Aiaiai, zit een pijnlijk afscheid van Latijns Amerika er weer aan te komen! Zie ik net op mijn eigen blog dat ik over twaalf dagen thuis ben...
Maar we hebben het zo goed gehad!! China op een heerlijke manier afgesloten:
- het olympisch dorp bezocht, overdag én 's nachts, en we waren het erover eens dat het met al zijn verlichting 's nachts nog veel indrukwekkender is. Leuk om het vogelnest te bezoeken waar onze meisjes de Belgische eer toch nog hebben weten te redden in 2008.
- een chinese opera 'genoten', waar we het een uur hebben volgehouden maar dan toch zijn gaan lopen Het begon best grappig; we hadden vanwege de toonhoogte na een hele tijd pas door dat er een man aan het zingen was, waarna de vrouwen antwoorden in zo mogelijk nog hogere noten. Volgens mij kwam het erop neer zo schel mogelijke tonen uit te stoten, proberen boven je tegenstander uit te krijsen, en zo goed mogelijk een kat te immiteren zoals je die weleens hoort 's nacht als ze in een zwaar gevecht verwikkeld zijn. Echt, het was gegil, het waren korte hoge klankuitstoten en dit dan begeleid door een prachtige kakafonie van deksels die zo hard mogelijk op elkaar worden geslagen. We waren letterlijk lichamelijk uitgeteld toen we de taxi terug naar huis namen!
- en nog gesmuld van onze favoriete chinese gerechten, waaronder 'dim sum' of 'dumblings', noodles (uiteraard), inktvis en groentjes China: lekkerrrrr eten!
En toen, na zes maanden samen op schok, zes maanden samen slapen, koken, drinken, eten, lachen, huilen, kibbelen, ziek zijn, veel te lange bus- en treinritten nemen, mountainbiken, stappen in de bergen, de ene keer gapend en de andere keer geïnteresseerd musea bezoeken, fruit eten op bankjes in parken, alle buitenlandse specialiteiten proberen, mensen uitlachen, overdosissen mojito's en black russians drinken en zoveel meer was het zover... Kristien naar den Belgique en ikzelf terug naar de andere kant van de wereld.
Niet evident om de overstap te maken van rondtrekken met een vlotte reispartner naar alleen de wereld intrekken maar... Het bevalt me bijzonder goed! In Buenos Aires werd ik opgewacht door vrienden, waar ik mijn eerste dagen rustig heb kunnen aanpassen aan het Latijns Amerikaanse ritme. Feestje en siësta hier, empanada en asado daar, terug overschakelen naar het Spaans, het maté drinken en het late uitgaan, en na enkele dagen was het tijd om op mezelf door te trekken.
Mijn eerste bestemming in mijn eentje (best spannend) was Córdoba. Oké, beetje valsspelen want hier was ik met Kristien al geweest in januari, maar vandaar kon ik pas een bus nemen naar mijn eigenlijke doel: Mendoza. Kleine stad die in heel Argentinië bekend staat voor zijn wijnvelden en bodegas. Het plan was een fiets te huren om de bodegas te bezoeken, maar ik had natuurlijk niet gedacht aan de koude temperaturen en de lange afstanden tussen de verschillende wijngaarden. Aangesloten bij een groep dus, wat heel leuk is uitgedraaid.
Rustig rondwandelen in de stad, empanadas eten, een museum bezoeken en het geluk hebben de kunstenaar daar te treffen die toevallig in België gestudeerd heeft en beter Frans blijkt te spreken dan ik (niet dat dát zo moeilijk is), 's avonds pintje drinken op café en aan de praat geraken met een groepje bompa's en daardoor veel te laat in mijn bed liggen, de andere avond asado (=bbq) eten in het hostel, vele mensen leren kennen en feestje bouwen... Als je alleen reist ben je eigenlijk niet vaak alleen. Je kiest wanneer je omringd wil zijn door mensen, door wélke mensen, en wanneer niet.
