Onze weken in Zuid-Amerika vliegen voorbij!
Nog een tiental dagen, het gaat allemaal zo snel..
Maar we genieten nog steeds volop! Lees maar.

Na onze warme begroeting in Salta voelden we meteen dat de rest van Argentinië ons ook goed zou bevallen.
We trokken door naar Córdoba, een stad die centraal in het land gelegen is.
Eerst kleren gaan shoppen, want na vijf maanden dezelfde backpackinhoud vond ik dat ik recht had op een kleine vernieuwing.
Ook konden ons ene rokje en driekwartsbroek de dagelijkse warme temperaturen niet meer aan. De foto's zouden trouwens wat eentonig worden, niet waar? Om maar even onze (hmm, vooral mijn) plots opwellende belgische heimwee -que shopgedrag- goed te praten

In Córdoba eigenlijk vooral veel musea bezocht, die echt de moeite waren. We hebben er ook een dierentuinbezoekje aan toegevoegd en het was best waard om zien want er zitten helemaal andere beestjes dan bij ons!
De tweede grootste stad van Argentinië leeft in mijn herinnering voort als warm, warm, warm. Ohja, en de stad waar ik mijn persoonlijk record teentje stoten heb gebroken.

Qua temperatuur kwam er geen verandering toen we richting San Jorgé trokken, waar we konden overnachten bij vrienden die we hadden leren kennen in Salta. Op die manier ontdekten we meteen hoe de argentijnen omgaan met zulke hitte;
Vrijdagavond uitgaan, zaterdag uitslapen tot 12u, ontbijten -desayuno in Sud-America, ik denk al eens vermeld te hebben dat je daar niet teveel van mag verwachten: brood, boter, confituur en soms dulce de leche, plaatselijke zoete specialiteit-, bekomen van het ontbijt door even rustig wat te babbelen met een tas thee en nadien terug in bed te kruipen tot, laat ons zeggen een vlotte 17u, klein hapje eten, maté drinken (sterke thee uit een klein potje waar ze hier met een speciaal rietje echt de hele dag door aan slurpen), voorbereiden voor de wekelijkse bbq in de tuin die zal beginnen rond 23u, om dan opnieuw richting feestje te trekken om 3u in de ochtend. Zondagnacht in je bed kruipen om 8u en het ritueel herhaalt zich overdag.

Wij, westerse meisjes, hadden het bijzónder moeilijk om de hele tijd in ons bed te liggen, hoewel we de rust goed konden gebruiken en er ook ergens best wel van genoten!
Stel je voor dat je in België heel het weekend gewoon in je bed ligt, en enkel eruit komt om af en toe wat te eten en tegen de avond om iets leuks te gaan doen. We zouden ons schamen omdat we niet nuttig bezig zouden zijn en niet kunnen blijven liggen. Dat probleem vormt zich hier dus niet.

We hebben ons braaf in proberen te burgeren en het niets doen lukte ons vrij goed voor één dag, maar zondag wilden we toch iéts doen en stelden we stelden in de namiddag voor een filmpje te gaan huren. Voor ons werkte dat prima, maar het werd snel duidelijk dat hun normale ritme onderbroken was want na een half uurtje lag Zuid-Amerika te slapen terwijl België met spanning de film was aan het volgen.
Heel grappig wel om even mee in het weekend van zuid-amerikanen te stappen en hun leventje te leiden.
Zo zijn we ook naar een plaatselijke voetbalmatch gaan kijken, mee uitgegaan, asado (bbq) gegeten, het kleine dorpsplein verkend en maté gedronken zoals echte argentijnen. San Jorgé, ook u was de moeite waard!

Op onze volgende bestemming, Rosario, ging mijn hollandse vriendinnetje uit La Paz, Jeldou op ons staan wachten, want zij had van daaruit terug een vlucht naar huis en wilde ons nog even haar tweede thuis laten zien. Zij heeft daar vroeger vele maanden vertoefd voor haar schoolstage en liet ons de leukste plekjes zien. Rosario is de stad met het officiële monument van de vlag, wat hier heel wat blijkt voor te stellen.

Hier valt het ons op hoe gemakkelijk het zou zijn je in een argentijnse stad thuis te voelen! Het zou Europa kunnen zijn, niéts wat je in België hebt dat je daar niet kan vinden. We genieten met volle teugen van het moooooie Argentinië en merken dat dit land stilaan uitgroeid tot onze favoriet.

Op één van onze avonden in Rosario hadden we net gedaan lekker te eten in een restaurant toen het ongelooflijk, maar ik bedoel ongelooflijk hard begon te gieten. Akkoord, het was al heel de dag plakkerig warm en misschien hadden we de donkere wolken niet helemáál moeten negeren, maar we zaten daar dus, zonder regenkledij, enkele blokken van ons hostel.. Na enkele minuten wachten en een paar blikken van de mensen rondom ons waaruit we konden opmaken dat dit geen onweer van een kwartiertje ging zijn, besloten we er toch maar door te lopen.

Wat eerst een voorzichtig schuilen en snel van droge plaats naar droge plaats lopen was, veranderde snel in spelen en springen in de plassen, beseffend dat we toch door en door nat gingen zijn als we in het hostel aan zouden komen. Lang geleden dat we zo'n plezier in de regen hadden gehad, we liepen al giechelend door de ondertussen halvemeterdiepe plassen die zich in de straten vormden. Ongelooflijke pret

De volgende dag vernemen we dat de stormen in Rosario altijd heel hevig en gevaarlijk zijn en dat de storm van gisteren niet voorspeld was.
Vier doden. Toen was het even gedaan met lachen. Daarom dat onze hosteluitbater ons zo raar aankeek toen we de dag ervoor helemaal krom van het lachen en doorweekt binnen kwamen gestrompeld..
De dag erna bleek er helemaal niets met de stad gebeurd te zijn. Knappe riolering heeft die stad!

En dan de hoofdstad. We kiezen er een gezellig hostel uit, waar we onze eerste belgische reizigster tegenkomen. Het hostel verwelkomd ons met een asado, wat hier eerder regel dan uitzondering blijkt te zijn, en dat vinden we niet erg! Zelfs Kristien pikt af en toe een goed stukje vlees van de bbq Het is echt zúlk lekker vlees hier!

Als je Buenos Aires hoort, dan denk je tango, dus wij naar een Tangoshow. De dans was knap, het gezang er tussendoor eerder saai omdat we er niet veel van verstonden en het allemaal meezingers bleken te zijn. Voor de argentijnen dan.
Maar goed, de dagen erna nog veel van tango kunnen genieten.
In 'La Boca', waar Boca Juniors speelt, was er een gedeelte speciaal ontworpen voor toeristen. El caminito, het enige stuk waar je je als toerist mag begeven (je dieper in La Boca wagen is vragen om overvallen te worden) barstte dan ook van de tangoshows op straat. Uiteraard ook het stadium van Boca bezocht, de één vond dat al iets indrukwekkender dan de ander, maar daar gaat het samen reizen nu eenmaal om

Wat ons enorm opviel was dat Buenos Aires er rustig, nee zelfs doods uitziet tijdens het weekend. Alle normaal drukke straten zijn gewoon verlaten en zeker op het warmst van de dag voelden we ons in een film waar alle mensen waren gestorven aan een vreemde ziekte ofzo. Gelukkig weten we ondertussen dat elke gezonde argentijn zich op dat moment in zijn bed of hangmat bevindt
Nog enkele erg gezellige marktjes bezocht, voordat we besloten via Uruguay naar de Iguazuwatervallen te reizen.

Met de ferry naar Colonia, waar we een rustige lagune ontdekken waar we lekker uitrusten na zo'n grote stad. Heerlijk rustig dorpje, waar het leuk vertoeven is voor een dag, maar langer hoeft ook niet.
De volgende dag zijn we dan ook al in Montevideo, de hoofdstad van Uruguay. Een stad die ons meteen goed ligt. Eigenlijk verschilt Uruguay amper van Argentinië, ze spreken er ook met hetzelfde spaanse dialect. Later vernemen we dat het vroeger het oostelijke deel van Argentië is geweest. Dat verklaart een heel deel.

