station en het internet opgegaan. Moest de voetbaluitslagen checken. Ik was nog even op messenger gegaan en daar kwam ik Moes tegen. We hebben met elkaar gepraat via de webcam. Dit was raar voor mij om na 6 weken nog eens in mijn moedertaal te praten tegen iemand. Merci voor de fijne babbel Moes. Ik heb goed gelachen.
s Morgens de stad ingewandeld om meer geld af te halen. Heb de stad niet gehaald omdat ik een internetcafe was binnen gegaan. Had nog veel werk. Tekst en foto s. Een klein deel had ik nu al gedaan. Ben dan teruggegaan om de hotelbaas te betalen. Heb voor de tweede dag op rij kip gegeten. Dit is hier spotgoedkoop in de buurt van het station waar ik logeer. Gisteren betaalde ik 7 Bolivianos en vandaag voor een hele grote portie 20Bs. 1 Euro= ongeveer 9Bs. Het is hier ook weer heel warm. Daarom dat ik gisteren ook niet veel kon eten. Na het eten de microbus genomen naar het centrum. Hier is dus niet echt veel te zien. Het is een heel moderne stad zoals ik er hier al genoeg gezien heb. Ben naar een boekenwinkel gegaan want ik wil mijn boeken ruilen. Die was gesloten en zou morgen open zijn. De rest van de dag doorgebracht in verschillende internetcafes. Het internet is hier niet bepaald snel en goed. Ook nog wat rondgewandeld maar veel boeiends heeft deze stad niet te bieden naar mijn mening.
Vandaag naar de boekenwinkel gegaan. Daar werd ik in het Engels zeer goed geholpen door een jong koppel. Zij waren van La Paz maar waren nu hier omdat de gast zijn vader naar Buenos Aires was om boeken in te slaan. Er waren dus geen LP meer en heel weinig Engelsstalige boeken. Zij vroegen me wat ik van Santa Cruz vond. Ik vertelde hun dat het niet echt mijn ding was. Zij vonden Santa Cruz ook maar niks. Veel te druk en benauwd(het weer) en de mensen zijn veel te agressief zeiden ze me. Ze gaven me ook nog nuttige tips en wenstte me verder veel plezier in Bolivie. Ik heb dan toch maar wat foto s getrokken. Het mooiste is de kerk en de Plaza eraan. Gezellig en verfrissend om te zitten. Schaken is hier enorm populair. In de meeste bankjes is een schaakbord gemaakt en overal zie je de mannen dit spelen. Ga straks hier eens proberen om een partijtje te spelen. Als ze de gringos laten meespelen. s Avonds loopt iedereen hier ook aan ijsjes te likken. De ijssalons vind je met massas. Er wordt ook heel veel patiserie verkocht. Duidelijk te zien op de laatste foto. Morgen ga ik naar Samaipata. Alleen moet ik nog een beslissing maken hoe ik naar daar ga gaan. Volgens het koppel kan ik best s morgens naar de taxiplaats gaan en wachten tot we met 4 mensen zijn. Dit is wel duurder dan de bus. De plaats waar die bus vertrekt is dan weer niet zo veilig. Ik denk dat het de eerste optie gaat worden. En nu is alles bijgewerkt en tijd om eens iets te gaan eten. Naderhand nog een pintje drinken hier in de Irish pub.
Ik heb ook nog een filmpje gemaakt toen ik in het park aan het eten was. Dat park is waar al die rare bomen staan. Vond ze toch wel speciaal. Ik zat daar dus in dat park rustig mijn zelfgemaakte "hamburgers" op te eten. In feite had ik gewoon 3 stukken vlees gekocht en die tussen wat brood met mayonaise gegooid. In dat park krioelde het weer van de muggen en op de grond de rode mieren. En juist die rode mieren hadden ineens mijn aandacht toen die met een redelijk grote broodkruimel ervan doorgingen. Met een stuk of 20 hadden ze die in geen tijd tot bij hun hol. Ik vond het op dat moment verbazend en heb het dan ook gefilmd. Hier zijn de tags om dit idioot filmpje te bekijken: Lago watching red ants working Filadelfia. Tja ne mens begint raar dingen te doen als hij al een tijdje op zijn eigen leeft.
Die morgen toen ik opstond had ik ineens genoeg van dit dorpje en van hun overheersers in het algemeen. De dag ervoor had ik op de plaatselijke bank geprobeerd om geld af te halen met mijn Visa-kaart. Dit was niet mogelijk en nu begon ik tot het besef te komen dat ik wel eens geldproblemen zou kunnen krijgen. Een geldautomaat hebben ze hier in de hele weide omgeving niet. Dit speelde dus ook mee om vroeger te vertrekken als gepland. Aan de hotelbalie stuurde ze me door naar het enige toerismebureau in dit stadje. Daar aangekomen werd ik geholpen door een bejaarde Duitse. Ik vertikte het om Duits te praten en in mijn beste Spaans vroeg ik de uitleg die ik nodig had. Ik verstond niet onmiddellijk alles wat ze me zei en toen begon die zich nog op te jagen en blafte ze me kort af. De Paraguayaan die er bijstond gaf me vriendelijk de plaats aan waar de bus zou stoppen. Ik had verstaan dat ze zei dat die bus 280.000Gn zou kosten. Dat leek me toch overdreven veel. En ik had nog maar 100.000Gn. Nu begon ik me pas echt zorgen te maken. Maar die zorgen waren voor later. Eerst ging ik het Ungermuseum nog effe bezoeken tegenover mijn hotel. Dit was gratis en gaf een beetje de geschiedenis van Filadelfia weer. Op de eerste foto s zie je oude gebruiksvoorwerpen van vroeger. Zoals scheermesjes, tondeuse, slijpmachine, drukmachine, telefoon... De foto met het geld zijn oude Russische Roebels. En natuurlijk mochten er ook geen wapens ontbreken. Die hebben ze hier gebruikt in een of andere strijd. Het eerste verdiep was veel boeiender. Dit stond vol met opgezette dieren die hier allemaal op de Chacovlakte in het wild leven. Vele beesten bij die ik nog nooit van mijn leven gezien had. Laat staan dat ik de benamingen er van weet. Er zijn wel een paar mooi exemplaren bij. Vooral die op zij achterste poten staat met zijn andere poten open. Op een van de foto s zie je ook een gigantische waterrat die ze nog niet zo lang gelden gevonden hebben. De puma die ik op de foto helemaal getemd heb viel toch een beetje tegen in grootte. Dat soort vos daarintegen vond ik ferm uit de kluiten gewassen. Alleen die oren al. Buiten de mooie collectie zoogdieren hadden ze ook nog een indrukwekkende collectie vogels. Van kleine musjes tot reigers en verschillende soorten roofvogels.
Na het museumbezoek vond ik het nog eens tijd om terug te gaan informeren bij dat toerismebureau. Kon er nog altijd niet aan uit dat deze bustrip zoveel zou kosten. Toen ze mij zag binnenwandelen hing haar lip bijna op de grond. Ik had meer goesting om haar het eens ongewassen te zeggen maar ergens was een engeltje op mijn schouder dat zei:"Yves, vriendelijk blijven". Gevraagd of het mogelijk was om alle informatie op te schrijven. Dat wou ze niet doen want het was allemaal heel duidelijk wat ze zei. Kon me nog juist bedwingen om geen bepaalde groet te doen. Nu was ik helemaal klaar met dit ongemanierde boerenvolkje. En ik had het toch goed verstaan de eerste keer. Nu moest ik een oplossing gaan verzinnen. Ik had ergens gelezen dat liften vrij gemakkellijk en veilig was in Paraguay. Waarom dat dan niet eens proberen. Weet ik ook meteen hoe die zich van Peking-Express voelen. Op de eerste plaats had ik niet veel succes. Een paar mannen vertelde mij om wat verderop te gaan staan aan het kruispunt. Ik dus helemaal naar dat kruispunt gewandeld. Zo n 2 km in de vlakke zon en constant belaagd door een horde bloeddorstige muggen. Op die eerste plaats stond ik in de schaduw en bewoonde wereld. Hier was geen schaduw en werd ik omringd door stinkende modderpoelen die vele muggen herbergen. Nu kon ik wel genieten van de luchthaven van Filadelfia met zijn internationale uitstraling. Al vlug pikte iemand mij op en bracht mij zo n 20 km verder naar een geasfalteerde weg. Daar heb ik zo n 20 minuten gestaan tot de volgende lift. De laatste lift dropte mij dan tenslotte in Mariscal. Hier begon ik te twijfelen of ik verder zou liften of dat ik de bus zou nemen. Het spookte ook in mijn hoofd dat ik bij de immigratiediensten mijn stempels moest halen. Als ik de bus zou nemen zou dit allemaal niet zo moeilijk zijn. Naar de stopplaats gewandeld voor de bus en daar wat rondgevraagd en hun uitgelegd dat ik ondertussen nog maar 90.000Gn had. Daar verzekerde ze me dat het geen probleem was om pas in Santa cruz te betalen. Ze stuurde me ook al direct naar de immigratiedienst erlangs om mijn stempel te halen. Die weigerde omdat de bus pas rond 2 a 3 uur tenacht zou aankomen en dan moest ik maar terugkomen.
