Die nacht er eens over geslapen en beslist om El fosil en el infiernito niet te bezoeken. Het geraamte van de krokosaurus had ik de dag ervoor op de camera van een zwitserse gezien. Het was zoals een krokodil maar dan iets groter. En El infiernito bestaat uit een stuk of 30 stenen in de grond geplaatst. Het was me ook een beetje te fris in de namiddag in Villa de Leyva wanneer het telkens begon te regenen. Tijd om andere oorden op te zoeken en dus sprong ik op de bus naar San Gil. In hotel San Andres nam ik de goedkoopste kamer en at er ook iets. Na enig speurwerk in de Lonely Planet kwam ik op het idee om Parque el Gallineral te bezoeken. Hier waren een hoop bomen met van die slingers in. Ben ondertussen alweer de naam vergeten maar als je de fotos bekijkt snap je het wel. Ik vind deze bomen ongelooflijk knap en later ga ik heel mijn tuin er vol mee planten. Hier en daar waren er wat speciale (voor mij toch) planten en bloemen. Middenin het park was er een zwembad. Als ik dat had geweten had ik zeker mijn zwembroek meegenomen want hier in San Gil was de temperatuur meer dan aangenaam.
Na een goede nachtrust nam ik die morgen een bus naar Barichara. Een dorpje 40 minuutjes van San Gil. Onderwegen reden we door de bergen en kwamen mooie villas of finchas tegen gebouwd in de spaanse koloniale stijl. Barichara was meer van dat. Een beetje te vergelijken met Villa de Leyva en Raquira. Het is nu eenmaal de streek om dit type van dorpjes tegen te komen. Heel mooi en rustig, maar na een paar uurtjes heb je het wel gezien. Ik bezocht de kerk, het kerkhof en het uitkijkpunt. Het kerkhof vond ik wel de moeite. Alle graven een beetje kris kras doorheen vlak naast de kerk. De ene al mooier dan de andere. En het geheel ademde een speciale sfeer uit. Nog beter tijdens de nacht met een volle maan en zwarte katten. Na mijn morbide gedachten op het kerkhof wandelde ik wat verder, at een snack en nam de bus terug naar San Gil. Die avond eindigde ik mijn boek van Brusselmans. Eigenlijk 3 romans van hem gebundeld. Moe en tevreden ging ik slapen.
Omdat de douches naast mijn kamer waren werd ik vroeg in de morgen al gewekt. Veel meer had San Gil mij niet te bieden want de andere activiteiten zouden te veel geld kosten. Dit zijn rafting, speologie, rapellen en andere dingen. Met een 4 uur durende busrit was ik opeens in Bucaramanga. De hoofdstad van de provincie Santander. Niks speciaals, gewoon een grote, drukke stad met een 600.000 inwoners. Hier verbleef ik 1 nachtje om de reis naar Mompos een beetje te breken. Mijn kamer had een tv met 77 kanalen, waarvan vele amerikaans, en dus zapte ik de hele avond van het ene naar het andere kanaal. Was lang geleden dat ik me daar nog eens mee bezighield. Probeerde Jurrasic Park te kijken. Maar vond er geen bal aan omdat de krokosaurus niet meedeed. Zag wel dat Justine Henin de ballen vrij goed sloeg.
Zondagmorgen om 5 uur stonden we op. Nathan moest bij een familie ergens naar toe in de buurt van Cali. Dave en ik gingen samen naar het busstation. Ik kocht een ticket voor de bus van 8 uur s avonds naar Bogota. Dave vertrok naar Cartagena. We maakten plannen om elkaar in het noorden terug ergens te ontmoeten om La Guajira te bezoeken. Dit is het uiterste noorden van Colombia aan de grens met Venezuela. Het is een woestijn heb ik me laten vertellen met mooie stranden. In geen enkele LP vind je er informatie van. Excellent om eens te gaan verkennen. De hele dag zat ik dus in het busstation en de hele voormiddag kreeg ik rond met mijn blog een beetje bij te werken op het internet. In de namiddag kwam de vermoeidheid opzitten van het weinige slapen de dagen ervoor. Ik legde me even neer op een bankje en was meteen vertrokken met slapen. Na een uurtje werd ik wakker geschud door de politie. Het was verboden languit op een bankje in het station te slapen. Ik voelde me eens zo mottig en besloot maar wat rond te wandelen. Ik haalde 20u en in de bus was viel ik onmiddellijk in slaap.
s Morgens kwam ik aan in Bogota en na een half uurtje wachten nam ik een taxi naar Hostel Sue 2 in La Candelaria. In oktober waren we er ook en het hostel viel goed mee. Ik moest wachten tot 12 uur eer ik een bed had en de jonge kat Candelario hield me wat gezelschap. Na een uurtje ging ik ontbijten en even het internet op. In de namiddag keerde ik terug en fristte me op. Ik belde Andres en in de namiddag pikte die me op. We dronken een paar pintjes en ik vertelde mijn avonturen die ik beleefd had sinds ik hem verlaten had. Hij reed met mij een 40 minuutjes buiten Bogota waar hij en zijn vriendin een huisje huren op het platteland. Het is een klein gezellig huisje, perfect voor 2 personen, rustig gelegen in de natuur weg van alle drukte in Bogota. Vooraleer we iets gingen eten haalden we Mando uit. Dit is Andres´ kameraad die ik vorige keer ook al ontmoet had. Na een pizza gingen we naar de "Bogota beer company". Daar hadden ze mij vorige keer ook naar toe genomen. Deze keten in Bogota brouwt zelf blond en bruin bier. Een lekker biertje daar niet van maar bij het binnen komen in deze cafe zag ik een Duvel bord tegen de muur hangen. Onmiddellijk begon ik op de kaart te speuren naar dit duivels bier. En ja hoor ze hadden het. Ik verkeerde even in een lichte vorm van hysteria en sprak Andres en Mando er over aan. We bestelde een karaf van anderhalve liter en Andres herkende meteen het bier want ik liet het hem als eens proeven in Brugge. De opdienster (knap ding) kon de Duvel zelfs perfect ingieten. In mijn ogen werd ze alleen maar mooier. Dit smaakte hemels na meer dan 10 maanden geen belgisch bier meer gedronken te hebben. Andres moest de dag erop werken en rond 1 uur vertrokken we. Omdat iedereen in de kamer sliep ging ik op de tast naar mijn bed. Ik voelde ineens iets harigs op mijn bed en verschoot me een ongeluk. Bleek het Candelario te zijn die zich op mijn bed genestelt had. Ik liet hem liggen en kroop over hem in bed. Pas in de vroege morgen vertrok hij.
Na een douche en het pakken van mijn spullen was ik op weg naar Villa de Leyva. Zag het nut niet om nog langer in Bogota te blijven. Was trouwens al de 3de keer dat ik er was en het was er koud vergeleken met Cali. En het is niet meteen mijn favoriete stad. s Avonds arriveerde ik in Villa de Leyva waar ik direct op zoek ging naar "hostel Dinos". Dit bestond niet meer na enige navraag. Daarom ook dat ik het niet vond. Nogal logisch natuurlijk. Dan maar naar "hospederia la villa". Eens daar bleef ik er ook omdat het fel regende. Villa de leyva is een klein koloniaal dorp gesticht in 1572. Het is ongeveer authentiek gebleven als toen en je vind er een van de fijnste architectale gebouwen. Het was er vrij rustig omdat het een weekdag is. In de weekends verandert het in een drukte van jewelste omdat velen mensen van Bogota dan afkomen. Na een heerlijke biefstuk op crioolse wijze las ik nog een beetje in mijn boek van Herman Brusselmans (gevonden in Quito).
Ik sliep uit tot 10 uur en nam een douche en zocht de bakkerij op. Vandaar ging ik naar het busstation en tijdens het wachten at ik mijn broodjes. Ik plande die dag een trip naar Raquira. Op aanraden van Andres en mijn LP. Dit is een klein dorpje 25 km van Villa de Leyva. Het is bekend om zijn kwaliteit van aardewerk zoals potten en beelden, houten eetgerei, hangmatten,ponchos, houtbewerking etc... Het dorpje ziet er heel levendig uit door de vele kleuren die de mensen gebruiken om hun huizen te verven. Wat me meteen opviel was het manneke pis op het plein voor de kerk. Na 2 uurtjes rondwandelen in de straten en de winkeltjes had ik het gezien. Terwijl ik op de bus wachtte kreeg ik gezelschap van 3 oudere dames. Zij zetten zich naast mij en begonnen een praatje. Ik kreeg complimenten omdat ik mijn spaans zo goed kon. Het verstaan is tegenwoordig niet zo zeer het probleem maar wel het praten. Na mijn 3 weken spaans in Bolivie heb ik mijn boeken niet meer open gehad met resultaat dat ik geen progressie meer maak. Ach ja ik heb nooit de perfectie nagestreefd. Even later zat ik met wat souveniertjes terug in de bus richting Villa de Leyva. Daar gaf ik een ouder duits koppel nog wat nuttige tips voor de rest van hun trip in Colombia.
Na 2 dagen van drinken en feesten besloten we om naar Cali te gaan. Dit was niet echt mijn bedoeling om er heen te gaan. Maar het ligt op de weg naar Bogota en ik kon gratis in Nathan zijn appartement verblijven. s Avonds kwamen we aan nadat ik bijna de hele busreis geslapen had. De naweeen van al het gefeest. Onmiddellijk voelde ik het milde klimaat in Cali. Stukken beter dan de koude avonden in Pasto en Quito. Nathan zijn appartement bevind zich in "San Antonio" een 20 meter van het park bij de kerk. Dit park was goed gevuld op een zondagavond. Dit omdat de dag erna een feestdag was. Welke heilige ze nu weer eren weet ik niet maar het lijkt alsof de colombianen altijd aan het feesten zijn. En vooral hier in Cali, de stad van de salsa. Een ander ding wat meteen opviel waren de mooie meisjes en vrouwen. Samen met Medellin word gezegd dat deze steden de mooiste vrouwen van Colombia hebben en dat kan ik alleen maar beamen.
Die nacht werd ik wakker van stemmen in het appartement en s morgens toen ik opstond lag Dave (australier) in de living te slapen. Nathan kende hem van in Chili en ontmoette hem terug in het hostel in Pasto. s Middags zochten we wat te eten en bezochten het centrum. s Avonds keken we een dvd die we gekocht hadden. De kwaliteit van de dvd was slecht, alsook de film zelf. Maar wat wil je met "Aliens vs predator 2" Ik viel dan ook al snel in slaap en toen ik terug wakker werd hield ik het voor bekeken.
De dag erop ging Dave de zoo van Cali bezoeken en ik vergezelde hem. De Lonely Planet beschreef de zoo van Cali als belangrijkste van Colombia. Na een 3 kwartiertjes wandelen kwamen we aan en betaalden 8000 pessos (ongeveer 3 euro) inkom. En voor dit geld zagen we allerlei rare beesten, vogels en reptielen. Eindelijk zag ik nu ook eens een condor. Spijtig genoeg was het in een kooi. Deze keer lukte het mij ook vrij goed om de lieve beestjes te fotograferen. Alleen gruw ik nog altijd van het idee van een dier in een kooi. Vooral toen ik bij de katachtigen kwam zoals de pumas, jaguars, tijgers en leeuwen, kreeg ik een slecht gevoel. Op 4 uurtjes hadden we de zoo bezocht en op de terugweg kochten we de ingredienten om spagetti te koken. Dit was Dave zijn taak, ik zorgde ondertussen voor de drank.
De rest van de dagen gingen rustig voorbij in Cali. Meestal speelden we s morgens wat schaak en als we honger hadden gingen we op zoek naar eten. We wandelde wat rond en zaten dikwijls in het park al het vrouwelijk moois te bewonderen. s Avonds zagen we Nathan dan altijd terug omdat hij tijdens de dag les geeft. Op vrijdagavond lieten we ons nog eens gaan en het was 7 uur s morgens eer we ging slapen. Paar uurtjes erna voelde iedereen zich belabberd en levensloos. Na een heerlijke lasagna kwam er een beetje verandering in. Diezelfde avond bezochten Dave en ik een reggea concert. Een mooie afsluiter van een rustig weekje in Cali want de dag erna gingen Dave en ik verder op pad. Hij naar Cartagena en ik weer naar Bogota.
Na een douche en een stevig ontbijt nam ik afscheid van iedereen in "hostal Huauki". Na een uurtje zat ik al op de bus naar Tulcan. Eens in tulcan deelde ik een taxi met een man die ook naar de grens moest. Kwestie van de kosten te drukken. Toen er ineens een 2de man instapte kreeg ik het even warm en spookten er al scenarios van overvallen in mijn hoofd. Gelukkig was het loos alarm en werd ik veilig aan de grens gedropt. Daar stond een meterslange rij aan te schuiven om een stempel te bemachtigen. Geduldig ging ik ook aanschuiven en na een uurtje was ik aan de praat met de colombiaan voor me en even later ook met de amerikaan, Nathan, achter me. Hij stond al een ganse dag aan te schuiven om zijn werkvisum voor Colombia in orde te krijgen. Hij is namelijk leraar engels in cali. Na 4 uur wachten hadden we dan uiteindelijk toch onze stempel. Aan de colombiaanse zijde was er minder volk en na een kwartiertje namen Nathan en ik een taxi naar Ipiales. De traditionele kip met rijst was ons avondeten en daarna keerden we terug naar het hotel.
s Morgens namen we een bus naar Santiario de las lajas. Dit is een neo-gotische kerk gebouwd tussen 1926 en 1944 voor de verschijning van de maagd. Volgens de legende verscheen die 45 meter hoog op een enorme vertikale rots. Waar de verschijning was werd het altaar gebouwd op deze klif. Het is een spectaculair zicht om deze kerk over de rivier te zien. Na ons christelijk voormiddagje genoten we nog even van het carnaval in Ipiales en gingen daarna voor het echte werk in Pasto. In deze regio viert men carnaval in de eerste week van januari. Het is een oud feest dat terug gaat in de tijd van de slaverij. In Pasto is dit feest het grootst. In de namiddag liepen we al vrolijk scheerschuim te spuiten op iedereen. s Avonds kochten we ook nog kalk om mee te gooien. Op het einde van de avond hingen we helemaal vol en moesten we terugkeren naar het hostel omdat Nathan een heel deel talk recht in zijn oog kreeg.
