s Morgens kwamen we uitgeput aan in een stadje. Vandaar moesten we nog 3x van bus wisselen. Eens in Xilitla bezochten we eerst het museum van James Edward. Deze edele excentrieke engelsman begon in de jaren 60 zijn droom te verwezelijken in Xilitla. Hij was bevriend met de surrealistische kunstenaars Dali en de belgische Magritte. Zij inspireerden hem om Las Pozas te bouwen. Dit is een paar km verderop van Xilitla gelegen in een prachtige vallei naast een waterval. In het museum zijn fotos, mallen van de bouwwerken, persoonlijke spullen en andere dingen te bezichtigen die te maken hebben met Edward James. In een museum in Oaxaca was er een tentoonstelling van hem en al snel was ik onder de indruk van zijn werk. Het museum ligt vlak naast het hotel van Edward James. In dit hotel leefde hij en nodigde hij zijn gasten uit. Na het museumbezoek namen we onze intrek in de cabañas een beetje verder van Las Pozas. Deze zijn prachtig ingericht en hebben een mooi zicht op de vallei. Omdat het al redelijk laat was besloten we Las Pozas pas de dag erop te bezoeken.
Op zaterdag in de namiddag na een lange nachtrust bezochten we Las Pozas. We liepen er een 4 uur rond en ik was helemaal onder de indruk van zijn fantasie en werk. Het is onmogelijk om uit te leggen hoe het eruit ziet. Het is een beetje als een sprookje en een doolhof. Je zou het zelf moeten bezoeken om te weten hoe het eruit ziet. Ik hoop dat de 3 fotoreeksen die op mijn blog staan een beetje een beeld van het geheel kunnen geven. Na een heerlijke maaltijd later die avond in het dorpje en een fles wijn in de kamer gingen we tevreden slapen. Ook Amaranta was onder de indruk van Edward James werk en was blij dat ik haar hier mee naartoe had genomen.
We sliepen alweer lang uit en verlieten onze kamer pas om 6 uur s avonds omdat de eigenaars ons zeiden dat dit geen probleem was. Het hele weekend viel ons ook op hoe vriendelijk de mensen in Xilitla waren en hoe mooi de omgeving is. Een echte aanrader om te bezoeken voor mensen die ooit naar Mexico zouden gaan. Na een pizza namen we een bus naar ciudad de Valles en vandaar een nachtbus terug naar Mexico stad. Zo kwam er een einde aan een mooi sprookjesachtig weekend.
Na een helse busrit kwamen we s middags aan in Mexico city. Niet zozeer de busrit maar wel om het feit dat ik diarree had tijdens de rit. Veel slapen was er dus niet bij. Redelijk uitgeput rustte we eerst wat in Amarantas kamer en samen gingen we daarna de stad in. Op zondag bezochten we een museum waar een tentoonstelling was van de belgische kunstenaar James Ensor. Een knappe tentoonstelling van deze belgische surrealistische kunstenaar, waar het ook mogelijk was om iets bij te leren over de geschiedenis van Belgie. s Avonds keken we nog een dvd maar ik viel halverwegen al in slaap. Gelukkig moest Amaranta die week nog niet werken en konden we de meeste tijd samen doorbrengen. Op maandagavond ontmoette ik een paar vrienden van haar en het werd een gezellige avond. Soms was het wel moeilijk om alles in het spaans te volgen. Dinsdag bracht ik het grootste deel van de dag door met het laatste seizoen van de Sopranos te bekijken omdat Amaranta familieverplichtingen had. Woensdag gingen we weer samen de stad in en ze liet me enkele mooie plekjes en gebouwen zien die zelfs niet vermeld staan in de Lonely Planet. Op donderdag hield ik me weer zelf een beetje bezig en die avond reisden we naar Xilitla.
s Vrijdags nam ik dus afscheid van iedereen in Shambhala en ging samen met Amaranta naar Mazunte. Dit is een iets rustiger strand 5km van Zipolite. We vonden in de namiddag een zeer rustig hostel midden in de jungle aan de andere kant van het strand van Mazunte. Amaranta was de eerste 2 dagen ziek en ging zelfs een dokter bezoeken. Ze had uitdrogingsverschijnselen en moest veel drinken en rusten. We deden het dus heel rustig aan. Een van de laatste dagen was ik ook ziek. De hitte in Mazunte was veel intenser dan in Zipolite en op een morgen moest ik verschillende keren overgeven. Het strand dat kort bij ons hostel lag was zeer rustig en je kwam er nauwelijks mensen tegen. Uitstekend dus om samen te genieten van de zon, zee, zons op en-ondergangen. Verder bezochten we er ook het schildpaddencentrum. Dit was heel interessant omdat ze er verschillende soorten schildpadden hadden. En ook heel grote die ik nog nooit van mijn leven van zo kortbij gezien had. Een mooi spektakel om hen zo traag in het water te zien voorbijglijden.
De laatste dag in Mazunte hoorde Amaranta op de radio dat op een strand een half uurtje verder de schildpadden hun eieren aan het leggen waren. Diezelfde namiddag nog gingen we naar het strand en zagen dit spektakel. Alleen jammer dat het zowat de laatste dag was zodat er nu maar een paar schildpadden waren. De dagen ervoor waren er duizenden schildpadden. En dat moet adembenemend zijn om dit natuurlijk fenomeen te kunnen bewonderen. 7 tot 8 keer per jaar komen de schildpadden naar dit strand om hun eieren te leggen. Sommigen van hun hebben er lange reizen opzitten van enkele duizenden kilometers. Ze komen zelfs van Peru tot hier. Per beurt gooien ze zo n 50 tot 80 eieren. En die floepen eruit als ping pong balletjes. Erna bedekken ze alles goed en het lijkt alsof ze een vreemd dansje doen. En dan gaan ze terug de zee in. De dag erop gingen we naar Puerto Escondido, het surfparadijs, omdat Amaranta er nog spullen had in een hostel en we vandaar de bus naar Mexico city konden nemen. We brachten er de namiddag door en dat was voor mij meer dan genoeg.
Zondag s'morgens kwam ik aan in Zipolite en ging onmiddellijk naar hostel "Shambhala". Die hadden namelijk een hangmattenruimte. Ik kon hem jammer genoeg niet gebruiken omdat het dak van deze ruimte lekte. Nam mijn intrek dus maar in een dorm. Gelukkig was er niet zo veel volk in de kamer. Die week hield ik me vooral bezig met lezen, luieren, zonnen en zwemmen. Ik leerde ook Juan, Francesco en Chillo kennen. Deze gasten werkten in het hostel. Juan is de verantwoordelijke en Francesco en Chillo werken er als vrijwilligers voor gratis eten en een slaapplaats. Ik kon het onmiddellijk goed vinden met deze 2 gasten. Francesco is een 42 jarige mexicaan die vollebak van het leven geniet en met Jan en alleman praat. Chillo is een 30 jarige griek die al een 5 tal maanden in Shambala werkt. Hij leeft en denkt als een hippie en leefde zo ook voor enkele jaren ergens op een eiland dichtbij Kreta. Hij leerde zij gebrekkig engels en spaans tijdens deze trip. Een toffe en rustige kerel.
