Zondagmorgen. Half elf. Koffie, echte koffie, ik heb nood aan echte koffie. Zondagmorgen. Half elf. En met wie kunnen we dat moment beter delen dan met mijn enige vriend hier aanwezig. Zitouni. De buurt hier wemelt van de gezellige terrasjes, maar het koffiehuis, dat is gesloten. (dat van die terrasjes is verzonnen hoor, ik wil de sfeer luchtig houden) Zondagmorgen. Half elf. En geen koffie? Wat o wat zullen we nu doen? Is er dan geen plek in Quanzhou die kan voldoen aan onze zwarte eis. Dr.Goegel brengt raad in de vorm van een shoppingcenter , met pleziervoorzieningen (lees dus koffie), en dus wij op de bus voor een rit naar het onbekende (en we weten nu, erop is geen probleem) En tijdens de rit verschijnt in de hoek van ons oog een historische site met een bekend logo van een bekend merk, we springen van de bus en daar is het, de mooiste plek op aarde. De mooiste plek op aarde voor wie koffie van Starbucks lust. (*) Een oude historische site ,gerestaureerd, bestaande uit steegjes, huisjes en huizen, pleintjes en vijvertjes. En dus een Starbucks in een van de huisjes, met koffie en een post, en een soevenirwinkeltje en en en, teveel om te vatten. Je waant jezelf in China. Wat is het leven aangenaam, met een koffie in de maag , kuierend door gezellige steegjes en ik vind nog bonsaipotjes op de koop toe. Boeiende dag, ik zeg het u, het was een boeiende dag. (*) naar Blankenberge, van Hugo Matthysen
Schone liedjes duren niet lang. Is het daarom dat de sjinese liedjes ellenlang worden uitgerekt? Is het daarom dat die eindeloos doorzeuren? Of staan we er niet genoeg voor open? Klinkt het moedeloos, dan is dat omdat het ook zo is. De dagelijkse beslommeringen en zorgen over ons visum hebben nu ook ons dagelijks humeur beïnvloed. Ik verklaar me nader; naar mijn gevoel is de houding van de sjinese ambtenarij ten opzichte van buitenlanders sterk verhard en doen ze er alles aan om het leven ons het leven in China moeilijk te maken. Nog niet helemaal duidelijk vermoed ik, dus, ik verklaar me nader; zaterdag plannen we een bezoek aan Xiamen, met de trein, voor mij een van de beste vervoersmiddelen in China, proper, betrouwbaar en naar verhouding vrij eenvoudig te nemen. Dus met de bus naar het station, in het station een ticket voor de trein van 10:21 naar Xiamenbei. Geen noemenswaardige obstakels tot dusver. Een korte rit tegen 205 km/h. Maar dan begint het gezever, om het station te verlaten temperatuur opmeten, dat is niks, zijn we ondertussen gewoon, een reeks van 15 hooggeplaatste functionarissen op een rij aan een tafel en de vreemdelingen worden eruit gepikt, natuurlijk (en zo voel ik ook eens wat discriminatie is) en dan moeten we een APP eke inscannen, lukt niet wegens geen sjinese telefoon, nummer ingeven, idem dito enz. Op het laatste een blad tekenen en in rode inkt vingerafdrukken achterlaten, we kunnen verder. Vervolgens willen we de ferry nemen naar het meest interessante eiland, het Schel't oversteken zeg maar, only for sjineeskes, we worden verder gestuurd naar de cruiseterminal, de goesting ebt verder weg. s'Avonds huiswaarts, hetzelfde verhaal met de APP, temperatuur, eindeloos gezever, geen directe verbinding enz. Nu is de goesting wel helemaal over, fustratie aan deze zijde van de tafel. Maar het jufrouwke bij het thuiskomen in het station van Quanzhou geeft ons weer hoop voor een betere en fijnere samenwerking. Maar treinreizen zal er de eerste dagen niet meer inzitten, het is even genoeg geweest.