Ik moest dan nog een dikke 10 uur wachten. Mijn fles water was tijdens het liften er al door en dus ging ik naar het tankstation. Het eerste had geen bier en dus deed ik het tweede maar aan. De Paraguayaan zei me dat ik mijn biertje rustig buiten onder de boom kon opdrinken. En dit deed zo n deugd. Alle zorgen waren opgelost en nu was het alleen nog maar wachten tot die bus kwam. Ineens kwam er daar een Paraguayaan langs mij zitten die problemen had met zijn achterwiel. Hij vroeg of hij wat bier kon krijgen omdat het zo warm was. Geen probleem voor mij en die kerel wat ingeschonken. Het bleek een grappige man te zijn en hij bood me wat van zijn cocabladeren aan. Dit was nog geen slecht idee om die nu te kauwen. Het helpt tegen de honger en vermoeidheid. En ik moest nog een tijdje wakker blijven. Die eerste literfles was heel snel leeg en dan heb ik maar een tweede laten komen. Het bier was ook heel goed gekoeld. Ik zat daar ook goed onder die boom in de schaduw en ondertussen nam ik wat deel aan het dagelijkse leven van de plaatselijke bevolking. Iedereen die er passeerde kwam ook even een praatje slaan. En met Carlos kon ik het goed vinden. Hij gaf me regelmatig verse cocabladeren. Dit is heel iets anders dan het wit goedje dat wij thuis kennen en het is ook legaal in heel Zuid-Amerika. Ondertussen was het donker geworden en haalde Carlos de plaatselijke sterke drank uit. Samen met een andere kerel hebben we die soldaat gemaakt. Carlos kon het heel goed uitleggen (is die kerel met de snor) en ik verstond hem ook heel goed. Bij die andere had ik meer problemen om hem te verstaan. Ik informeerde ook eens rustig hoe het samenleven met de kolonisten verliep. De plaatselijke bevolking had het hier toch niet zo op zei hij mij. En ze waren ook heel autoritair. Juist hoe ik het ervaren had. Er kwam ook nog een oudere man bij. Een uurtje later lag die te slapen en soms wat te roepen. Hij was totaal bezopen. Carlos zei me om hier een foto van te trekken maar dat vond ik ongepast. Hij zei dat ik dit moest doen om thuis te laten zien wat een hard leven ze hier hadden en wat de meeste indianen hier doen om alles te vergeten. Toen ik om 1 uur s nachts doorging lag die man er nog altijd. Na de sterke drank zijn we overgeschakeld op de rode wijn. Carlos en de andere waren mij nu Guarani aan het leren. Dit is een heel moeilijk taaltje om uit te spreken. Ze vertelde me ook vele dingen over Paraguay die ik anders niet geweten zou hebben. Hoe verder de avond vorderde beschouwde ze mij meer en meer als een van hun. Ze vonden het heel tof dat ik daar bij hun aan het drinken was en meteen mijn bier deelde. Ik heb 3 filmpjes gemaakt terwijl Carlos het uit aan het leggen is. Dit zijn de tags: Lago drinking with Carlos in Mariscal. Het afscheid was hartverwarmend en we hebben adressen en e-mail uitgewisseld.
Om 1 s nachts wandelde ik terug naar de bushalte en onderwegen schoof ik me toch niet uit zeker in de modder. Het was pikdonker en ik was van het pad afgesukkeld. Terug opgestaan en een paar minuten later stond ik met mijn enkels in het water. Vloekend tegen mij eigen vlug de wc opgegaan en me ververst. Gelukkig was er niemand te bespeuren. Mijn schoenen en jeans afgespoeld en in plastieke zakjes gewikkeld. Ik zat 10 minuutjes op een bankje wat te suffen tot er plots iemand zei dat ik mijn stempel moest gaan halen. De mannen van de immigratie wakker gemaakt. Die weigerde weer en ik moest terugkomen als de bus werkelijk hier was. 5 minuten later was die dus daar. Snel terug gegaan en weer kreeg ik mijn stempel niet. Ik moest eerst vragen aan de chauffeur of die mij wilde meenemen. Het was een jonge kerel en als ik hem 20 dollar betaalde nam hij me mee. Mijn rug gedraaid en terug naar de bus gewandeld. Ondertussen was de douane daar gearriveerd en die mannen had ik mijn probleem namiddag al uitgelegd. Met mijn grote mond op hun afgestapt en gezegd dat ik niet meekon. Een druk over en weer gepraat. En ineens was het geen probleem. In Santa Cruz moest ik de maatschappij eerst betalen. Terug naar de immigratie. Die wilde mijn stempel nog steeds niet geven omdat ik niet op de lijst stond. Weer terug om dit probleem op te lossen. Een kwartier later als de rest kwam ik in de bus. Ik viel onmiddellijk in slaap. Het was me nogal wat geweest die dag.
Die avond had ik al beslist dat ik de volgende dag zou verder reizen naar Filadelfia. De thuisbasis van de Mennolieten. Later meer hierover eens we er gearriveerd zijn. Om half zes al opgestaan want volgens de hoteluitbater vertrok de bus om 7 uur. En er is er maar 1 per dag. Veel is er in Concepcion toch niet te zien. Buiten het immense Mariabeeld was er niks bijzonders. Misschien nog het feit dat je hier per kar en paard vervoerd kon worden. Zoals altijd ging ik ook nu weer dapper wandelen. Aangekomen in het station bleek de bus pas om half acht te vertrekken. Had de LP deze keer toch gelijk. Eens geinformeerd hoeveel een busticket zou kosten. Hier verschoot ik toch van. 60000Gn maar liefst. Niet zo erg, dan maar even wachten tot ze op het punt staan om te vertrekken. Zo gezegd zo gedaan. Alleen deze keer gaven ze niks toe en zag ik me genoodzaakt om de volle pot te betalen. Toch een beetje een streep door mijn rekening. Het eerste stuk van de trip was redelijk boeiend. We staken de Rio Paraguay over en reden kilometers zonder iets tegen te komen. Nu en dan stonden er wat hutjes langs de weg. Zal wel voor al het vee zijn dat regelmatig in het verzopen landschap opdook. Bij de 2de resem hutjes keek ik tegoei en zag ik dat hier mensen in leefden. Er hing was buiten in de regen en kinderen waren in de plassen aan het spelen. Dan krijgen de dieren bij ons nog betere beschutting dan waar die mensen hier in leven. Het was triestig om te zien, maar dat heeft ook met het feit te maken dat het zo hard aan het regenen was. Ik heb onderwegen ook heel veel vogels gezien. Dit gebied krioelde ervan. Reigers, een soort buizerds en nog grotere roofvogels kwamen regelmatig voorbijgevlogen. Spijtig genoeg heb ik er geen kunnen fotograferen want de chauffeur hield er een stevig tempo in. Op de foto zie je hem in de achteruitkijkspiegel. Volledig geconcentreerd op de weg en ondertussen maar Mate slurpen. Boven de achteruitkijkspiegel zie je ook nog een afbeelding van Maria. In elke bus kom je wel prentjes tegen van heiligen. Is ook nodig want ze rijden als gekken en zonder al de hulpmiddelen waarmee een deftige bus is uitgerust. Tijdens deze rit was het de eerste uren stevig aan het regenen maar ik heb de ruitenwissers geen enkele keer op en af zien gaan. Waren ze stuk of kon hij zijn Matebeker niet loslaten om de ruitenwissers te gebruiken? We zullen het nooit weten en klaseren het daarom maar als een X-file. Rond 14 uur kwamen we Filadelfia binnengereden alvorens eerst ergens van bus te veranderen. Dit was ook weer zo bizar.