Mijn 2de week werkte ik ook als vrijwilliger samen met Francesco en Chillo omdat ze mij gevraagd hadden om dit te doen. De dag ervoor was ik met Amaranta (mexicaanse) en Panda (engelse) naar Pachutla gegaan om geld af te halen. Vooral met Amaranta had ik een hoop lol. Ze heeft een goed gevoel voor humor waar ik wel van hou. En ze is nog knap en lief tegelijk. Toen we terug in Zipolite waren gingen we in de late namiddag samen zwemmen in de zee. Omdat het een paar dagen na volle maan was was de zee vrij ruw met stevige golven. Ik kon me naar hartelust uitleven in de zee. De rest van de week na mij werk brachten Amaranta en ik altijd samen door en ik liet haar alle mooie plekjes zien die ik de eerste week ontdekt had. Zipolite had onmiddellijk een geweldige indruk op mij gemaakt de eerste dagen dat ik er was. Dit heeft ook te maken met de knappe lokatie van hostel "Shambhala". Het ligt aan de uiterste rechterkant van het strand schuin tegen de helling van de heuvel. Deze plaats deed onmiddellijk iets bij mij en is tot zover het prachtigste strand dat ik tot nu toe in latino-amerika gezien heb.
Op mij eerste werkdag zat het al meteen tegen. We moesten een hoop tuinafval verplaatsen en opstoken. Vlakbij de hoop die we moesten verplaatsen logeerden een amerikaans ouder stel waarvan de dochter die vrijdag zou trouwen in Shambhala. Daarom dat alles een grondige opknapbeurt kreeg op vraag van de amerikanen. In de helft van de hoop tuinafval zaten veel takken met doorns. Dus vonden Chillo en ik er niks anders op als die ter plaatsen in de fik te steken. Door de vele palmtakken ontstond er een grote rookontwikkeling die ook in de kamer van de amerikanen binnendrong. Al hun kleren hingen onder het roet en stonken naar de rook. Zij waren dus vrij lastig maar na mijn verontschuldigingen was het al weer vergeten. De rest van de week hielden we ons bezig met onkruid en wildernis weg te hakken met de machette. Ik verheugde me echter telkens op de vrije tijd na mijn werk die ik altijd met Amaranta doorbracht. En van het een kwam het ander natuurlijk. We werden verliefd op elkaar en besloten op vrijdag naar Mazunte te gaan, 5km verder.
De reis van Puerto Arista naar Oaxaca was ook weer een heel onderneming en een volledige dag reizen. Om middernacht vond ik uitgeput een hostel en kroop onmiddellijk in mijn bed.
s Morgens stond ik vroeg op en ging richting ruines van Monte Alban (witte berg) zo n 6 km buiten het centrum. De eerste keer was het bezet rond 500 v.c. waarschijnlijk door de Zapotecs. Zij waren de eerste mensen in Mexico die schreven en een geschreven kalender hadden. Het hoogtepunt was van 300 tot 700 n.c. en er was toen ongeveer een bevolking van 25.000 mensen. Het meeste wat we hier zien komt van deze tijd. Tussen 700 en 950 n.c. werd deze plaats verlaten en bekwam een ruine. Eerst bezocht ik het museum en daarna de site. Die is vrij groot en heeft een spectaculair 360 graden zicht op de hele vallei rondom. De ruines bevinden zich op een berg zo n 2000 meter boven de zeespiegel. Ik bracht er zo n 2 uur door om alles gezien te hebben en was vooral onder de indruk van de ligging. De ruines hebben ook duidelijk een andere bouwstijl dan al de andere Maya ruines die ik tot nu toe bezocht had. In het museum zie je ook schedels met holen in. Die komen uit de graven van de ruines en wijzen erop dat ze medische behandelingen uitvoerden die uniek zijn in het oude Mexico.
Volgende dag maakte ik een uitstap naar Mitla en de ruines van Yagul. Zuid en oost van Mitla staat bekend voor het produceren van de beste mezcal in de wereld. Juist als de neef tequila, is mezcal gemaakt van de maguey (agaaf) planten. Buiten de mezcal zijn er ook nog de ruines die dateren van 2 of 3 eeuwen voor de spaanse verovering. Dat moment was Mitla waarschijnlijk de meest belangrijke religieuze Zapotec gemeenschap. In 1494 n.c. namen de Aztecen Mitla over. De ruines zelf stellen niet zo veel voor ook door het feit dat de spanjaarden in 1590 een kerk over een van de groepsbinnenplaatsen bouwden. De stenen mozaieken van het oude Mitla zijn uniek in Mexico en daardoor zijn deze ruines dan weer wel belangrijk. Maar ik vond het al bij al een beetje tegenvallen en was blij dat ik er wat mezcal kon proeven. Goedgezind stapte ik op de bus en ging op naar de volgende ruines van Yagul een 12 km verder. Veel schiet er van deze ruines niet over. Het ballenspel plein is het best bewaard en 2de grootste in Mesoamerica. Boven op de immense rots die uitsteekt boven de ruines heb je een prachtig zicht op de hele omgeving en dit diende als fort. Hier en daar zie je nog resten van de verdedigingsmuren die tot 3 meter hoog gingen.
Mijn laatste dagje in Oaxaca bezocht ik het cultureel museum. Dit bevat de vondsten van graftombe 7 van Monte Alban. Het museum neemt je ook mee door de geschiedenis en cultuur van de staat Oaxaca tot de dag van vandaag. Op de benedenverdieping was er een tentoonstelling van de exentrieke engelsman Edward James. Later meer hier over als ik zijn surrealistisch Las Pozas ga bezoeken in Xilitla. Zag in het museum een groot gedeelte van een film over zijn leven. Was werkelijk helemaal onder de indruk van deze man zijn leven en zijn ideeen. Las Pozas is nu al iets waar ik naar uitkijk Eens buiten was er juist een (welgesteld) paar getrouwd in de Santa domingo kerk. Deze kerk behoort tot het museumcomplex. Knappe opgetutte mexicaanse vrouwen triepelden er rond en vonden al heel snel mijn aandacht na al dat culturele gedoe van de laatste dagen. In de namiddag slenterde ik wat rond in de Zocola buurt, maakte een praatje met een mexicaan en observeerde de voorbijgangers. Kocht mijn eerste spaanstalig boek over de drugssmokkel van Colombia naar Chicago. Bracht wat tijd door op het internet, at iets en wachtte op mijn bus die om 11 uur s avonds vertrok.
Eens in Puerto Arista zocht ik Josees Camping Cabañas en installeerde mijn hangmat. Veel spectaculairs gebeurde er verder niet in Puerto Arista. Het was een saaie boel: veel regen, ruwe zee, duur eten waardoor ik 2 dagen op brood, tonijn, tomaat en ajuin geleefd heb. Deed dus niks anders als in mijn hangmatje liggen, luieren, muziek luisteren en zelfs een niet geweldig boek lezen. Een namiddag was het dan toch iets of wat goed weer en waagde ik het te gaan zwemmen in de ruwe zee. Door de vele en hoge golven was dat dan toch nog plezant. Het enigste hoogtepunt zullen we maar zeggen. s Nachts werd ik dan ook nog eens onmiddellijk lastiggevallen door mijn lievelingsbeestjes de muggen. Na 2 dagen en 3 nachten hield ik het dus voor bekeken. Een voordeel na mijn verblijf in Puerto Arista was dat ik bijna niks opgedaan had. "Alles heb zen voordeel en nadeel" zou Johan Cruyf zeggen.