In de voormiddag schaakten we wat op de kamer en terwijl we rond de middag voor eten zochten werden we meermaals aangevallen en besmeurt met scheerschuim en talk. Ons ook maar scheerschuim en talk aangeschaft om ons te verdedigen. Het volgende belangrijke was rum kopen. Eens we die hadden trokken we ons terug op de kamer en begonnen te drinken. Na enkele uurtjes kregen we bezoek van een oostenrijks koppel dat we de dag ervoor hadden leren kennen. Samen gingen we de straat op om te feesten maar tot onze grote spijt was alles al afgelopen. Gelukkig vonden we nog rum en met ons viertjes feestten we door op de kamer.
Die morgen nog eens lang gedouchet en mijn boeltje gepakt. Op pad gegaan om mijn stempel te halen voor mijn paspoort. Natuurlijk was het kantoor weer gesloten. Een politieman aangesproken en die belde in het politiekantoor de mannen van de immigratiedienst op. In de namiddag kon ik terug gaan en toen was er ook inderdaad iemand. Zonder problemen kreeg ik mijn stempel terwijl ik al 3 dagen in het land was. Na mijn bezoekje aan de politie kocht ik een busticket om die avond naar Quito te gaan. In het park aan de rivier maakte ik nog filmpjes van de apen die de mensen aan het entertainen waren. Dit was kostelijk tijdverblijf. De filmpjes vind je op Youtube onder Lago76. Na een biertje ging ik het internet op om mijn belevenissen van de Amazonas neer te schrijven. Na alweer kip met rijst was het tijd om mijn bus te nemen. In de bus vroeg ik me af waarom al die zuid-amerikanen telkens toch zo moeilijk kunnen doen om de juiste plaats te vinden. En toen ze er mij mee kwamen lastigvallen veranderde ik omdat er toch plaats genoeg was. Nog geen minuut later was het weer prijs en deze keer antwoordde ik hun. Bleek dat ik de hele tijd verkeerd zat en op een verkeerd nummer aan het kijken was. Stilletjes mijn boeltje genomen en op de juiste plaats gaan zitten.
Later als verwacht kwamen we in Quito omdat we onderwegen 2 politiecontroles hadden. Alleen de mannen werden gecontroleerd. Iets later was ik in Mariscal(nieuwe stadsgedeelte). Ik liet me afzetten aan "hostel Huauki". Daar zat ik de vorige keer ook. Het was een blij weerziens met Oscar(eigenaar), Mario en Carolina(kuisvrouw). Zij zei me dat ik er mager uitzag. De Amazonas liet dus zijn sporen na. Een uurtje later ging ik een boek omwisselen in "The english bookshop". De beste boekenwinkel in Quito. De eigenaar maakte een praatje met me en gaf me zelfs een kopje thee. Van engelse gastvrijheid gesproken. Ook belde ik even later naar huis omwille van de feestdagen. In de namiddag kon ik in mijn kamer en ontmoette ik ook al meteen mijn kamergenoten. Een koreaan en 3 jonge amerikaanse meisjes. Hield het die dag bij wat lezen en ging vroeg slapen.
De dag erna was ik al vroeg uit de veren en ging mijn vuile was binnen doen. Installeerde me erna in de tv-ruimte en las mijn boek verder. Erik ontmoette ik daar en hij vroeg me of ik meekwam naar de teleferico. En omdat ik vorige keer niet zoveel bezocht had ging ik dus maar mee. Daar leerde ik nog 3 andere zweden kennen en ook Lee(koreaan) was van de partij. Ik vond het niet zo geweldig. Had al veel mooiere bergen en uitzichten gezien in zuid-amerika. Maar zo leerde ik de andere in het hostel kennen en dat was mooi meegenomen de laatste dag van het jaar. Toen we terug onder kwamen maakte we ook nog een bezoekje aan het pretpark. Ook niet veel fameus en mijn dollars niet waardig. Terug in het centrum en vooral op Av. Amazonas was het al een drukte van jewelste. Mensen liepen verkleed(leek wel carnaval), dronken bier en zagen er gelukkig uit dat er een nieuw jaar op komst was. Her en der stonden karikaturen opgesteld van politiekers(Chavez, Mendez, Fidel...), voetballers en andere belangrijke weet-ik-veel-wat. Die zouden dan middernacht bij de overgang naar het nieuwe jaar in brand gestoken worden. Wel een mooie traditie maar niet voor mij. De rest van de bende buiten Lee en ik kochten zich ook een masker. Ik was wel de eerste om ons groepje aan te moedigen om een frisse pint te drinken. En we waren vertrokken. Terug in het hostel kregen we nog bier van Oscar. We gingen ook sterke drank inslaan en begonnen er meteen aan. Gelukkig gingen we die avond met ons allen nog iets eten want buiten alcohol had ik nog niks geconsumeerd. Erna stonden we buiten aan het hostel met ons allen de pop te verbranden klokslag 12 uur. Toen de drank op was doken we het nachtleven in in verschillende discotheken.
Na 2 of 3 uurtjes werd ik wakker en besloot om op te staan. Ik voelde me vrij goed voor zoveel gemixt te hebben en besloot het thuisfront op te bellen. Toen ik papa een gelukkige verjaardag wenste besefte ik dat ik toch nog zat was. Maar er zijn ergere momenten geweest. De rest van de dag heb ik geluierd en verschillende films gekeken. Die dag ook nog afscheid genomen van Suzanne. Een toffe madam waar ik goed mee opschoot. Spijtig dat ze haar bus naar Lima moest nemen.
Die dag ook nog geluierd en me een paar films gekocht. Ook nog een hele tijd met Oscar gebabbeld en zijn volgend plan is om een "hostel Huauki" aan de kust in Ecuador te openen. Als hij het dit jaar geregeld krijgt ga ik zeker eens langs beloofde ik hem. s Avonds gingen de zweden, amerikanen, Lee en ik samen uit eten. Iedereen vertrok de dag erna naar andere bestemmingen.
s Maandags het eerste wat ik deed was naar de haven gaan om te vragen wanneer er een boot naar Pantoja vertrok. Daar kreeg ik te horen dat het de volgende dag zou zijn. Om de verveling wat tegen te gaan begon ik de rest van mijn boek maar uit te lezen. Ondertussen nam ik die dag ook nog afscheid van Simon. Hij kon wel zijn boot op. Die avond passeerde ik een supermarkt toen ik op zoek was naar eten en kocht me brood en kaas. Dat was al een tijdje geleden.
Op dinsdag weer hetzelfde als de dag ervoor en ook weer hetzelfde antwoord. Alleen had ik het deze keer aan de kapitein gevraagd. Dit moest wel niet meer te lang gaan duren want ik zat ondertussen ook met het probleem dat ik het land uit moest. Ik had maar 60 dagen aangevraagd omdat ik dacht dat ik sneller Peru zou verlaten. Maar plannen veranderen zo dikwijls als je aan het reizen bent. In het restaurant met het irritante "Jingle bells" wisselde ik mijn boek.
Alweer s morgens naar de haven en die avond zou de boot vertrekken. Terug in het hostel alles gepakt, vlug mijn mails gecheckt, 100 dollar afgehaald en terug naar de boot gegaan. Ervoor zag ik al dat er hangmatten hingen en hoe vroeger hoe beter je je plekje kan uitkiezen. Rond de middag installeerde ik me. Mijn rugzak vergrendelde ik aan een middenpaal en ook deze keer gebruikte ik mijn beschermhoes tegen water en andere vuiligheid. Mijn hangmat bevestigde ik ook langs deze paal zodat ik mijn rugzak goed in het oog kon houden. Ik begon dan maar in een van mijn 2 boeken te lezen. En dit was een heel spannend boek. Ik kon niet stoppen met lezen en toen ik ging slapen was ik al over de helft. In de namiddag kreeg ik ook te horen dat de boot eerst de dag erna zou vertrekken. Dat begon weer heel goed.
De dag erop was dus weer wat luieren in de hangmat en wachten tot de boot vertrok. Toen deze vertrok had ik mijn eerste boek al uit en had ik geen tijd meer om het te gaan wisselen. Ondertussen had ik de boot ook al geinspecteerd en er waren geen douches of kranen. Alles zou dus moeten gebeuren met het water uit de rivier.
Onderwegen stopte de boot regelmatig aan kleine dorpjes langs de rivier. Soms zelfs bij enkele hutjes. Hier werden dan mensen opgepikt of goederen gedropt. Zondag stonden we zelfs een hele dag stil bij Santa Clotilda. Hier kon ik dan de benen even strekken en een wandelingetje maken. De tijd ging heel traag voor bij. De voornaamste activiteiten waren luieren in mijn hangmat, mijn 2de boek lezen, kaarten met het jongetje dat enkele hangmatten verder lag, 3x per dag met mijn voederbakje eten halen, dromen van al het lekkers dat ik zou gaan eten als ik thuis kwam en slapen.
In totaal zat ik 8 dagen op de boot en heel dikwijls heb ik me afgevraagd waarom ik eraan begonnen was. De avond van het vertrek zat de boot vol met mensen en goederen. Een kerel had zijn hangmat iets hoger vlak tegen de mijne opgehangen zodat ik de eerste 2 nachten niet recht in mijn hangmat kon liggen. Als hij bewoog dan ging mijn hangmat mee. Hij kwam er de hele dag ook niet uit en voor mij was er totaal geen comfort. Ook was er de bende jongeren die de hele dag hun Cumbia muziek keihard draaide en dan steeds dezelfde nummertjes. Om knettergek van te worden. Als dat ook nog niet genoeg was begon er iets verderop ook nog een 2de zijn muziek loeihard te spelen. Heb meerdere malen op het punt gestaan om hun radios in de rivier te flikkeren. Elke dag regende het ook een paar keer heel flink want het is namelijk het regenseizoen. En dat merk je hier in het Amazona gebied wel. s Nachts is het redelijk fris met resultaat dat ik de dag voor kerstmis een snotneus had. s Avonds voelde ik me miserabel en koortsig. 2 Dafalgans genomen en om 20 u lag ik al te knorren. Op kerstdag was het zelfs nog erger. Mooie kerstdag was het. Op dat moment heb ik veel aan thuis gedacht en me afgevraagd wat ik aan het uitspeken was. Toen ik die avond niet voor mijn eten ging kwam de vrouw van het winkeltje me vragen wat er aan de hand was. Even later kwam ze terug met 2 pijnstillers en een flesje water en bracht ze me een kop warme koffie. Nog nooit was ik zo blij met een kop koffie. En toen voelde ik toch ook een beetje dat het kerstmis was.
De dag erop s morgens kwamen we aan in Pantoja en ik was zo blij als een zot dat ik van die boot kon. Ik regelde mijn stempel bij de immigratiedienst en een paar uur later zat ik op een speedbootje richting Roca Fuerte. Daar nam ik een kamer waar ik mijn hangmat kon ophangen. Ging diezelfde dag 2 keer naar de immigratiedienst maar de brave man zat in Coca voor de feestdagen. De mariniers verzekerden mij dat het geen probleem was om mijn stempel in Coca te halen. De rest van de dag hing ik alweer in mijn hangmat omdat ik nog altijd koorts had en ook heel hard moest hoesten. De dag erop keerde ik terug naar de mariniers omdat er eentje mij vertelde dat het mogelijk was om met hun mee te varen naar Coca. Niks van waar dus en weeral maar een dagje luieren in de hangmat en wachten. Rocafuerte is een heel klein dorpje waar geen zak te beleven valt. Op een half uurtje ben je er rondgewandeld. s Avonds passeerde er 2 duitsers en samen met hun heb ik dan wat gegeten en gepraat. Het waren de eerste toeristen die ik zag in 9 dagen.
De dag erop was ik om 4 uur al wakker om op tijd de boot naar Coca te nemen. Die nacht kon ik moeilijk slapen omdat ik de hele nacht moest hoesten. Ik legde me dus op de bank in de boot en voor een uurtje was dit geen probleem. Naderhand begon de boot helemaal vol te zitten en had ik zelfs bijna geen ruimte om mijn benen te strekken. Ook de koorts kwam weer opzetten. Slapen was onmogelijk en bewegen haast onmogelijk. Op dat moment heb ik mezelf beloofd nooit nog terug te keren naar de Amazonas. Ik had het helemaal gehad. s Avonds om 18 u kwamen we aan in Coca en ik nam een kamer met prive badkamer. Ik heb toen een half uur onder de douche gestaan. Na 10 dagen niet wassen en scheren zag ik er niet al te fameus uit. Erna ging ik naar een kapper die me een goede scheerbeurt gaf. Ik voelde me terug een beetje mens. Na een maaltijd kroop in in mijn bedje. Einde van mijn Amazonas avonturen.
Die morgen in Pucallpa kocht ik nog wat te eten alvorens ik de boot opging. In de namiddag arriveerde ik in de haven en ging aan boord. Daar was het al een drukte van jewelste maar ik vond gelukkig nog een goed plaatsje om mijn hangmat op te hangen. Ik vroeg wat me de tocht zou kosten en dit was meer dan ik verwacht had. De tocht kostte 100 soles (25 euro) en zou 4 dagen duren. Ik ging me nog iets te drinken kopen en wandelde wat rond . Toen ik terug bij mijn hangmat kwam had ik al heel wat minder plaats. Legde me neer en begon wat te lezen. Het duurde een tijdje voor de boot vertrok. Uiteindelijk was het 9 uur s avonds. Die dag kregen we niks te eten en ik was blij dat ik wat te snoepen gekocht had.
Ik werd al vroeg wakker van al het leven op de boot. Op een gegeven moment zag ik iedereen naar het eerste verdiep spurten. ook maar hetzelfde gedaan en daar stond een hele lange rij aan te schuiven voor het ontbijt. Ik merkte ook dat iedereen een kom of tas of iets dergelijks vast had. Ik besefte al snel dat dit was om te eten. Dat had ik natuurlijk niet en dus vroeg ik aan de mannen van de keuken of ze mij niks konden bezorgen. Even later had ik dus ook een voederbakje. Het was een beetje melk met 3 droge broodjes. De melk was niet zo lekker en na dat ik mijn broodjes hier in gesopt had gooide ik de rest overboord. Onmiddellijk hoorde ik opmerkingen van de peruanen naar mij (de gringo) toe. Volgende keer dus maar niet meer doen. Ik merkte ook dat er andere gringos op de boot zaten en maakte die dag verschillende keren een praatje met een oudere amerikaan (68 jaar). Hij was op weg naar Colombia naar zijn vriendin en bezocht daar ook de stierengevechten. De rest van de dag vulde ik met lezen en nog 2 keer eten te halen. Vele peruanen begonnen ook een praatje met mij. s Avonds vond ik een paar peruaanse metgezellen om wat te drinken.