We zijn goed bezig. Verschillende tekens wijzen erop, dat we goed bezig zijn dus. Het eerste teken verscheen aan ons in de vorm van een ijsje, nee nee, niet zomaar een ijsje maar een supergezond, absoluut milieuvriendelijk en smakelijk ijsje in de vorm van een frisco. Niet zomaar een frisco, nee nee nee, een Hulk frisco, groen als gras. Gemaakt van erwten. Ik zie u slikken van verbazing, en dat was wij ook deden. En eerlijk, het was niet slecht, nee nee, zelfs behoorlijk smakelijk, of toch de eerste aanzet, maar groot, zoals de hulk dus en naar het einde toe was het dus wel even slikken. Het tweede teken aan de wand verscheen op de avond van 28 oktober. Bij het verlaten van de MCR zag ik een mooi manspersoon op televisie, ik keer terug op mijn stappen en ja, daar was hij weer. Een nader onderzoek en ach, nee maar, het was ikzelve, in real life. Als dat geen teken van erkenning is, wat kan een mens meer willen. Sinochem bestaat 70 jaar en dat vieren ze, zou dat misschien de reden geweest zijn dat er een camera en TV toestel staan? De controlekamer wordt extra gepoetst, drones vliegen rond onze oren, brengen de geest en het haar in de war, draken dansen en drumroffels laten de muren trillen. Rare jongens die sjinezen, werken noemen ze dat. Oh ja, heb ik al vertelt, de afstand tussen de controlekamer en ons "bureel" 2km, de controlekamer is groter dan de vertrekhal van een vliegveld in Belgie, allé toch die van Deurne en de vloer van gepolijst marmer. Alles in schril contrast van het "veldwerk" de fabriek om zo maar te zeggen. Daar is er een acuut gevaar voor vallen, stoten en opstaan, maar we worden gewaarschuwd op gepaste wijze. Om u maar even mee te geven, noeste arbeid wordt beloond. En boeiend, boeiende tijden in het verschiet.
De cronologie is zoek, maar dat zal u worst wezen.
Het is nu woensdag maar het gebeurde dus op zaterdag, nu bent u dus mee hoop ik. Na dus onze verplichte 14 daagse retraite in een gesloten instelling en een week "medisch" toezicht in Hui'an zijn we aangekomen in hotel nr 3, en met de reclasseringsambtenaar, oei sorry, relocatie moet het zijn, gaan we een beetje scouts spelen en een geschikt hotel zoeken voor hopelijk de rest van onze tijd. Verdacht snel hebben we de keuze van 4 naar 2 gebracht, wegens budget en ligging, en die 2 bezoeken we. En verdacht snel hebben we een keuze gemaakt, ik laat u even raden, een hotel dat rustig gelegen is, met uitstekende service en faciliteiten of een hotel uit een lokale keten, elk weekend trouwfeesten, met vuurwerk en dronken medemensen en straatlawaai en roken toegelaten op alle plaatsen in het hotel. (ik kan u verzekeren, de walm komt je tegemoet zodra je de lift open doet, het lijkt op reclame voor koffie, met kleur) Nu maar hopen dat we toestemming krijgen voor het hotel van onze keuze. Maar dat wil wel zeggen dat we de namiddag kunnen invullen met verkenning van de buurt. Langs het kabelend water van de rivier, op sommige plaatsen bijna door de rivier, het is overstromingsgebied of zo. Na enkele km kunnen we de brug oversteken naar het "oude stadsdeel. soms waan je jezelf in een ander China, soms kijk je op een muur van torengebouwen, al dan niet nog in aanbouw, indien niet zijn ze reeds flink aan het verslijten. En aan het eind is er een Starbucks, voor onze amerikaanse vrienden die later op het jaar aankomen. Een geslaagde dag, en we sluiten die af met gouden vocht uit de Schotse hoog en laaglanden. Het worden boeiende tijden zeg ik u.
