Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Poezenstreken
Belevenissen van 2 katten en hun tweebenige dienaar
14-09-2014
Sir William in kleine doses
Langzaam maar zeker, stap voor stap gaan we vooruit, en ik blijf er een goed oog in hebben, oef, jochei. Vrijdagavond kwam er een vriendin langs, we hebben in de woonkamer zitten babbelen, en we hebben zowaar met het kleine zwarte juffertje kunnen spelen. aanvankelijk op afstand, vaak half verstopt achter de zetel, maar ze joeg achter de pluim aan het touwtje of achter het gekrulde pakjeslint dat haar werd voorgehouden. En langzamerhand liet ze zich meer en meer zien. Hoewel Ann heel erg haar best deed was aanraken nog niet aan de orde, maar ze vertoonde zich, dat vond ik al heel wat. Gisteren was er nog niet veel evolutie, ze riep vaker, liet duidelijk merken dat ze niet graag alleen zit, maar als ik alleen binnenkwam was er geen poesje te zien. Op Sir William reageerde ze nog steeds, ze liet zich zien, maar 't eindigde meestal in wegspurten, hij erachter, en dan het onvermijdelijke geblaas en gegrom waarop hij het dan afbolde. Toch heb ik haar heel eventjes kunnen strelen, waarop ze onmiddellijk begon te spinnen, maar de volgende keer liep ze weer weg. Ze hangt te twijfelen tussen nieuwsgierigheid en angst, en de angst heeft voorlopig nog het overwicht. Vanmorgen besloot ik mijn kom havermout met fruit in de zetel op te eten. En dat bleek een gouden idee. Na even aarzelen kwam ze gewoon op mijn schoot gesprongen! Ze is zo'n zeven keer aan mijn havermout komen ruiken (ze wilde écht zeker zijn dat het geen spek voor haar bek was ), en haalde de gekste acrobatische toeren uit. Ze lag dan op mijn benen, zag plots iets bewegen, hapte daarnaar en realiseerde zich dan dat het haar eigen staart was. Of ze liet zich achterover vallen op de zetelleuning, met haar kopje naar beneden, verloor dan alle houwast omdat ze op haar rug lag, en schoof dan naar beneden om met haar kopje eerst in de zetel aan te komen. Of ze draaide zich op haar zij bovenop die leuning, en viel dan ei zo na in de ruimte tussen de vensterbank en de zetel. Ze is even wild dan Sir William, ik hoor haar vaak spelen met de muizen aan de kattetoren, of met de kattentunnel die nu eindelijk gebruikt wordt, en die zich op mysterieuze wijze doorheen de living verplaatst. Ze is zeer geïnteresseerd in Sir William, die ik alleen in de living laat als ik er 100% mijn aandacht bij kan houden, en met korte periodes per keer. Ze komt altijd af, wil hem duidelijk leren kennen, maar hij heeft altijd zo'n moment waarop hij zich niet meer kan houden en achter haar aan schiet, en dan gaat ze de zetel achter en hoor ik haar blazen en grommen. Vanmorgen is het me gelukt dat blazen en grommen te voorkomen, doordat hij mij ook nog niet gezien had (hij kan voorlopig niet naar boven komen omdat de living is afgesloten) en toen ik eerst haar wat wilde gezelschap houden stond hij zielig aan de deur tussen keuken en woonkamer te piepen. Dus ik liet hem binnen, en hij wilde eerst een uitgebreide knuffelsessie, waarbij hij zich spinnend op de vloer draait en kronkelt. Heel die tijd heeft ze staan kijken, en toen ze zag dat hij lag te spinnen en te genieten nam ze op een bepaald moment ook een zeer nonchalante houding aan, liggend op haar zij, niet meer klaar om weg te schieten. Daarna is hij weer van haar brokjes gaan eten, en toen is ze hem heel dicht genaderd, tot op een halve meter. Dan heb ik hem met zachte hand uit de living naar zijn eigen etensbakje in de keuken geleid, zodat het eens een rustige ontmoeting zonder geblaas en gegrom was. Ik probeer te voorkomen dat ze een schrik opdoet, hoewel ze, ook na zijn achtervolgingen, blijft afkomen en hem bestuderen. Als hij nu een tikje geduldiger zou zijn, en zou afwachten tot ze hem nadert en ze elkaar kunnen besnuffelen, maar helaas, hij blijft zijn eigen enthousiaste zelve.... Enfin, ik heb er een goed oog in. Aangezien ze zelf zo woest speelt zal het op termijn waarschijnlijk wel goedkomen. Ze gromt ook enkel als hij te dichtbij komt, en niet, zoals Elvira, vanaf het moment dat ze hem ziet. Ik heb vanmiddag telefoon gehad vanuit de poezenopvang waar Elvira nu zit, en ze zou vandaag geplaatst worden. De dame belde voor extra info, want de mensen die haar willen, willen zeker zijn dat ze een knuffelpoes mee naar huis pakken. Ze hadden eerst een andere poes gekozen, maar die teruggebracht omdat het geen knuffelpoes was. Nu, Elvira is een knuffel, je mag haar ten allen tijde oppakken, ze vindt dat nooit erg, ze zou in uw lijf kruipen als ze kon, ze trappelt, en zuigt dan ook aan je T-shirt, het is echt super schattig. En als die mensen haar niet nemen, staat er nog iemand anders voor haar op de wachtlijst, maar ze komt sowieso terecht bij mensen die geen andere poezen hebben. Dus uiteindelijk is iedereen beter af op deze manier, maar het was een harde noot om te kraken, want je geraakt gehecht aan zo(n prutske, en je blijft denken h"ad ik nu toch niet nog dit of dat kunnen proberen, had ik het nu toch nog niet een week, een maand...langer moeten geven". Gelukkig was ook de dame die daarstraks belde er helemaal van overtuigd dat ik de juiste beslissing had genomen, want ook bij haar in de opvang moest ze Elvira apart houden omdat ze hevig reageerde op alle andere poezen. De laatste "SW in kleine dosis" is nog maar een half uurtje geleden, en er zat alweer evolutie in. Deze keer liet het meiske zien dat ze eigenlijk een uitdagertje is. Ze stormt vlak voor zijn neus langs, en als hij dan achter haar aan gaat komt weer het gegrom en geblaas, hij draait zich om en loopt weg, ze gaat er prompt weer achteraan. Hij zit op de verwarming te bekomen, zij speelt met het gordijn (dat ze al helemaal van de rail heeft getrokken en dat voor zijn neus hangt) zodat hij wel moet naar beneden kijken en haar zien, en dan stormt ze weer weg en gaat ze weer een beetje op hem grommen. 't Is een deugnietje, en ze speelt graag, dus ik blijf denken dat het goed komt. Voor Sir William is het echt een martelgang, hij is nu al zeven maanden aan het proberen bij een huisgenootje in de gratie te komen, en hij weet soms echt niet meer hoe hij het heeft. Na elke grom- en blaasbeurt komt hij zielig naar mij en moet ik hem effe aaien en vertellen wat een lieverd hij toch is. En tegelijkertijd poog ik hem aan zijn verstand te brengen wat minder woest te zijn, want als hij achter haar aangaat deelt hij ook tikken uit he, en een tik van een gespierde Sir Williampoot kan aankomen, ik kan het u verzekeren. Ik snap dan ook haar gegrom, dat hij ook wel respecteert en waarop hij zich ook terugtrekt. Tot nog toe heeft ze toch nog geen schrik opgedaan, en ik hoop dat zo te houden, door voorlopig Sir William in kleine dosissen te blijven toedienen .