Die 3de dag op het schip ontmoette ik de hollanders die op het bovenste verdiep in een kajuit sliepen. Zij reisden met een oostenrijker op dit schip. Hij had hun namelijk geholpen om op deze boot te geraken. Verse reizigers en dus nog niet veel kennis van het spaans. Zo beginnen er veel aan hun trip. De dag ging vlot voorbij met verhalen uitwisselen, schaken en wat in de hangmat luieren. s Avonds werden we ook nog bevriend met Simon, een engelsman die hier al in Peru zat van oktober 2006. Hij had een tijdje vrijwilligerswerk gedaan. s Namiddags ontdekte ik ook nog dat mijn ruzak nat was geworden de nacht ervoor door de regen. Had mijn rugzak onder een bankje vastgelegd tegen diefstal. Blijkbaar had het wat binnengeregend met resultaat dat nu al mijn kleren zeiknat waren.
De dag erop ging weer rustig op hetzelfde stramien voorbij met deze uitzondering dat de gringos meestal op het bovendek verbroederden. We leerden vele peruanen kennen en hadden er regelmatig een praatje mee. Ze entertainden ons ook met hun muziekinstalatie die ze meesleepten. Die behoorde toe tot een gehandicapte peruaan zonder benen en met een kort en een misvormd armpje. Hij trok dan zijn danskleren aan en begon op zijn manier te dansen. Lachen geblazen. s Avonds hadden we de kans om even van boord te gaan om in het plaatselijke dorpje wat eten en drank te kopen. De kip en rijst kwam ons al de oren uit.
Vrijdagmorgen kwamen we uiteindelijk aan in Iquitos. Simon en ik namen de bus naar het centrum en namen een hostel kort aan de plaza. "Mad Micks bunkhouse" is een vrij speciaal hostel. Het eerste deel is een kantoortje voor zijn jungletrips en waar hij ook materiaal verkoopt om deze trips te doen. Vandaar kom je dan in het hostel terecht. Een kamer met 8 bedden en nog een ruimte met de douchen en wc s. Ik ging mijn was meteen naar een wasserij doen en daarna vroeg ik in de haven rond naar boten voor Ecuador op de rio Napo. Daar vertelde ze mij dat ik elke dag maar eens moest komen checken wanneer deze vertrokken. s Avonds ontmoette ik de hollanders terug en gingen we wat drinken. Zo kwamen we in contact met Peter, een gids die ons naar een muziekfestival bracht. Hier werden we gecharmeerd door de danseressen op het podium. Achteraf belandde ik nog bij Peter zijn thuis en leerde zijn familie kennen.
Zaterdags bezocht ik Belen. Dit is een arm dorpje een beetje buiten Iquitos. Het is speciaal omdat al de woningen van hout gebouwd zijn zodat ze kunnen drijven bij hoogwaterstand van de Amazona. We vaarden ook nog een uurtje rond in een zelfgebouwde kano. De rest van de dag rustte ik wat en schaakten een paar partijtjes met Simon en John. De dag erop verliep heel rustig. Samen met Simon keek ik Arsenal-Chelsea in een plaatselijk restaurant "The yellow rose of Texas". Uitgebaat door een amerikaan, en die zitten er genoeg in Iquitos. Het restaurant ligt tegenover het hostel en s avonds gaat dan zijn kerstmislichtreclame aan en de hele tijd weerklinkt er het irritante melodietje van "jingle bells".
Die morgen toen ik opstond was het een pak rustiger als de dag er voor. Er was geen markt en het was geen probleem om een bus of taxi te nemen. Het werd een taxi voor maar 2,5 soles omdat ik dacht dat ik daar comfortabeler in zou zitten. Niks was minder waar. Ik zat samen met een peruaan vanvoor naast de chauffeur. Gelukkig was het maar voor een 20 km. Ik liet me droppen aan het meer van Pucacha. Van daar moest ik nog een stuk te voet naar de ruines van Sondor. Onderwegen passeerde ik kleine boerendorpjes. Velen waren aan het werk op het veld en enkele vrouwen waren een doek aan het weven. Nog op ambachtelijke wijze. De sondor ruine bevond zich op een heuvel en eens daar had ik een mooi uitzicht over het meer en de rest van de omgeving. Deze ruine is pre-inca. En dat is er ook aan te zien. De ruines zijn niet zo goed geconserveerd en indrukwekkend. Toch vond ik het de moeite om hem te bezoeken. Dit waren de voorlopers van het grote Inca-rijk. Op mijn weg terug stopte ik bij een winkeltje om een biertje te drinken en wat met de plaatselijke bevolking te praten. Kreeg onderwegen ook veel "gringo" te horen. Vooral van kinderen en ouderen. Na een trucha gegeten te hebben was het tijd om terug te keren naar Andahuaylas. Die avond nam ik een bus naar Ayacucho.
Dit was een zeer vermoeiende rit in de bergen. Had bijna geen oog dichtgedaan omdat de bus constant over hobbelige zandpaden reed. Snap nog altijd niet hoe die peruanen hier in kunnen slapen. Die morgen kroop ik dan ook meteen in bed toen ik een hospedaje gevonden had. Rond de middag was het tijd om de stad een beetje te verkennen. Die bevat vele kerken van de 16de, 17de en 18de eeuw en was veel grote dan ik verwacht had. Bij de toeristische dienst haalde ik de informatie uit die ik nodig had. En hier is veel meer te zien en bewonderen in de streek dan mijn Lonely Planet aangaf.
s Morgens was ik al vroeg present om een bus naar de Wari ruines te nemen. Ook deze zijn pre-Inca. De Huari beschaving ging de Inca beschaving zo n 500 jaar vooraf. De ruines verspreidden zich enkele kilometers langs de autoweg naar Quinua. Hier en daar staan er nog grote stukken muur recht van in de tijd. Het merendeel van de ruines zijn een hoopje stenen. Er zijn ook nog duidelijk graven en ceremoniele plaatsen zichtbaar. Het landschap is zeer dor en staat vol met grote cactussen. In de verste verte zag ik geen meer of waterval. Het moet hier moeilijk leven geweest zijn dacht ik zo. Na het kleine museum wandelde ik nog een stuk bergopwaarts naar het andere gedeelte. Dit was meer van hetzelfde en ik hield het dan ook maar voor bekeken. Terwijl ik aan het wachten was op de bus kwamen er enkele peruaanse studentes me vrij verlegen de overschot van hun lunch brengen. Deze bestond uit een stuk vlees en gekookte bonen, mais en andere peulvruchten. Was niet echt heel lekker maar dit is dus wat de indigeense kinderen meekrijgen als ze op schoolreis gaan. Gelukkig vertrokken ze juist en kwam mijn bus er aan. In Quinua bezocht ik de pampasvlakte waar de peruaanse patriotisten en andere zuid-amerikanen in 1824 een belangrijke overwinning behaalde op de spanjaarden. Er staat een grote obelisk om dit heldhaftige gebeuren te verdenken. De generaals die de legers leidden indertijd staan afgebeeld op dit monument. De peruanen die er werkten waren er heel fier over en beveelden mij om foto s te trekken om thuis te laten zien. Kan goed begrijpen dat het heel wat was in die tijd om de spanjaarden te verslaan. Erna wandelde ik rond in het mooie gezellige Quinua. Het staat bekend om zijn keramieke beeldjes. Elk huis heeft er eentje op zijn dak staan. Een heel grappig zicht en heel orgineel. De huisjes zijn ook mooi versierd en verzorgd in dit dorpje. Meer als ergens anders. Je komt er ook veel werkplaatsen tegen waar ze deze beeldjes maken. s Avonds zette ik de vele foto s die ik gemaakt had op mijn blog.
Die dag was het gewoon wachten tot s avonds op mijn bus. Ideaal dus om mijn boek "lord of the flies" uit te lezen. s Avonds werd ik geambeteerd door een peruaan die constant tegen mij in slaap viel op de bus. En zoals de busrit naar Ayacucho was ook deze naar Huancayo weer een hel.
Nam mijn intrek in een goedkoop hospedaje en deed s morgens mijne was. Wandelde wat rond in de stad en ruilde mijn boek in de namiddag. Kocht me ook een busticket rechtstreeks naar Pucallpa. Dit was 15 uur reizen. Ik had ook nog Tarma en Huanuco gepland om te bezoeken maar ik was helemaal klaar met die busreizen. Het werd tijd voor iets anders.
Om 1 uur s middags vertrok de bus en deze keer was het constant op straten. Wat een luxe was dat. Kon rustig in mijn boek lezen en de bus zat ook niet stampvol. We passeerden prachtige zichten in de bergen op zo n 4000 meter hoogte. In Huanuco hadden we even de tijd om de benen te strekken en iets te eten. Het werd ook steeds warmer want we naderden het amazonas gebied. s Morgens merkte ik het onmiddellijk toen ik van de bus stapte. De warmte en de mensen waren hier de oorzaak van. Met meer lawaai en drukte probeerden de mototaxi chauffeurs me mee te krijgen. Ik zocht zelf mijn weg en het hotel wat ik wilde was maar 2 blokken verder. Ik zocht de nodige informatie ivm de boot die ik wilde nemen naar Iquitos, kocht me alweer een hangmat. De vorige had ik naar huis opgestuurd omdat mijn plannen er toen nog anders uitzagen. Struinde wat rond in de stad en ging vroeg slapen.
Die morgen kwam ik weer aan in Cuzco en ik nam rond de middag mijn intrek in het "Loki backpackers" hostel. s Avonds kwam ik oude bekende tegen in een ander hostel. Samen met de Ierse meisje ging ik die avond zwaar op stap. De dag erop besliste ik om al naar Abancay te reizen omdat ik veel te veel geld verkwist had met feesten. Nochtans had ik er afgesproken om met vrienden te gaan feesten.
In het weekend spookte ik niet veel uit in Abancay. Bekomen van het feesten en wachten tot ik informatie kon bekomen om de Choqeuquirao ruines te bezoeken. s Maandags stuurde de hotelbaas me naar een ander hotel voor informatie. En op hun beurt stuurde ze me daar weer door naar "Dircetur". Dit is een toeristische dienst. Die waren zeer behulpzaam en gaven me zelfs meer informatie dan ik wilde. Terug op mijn kamer alles eens rustig bekeken en mijn planning al een beetje gemaakt om de ruines te bezoeken. s Avonds in het restaurant kwamen er ineens 2 toeristen binnen. Ze bleken ook nog Vlaams te praten. dit moesten zeker de maten van Jo zijn. En jawel, ze kwamen juist terug van hun bezoek aan Choqeuquirao. Terwijl we wat gingen drinken gaven ze me nuttige tips.
Rond de middag vertrok ik naar Cachora. Dit is een klein boerendorpje tussen de bergen. Het heeft 1 hoofdstraat en wat zijweggetjes. Het merendeel van de bevolking leeft van de landbouw en het lijkt of de tijd er stil heeft gestaan. Kinderen spelen er nog met een stok en oude band. Iedereen is heel vriendelijk en begroet je beleefd. Hier voel je je onmiddellijk thuis en het is een hele verademing met het stadsleven. Ik nam een kamer in hospedaje "Salccantay" en kocht wat spullen voor tijdens mijn wandeling naar de ruines. Erna pakte ik alles en liet mijn spullen die overbodig waren in de hospedaje. Ik pakte zo licht mogelijk omdat ik alles zelf ging dragen. Ik voorzag eten voor ongeveer 2 nachten. Op straat zocht ik die avond naar eten omdat er geen restaurant in het dorpje is. Gelukkig zat er ergens in de straat een vrouw een soort brochettes te verkopen. Daar werd nog een stuk aardappel opgeprikt en dat was dan mijn avondeten. Na een hoofdstukje in mijn boek ging ik vroeg slapen.
Voor 6 was ik al op pad en het eerste stuk verliep zeer vlot in de dicht mist. Spijtig van die mist want aan het uitkijkpunt dat ik passeerde zag ik maar een 50 meter voor me. Vanaf daar ging het bergaf. En ik had er een stevig tempo in. Hoe meer ik ook afdaalde hoe beter het weer werd. En ook de hitte nam gevoelig toe. Om 10 uur was ik al bij de brug om de rivier over te steken. Dit was zelfs veel sneller dan ik gepland had. Een uurtje rust deed me toen wel goed. Vol goede moed ging ik toen beginnen aan de beklimming. Eerst moest ik een ticket kopen voor Choqeuquirao. Mijn "ik ben student" smoesje lukte ook deze keer weer maar toch met veel argwaan. De eerste meters gingen vrij vlot en toen werd ik me gewaar van de hitte op dat moment. Met heel veel moeite heb ik me de komende 5 uur naar boven gesleept. Onderwegen was ik ook wat blij dat ik frisdrank en vers water kon kopen. Ik snapte ook meteen waarom iedereen paarden huurt om het materiaal te dragen. Met mijn rugzak en dan nog op het heetste moment van de dag een beklimming doen van 1300 naar 2800 meter is afzien. Zwaar afzien. Maar ik was eens zo blij toen ik de camping en het paaltje "28Km" zag. Onmiddellijk bestelde ik een cola en mixte het met mijn rum. Ik moest de miserie een beetje wegdrinken. s Avonds mocht ik in het huisje van de vrouw van de camping slapen.
s Morgens werd ik al vroeg wakker van de lawaaierige fransen aan de ontbijttafel. Halfzat ontbeet ik dan ook maar en wandelde vervolgens nog 4 km naar de ruines. Daar gooide ik me neer op de camping omdat ik een kater van jewelste had en niet al te best geslapen had op de harde grond. Rond de middag krabbelde ik recht en ging het onderste gedeelte van de ruines verkennen. Dit bestaat uit terassen en het waterhuis. Wat me meteen met verstomming sloeg is hoe ze het ooit klaargespeeld hebben om dit allemaal te bouwen op zo n steile helling van een berg. Echt indrukwekkend. Als je er rondloopt valt het meteen op hoe steil het afloopt. Niks voor mensen met hoogtevrees. De camping ligt tussen de 2 gedeeltes van de ruines en ideaal om mijn water bij te vullen. Bij de klim naar het bovenste gedeelte voelde ik pijn in mijn linkerknie. Toch een beetje geforceerd de dag er voor. Het bovenste gedeeldte is prachtig en ligt verspreid over 2 heuveltoppen, de vallei en er is ook nog een lagergelegen gedeelte wat ik echter niet bezocht heb omwille van de pijn in mijn knie. Knap hoe ze dit zo verborgen hebben gebouwd op de bergflank van 3 valleien. Enkel langs 1 kant zie je de ruines opdoemen zo n 3 km voordat je ze binnenwandelt. Choqeuquirao is ook niet zo populair als het kapotgelopen Machu Pichu. Op de hele dag ben ik 7 toeristen tegengekomen. Dit maakt alsof de ruines voor 1 dag van jou zijn. Dat is gewoon heerlijk. s Avonds kwam de ontnuchtering toen ik buiten moest slapen. Ik legde me dan maar onder het afdakje bij de wc s.