s Morgens vertrok David al terug richting Guatemala en ik bezocht het museum van Palenque omdat dit maandag gesloten was. Mooie collecties van maskers, sieraden, beelden enz... geven een goed beeld van de hele geschiedenis van Palenque. Je kan er enkele interessante filmpjes zien van de ontdekking van Pakal s sarcofaag en je ziet er een kopie van. Na het museum ging mijn reis naar Villahermosa om het parque-museo La venta te bezoeken. Archeologen verhuisden de sites meest belangrijke stukken naar Villahermosa in 1958 omdat olieboringen de belangrijke oude Olmec omgeving van La venta bedreigden. Ook is er een zoo waar je verschillende wilde dieren kan bewonderen. Na een nachtje in Villahermosa was het alweer tijd om verder te gaan. Deze keer reisde ik naar Paraiso, een klein dorpje aan de golf van Mexcio. Bezocht de wat verderop gelegen ruines van Comalcalco. Deze ruines zijn uniek omdat ze gemaakt zijn van bakstenen en de mortel van oesterschelpen. Het hoogtepunt van comalcalco was tussen 600 en 1000 n.c. geregeerd door de Chontals. Het was een belangrijk centrum van handel in: cacao, zout, herten-en jaguarhuiden, honing, schilden van schildpadden, tabak, chilies, katoen, jade... Omdat het bloedheet was hield ik een siesta maar in mijn kamer was het ook pokkeheet. Zelfs die avond had ik het moeilijk om de slaap te vatten. Daarom besliste ik s morgens om ervandoor te gaan naar La venta. Daar kwam ik in de vooravond aan omdat de bus meer dan een uur stil had gestaan bij straatwerken onderwegen. Vond een goedkoop maar vies hospedaje. Het krioelde er van de muggen en mieren. De waterkraan, wc en douche deed het niet en het was weer bloedheet. Om 8 uur s morgens, na een slechte nachtrust, was ik al aan de site van La venta. Het museum stelde niet veel voor en na een kwartier had ik het gezien. La venta heeft de fascinatie van de grootste en meest belangrijke "hoofdstad" van Mexico s moeder cultuur. De Olmec beschaving floreerde van 800 tot 400 v.c. Tot hier alle lofwoordjes vanuit de LP. Op de hele site is niks te zien. Een groot grasveld met een heuveltje van 20 meter met hier en daar kopieen van beelden die er ooit gestaan hebben. Het ergste van de hele site zijn de muggen die goed gegroepeerd gezamelijk aan vallen. Voelde mij een of ander oorlogsschip dat in Pearl Habor aangevallen werd door de Jappen. Hield het na een half uurtje voor bekeken omdat ik niks anders moest doen dan de muggen van me af meppen. Alweer maar een bus op tot Cardenas waar ik al van kwam. Vandaar een 5 uren bus tot Tuxtla Gutierrez. Eens daar besliste ik om door te reizen naar Tonala. Om 11 uur s avonds kon mijn tocht om een slaapplaats te vinden beginnen. Na 4 hotelletjes besloot ik dan maar een kamer voor 200 pessos te nemen. Normaal geef ik niet meer dan 100 pessos uit aan een kamer. Het was niet echt mijn dagje en zeker niet toen ik na een uurtje ontdekte dat ook de airco op de kamer niet werkte. Maar het was wel een goed bed en de douche deed wonderen. Sliep lang uit en stond nog eens een half uur onder de douche, at goedkope tacos en werkte mijn blog bij. Daarna ging ik naar Puerto Arista aan de pacifische oceaan om een beetje te relaxen van al het reizen de afgelopen dagen.
s Maandags na het afscheid met de familie namen David en ik afscheid in de school en begonnen onze tocht naar Mexico. Met 2 chickenbussen kwamen we aan de grens en zonder al te veel problemen kregen we onze stempels aan beide kanten. Omdat het al vrij laat was namen we een bus tot Comitan. Dit is een koloniaal dorpje 90 km van San Cristobal. De dag erop verkende we het dorpje een beetje. Vooral de plaza met de kiosk in het midden was mooi. En natuurlijk waren er nog een paar kerkjes. Na het middageten namen we een bus naar San Cristobal. San Cristobal, gesticht in 1528 door de spanjaarden, is vandaag het hart van een van de meest diep gewortelde indigeense gebieden in Mexico omgeven door tientallen Tzotzil en Tzeltal dorpjes waar eeuwenoude gebruiken samen gaan met moderne elementen. Het haalde het internationale nieuws toen op 1 januari 1994 de Zapatista rebellen de regeringsgebouwen overnamen om van daaruit hun revolutie te verkondigen. Een paar dagen en 150 doden (meeste Zapatista rebellen) later werden ze al verjaagd door het mexicaanse leger. Veel heeft hun propaganda voor meer indigeense rechten tot de dag van vandaag niet geholpen. Wij waren echter niet daar voor politieke redenen, maar om de halve finales van Euro2008 te zien. Die avond vonden we een gezellig cafeetje (Revolucion: what s in a name!!!) met live muziek. En de groepjes in San Cristobal kunnen er wat van. Na een tijdje luisteren kwam er een oude bekende binnen. Carolina, in hetzelfde hotel in san Pedro, en vriend kwamen bij ons zitten. Een half uurtje later kwam er zelfs nog een andere oude bekende heel onverwachts binnengewandeld. Daniel en ik vlogen elkaar onmiddellijk in de armen en we hadden heel wat bij te praten. Samen met hem reisde ik mijn 2 laatste weken van mijn vorige trip. Die avond werd er duchtig gefeest en ook de donderdagavond omdat dat de laatste dag was dat we samen waren. Op woensdag en donderdag keken we de halve finales.
Vrijdagnamiddag kwamen David en ik aan in Ocosingo, een klein dorpje midden tussen de koele mistige hooglanden en de hete laagland jungle. Vonden een goedkope kamer met tv, aten een beetje en verkende het dorp. Er was helemaal niks te beleven en dus keken we wat tv. Tijdens de film viel ik die avond al in slaap. s Morgens namen we een busje naar de ruines van Tonina, een van de Maya s meest indrukwekkende tempelcomplexen. Dit was de stad die het machtige Palenque op de knieen kreeg. De hoogdagen van Tonina was de aanstelling van de Slang Schedel-Jaguar Klauw dynastie in 688 n.c. Deze nieuwe leiders, ambitieus en militairgezind, vochten om de controle van het gebied met Palenque. Constant vielen ze hun rivaal lastig vanaf 690 n.c. De Palenque leider K an Joy Chitam 2 werd gevangen genomen in 711 n.c. en waarschijnlijk ook onthoofd. Deze stad werd bekend en berucht om zijn onthoofdingen. Je kan er nog een offeraltaar aantreffen in de ruines en ook vele afbeeldingen verwijzen ernaar. Hier zal Mel Gibson zijn inspiratie wel gevonden hebben voor zijn film "Apocalypto". De ruines waren indrukwekkend en zeker als je het hele verhaal errond kent. Het museum bevatte ook mooie en interessante beelden, en legt goed en duidelijk de geschiedenis van tonina uit. In de namiddag schreef ik een paar uur in mijn dagboek, at iets en keek een film. Alweer viel ik vlug in slaap.
Zondagmorgen beslisten we om naar Palenque te gaan. Eens in de stad zochten we een plaats om de finale te kijken. Die werd verdient gewonnen door Spanje. De meest constant spelende ploeg van het toernooi en geen enkele partij verloren. Na de match namen we onze intrek in Mayabell. Hier konden we onze hangmatten installeren onder een hutje midden in de jungle kort bij de ruines. Gelukkig was er een zwembad aanwezig want na al de vochtige tropische hitte was wat afkoeling meer dan welkom. Gelukkig was David ook een schaker en dus kregen we de avond vlot om met enkele partijtjes. Om 8 uur s morgens waren we de 1,5 km wandeling al begonnen naar de ruines. Eerder werden we al gewekt door de brulapen en niet mijn wekkertje. En die apen kunnen een hels lawaai maken. Palenque werd eerst bewoond rond 100 v.c. en het hoogtepunt was rond 630 n.c. tot 740 n.c. Honderden vervallen gebouwen zijn verspreid over 15 vierkante km, maar alleen een compakt centraal gedeelte is opgeknapt. Alles wat je hier ziet is gebouwd zonder metalen werktuigen, dieren en het wiel. De ruines zijn adembenemend mooi door de locatie midden in de jungle. De lagergelegen ruines liggen zelfs aan watervallen. Na 4 uur rondwandelen in deze prachtige ruines was het tijd om iets te gaan eten en inkopen te doen voor de volgende activiteit en dag. Alweer stonden we vroeg op om Agua azul te bezoeken. De spectaculaire donderende watervallen van agua azul liggen 60 km van Palenque en het duurde 2 uur vooraleer we er arriveerden. We wandelelden het hele pad langs de watervallen omhoog en namen enkele foto s van het hele gebeuren. Boven aan een rustige plek met een brede en minder harde stroming van de watervallen zwommen en doken we een beetje in de frisse wateren. We aten onze picknick, droogden wat op en keerden terug. In de late namiddag zocht ik nog wat meer verkoeling in het zwembad en de rest van de avond verbroederden we met een grote groep ieren in Mayabell.