Dit is dus de stad gesticht in 1930 door de Mennolieten. Wie zijn nu eigenlijk deze rare kwieten? In 1927 namen zij de boot uit Canada. Op deze boot zat toen ook de Paraguayaanse president en die beloofde hen land. Maar goed dat toen onze koning niet op die boot zat. Anders zaten wij er weer mee te houden. Maar goed deze Mennolieten geloven in het doopsel voor volwassenen en de scheiding van kerk en gemeenschap. Der zal nog wel iets zijn wat hun maakt wat ze zijn maar dat ben ik ondertussen al weer vergeten. Je weet ik heb het niet zo voor godsdiensten. Alleszins een tijdje later kwam er ook een hele gemeenschap uit Duitsland. En deze gemeenschap heeft hier de touwtjes in handen. Dat werd me duidelijk na mijn derde hotelbezoek. Daar vroeg ik heel beleefd wat een kamer kostte. Het Paraguayaanse meisje antwoorde me 35000Gn en werd meteen afgesnauwd door de (Duitse) bazin die er langs zat. Ik vond het erg voor het meisje en heb me gewoon omgedraaid en ben naar buiten gewandeld. Bij zo n feeks wil ik niks te maken hebben. In de supermarkt dan maar even gestopt om een blikje bier uit te halen. Het was ondertussen weer goed aan het opwarmen en uiteindelijk moest ik helemaal terug wandelen naar hotel Florida. Dit bleek uiteindelijk toch de goedkoopste te zijn. De wegen hier in Filadelfia zijn gewoon zandwegen en met dit weer modderpoelen. Op de foto zie je een straat helemaal onder water. Terwijl ik mijn blikje aan het drinken was werd ik aangesproken door een Paraguayaan. En hier zijn het de echte indianentypes die er wonen. Want Filadelfia ligt in de Chacovlakte. De landschappen zijn hier eindeloos vlak en hetzelfde. In de zomer kan het hier gemakkellijk oplopen tot 45 a 50 graden. Nu het al een paar weken geregend heeft ziet het er mooi groen uit. Die kerel kon dus Duits praten maar het klonk meer als Nederlands en dat was wel grappig om te horen. Overal is hier ook alles in het Duits en Spaans aangeduid. In de LP staat ook dat ze hier harmonieus samenleven. Dat zal wel zijn want de Duitsers bezitten hier alles en laten de Indianen voor hun werken. Zo hebben ze het ooit ook 2x geprobeerd in Europa. Mijn eerste blikje handelde ik af met een plaatselijke hulp. Mijn 2de en ook meteen laatste blikje in die winkel handelde ik af met de bazin. Ze kon haar mottig bakkes nog niet eens opentrekken om ne merci te zeggen. Maar goed, iedereen kan wel eens een slechte dag hebben. Blijkbaar hebben de Indianen er minder last van. De meeste knikte naar mij of zeiden goede dag. De blanken daarintegen deden allemaal of ik lucht was. Tegenover mijn hotel lag een grote supermarkt. Laten we daar maar eens een kijkje gaan nemen. En dit was lachen vanaf de eerste minuut dat ik daar binnenkwam totdat ik terug naar buiten ging. Aan al de blanke mensen die er werkte scheelde wel iets. Een beetje te veel inteelt misschien. Ik heb daar inkopen gedaan en ben dan alles gaan opeten in het park. Erna naar de kamer gegaan en nog wat gelezen en patience gespeeld. Toen was het genoeg voor die dag.
Om kwart na vijf al opgestaan. Nog eens een goede douche genomen want dat zal er de volgende 40 uur niet meer inzitten, schatte ik zo. Bus 31 opgesprongen, die ging immers ook naar het centrum. Die nam wel weer een hele andere route en ik had geen idee waar ik het beste zou afstappen. Dat heb ik ook wel gemerkt toen ik weer een heel stuk moest terugwandelen. Op tijd aangekomen bij de boot. Ook hier stonden ze weer chipa s te verkopen. Dit zijn heel lekkere broodjes die in verscxhillende vormen en maten te verkrijgen zijn. Een beetje te vergelijken met onze picollos. Alleen zijn ze hartelijker. Het buitenste deel is krokant en van binnen zijn ze goed mals door de boter. Je kan ze zo opeten. Ze zijn ook spotgoedkoop. 1000 Gn voor 1 broodje. En ze vullen goed. Overal zie je ze ze ook verkopen. Je hoeft maar ergens te staan en ze komen met hun grote manden op je af om hun chipa s te verkopen. Je vindt ze altijd aan stations, pleintjes en zelfs op de hoek van een straat. Me een plaatsje gezocht op de boot en mijn chipa s beginnen op te eten. De boot was helemaal volgestauwd met de meest uiteenlopende dingen. Tomaten, eieren, mest, broden, drank, frigos, fietsen...enz. Heel veel volk zat er niet op en daar was ik al heel blij om. En ook geen blijtende kinderen. Er was weinig mogelijkheid om buiten op de boot ergens te zitten. Heb dan ook de hele tijd binnen gezeten waar je de hangmatten ziet. Dat had ik ook gelezen dat je best een hangmat meenam. Ik vond het te zot om er eentje te kopen voor 1 nacht en wat een gesleur is dat ook niet. Ik ben nu al zo zwaar gepakt vind ik. Laat staan daar nog een hangmat bij. Eens de boot vertokken zag je iedereen zijn hangmat installeren. De kerel die rondkwam voor het geld gevraagd of hij er nog eentje had. En voor 4000Gn had ik ook mijn slaapplaatsje. De overtocht kostte me 52000Gn. In het begin was ik redelijk opgewonden om deze boottocht te doen. Mijn enthousiasme was binnen het uur al helemaal gekoeld. Het landschap veranderde geen sikkepit. Langs beide kanten hetzelfde uitzicht. Een brug en een paar andere boten zorgde soms voor wat afwisseling. Al heel snel in mijn laatse boek beginnen lezen. En laat dat nu juist over een jongen gaan die een schipbreuk overleeft. Weer een gepast boek(the life of Pi) op het juiste moment. Gelukkig is het een heel goed boek. Een Indische jongen(Pi) zijn vader heeft een zoo in Pondicherry. Op een gegeven moment beslissen de ouders om te immigreren naar Canada. Samen met enkele dieren maken zij de overtocht. En opeens gaat het helemaal mis. Pi en enkele dieren komen in een reddingssloep terecht. En als je wil weten hoe het verder afloopt moet je het maar eens lezen. Het is een aanrader. Ik had dit boek vorig jaar in India gekregen van een gast die het gelezen had. Het is heel grappig en informatief.
Er werd regelmatig gestopt en dan kwamen en gingen er mensen en goederen. Soms werden die ook langszij gebracht door kleinere bootjes. Als er gestopt werd aan de kant moest het altijd snel gaan. Ze plaatsten dan altijd de smalste plank van de boot naar de oeverDe breedst lieten ze liggen. Voor die mannen was dit natuurlijk niks. Die liepen zwaar gepakt met goederen op hun slippers over die plank alsof het niks was. Ik dan telkens aan het wachten met mijn camera in aanslag om er eentje te zien afdonderen. Dat plezier werd me niet gegund. Het had de dag wat aangenamer kunnen maken. Een van de laatste stops voor de avond was ergens in the middle of nowhere. Hier werden ook de meeste goederen afgegooid. Die werden dan weer op hun beurt op een kar gegooid. Deze kar werd voorgetrokken door een soort koeien of buffels. Niet zo heel duidelijk op de foto s. Rond 18 uur is het altijd al donker hier. En dat gaat gepaard met de komst van vele muggen. En zeker als je op een rivier aan het varen bent. Direct mijn spray uitgehaald en me goed bespoten. Het was nodig want hier zaten er veel. Nog een paar uurtjes opgebleven maar zo in de donker was er niks aan. De hangmat ingekropen samen met mijn slaapzak. Dit was nodig. En wel om 2 redenen. Bescherming tegen de muggen en de kou. Er was natuurlijk toch weer iets wat moest tegenzitten. De tl-lamp boven mijn hangmat bleef de hele nacht aan. Dit trok de insecten aan en ik werd regelmatig wakker omdat er weer eentje in mijn gezicht vloog.
Al bij al toch vrij goed geslapen. En ook hier was het weer van dat. De zon was nog niet tegoei op of de Paraguayanen ook al. En dat gebeurt dus nooit stilletjes. Vanaf dat hun oogjes open zijn beginnen ze ook massaal hunne Mate te slurpen. Meestal 2 a 3 uurtjes later kruipen ze dan terug in hun hangmat en hoor je ze niet meer. Maar goed ook want er zijn hier 5 mannen aan boord die lawaai kunnen maken en zich soms gedragen als een bende kinderen. In de LP stond dat de overtocht 30 uur zou duren. Onderwegen hebben we wel even stil gelegen omdat er stukken waren. Ze lossen dit echter heel professioneel op door eens overal goed op te kloppen met een hamer. En bij wonder doet die het erna dan ook nog. Die morgen had ik niet veel goesting om uit die hangmat te komen. Het was volle bak aan het regenen en er zat nu ook wat meer volk bijeen. De tijd ging ook niet voorbij. Wat ik ook probeerde het leek een eeuwigheid te duren. Ik werd er ook stilletjes aan lichtjes depressief van. Begon mij al af te vragen wat ik eigenlijk toch op die boot deed. Kon met niemand praten en had er ook geen zin in. De dag ervoor had ik 10 minuutjes met een vriendelijke oudere man gepraat en dat was het. Achteraf bekeken weet ik goed hoe het komt dat ik me er zo slecht begon te voelen. Meer dan 30 uur op diezelfde kleine ruimte dat deugd niet voor mij. Ik heb ruimte en beweging nodig. En ik kan moeilijk tegen wachten. Op reis kan ik daar al wat beter mee om dan thuis. Om 16 uur meerde we dan uiteindelijk aan in Concepcion. Maar 3 uurtjes te laat. Dat valt nog mee. Ik was zo blij dat ik van die boot af kon. Dat het nog altijd regende en mijn voeten helemaal onder de modder hingen van het wandelen in de straten van Concepcion interesseerde me geen fluit. Ik was terug vrij en kon bewegen. Het derde hotel dat ik aandeed was het goede. Gedouchet en effe internet opgegaan om mijn mails te checken. En wat deed het deugd om die mails te lezen. Opslag was ik terug goed gezind. En dan was het tijd voor een stevige maaltijd. Een halve kip met groenten en manniok. s Avonds nog even met mijn i-pod liggen prullen en iik ontdekte dat er patience opstaat. Had ik dat maar eerder geweten.