Alweer heel vroeg wakker omdat ik de hele nacht bijna geen oog dicht had gedaan. De koude betonnen vloer en de muggen waren de oorzaak. Mijn water nog eens bijgevuld en aan de afdaling begonnen. Ik maakte de lus zodat ik deze keer maar de helft moest wandelen. De pijn in mijn linkerknie besliste er zo over. De meesten mensen wandelen ook terug naar Cachora. Deze afdaling was op bepaalde plaatsen nog steiler en soms zelfs levensgevaarlijk. Al hinkend haalde ik het tot de rivier. Nu moest ik nog een 11 km klimmen alvorens ik een taxi kon nemen. Dit ging een stuk beter voor mijn knie. Onderwegen passeerde ik een andere camping en een ex-hacienda. In de namiddag kon ik vanuit "villa Los loros" een taxi bellen. Die bracht me terug naar Cachora. We reden juist het dorp binnen toen iedereen terugkwam van het land. Mannen en vrouwen sleurden met kinderen, planten, werktuigen...vergezeld van de koeien, schapen, geiten, varkens, honden, ezels en paarden. Mooi om te zien want thuis kom je deze taferelen niet meer tegen. Die avond maakte ik de balans op van mijn tocht naar Choqeuquirao. Een prachtige zware wandeling met gevolg een zeer pijnlijke linkerknie en mijn lichaam dat volstaat met allerlei beten. Ik heb afgezien maar ook enorm genoten. Het doet zo n deugd om van tijd tot tijd eens van die "gringotrail" af te gaan. Je ziet zo veel meer dingen en komt uitsluitend de plaatselijke bevolking tegen.
Na een deugddoende nachtrust een taxi terug genomen naar Abancay. Daar overheerlijke trucha(forel) gegeten, de foto s geplaatst en andere dingen gedaan op het internet. Alweer op tijd in mijn bedje gekropen om de dag erna de bus van 6 naar Andahuaylas te nemen. Dit was een vermoeiende rit van zo n 6 uur op een zandpad doorheen het Andesgebergte. In Andahuaylas probeerde ik een bus te nemen naar de "Sondor" ruines. Daar was juist een grote markt aan de gang en alle busjes zaten zo goed als stampvol richting Pacucha. Mijn plan maar opgegeven en over de markt geslenterd. Dit was zeker en vast de moeite. Veel traditioneel gekleedde vrouwen en kinderen die kochten en verhandelden. Als enigste gringo viel ik ook weer op en had ik veel bekijks. Wie is de rare eend in de vijver???
Die morgen terug in Arequipa nog een beetje geslapen maar het lukte me niet zo goed. In het centrum nog maar eens wat foto s geupload. In de namiddag zag ik Jo terug. De belg die naast me zat in de vlucht naar Lima. hij had zijn jong peruaans vriendinnetje bij en nog een andere belg van bij hem in de buurt. Eventjes met de mannen rondgehost en afgesproken om s avonds iets te gaan doen. s Avonds bezochten we een Mexicaans restaurant in het centrum. Het was heel lekker en pikant. Goed om de dorst wat op te wekken zodat de pintjes er goed in zouden gaan. Die pintjes werden cuba libre en mojittos omdat het happy hour was. Na een partijtje pool dat we nipt verloren gingen we andere oorden opzoeken. Op maandag was er niet veel keus en kwamen we in een klein discotheekje terecht. Daar was niet zoveel te beleven als tijdens het weekend en na een uurtje hielden we het voor bekeken.
Die week belde ik ook naar het werk om eens te vragen of het mogelijk was om een jaartje loopbaanonderbreking meer te krijgen. Dat was helemaal geen probleem. Ik natuurlijk zo blij als ne zot. Ik zag het niet meer zitten om nog tot Mexico te reizen in die korte tijd. Dan was het ook niet meer mogelijk om de rest van mijn reis rustig aan te doen. Ook contacteerde ik Joker-reizen om mijn vlucht te verzetten van Mexico-city naar Lima. Mijn plan weer helemaal gewijzigd.
De dag erop kreeg ik minder prettig nieuws. Het was niet mogelijk mijn vlucht te verzetten naar een andere stad. Alleen datumwijziging was mogelijk. Onmiddellijk ging ik op zoek naar vluchten van Lima tot Mexico. Dit viel me duurder uit dan gedacht. Ook bogota-Mexico was vrij duur. Nu kon ik weer een ander plan gaan verzinnen. Begon dan ook onmiddellijk in mijn Lonely planet te zoeken naar goedkopere opties. Mijn plan was nu om tot Panama te reizen en daar een vlucht te nemen.
Vrijdagmorgen deden we een uitstapje naar Characato. Het kostte ons een uur voordat we in de juiste bus zaten. Na een tijdje kreeg ik het zo fel op mijn zenuwen van de peruanen dat vanessa mij vergelijkte met "the tasmanian devil". Niemand wist waar de bus juist vertrok en toch stuurden ze ons telkens ergens anders naar toe. Als je iets niet weet zwijg je. Dat is mijn mening, maar blijkbaar geldt dit niet voor de peruanen die het zogezegd wisten. Eens op de bus werd het nog meer lachen. Op een gegeven moment zaten we met bijna 30 mensen in een Volkswagen transporter busje. Spijtig dat dit niet zo duidelijk te zien is op de foto door de reden: te veel volk. Na een ander busje kwamen we aan in een klein dorpje hogerop gelegen in de bergen. Het was er vrij rustig en al snel vonden we een mooi plekje om te picknicken en wat te relaxen. Na een paar uurtjes in de zuivere lucht en rust keerden we terug naar het hectische Arequipa. s Avonds ontmoette we Yarden aan de plaza. We namen hem en nog een amerikaan die er zat mee drinken. Zowaar belandde ik samen met Vanessa op de dansvloer die avond in de "Deja-vu". Ook Yarden was niet meer alleen toen we doorgingen.
Het weekend ging rustig voorbij en op maandag gingen we wat basketten. Vanessa speelde in haar universiteit met de eerste ploeg en dat was wel te zien. Ze scoorde vlot en in een wedstrijdje verloor ik nipt. Die week postte ik ook nog mijn papieren voor een jaartje loopbaanonderbreking. Het was weer een heel gedoe alvorens mijn papieren uitgeprint waren. Het kostte me veel geduld en een bezoek aan 3 internetzaken.
En toen was het alweer de dag van afscheid omdat ik die donderdagavond naar Cuzco zou reizen. In het centrum gingen we nog even een balletje poolen. Onderwegen kwamen we de amerikaan terug tegen. Een heel rare kerel. Dat wisten we al van vrijdag maar vandaag viel het nog meer op. Na een paar partijtjes hielden we het voor bekeken en gingen nog eens mexicaans eten. Hierna hadden we nog een uurtje om afscheid te nemen van elkaar. Op dat moment had ik nog steeds het plan om naar Panama te reizen en dat betekende dat we elkaar zeker een jaar niet zouden zien. En dat is een lange tijd. Met de nodige traantjes kwam dan het moment dat ik moest gaan. Eens in de taxi besefte ik dat een jaar wel heel lang kan zijn.
Veel woorden werden er niet gebruikt de eerste uren. Dat was pas toen we de stad introkken. En toen ik weer over de plaza liep met aan 3 kanten de ronde bogen en 1 kant helemaal opgevuld met de kathedraal was het precies als een beetje thuiskomen. Die namiddag slenterden we wat rond in de stad en vertelde ik wat ik allemaal een beetje meegemaakt had. De rest van de dagen vlogen voorbij. Een namiddagje was het nodig om nog eens te gaan winkelen. Had bijna geen sokken en onderbroeken meer. Ja er gaat veel verloren en stuk als je een tijdje onderweg bent. Ik probeerde ook mijn foto s op mijn blog te plaatsen daar ik hopeloos achter zat. Spijtig genoeg lukte dit 3 dagen op een rij niet en toen had ik het er helemaal mee gehad. Ook was ik blij dat ik weer de lekkere typische gerechten in Arequipa kon eten zoals Rocotto. Om maar meteen mijn favoriet te noemen. Zondagmorgen stonden we hier speciaal vroeg voor op. s Maandags bezochten we de sauna en ik had nooit gedacht dat dit zo fijn kon zijn. Dinsdag deden we een filmpje en diezelfde dag haalde ik nog de bustickets om naar Cuzco te gaan.
Woensdagavond vertrokken we dan met de bus naar Cuzco. En dit voor mij wel om een speciale reden. Ik wilde namelijk nog enkele tattoos bij op mijn been. Bij mijn vorig bezoek had ik er 2 laten zetten en dat viel zo goed mee dat ik ondertussen beslistte om de rest van mijn been ook te laten doen. Tijdens een telefoontje naar "Black line" bleek Oscar er niet meer te zijn. Maar nu was het Coco die het deed. Ik was er toch niet gerust in maar we beslisten toch maar te gaan omdat Cuzco op zich ook wel de moeite is. s Morgens rond half zes kwamen we aan in Cuzco. De hele rit had ik slecht geslapen en het laatste uur was ik getuigen van het aanbreken van de dag. Dit ging gepaard met prachtige kleuren boven het Andesgebergte. We namen een taxi naar "the flying dogs hostel" vlakbij de plaza. Daar kenden ze mij nog en we kregen een kamer. Meteen kropen we in bed om nog een beetje meer te rusten. Erna gingen we meteenrichting "Black line". Dit was nog altijd gesloten en een paar uur later nog steeds en dit omwille van de stakingen die weer volop aan de gang waren. Dit keer omdat de prijzen van de goederen heel fel gestegen waren door de komst van de nieuwe president een paar maanden terug. Om de tijd een beetje te doden bezochten we de Santa Domingo kerk. En mijn smoesje dat we studenten waren en ons pasje vergeten waren in het hostal werkte nog steeds. Nu waren we binnen aan de helft van de prijs. En dat was maar goed ook want zo bijzonder was het niet. Naderhand gingen we naar Norton s Rat om een boek te wisselen en iets te eten en drinken. Alvorens ik Vanessa meenam naar een mooi uitkijkpunt over Cuzco passeerden we nog even langs De tattooshop. Deze keer was die open en koos ik mijn tekening. Vervolgens wandelden we naar de "San Cristobal" kerk waar je een mooi uitzicht hebt over de plaza en de rest van Cuzco. Vooral s nachts is dit heel mooi met al de lichtjes en de stilte boven op deze heuvel. Vanessa vond het geweldig en ja soms komt de romanticus in mij naar boven. Bij het afdalen vonden we een leuk restaurantje met lekkere forel.
Na een pover ontbijt (1 broodje met jam, fruitdrankje en gelukkig mate de coca met echte cocabladeren) richting Coco. Na een 4 uurtjes werk was het eerste deel voltooid. Zijn stijl is anders als Oscar en hij gebruikt heel veel schaduwen. Ik vond het resultaat zelfs nog beter meevallen als ervoor. Van een meevaller gesproken. Terug in het hotel was er een berichtje van David. Hij zou later terugkomen. Met zijn drietjes gingen we dan maar een pintje drinken in Norton's Rat. Terwijl we daar zaten kwam er nog een rare stoet voorbij. Daarna speelden we nog een uurtje pool. Toen was het tijd voor David om terug te gaan naar Arequipa met de nachtbus.
Rond de middag vertrokken naar de vele overdekte artesaanse marktjes. Een paar inkopen gedaan en de bustickets geregeld voor de dag erop. s Namiddags ging ik alweer onder de naald. En deze keer deed het pijn. Ik heb nog nooit zo gehoopt dat het snel voorbij was. Maar het resultaat mag er weer wezen. Prachtig werk leverde hij af. s Avonds nog een piza gaan eten. Spijtig genoeg was die barslecht. Moe maar tevreden erna mijn bedje ingekropen.
Alweer vroeg uit de veren om deze keer de bus naar Urubamba te nemen. Het landschap was prachtig onderwegen. Alleen hiervoor zou je de bus al nemen. Ik had mijn Lonely Planey niet meegenomen en eens ter plaatsen wisten we niet goed wat doen. Op de markt gegeten en dan maar een bus teruggenomen. In de bus vielen we direct in slaap. We waren die dag wat vermoeid van het weinige slapen de dagen ervoor. We werden op tijd wakker een beetje voor Cuzco om de prachtige ruines te bewonderen die we onderwegen tegenkwamen. Ik had ze al allemaal bezocht maar toch bleef het mooi en interessant om ze terug te zien. Omdat we vrij vroeg terug waren had ik nog wat tijd om een paar spulletjes te kopen. Na een biertje was het tijd om te gaan. Terwijl we incheckten bij de busmaatschappij werden we verzocht om ons te haasten omdat de bus op het punt stond te vertrekken. Dit was een half uur vroeger als voorzien. Met veel gehaast en nerveus gedoe waren we dan toch op tijd op de bus. De dag erop s morgens waren we terug in Arequipa.
s Morgens was ik al vroeg wakker door al het kabaal in de hut. Omdat ik zo snel mogelijk weg wilde stond ik dan ook maar meteen op. 2 uurtjes later waren we terug op weg richting Leticia. Daar aangekomen lieten we ons goed gaan bij de plaatselijke bakker want die morgen hadden we nog niks gegeten en een flinke wandeling achter de rug. Daarna was het tijd om alle vuile spullen naar de wasserette te doen en alles terug te reorganiseren. Ik wilde diezelfde avond nog de boot naar Iquitos nemen. Dus wandelde ik in de namiddag naar de haven en informeerde er naar de uren van de trage vrachtboten. Om 17u30 zou er een vertrekken en iemand anders vertelde me om 20u. Nu moest ik dus snel nog vanalles regelen alvorens ik de boot op kon. Ik moest een stempel gaan halen bij de braziliaanse politie, geld afhalen en nog was ophalen. Ik haalde alles juist op tijd. Ook moest ik mijn pessos nog omruilen in soles. Want de boot vertrok in Santa Rosa aan de andere kant van de Amazona. En dit is Peru. En de boot vertrok ook pas om 20u. Had ik dus tijd zat om de stempel in mijn paspoort te regelen. De boot vertrok vrij snel op tijd en nadat ik mijn hangmatje uitgehangen had op het bovendek was het al tijd om te slapen. Was vrij vermoeid van de dagen ervoor.