In Montevideo zijn we een spaans toneelstuk gaan zien, wat voor mij echt een hele ervaring was omdat ik bijna alles verstond wat er gezegd werd!
En op zo'n moment beslis je dan om naar Brazilië te gaan...
Waar ze portugees spreken waardoor je weer helemaal terug opnieuw kan beginnen
Nee, zij verstaan óns wel als ik duidelijk mijn spaanse zinnetjes articuleer, maar dan geven zij zo'n antwoord waardoor wij steevast in een lachbui schieten omdat het precies Zuid-Amerikanen met een spraakgebrek zijn!
Maar omdat het natuurlijk ook maar mensen zijn doen we ons uiterste best om vlot te kunnen communiceren. Ze spreken hier wel beter engels hebben we ontdekt en dat maakt dingen gemakkelijker.

We moesten trouwens over Porto Alegre omdat er geen rechtstreekse bussen vanuit Montevideo naar Foz de Iguacu gaan. Slim van ons om dat niet te checken op voorhand ook, maar het is een hoofdstad, je zou toch verwachten...
Hierdoor twee keer op rij een nachtbus moeten nemen van 14 uur, wat al bij al nog wel meeviel.
Hier vanmorgend aangekomen meteen met de organisatie vanuit ons nieuwe hostel mee naar de watervallen gegaan, waardoor we weer een unieke ervaring achter de rug hebben.

Die watervallen, daar kan ik over schrijven wat ik wil, maar nooit ga ik kunnen weergeven hoe knap het is als je daar staat en hoe hard de waterstralen aankomen als je erdoor vaart
Laten we het erop houden dat het één van de knapste natuurwonderen is dat ik ooit gezien heb en dat als je ooit in de buurt komt van het noorden van Argentinië het zeker de moeite waard is een omweg te maken.

Morgen bezoeken we de braziliaanse kant van de watervallen, maar eerst gaan we genieten van onze nachtrust. Het is immers al drie dagen geleden dat we nog eens een echt bed hebben gezien...
Hierna nog twee steden, Sao Paulo en Rio de Janeiro.

En dan zullen er twee vriendinnetjes ons staan op te wachten in New York, waar we voor onze overgang naar Azië vier waarschijnlijk propvolle, maar gewéldige dagen zullen gaan beleven. Lise en Katrien, we zien ernaar uit!

Warme braziliaanse knuffel deze keer,
Kristien en Kate

Fotografias:

1. Een hipo in Códoba Parque zoologico

2. Op een treintje doorheen de zoo, we voelden ons precies in Bobbejaanland

3. Eén van de mooie museums die we deden in Córdoba

4. De lagune in Colonia, die geen enkele andere toerist die dag ontdekte waardoor het er zalig rustig was

5. Plaza de la Independencia te Montevideo. Let vooral op het moderne flatgebouw op de achtergrond wat het plein een heel aparte sfeer geeft

6. Spelers tegengekomen van Boca Juniors, even mee op de foto

7. en 8. Het stadium

9. De bekendste plek in La Boca, caminito

10. Overal waar je kijkt, prachtige tangoshows

11. Het drielandenpunt: Paraguay, Brazilië en Argentinië

12. In het Iguazupark bevinden zich maar liefst 250 verschillende soorten vlinders. Sommigen waren niet zo mensenschuw
      Ook 40 verschillende soorten slangen, gelukkig allemaal mensenschuw

13. 14. 15.
16. 17. en 18.  DE Iguazuwatervallen

19. Na onze boottocht dóór de watervallen -oké, misschien niet erdoor, maar toch zó dicht in de buurt dat we goed nat waren-


Chau!!!

 

16-02-2009 om 03:39 geschreven door Kate  

Bueno,

Chili zit er al weer op. Na iquique zijn we naar San Pedro de Atacama gereisd en dit was onze laatse Chileense bestemming.
Een vrij toeristisch dorpje midden in de droogste woestijn ter wereld (twee dagen regen om de drie jaar) waar je allerlei uitstappen kunt doen om de mooie omgeving te bezichtigen.

Te voet hebben we gewandeld naar een oude site, vestigingen gebouwd nog voor de Incatijd. San Pedro de Atacama lijkt wel omringd en afgebakend door vulkanen met besneeuwde toppen, wat rond zonsondergang zorgde voor een prachtige tocht terug.
De dag nadien hebben we de mountainbike genomen en wilden we tot in Valle de la Luna geraken, wat een prachtig uitzicht moet zijn, maar na twintig steile hellingen hadden we het wel gehad en besloten we te genieten van de uitzichten onderweg die - schatten wij - minstens even hard de moeite moesten zijn.

We hadden dan ook nog èèn georganiseerde uitstap op het programma staan, naar Salar de Atacama en nog een ander woestijndorp.
Vooral het einde van de dag was superknap. Omgeven door flamingo's en zout de zon weer zien ondergaan en ons afvragen waarom dat in België nooit zo mooi kan gebeuren.
We ontmoetten op die tour ook twee interessante mannen, Edgardo en Gustavo, die architect bleken te zijn en in San Pedro de Atacama waren voor hun werk. Dit hield in; het uitdokteren van waar er best een nieuwe straat kon gebouwd worden met een discotheek voor de toeristen, omdat de inwoners van Atacama momenteel te overlast ondervonden. maar de discotheek niet kon verdwijnen om de toeristenstroom niet tegen te gaan.
Boeiend want zo wisten wij meteen dat er zich een discotheek in Atacama bevond, terwijl we er al twee dagen waren en dat nog niet hadden ontdekt. Je kan je voorstellen hoe een spannend nachtleven wij hier telkens hebben

's Avonds namen zij ons mee uit om iets lekkers te gaan eten. Het werd een superleuke avond, vol tips van dingen wat we zeker moesten doen en zien als we in Argentinië aankwamen en vol verhalen over het Chileense verleden dat niet zo rooskleurig is als het heden wel doet vermoeden.
Edgardo en Gustavo, wij weten dat jullie deze site nu volgen, nogmaals erg hard bedankt voor de toffe avond!

Op de bus naar Argentinië zaten we even met gemengde gevoelens omdat we maar een week in Chili hebben kunnen vertoeven en er nog zoveel meer te zien is, maar die gevoelens verdwenen snel toen we de grens overstaken.

Oooh, dat Argentinië!
Ongelooflijk mooi!!

We kwamen van een droge woestijn vol bruintinten aan in een groen landschap vol kleurrijke rotsen zoals ik nog nooit gezien had! Donker- en lichtgroen, geel, roestig rood en koperblauw,.. Alle kleuren hebben de gesteenten hier!

Toen we aankwamen in Salta hebben we ons gesetteld in een hostel waar ze ons meteen vriendelijk uitnodigden voor een bbq de volgende avond.
Eerst wat genoten van het mooie Salta, wat tot nu toe de groenste stad is die ik in Zuid-Amerika heb gezien en 's avonds aangeschoven aan onze eerste Argentijnse barbeque. Dit houdt in: een schepje tomaten en een schepje sla, vlees, vlees met vlees en vlees en vlees.

Hèèrlijke avond, waarop we veel mensen hebben leren kennen. Omdat het momenteel in Argentinië zomervakantie is, waren we omgeven door Argentijnen waardoor er plots een gitaar, een soort tambourijn en een fluit werden bovengehaald en iedereen in groep de Argentijnse hitnumers begon te zingen. Er bleek zelfs ne zanger zich in ons midden te bevinden, en het geheel was ronduit prachtig om te horen!

De dag erna hebben we met een Israelisch koppel, Or en Ophir een auto gehuurd voor twee dagen en zijn we naar het zuiden van Salta gereden om onderweg in kleine dorpjes te stoppen en om daar in het zuiden aangekomen te gaan fietsen tussen wijnvelden en deel te nemen aan wijndegustaties.
Ik moet er niet bij vertellen dat dit weer een prachtige ervaring was zeker?
Het klikte goed tussen ons vieren en misschien zien we elkaar terug in Rio de Janeiro voor Carnaval, zoniet in Jerusalem!

Nu zijn we verder naar het zuiden van Argentinië doorgetrokken en momenteel bevinden we ons in Córdoba, waar we al een zoo bezocht hebben (waar dieren waren die we nog nooit van ons leven hebben gezien) en enkele musea.