Op dinsdag ben ik terug het centrum ingetrokken. Deze keer was het om Asuncion eens goed te bezichtigen. En ik zat meteen op de juiste bus. Ik ben dan naar het paleis gewandeld want daar vetrok de wandeling die ik zou doen. Die had ik in de LP zien staan en leek me wel vrij interessant om te doen. De fotoreeks van Asuncion heb ik ook gemaakt tijdens deze wandeltocht. Het begint dus met een paar fotootjes van het paleis. Niet zo een heel bijzonder paleis als je het mij vraagt. In de tijd dat Franco nog president was was het niet mogelijk om het paleis vanaf de straatkant zo te bezichtigen. Mensen die er te lang bleven ronddwalen werden zonder pardon neergeschoten. Aan de overkant van het paleis heb je de mooi bewaarde en kleurrijke huizen vanuit de koloniale periode. Het was mogelijk om een van dees huisje van binnen te bezichtigen. Alleen zag ik dat achteraf pas staan in mijn boek. Het paleis is ook redelijk dicht gelegen aan de Rio Paraguay en toen ik mijn tocht verder zette kwam er een veiligheidsagent van het paleis op me af. Hij waarschuwde me dat ik niet te kort naar de rivier toe moest wandelen. Dan zou ik zeker beroofd worden. Dit is dus die zone die beschreven staat in de LP. Wel vriendelijk van die man om mij daar attent op te maken. Het volgende wat ik tegenkwam was de kamer en senaat. Hier worden dus alle Paraguayaanse wetten gestemd. Een heel modern gebouw. Het plein dat er langs lag vond ik maar wat povertjes. Evenals de kathedraal. Niks speciaals en dus ook geen foto waard. Wat ik het mooist vond was "Casa de independencia". Het trok dadelijk mijn aandacht door de 2 soldaten die er de wacht hielden. Als die soldaten er niet gestaan hadden was het waarschijnlijk helemaal aan mijn aandacht voorbij gegaan. Hier moest ik meer over weten. In mijn LP beginnen bladeren en daar vond ik al gauw wat informatie. En wat nog mooier was. Je kan het gratis bezoeken. Ik dus naar binnen omdat de tocht al bijna afgelopen was. Ik dacht zeker dat ik hier wat meer tijd mee zou vullen. In dit huis werd de grondwet gemaakt of geschreven. Hoe je het wilt. De kamers zijn nog ingericht in de originele staat van toen. Vooral de kristallen(denk toch dat het kristal was) lusters vielen op in elke kamer. Er waren ook een paar mooie schilderijen en oude gebruiksvoorwerpen. In de slaapkamer vond ik het bed toch maar heel klein. Ze zullen vroeger precies niet zo groot geweest zijn. Alhoewel in de hotels is me ook al opgevallen dat de bedden kleiner zijn als thuis. Te veel zon is dan toch niet zo goed voor de groei. Zal meer te maken hebben met te weinig water. Na deze wetenschappellijke vaststelling belandde ik al aan het eindpunt van de tocht. De kapel ter nagedachtenis voor alle Paraguayaanse soldaten. Hoe mooi, ik werd er helemaal stil van! Buiten aan dit herdenkingsmonument was een manifestatie bezig tegen een wet die ze zopas goedgekeurd hebben. Dewelke weet ik ook niet maar het leverde een paar mooie foto s op. Bedankt heren ministers. Op de "Plaza de los heroes" heb ik me even neergezet en het dag dagelijkse leven van de Paraguayanen even aanschauwd. Een echt actief volkje is het niet. Maar dat kan je ze ook niet kwalijk nemen met zo n hitte. Nu gaat het nog maar in de zomer moet het hier echt om te bakken zijn. Overal zie je ze Mate slurpen terwijl ze verkoeling zoeken in de schaduw. Hier wordt het goedje nog meer gedronken dan in Argentinie. Iedereen, van jong tot oud, zie je sleuren met hun bekers en speciale thermossen. Hier drinken ze het wel met ijskoud water. Ice Mate dus.
Heb dan een heel lekkere pizza gegeten. Ook helemaal opgekregen. Hij was ook lekker belegd met verschillende ingredienten. Heel wat anders als die Argentijnse kaaspizzas. Ineens was het al 15u en het werd tijd om de Brittania pub op te zoeken. Het was Champions League tijd. Eens aan de pub bleek die pas s avonds open te gaan. Nu dacht ik eindelijk nog eens in een cafe te kunnen zitten en eventueel andere reizigers te ontmoeten. Maar het mocht weer niet zijn. Gevraagd of er nog ergens anders een pub, bar of cafe was? Die man stuurde me terug naar het centrum. Daar kwam ik van en had ik niks gezien. Dan maar op eigen houtje zoeken. Het is me hier ook al opgevallen dat meestal winkels van dezelfde soort allemaal kort bij elkaar liggen. Zo zag ik in het centrum zeker 5 optiekers naast elkaar. Raar maar waar. Heel toevallig kwam ik uit op een winkeltje dat ook bier verkocht. Ik had het ondertussen al opgegeven. En tot mijn grote verbazing stond daar een tv terwijl het laatste kwartier van Valencia-Chelsea bezig was. Niet zo erg want zoals het er nu voorstond kwamen er verlengingen aan. De oudere man in het winkeltje was heel enthousiast dat ik er voetbal kwam kijken en begon een hele uitleg te doen. Een andere man die in een hoekje zat te eten volgde onze conversatie en mengde zich ineens toen hij hoorde dat ik van Belgie was. Anderlecht, Brujas(inderdaad heksen) en Enzo Scifo kende hij. Geen verlengingen spijtig genoeg. De hoogtepunten van Man U-Roma nog gezien. Van een afstraffing gesproken. Was tijd om de bus eens terug te nemen. Een beetje inkopen gedaan voor de boottocht de dag erop en vroeger als anders gaan slapen.
De eerste maand zit er al op. Het gaat snel moet ik zeggen. Persoonlijk zou ik niet zo snel terugkeren naar Argentinie omdat het mij te fel doet denken aan Europa. Op zich is daar niks mis mee maar ik wil in een ander continent reizen en dingen ontdekken die er thuis niet zijn. Misschien zal ik ooit terugkomen. Dan zal het zeker op oudere leeftijd zijn want het reizen is vrij gemakkellijk en luxeues. Er is weinig avontuurlijks aan. Zelfs met een beperkte tot helemaal geen kennis van het Spaans lukt het je hier vrij eenvoudig om te verkrijgen wat je wil. Het zuiden zou ik dan zeker wel eens bezoeken. Nu niet echt gedaan omdat het mij te duur was. Dat was een ander minpuntje aan Argentinie. Ik las in de Lonely Planet dat het vrij goedkoop was om in Argentinie te reizen door de devaluatie van de Pesso in 2001. Persoonlijk vond ik het toch nog duur. Vooral de busreizen en de excursies. Ook de overnachtingen waren niet goedkoop. Gemiddeld zo n 5 euro/nacht voor een stapelbed in een gemeenschappellijke kamer. De mentaliteit van de Argentijnen stond mij ook niet zo aan. Ze voelen zich superieur tov de rest van Zuid-Amerika. En dan vooral de Portenos(inwoners van Beunos Aires). Hun fierheid slaat soms om in arrogantie. En daar heb ik het niet zo op. Dit waren zowat de minpuntjes die me van mijn orgineel plan hebben doen afwijken om 3 maanden door te brengen in Argentinie. 1 maandje was nu al voldoende voor mij om in te zien dat dit het niet is waarom ik naar hier ben gekomen. Argentinie zal ik altijd om 3 dingen onthouden. En deze zijn in een willekeurige volgorde: de mooie vrouwen, de prachtige landschappen en de heerlijke biefstuk. Mijn favoriete stad is Salta. De mensen zijn er heel anders dan in de andere steden die ik deed. Ligt ook heel dicht bij Bolivia. De prachtigste landschappen die ik ooit zag lagen er ook in de buurt.