Veel vernoemenswaardig gebeurde er niet op die boot. Nu en dan meerde die aan bij kleine dorpjes naast de Amazona om volk en goederen op te pikken of dumpen. 3x per dag werd er een maaltijd tot bij de hangmat gebracht. Ideaal om te luieren dus. De 2de avond begon ik mijn flesje rum te drinken samen met een peruaan en daarna haalde hij nog een ander sterk drankje. Toch goed zat op het einde en de hangmat sliep die avond heel goed. Dit was zowat het hoogtepunt van de hele tocht. De laatste dag nog wat biertjes gedronken met verschillende peruanen en toen kende iedereen me wel op de boot. Was ook niet moeilijk want ik was de enigste gringo op die boot. Toch wel een unieke ervaring achteraf bekeken. Heb me er geen moment verveeld waar ik toch schrik voor had. De derde avond kwamen we s morgens om 5 uur aan in de haven van Iquitos. Het was me daar een geduw en een getrek om van die boot te geraken. Ik werd er een beetje zot van. Uiteindelijk kwam ik in een hotelletje terecht samen met de peruaan waar ik mee gedronken had. Voor 15 soles was het niet veel speciaals. De kakkerlakken kropen weg toen ik het deurtje van de badkamer opentrok. Na een douche samen met die kerel het centrum ingegaan en ontbeten. Internet opgegaan en erna mijn vlucht naar Lima geregeld. Voor 96$ was ik gesteld. De hele namiddag ook nog doorgebracht op internet en s avonds terug Jeroen ontmoet die diezelfde dag met de snelle boot was gekomen.
s Morgens om 6 uur werd ik wakker van het lawaai van de tv van de zatte peruaanse naast mij. De avond ervoor had ik nog een biertje met haar gedronken en ze was vrij ambetant. Terwijl ik lastig opstond zag ik nog juist de kakkerlak die ik de avond ervoor had platgetrapt weglopen. Hij liet een soort huid achter en was de kloten op. Toch taaie beestjes. Toen had ik er helemaal genoeg van. Nam mijn boeltje en vertrok naar het centrum. Na 6 uur in een internetshop iets gaan eten en de motortaxi al naar de luchthaven genomen. Daar een tijdje gewacht tot ik op de vlieger kon. Gelukkig zijn de veiligheidsmaatregelen er niet zo strikt want ik had mijn zakmes nog in mijn handbagage zitten. In het vliegtuig duurde het een half uur met de kerel die naast me zat voordat we doorhadden dat we beiden van Belgie waren. Samen met een andere kerel namen we een taxi naar de buurt Miraflores. Omdat het halloween was die avond ging ik nog uit met 2 peruaanse meisjes die in het hostel zaten. Overal was het stampesvol en werd halloween uitbundig gevierd.
Na een douche geld gaan afhalen en geinformeerd hoe laat er een bus naar Arequipa vertrok. Om half vier zat ik op de bus naast alweer 2 belgen. Ik kwam ze wel tegen de laatste dagen. De dag erna arriveerden we s morgens in het busstation van Arequipa. Ik nam meteen een taxi naar Vanessa haar thuis. Die was blij verrast om mij al zo vroeg te zien.
Al vroeg in de weer die morgen omdat ik absoluut mijn vlucht niet wilde missen. De internationale luchthaven van Bogota kan je helemaal niet vergelijken met de europese luchthavens. Bij ons is alles machinaal. Hier moesten ze de bagage nog met de hand wegbrengen. Het gaat ook allemaal een heel stuk trager op het zuid-amerikaanse ritme. Een keer in het vliegtuig bij het opstijgen kreeg ik een heel andere kijk op Bogota. Het is immens groot en alles is mooi onderverdeeld in blokken. Na een dutje werden we wakker gemaakt voor een kleine snack. Omdat we hoog boven de wolken hingen was het moeilijk om de jungle onder me te zien. Bij momenten was die welgoed zichtbaar en onmiddellijk viel de Amazona op die door deze reusachtige jungle stroomt. Een goed uurtje later kwamen we in Leticia aan en onmiddellijk werden we gegrepen door de drukkende hitte. We besloten om in Tabatinga een hotelletje te nemen. En meteen zaten we daardoor in Brazilie. Leticia ligt op een 3 landen punt en zonder moeite kan je van het ene land naar het andere reizen. Je hoeft zelfs geen stempels te hebben in je paspoort om te veranderen van land. Daar in Tabatinga aangekomen hadden we het na een paar uurtjes al gezien. Ik wilde ook zo snel mogelijk naar Iquitos om daar een jungletocht te doen en omdat de rest toch besluiteloos was en niet echt wist wat te doen had ik veel goesting om nog diezelfde nacht te vertrekken. Uiteindelijk ben ik dan toch maar gebleven en vroeg ik de jongens om concrete plannen.
Die middag vertrokken we naar Puerto Narino. Een klein rustig vissersdorpje midden in de jungle aan de Amazona. Op de boot werden we aangesproken door een kerel die propaganda aan het voeren was voor de komende verkiezingen. Hij wilde wel met ons de jungle in en als we tot zondag wachtte was dit geen probleem. Ik vond dat hij het allemaal een beetje te mooi uitlegde en betrouwde het niet zo. De andere waren meteen ingepakt en lazend enthousiast. Ik dacht er het mijne van en hield mijn mond maar. De eerste kennismaking met het dorpje was goed alhoewel we meer dan een uur op onze hamburgers moesten wachten. Ondertussen was er een meisje(Sandra) dat bij ons op de boot zat dat zich over ons ontfermde. Zij bleef ook slapen bij de fray. Een soort geestelijke die 20 jaar geleden zonder toestemming toch begonnen was met een hostal. s Avonds kwamen we er aan en we kregen hutjes om in te slapen. We haalden die avond de rum boven en het werd een plezante avond.
s Morgens werd ik al vroeg gewekt door Charlie die met een kaaiman de hut ingestormd kwam. Wel een kleintje. De fray had er ook 3 honden en 2 katten rondlopen. Hij had ook 4 papagaaien en die zaten op een gegeven moment allemaal op mij. Scherpe klauwen hebben die beestjes en ze bijten ook. Ik had het er niet zo op en was blij toen ze verplaatsts werden naar Charlie en Sammy. Na een ontbijt werden we meegenomen door Pancho op zijn bootje. We gingen vissen op de Amazonas. Bij het ophalen van een visnet bleek er niks in te zitten. We spanden een ander en zwommen in de Amazonas. Op sommige plaatsen konden we gemakkellijk op de bodem staan omdat het waterpeil zo laag was. Het was toch raar om er in te zwemmen zeker als er soms kleine visjes opsprongen. Omdat we niks gevangen hadden gingen we in een klein dorpje, dat uit een paar hutten bestond, vis kopen. Even later bracht Pancho ons naar een plaats in de schaduw waar we op piranhas konden vissen. Ik haalde 2 visjes boven maar spijtig genoeg geen piranhas. Terug bij de fray werd de vis op een bbq gegooid en smikkelden we zoveel als we konden. Daarna was het tijd voor wat platte rust. De zon had namelijk een hele dag op mij geschroeid en dat voelde ik wel. Die avond gingen we iets eten en een hels onweer met regen zorgde ervoor dat je geen 5 meter voor je uit kon kijken. Pancho had een tentenzeil bij zich en zo konden we toch nog een beetje droog de plaatselijke disco binnen. Daar dronken we Aguardientes, Colombiaanse sterke drank, en op een 2 uurtjes waren we zo zat als schuppen. Toen maar terug naar de hutjes gewandeld.
Jeroen was de enige die de avond ervoren niet mee was gegaan en die voelde zich kiplekker. De rest had een beetje last van een kater. Er werd veel geluierd en in de namiddag brachten we toch een bezoekje aan het dorp. Die avond wilden we weer op stap gaan maar de kracht was er niet meer echt. Alleen Jeroen die was straalbezopen en viel in slaap op de toog.
De rest van de dagen gingen gezapig voorbij en ik bezocht nog een dorpje aan de andere kant van de Amazona samen met Sandra. Dit was dus in Peru. We aten vis en praatten een beetje met de mensen. Allemaal heel relaxed. Ondertussen waren de mannen terug naar Leticia gegaan en regelden met Hairo de jungletrip. Ze belden me een paar keer of ik zeker mee zou gaan. Ik voelde er eigenlijk niet veel voor om die trip te doen maar uiteindelijk heb ik dan toch maar toegestemd. Zo moesten de jongens dan ook ieder 100.000 pessos minder betalen.
Rond de middag kwam ik terug aan in Leticia en toen moest ik alles nog regelen. Het was weer een gecross om alles klaar te krijgen. Ik ging ook naar de DAS in Leticia en de federale politie in Tabatinga om een Braziliaanse stempel te halen. Mijn Colombiaanse was bijna afgelopen en zo kon ik mijn verblijf gemakkellijk verlengen. Ik had wel een probleempje bij de federale politie in Brazilie. Als je Brazilie binnen komt moet je een bewijs van een vacinatie voor gele koorts kunnen voorleggen. Dit boekje was ook gestolen met de rest van mijn andere documenten in Ecuador. Ik vertelde ze dus maar dat ik mijn boekje vergeten was. Gelukkig deed de man niet zo moeilijk en gaf me de nodige stempel. In de late namiddag namen we een taxi naar km 11 waar onze tocht zou beginnen. We kwamen in een knappe houten hut terecht. Hairo kwam te laat die eerste avond. Hij had problemen met zijn motor. Ik vond het al onmiddellijk een praatjesmaker en dat gevoel werd sterker. Hij vloog al meteen in de rum en er waren weer extraatjes die betaald moesten worden. Toen ik hem eerder die dag zag was het eerste wat hij me vroeg geld. Die avond gingen we deelnemen aan een ritueel bij de indianen. We gingen "Mambo" gebruiken. Dit is een mengsel van cocabladeren met de assen van nog iets anders. Het was een droge bedoening om dit poeder te gebruiken. Geef me dan maar de cocabladeren zoals ze die in Bolivie en Peru gebruiken. Ik voelde er ook niks van en vond het maar flauwe zever. Even later ging er ook nog een kerel ons vertellen wat er aan de hand was. Hij trok aan een sigaret en blaasde die domp over ons. Hierbij kwam hij tot de conclusie dat ik een rebel was. Daar kon ik prima mee leven. Was wat blij dat we er konden oprotten want het werd een beetjem hilarisch. Ik had moeite om mijn lach in te houden maar dat zullen mijn rebelse trekjes wel zijn zeker. In het hutje trokken we nog een fles rum open en werd er eens goed gelachen met al de zever.
Rond 10 uur vertrokken we envooral Hairo kon het tempo niet volgen. Hij zag er ook maar beroerd uit. Waarschijnlijk een beetje te veel mambo genomen. Na een uurtje wandelen haakte hij dan ook af en bleef ergens aan een man zijn hutje wachten. Wij trokken nog een uurtje verder de jungle in en er moest een volledig kamp heropbouwd worden. Het vorige was totaal rot van de aanhoudende vocht. Onze 2 gidsen Arnold en Pihachu klusten het jobje in goed anderhalf uur. Nu hadden we dus een dak boven ons hoofd. Het was een houten constructie met plastiek bedekt. Wij zorgden voor het vuur en eventjes later waren we aan het eten. Die avond kraakte ik ook nog een klein flesje rum dat later zo bleek een geschenk was voor een van de stamhoofden waar we konden slapen. Tja die eeuwige rebel in mij.
Charlie en Jeroen hadden de dag ervoor meer dan genoeg van omdat we niet teveel eten hadden en zo veel moesten betalen. Hij vroeg ons ook nog 60.000 pessos vertalings kosten. s Morgens visten we een beetje. Het was niet geweldig. 4 kleine visjes was de buit. Eens terug bij Hairo gingen Charlie en Jeroen met hem spreken. Even later was er wat ruzie omdat Jeroen hem verschillende verwijten naar het hoofd had geslingerd. Uiteindelijk werd alles toch uitgepraat en kregen we kortingen. Die avond slaapten we in Arnolds hut die hij helemaal zelf gebouwd had.
s Morgens al vroeg wakker en me gewassen in de amazona. Dat deed deugd want ik stonk een uur in de wind van het vele zweten tijdens de dag. Na een heerlijk ontbijtje met roereieren was het tijd om het harnas uit te testen want vandaag gingen we in bomen klimmen. Arnold instaleerde heel het ding in de hut en daarna was het onze beurt om het te proberen. Dit lukte niet zo goed omdat we ondersteboven moesten hangen. Na een kleine stop in een winkeltje waar ik nog eens een fris pintje kon drinken werd er verder gewandeld tot weer een hutje ergens langs een riviertje. Daar werd het eten klaar gemaakt. En deze keer hadden ze een speciaal stuk vlees voor ons in de soep gegooid en gegrild. Het was een afstammeling van de rat maar vraag me niet meer hoe het beestje heet. Hierna werd het tijd om de boom eens op te zoeken. Arnold had alles geinstalleerd en ik bood me als eerste aan om in de boom te kruipen. Terwijl we de veiligheid uittestte bleek er iets niet in orde. Toen begon ik het toch eventjes warm te krijgen. Arnold kroop terug helemaal omhoog en organiseerde alles. Toen was het mijn beurt. Het eerste stuk was een kaal boompje en met behulp van de kracht in de voeten haalde ik het tot de eerste takken. Toen ging het een stuk gemakkellijker en was ik redelijk snel boven. Daar moest ik van de ene boom naar de andere springen an dat zag ik echt niet zitten. Ik zat ondertussen toch op een 20 meter hoogte. Ben dan maar mooi terug naar onder gegaan. Na mij was het Jeroen die het ging proberen. Hij geraakte tot dezelfde hoogte als ik en zag het ook niet zitten om die sprong te wagen. Charlie en Sammy bedankten voor de eer en we ruimden alles op. Terwijl we naar onze laatste slaapplaats gingen begon het weer oude wijven te zeiken. We kregen een soort fruitdrankje als verwelkoming maar dat smaakte me niet echt. Water was niet aanwezig en toen zette ik maar een kom buiten om het regenwater op te vangen. Een goed uur later hadden we drinkwater. Die avond er vroeg ingekropen.
s Morgens arriveerden we in het busstation van Bogota. We kwamen met een taxi in het verkeerde hostal "Sue" terecht. Er zijn er namelijk 2. We kropen in bed omdat het nog heel vroeg was en een beetje slaapp konden we nog wel gebruiken. Eens wakker wandelden we naar de belgische ambasade om mijn paspoort op te pikken. De consul was er niet en dus gingen we maar eens kijken voor een nieuwe camera voor Charlie. Alhoewel ik hem aangeraden had om een Canon te kopen ging hij toch voor een Panasonic. s Avonds in het hostal had hij al spijt dat hij deze camera gekocht had. Die avond werd er gepokerd en spijtig genoeg werd ik al snel kapot gespeeld.