Muchos besos en tot de volgende!
Kristina en Katarina

Foto's:

1. ijsje eten in Atacama

2. en 3. Onderweg op onze mountainbiketocht met als bestemming Valle de la Luna, hmm hmm

4. Ik mocht daar wandelen

5. 6. 7. en 8. Salar de Atacama

9. Onderweg naar Argentinië

10. bbq, let op de grootte van die stukken vlees!

11. Enkele meisjes van ons hostel, we zien ze terug in Buenos Aires

12. Op de wijndegustatie

13. Met Ophir en Or

14. Gabriel uit ons hostel die lessen geeft in Painting liet even zijn talent zien

15. Ik heb gebungeejumped (of hoe schrijven we da) in Salta!!! Twas maar 30m hoog, maar wel een súpercoole ervaring!!

-x-

29-01-2009 om 00:00 geschreven door Kate  

19-01-2009 om 20:09 geschreven door Kate  

06-01-2009 om 22:43 geschreven door Kate  

Het rondreizen bevalt ons bijzonder goed!

Opmerkelijk hoe snel we ons in een nieuwe stad telkens weer thuisvoelen

In La Paz hebben we op een leuke manier afscheid genomen van mijn -en ondertussen ons- heerlijk leventje daar:

Gustavo zijn verjaardag meegevierd, wat een feestje bij hem thuis en traditionele boliviaanse dansen inhield, nog gauw een sinterklaasfeest bij de nederlandse ambassade meegenomen waar we dankzij al de glühwein, speculaas en zelfs bitterballen de hollandse vlaggetjes, oranje t-shirts en stoelen versierd in de nederlandse driekleur nog net konden verdragen Het was gezellig om alle nederlandse kindjes betoverd te zien door een Sint met een zwaar spaans accent, vergezeld door zwarte pieten Jeldou, Ulla en Dorien.

En uiteraard nog een (afin, laten we zeggen enkele) mojito(‘s) in de Cubaan als afscheidsdrink. Onverwacht veel kaartjes, kleinigheidjes en foto’s gekregen van iedereen als aandenken aan de mooie maanden Bolivia.. Thx meisjes, het was een supertoffe tijd!

Na een dikke knuffel aan Antonia, Dagoberto, Gustavo en Maaike vertrokken we richting Puno. Kleine stad aan de peruaanse kant van Lago Titicaca. We besloten om met een tour de drijvende eilanden te gaan verkennen. De twee dagen bleken een heel speciale ervaring te worden, want we zouden ‘s nachts overnachten bij een plaatselijk gezin.

We kwamen aan op de uit riet gemaakte ‘floating islands’ (eigenlijk Uros-eilanden genaamd) en al snel werd duidelijk dat ze volgens mij 99.9% van hun inkomsten uit toerisme halen, want het was mooi om zien en heel apart hoe zij daar leven (de kinderen gaan met een roeibootje naar school) maar uiteindelijk was het wel de bedoeling dat we allemaal iets kochten dat de vrouwen daar ineengeknutseld hadden.

Na de drijvende eilanden vaarden we door naar het eiland Amantani en daar kregen we per twee of drie een mama toegewezen. Kristien en ik werden samen met een jongen uit New York, Nathan in een gezin gezet. Ons gezin bestond uit onze mama, de papa en 6 kindertjes waar er gelukkig al twee van uit huis waren om in Puno op het vasteland te gaan studeren. We waren verbaasd hoe primitief ze op dit eiland nog leven! Geen douche, enkel een kraantje met koud water, een toilet op hun akker naast het huis en koken op een houtvuur. Dat zijn dingen die mij super lijken voor enkele dagen, laat ons zeggen de lengte van een scoutskamp maar een leven lang met zulke beperkte luxe?

Na een kort voetbalpartijtje –toeristen tegen kleine peruaantjes en ik ga niet zeggen wie wie belachelijk hard afgedroogd heeft- werden we door onze gastmama in traditionele klederdracht gestoken, en goe gelachen ze! In deze kleren mochten we dan onze danskunsten laten zien tussen de plaatselijke bevolking, heerlijk

De volgende dag afscheid genomen van het gezin (we zouden ‘s avonds terug in Puno nog op onze gastpapa botsen en samen kip gaan eten in een typisch peruaanse kippetent maar dat wisten we toch nog niet) en doorvaren naar eiland Taquile dat we beklommen tot de top. Na deze twee mooie dagen besloten we verder te reizen naar Cusco.

Daar kozen we voor een vier dagen/drie nachten trektocht met als eindbestemming Machu Picchu en we zouden de eerste dag mountainbikend doorbrengen.

Mountainbike was een groot woord. Na een busrit laadde onze gids Leo (als je weet dat dat Spaans is voor het sterrebeeld leeuw en als je dán weet hoe onze gids eruitzag, lig je nu plat van het lachen achter je computer ) de fietsen van het dak en we hadden maar één blik nodig om tot het besef te komen dat ze ons goe hadden liggen toen ze ons de tour hadden verkocht. Toen de meeste remmen niet bleken te werken en Leo met zijn zakmes verbouwingswerken begon uit te voeren kreeg heel de groep zweetaanvallen en hoorde je algemeen gegrom opstijgen.

Na een geruststellend (!) gesprek met de gids die me verzekerde dat je met één rem perfect kon mountainbiken vertrokken we aan een drie uur durende afdaling. Eenmaal we over onze grootste bezorgdheid heen waren en we een beetje vertrouwen hadden in de twee wielen onder ons konden we genieten van de prachtige uitzichten. Hoe lager we kwamen hoe warmer het werd en de heerlijke geurencombinatie van vochtige planten, bloemen, zand en regen verwelkomde ons.

Tevreden kwamen we aan in een tankstation dat ergens in een verlaten dorpje lag waar we onze nacht doorbrachten.

De tweede dag zou de mooiste worden. Helemaal gepakt en gezakt en ingesmeerd met zonnecreme én deet hadden we er zin in. We wandelden langs mango- bananen- en passievruchtbomen en mochten er zoveel vruchten van plukken en eten als we wilden!! Ik weet echt niet waar die buikkrampen de volgende dag vandaan kwamen..

Het was een warme, zware tocht. Ik denk dat ik niet overdrijf als ik zeg dat het op een bepaald ogenblik toch een 200 graden moet zijn geweest. We kwamen uitgeput aan bij het eindpunt van die dag, de Hot Springs. In de regen (tegen de avond overtrekt het hier altijd) snel snel, trippel trippel in bikini naar het hete water en daar beloond worden voor de zware inspanningen van die dag. Moeilijk te zeggen hoe zalig ontspannend zo’n groot-warm-waterbad aanvoelt.

De dag erna kunnen we kort samenvatten in veel regen, lang langs treinsporen wandelen en veel kou. Aangekomen in Agua Calientes, een heel toeristisch dorp waaruit alle toeristen naar Machu Picchu vertrekken, zochten we met enkelen van de groep een gezellig plekje met een warme thee uit en we eindigden in een bar met wat zetels waar we een filmpje konden zien. Toch nog een gezellige afsluiter van een kille dag.

De vierde en laatste dag werden we beloond. Opstaan om vier uur, een steile berghelling tegemoet van anderhalf uur, maar daar lag ze dan: de verborgen incastad.

Na wat uitleg van de gids, mochten we zelf de stad verkennen en de Wayna Picchu beklimmen, de bekende berg die uitziet op het dorp. Het was een ongelooflijk mooie en een beetje een mysterieuze dag doordat er witte wolken tussen de bergen hingen waardoor we met momenten niets zagen en ons recht in een wolk bevonden. Op andere momenten trok het hele wolkendek open waardoor er een prachtig zicht aan ons verscheen.

Na deze mooie afsluiter namen we de trein (die we dankzij een vergissing van onze allerliefste Leo nog bijna hadden gemist) en de bus terug naar Cusco, waar er de volgende dag een full body-massage op ons stond te wachten.

We zien hier toch af zene in Zuid-Amerika!

Momenteel bevinden we ons in Lima, waar een zalig gemoedelijk sfeertje hangt en het klimaat is hier zacht warm. Van hieruit gaan we enkele uitstapjes maken richting Ica en de Paracaseilanden, maar rond nieuwjaar zijn we zeker terug in Lima om mijn lieve broer en zusje te verwelkomen die ons enkele dagen komen vergezellen!