Omdat ik dat weekend het rustig aan moest doen omwille van de antibiotica die ik nam zag ik alle matchen van Euro 2008. Tijdens die week keken we regelmatig de 2 de match van de dag in "Tecun". Op vrijdag bleven we met zijn allen in de school voetbal kijken met pizza en bier. De voetbal was een geschenk uit de hemel om de verveling een beetje tegen te gaan. De lessen verliepen vlot maar begonnen me een beetje te vervelen. Sommige dagen werd ik bijna gek van 5 uren in een lokaal te zitten. Had die week elke dag een uurtje extra omdat ik de dag dat ik ziek was moest inhalen. Had het ook lastig met me 5 uur lang te concentreren. Ana gaf me die week veel huiswerk omdat ik ernaar gevraagd had. Dat huiswerk en mijn notas overschrijven in mijn boek bezorgde me veel werk. Tijdens de week bezochten we een shoppingcenter. Wilde me een nieuwe broek kopen maar ik vond er niks dat me aanstond. Woensdagavond nodigde ik de studenten uit om iets te komen drinken bij Arthur en Dora. Het werd een gezellige avond waar iedereen moeite deed om spaans te praten. Op vrijdagavond was er een kookactiviteit. De bedoeling is dat de leerlingen iets typisch van hun land klaarmaken. Ik kwam op het plan om frit mosselen te maken maar dan op Yves Lagoda' s wijze. De mosselen smaakten goed maar wie een beetje te veel van de soep opschepte proefde de chilis die ik erin verwerkt had. Had niet dezelfde ingredienten als thuis voorhanden en moest dus een beetje improviseren. Die dag belde Dora ook naar de school dat ik moest oppassen als ik terug naar huis zou gaan. Er waren die namiddag gevechten uitgebroken in de gevangenis kortbij hun huis. De politie had de straten afgezet en traangas gespoten. Resultaat: 2 doden en een hoop gevangenen ontsnapt. Dat las ik de dag erna s morgens in de krant. In de gevangenis was het tot een gevecht gekomen tussen de bendes 18 en MS 13. Niemand ligt er hier van wakker want het geweld is hier in Guatemala elke dag. De kranten staan vol van aanslagen en overvallen, moorden en afrekeningen. In de namiddag gingen we met een hele bende naar het concert van "Carmelo Criminal". Een peruaanse hip-hop/reggea band uit Duitsland. Er speelden nog wat groepjes en dj's maar die waren al helemaal het vermelden niet waard. Ik amuseerde me goed, daar heb ik trouwens weinig moeite mee, want het weekend ervoor had ik me heel kalm moeten houden. De dag erna was er een barbeque bij Arthur en Dora. Arthur zijn broer kwam langs met vrouw en kinderen. Het lukte me vrij goed om alles te verstaan en om in het spaans te praten.
Die maandag kwam Ana niet opdagen en kreeg ik les van Irene. Dit was beter voor mij want zij ging meer voor de conversatie en ze liet me ook meer praten. Ana praatte zelf nogal graag veel. Diezelfde week leerden we ook hoe we tortillas moesten maken. Samen met wat kaas aten we die op. We bleven weer een namiddagje in de school om voetbal te kijken en pizza te eten. En vrijdagavond was er weer de traditionele kookactiviteit. Ik maakte deze keer pannekoeken klaar maar ze smaakten niet zo lekker als thuis. Met een bolletje ijs echter smaakten ze toch verrukkellijk. Die avond kregen Simon, david en ik ook ons diploma omdat de lessen er opzaten. Ik kreeg een b-attest voor gevorderden en gaf een korte speech. Natuurlijk werd er die avond een stapje in de wereld gezet om dit te vieren. De dag erna ging ik samen met Dora winkelen want ik ging mosselen en frit gereed maken voor de familie en studenten. s Morgens was ik ook al met Lulu (hond) gaan wandelen. Het duurde vrij lang om de 5 kg fritten te bakken in een klein pannetje op een gasvuur. Ook de mosselen kookten langer op het vuur dan thuis. De mosselen hier zijn veel kleiner als thuis en je koopt en kookt ze zonder schelp. Iedereen at zijn buik goed vol en we dronken whiskey en rum. Maandagmorgen nam ik afscheid van de familie en gaf ieder een cadeautje. Ergens was ik blij dat ik kon vertrekken maar ook tegelijkertijd droevig. Ze zorgden goed voor mij en ik had er een goede tijd maar het kriebelde weer om verder te trekken.
Op dondernamiddag kwam ik aan in Xela en zocht een goedkoop hotelletje. Rustte uit en de dag erop ging ik een paar scholen opzoeken. Uiteindelijk besliste ik op zaterdag om bij Eureka mijn spaanse lessen te gaan volgen. Dit omdat ik bij deze school onmiddellijk het beste gevoel had en omdat ik hier ook 4 uur les kon volgen i.p.v. 5 uur. In 2 dagen las ik ook het prachtige boek "duizend schitterende zonnen" van Khaled Housseini uit. De rest van het weekend hield ik me bezig met mijn spaans te studeren. Kwestie van geen mal figuur te slaan op maandag wanneer ze mij een test gaven om te zien hoe mijn spaanse kennis was. Maakte niet al te veel foutjes en al snel kon ik een verleden tijd (preterito) leren. Na de les kwam Dora me afhalen want ik ging ook bij een familie wonen. Buiten Dora is er haar man Arthur, de kinderen Laura (10) en Pablo (14), hond Lulu en kat Misi. Het hielp natuurlijk dat ik al spaans sprak want het lijkt me moeilijk en vreemd om bij een spaanssprekende familie terecht te komen als je geen woord spaans spreekt. En toch zijn er velen die het zo doen. In het begin had ik het wel wat moeilijk omdat je niet meteen alles verstaat en het is ook heel raar om zo ineens bij een vreemde familie te wonen. Ik moet niks doen, alleen op tijd zijn telkens voor het ontbijt, middag-en avondeten. Heb mijn eigen ruime kamer met 2-persoonsbed, tafel en stoel om te studeren en een televisie met 80 posten waarvan vele amerikaanse filmkanalen zijn. Dees dagen kan ik zelfs al het voetbal van Euro 2008 volgen vanuit mijn kamer. Hoef ik al niet op cafe te gaan. Ook dat is voor hun geen probleem. Ik heb een sleutel en kom en ga wanneer ik wil. Beter kon ik het niet getroffen hebben. De familie valt supergoed mee en Dora kookt voortreffelijk en afwisselend.
