Objectieve bewijzen zijn er niet. Zijn titel werd vermoed op basis van zijn mooie smoking, zijn hemd met witte bef, zijn witte sokjes, zijn uit het vilt der verbeelding opgetrokken hoge hoed die altijd een tikje scheef staat.  Eerlijkheidshalve moet worden toegegeven dat zijn sokjes niet altijd hagelwit zijn. Maar ook een aristocraat is onderhevig  aan het stof op aardse wegen. En zelfs het vilt der verbeelding is niet bestand tegen wat stof en een streepje groen, vermoedelijk van een takje dat er tegenaan streek.

Ook de Ninja beschikt niet over authentieke Japanse geloofsbrieven.  Zij dankt haar predicaat volledig aan haar bijzondere acties. Haar zwarte oogmaskertje en haar korte zwarte capeje, dat het zwevende van haar elegante sprongen accentueert, zijn eveneens gesponnen uit de draden der fantasie. 

Voor mij zijn alle attributen echt, en ik geniet dagelijks van de avonturen, grappen en grollen, krijgslisten, plaagacties en onmogelijke acrobatische toeren van mijn bijzonder tweetal.  In gedachten schrijf ik elke dag over hen, want elke dag gebeuren er vermeldenswaardige dingen. Helaas, of gelukkig, kom ik er niet altijd toe om effectief de tijd te nemen mijn letters uit het stof der fantasie om te zetten in getypte.  (Hoe echt die letters zijn zolang ze niet zijn afgeprint en effectief in zwarte inkt op wit papier staan, is nog maar de vraag.  Maar leesbaar zijn ze wel, eens ik op de juiste toetsen heb getikt, in een welbepaalde volgorde.)

Over kerstbomen heb ik geschreven, in die verbeeldige letters.  Een bijna vallende kerstboom, een gevallen kerstboom, een engeltje met een gebroken vleugel, de net op het nippertje voorkomen diefstal van een gedeeltelijk losgeprutste slinger, die in een zwart wit bekje werd weggedragen met bijna medeneming van alweer die kerstboom, die een tijdje een behoorlijk actieve rol heeft gespeeld in onze levens.  Aangezien onze kerstboom 11 van de 12 maanden mag slapen, lijkt het mij ook niet verschrikkelijk erg dat hij gedurende een maand een iets actievere rol moet spelen dan de gemiddelde kerstboom.  Hij zag er bijwijlen wat verfomfaaid uit –bijna zo verfomfaaid als Sir Williams hoge hoed- maar volgens mij was hij eigenlijk best in zijn nopjes.  Ninja Helena kon tegen het einde van  de actieve kerstboommaand met één gerichte sprong een appeltje bij het lusje in haar bek nemen, het af de boom trekken en landen met het zelf bemachtigde object netjes in haar bek.  Op dat moment was het object ook nog heel.  Maar zelf bemachtigde objecten moeten getest worden, op de grond gelegd -al is leggen misschien iets te voorzichtig uitgedrukt- en dan met een pootje aangetikt, voortgestuwd, tegen de plint geketst.  Ik heb 8 rode appeltjes minder terug opgeborgen dan ik een maand eerder uit de doos met kerstversierselen had opgediept. Eigenlijk valt dat aantal reuze mee, want ik heb heel wat keren het net uit de boom geplukte appeltje redelijk snel terug kunnen bemachtigen, en het intact of slechts zeer licht beschadigd terug in de boom gehangen.  De grootste beschadigingen waren ook aan het zich actief neerleggen van de kerstboom te wijten, en niet aan de plukacties.

Verder heb ik in mijn fantasieletters geschreven over de onmogelijke plekken waarvan Ninja Helena zich lanceert om, elegant zwevend met wapperende cape en haar ogen glinsterend achter dat zwarte ninja-maskertje, te landen bovenop Sir William.  Het is één van haar geliefde hobby’s, en het feit dat Sir Williams hoge hoed er altijd een beetje verfomfaaid uitziet, is natuurlijk ook een beetje aan die hobby van haar te wijten.  Gelukkig heeft ze nog poezelige voetjes, en is ze licht als een pluimpje.  Als ze echter in haar ongetwijfeld onstuimige puberjaren zou besluiten tot het dragen van zwarte hoge laarzen met naaldhakken, om haar schitterende outfit te completeren, zou dat wel eens tot pijnlijkere ontmoetingen kunnen leiden.  Voorlopig kan Sir William nog steeds veel verdragen, al heeft hij ook wel elke dag nood aan een paar solo katerwandelingen, waarbij hij rustig en ongestoord zijn ding kan doen.