Alvast een zalig kerstfeest en gelukkig 2009 aan jullie allemaal!! Begin het jaar met een glimlach en zorg ervoor dat je 365 dagen kan vasthouden

Drie dikke kussen van ons, (hihi, leuk om in meervoud te kunnen spreken nu)

Kristien en Kate

21-12-2008 om 00:00 geschreven door Kate  

Aangekomen!!

Met slechts een uurtje vertraging konden we elkaar drie dagen geleden in de armen vliegen en beginnen bijpraten. Daar zijn we nu nog mee bezig

Naast een licht katergevoel en een pijnlijk droge keel kan Kristien de hoogte best goed de baas.

We hebben nog een kleine week La Paz op onze planning staan, waardoor ik mijn dagelijkse leven van de voorbije drie maanden aan haar kan laten zien. De eerste dag rustig aan gedaan, boek lezen in het zonnetje, geluncht met enkele andere meiden en de stad wat verkend. Eergisteren twee musea verkend, het internationale muziekinstrumenten- en het folkloremuseum. En beide waren de moeite. Handige en snelle manier om Bolivia en haar cultuur een beetje te leren kennen.

Gisteren hebben we jullie donaties omgezet in eten en allerlei gerief voor de kindjes van Project 136. Als ik jullie vertel dat we het meer dan aardige bedrag van €402 bijeen gebracht hebben, kunnen jullie je wel voorstellen hoe gelukkig we hen hebben kunnen maken!

We hebben hen blij kunnen maken met:

-         Ene rakketak (ik weet ni goe wat het echte woord is, maar zo noemden wij thuis zo’n klein ding op wielen met een stuur waarmee ge snelheid krijgt door me uw voeten u op de grond af te duwen)

-         2 babyfietsjes, waar je zo de kleintjes in kan zetten en dat ze dan wat kunnen proberen stappen

-         1 barbie-, 1 batman- en 1 spidermanfiets (met kleine wieltjes om het te leren, want de meeste kinderen hebben nog nooit op een fiets gezeten)

-         kousen voor de baby’s, de kleuters en de pubers

-         poeder voor babymelk

-         warme pyama’s

-         versiering voor de kerstboom die ze ineen geknutseld hebben

-         geld voor de zwemlessen

Bij deze dus SUPERhard bedankt aan iedereen die heeft bijgelegd!

Maar laat me ook nog even vertellen over de reis die ik maakte net voor Kristien hier was.

We vertrokken hier in La Paz met z’n vijven (Dorien en Maaike, Gustavo, vriendin Jhindalina en ik) met een bus naar Oruro, waar we van daar een trein naar Uyuni gingen nemen. Er rijden slechts twee treinen per week op deze spoorweg, dus we mochten de trein zeker niet missen. Het tijdstip van vertrek was 15u, terwijl Gustavo voorstelde om nog rustig even te gaan eten om 14.30u. Wij, Westerse, goed geplande mensen waren in volle stress, omdat we om 15.20u nog steeds aan tafel zaten, en Gustavo en Jhindalina maar lachen en ‘don’t worry, don’t worry’ zeggen. En effectief, om 15.30u zaten we op de trein richting Uyuni, die vijf minuten later vertrok. Stress voor niets.-8)

Dit zou zo ongeveer onze reis typeren wat betreft de vertrektijden, maar wat hadden we ook anders verwacht als je in Zuid.Amerika rondreist..

De trein was best een avontuur, 40km/u en dus trager dan de bus, maar veel comfortabeler en prachtige uitzichten onderweg.

Aangekomen in Uyuni, eerst een organisatie kiezen voor de komende drie dagen, die ons naar de mooiste plekken in Bolivia zou brengen. Omdat het niet bepaald het hoogseizoen voor toeristen is, staan de touroperators letterlijk aan je armen en backpack te trekken om toch maar voor hen te kiezen. Bijgevolg voor een mooi bedrag iets kunnen vastleggen.

Het waren drie prachtige dagen; het ontdekken van de zoutvlakte en het proces van zoutverwerking begrijpen, het bewonderen van de vele laguna’s, flamingo’s, vicuña’s, geisers, warmwaterbronnen, zonsop- en ondergangen, het verkennen van een eiland vol cactussen midden in de zoutvlakte, het overnachten in een zouthotel (idd, echt overnachten in een hotel gemaakt van zout, hoogstmerkwaardig), het duizenden foto’s trekken om te proberen deze prachtige uitzichten en avonturen te delen met familie en vrienden als we terug zijn,...

Terug in Uyuni allemaal met een uitgeteld gezicht achter onze pizza aan het bekomen van al die indrukken, maar we konden onze glimlach nauwelijks onderdrukken en om de vijf seconden kwam er wel iemand met een verhaal zo van ‘en weet je nog die warmwaterbronnen om 7 uur ‘s ochtends?’ of  met een grappige anecdote van de voorbije drie dagen. We hadden ons goed geamuseerd en het was duidelijk dat we nog leuke dingen gingen beleven met ons groepje van vijf.

De volgende dag stond Potosí op de agenda. Rustige en zoals altijd mooie busrit, lekker gegeten, iets gaan drinken ‘s avonds, op tijd naar ons bed, want de volgende ochtend gingen we de mijnen bezoeken.

Gelukkig dat we een goede nachtrust achter de rug hadden, want we konden onze energie gebruiken! Na heel wat informatie over de ‘cerro rico’ (rijke heuvel, die boven de stad uitpiekt), heel wat waarschuwingen en verhaaltjes die de gids ons vertelde, mochten we de mijnen in. Het werd al snel duidelijk dat dit geen grapje was. Zoveel stof in de lucht dat we amper konden ademen, de doorgangen waren soms zo smal dat we op onze buik moesten kruipen, af en toe een stuk achterwaarts moesten afleggen en we regelmatig onze hoofden stootten (vooral ik dan omdat ik toch een goed hoofd groter ben dan de gemiddelde mijnwerker). Regelmatig kwamen we echte ‘mineros’ tegen, die helemaal bezweet (het was daar zó warm) en met hun wangen vol cocablaadjes zware karren vol zilverertsen probeerden voort te duwen. Zij werken zes dagen op zeven en overleven de hele dag op coca, dat hen de kracht en energie geeft om hun werk vol te houden.

Echt, dat waren nu eens wat ze noemen mensonwaardige werkomstandigheden! Wij kwamen na twee uur, helemaal buiten adem, met brandende ogen en irritant pikkende keel buiten, terwijl zij daar dus bijna hun hele leven slijten om brood voor hun familie te kunnen kopen. Zij verdienen maandelijks zo’n 1200Bol, wat neerkomt op ongeveer €120..

De volgende en laatste bestemming was Sucre, de hoofdstad van Bolivia waar we een nicht van Gustavo (Carla) en haar dochtertje (Carla segunda ) ontmoetten. De eerste avond naar een boliviaanse dansshow geweest, waar enkele typische dansen getoond warden. Héél indrukwekkend! Elke dans iedereen helemaal verkleed, de dansers straalden energie uit en aan het einde werden we allemaal mee het podium op getrokken om mee te dansen.

Sucre mooi afgesloten met een heftige mountainbiketocht naar ‘las cascadas’, zeven (en ik weet dat ik graag verkleinwoorden gebruik, maar nu is het echt niet overdreven) watervalletjes waar we in konden zwemmen en van rotsen konden springen. Canyonfeeling all over again

Ik denk dat ik met dit reisverslag ongeveer mijn boliviaanse avonturen zal afsluiten, want vanaf dinsdag trekken Kristien en ik richting Peru.

Als we in Lima aankomen laten we zeker weten hoe Peru ons ondertussen bevalt

Tot dan!!

-x-

Uitleg bij de foto’s:

1. Ge zie wie den baas is hé

2. Dorien, ik en Maaike op de zoutvlakte die me op het eerste zicht deed denken aan een irritant vlakke skipiste

3. Isla del pescado. Ik zou het Isla del cactus noemen, maar het kan aan mij liggen

4. Nog even gek doen voor we verder rijden met de jeep

5. Zonsondergang op Salar

6. Maaike, ik, Dorien en Jhindalina

7. Surfen op lavagesteente, de rokende vulkaan staat net niet mee op de foto

8. Flamingo’s die ik had opgeschrikt, gaf wel een mooie foto

9. Hier deden ze ons dus inkruipen om 7u ‘s ochtends, terwijl de temperatuur nog onder nul lag. Gelukkig was het echt een héle warme warmwaterbron

10. Laguna Colorado, hoe meer zon, hoe roder

11. Het treinenkerkhof. Dit waren de eerste treinen ooit die in Zuid-Amerika reden. Nu is het een speeltuin geworden voor overactieve toeristen, echt, Dorien en ik hebben ons kapot geamuseerd door overal onder en door te kruipen

12. Zonsondergang in Potosí, vanop het dak van een kerk

13. Ik hoop dat het een beeld geeft van hoe zwaar het werk daar is

14. Bezig aan een afdaling in de cerro rico, ik denk dat het daar minstens 100 graden was

05-12-2008 om 14:17 geschreven door Kate  

Het vrijwilligerswerk zit erop.