Voor 2 weken heb ik al spaanse les gevolgd. De eerste week verliep vlotjes. s Morgens 4 uur les en in de namiddag zijn er verschillende activiteiten. Zo bezocht ik de eerste week een traditionele weverij, oudste kerk in Guatemala en een museum over de traditionel klederdracht in Guatemala. Datzelfde weekend gingen we met 5 studenten en 3 leraars naar een klein plaatsje aan de zee. Juan Carlos (de eigenaar van de school) ouders hebben hier een vakantiehuisje met zwembad. Het werd een gezellige boel omdat er voldoende drank aanwezig was. Als enigste van de studenten sprak ik het meeste spaans met de leraars die ook wel engels kunnen. Mijn Jesus-immitatie in het spaans is nu al legendarisch onder lichte invloed van de rum natuurlijk. Op zondagnamiddag terug in Xela begon het te regenen en het hield niet op tot dinsdag. Daardoor hadden we maandag geen les omdat de orkaan Arthur door het land raasde. De regen veroorzaakte veel miserie in Guatemala. Vanaf dinsdag konden we terug normaal les volgen maar het bleef regelmatig stevig regenen. Dan hebben we in Belgie nog niet te klagen, want wat ik hier al gezien en gevoeld heb!!! Donderdagnacht sloeg er een nieuwe ramp toe. Deze keer wel alleen op mij. Werd wakker omdat ik me misselijk voelde. Moest overgeven en onmiddellijk erna naar de wc spurten. Dit herhaalde zich 5x diezelfde nacht. Een fikse buikgriep of voedselvergiftiging was mijn noodlot. In alle geval het ergste is voorbij. Moest de sterke middelen bovenhalen om mijn diarree (waterval) de baas te kunnen. Omwille van de antibiotica dus geen bier voor mij en een rustig weekend het gevolg.
Om in San Pedro te geraken moest ik 3 maal van bus veranderen. In Panajachel nam ik een bootje over het meer tot San Pedro. Eindelijk was ik ter plaatse. Al van in Mexico hoorde ik vele goede verhalen van deze plaats. Ik nam mijn intrek in hotel Pinochio. Betaalde een zeer goede prijs voor een hele week. Ik kocht me diezelfde dag nog een hangmat en installeerde die voor mijn eigen kamer. De 2de dag werd ik al uitgenodigd door een paar zwitserse meisjes om te komen kaarten. En de dag erop gingen we allemaal samen kayaken op het meer. We deden 2 strandjes en zwommen er telkens en genoten een beetje van de zon. Die avond toen ik terug kwam was Maud gearriveerd en ze had een oude bekende meegenomen. Bram een nederlander die ik enkele uurtjes had leren kennen op het strand van Isla Mujeres. We wandelden wat rond de volgende dag en Maud kwam ook oude bekenden tegen. Al snel vormden we een groepje en zeker toen een paar dagen later Joe ook nog aankwam. Hem kende ik van in Lanquin.
Op zatermiddag beklommen we de vulkaan San Pedro met een amerikaan, fotograaf Aron, Maud, Bram en ik en een duits meisje dat al na 3 km afhaakte. De amerikaan die er een toeristenkantoortje heeft wil tours opzetten om de vulkaan te beklimmen en zocht mensen om de vulkaan te beklimmen zodat hij fotos kon trekken voor in zijn brochure. Jawel ik word nog wereldberoemd. Het goede aan deze tocht was dat we s avonds op de top konden overnachten en dit voor maar 30 Q. Normaal is dit een dagtrip voor zo n 150 Q. De vulkaan ligt op zo n 3000 meter hoogte en het was een mooie wandeling. We zagen speciale rupsen en wilde fazanten. De dag erop vroeg in de morgen daalden we terug af.
De rest van de dagen in San Pedro gleden langzaam voorbij. En iedereen leefde op een vakantieritme. Laat opstaan, ontbijten, beetje kaarten en praten en s namiddags rustig een biertje drinken. Je leerde heel veel volk kennen omdat telkens iemand wel een ander persoon kende. Al snel vormden we een grote familie en begon ik te begrijpen waarom iedereen me vertelde dat het zo n gezellige plaats is. We gingen nog een keertje kayaken, bezochten San Marcos, beklommen de neus aan de andere kant van het eiland en er werd ook wat afgefeest natuurlijk. Langzaam aan begon iedereen te vertrekken, ofwel in groepjes ofwel alleen. Op donderdag nam ik ook afscheid en bij het vertrek kwam ik alweer oude bekende tegen van in Mexico. Voor hetzelfde geld had ik er dus een weekje langer gezeten. Maar na meer dan 2 weken San Pedro was het goed geweest en was ik toe aan mijn grote uitdaging in Xela. 4 weken spaans leren en bij een familie wonen.
Zondagmorgen vertrokken we met ons viertjes naar Guatemala city met de chickenbus. Dit zijn de oude amerikaanse schoolbussen die door meestal uitsluitend de lokale mensen worden gebruikt. Er is weinig beenruimte in en de chauffeurs rijden meestal als zotten. Van Guatemala city namen we een bus naar Coban en vervolgens naar Lanquin. Dat laatste minibusje bevatte 24 mensen, het zat dus propvol, en viel al na 5 minuten stil. Er werd 2 liter benzine in de tank gegooid en terwijl ik instapte begon de chauffeur als een gek met de bus te schudden. Hierdoor viel ik tegen de schuifdeur die uit zijn scharnieren ging. Enorme hilariteit in de bus. Na 5 minuten kloppen op de deur deed die het terug. In Lanquin namen we onze intrek in het El Retiro hostel. Dit was een superrelaxed hostel aan een rivier. Ik sliep er in de hangmatruimte en werd s morgens meermaals gewekt door de koe die er langs stond te grazen.
Omdat ik toch tijd genoeg had deed ik het rustig aan in Lanquin en leerde ik er een hoop fijne mensen kennen met wie ik een supertijd had. Omdat er geen geldautomaat was ruilde ik mijn dollars om langer te blijven. De laatste avond moest ik zelfs mijn euros wisselen met een nederlander. Op dinsdag deed ik een tour met een hele hoop andere mensen van het hostel. Eerst bezochten we de grotten van Lanquin. Hier moesten we in rondwandelen met kaarsen en sommige stukken moesten we zelfs zwemmen. Na 2 uurtjes was het tijd om terug te keren omdat het zeer fris was in de grotten. Het was een mooie ervaring en na onze middageten bezochten we Semuc Champey. Eerst beklommen we het uitkijkpunt. Hier heb je een ongelooflijk mooi uitzicht op de baden die zich boven de rivier bevinden. Eigenlijk is het een 300 meter lange brug boven de rivier Cahabon. Je hebt het gevoel in een paradijs te zijn door de perfecte ligging van de baden, het water verkleurt van turkoise tot emerald groen. Met een touwladder klommen we langs een waterval naar onder om in de rivier te duiken. Die avond ging ik uitgeput vroeg naar bed.
De rest van de week vulde ik met wat zwemmen in de rivier, met banden de rivier afvaren, volleybal spelen, nederlandse konninginnendag vieren en in goed gezelschap vertoeven van leuke mensen. Op vrijdag reisde ik met Maud (frans meisje) naar Coban. We bezochten een orchideekwekerij en de dag erop een koffieplantage. Hier legde ze ons alles uit van het beginproces tot het eind proces. Het was zeer interressant en de koffie smaakte goed. Na 2 daagjes Coban gingen we naar Antigua. Hier bleef ik 2 nachtjes en reisde vroeger dan Maud naar San Pedro.
Zondags nam ik mijn vlucht van Cancun naar Guatemala stad. Op het vliegveld kwam ik Jen terug tegen. Zij zat op dezelfde vlucht als ik maar ging er in Flores al uit. Eens in Guatemala nam een vriendelijk meisje me mee van de luchthaven naar de bushalte voor Antigua. Zij waarschuwde me ook dat Guatemala stad heel gevaarlijk is. Onmiddellijk wegwezen dus. Nam s avonds het eerste hostel wat ik vond in Antigua en ging vroeg slapen.