Eerst en vooral vind ik het spijtig dat ik niet meer foto s van de Iguazu watervallen in mijn album kan plaatsen. Een paar dagen geleden kwam ik tot de vaststelling dat er een heel deel foto s gewist zijn. Dat is zeker en vast in die fotoshop gebeurt bij die prutser. Gelukkig heb ik ze wel op cd gebrand die verdwenen zijn. Die kerel heeft geluk dat ik er in Paraguay pas achtergekomen ben. Ik zat dus in die bus richting Paraguay en mijn grootste vrees was hoe ik aan mijn stempels zou komen om in orde te zijn met mijn paspoort. Dat ging dus vrij simpel. Op een gegeven moment stopt die bus bij de Argentijnse ambasade. Iedereen die bus uit en in een rijtje aanschuiven voor de exitstempel. Een beetje verder iedereen die bus terug in en we reden rustig verder. Toch was ik er niet zo gerust in met mijn enkel stempeltje. Ik zou er toch ook eentje moeten krijgen om Paraguay in te gaan. Enkele kilometers verder reden we een brug over en daar was het een drukte van jewelste. Om de 5 meter stond er wel iemand iets te verlappen op straat. Langs beide kanten van de weg hingen grote reclamepanelen met vanalles en nog wat. De bus stopte en het merendeel van het volk verliet de bus. Ik en enkele andere bleven zitten en nu begon mijn ongerustheid weer toe te nemen. De medewerker op de bus mijn paspoort getoond en gevraagd waar die afgestempeld moest worden. Dat was natuurlijk op die plaats waar iedereen eraf ging. Een dikke kilometer teruggewandeld in de snikhete zon met mijn zware rugzak. Dat was nog niet het ergste. Onderweg moest ik ook nog eens alle verkopers, geldwisselaars en taxichauffeurs van mij afwimpelen. Eens aan de douna bleek het daar ook gene zak vooruit te gaan. Eens mijn beurt werd ik doorgestuurd naar een ander loket. Daar ook weer aanschuiven. Gelukkig werd ik aangesproken door 2 vriendelijke Brazilianen(in het Engels) die zich verbaast afvroegen wat ik hier in Ciudad del Este kwam doen. Dat vroeg ik mezelf ook wel een beetje af want de stad wordt niet bepaald fraai beschreven in de Lonely Planet. Ik citeer: "Grubby, crumbling Ciudad del Este (population 167.000) has a justifiable reputation as one of South America s most corrupt cities, frequented by smugglers and money launderers." Verder wemelt het hier van de Brazilianen en Argentijnen die hier goedkope elektronische spullen, sigaretten en drank komen inslaan. Dit alles staat wel garant voor een levendig spektakel. Na het gesprekje dat het wachten een beetje deed vooruit gaan kreeg ik dan mijn stempel. Dit was pas na een norse vraag wat mijn plannen waren. Turista antwoordde ik heel vriendelijk. Nu werd het tijd om de plaatselijke valuta af te halen. Het plannetje van Ciudad del Este bovengetoverd in mijn LP en de eerste stop was de ABN-AMRO-bank. Daar bleek het geld op te zijn en dan maar een ander zoeken. Weer de LP geraadpleegd en deze keer was het wel raak. 500.000 Guarani afgehaald (zo n 85 euro) en ik voelde me wel rijk met zo n hoge bedragen op deze briefjes. Je ziet niet elke dag geldbriefjes met 100.000 op gedrukt. Wat me ondertussen opviel was dat er aan elke bank of dure winkel politieagenten stonden die zeer zwaar bewapend zijn. Met pistolen van zeer zwaar kaliber, shotguns tot M 16s. Zou het dan echt zo n corrupte stad en/of land zijn? De beschrijving van Paraguay zelf is ook niet echt rooskleurig. De regering is zo corrupt dat zelfs de politiekers in gestolen BMW s rondtouren. Buiten de corruptie en witwasserij van geld is het ook bekend om zijn weedplantages in het noorden. En het is dan ook nog eens het derde armste land van Zuid-Amerika. Een interressant land dus om eens een kijkje te gaan nemen. Hoe meer ik er over las des te meer goesting ik kreeg om het te verkennen. Een hotel gezocht en dit viel weer vies tegen. Volgens LP kostte het 20.000 tot 30.000 Guarani. Eens binnen kreeg ik wat anders te horen. 77.000Gn. De kerel mijn Lp laten zien en die antwoordde me doodleuk dat dit prijzen waren van 20 jaar terug. Begin "the bible of the backpackers" meer en meer te vervloeken. Tijd om wat af te koelen en een biertje te drinken. Ineens kreeg ik een champagneemmer voorgeschoteld. Tot mijn grote verbazing zat daar mijn bier in. Goed gevonden en ook nodig want die dag was het weer pokkewarm.Op eigen houtje dan een hotel gevonden voor 50.000Gn/nacht. Achteraf bleek dat dit hotelletje ook in de LP stond. Rond 17 uur begon ik de winkeltjes te verkennen en al snel werd ik aangeklampt om vanalles en nog wat te kopen. Eentje was een echte doorbijter. Die vond dat ik dringend een elektrisch scheerapparaat nodig had met batterijen. Zeer belangrijk. Zijn prijs ging op 400 meter van 10$ (is overal in Zuid-Amerika de andere betaalmogelijkheid)naar 3$. Het merendeel van de marktkramers was hun boeltje ook al aan het opruimen. Ben dan teruggewandeld om een douche te nemen. Toen ik s avonds terug de straat opging om een restaurant te zoeken wist ik niet wat ik zag. De eens zo drukke bedoening was totaal uitgestorven. Je kon de mensen tellen die nog op straat rondliepen. Na de chinese noodels mijn hotelkamer dan ook maar opgezocht. Er was toch nergens iets te beleven.
Die morgen een bus genomen naar de Itaipu-dam.Die ligt een 20-tal km van Ciudad del Este. Dit is de grootste dam ter wereld en levert 75% van de energie voor Paraguay en 25% van de energie voor Brazilie. Het bezoek is gratis en was heel leerrijk. In 1966 kwamen Paraguay en Brazilie overeen om een dam te bouwen op de rivier Parana. Dit omwille van het natuurlijke hoogteverschil. In 1975 begonnen de eerste werkzaamheden. Die verliepen in 4 fases. In 1991 waren alle werkzaamheden achter de rug en werkte alle 18 generatoren. Vorig jaar leverde deze dam 12.6 millioen KW. En dit zou nog opgetrokken worden tot 15 miljoen KW. Er werkte 32.000 arbeiders aan mee. Om die allemaal op te vangen werden er nieuwe dorpen met alle aangepaste infrastructuren gebouwd. Heel deze omgeving heeft daardoor een enorme boost gekregen. Heel de stroming van de rivier werd aangepast en het is echt ongelooflijk hoe ze dit hebben kunnen bouwen. De dam is 8 km lang en het hoogteverval is 162 m. Boven aan de dam is nu een soort meer gecreeerd en dit heeft de natuurlijke omgeving helemaal verandert. Met de werken is er ook veel tijd en werk gestoken in de onderzoeken en verbetering van de fauna en flora en de leefgewoonten van de vissen en zoogdieren. Volgens het Itaipu Binacional( de onderneming) is de kwaliteit van het water zowel boven als onder de dam erop vooruitgegaan. Ook hebben ze een beter zicht gekregen op de leefomstandigheden van de zoogdieren. Dit project zorgt er ook wel voor dat dit een goede broeihaard is voor muggen en de bijhorende ziekten. Dit is echt een megaproject en tijdens het introductiefilmpje (in het Engels voor mij alleen) heb ik meermaals mij afgevraagd hoe ze dit ooit klaargespeeld hebben. Zij noemen het een van de wonderen van de moderne wereld. Daar ben ik het helemaal mee eens. Het is zo belangrijk dat de dam op de briefjes van 100.000 Gn staat. Ik heb ook een foto getrokken van de brochure om een totaalbeeld te laten zien van die dam. Die middag gaan eten in een Koreaans restaurant dat aangeprezen werd in de LP. Het was heel lekker en weer eens iets anders. Ik kreeg 6 verschillende kommetjes voorgeschoteld en dacht dat het dat was. Ineens kwamen ze nog aangedragen met een gril en noodels met vlees en groenten. Moest ik die zelf nog even bakken. Van een verrassing gesproken. Het viel me ook al op die dag dat er weinig beweging was vergeleken met de dag ervoor. Tien voor twee kwam ik het station binnengewandeld en de kerel wilde mij per se de bus op voor 40.000Gn. Niet met den deze dacht ik zo. Als ze me beginnen dwingen ga ik meestal dwarsliggen. Het loket ernaast had ook bus reizen naar Encarnacion. Daar kon ik mee voor 38.000Gn. De kerel van de andere maatschappij verlaagde stante pede naar 38.000Gn. Voor 35.000Gn ga ik mee vertelde ik hem en dit was zo geregeld. Mooi als je kan afpingelen op de busreizen. Deze busreizen zijn totaal niet te vergelijken met Argentinie. In het begin ging het nog maar hoe verder we vorderde hoe erger het werd. Elke halte stopte de chauffeur en kwam er meer en meer volk bij. Die bus zat halverwege dus stampvol en ik was blij dat ik zat. Sommige straten bestaan ook gewoon uit een laag stenen die aangestampt zijn en de bussen zouden thuis al 20 jaar afgeschaft zijn. De meeste Paraguyaanse gezinnen bestaan uit vele kinderen en dat brengt een hoop kabaal en herrie mee op de bus. Altijd is er wel ergens eentje aan het janken. De vrouwen praten heel luid. Ook hier ergelijke gsm-toontjes en kinderen die een nepgsm hebben en een uur lang die laten afgaan. Blij dat we aankwamen in Encarnacion. Een zeer proper en goedkoop hotel gevonden(33.000Gn). s Avonds op zoek gegaan naar een plaats om te eten maar er was niks open. Dit had alles te maken met de donderdag voor Pasen.