Het is allemaal zó leuk geweest!

Ik heb helemaal gevonden waar ik voor kwam: deelnemen aan het echte boliviaanse leven. Ik stond elke ochtend op om te ontbijten op zijn boliviaans (beslist minder uitgebreid dan op z’n belgisch, neem dat maar aan) en nam een minibusje, zoals elke andere Paceño om naar m’n werk te gaan. Ik gooide elke cholita aan haar kraampje een glimlach en kreeg in ruil telkens een ‘buen día señorita’ terug. s’ Middags almuerzo zoals het hier hoort; soep, hoofdgerecht én dessert (ik denk dat dit het ontbijt moet compenseren). En ‘s avonds na het werk naar huis, koken en iets gezelligs doen thuis met Maaike, of ik ging naar de pilates- of salsales. Echt, ik voelde me al behoorlijk ingeburgerd!

Maar het is mooi geweest. Tijd om de rest van Zuid-Amerika te verkennen. We beginnen morgen met Salar Uyuni (groooote zoutvlakte), en trekken nadien naar Potosí (de zilvermijnen die stilaan geheel ontgind zijn, maar vroeger erg belangrijk waren voor Bolivia) en Sucre (de offíciële hoofdstad).

Kunnen we ook even bekomen van de verkeersdrukte in La Paz. Echt, das hier toch ni te doen ze! Volgens mij houden die minibusjes onderling een competitie om zo dicht en zo laat mogelijk tegen je voorganger te stoppen en telkens heb ik het gevoel dat het busje waar ík op zit wint...

Rood betekent hier eigenlijk donkergroen en voorang is voor diegene die het meeste durft!

De taxi’s proberen in elke bocht toch minstens twee busjes in te halen, om dan elke keer weer verrast te worden door een tegenligger waardoor ze met een stevige ruk aan hun stuur terug moeten keren en het de volgende bocht opnieuw proberen.

En toch gebeuren hier niet veel accidenten! De snelheden zijn hier immers enorm beperkt door de steile hellingen.

Wat betreft de donaties, waar ik al veel reacties op heb gekregen, muchas gracias por eso; 4 december keer ik nog één keer terug naar Project 136 en dat is dan om met de directrice alle inkopen te gaan doen (en om alle kindjes nog een dikke knuffel te gaan geven). Ze heeft al enkele essentiële dingen laten vallen die we in ieder geval gaan kopen zoals kousen, pyama’s, poeder voor de melkflesjes, fietsen met zo twee kleine zijwieltjes om het te leren, medicamenten, .. We gaan elke boliviano goed kunnen gebruiken! Als je nog geld wil storten, kan dit tot eind november.

Gisteren hebben we voor mijn afscheid een uitstap gemaakt naar ‘Parque Cota Cota’, een park met een heel grote speeltuin en veel groen. Toen ik trakteerde op bootjes varen en ijsjes werden de kinderen –en eigenlijk ook de begeleiding- echt helemaal gek! Enkele foto’s daarvan dus.

Ik stuur jullie nog een verslag van onze hopelijk mooie reis rond Bolivia over twee weken en dat zal waarschijnlijk ook mijn laatste verslag uit La Paz Worden.

20-11-2008 om 00:00 geschreven door Kate  

Alweer een heerlijk weekendje achter de rug!

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

Dit keer voelde het aan als verdiend, want Corazón Inquieto, de organisatie waardoor ik hier ben is terug geopend na een lange zoektocht naar een nieuwe locatie en daar werk ik nu bijna elke namiddag. Dit samen met Project 136, waar ik mijn eerste twee maanden ook al stond. Die twee projecten samen zijn heel leuk, maar uiteraard ook bijzonder vermoeiend!

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

Komt daarbij dat mijn darmen de afgelopen week weigerden naar behoren te functioneren. Ik het voorbije jaar mijn joodse kindjes maar uitleggen dat de spijsvertering er minstens twee uur over doet om het voedsel te verteren, terwijl mijn maag gedurende zeven dagen het tegendeel heeft bewezen!

Vrijdag voor de zekerheid dan toch maar even langs de dokter geweest, omdat Maaike met dezelfde problemen kampte (en Antonia het huis maar proberen te verluchten tegen alle heerlijke geurtjes die wij achterlieten ) en omdat de kans op dehydratering hier veel groter is omdat we op zo’n hoogte zitten.

Met een inactieve parasiet en een darminfectie kunnen we leven, maar antibiotica worden hier stilaan onze beste vriendjes Dat schrijven ze hier met het minste voor, aan ons dus om te selecteren wanneer het echt nodig is.

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

Gelukkig ging het zaterdag beter, waardoor we van een onstspannend weekend hebben kunnen genieten. Dit keer was Lago Titicaca aan de beurt, het hoogste, grootste bevaarbare meer ter wereld, dat zich maar op drie uurtjes rijden van La Paz bevindt.

Met de overzetboot naar Copacabana en vandaar nog een uur rijden naar de boot die ons naar Isla del Sol zou brengen.

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

Het werd al snel duidelijk dat het eiland (3800 inw) voornamelijk overleeft op toerisme. Niet dat er zoveel toeristen waren, want daar is het het seizoen niet voor en de meeste toeristen reizen rechtstreeks naar het noordelijke gedeelte van het eiland, maar je kon geen tien meter wandelen of je werd omringd door kinderen die je iets probeerden te verkopen. Wou je graag een foto van hen nemen, staken ze snel hun handje uit om geld te vragen. Ze zijn echter zo ongelooflijk schattig, dat je er toch voor zwicht. Je moet hier soms nogal wat overhebben voor mooie foto’s

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

De mensen leven hier nog sterk gebonden aan de natuur. Er is geen ziekenhuis op het eiland, ze proberen alles te genezen met de planten en kruiden die daar groeien. Liepen wij daar met onze rugzak vol antibiotica

Elke inwoner heeft een piepklein stukje land om te bewerken om in hun eigen voedsel te voorzien. In tegenstelling tot La Paz (waar de regel geldt: hoe hoger, hoe kouder, dus hoe armer) wonen de rijkeren boven aan het eiland, omdat er nog geen waterinstallatie bestaat en dus elke liter naar boven gedragen moet worden, als je het kan betalen door een ezel, anders door jezelf.

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

Eerst het zuidelijke deel van het eiland verkend, daarna lekkere trucha uit het meer gegeten, leuke mensen ontmoet, overnacht in een klein hostelletje, ontdekt dat het ‘s nacht muisstil is op het eiland, dat er bijzonder veel sterren aan de hemel staan, en heerlijk geslapen.

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

Zondag zijn we naar het noordelijke gedeelte gewandeld, wat een flinke wandeling bleek te zijn. Vandaar terug de boot naar het zuidelijke gedeelte en Copacabana.

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

Terug in La Paz ben ik bezig aan mijn twee laatste weken vrijwilligerswerk. Hiervoor wil ik jullie toch nog om een gunst vragen.

De kindjes op beide projecten worden goed verzorgd. Ze worden ingedeeld in leeftijdsgroepen die niet te groot zijn, ze worden drie keer per week gewassen, krijgen elke dag een stuk fruit en hebben verzorgde slaapkamers. Toch kan het nog veel beter. Zo is er bijvoorbeeld geen geld meer om te gaan zwemmen, geen plaats om te sporten, ze hebben niet genoeg kousen om elke dag propere aan te kunnen doen en ook het knutselmateriaal kost veel geld.