De dag erop verkende ik de stad. Wat meteen opviel was dat de meeste kerken allemaal verwoest waren door een aardbeving. Het heeft wel iets al die ingestorte kerken. Antigua is ook een erfgoed van de Unesco en dat is er wel aan te zien. Vele koloniale huisjes met prachtige parkjes en de straten bestaan uit kasseien. s Avonds kwam ik een zweed tegen die ik in Merida had leren kennen. We verkende de markt en het concert aan de plaza. Dronken later wat bier in zijn hostel en ik leerde al meteen mensen kennen.
Die morgen checkte ik uit in mijn hostel. Het was er vrij saai en ging naar "the jungle party" hostel. Daar botste ik alweer op oude bekenden die ik ontmoet had in Merida. Die avond gingen we met de hele bende van het hostel uit omdat het ladies night was in cafe Monoloco. De meisjes bezorgde ons goedkope drankjes. Dat was dus dik in orde.
Dag 2 was er alweer een ladiesnight. Deze maal in het hostel. Als de jongens verkleed waren als meisjes kregen we de drankjes aan dezelfde prijs. Met ons zessen verkleede we ons en we maakten een wandelingetje in de stad. We hadden veel succes en zelfs de politie ging met ons op de foto. Na 2 avondjes feesten was de donderdag een rustdag. Dat hield in wat films kijken en een beetje schaken met de mannen.
Vrijdag beklommen David en ik en 4 andere van het hostel de actieve vulkaan Pacaya. Het was geweldig om de lava op een metertje afstand van je te zien. De verharde lava waar we over liepen was zeer warm en je kon niet de hele tijd op dezelfde plaats blijven staan. De gids vertelde ons dat de lava tot 2000 graden heet kan worden. Dat was wel te voelen want na een kwartiertje hield ik het voor bekeken. Het werd me te warm onder mijn voeten en had schrik dat mijn zolen zouden smelten.
Zaterdag werd alweer een rustig dagje. We keken uit om een bus te regelen naar Coban voor de dag erna. Dat gaven we al snel op omdat het veel te duur was met een shuttlebus. Die avond gingen we met een hele bende van het hostel goed op stap. Het was een leuke avond.
Mijn prullen alweer eens gepakt en een bus naar Punta Sam genomen. Daar nam ik een vrachtferry die stukken goedkoper is als de toeristenferry. Soms is de informatie in Lonely Planet dan toch nuttig. Op het eiland nam ik mijn intrek in het "Poc na hostel". Onmiddellijk zag ik al dat dit een echt feesthostel was. Later op de avond was ik daar ook live getuigen van. Met een zwitserse (Claudia) die bij mij op de kamer lag bracht ik de namiddag en avond door. Besloten nog iets te drinken in de zitruimte en eindigde aan de beachbar van het hostel. Al snel leerde ik een hoop mensen kennen en zakte ik nog eens door tot s morgens 5 uur.
Vroeg parraat en al meteen kwam ik een drinkmakker van de avond ervoor tegen aan het ontbijt. s Namiddags met Claudia naar het strand getrokken en daar veel te lang in de zon gezeten. Resultaat: goed verbrand op mijn buik en in mijn gezicht. Tijdens een spelletje kaarten s avonds in het hostel kwam Jen me opzoeken. Zij zat in de feestbende van in Cartagena begin februari. Met haar en haar vriendin iets gaan eten en nagepraat in een gezellig cafeetje.
Het strandplan van de dag ervoor werd ook werkelijk uitgevoerd en we huurden 3 golfkarretjes waardoor je het hele eiland kon afrijden. Al snel hielden we het hele verkeer op omdat we tegen de richting in aan het rijden waren in de eenrichtingsstraten. Politie controleerde ons en liet ons erna verder rijden. Bij de volgende stop was het alweer prijs. Een zatte noor van onze groep was de plaatselijke fauna en flora aan het begieten terwijl een politieman voorbij reed. Resultaat: meteen opgepakt en een paar uurtjes in de cel. Aan een verlaten strandje dronken we zijn bier op en genoten van zon zee en strand. Aan de vuurtoren werden wat fotootjes genomen. Eens terug in het hostel speelden we beachvolleybal en pikten erna onze "jailbird" op. 50 dollar kostte hem het grapje.
De 3de dag op Isla Mujeres werd ik het al een beetje beu. Alweer strand en s avonds nog eens met de canadese meiden uitgeweest. s Morgens werd ik al vroeg wakker van het kabaal van de katten. Besliste om te vertrekken en nam van een paar mensen afscheid. Vlug nog een paar emails uitgewisseld en de boot op naar Cancun. Nam een ander en goedkoper hostel. Sliep in de namiddag een beetje. Kocht wat broodjes in de supermarkt en las nog wat in mijn boek.
Daar Cancun niet echt een mooie stad is en vol zit met amerikaanse toeristen hield ik me die dag alweer wat bezig met lezen en internet. Het was nu immers afwachten tot zondag om mijn vlucht naar Guatemala te nemen.
Na een goede nachtrust in mijn wel erg krap kamertje, het kleinste waar ik ooit in geslapen heb, trok ik mijn zwemshort aan en ging naar de grot van Zaci. Deze lag in het centrum op 5 minuten wandelafstand. Deze grot was niet volledig dicht. Daarom zag het water er ook niet zo zuiver uit door de bladeren en stof dat naar binnen kan waaien. Eens in het water was er niks van te merken. Toen ik een beetje opgedroogd was ging ik een fiets huren en reed naar de grotten van X-keken en Samula. Die van X-keken was de prachtigste omwille van de stalachtieten en de kleuren. Het water was lekker fris en zuiver in beide grotten. Door de zon die er telkens door een opening inscheen gaf dit speciale kleureffecten. Het was prachtig om te zien en een fijne namiddag.
Die morgen besliste ik om naar Cancun te liften en al na 2 minuten nam een familie mij mee naar een tankstation op de snelweg. Een half uurtje later zat ik bij een trucker op weg naar Cancun. Vond uit dat deze stoere trucker getrouwd was, 2 kinderen had, en er een minares op nahield. Zoals wel ongeveer elke man in latino-amerika. Die avond sprak ik de hele tijd met de mexicaan van de bar in het hostel. Het was er vrij kalm en na 2 biertjes kroop ik in mijn bed. Ik kon niet onmiddellijk slapen omdat een canadees allerlei samenzwerigheids theorien aan het verkopen was aan een andere man. Leve de gezamelijke slaapplaatsen.
Las die dag een boek uit, ging op zoek naar eten, doodde tijd op het gratis internet in het hostel, praatte een beetje met de andere mensen en ruilde mijn boeken. Een van de backpackers was een antwerpenaar die al 15 jaar aan het reizen was. En nu was hij 60 jaar. Een speciaal figuur dat kan ik je wel zeggen. Zal ik ooit zo eindigen???
s Morgens liet ik mijn schoenen en handdoek nog even drogen alvorens te vertrekken. Ik was ook niet echt gehaast. Rond de middag nam ik samen met een australier een taxi naar het busstation en een kwartiertje later zat ik op de bus naar Ticul. Daar vond ik een goedkope kamer voor 70 pessos. Ging iets eten en verkende het dorp een beetje. Er was niet veel te beleven en s avonds las ik mijn boek uit dat ik in de bus was beginnen lezen.
Mijn wekkertje ging af en na een frisse douche stond ik al bij het busje te wachten dat mij naar Muna zou brengen. Een dik halfuur later vertrok die dan ook eindelijk. In Muna moest ik alweer een ander busje nemen naar de ruines van Uxmal. Uxmal was in 5 keer gebouwd en bevat dus Puuc, Rio Bec en Chenes stijlen. Dat in dit droge deel van het land zo n grote populatie heeft kunnen leven is allemaal te wijten aan de architecturale kennis van de Mayas. Zij bouwden reservoirs zodat het water behouden kon blijven tijdens het droogseizoen. Dat het hier gaat om een zeer belangrijke stad was ook te merken aan het aantal toeristen. Het was soms wachten om de juiste foto te trekken. Er stond er dikwijls wel eentje onder de voeten. Moest me inhouden om ze niet van de trappen naar onder te schoppen. Na een 3 uur rond gedoold te hebben in deze prachtige ruines was het maar eens tijd om terug te keren. Na een stevig maal hield ik me in mijn kamer bezig met mijn spaans tot het tijd was om te gaan slapen.