En wij die dachten dat we in een slapend provinciestadje terecht waren gekomen. Dat is hier verdraaid groot, en met groot bedoel ik dus groot. Een van de grootste nog bestaande houten brug ter wereld in Quanzhou, 70 km, een oude pagode, 45 km en ga maar door. Maar we moeten toch iets doen op een zonnige zondag en we nemen een taxi naar de nabij gelegen bergformatie, Qingyuan mountains (mijn sjinees gaat erop vooruit, vind je niet) Er staat vanalles op dat door mensenhanden is gemaakt, van vroegere en latere tijden en een rondje in de bergen, hoe zwaar kan dat zijn. 140 yuan inkom armer beginnen we vol goede moed aan een tochtje naar Lao-tzu of tse of, maakt het uit. Grondlegger van het Taoïsme en Chinees filosoof uit de 6e eeuw VC. Voila, weer wat geleerd. Een wandeling dus, eerste deel eenvoudig, we leggen Lao-tzu niet te ver zodat men maar een klein stukje moet wandelen, want ik heb de indruk dat men dat hier niet zo graag doet. Na Lao-tzu (hoeveel keer moeten we dit nog aanhoren) stappen we de hoogte in, trappen tot de stupa van een andere dode sjinees, en hoger gaan we, naar een grot, een uitgedroogde waterval (als je wil weten hoe een uitgedroogde waterval eruit ziet; als een hoop stenen) en trappen, veel trappen, een uitgedroogd meertje, verboden te zwemmen in drie talen, een liggende Boedha in een mooie verzorgende tempel, en trappen, veel trappen, een stuwmeer en aan dat stuwmeer, tadaa een post kantoor, en ja trappen, veel trappen. Weerom een tempeltje, maar tegen dan hebben we het wel gehad met trappen, veel te veel trappen. Maar de grote winnaar in de prijs voor schoonheid is de natuur, afwisselend bos, rotspartijen, meertjes en ja onnatuurlijk veel trappen. Volgens mijn GSM 18754 stappen en 176 verdiepingen afgelegd, ik had het niet beter kunnen tellen. en ja, ik weet het, we zijn hier om te werken, maar morgen zullen de trappen iets moeizamer gaan vrees ik.
We hebben het gevonden, made in Belgie. De opdracht luidde, breng iets mee vanuit China dat niet "made in China" is, moeilijker dan u denkt. Korea, ja, een auto hier en daar, maar moeilijk mee te pakken, iets Japans kom je al eens tegen maar meebrengen naar Belgie, maar ik denk dat haar man dat niet zo leuk zou vinden. Maar nu dus heb ik het gevonden, gemaakt in Mol, in de stille kempen.
Waarin een klein land groots kan zijn;
Oh ja, voor de betrokken firma; sponsoring mag altijd. (Grapjeuuuuuuu)
We zijn een week verder. Na 5 Covid testen gaan we eindelijk te weten komen of we vrij van virussen zijn. Maar dat is voor morgen. Ondertussen staan de koffers klaar om naar het volgende hotel te verkassen. Maar u vraagt zich hoogstwaarschijnlijk eerder af hoe onze eerste week op het werk was. Ik zal u niet verder in spanning houden, of toch misschien. Voor we ook maar een stap richting fabriek gaan eerst....tadaaa; Eerst de veiligheidsintroductie en kennismaking met de gedragsregels, in het Chinees, presentatie in het Chinees, vragenlijst, in het Chinees, antwoorden, in het Chinees, het klinkt als sjinees voor mij. Maar op het einde van de rit zijn we allen geslaagd, met certificaat en stempel. Toegangsbadge in handen gaan we een roze toekomst tegemoet. Het voelt aan als thuiskomen, grondplan van de eenheid, de mensen , het gebruikte gereedschap, de werkethos; dit is wat ik ervan heb verwacht.
Elke dag volgt er een strak schema; opstaan en westers ontbijt (sorry, dit ben ik sarcastisch) met degelijke koffie (oeps, I did it again) de wagen in, inbadgen met gezichtsherkenning ( dat stom mondmasker op en af en terug op) en dan aan de slag tot de noen, uitbadgen met gezichtsherkenning ( dat stom mondmasker op en af en terug op) ,eten, inbadgen met gezichtsherkenning ( dat stom mondmasker op en af en terug op) , werken tot de avond, wagen in, eten , nog even bellen of zo en slapen.