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

Zelfs met 5€ kan je de kindjes heel wat meer luxe bezorgen. Daar kan één kind een heel jaar van gaan zwemmen. Dus moesten jullie een beetje geld over hebben zou ik willen vragen dat naar volgend rekeningnumer over te schrijven met de vermelding ‘La Paz’ gevolgd door je naam en het bedrag in euro’s: 063-9002880-54.
Bijgevolg zal je ze op de foto’s nog harder zien glimlachen

Stuur ook even een mailtje naar mij, zodat ik gemakkelijk kan zien welk bedrag ik in totaal als donatie kan geven.
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

Foto’s dus:

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

1. Maaike en ik net aangekomen op Isla del Sol

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

2. Meisje met huisdier. Geniet ervan, want voor deze foto heb ik dus betaald!

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

3. Cholita’s en ezel

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

4. Eiland gelegen vlak bij Isla del Sol

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

5. Met dit uitzicht hebben we zondagochtend ontbeten. Hoe mooi kan het leven zijn?

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

6. Man, hoeveel vrienden ik hier al heb gemaakt

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

7. Vanop Isla del Sol met op de achtergrond Copacabana

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

8. Zie je de bergketen Cordillera Real op de achtergrond?

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

9. Even uitrusten tijdens de wandeling

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

10. Bij de Incaruïnes aankomen en terug vol energie zitten

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

11.  Uiteindelijk bleek deze ezel fotogenieker dan de kindjes en hij vroeg geen geld

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

12. Je vraagt je af waarom Isla del Sol nog niet gebombardeerd is tot een commercieel vakantieoord

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

13. Op de boot, onderweg van Isla del Sol terug naar Copacabana

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

Lieve groetjes vanuit het ondertussen veel warmere, maar regenachtigere Bolivia!

Hasta la proxima!

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

Besito

12-11-2008 om 16:35 geschreven door Kate  

03-11-2008 om 22:03 geschreven door Kate  

Ik heb het stoerste weekend van mijn leven beleefd!

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

Maar laat mij beginnen bij het begin...

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

Het plan was eerst een tiental dagen naar Chili te reizen, om ons visum in orde te krijgen en om aan het strand te liggen.

Dat is beide gelukt, maar echt genoten hebben we niet.

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

Onvoorbereid waren we vertrokken, en dat was wel spannend, maar al snel ontdekten we dat het toch niet zo voor de hand liggend is even naar een ander land te reizen in Zuid-Amerika.

Eerst de munteenheid: we moesten van euro naar dollar (zo stond het in onze Lonely Planet) naar Chileense peso omrekenen, en nog eens naar de boliviano om te vergelijken hoe duur Chili in vergelijking met Bolivia was

Dan kwamen we aan in wat de hoofdstraat van Aricacity bleek te zijn welke ik vergelijkbaar vond met de Lippenslaan in Knokke. Wij daar op onze botinnen met onze backpack tussen allemaal opgedirkte mensen,… Heerlijk!

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

We hebben ons best geamuseerd; lekker gegeten, in de zon gelegen, leuke (uiteraard) Hollandse meisjes ontmoet waar we cocktails mee zijn gaan drinken.

Maar de sfeer was zo anders dan in La Paz en we voelden ons er echt niet zo op ons gemak, dat we besloten vroeger terug te gaan zodat we nog mee konden met Maaike, Dorien, Wendy en Tim (allemaal vrijwilligers in La Paz) naar Rurrenabaque, de jungle, wat toch ook mooi zou zijn…

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

En of het mooi was!!!

Ik kan het proberen te beschrijven, en ik hoop dat de foto’s jullie een beeld zullen geven, maar het was daar zo prachtig dat ik er bijna geen woorden voor heb. We hebben zoveel meegemaakt, dat ik daar gerust een hutje zou kunnen kopen in de veronderstelling dat ik me er in m’n hele leven geen moment zou vervelen!

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

We kwamen zaterdagmiddag na een prachtige vlucht en een rit in een 4x4 bij onze boot aan. We zaten met ons zessen in een groep met nog een Spaans koppel erbij. Onze gids, Tonio, beloofde ons een boeiende vaart van drie uur tot aan onze lodge, waar we onze spullen konden uitpakken en na een stevige maaltijd naar onze eerste jungle-zonsondergang zouden gaan zien. Onderweg zagen we de meest prachtige dieren;

krokodillen (kaaimannen en alligators, er moet uiterlijk een duidelijk verschil zijn, maar zelfs na drie dagen bleef het voor mij onmogelijk ze te onderscheiden.. Ik weet wel dat de eerste soort het gevaarlijkst is en uiteindelijk is dat wat me het meeste interesseert ), Aapjes die bananen uit onze hand kwamen eten. Capibaras die familie blijken te zijn van de rat, maar zooo schattig zijn dat ik weiger dat te geloven!

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

Nadat we stilaan aan het wennen waren aan krokodillen om de drie meter, legde onze gids de boot stil en zei doodleuk dat het hier mogelijk was om te zwemmen. Euh, seguro? Jajaja, hier zwommen dolfijnen en de krokodillen bleven daar weg. Toen het nog roze dolfijnen bleken te zijn ook, was ik helemaal overhaald en sprong ik in het water. Het heerlijke warme water kon me op een of andere manier kalmeren, want heel gerust was ik er toch niet in dat de alligators van om de hoek niet toevallig die zaterdagnamiddag trek hadden in carne a la turista.. Toen ik de dolfijnen boven water zag komen (die trouwens helemaal niet roze waren, das gewoon hun naam, hoe stom..) was ik helemaal in mijn nopjes en daagden we elkaar uit om om ter diepst te zwemmen en de bodem te raken van de Rio Yacuma, om ter langst onder water te blijven en om ter meest de dolfijnen aan te raken. Dorien en ik voelden ons even zelf een vis (meer roze dan dolfijn, maar toch), en waren er zo gerust in dat we vroegen of we aan de boot mochten aanhangen toen Tonio zei dat we verder zouden varen. Hij verzekerde ons te waarschuwen als er krokodillen in de buurt zouden komen.

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

Dus wij achter den boot, en we waren de bocht nog niet om of iedereen begon te roepen, ‘Kate, Dorien, uit het water!!! Krokodillen!!!’ en wij zo van ‘jaja, grappig..’

Op dat moment, zagen we aan onze kant van de boot zelf de, ik denk toch wel drie meter lange alligator het water in glijden en onze richting uit zwemmen! Ik overdrijf niet als ik denk het wereldrecord ‘terug in een bootje klimmen’ te hebben verbroken   En ik denk dat ik nog nooit zo hard gegild heb!! Heel onze groep lachen natuurlijk en Tonio nog het hardst! Vanaf toen zaten we helemaal in het jungleavontuur We hebben nog een uur na zitten grinniken en gillen, en zitten fantaseren over hoe anders het had kunnen aflopen. Waarschijnlijk was het helemaal niet zo gevaarlijk als wij dachten, anders denk ik dat onze gids niet zo had mee zitten lachen, maar mijn hartslag was naar mijn gevoel toch even gestegen naar 300!

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

Aangekomen in onze lodge, lekker gegeten, en daarna met een andere groep een heerlijk volleybalmatchke gespeeld  bij zonsondergang, wat me deed denken aan de betere sportkotbijeenkomsten

De dag rustig afgesloten met een boek en een tas thee in de hangmat.

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

Zondag gingen we op zoek naar slangen. De ene zag daar al iets harder naar uit dan de andereJ Na nog geen uurtje stappen, kwamen we een drie meter lange anaconda tegen, de grootste slangensoort ter wereld. Toen mochten we dat ding vasthouden, en ik dacht: tuurlijk, geef maar snel hier dat ik dat lieve dier rond mijn nek hang!

Maar ja, als iedereen het doet…

Gelukkig zijn er foto’s van gemaakt of de meerderheid van jullie zou me niet geloven

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

In de namiddag zijn we terug met de dolfijnen gaan zwemmen en hebben we een babyalligator kunnen vasthouden. Nu ben ik ervan overtuigd dat zelfs enge beesten dus schattig kunnen zijn als ze klein zijn! Misschien moet ik eens beginnen met een babyspinnetje…

De dag afgesloten, deze keer op een andere plaats, met een prachtige zonsondergang en opnieuw een partijtje volleybal. Het leven in de jungle is heerlijk...