De dag erop wou ik de ruines van Trinidad en Jesus bezoeken. Het weer besliste er anders over. Regen, regen en nog eens regen. Ben dan in mijn ander boekje beginnen lezen. The postmen van David Brinn. En dit is wel een goed boekje om te lezen. In de namiddag een beetje dul van al dat lezen en het was ook opgeklaard. Tijd om eens rond te wandelen en iets te eten. Maar je gelooft het of niet, alles gesloten. Aan het station juist wat chips en bier kunnen kopen. Verder gelezen en wat spaans liggen studeren. Zover deze prachtige dag. Ja ja ik zal nooit deze Goede Vrijdag vergeten.
Rond 7 al weer wakker. Elke dag is het van dat. Dan staan de Paraguayanen op en dit gaat niet ongemerkt voorbij. Luid getetter op de gang, slaan met deuren en gekrijs van kinderen. Nog een uurtje of 2 blijven liggen. Was ook zo moe van de inspanningen van de dag ervoor. De bus op richting Trinidad. Een klein uurtje rondgewandeld op de site. Deze Jesuitenkolonie was een 400 jaar geleden gesticht. Op de foto s zie je de overblijfselen. Hierna richting Jesus gewandeld om de ruines daar ook eens te bezichtigen. Onderwegen zou ik wel op de bus springen want het was 12 km verder. Terwijl ik moedig aan het wandelen was begon het ineens te druppelen. Niet zo erg een beetje regen. Een kwartier later was het geen drupellen meer maar goot het eruit. Een beetje beschutting gezocht onder een boom voor een oprit van een huisje. Opeens riep de vrouw me dat ik mocht komen schuilen onder het afdak van hun huisje. De man des huizes kwam naar buiten en stelde mij de gewoonlijke vraagjes. Ineens kon ik het niet meer zo goed volgen wat hij zei en hij stelde voor om door te gaan in het Duits. Hij wist ondertussen dat ik van Belgie was. Nu kon ik alles verstaan wat hij zei. Mijn Jean Marie Pfaff-Duits dan maar boven gehaald en we hebben toch een 20 minuutjes gebabbeld. 30 jaar geleden is hij hier komen wonen. Het is een vrij hard land om in te leven omdat de Paraguayanen zeer laidback zijn en er dus niet veel veranderd. Ze laten alles maar op hun afkomen en zien wel. Ook de regering deugt niet. En een groot deel van Paraguay is ook helemaal ontbost vertelde hij me. Vroeger moest hij door het woud rijden naar Ciudad del Este en nu is er een verharde weg. Buiten een beetje landbouw produceert Paraguay niet veel. Een pluspunt is dan wel dat de Amerikaanse Dollar zo hard gezakt is. Paraguay koopt bijna alles aan en dan is dit economisch heel goed voor hun dat de Dollar zwak staat. In 98 was hij nog eens in Duitsland en daar kon hij zijn draai helemaal niet meer vinden. Zal wel zijn als je zag hoe afgelegen hij woonde met zijn gezinnetje. In Paraguay zitten heel veel uitgeweken Duitsers. In het noorden bij de Mennonieten wordt er zelfs Duits gesproken.De hemel klaarde terug open en het was tijd om mijn tocht verder te zetten. Er was al een bus gepasseerd en de volgende zou een half uurtje later komen. De volgende kwam pas toen ik er bijna was. Die laatste 2 of 3 km heb ik dan ook maar gewandeld. Hier in Jesus leek het echt of de tijd had stilgestaan. Wel mooi om te zien hoe ze hier op de boerenbuiten nog leven. Zal te vergelijken zijn met hoe wij een 50 jaar terug leefde. Nog een halve km van de ruines verwijderd kwam de 2de grote bui van de dag eraan. Juist op tijd het buskotje kunnen invluchten om te schuilen. Volgens de Duitser waren de ruines van Jesus niet zo veel bijzonders. Alleen de kerk was groter en beter onderhouden. Die zag ik vanuit het buskotje. Vlug een foto getrokken en de bus opgesprongen. Zo ruinegeil ben ik ook niet om ze in dat weer te bewonderen. De busrit van Trinidad naar Encarnacion was ook weer een hel. De hele tijd rechtstaan plus de hierboven vermelde taferelen. En toch vind ik dit veel boeiender dan Argentinie. Dit past beter met het beeld wat ik een beetje had over bepaalde Zuid-Amerikaanse landen. Hier zie je soms wel een zootje ongeregelde. Vooral aan het busstation. Iedereen loopt er iets te verkopen. Van broodjes,drankjes tot horloges en tandenborstels. Overal ook geldwisselaars en daklozen. Veel honden en zelfs dwergen. En de politie is ook steeds massaal aanwezig. Een beetje gegeten(stomme hamburger) toen ik terug aan het busstation arriveerde en naar het plaatselijk voetbal gekeken.
Weer hetzelfde liedje deze morgen. Opgestaan en direct een bus genomen naar Asuncion. Weer kunnen afpingelen. 10.000Gn van de prijs af. Dit is de hoofdstad met een bevolking van 1.2 miljoen inwoners. De totale bevolking is iets van een 6 miljoen. Weer een helse rit met een jongetje naast mij dat niet echt stil kon zitten. Eens in Asuncion was er een heel vriendelijk meisje dat mij wou helpen met een hotel te zoeken. Ze heeft me op het goede pad gezet. De eerste vroeg 35.000 en bij het 2de hotelletje moest ik niet lang twijfelen. 20.000Gn/nacht (iets meer dan 3 euro). Eerst de kamer gecheckt. Alles was heel proper, de douche, verlichting en ventilator werkt. Wat moet je meer hebben. Het is wel weer vrij basic maar op dit moment moet ik wat aan mijn geld denken. Argentinie heeft me meer dan genoeg gekost. Tijd om iets fatsoenlijks te eten. Een salade met kip en frieten genomen. Dit smaakte zo heerlijk. Niet moeilijk als je nagaat dat mijn laatste fatsoenlijke maaltijd bij de Koreaan was. Veel is er niet te doen in Paraguay. Het is helemaal niet toeristisch aangelegd. Heb tot dat moment ook nog geen enkele andere backpacker gezien. Lijkt wel of ik hier alleen in het land aan het rondreizen ben. Ik vind het allemaal muy bien. Zo houd ik me wat meer bezig met het spaans. Moet wel want buiten Guarani en Spaans verstaan ze hier niks anders.
Deze morgen de LP nog eens geraadpleegd welke bus ik moest nemen naar het centrum. Nr 8 was de beste oplossing. Aan de chauffeur gevraagd of die naar het centrum ging. Hij knikte overtuigend ja. Na een paar zijstraatjes had ik al zo het gevoel dat dit niet de goede weg opging. Toch maar blijven zitten. En plots moest ik eruit omdat de bus aan een stopplaats kwam. Kon ik natuurlijk weer een bus terug nemen. Het bleek dan toch de 8 te zijn , alleen had ik die naar een verkeerde richting genomen. Na wat vertraging aan gekomen in het centrum. Iets gaan eten en opgezocht waar de boot vertrekt en of ik een ticket moet kopen. Hier waren ze weer heel vriendelijk om mij te helpen. Woensdagmorgen om 7 vertrekt die en je moet pas op de boot betalen. Normaal zal die mij van Ascuncion naar Concepcion varen over de Rio Paraguay. Dit zou een 30 uurtjes duren. Een foto getrokken van dit gammel ding waar ze vollebak werkzaamheden op aan het uitvoeren waren. Oordeel zelf maar wat je er van denkt. En nu nog eens op het internet om alles bij te werken. En nu ga ik stilletjes alles afronden. Heb hier weer lang genoeg gezeten.
Die zondag 8 uurtjes doorgebracht in de internetshop. Niet dat ik het erg vond want ik moest toch wachten tot 23 uur om mijn bus te nemen. Beter zo dan weer ergens doelloos rond te lopen. Na al dat internetten heb ik me op een bankje in het busstation neergezet en ben beginnen lezen in een van mijn boekjes die ik in Salta gekocht heb. "Last man standing" naar de gelijknamige film met in de hoofdrol Bruce Willis. Vanaf de eerste bladzijde had ik al een slecht voorgevoel met dit boekje maar het dood de tijd zoals Bruce de personages dood. Het heeft weinig om het lijf en ik zal het daarom maar een stationromannetje noemen. Na een tijdje had ik het al helemaal gehad met dit "boeiend" verhaal. Een hambeurgesa completa ging er weer vlotjes in evenals het goudkleurige drankje. Geen goesting meer in nog meerdere slachtoffers en voor de verandering de i-pod opgezet. Het werd 23 uur maar nog steeds geen bus die arriveerde. Gelukkig was de i-pod helemaal opgeladen en vond ik het wachten niet zo erg. Uiteindelijk kwam de bus pas om 0u30 de hoek om.