Alweer vroeg wakker omdat ik de bus terug naar Merida moest nemen. Een 2 uurtjes duurde dit. Van Merida nam ik vervolgens een bus tot Chichen Itza. Daar arriveerde ik om 1 uur s namiddags. Niet meteen het ideale uur om ruines te bezoeken omdat het dan pokkeheet is. Het eerste wat meteen opviel was de grote inkomhal en de horden toeristen. Als dit maar aangenaam ging worden. Dropte mijn rugzak bij de bewaking, kocht een ticket en ging ervoor. Na 200 meter kwam ik al meteen oog in oog te staan met El Castillo (piramide van Kukulcan). Het uithangbord van chichen Itza. En nu het een van de 7 wereldwonderen is zal het nog wel bekender zijn als het ervoor al was. Dit is de best bewaarde Maya site van het Yucutan gebied. Naast de honderden toeristen stikte het ook van de kraampjes om allerlei prularia te kopen. Ik denk dat er voor elke toerist een kraampje appart kon worden voorzien. Ik werd er niet goed van en het nam alle magie weg die de meer onbekendere ruines me gaven. Wat een hoogtepunt moest worden werd een beetje een tegenvaller. Ook al omdat je de grote piramide niet meer kan beklimmen omdat er een tijdje geleden een toerist vanaf gedonderd was en stierf. Zal de vloek van de Mayas zijn op zoveel commerce en onwetendheid. Vond de ruines van Edzna en Uxmal 10 keer beter. Teleurgesteld verliet ik Chichen Itza en zijn strandtoeristen. Vond een goedkoop kamertje in Valladolid en koelde wat af in het park.
Rond de middag stapte ik op de 2de klasse bus en dat was te merken. De bus stopte in elk klein pietleuterig dorpje en daardoor duurde de busrit 4 uur in plaats van 2 uur. Het was natuurlijk wel goedkoper. Bij het binnengaan van "hostel Nomadas" kwam ik een bekende tegen aan de receptie. Het was een engels meisje van in het hostel in Playa del carmen. Al meteen die avond leerde ik een heleboel mensen kennen en we gingen samen naar een voorstelling van folklorische dansen. Dit wist ik toen nog niet. Met mijn short, slippers en pet op mijn hoofd werden we een prachtige teatherzaal binnengeleid. We zaten op een balkonnetje en hadden een prachtig uitzicht op de hele zaal en het toneel. De dansen en muziek waren niet echt mijn ding maar ik genoot gewoon van het feit om eens gratis in zo n immense en mooie zaal te zitten. De luster die in het midden hing was immens. Spijtig dat ik mijn camera niet bijhad. we keken niet de hele voorstelling uit en keerden terug naar het hostel.
Daar ik meteen al goed opschoot met patrick (duitser) brachten we de hele dag samen door. Veel nuttigs deden we niet echt. We gingen naar Wal mart om te winkelen. Kochten er ons eten voor de hele dag. Dat was de activiteit van de dag. Het was ook zo heet die dag dat je gewoonweg geen zin had om iets actiefs te doen. En soms is het eens fijn om gewoon wat rond te hangen en plezier te maken met de andere backpackers. Had ook al genoeg bezocht de laatste dagen. s Avonds speelden we poker. Spijtig genoeg bij de laatste all-in verloren.
De dag erop was helemaal luilekkerdag. We kwamen het hostel niet uit tot s avonds toen we Nicky haar verjaardag gingen vieren. Deed wel mijn was nog zelf die dag en ik regelde de pizza die ze brachten voor ons. Jawel zo lui waren we die dag.
s Morgens al vroeg wakker door de krampen in mijn buik. Denk dat mijn laatste koud stuk pizza wat ik die nacht op at me niet zo goed bevallen was. Kon niet meer slapen en stond dan maar op. Las een beetje en voelde me vermoeid omdat ik de afgelopen nachten niet veel slaap had gehad. Telkens heel vroeg wakker door het voorbijrazende verkeer dat vlak langs mijn kamer passeerde. Ging met Patrick nog mee om zijn klassieke Plymouth Chrysler (1956), Rolf genaamd, uit de garage op te halen. Daar gaat deze gekke duitser helemaal mee tot Californie rijden. Bracht erna een paar uurtjes door in de internetshop en wandelde wat rond in het centrum. Las mijn boek uit in het park op een bankje en keerde juist op tijd terug om de rest te treffen. Zij gingen uit eten omwille van Nickys verjaardag.
Zondagmorgen werd ik gewekt uit mijn dromen door Patrick. We gingen namelijk bijna vertrekken om ergens in de buurt grotten te bezoeken. Het duurde een eeuwigheid eer we daar aankwamen. Rolf startte niet en had een nieuwe batterij nodig, kochten eten en drinken, moesten nog andere mensen oppikken, reden verkeerd en Rolf was niet van de snelste. Om 4 uur in de namiddag zaten we eindelijk in de grotten. Daar werden we rondgeleid door een gids en het was er stikdonker. We kregen allemaal een lampje op het hoofd en kropen en wandelden een heel eind zo n 10 meter diep. We daalden ook af langs koorden of schoven simpelweg op ons gat naar onder. De grot bevatte veel stalachmieten en stalachtieten. De Mayas wandelden hier vroeger ook al in rond en we zagen stukken beenderen (offers) en een paar potten. Hoe later het werd en hoe dieper we gingen kwamen we steeds meer vleermuizen tegen. Die fladerden er met hopen rond en vlogen rakelings langs je door. Na 3 uurtjes was het meer dan genoeg geweest. We aten en dronken nog wat buiten aan de autos. Toen was het tijd om afscheid te nemen van Rolf en de Merida-crew.
Die morgen aan het ontbijt een praatje gemaakt met een belg en zijn nederlandse vriendin. Mijn smerige was gedaan van de dag ervoor. De grotten waren modderrig en vochtig. Mijn blog nog eens bijgewerkt. Toen ik de internetshop buitenwandelde was het stevig aan het regenen. Dat werd ook eens tijd. Het was de eerste keer tijdens mijn verblijf in Mexico. Gelukkig was ook iemand zo vriendelijk geweest om mijn was uit de regen te halen.
In de vroege morgen stond ik al gereed om te liften. Ik had echter weinig geluk. Een taxi stopte en hij nam me mee naar Escarcega voor 40 pessos. Eens daar moest ik een dik half uur wachten tot ik een lift beet had tot Campeche. De vriendelijke man reed zelfs nog verder tot Merida. Hij vertelde over zijn job, familie en zijn leven. Ik denk dat hij gewoon gezelschap wilde voor tijdens zijn rit. Hij stopte langs de golf van Mexico om iets te eten en bood mij ook iets aan. Omdat ik wist dat hij het niet al te breed had dronk ik gewoon een Pepsi op zijn kosten. Een half uurtje later stopte hij aan een strand vlak voor Campeche. Wandelde er even rond maar zo geweldig was het niet. In Campeche ging ik naar het "Monkey hostel" dat een mooi uitzicht heeft over de plaza. s Nachts ging ik naar een disco met een paar mensen van het hostel. Dronk er 2 biertjes en hield het voor bekeken.