Die morgen was ik al vroeg uit de veren omdat ik tussen 9 en 11 bij de consul moest zijn. Deze keer kreeg ik mijn paspoort en ook mijn voorlopig paspoort mocht ik behouden. Charlie zijn camera kon niet omgewisseld worden omdat het betalingssysteem niet werkte. s Avonds werd er op stap gegaan met de hele bende.
Vrijdag werd een vrij culturele dag. Eerst gingen we het Botero museum bezoeken. Dit is volledig gratis en wel de moeite. Naast de kunstwerken van Botero waren er ook nog Picassos, Monets en andere bekende schilders te bewonderen. De hemelsluizen werden volledig opengetrokken en binnen de 5 minuten stonden de straten rondom het museum helemaal blank. Dan maar vlug ernaast een koffietje gaan drinken bij Juan Valdez. Hierna wandelden we naar het museum voor moderne kunsten.Dat was minder interessant en kostte ons 4000 pessos om binnen te gaan. Toch amuseerden we ons door op onze eigen manier foto s te trekken in het museum. We waren allemaal helemaal geinspireerd door de fotokunsten en klikten op straat er op los. Die avond werd er weer gepokerd en ook deze keer had ik niet veel geluk.
Op zaterdag en zondag werd er zwaar op stap gegaan. Vooral zaterdagavond toen Sammy en ik nog alleen overbleven. Op zondag was er nog een bbq en daarna bezochten we een discotheek.
s Maandags was de kaars helemaal uit en werd de dag gevuld met chillen in de tv-ruimte. Een paar goede films passeerden de revue.
Mijn plan was om naar Leticia te vliegen en daar week ik niet van af alhoewel Charlie en Jeroen aan mijn kop aan het zagen waren om mee naar San Gil te gaan. Uiteindelijk ging nu iedereen met mij mee en die middag regelden we ons vliegticket naar Leticia. s Avonds werd er nog eens gepokerd en ik was blij dat ik de vals spelende fransen eruit gepokerd had. Met ne air van in Bogota tot in Parijs meenden ze dat ze de mannen van de tafel waren. Dat was dan toch zonder mij gerekend. Op het moment dat ik bijna uitgespeeld was kwamen de kaarten en met een paar all ins speelden ik ze een voor een naar huis.
s Morgens wisselden we van bus in Cali. Rond 9 uur reden we het station van Popayan binnen. Eens we van de bus waren bleek de tas van Charlie gestolen te zijn. Hij was vlug naar de wc geweest omdat hij wist dat David die naast hem zat een oogje in het zeil kon houden. Die was dus niet aan het opletten omdat hij naar de i-pid van Charlie aan het luisteren was en ook niet bijster slim is op dat gebied. Dat merkte ik de avond ervoor al toen wij samen een taxi naar het busstation namen. Eens daar vroeg ik hem om op de rugzakken te passen terwijl ik iets ging kopen. Toen ik mijn rug draaide aan het winkeltje zag ik hem doodleuk wegwandelen. Toen wist ik al genoeg. In het busstation van Popayan zijn we dan onmiddellijk naar de politie gegaan en die hielpen ons zeer goed. Ze doorzochten de bus helemaal en brachten ons naar het politiebureau. Daar hebben we 2 uur gezeten om een verklaring af te leggen. Een flik volgde ons zelfs tot het hostel waar we naar toe gingen om te zien dat we veilig waren. Een heel verschil met Ecuador. In de namiddag na een hapje gingen we de stad verkennen. Een mooie stad met vele koloniale gebouwen zoals ik er ondertussen al genoeg gezien heb. Ergens een beetje uit de stad boven op een berg hadden we een mooi uitzicht over de stad. Verder nog een beetje rondgeslenterd in de stad. En toen had ik het er al gezien. s Avonds weer gaan eten en wat toen opviel was dat er veel schooiers rondliepen. Raar voor zo n rustig stadje overdag. Die avond al vroeg mijn bed ingekropen.
s Morgens om kwart voor 5 waren we alweer paraat om onze bus naar San Augustin te nemen. Op voorhand waren we al verwittigd dat dit een helse busrit zou worden. En ze hadden niet gelogen. De weg was een gewone zandweg die vol zat met gaten van de regen en het zware verkeer. Op een gegeven moment kwamen we op een t-weg in moesten eruit. Even later kwam er ons een jeep oppikken en die bracht ons naar San Augustin. Ingecheckt in het prachtige El Jardin hotel. De kamers waren proper en basic en goedkoop. Meer moesten we niet hebben. In de namiddag naar het archeologische park gewandeld. Het museum stelde niet zo veel voor en na een half uurtje rondlopen in het bosgedeelte hadden we alle 4 hetzelfde gevoel van: "alweer een beeld". San Augustin is mss wel de belangrijkste site van Colombia omdat ze hier ongelooflijk veel beelden ontdekt hebben. Alleen trekken die een beetje veel op elkaar. Bij het terugwandelen gestopt bij een restaurantje om chorizo te eten. Erna begonnen we wat te shoppen ondat er vele winkeltjes waren met mooie spullen. Ik kon best nog wel een t-shirt gebruiken omdat er al veel gesneuveld zijn tijdens deze trip. Het werd ook nog eens tijd om het internet op te gaan. Spijtig genoeg kon ik er niet lang genoeg mee bezig zijn want we moesten terugkeren naar het hostel want het was David zijn verjaardag en hij trakteerde. Na wat pintjes en rum cola hropen we rond 1 uur in ons bed.
En alweer stonden we vroeg op die morgen want we gingen paardrijden. De dag ervoor had ik voor een traag paard gevraagd omdat ik nog nooit van mijn leven op een paard gereden had. In het begin voelde het toch raar aan om op een paard te zitten. Vooral als het begon te lopen was ik toch niet op mijn gemak. Ik had dus wel duidelijk een traag paard want ik hing altijd vanachter. Dit hwam wel goed uit want Manuel, de kerel die de paarden verhuurden, bleef altijd bij mij rijden en legde me vanalles uit wat we ondertussen zagen. Zo passeerden we vele koffieplantages en andere fruitbomen. De bedoeling van deze tocht was om de omringende sites te bezoeken. En het was eens wat anders om die te bezoeken op een paard. Er was 1 site die eruit spring omdat dit de enige was met gekleurde beelden. Na de 4 sites kwamen we terug aan in San Augustin. Mijn kont deed pijn van al dat paardrijden en dat zou ik de komende dagen nog genoeg voelen. Vooral bij de busritten. Iedereen was wat moe en David en Anthony gingen voor een middagdutje. Ik eindigde in de internetshop maar zonder veel geluk. Tijdens het uploaden van mijn foto s viel ineens de stroom uit. Terug in het hostel waren Charlie en ik er achter gekomen dat we het grootste deel van het archeologische park vergeten te bezoeken waren. Met een taxi gingen we diezelfde namiddag nog terug. Gelukkig begrepen ze ons aan de site en lieten ons binnen zonder een 2de keer te betalen. Die avond lagen we al vroeg in ons bed wat te lezen en ik mijn dagboek bij te werken.
Die morgen alweer vroeg op om deze keer een jeep te nemen naar Pitalito. Daar in het busstation namen we een andere jeep richting Plata. Deze keer wel zonder David omdat die niet wilde meegaan. Hij vertrok naar Ecuador. Eens in Plata ontstond er een misverstand en zo mistte we de bus van 10 uur. Nu moetsen we wachten tot 13 uur alvorens er een volgende vertrok. De tijd een beetje omgekregen door te schaken tegen Anthony en wat rond te wandelen. Om 13 u konden we dan eindelijk vertrekken en de rit was zeer mooi door een prachtige bergzame omgeving. Een paar uurtjes later arriveerden we en kozen voor het hotel "Los Lagos". Een toepasselijke naam voor mij. Door al dat reizen en jeeps wisselen waren we vreeslijk moe en hebben de rest van de dag wat geluierd.
Een beetje uitgeslapen en op het gemak gaan ontbijten. Erna op pas om de omliggende sites van Tierro Dentro te bezoeken. Al snel werden we gevolgd door een hond en die zou de hele dag bij ons blijven. Ook in de 2 museums die we als eerste bezochten kwam de hond mee binnen en dat was allemaal geen probleem. Daar betaalden we ook ons ticket om alles te bezoeken. Na de 2 tegenvallende museums was het tijd om naar de eerste site te wandelen. Voor we daar geraakten wandelden we echter een dik half uur verkeerd. De eertse site die we bezochten was meteen de grootste. Hier in Segovia hadden ze de meeste tombes of begraafkamers. Een 20-tal konden bezocht worden. De eerste waren een beetje mooi en beschilderd. We bezochten ze zelfs niet allemaal omdat ze bijna allemaal hetzelfde zijn. Dan wandelden we verder naar El Duende. En ook hier weer van hetzelfde. Een half uur later waren we bij El Tablon. Op deze site waren er alleen maar beelden van dezelfde stijl als in San Augustin. Er was nog het plan om naar een andere site te wandelen op 3000 meter maar daar zijn we nooit geraakt omdat we eerst terug naar San Andres gingen om drinken te kopen. Daar kwamen we de duitser tegen die bij ons in het hotel logeerde. Na een praatje met hem kwam het idee om terug naar Popayan te gaan. De laatste bus was om 4 uur en als we ons haasten was het misschien nog mogelijk. Ik vond het maar niks dat we zo hals over kop vertrokken en achteraf kwam dan ook weer het besef dat ik een paar sokken op de wasdraad had laten hangen. Nu bleef er nog maar 1 paar over. We hadden geluk dat we juist een bus konden nemen naar de plaats waar we moesten zijn. Die bus was al vertrokken en daarop begon onze chauffeur als een gek door de bochten in de bergen te crossen. Na een wilde achtervolging van een half uur had hij de bus ingehaald. Blij dat ik heelhuids op die andere bus kon kruipen. s Avonds laat kwamen we helemaal uitgeput terug aan in Popayan.
Na een ontbijt vertrokken Charlie en ik naar Salento. Deze keer lieten we Anthony achter. We moesten een bus nemen naar Cali en daarna naar Armenia. Van Armenia was het dan nog een uurtje naar Salento. Toen we daar aankwamen was het oude wijven aan het regenen. Terwijl we in onze kamer wilden inchecken kwaneb we Sammy, Lance en Renee tegen. We wisten dat zij hier ook zaten omdat zij al een dag vroeger daar waren. Ze vertelden ons onmiddelijk dat het de hele dag al geregend had en koud was. Dat merkten we echter onmiddellijk. Die avond dus maar een flesje rum gekocht om me een beetje op te warmen.
De dag erna was het weer hetzelfde. Regen en koud. Charlie en ik kwamen al snel tot het besluit om diezelfde avond nog naar Bogota te vertrekken. Ook Sammy, Renee en Lance volgden. En dus namen we diezelfde avond nog een nachtbus naar Bogota.
Eens aangekomen in Medellin tosten we een munt om te zien wat we gingen doen. Met het engels koppel mee naar Casa del sol of naar Casa Kiwi. Het werd Casa del sol. Dit was echt wel een tranquillo hostel. De eigenaars waren een colombiaans meisje en jongen van zoiets mijn leeftijd. na de eerste kennismakingen gingen we shoppen. Het engels koppel ging die avond curry gereed maken en wij kochten in om spagetti te maken. De curry smaakte verukkelijk en was pikant genoeg om de rum goed te laten vloeien. Die nacht werd er in het hostel goed doorgevierd en in de vroege morgen kropen we in ons bedje.
Die middag ontwaakten de meesten en in de vroege namiddag gingen Sammy en ik naar het stadion om Nacional Medellin te zien voetballen. De eerste helft was gewoonweg saai en zeker geen eersteklas voetbal waardig. In de 2de helft kwamen ze al snel op achterstand en toen schoten ze ineens in actie. De supporters van Medellin waren wel vurig en trouw. De eerste helft bleven ze aldoor zingen en toen ze op achterstand kwamen zongen ze eens zo fel. Prachtig om te zien. Het bleef niet lang 0-1. 10 minuutjes later hing de gelijkmaker al in de netten. En toen ontplofte het stadion helemaal. 5 minuten later was het alweer prijs en liet het hele stadion samen met Sammy en mij zich nog eens horen. Na de match nog vlug een hotdogje gaan eten en dit was van het walgelijkste wat ik ooit in mijn leven heb geproefd. Alle soorten smaken doorheen. Na 3 beten hield ik het voor bekeken.
De dag erop trokken we er eindelijk eens op uit om de stad te bezichtigen. Met de metro geraakten we tot het stadscentrum. Aan een plein waar een kathedraal en een museum (van alweer Boltero) lagen werd het hele plein opgefleurd met de beelden van Boltero. Hij werd geboren in Medellin en schonk deze beelden aan de stad. Er stonden een paar knappe kunstwerken tussen. We wandelden nog even rond in de winkelstraten en een shoppingcentrum en besloten toen terug te gaan naar het hostel omdat het heel fris werd. Die avond kookten we onze spagetti. Wel zonder vlees omdat dit slecht was. Het rook verschrikkellijk. Het werd dus een vegetarische pikante spagetti.
Dinsdags werd er niet veel meer nuttigs gedaan dan tv kijken en wat rondhangen in het hostel.
Toen we opstonden waren we het er beiden over eens dat we moesten verhuizen naar een ander hostel dichter bij het centrum. 5 taxis wisten niet waar Casa Kiwi lag en dan lieten we ons maar droppen in Zona Rosa. Op het internet vonden we het adres van "the black sheep" en dat was maar een paar blokken verder. Al snel geraakten we aan de praat met iedereen en diezelfde avond ging de hele bende op stap zonder mij. Ik was voor een keertje eens zo verstandig om op tijd in mijn bed te kruipen.
De rest van de volgende dagen werd er evenmin veel nuttigs gedaan in het hostel omdat het vol zat met partymensen. Het voornaamste op de volgende 5 dagen was drinken, op stap gaan, het graf van Pablo Escobar bezocht, de kabelmetro genomen, een barbeque en het centrum nog eens bezocht. Niet veel soeps dus. En ik was blij dat ik op dinsdagavond kon vertrekken samen met David(koreaan), Anthony(amerikaan) en Charlie de hollander van in Taganga.
Zondagavondavond aangekomen in Cartagena en een taxi genomen naar Casa Vienna omdat er geen bussen meer reden. In het hostel had ik meer geluk omdat er nog juist 1 bed vrij was in de dormitorie. Die avond nog een beetje gepraat met de rest van de backpackers en redelijk vroeg mijn bed ingekropen.