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

Maandag stond er ‘pirañas vissen’ op het programma. Iedereen kreeg een draadje met aan het eind aan haakje. Een klompje vlees eraan, ver van de boot in het water gooien, en dan heel snel terugtrekken als je voelt dan er iets aanhangt. Ik heb ontdekt dat ik een natuurtalent vissen ben, want ik heb zowaar elf pirañas en sardienen gevangen, waarbij ik mijn voetbalnummer weer alle eer aandoe! (Dus Sandy, af!)

Nadien mochten we onze eigen gevangen beestjes opeten, wat wel lekker was, maar veel vlees zat er niet aan.

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

Jammer genoeg betekende deze maaltijd ook meteen het einde van onze ‘Pampastour’ en keerden we terug naar Rurrenabaque centrum, de bewoonde wereld, waar we met de groep nog iets lekkers zijn gaan eten en de laatste nacht in de jungle in een mooi hotel hebben doorgebracht.

Hoe intens gelukkig ben ik dat ik dit heb mogen meemaken!

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

Nu terug in La Paz waar ik me ondertussen helemaal thuis voel. ‘s Morgens opstaan, warme douche, ‘Buenos dias señorita, todo bien? Buen dia Antonia, si, todo bien!’op een gammel busje naar het project, de kindjes daar veel knuffeltjes en kusjes geven, almuerzo ‘s middags, busje terug naar huis, spaans oefenen, koken, aflevering ‘esposas desesperadas’ kijken,…

Ik vind het een heerlijke routine!

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

Geniet van de foto’s en tot de volgende!

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

1. Uitzicht bij de grens Bolivia-Chili

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

2. Zon, zee en strand,.. hard tegenvallen deed het niet natuurlijk

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

3. Sanna y yo

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

4. In de terugrit, getrokken vanuit de bus. De landschappen van Bolivia zijn zo mooi en variërend, dat ik twintig prachtige foto’s gewoon van de rit zou kunnen laten zien!

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

5. Vanuit het vliegtuig onderweg naar Rurrenabaque. (wie dit woord 5x na elkaar sneller dan mij kan uitspreken, trakteer ik op een Mojito als ik terugben! Begin al maar te oefenen..)

De overgang van La Paz naar Rurr. was trouwens prachtig om zien.We vlogen eerst over de besneeuwde bergtoppen van de Cordillera Real, en meteen daarachter begint een hele andere, groene wereld!

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

6. Dit was één van de prachtige vogels die we veel hebben gezien. Met hun lange witte vleugels vlogen ze vlak boven het water, naast onze boot. We zagen ook toekans, colibris, sereres (grappige vogels met een hanenkam) arends en papegaaien.

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

7. Een capibara. Geef toe, doet het jullie denken aan een rat??

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

8. Schattig hé? Zo genieten de schildpadjes van de zon, vrijwel altijd op een rijtje!

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

9. Eén van de vele alligators die naast ons zwommen, super toch..

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

10. De goudaapjes die vanuit de bomen met sierlijke slingerbewegingen naar onze boot afdaalden om hun dagelijks banaantje op te komen eisen.

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

11. Onze lodge, moet ik erbij vertellen dat ik me gelukkig voelde?

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

12. Onze eerste zonsondergang. Maar in het echt is het zoveel mooier dan op foto..

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

13. Zie je wel! En voor de ongelovigen onder ons, ze leefde zene!!

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

14. Adembenemende natuur

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

15. Mijn eerste gele piraña gevangen! Je hebt blanco, amarillo en rojo en de rode soort is het gevaarlijkst. Tonio liet zien hoe scherp hun tandjes wel zijn, door een bloeddruppel op een reeds dode piraña te laten vallen, en die rode piraña beet supersnel gewoon een heel stuk uit die andere vis! Het was wel zijn laatste avondmaal…

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

16. Dorien en Sanna poseren voor de eigen gevangen verzameling pirañas die we later op die dag zouden opeten.

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

17. Kizzzzzz

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

18. Die witte soort vond ik toch de mooiste onder de vogelsoorten die wij hebben gezien, zo elegant als ze vlogen!

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

19. Het gevoel dat je hebt als je vooraan op die boot zit en enkel de natuur voor je uit hebt...

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

20. Onze tweede en laatste zonsondergang op het water

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

21. Onze groep, van links naar rechts;

Alex en Ruth (het Spaanse koppel waar ik echt heel goed mee kon opschieten), Sanna, Dorien, Maaike, Wendy, Tim ennekik.

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

Hasta luego!

-x-

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

31-10-2008 om 00:00 geschreven door Kate  

Haai iedereeeeeeeeen!!

Even leek het erop dat ik toch geen zonnige verjaardag ging hebben, (en nu had ik er eens een grote kans op, want hier is het momenteel lente..) want op 7 okt. begon de regen hier met bakken uit de hemel te vallen. Maaaar, La Paz is me goed gezind, want op mijn verjaardag zelf zijn de buien uitgebleven en kwam zowaar de zon regelmatig piepen!

Mijn verjaardag werd leuk ingezet door alle kindjes op het project, die me allemaal een dikke zoen kwamen geven en een verrassingskaart aan het maken waren (van de verrassing bleef echter niet zoveel over, omdat ze allemaal om de beurt kwamen zeggen; ‘Kaat, tenemos una sorpresa para ti!’ waarop Iris ze dan terugsiste naar hun knutseltafel).Toen ik lolly’s uitdeelde was het helemaal feest, en je had hun gezichtjes moeten zien toen ik in elk handje een felgekleurde ballon stopte, terwijl ze verwonderd ‘oooh, un globo…’ fluisterden Een kinderhand is gauw gevuld, luidt het spreekwoord dan!

Nadien werden Sara, Jeldou en ik uitgenodigd om mee ‘almuerzo’ te eten. Het middagmaal is hier de belangrijkste maaltijd van de dag en ze hadden dan ook stevige soep (met pasta EN frietjes erin), trucha van Lago Titicaca (soort forel denk ik, echte specialiteit en heel duur) en een taart voor ons voorzien. Had ik geweten dat ik tijdens het dessert bij wijze van grap (haha) met mijn gezicht in die taart zou geduwd worden, had ik misschien vriendelijk gepast, maar uit onwetendheid schoven we dus (hen uitgebreid bedankend) aan. Het was wel superlekker

‘s Avonds mijn verjaardag op gepaste wijze gevierd; pannenkoeken, gebak en limoentaart gegeten (eigenlijk enkel pannenkoeken en gebak, want Jeldou dacht dat ze wist hoe je zo’n taart moest maken en beweerde bij hoog en laag dat die veel beter zou smaken… Laten we zeggen dat het een schatje is omdat ze het probeerde ), nadien mojitos bij de Cubaan en als afsluiter piña coladas en una discoteca, Olé! * knip met de vingers *

Zaterdag zijn we met een hele groep meisjes Bolivia gaan aanmoedigen in de strijd tegen Peru. Ik vermoed lichtjes dat het dan ook gedeeltelijk dankzij ons is dat ze met de overwinning zijn gaan lopen..Wij hebben zonder overdrijven met momenten meer lawaai gemaakt dan heel ons vak Bolivia-supporters samen! Helemaal uitgedost (zie foto’s) voelden we ons op en top Paceña en riepen we onze kelen schor. Bij mij duurt dat dan jammer genoeg iets minder lang dan bij de anderen, maar in gedachten riep ik heel de match mee En ik had nog altijd mijn toetertje als reddingsmiddel..Voor de meeste meiden was het de eerste keer dat ze een voetbalveld van dichtbij zagen, maar ook zij vonden het een supertoffe ervaring.

Gisteren speelde Bolivia gelijk tegen Uruguay en als ik Gustavo mag geloven heeft Bolivia nog maar weinig kans om geselecteerd te worden voor Sud Africa 2010.Op het nieuws vanmorgend dacht ik dat ze zeiden dat Bolivia die enthousiaste vrouwelijke supporters van tegen Peru misten, maar dat kan ook aan mijn beperkte spaans hebben gelegen..