Na het ontbijt ging ik met een nederlands meisje de stad een beetje verkennen. Dat viel een beetje tegen omdat al de museums die we wilden bezoeken niet gratis waren zoals de Lonely planet vermeldde. We deden er dus maar een paar. Het eerste was een cultureel huis zodat je een beetje een beeld had hoe de rijke mensen vroeger een beetje leefden. Niks speciaals en een beetje een tegenvaller. Ondertussen passeerden we wel de mooie en kleurijke typisch koloniale huisjes in het centrum. We namen ook een kijkje op de muren van het fort dat omheen het historisch centrum van Campeche gebouwd was. In de namiddag hield ik een siesta omdat het veel te warm was. s Avonds begon ik een boek te lezen.
Maandags was het tijd om een van de belangrijkste steden in westelijk Campeche te bezoeken. Edzna was een pre-colombiaanse stad opgericht in 600 V.C. die bleef bestaan tot de 15de eeuw. De stad was zo n 25 vierkante kilometer groot en er woonden duizenden mensen. Dit was een indrukwekkende stad en de gebouwen zijn in een vrij goed staat. Boven op de 36 meter hoge acropolis was het uitzicht adembenemend. Je kon kilometers ver zien rondom Edzna. Ook omdat het die dag bloedheet was en er geen wolkje aan de lucht hing. Blij dat ik terug in Campeche een fris colaatje kon drinken. Wat later vond ik een gezellig oud cafeetje in het centrum waar ik me wat verfriste met enkele Coronas. De oude man achter de toog voorzag me goed met nachos en sausjes. Later op de avond ging ik nog tacos eten juist buiten het centrum. Lekker en goedkoop. Het eten hier in Mexico is heerlijk en pikant en er is veel variatie.
Mijn laatste dag in Campeche wandelde ik langs de zee naar het fort van San Miguel. Dit is een klein fort 4,5 km buiten het centrum. Het heeft een museum met allerlei voorwerpen uit de Maya periode gevonden in verschillende ruines in de buurt. De voormiddag was goed gevuld en in de namiddag zette ik me neer in een parkje onder een boom om mijn boek uit te lezen. s Avonds speelde ik nog even kaart met het nederlands meisje totdat zij haar bus moest nemen.
Woensdagmorgen was ik al om half vier s morgens opgestaan om zeker de bus van 4u15 te nemen naar Xpujil. Eerst hield ik nog halt in Francisco Villa om de ruines van Kohunlich te bezoeken. Daarvoor moest ik eerst nog 8,5 km wandelen vanaf de hoofdweg waar ze me gedropt hadden. Volle goede moed begon ik aan de wandeling met mijn zware rugzak. Al snel werd ik vergezeld door een mexicaan ter paard die een praatje met mij kwam slaan terwijl hij naar zijn vee in de velden reed. Een kwartiertje later kreeg ik een lift in de open bak van een jeep. 1,5 km voor de ruines dropte hij mij. En daar ging het een beetje mis. Ik nam het verkeerde pad gevolgd door 2 honden die trouw naast me opliepen. Gelukkig kwam er weer een jeep door en de mexicanen dropten me aan een smal weggetje door de jungle. Om 8 uur mocht ik dan eindelijk de 1900 jaar oude site bewonderen. Deze ruines zijn befaamd om de tempel van de maskers. Deze zijn uitgehouwen in een piramide-achtige structuur en gemaakt door de Olmec. Op de terugweg was er alweer een vriendelijke mexicaanse familie die me aan de hoofdweg dropte. Na een drankje en een snackje probeerde ik door te liften naar Xpujil. Een ouder tsjechisch koppel pikte me op en bracht mij tot Xpujil. Daar vond ik na enig zoeken dan toch nog een goedkope cabaña (=kleine losstaande hut met badkamertje). Meteen de straat overgestoken en de ruines van Xpujil bezocht. Deze waren een stuk minder indrukwekkend en na een half uurtje was ik er al rond.
Ook donderdagmorgen was ik vroeg present. Deze keer om 11 km naar de ruines van Chicanna te wandelen. Met stevige techno die uit mijn i-pod loeide stapte ik het hele stuk in anderhalf uur. Het spektakelstuk van deze ruines is de gigantische Chenes-stijl monstermond doorgang in structuur 2. Chicanna (=huis van de slangekaken) was bewoond van 300 tot 1100 N.C. Terwijl ik er rondliep probeerde me een mexicaan die er werkte een steen van jade aan te smeren. De mayas gebruikten dit materiaal als sieraden en het werd telkens in de graven gevonden. Na dit bezoek wandelde ik 2 km terug om de ruines van Becan (=pad van de slang) te bezoeken. Het werd al bewoond van 550 V.C. tot 1000 N.C. Dit is de grootste en voornaamste site van het gebied. Dit kon ik alleen maar beamen. Het deed al de andere ruines verbleken met wat ik hier zag. Voor degene die de fotos zien lijkt dit alleen maar een hoop stenen. Maar als je er alleen rondloopt tussen deze eeuwenoude structuren begin je je te beseffen wat een gigantisch rijk dit moet geweest zijn. Ook de prachtige ligging midden in de jungle met de typische junglegeluiden geeft het geheel iets magisch. Dat was toch mijn ervaring op dat moment.
De 3de dag in Xpujil sliep ik eens goed uit en concentreerde me de rest van de dag een beetje op mijn spaans. Bij het overschrijven van mijn cursus (losse bladeren) in een boek kwam ik tot de conclusie hoeveel ik wel niet vergeten was. Tijd dus om de draad terug op te pikken.
Zondags om 8 uur was ik al uit de veren. Na een frosties ontbijt pakte ik mijn spullen en nam de bus naar Chetumal. Op de bus slaapte ik bijna de hele tijd. Werd gewekt door een meisje dat mij vroeg of ik naar Belize ging. Eens in Chetumal begon ik terug met haar te praten en uiteindelijk ging ze met me mee omdat het veel te laat zou worden wanneer ze in Belize arriveerde. We deelden een kamer in een goedkoop hotelletje omdat het hostel vol zat. Bezochten het museo de cultural maya. Katharina (duitse) was studente en liet haar studentenkaart zien. Daardoor betaalden we 10 ipv 50 pessos. Het museum is onderverdeeld in 3 verdiepingen gespiegeld aan de Maya cosmologie. Het gelijkvloers stelt onze wereld voor. De eerste verdieping de hemel en de kelder de onderwereld. Het museum bevat ook veel schaalmodellen van verschillende ruines. Verder is er veel informatie over hun numerieke-en kalender systeem. Alvorens we het museum binnen gingen bezochten we de gratis tentoonstellingen van 5 artiesten in 5 verschillende zalen behorend tot het museum. Op de terugweg werden we aangesproken door een libanees die iets te eten zocht. Hij wandelde met ons mee en bood Katharina een gratis vlucht aan. Na het eten gingen we nog iets drinken en speelden pool. s Avonds in het hotel regelden ze de laatste details en ineens vroeg hij 200 pessos omdat hij geen geld op zak had. Ik vertrouwde het zaakje niet en ging naar de kamer. Even later kwam Katherina naar boven en zij vertrouwde het ook voor geen haar en was kwaad dat ze hem 40 pessos had gegeven.
De dag erop checkten we op het internet de vluchtgegevens en wat we dachten was waar. Geen vlucht te vinden met die gegevens. Ik ging met haar mee naar het bustation, nam afscheid en besloot om in Chetumal te blijven. Zocht opnieuw een slaapplaats en at iets. zocht internet maar alles was gesloten. Hield een siesta van een 4-tal uurtjes. De internetshops waren nog altijd gesloten en dus besloot ik nog een dagje langer te blijven.
Gelukkig was die dinsdag de internetshop wel open. Kon ik mijn blog eens bijwerken en mijn fotos plaatsen. Vanaf nu staan de fotos van mijn 2de jaar reizen aan de RECHTERKANT van mijn blog. Schreef mijn spaanse lessen over en was die dag dus zeer produktief.