Wat meteen opviel die morgen toen ik opstond was de drukkende warmte die er heerste in Cartagena. In de kamer had ik er geen last van omdat er een airco is waar ik ook nog eens vlak naast sliep. Alvorens te douchen moest ik wat inkopen gaan doen want ik was weer ergens mijn zeep verloren. Toen ik eindelijk wat opgefrist was kon ik op pad om de oude stad te verkennen. En die is gewoonweg prachtig. De oude stad is helemaal ommuurd en op sommige muren zijn zelfs nog restanten van de kanonnen die ze indertijd gebruikten. Tussen deze muren bevind zich dus de stad die vol staat met knappe koloniale huizen, kerken, pleintjes en ook nog eens versierd is met allerlei beelden van onder andere Boltero. Dit is misschien wel de beroemste Colombiaanse kunstenaar. Hij schildert en maakt beelden van dikke personen en dieren. Het heeft wel iets vind ik, maar spijtig genoeg heb ik zijn museum in Bogota nog niet bezocht. Dat is voor als ik terug ga. Ergens op de kasteelmuren zette ik me neer na al het rondgestruin in de stad. Bestelde me een biertje en werkte mijn dagboek nog wat bij. Toen het donker werd was het tijd om terug te keren naar het hostel. Op mijn terugweg werd ik in mijn rug verrast door Rohan. Die avond samen in het hostel doorgebracht en ook nog 3 hollanders van Eindhoven leren kennen.
s Morgens waren Rohan en ik al vroeg in de weer om een duikbril, snorkel, zwemvliezen en een harpoen te kopen. Hij ging de vrijdag erop met een zeilboot voor 5 dagen naar Panama. De meest interessante weg om naar Panama te gaan. Hij vroeg me om mee te komen maar ik ik heb nog een tijdje te reizen in Colombia. Na een ontbijtje met een empenada en een fruitmixje kochten we ons ieder een mini magnetisch schaaksetje. Dat werd onmiddellijk uitgetest in een parkje ergens in de schaduw omdat het weer pokkewarm was die dag. Het haalde gemakkellijk de 35gr. Na een indrukwekkende remise gingen we verder op zoek naar zijn gereedschap. Veel succes hadden we niet omdat de meeste spullen te duur waren ofwel speelgoed waren. s Avonds werd er weer gechild in het hostel terwijl we Champions League keken. Een kwartiertje voordat Rohan doorging kwam Sammy plotseling het hostel binnengewandeld. Er was echter geen plaats en hij werd naar een ander hostel gestuurd. De "filthy few" herenigd.
Op gestaan met alweer een vreselijk gevoel in mijn maag. Het was al aan de gang van de dag er voor. En s middags het eten overgeslaan omdat ik helemaal geen honger had. In de namiddag gingen we op zoek voor Rohan zijn spullen in de nieuwe stad. Eens we uit de taxi kwamen werden we onmiddellijk belaagd door allerlei verkopers van t-shirts, zonnebrillen, sigaren en sigaretten. eens we die ontvlucht waren en in de winkeltjes rondliepen vlogen de "a la orden" ons rond de oren. Dit zeggen de verkopers telkens als je nog maar juist hun winkeltje binnenstapt. Heel vervelend maar na een tijdje moesten we er om lachen. Verschillende shops afgegaan die namiddag en niks gevonden. Van miserie omdat we niet met rust gelaten werden namen we een taxi terug naar het hostel. Daar keken we weer een champions league match en praatte wat met de andere gasten.
Omdat we s morgens Rohan niet vonden trokken Sammy en ik maar naar de oude stad omdat Sammy die nog niet gezien had. Na wat fotootjes en rondwandelen werd het tijd om wat te verfrissen op een terrasje. Daar werden we aangesproken om de "chivas" te nemen. Dit is een partybus waar je zoveel rum kan drinken als je wil en om 23 u droppen ze je ergens in een disco. Ik had er zo mijn bedenkingen bij maar we schreven ons toch in. Betalen moest namelijk later. In de namiddag hielden we ons bezig met elkaars foto s op cd te branden. s Avonds werd er alweer gechild in het hostel. Behoorlijk rustig elke dag maar de warmte deed je niet meer doen. Ook schaakte Rohan en ik onze laatste partijtjes.
Die morgen was het een drukte in de dormitorie omdat een heleboel volk vertrok. Ook ik pakte mijn spullen want diezelfde avond gingen we naar Medellin. De stad van Pablo Escobar en de plastische chirurgie. Volgens de Lonely Planet en de mening van vele andere mannen lopen er de mooiste vrouwtjes van Colombia rond met al dan niet valse borsten. In de namiddag gingen we Rohan nog uitwuiven die met de zeilboot naar Panama vertrok (zonder zijn gereedschap). s Avonds een taxi proberen te nemen naar het busstation en dit was geen gemakkellijke opgave omdat het vrijdagavond was en het verkeer stropvast zat. We vonden er uiteindelijk toch eentje maar we moesten wel meer betalen als anders. Terwijl we op de bus aan het wachten waren geraakten we aan de praat met een engels koppel die in dezelfde bus zaten. Eens weg viel ik al snel in slaap. s Morgens werd ik wakker terwijl de bus stil stond. Uiteindelijk heeft die 4 uur stilgestaan en waarom weet ik nog altijd niet echt. Ik was te dul om me ergens iets van aan te trekken. s Morgens werd ik gewekt door het oorverdovende geknal van machinegeweren. Hadden ze een film opgezet met het volume op maximum mijn inziens. En natuurlijk hingen die boxen weer juist boven onze zetels. Gedaan met slapen en maar wachten dat we er snel zouden zijn. Het was s nachts ook weer ijskoud in de bus en ik had spijt dat ik mijn slaapzak niet had meegenomen. Zeker als ik Sammy zo zalig zag slapen in zijn slaapzak. In de namiddag arriveerden we eindelijk in Medellin.
In Santa Marta namen we al vlug het besluit om naar Taganga te verhuizen. een rustig vissersdorpje met een rustig strandje in een baai. Ons oog viel meteen op "Casa Blanca". Een hotel vlak aan het strand met balkons en hangmatten voor elke kamer. Even later begon het hard te regenen en we liepen maar wat graag rond in deze plensbuien omdat het een beetje voor afkoeling zorgde. Die avond bouwden we een feestje met ons vieren op het terras met rum en muziek. Rohan (australier) zorgde regelmatig voor wat muziek op zijn gitaar en Charlie(Ier) zong de mufdivingsong voor ons. Later volgen hier de foto s en filmpjes nog van als ik een snellere internetverbinding vind.
De dag erop gebeurde niet veel speciaals. Een beetje rondhangen aan het strand, mails checken en het organiseren van de tocht naar de Ciudad perdida. s Avonds kregen we nog het aangenaam gezelschap van Caroline, een 22 jarig engels meisje. Zij vervoegde ons gezelschap om naar de Ciudad perdida te gaan. Eerst moesten we het nodige geld gaan afhalen in Santa marta en later betaalden we de 440.000 pesos. Die avond was iedereen snel naar bed omdat we nog vermoeid waren van de avond ervoor en al weer vroeg eruit moesten om de tocht te doen.
Na een ontbijtje en het inslaan van de rum was iedereen gereed voor de tocht. In Santa Marta was er nog een andere jeep met 4 mensen die ons naar het startpunt bracht. Daar leerden we de 2 Marks kennen. Beiden van Manchester. Ook was er nog Nathalie(belgische) en Aran(Israelier). De eerste klim was al meteen een serieuze en het kaf werd meteen van het koren gescheiden. Met de tropische hitte werd het een zware beklimming. Eenmaal boven werden we beloond met verse ananas. Dit bracht ons er een beetje bovenop. 2 uurtjes later berijkten we de eerste kampplaats. Sommige waren daar heel gelukkig om omdat ze al een beetje op het einde van hun krachten zaten. Na het avondeten en een paar glaasjes rum lag iedereen al om 20 uur te doezelen in de hangmatten. Uitgeput en voldaan.
s Morgensvroeg al meteen gewekt door een haan. Erna geen oog dichtgedaan en maar vroeg opgestaan. Na een stevig ontbijt van eieren en empenadas was het tijd om de tocht verder te zetten. Die morgen had ik het heel zwaar met omhoog te gaan. De hitte was drukkend en het weinige slapen speelden me duidelijk nadelen. Eens de grootste bekliming gedaan was en we even aan een riviertje konden bekomen ging het me weer en was ik al snel in de kopgroep te bevinden. We passeerden enkele typische dorpjes van indigenen. Dit waren een paar hutjes opgetrokken uit hout en bananenblaren als dak. Een half uurtje voor we de volgende kampplaats aandeden trokken de hemelsluizen zich open en we werden zeiknat tot op onze onderbroeken. De kleren werden te drogen gehangen eenmaal we onze intrek namen in het nieuwe kamp. Mark en Mark begonnen te schaken en dat trok mijn aandacht wel. Even later zat ik tegenover een van hen en 2 uur later was het partijtje afgelopen. Ik moest het onderste uit de kan halen om hem te verslaan. Eindelijk in 6 maanden vond ik iemand om mee te schaken en er bleken er meer te zijn die het spelletje kenden. Als winnaar bleef ik een tijdje aan het bord zitten tot s avonds Rohan me versloeg. Toen was het ook tijd om te gaan pitten.
Die nacht geslapen als een hoentje en deze keer waren er geen hanen in de buurt. De eerste rivier die we over moesten was al meteen een moeilijke omdat de stroming zeer sterk was door de overvloedige regen van de dag ervoor. Onze gidsen spanden een koord over de rivier zodat we enige houwvast hadden. Nat tot aan ons middel berijkten we de overkant. Diezelfde dag passeerden we dezelfde rivier nog een 7 of 8 maal. Als afsluiter kregen we die dag nog een wandeling omhoog van een 1500 trappen. Deze trappen werden aangelegd door de Tayronas, de stam die de stad gesticht heeft. En het waren gevaarlijke en kleine treden. Ze waren helemaal begroeid met mos en toen we helemaal boven waren begon het weer te stortregenen. Dit gaf wel een prachtig zicht toen we boven aan de hoofdplaats waren en een weids zicht hadden op de omliggende jungle. Lang bleven we niet genieten van dit spektakel omdat we al de hele dag doornat waren van de rivieren te doorkruisen. Eens we de droge kleren aanhadden werden we al snel omsingeld door een horde muggen. Iedereen bedekte zoveel mogelijk vlees en de insektenspray werd bovengehaald. Toch bleven deze ambetanterikken aanvallen. De rest van de avond werd gevuld met eten en een beetje kaarten. Deze keer sliepen we op matrassen en toen ik in mijn bed kroop zag ik dat er een hele opening was in mijn muskietennet. Te moe om het te veranderen kroop ik er maar in en hoopte op het beste voor die nacht.
Die morgen leek het wel een reunie te zijn onder mijn net. Raar maar waar hadden ze mij niet echt aangevallen. Toch had ik niet goed geslapen. Die dag bezochten we de stad en we konden zwemmen in een rivier. Dit zorgde voor de nodige afkoeling. Na het middageten gingen de meesten een dutje doen en ik pijnigde mijn hersenen op een partijtje schaak tegen Rohan en Mark. Tegen deze laatste kwam er een zeer irritante kerel van een andere groep naast ons zitten die het allemaal veel beter wist. Na het partijtje had ik genoeg van hem en gelukkig kwam Sammy naar onder en gingen we voor een wandelingetje door de stad. Deze keer was het veel relaxter en hoorde je meer dierengeluiden. Met de hele bende in de morgen was er meer lawaai en had je niet zo veel oog voor al het schoons in de jungle. De hemel kleurde weer donker en het was tijd om terug te keren naar de kampplaats. Ik ging onmiddellijk naar bed en kwam er zelfs niet meer uit voor het avondeten. Het was tijd voor mij om wat slaap op te halen.
De 5de dag beloofden ze ons zou de zwaarste zijn omdat we toen dag 2 en 3 diezelfde dag zouden wandelen. En het werd ook zwaar omdat alle wegen modderig waren en daardoor zeer slipperig. Er begonnen zich blaren te vormen op mijn voeten omdat ik zonder sokken in mijn doornatte schoenen aan het rondlopen was. Kwestie van s avonds droge sokken aan te trekken als bescherming tegen de muggen. Het meest opwindenste wat er die dag gebeurde was de crash van Rohans gitaar. Hij en Charlie en een gids vormden de kopgroep en waren er een race van aan het maken. Natuurlijk gleed hij uit op een van deze modderige paadjes en viel bovenop zijn gitaar. Al die tijd had hij de moeite gedaan om die gitaar mee te slepen en dan gebeurde dit. Ook zorgde hij en Charlie er altijd voor dat onze jungledog veilig over de rivier geraakten. Deze begon samen met ons mee te wandelen vanaf de eerste dag. Hij zag er eigenlijk niet uit met zijn blauw en bruin oog, een beetje ondervoed en hinkend op 3 poten. We ontfermde ons over hem en gaven hem regelmatig eten en wat liefde. Hij bleef ook altijd in onze buurt en al snel waren we gehecht aan hem. De gidsen vertelden ons dat hij dit constant doet. Hij gaat constant met groepen mee.
Die morgen voor het ontbijt hadden we de kans om een druglabo te bezoeken. Dit zijn kleine tentjes van 2 op 3 waar ze de cocabladeren bewerken tot cokepasta. Onze gids deed ons voor hoe door toevoeging van chemicalien dit bekomen werd. Hij legde ook uit dat er honderden van deze labootjes zijn en ze daardoor een beetje bij kunnen verdienen. Het was heel interessant om dit eens te zien en het is de dagdagelijkse realiteit in dit toch soms zotte land waar alles kan. We hebben er dikwijls mee gelachen. Als je dit thuis vertelt dat je effe na een jungletocht een druglabo gaat bezoeken dan verklaren ze je voor zot. Na het ontbijt was het tijd om het laatste stuk aan te vatten. De laatste afdaling duurde eindeloos lang en ik was blij toen ik de rivier zag en me kon verfrissen. Ik was zeiknat van het zweten. Een half uurtje later waren we terug bij het begin. Zelfs een lauw biertje smaakte toen geweldig. Ook blij dat ik de schoenen kon uitgooien want mijn voeten hadden fameus afgezien van deze laatste dag. Vol blaren en muggenbeten keerde we terug naar Taganga. De hele groep nam zijn intrek in "Casa Blanca" en die avond werd er zwaar gefeest door ons en nog andere gasten op het balkon van onze kamer omdat het Carolines vejaardag was.
De dag erna was het chillen en wat rondhangen op het strand. Tegen de avond was iedereen weer een beetje opgeknapt en gingen we wat drinken in een cafeetje in Taganga. Het was weer laat dat we in ons bed lagen.
