1. Onder mijn terrastafel ligt een tapijtje. Een zwart tapijtje met witte randjes.

 

2. Donna Elvira in de vaatwasser. En ‘t was niet eventjes, ze heeft heel dat ding uitvoerig geëxploreerd, het was een schitterend zicht. En voorlopig kunnen de scharnieren haar gewicht nog aan.

Ik hoop dat ze het afleert, of anders niet te zwaar wordt. 

 

3. Elvira in het mandje in de veranda. Het pakte mij ook wel, omdat daar Jozefientje lag, op de laatste morgen dat ze hier was. Maar de gemiste foto ging over hoé ze daar lag, het was een yoga-torsie oefening of zoiets, haar hoofdje en voorpootjes in één richting, en achter haar schoudertjes draaide alles 180° en ging het verder met buik naar boven en achterpoten in de lucht.

 

Dat heeft ze wel, Elviertje, iets met rare houdingen. Poep op de vensterbank, voorpoten op mij, of ondersteboven hangend, kopje naar beneden, poep op mijn schouder. Poezen zijn nu wel soepel, maar zij heeft blijkbaar nog wat extra souplesse meegekregen. Ze kijkt ook dikwijls ondersteboven in mijn ogen.

Voorlopig houd ik haar nog even weg uit de gang, omdat dat de enige plek is waar ze plaste. Ik wil de goede gewoonten goed laten inslijten alvorens haar daar weer toe te laten. Dus als we van boven naar beneden gaan, of andersom, dan draag ik haar. Daar heeft ze geen problemen mee, pakken, strelen, schootzitten (-liggen, –hangen) zoveel je maar wil.

Vanmorgen, na het eten, wilde ik haar apart in de living zitten, maar SW wilde per sé bij haar blijven. Hij lag op de onderste plank van de kattentoren, op de grond dus eigenlijk, en zij was aanvankelijk aan het grommen, recht tegenover hem op de grond onder een stoel. Hij lag daar maar, deed niks, bleef gewoon liggen, en wilde dat nog eventjes blijven doen. Ik heb dat toegelaten, en heb met gespitste oren de vaatwasser verder leeg geladen. Niks meer gehoord, geen gegrom, noppes nada. Toen ik op het toilet zat (natuurlijk dan, wanneer anders) riep SW, niet dringend, zacht en liefjes, ‘t was hem genoeg, of hij er uit mocht. Dus ik ben de deur voor hem gaan opendoen, en dat was het. De ganse dag (behalve toen ik naar de yogales was) heeft ze vrij kunnen rondlopen in living, keuken en veranda, en SW passeerde regelmatig, binnen en buiten. Hij verdient echt een standbeeld, hij doet het zo goed, speelt met mij, fleert een beetje, legt zich dan ergens neer, bekijkt haar amper, houdt genoeg afstand. Ik was hem dus in gedachten volop aan ‘t bejubelen, toen het er toch eens van moest komen: hij kwam van buiten gespurt en tikte op haar poep, zij natuurlijk grommend de living in, maar omdat ik geen gekrijs hoorde heb ik hen even laten betijen. SW kwam vrij snel terug, en dan heb ik nog eventjes gewacht. Toen ging ik kijken hoe het met de dame gesteld, was: ze lag op de vensterbank, niet in paniek, niet ongerust of zwaar ademend, gewoon, op de vensterbank, en een streeltje was genoeg om te beginnen spinnen.

Ik begin te denken dat ze eigenlijk gewoon een beetje veel noten op haar zang heeft.

Op een bepaald moment lag ze in de veranda op een dweil (katten en dweilen, nog zo’n rare combinatie die schijnt te werken) en SW wilde door het luikje binnenkomen. Ze lag erg dicht bij dat luikje (maar toont voorlopig geen interesse om daar door te gaan, gelukkig) en dus vond ze dat hij maar niet moest komen, ze gromde en blies, en hij liet zich nog bijna doen ook, het manneke. Dus ik ben hem dan beginnen roepen, en dan is hij er toch durven doorkomen, is gelijk een gek langs haar gespurt om madame toch maar niet te storen, om dan bij mij een beetje troost te zoeken. ‘t Was op dat moment dat ik begon te denken dat ze streken had.

Het is dag vijf, ze beweegt zich vrij en nieuwsgierig, ze eet goed, doet haar behoeften nu toch al enkele dagen netjes in de kattenbak, en de twee hebben mekaar vandaag echt veel gezien, zijn vaak samen in één ruimte geweest, of konden elkaar zien omdat de deur openstond, en er is maar op drie korte momenten gegrom geweest. SW pakt het erg goed aan, en voor een mens is Donna Evira echt een droomkat, je mag haar pakken, strelen, kietelen, met haar spelen, ze is blij als je thuiskomt, trappelt, spint, vlijt zich tegen je aan, likt je handen, armen, neus (zoo schattig), ligt bij je in de zetel als je TV kijkt, is zeer voorzichtig met haar klauwtjes, ik zou niet weten wat je als mens nog van een kat zou willen. Maar voor SW zou ze nog net een beetje beter gezelschap kunnenzijn. Ik hoop dat dat er in zit, en blijf haar vertellen dat ze veilig is, en dat SW super lief is.

 

Momenteel ligt ze uitgeteld in de transportmand, die ik hier nog maar even laat staan. Ik heb er nu wel een natte handdoek overgehangen, want het is hier momenteel wel erg heet.

 

En oh ja, ze lag gisterenavond wel degelijk op het bed op me te wachten. En SW heeft zich ook de voorbije nacht weer voorbeeldig gedragen. Toch heb ik met hem te doen, het kost hem moeite, en hij kijkt soms zo verschrikt naar mij, alsof hij een standje verwacht. Hij denkt precies altijd dat hij iets misdoet, terwijl zij gewoon aangeeft wanneer het voor haar te dicht of te overweldigend is, maar hij doet eigenlijk niks mis he. Ik hoop voor hem dat het snel in de goede richting evolueert.

Ik hoop ook dat hij zich niet buitengesloten voelt, ik pak hem af en toe op, maar hij blijft amper 5 seconden zitten he. Dus geef ik hem maar vaak wat aaitjes, en een extra lekkertje, en bemoedigende woordjes.