Ninja Helena leert gestaag bij, en hoewel dat mij ook wel met trots vervult, vrees ik toch de dag dat ze geen nonchalante blunders meer zal begaan.  Die maken het samenleven met haar zo onwaarschijnlijk grappig.  Ze doet onmogelijke dingen, waarmee ik bedoel dat ze op een ondeelbaar ogenblik verplaatsingen maak die met geen natuurkundige wetten te verklaren zijn, dat ze hoger springt dan ik enige kat of kitten ooit zag springen, dat ze taken kan verfijnen tot motorische hoogstandjes waarvan mijn mond openvalt. En dan doet ze iets zo stoms dat ik moeite moet doen om niet hardop in lachen uit te barsten.

Zo stond ze bijvoorbeeld onlangs op de leuning van een keukenstoel.  Die leuning is vrij smal, en alle vier haar pootjes stonden in één rechte lijn achter elkaar op die leuning. Zijzelf was perfect in balans, de stoel kantelde niet, ze voerde dat onwaarschijnlijke evenwichtskunstje volledig beheerst uit. Vanuit die positie begon ze met één voorpoot woest te spelen met een propje dat op de keukentafel lag.  Nog steeds bleven zij en de stoel perfect in evenwicht.  Vervolgens sprong ze helemaal op de keukentafel, en ging volledig op in het spelen met dat propje. Waarbij ze vergat dat ze zich op de tafel bevond, en op een bijzonder klunzige manier op de grond belandde.

Ach, ik had natuurlijk ook kunnen schrijven: De Aristocraat en het Kleine Meisje.  Ze is klein, en bij wijlen hartveroverend schattig. Zoals daarnet, toen ze op mijn benen kwam liggen terwijl ik TV keek. En dan vooral dat ene korte moment waarop ze met haar wondermooie hazelnootbruine oogjes in de mijne keek.  Lang houdt ze dat natuurlijk niet vol, want er moeten schatten gevonden worden, vliegende roze muizen gevangen, werelden ontdekt.  Maar ze deed het een tijdje later nog een keer over. Uiteraard net op het moment dat ik de TV had uitgezet en mij wilde prepareren om te gaan slapen.  Ik heb haar dan maar even vast gegrabbeld, nog steeds het probaatste middel om haar spartelend op de vlucht te jagen. 

Helena heeft dus besloten mij stilaan te vertrouwen.  Andere tweevoeters daarentegen blijft ze angstvallig uit de weg gaan. Als ik hier bezoekers heb laat ze zich niet zien. Sir William twijfelt nog aan sommige tweevoeters, maar zijn nieuwsgierigheid begint het te winnen, en hij laat zich door de meesten over zijn bol aaien.  Wie attent genoeg is om een speeltje te pakken en hem uit te nodigen tot een spelletje krijgt altijd gehoor.  Hij blijft een speelvogel, en zoals hij al spelend millimeter voor millimeter achter de zetel is uitgeraakt, is hij ook bereid al spelend contact te maken met elke bezoeker.

Ik ben nog steeds verwonderd als ik zie hoe deze Sir blijvend evolueert. Ik heb er dan ook alle vertrouwen in dat de kleine Helena nog stapjes gaat zetten.  Wat mij betreft hoeft ze niet alle mensen te vertrouwen. Dat doet Sir William ook niet zomaar, en ik zou alle katachtigen dezelfde voorzichtigheid aanraden.  Ik weet helaas maar al te goed dat sommige tweevoeters in het geheel geen vertrouwen waard zijn.  Trouwens, als ik mag zou ik aan de tweevoetige lezers dezelfde boodschap willen geven.  Maar met voldoende zelfzekerheid en een groot vertrouwen in je intuïtie  kom je een heel eind, of je nu een aristocraat bent of een ninja, of gewoon een klein meisje.