Zoals gewoonlijk deed ik de oogjes weer dicht en lukte het mij vrij goed om te slapen. Ergens heel vroeg in de morgen werd ik wakker geschud door de bus. Die reed namelijk op een ongeasfalteerde weg en dat was dus duidelijk te voelen. Heel even nog geprobeerd. En daarna was het gedaan met de pret. Het werd zelfs erger en erger. Het landschap was ook helemaal veranderd. Dit had ik nog niet gezien in Argentie. Het landschap was heel groen en dicht begroeid. Zoals een tropisch regenwoud. Niet verwonderlijk want Puerto Iguazu ligt op het 3 landenpunt met Brazilie en Paraguay. Nog maar net van de bus werd ik alweer opgewacht door een kerel met een flyer. Mij was het allemaal om het even. Voor 22 Ps had ik een slaapplaats dicht bij het station. Was hier niet van zin om een eeuwigheid te blijven. Na een douche die meer dan welkom was de bus genomen om de watervallen te gaan verkennen. Ergens in het park werd ik ineens aangesproken in het Vlaams. Na de vraag waar ik van was natuurlijk. Bleek die kerel van Knokke te zijn en kon hij onmiddellijk raden dat ik van "DE" Limburg was. Mijn tocht verder gezet in het vrij grote park. Wat opviel was dat het er krioelde van de vlinders. Daarom dat er thuis weinig of geen zijn. Die zitten allemaal hier. Het was ook abnormaal warm die dag. Niet te doen. T-shirt dan ook maar uitgegooid om een beetje kleur te vangen. En weer die rode kleur als eerst opgevangen. Duidelijk te zien op de foto waar ik een vlinder geadopteerd heb. Was ook niet moeilijk met die hele bende in dat park. De watervallen op zich waren wel de moeite maar het was zo toeristisch dat het ambetant werd. Heb alles vrij vlug afgehandeld daar en kwam tot het besluit dat ik ze aan Braziliaanse zijde niet ging bezoeken. Het zijn trouwens dezelfde watervallen. En het is ook niet dat ik er zo opgewonden door werd. Terug aan de bushalte vond ik het dan maar eens tijd om mijn eigen te trakteren. Nee, nee deze keer niet op een biertje maar op een heerlijk fris ijsje. Ben dan naar de post gewandeld om zeer belangrijke documenten te posten. Terug in het hostel had ik me voor de tv gezet en was ik het hoofdstuk van Paraguay weer aan het doornemen. Niet voor lang want een rare kerel kwam mij vragen om te poolen. Het was Thor...nogiets uit Zweden. Een liefhebber van nationale parken. Nu wou hij eerst nog zoveel mogelijk met mensen praten alvorens hij voor 7 dagen of langer afgezonderd zou leven van de wereld. Dat doet hij zijn eigen natuurlijk aan. Het poolen verliep niet zo goed. Te wijten aan de mindere staat van de tafel(was ook gratis) en het feit dat ik half uitgehongerd was. s Avonds nog een douche genomen. Dit viel ook een beetje tegen. Toen ik me wou afspoelen kwam er geen water meer uit de douchekop. Er hingen ook overal papiertjes met "save water". Het was me meteen duidelijk waarom. Gelukkig kwam er uit de kraan nog een beetje water en zo kwam alles weer tot een goed einde. Een blokje omgewandeld op zoek naar iets goedkoops om te eten. Ik zag alleen dure restaurants en dan heb ik maar laten bellen voor een pizza. Deze was al van een betere kwaliteit die ik gewoon ben hier in Argentinie. Misschien kwam hij van juist over de grens? Met de mannen nog een beetje gepoold. Veel beterschap was er niet merkbaar. Zal de tafel dan wel geweest zijn. En om 23 uur mijn bedje ingekropen.
Midden in de nacht wakker geworden van de regen. Bij het opstaan was het nog steeds van dat. Het plan was om die dag al te vertrekken. Alleen met regenweer reizen is niet zo plezant. Heel snel beslist om dan een dagje langer te blijven. Naar het dorpje gewandeld en toen ik een fotoshop passeerde kwam er de idee om mijn foto s eens te laten branden. Ik heb hun 3x heel duidelijk gevraagd om ze in de juiste volgorde te plaatsen en dit was natuurlijk vanzelfsprekend dat dit zou gebeuren. Had bij de vorige trips er telkens al slechte ervaringen mee. Ik dan ook weer het volle vertrouwen in deze mensen omdat het hun wel vrij duidelijk was wat ik wou. Tot ik deze cd s ging testen in de internetshop. Een heel deel weer dooreen. Als je alles niet zelf doet! Zo erg is dit nu ook weer niet want het regende nog steeds oude wijven. Een beetje bezig gehouden met surfen. Erna beginnen chatten met de familie en Looske en Melo. Erna wat inkopen gedaan en mijn eigen potje gekookt. Was weer niet heel lekker. Samen met de rare Zweed Champions League gekeken. Ole ole Van Buyten. De rest van de namiddag gepoold en gedronken. Om 2 uur goed geladen het bedje in.
Opgestaan en mijne bazaar beginnen pakken. Tot 14 uur me bezig gehouden en dan de bus richting Ciudad del Este(Paraguay) genomen. Dit lezen jullie morgen wat er daar allemaal gebeurde. Ik wordt hier binnen 5 minuten buitengejaagd. De kerel zal op stap willen gaan denk ik zo!
Tenacht heerlijk geslapen en wel al vroeg wakker. Helemaal klaar om er vandaag eens in te vliegen en blij dat ik nog eens iets kan doen. Altijd dat rondhangen in een stad en het hostel is ook niet altijd alles. Wat actie is dus welkom. s Morgens rustig ontbeten en nog wat naar de straffe verhalen van een zweed zitten luisteren. Ik dacht er het mijn van maar heb wijselijk mijne mond gehouden. Tegen half twaalf zijn we de auto gaan oppikken. We hebben nog een extra verzekering genomen van 40 Ps. In geval van een accident betalen we nu maar 600 Ps ipv 4000 Ps. Dit i9s toch een wereld van verschil. En daar de Aussies op een krap budget leven is dit beter voor Colon en mij om eventueel de kosten te delen. Dit was de afspraak die we gemaakt hebben. Colon is dus mijn co-piloot. Het eerste stuk van de rit is mijn grootste zorg. Zonder kleerscheuren uit de stad geraken. Als je weet dat die Argentijnen als zotten rijden. Helemaal geen respect voor fietsers en voetgangers hebben. In Beunos Aires vond ik het verkeer het gevaarlijkste wat er was. Soms snijden ze hun bochten zo kort af dat je zelfs op het voetpad niet veilig bent. En ipv te vetragen als je oversteekt beginnen ze te toeteren en met hun lichten te plimpen. En dan kan je maar beter maken dat je aan de kant gaat. In Bariloche hetzelfde toen ik op die mountainbike zat. Er zijn daar een paar auto s zo dicht tegen mij aan komen rijden dat ze mij bijna de berm in ramde. Nu was het dus mijn beurt om ze eens op stang te jagen. Me maar meteen aanpassen aan hun mentaliteit. En ik bleek er al meteen ne goeie in te zijn. Eens uit de stad was het meer relaxed rijden op de snelweg. Na een 10-tal kilometers gingen we rechtsaf en passeerde enkele kleine dorpjes. En toen kon het avontuur pas goed beginnen. Bij de eerste bochtjes in de bergen was het al prijs. Door de hevige regenval van de dag ervoor was de weg helemaal ondergestroomd. Gelukkig reed er toen net een autovoor mij. Eerst maar eens even kijken hoe die er door geraakt en eventueel hetzelfde spoor nemen. Het water stond hoger dan ik verwachtte. Ik reed er stilletjes door en dat had ik juist niet moeten doen. Ik geraakte er nipt door en was blij dat ik niet stilgevallen was. Gas geven is dus de boodschap. En dat had ik goed begrepen. Het eerste stuk in de bergen was nog over asfalt maar dat veranderde al snel in verharde zandpaden. Ondertussen had ik de besturing van het Opeltje al goed onder de knie. Hier is het echter Chevrolet. Het is ook een 1600 en dat is wel nodig in de bergen. Ik begon er ook meer en meer plezier in te krijgen en was de andere al dankbaar dat ze niet wilden rijden. Hoe hoger ik moest hoe vlotter het ging. Ikbegon de gas al goed in te duwen en stuurde de Corsa vlotjes en soepel door de bergen. Voor Colon ging dit allemaal een beetje te vlotjes want op een gegecen moment hield hij het dashboard met beide handen vast. Ik deed het niet slecht en waarom zou ik dus gas moeten minderen. Ondertussen waren we al tot een 3300 meter hoog gereden en zaten we tussen de wolken te rijden. Het landschap verschilde ook regelmatig van rotsachtig naar zeer groen naar heel kleurrijk. De eerste cactussen doken ook al op in het landschap. Na de stopplaats aan het kappelletje(op 3300 meter) was het tijd om een beetje af te dalen. Het landschap veranderde weer compleet en er werd ook niet veel gezegd in de auto. Iedereen zat met open ogen en mond te genieten van het landschap. Om de 10 km was er weer een nieuwe kleurenpracht te bewonderen. Ik had hier wel honderden foto s kunnen trekken maar eigenlijk zou iedereen dit zelf eens moeten kunnen zien. Dan pas besef je hoe mooi en speciaal het is. In Bariloche was ik al onder de indruk maar dat was toch niks vergeleken met dit. Om 4 uur waren we gestopt in Cachi. Een heel klein dorpje te midden van al deze pracht. De bedoeling was er een hapje te eten. We hadden weer geen rekening gehouden met het feit dat ze hunne siesta hielden. Dan maar een pintje gedronken en wat chips gegeten. Toen kreeg ik te horen dat ik als een gek reed, maar wel eentje die wist wat hij deed. En de Aussies vonden ook dat ik prima reed. Ik voelde mij dan soms ook als Collin McRay. Na de pauze er terug ingevlogen en toen wel regelmatig van Collin gehoord dat we geen haast hadden. Hij heeft ze soms toch liggen pitsen hoor. En ik natuurlijk er plezier in. Ik kan het wel verstaan dat hij niet op zijn gemak was. Het eerste uur na onze pauze was vrij vermoeiend omdat het nu heel kleine paadjes waren en ik me moest concentreren op de weg en weinig kon genieten van het landschap. Tegen de avond werd het landschap weer terug interressant. Nu kregen we om de 2 km telkens een nieuw landschap te zien. Van vuurrode bergen tot een soort maanlandschap. Ik weet niet of dit te maken heeft met de stand van de maan en zon maar iets zal het toch invloed hebben. We konden ook moeilijk voor elke verandering stoppen want dan schoten we niks op. Zou hier een boek over willen kopen maar dan ben ik dat weer de hele tijd aan het meesleuren en mijn rugzak is nu al zo zwaar. Het laatste uur voor het donker werd was dan ook genieten van de eerste tot de laatste minuut. Ik heb dan ook nog een uur in het donker rondgecrost op deze slecht berijdbare zandpaden zonder enige verlichting. Om 20 uur reden we Cafayate binnen. Het eerste hostel dat we vonden hebben we direct genomen. Wij waren de enige gasten en een overnachting kostte maar 15Ps. We zijn dan een restaurant gaan zoeken want buiten het onbijt had ik nog niks gegeten die dag. Na het avondeten nog een paar biertjes gedronken en wat zitten kaarten. Rond 12 er al ingekropen.