Caroline maakte me al vroeg wakker want zij vertrok naar Cartagena waar zij een vlucht verspreid over enkele continenten en dagen terug naar Engeland nam. Aan het ontbijt waren een heleboel zware kopjes te zien. Iedereen vermoeid en een beetje een kater van het vele feesten. Toen Caroline vertrok was het onze beurt om alles te pakken. Wij gingen namelijk naar het nationale park in Tayrona. Na geld af te halen en rum in te slaan kwamen we om kwart na 5 aan in het park en konden er niet meer binnen. Een colombiaan bracht ons een paar km verder naar een familie met een privestrand waar we konden kamperen. We dronken die avond een fles rum en Sam en ik kropen samen in een tent. Het was echter zo mottig in die tent dat ik de hele nacht geen oog heb dichtgedaan.
s Morgens aan het ontbijt werden we ons gewaar dat we in een Jehovagezin terecht waren gekomen. De grootvader zat eindeloos gebeden te prevelen en zingen en was volgens mij volledig seniel. Een andere kerel riep Sammy en mij toen we naar buiten gevlucht waren en bleef eindeloos door vertellen over god en vanalles meer. Nadat Rohan en ik een paar kokosnoten hadden gekapt was het tijd om er te vertrekken alvorens ze ons helemaal wilden bekeren. Aan de ingang van het nationaal park werden we helemaal gecontroleerd en onze 2de fles rum werd af gepakt. Het werd nog een lange wandeling tot aan het laatste strand waar we wilden verblijven toen de taxichauffeur ons eenmaal gedropt had. We betaalden 23.000pesos om het park te betreden en nog eens 12.000p voor een hangmat. We voelden ons onmiddellijk een beetje bestolen en ook het eten was pokkeduur. Die nacht lagen we er al allemaal om 20 uur in omdat er niet veel te beleven was en iedereen een beetje het gevoel had dat we afgezet werden.
De dag erop zagen we de schoonheid van het strand en de omgeving omdat de zon heerlijk scheen. Het was prachtig om de hangmat uit te komen en onmiddellijk een duik in de zee te nemen. Na de zwempartij eindigde ik mijn boek en kon ik het daar omwisselen voor een ander. In de namiddag deden we de wandeling naar Peublito, een stadje een beetje te vergelijken met de Ciudad perdida maar veel kleiner. Het was een mooie wandeling over een geplaveid pad met stenen en rotsen. s Avonds na het eten was er een verjaardagsfeestje van enkele lokalen die er werkten. We kregen wat hapjes en rum. Terwijl het feest nog in alle hevigheid bezig was kropen we in de hangmat en ik zette mijn i-pod op om het lawaai niet te veel te horen.
Die morgen slopen we stilletjes weg van de kampeerplaats zodat we onze laatste nacht niet moesten betalen. Niet echt mooi van ons maar dan moesten ze ons zo maar niet afzetten. Na 4 uur gewandeld te hebben kwamen we terug aan de ingang en vroegen onze rum terug. De politie wist natuurlijk weer van niks en we konden fluiten naar onze grote fles rum van 50.000p. De rotzakken zullen wel goed zat geweest zijn. Die nacht dat we niet betaalde compenseerde het een beetje. Terug in Taganga besloten Rohan en Sammy nog een nachtje langer te blijven. Ik had het er al helemaal gezien en nam die namiddag nog de bus naar Cartagena. Het was tijd om te moven voor mij.
40 minuutjes nadat ik andres belde stond hij langs mij en dat gaf wel een raar gevoel. Terugdenkend aan hoe we elkaar hadden leren kennen in Pushkar(India) op die heuvel. En nu stond ik hier langs hem in Bogota. Na een uurtje rijden berijkten we zijn huis waar hij met zijn ouders leeft. Onmiddellijk leerde ik zijn zuster en haar zoontje kennen. Ik kreeg Andres kamer om in te slapen. Na een goede douche voelde ik me al wat frisser. Hij bracht me meteen naar de nieuwe zaak die zijn ouders geopend hadden een week ervoor. Het is een koffiehuisje waar ze hun eigen brood verkopen. Het was smaakvol ingericht door de zus van Andres die binnenhuisarchitecte is. s Avonds ontmoette ik Natty de vriendin van Andres en haar zus en een paar vrienden. Na een coctailke was ik zo moe dat ik erna onmiddellijk mijn bed ingekropen ben.
Na een heerlijke nachtrust s morgens een ontbijt gehad en Andres legde me uit hoe het transmillenio systeem werkte. Dit is een bus met een speciale rijstrook die van noord tot zuid en terug rijdt. Zo ging ik rond de middag op weg naar de ambasade voor een nieuw 5-jarig paspoort omdat ik nu met mijn 6 maanden paspoort niet uit zuid-amerika zou geraken. Eerst moest ik weer pasfoto s laten trekken en daarvoor mijn haren nog eens fatsoeneren. Op de ambasade was weer niemand te berijken en ik kreeg een afspraak de dag erna om 9 uur s morgens. In de namiddag wat rondgewandeld in Bogota en het is een redelijk moderne stad die heel proper is. Je treft er ook heel veel politie aan en het is te merken dat ze het imago van hun land aan het opkrikken zijn. Wat ook meteen opviel waren de mooie meisjes en vrouwen die er rondliepen. Op een gegeven moment kwam ik in de wijk "La Candelaria" terecht. Er zijn vele kleurrijke typische oude huisjes die de buurt een levendige en aangename indruk geeft. Jawel Bogota heeft heel wat moois te bieden. s Avonds kwam ik in een studentencaffeetje terecht en na ettelijke pintjes raakte ik aan de praat met enkele studenten. Eentje van hen was redelijk bezopen en toen was het tijd om naar huis te gaan.
Om 8 uur zat ik al op de bus op weg naar de ambasade. Ik werd er ontvangen en moest onmiddellijk de kosten betalen. Omdat ik mijn visakaart en niet genoeg geld op zak had kon ik weer terugkeren naar Andres thuis. Naar de bank gegaan waar ik de betaling moest uitvoeren en met dit bewijsje teruggekeerd naar de ambasade. Deze keer werd ik goed en snel geholpen en in het nederlands zoals het hoort. Hier kan de consul in Quito nog iets van leren. In de avond ging ik uit met Andres en zijn vriend Mando. We kwamen terecht in een Bluescafe dat bomvol zat. Ik vond het toch een beetje raar omdat het een gewone woensdagavond was. Er was echter een live optreden van een groep en dat klonk heel goed. Ik ben niet zo n een bluesliefhebber maar dit kon me wel bekoren. En toen was het tijd om Sammy te ontmoeten. Eerst vertelden ze ons dat hij niet in het hostel was en we lieten Andres gsm-nr achter. Terwijl we naar een danscafe wandelde waar we dachten dat hij zat kregen we een telefoontje. Hij zat nog steeds in het hostel. Het was een blij weerziens en we praatten wat bij. In de danscafe was dit wat moeilijker en we probeerden in ons beste spaans tot Andres en Mando te praten. Om 3 uur ging de boel dicht en Mando en Andres gingen naar huis. Wij werden echter nog uitgenodigd op een afterparty bij een colombiaans meisje haar thuis. Dit duurde tot de vroege uurtjes.
Eenmaal ontwaakt in het appartement van het meisje was het tijd voor ons om terug te gaan. De hele namiddag zat ik bij Sammy in het "Platypus hostel" en tegen de avond keerde ik terug naar Andres waar ik al vroeg mijn bed in kroop.
Die morgen naar "foto Japon" gegaan en me een nieuwe digitale camera gekocht. Een 7.1 megapixel van Canon, superklein en handig en met een zeer zuiver beeld. In de namiddag een beetje geexperimenteerd met mijn nieuwe speelgoedje en het was onmiddellijk goed bevonden. Sammy terug gaan opzoeken en samen het goudmuseum bezocht. Hier had ik veel meer van verwacht en het viel dus een beetje tegen. Die avond ging Sammy met mij mee eten in het restaurant "Mr rib". Andres zat er samen met zijn zus en een kennis. Zij gaven ons goede tips wat we allemaal konden bezoeken in Colombia. Naderhand ging Sammy naar huis want hij was heel moe en ik ging samen met Andres en Mando nog een biertje drinken in een cafeetje waar ze hun eigen bier brouwen. Alweer laat in mijn bed en stikkapot.
Die morgen alweer vroeg uit de veren want we gingen de kathedraal in de zoutmijnen een uurtje buiten Bogota bezoeken. In het begin was het niet zo geweldig en ik vond er gene zak aan. Ook omdat ik zeer vermoeid was. De afgelopen nacht had ik niet zo goed geslapen. Hoe verder de tour vorderde hoe spectaculairder het werd. De grote zaal was een 30 meter hoog en het kruis alleen al was ook iets van een 20 meter hoog. Heel mooi omdat alles ook speciaal verlicht was. Spijtig genoeg had ik toen nog niet de nachtmodus op mijn camera ontdekt. De foto s in de kathedraal zijn dus niet echt goed. Al bij al was het heel knap om te zien en zeker aan te raden om eens te bezoeken. Andres liet me in het dorpje nog een typisch colombiaans gerecht proeven maar was niet heel tevreden hoe het klaargemaakt was. s Avonds ging ik met hem mee naar een afscheidsfeestje van een vriend van hem die terug naar Australie vertrok om daar met zijn bandje te touren. Ik had een goede babbel en lach met Natty die avond. Zij is echt een toffe madam. Andres heeft het goed getroffen met haar.
Alles gepakt alweer die morgen omdat ik samen met Sammy en 2 andere gasten naar Santa Marta ging reizen. Andres schreef me nog snel nuttige informatie neer in mijn Lonely Planet. En toen was het tijd om afscheid te nemen. Achteraf gezien was het heel fijn om daar te verblijven maar ik zal het toch niet snel meer doen om bij iemand zijn thuis te verblijven waar bijna de hele familie woont. Ik was toch niet echt op mijn gemak en na 2 dagen was ik al aan het denken om naar een hostel te verhuizen. Als je bijna 6 maanden alleen reist ben je nogal op je vrijheid gesteld. Toen ik in het "Platypus hostel" arriveerde was het wachten tot iedereen gemobiliseerd was. In de namiddag namen we dan eindelijk een taxi naar het busstation. Een paar uur later zaten we op de bus naar Santa marta. Dat zou ons 20 uur kosten. In de bus begon ik "the motorcycle diaries" te lezen dat ik diezelfde middag nog omgeruild had met iemand in het hostel. Al snel werd ik overmand door de slaap. En dat was meer dan welkom.
Vrijdagmorgen ons boeltje gepakt. Vlug nog iets gaan eten en afscheid genomen van de kerels die in het hostel werkten. In de namiddag zaten we (ik en een australier) op de bus richting Otavalo. We vonden het beter om samen de grens over te steken naar Colombia. En alvorens dat te doen wilden we nog een stopje maken in Otavalo omdat dit befaamd is voor zijn zaterdagmarkt. Eens in Otavalo zagen we al vele kraampjes met de typische ecuadoriaanse toeristische spulletjes. We wilden eerst een hostel nemen uit de LP dat gerund werd door een belg. De prijs liet ons daar al snel van terugkomen en we chekte in in een klein rustig hotelletje voor 5$ per persoon per nacht. Tot onze verbazing hadden we ook een tv op de kamer. Die kwam heel goed van pas want in Otavalo zelf was niet zo veel te doen. Na het avondeten het bed opgezocht en even tv gekeken en al vroeg gaan slapen.
De dag van de markt al vroeg op pad en me een geldbeugel gekocht omdat de vorige versleten was en mijn kleingeld er bijna uitviel. En de laatste tijd had ik al genoeg geld verloren. Na een goed uur waren we da markt al een beetje bue. Het was altijd van hetzelfde. De hele dag een beetje doelloos rondgelopen en de tijd proberen op te vullen tot s avonds. Het internet doodde de tijd een beetje als ook de tv op de kamer. En dan kwam het moment waarom ik eigenlijk naar Otavalo gekomen was. Het hanen vechten. Om 21 uur zaten we als eerste in het gebouw samen met 2 amerikaanse meisjes die we s middags ontmoet hadden. Het duurde een tijdje vooraleer het eerste gevecht begon. Het was het wachten meer dan waard want het was redelijk spectaculair hoe die hanen op elkaar in stormen. Er zullen er nu waarschijnlijk velen zijn die dit maar niks vinden omdat het natuurlijk niet echt dierenvriendelijk is. Ik kon er best mee leven omdat het hier dieren tegen elkaar is en niet mens-dier zoals bv. een stierengevecht waar de stier dikwijls niet veel kans maakt en altijd eraan gaat voor de moeite. Rond de ring werd er lustig gedronken en gegokt en dit wekte de gemoederen een beetje op. Al snel onstond er een vechtpartij tussen enkele ecuadorianen. Dit was wel amusant om te zien. Achteraf begreep ik dat het zo ver kon komen omdat er soms wel tot 250-300$ gegokt word. Na enkele hanengevechten werd het tijd voor de tombala. En mijn nummertje werd getrokken. Dit leverde mij een fles whiskey op. Die moest natuurlijk soldaat gemaakt worden en dat was een beetje buiten onze planning gerekend. We wilden juist vertrekken omdat we de dag erop vroeg op moesten. Gelukkig waren er nog een paar andere toeristen die ons wilden helpen.
Na 2 uurtjes slaap waren we al om 5u30 op pad om een bus te nemen. De eerste busrit duurde een 3 uurtjes en die gebruikte ik nuttig door een beetje bij te slapen. De volgende bus bracht ons tot Tulcan en daar namen we 2 korte busritten tot juist aan de grens. Aan de immigratiedienst deden ze natuurlijk moeilijk omdat ik geen stempel had in mijn paspoort. Voor 5$ werd dit in orde gemaakt en kon ik op weg naar Colombia. Eens onze stempel voor Colombia namen we een taxi naar Ipiales. Een deel van mijn dollars gewisseld in Colombiaanse pessos en een busrit geregeld naar Popayan. Eens in de bus vertelden ze me dat ik beter kon doorreizen naar Cali. Daar had ik meer verbindingen naar Bogota. Gelukkig reed deze bus door naar Cali. Tijdens deze rit werden we 5 maal gecontroleerd door de politie. Een maal moesten alle mannen zelfs met de armen gespreid tegen de bus gaan staan en werden we gefouilleerd. In Popayan afscheid genomen van de australier en doorgereist naar Cali. Daar kwam ik om middernacht aan en 2 uur later zat ik in de bus naar Bogota. In de namiddag kwam ik aan. Moe maar blij dat ik Andres zou zien. Na 34 uur reizen had ik wel nood om hem te zien.