Zondag zijn we Tiuhuanaku onveilig gaan maken, een ruïnestad nog van voor de Incatijd. De Tiuhuanakumensjes geloofden niet in een God, maar in alle elementen van de natuur. Ze dachten hier alles uit te weten te kunnen komen en hadden daarom ook enorm veel respect voor alles wat met natuur te maken had. Elk steentje of putje heet hier dan ook: blabla de la luna, of blabla de la estrella.. De bekendste stenencreatie heet Puerta del Sol. Redelijk indrukwekkend. Daarna het stadje Tiuhuanaku zelf verkend. Ik denk dat de mensen daar jaarlijks gemiddeld 1 toerist te zien krijgen ofzo, want ik kreeg het gevoel dat zij ons even interessant vonden als wij het ruïnegedeelte van hun stad!

Gisteren ook nog met Maaike het Museo Nacional de Arte bezocht, wat meer dan de moeite waard was! Je hebt hier enorm veel musea in La Paz en we zouden ze eigenlijk allemaal eens aan willen doen, dus gaan we het een beetje spreiden. Waarschijnlijk dus vanaf nu in elk berichtje op mijn blog ook een kort museumstukje. Ik zal het woord museum in drukletters vermelden aan het begin van het tekstje, zodat mensen die zich daar geen bal in interesseren dat gedeelte kunnen skippen, deal?

MUSEUM

Het bevindt zich in een gebouw dat al veeeeele verschillende functies heeft gehad (ballroom, casino, fuifzaal, hotel,..). Het is nu in handen van de overheid die het verhuurt aan het museum. Een prachtig gebouw met drie verdiepingen. We kregen een goede Engelstalige gids mee (wat ons overal wel wordt beloofd, maar die niet altijd gegarandeerd verstaanbaar is), die rustig de tijd nam om elk schilderij te bespreken en onze vragen te beantwoorden. Het museum was dusdanig ingericht, dat het me na twee uur rondwandelen nog steeds boeide, en laat ik zeggen dat ik dat niet in elk museum meemaak Het was heel overzichtelijk, in chronologische volgorde ingericht. Vooral de kamer met abstracte kunst en het gedeelte met inheemse portretten vond ik erg de moeite. Op de koop toe liep de gids bijna weg toen ik haar aan het eind een fooi wilde geven, en dat is hier in La Paz nog uitzonderlijker dan de kans op een slechte Mojito in de Cubaan, en dat wil wat zeggen!

Uiteraard voeg ik hier nog enkele fotootjes aan toe en deze keer nummer ik ze bij wijze van afwisseling in het Spaans

Numero uno: A lo Cubano, onze lieve lieve Mojitoman die zo mogelijk nog sympathieker leek te worden na enkele ‘specialiteiten van het huis’ gedronken te hebben!

Dos y tres: Fiesta in discoteca Mallegria

Cuatro: Op de bar dansen met Dorien en Ulla (of wat de overschakeling van mojito naar piña colada al niet teweeg kan brengen )

Cinco: Sara en ik met onze groep kindjes toen ik de lolly’s had uitgedeeld. (Sara is ondertussen doorgetrokken naar Peru en zowel de kindjes als ik missen haar!) Het jongetje in het midden van de foto, Moises, is ondertussen weg, wat me een heel dubbel gevoel bezorgt; langs de ene kant ben ik heel blij voor het kind dat het terug mag naar zijn echte thuis, maar langs de andere kant mis ik hem echt erg, en besef dat al de vriendschappen die je opbouwt met de kindjes steeds heel kortstondig zullen zijn.. Ik veronderstel dat dat voor de mami’s em de begeleidsters die er vast werken ook vaak erg zwaar moet zijn, die hebben nog een hechtere band met de kindjes!

Seis: Ondina die wanneer ze hoorde dat ik voetbal speel, meteen een heel elftal in elkaar knutselde (Jaja, tel maar na!)

Siete: Een specialiteit uit La Paz dat als ontbijt (desayuno) of lunch (almuerzo) gegeten wordt; salteñas

Ocho: Je kan hier geen vijf stappen zetten of je wordt erop gewezen dat je schoenen vuil zijn! Met een ‘No gracias’ kom je er meestal niet vanaf.. Mij lijkt het zo neerbuigend moest iemand anders mijn schoenen poetsen, maar de inwoners van La Paz zelf maken er regelmatig gebruik van, zelfs de kleintjes..

Nueve: Fruitkraampjes in overvloed, wel steeds vruchten kopen die je kan pellen, anders vraag je om een Salmonellavriendje.

Diez y once: Geef toe, we waren goed uitgedost! Soms kreeg ik wel de indruk dat de mensen rondom ons onze aanwezigheid niet helemaal apprecieerden.. Maar kunnen wij eraan doen dat ze die hoeden zo hoog maken en die toeters zo luid?

Doce y trece: Tiuhuanaku

Catorce: De befaamde zonnepoort, Puerta del Sol

Quince: Plaza Murillo, hier komen regelmatig mensen demonstreren tegen vanalles en nog wat. Maar heb je ooit al meer duiven bijeen gezien? Ze verkopen op het plein zelfs zakjes duiveneten!

Dieciséis: de mooie kleurenmuur aan ons project, hier leggen ze de kleren altijd te drogen. Alles wordt hier met de hand gewassen en er zijn veeeeele kindjes dus..

Diecisiete: Sorry, maar enkele kinderfoto’s moeten er toch telkens bij vind ik.. Dit is José die in slaap valt tijdens zijn eten.. Oké, heel cliché, maar te schattig

Dieciocho: Jocelyn, heel lief meisje

Diecinueve: Een foto getrokken op mijn verjaardag van bijna heel de groep

Veinte: Maaike en ik op het binnenplein van het Museo Nacional de Arte

Ik wil jullie ook nog eens allemaal bedanken voor de leuke verjaardagswensen!! Dit weekend vertrek ik met Sanna naar Chili voor 10 dagen, om ons visum in orde te brengen en om op het strand te gaan liggen Mijn volgend verslag bevat dus foto’s van mijn tweede Zuid-Amerikaanse bestemming, olé again!

Hasta la proxima!

Kate

16-10-2008 om 02:50 geschreven door Kate  

05-10-2008 om 21:49 geschreven door Kate  

24-09-2008 om 05:41 geschreven door Kate  

15-09-2008 om 00:00 geschreven door Kate  

06-09-2008 om 23:55 geschreven door Kate  

05-09-2008 om 00:00 geschreven door Kate  

De sauna was niet de enige verrassing blijkbaar, 
Lies had (in samenwerking met de mama en de papa) nog een afscheidsfeestje voor mij gepland ook!
Ontzettend leuk iedereen nog eens terug te zien vlak voor vertrek

Tof dat er zoveel volk was, bedankt om te komen allemaal,
bedankt ook voor de superleuke en originele kdo's!!
En ik ga rondjes op mijn kosten kunnen geven, amai!

Gisteren nog op een leuke manier afscheid kunnen nemen van Skb op het tornooi;
na 7 uitputtende matchkes onder een warme zon, de 1e plaats behaald!
Dat was de ideale afsluiter..

Vandaag zak gemaakt, het laatste avondmaal verorberd en morgen ...
Vlieg ik erin!! (om 7u 's ochtends letterlijk )

Mijn volgend verslag komt uit Bolivia!!

-x-

01-09-2008 om 22:52 geschreven door Kate  

Ondertussen gaat mijn laatste week België in.
Alle grote voorbereidingen zijn in orde, nog enkele kleine dingetjes regelen...

Liesje had nog een leuke verrassing voor ons gepland; sauna en massage in Atlantis
Nog even genieten van alle luxe...  
Thx lieve zus, nu kan ik volledig ontspannen vertrekken!

24-08-2008 om 00:00 geschreven door Kate  

De eerste drie maanden van mijn reis woon ik in bij Gustavo, zijn vriendin en hun huishoudster.

Hun adres:

Gustavo Viscarra
Valle Elodia de Lijeron 849
Sector B, Alto Obrajes
La Paz
Bolivia

Er komt nog een meisje bij ons wonen, Maaike, zij komt twee weken na mij aan.


-x-

20-08-2008 om 00:00 geschreven door Kate  

Bijna is het zover...

Binnenkort trek ik voor 10 maanden (eigenlijk maar een klein deeltje van, maar toch ) de wereld rond.

Daarom maakte ik dit blog aan, zodat jullie me kunnen volgen wanneer jullie willen.

Kijk maar rustig rond en laat regelmatig zelf een berichtje achter!

Kate
-x-

For non-Dutch friends
you can use http://www.freetranslation.com to follow my stories!

14-08-2008 om 00:00 geschreven door Kate