Weer heel slecht geslapen tenacht. Denk 1 of 2 uurtjes. En bij het rondwoelen in mijn bed begon Collin als een bezetene te snurken. Dit kon ik al helemaal missen. Om 7 uur een douche genomen en de rest uit bed getrommeld. Om 8 uur stipt zaten we weer in de auto richting de ruines van Quilmes. Dit vond ik een beetje tegenvallen. Had er meer van verwacht. Dit is ook de enige ruine in Argentinie die er is. Ik hoop dat ze in de andere landen mooier zijn. De ruines bestonden uit wat overgebleven muurtjes die ik zelf ook wel had kunnen stapelen. Al goed toen moesten we nog 200 km terug rijden naar Salta en dit voor 12 uur. Het autootje dus nog eens alles laten geven. Nu kon Collin zijn excuus niet bovenhalen dat we niet gehaast waren. De hele rit door de bergen heeft hij dan ook krampachtig het dashboard vastgehouden. We dachten dat we alles al gezien hadden maar dit was weer minder waar. Dezelde pracht speelde zich weer voor ons af maar dan weer in andere kleuren en formaties. Soms wisten we niet waar eerst kijken. Ondertussen begon ik het ook een beetje benauwd te krijgen. Het reservoirpeil was beduidend hard aan het zakken en hier tussen de bergen was het niet evident om meteen een tankstation tegen te komen. Ik had er ook geen benul van hoe lang die weg nog tussen de bergen zou blijven gaan. Een 60-tal km voor Salta hadden we prijs. Voor 90 Ps de tank volgegooid en het laatste stuk nog goed doorgereden naar Salte. Onderwegen een paar risicos genomen en daar was Collin weer niet zo gelukkig mee. Zal ook wel zijn leeftijd zijn zeker. Hij is 40 jaar en heeft een taverne ergens in Ierland. Om 5 voor een kwamen we binnen gereden. Ze zeiden niks van het feit dat we te laat waren en er was ook geen schrammetje op de autobijgekomen. Missie volbracht dus. Een goede wasbeurt kan hij wel gebruiken. Hij zag eruit. Heb mijne waarborg ook volledig teruggekregen. De papieren daarvan heb ik wel nog gehouden. Je weet nooit. Ben dan mijn busticket gaan kopen voor de dag erop. De bedoeling was dat ik die avond nog zou vertrekken maar de aussies vroegen mij om nog een nacht te blijven. Dat dus maar gedaan. Een beetje rust kan ik wel nog gebruiken alvorens naar Puerto Igazua te gaan. In het busstation vertelde ze me dat ik pas dinsdag een rechtstreekse rit naar daar heb. Dan maar een ticket gekocht voor Corrientes. Dat ligt ook op de weg. En het ligt eraan hoe ik me voel of ik er een nacht ga blijven of onmiddellijk doorreis naar de watervallen. Nog eens in dat goedkoop restaurantje gaan eten waar ik dinsdag ook geweest was. Voor anderhalve euro een lekker stuk vlees met groenten en een drankje gehad. Als dat niet goedkoop is. En Bolivia zou nog goedkoper zijn. Alleen het eten is niet zo goed zeggen ze. Maakt niet uit want ik moet dringend gaan besparen. Na het eten naar het postkantoor geweest om nog wat postzegels te kopen. Om 4 uur ging dit pas open en me buiten dan maar neergezet voor een 20 minuutjes. Eens binnen werd ons na 5 minuten doodleuk gezegd dat we allemaal weer konden gaan. Ze waren een nieuw systeem of zoiets op poten aan het zetten en daardoor konden ze de klanten niet helpen. Jihaa voor niks zitten wachten. Dan maar internetten. Ik had nog vele foto s en filmpjes te plaatsen. En ook hier liep het weer van gene meter. Op 3 uur tijd welgeteld een fotoreeks en 4 filmpjes op youtube kunnen zetten. Ben dan maar opgestapt om me niet verder op te jagen. In het hostel was de bende weer aan het kaarten. Tegen de avond is er een Argentijn inkopen gaan doen en heeft de asado aangestoken. Ondertussen waren wij al stevig aan de drank. Wie verloor moest drinken. Later die avond nog met de argentijnen op cafe gegaan. Tot 6 uur heeft dit geduurd.
Om 10 uur al wakker en opgestaan. Denk dat ik de eerste uren nog op de alcohol aan het gaan was want eens rond de middag kreeg ik mijne klop. Heb dan wat doelloos rondgelopen in Salta met mijne i-pod op mijne kop. Lekker stevige metal op en mij terug nuchter wandelen. Onderwegen gestopt voor een Lasagna en beginnen lezen in mijn boek wat ik in de week gekocht had. Rond 5 uur terug in het hostelgekomen, mijn boeltje genomen en naar de bushalte gewandeld. In de bus ben ik het hoofdstuk over Paraguay beginnen lezen omdat ik dit land helemaalwil doorkruisen tot in Bolivia. Er staat niet zoveel in over Paraguay. Het plan zal als volgt zijn. 1 of 2 nachten in Puerto Igazua. Dan de watervallen aan de Braziliaanse kant bekijken. Vervolgens de grens over naar het eerste Paraguyaanse stadje en zo naar de hoofdstad. Daar eventueel een nachtje of 2 en dan de verschrikkelijke busrit van meer dan 30 uur naar Bolivia. Als Paraguay een beetje meevalt kan het ook zijn dat ik er een weekje blijf. De rest van de busrit geslapen. Dit viel ook weer tegen. Ik had een plaatsje boven voor het raam gereserveerd. Een goede plaats omdat je dan ziet wat er allemaal gebeurt. Die dag was hetook niks te warm en ik had mijn jacket aan. In de bus was het nog kouder omdat de airco hier constant aanstond. En ik kon hem niet dichtdraaien of iets dergelijks. Ik heb toch wat kunnen slapen. Midden in de nacht ben ik verhuist. De bus zat halfvol en er was midden in de bus ook nog plaats. daar dan maar gaan zitten. Hier voelde ik de airco ook en ik snapte echt niet waarom die de hele tijd opstond. Warm was het alleszins niet.
Om 8 uurgearriveerd in Corrientes en het besluit genomen om diezelfde avond nog de bus naar Puerto Igazua te nemen. Mijn brugzak ergens veilig laten opbergen en naar de winkeltjes tegenover het station gewandels. 5 croissants gekocht en die op straat opgegeten. Bij wonder deze internetshop gevonden en alles op mijn gemak bijgewerkt. En deze werkt teminste alhoewel ik dat niet verwacht had. Ga hier nog even zitten en dan terug in het station rondhangen. Om 23 uur vetrekt de bus en ik kom aan om 7u30. Morgen ga ik helemaal een wrak zijn.