Uit Mendoza nam ik de bus richting Chili. Tijdens deze busrit werd ik uitgenodigd om mee met de chauffeurs vanvoor in het 'chauffersgedeelte' te komen zitten en maté met hen te drinken waar ik natuurlijk op inging, want maté drinken in groep is echt zooo gezellig! Ze vullen een mok met kruiden (de matékruiden), gieten er daarna een beetje kokend water bij, eventueel een beetje suiker en dan mag de eerste persoon (meestal de maker van het mengsel en eigenaar van de mok) ervan beginnen slurpen. Na enkele kleine slokjes is het al op, wordt het opnieuw gevuld met kokend water uit de thermos en is het aan de volgende. Heel straffe thee en erg bitter, waarschijnlijk daarom vrijwel altijd vergezeld door zoete alfajores, tortas of biscoches.
In Santiago de Chile kreeg ik van Edgardo, een vriend die we in januari in het noorden van Chili hebben leren kennen, een appartementje om in te verblijven zolang ik maar wou! Kon ik enkele mensen die ik heb leren kennen blijmaken door hen ook een gratis verblijfplaats aan te bieden want ik had drie kamers, lekker samen gekookt, wijntje gedronken, reisverhalen uitgewisseld... Ech tof zo'n eigen stek in een stad aan de andere kant van de wereld!
Santiago is een typische drukbevolkte grootstad, leuk om in rond te lopen en te verkennen. Maar mijn grote moment brak aan toen ik doortrok naar Valparaíso. De belangrijkste chileense havenstad waar Isabel Allende vaak naar verwijst in haar boeken en waar ik al erg lang naartoe wou gaan.
Valparaíso is nog mooier dan ik me had voorgesteld! Sinds ik hier ben is de glimlach op mijn gezicht nog geen minuut verdwenen De stad heeft iets van een sprookje; oude gebouwen afgewisseld met vrolijk gekleurde gezinswoningen, oude liften die je om de haverklap tegenkomt en kan nemen om niet elke heuvel te moeten beklimmen, prachtige grafiti everywhere, en dan de bezige haven die je van overal kan zien want de stad ligt in een soort halve kom met de haven als laagste punt (erg logisch zou het niet zijn moest de haven op het hoogste punt liggen natuurlijk, maar ik beschrijf het toch maar even ).
Vandaag het huis van Pablo Neruda bezocht, de grootste chileense schrijver aller tijden (en groot bedoel ik erg figuurlijk, want ik moest mij bukken om zijn huis binnen te kunnen) en met Tyler, een canadese jongen uit mijn hostel, door Viña del Mar en het oude gedeelte van Valparaíso gewandeld, en nu is het hier avond en ben ik mijn blog voor de laatste keer aan het bijwerken. Heerlijker kan het niet, want ik zit vlakbij een lekker warm haardvuur en word momenteel begeleid door gitaarmuziek van Tyler die Andres, de eigenaar van het hostel, gitaarles is aan het geven
Ik sluit mijn reis af in Buenos Aires, waar ik nog heel wat feestjes ga bouwen, maté ga drinken en Maaike ga terugzien! Jippie!! Heeey, ik zie jullie over twee weken allemaal terug! Dikke zoen en tot dan! Kate -x-
1. De vijf olympische mascotten zijn nog steeds grote chinese trots. En ja hoor, ze dansen!
2. Kus voor Frauke
3. en 4. De waterkubus en de grote toren by night
5. Ik had beloofd een kippenpoot te eten voor we China zouden verlaten, dus ik hing eraan vast Smaakt helemaal niet slecht, maar het heeft toch even geduurd voor ik eraan ben begonnen!
6. Peoplefitness: geweldig concept van China! Je vindt in elke stad om de 100 meter een fitness in de straat, zodat ook de minder rijke mens zijn die dag binnengeschrokte noodles kan verbranden.
7. De vertrekhal vlak voor ik op mijn vliegtuig naar Argentinië stapte
8. Bodega in Mendoza
9. In het centrale park van Mendoza worden allemaal gratis sporten in openlucht aangeboden. Elke zaterdagavond is er om 17u dansles. En die dames gingen ervoor zene! En terecht: ze zetten daar twee lekkere venten vanvoor op het podium die de shakende vrouwen oppeppen door ' Fuegoooooo!' en 'Impresionanteeeee!' te roepen, kiezen de meest opzwepende muziek uit en zorgen op die manier voor toch een 200tal zwetende vrouwen die zich gedurende 60 minuten de zwoelste en sensueelste danseressen ter wereld wanen. Heerlijk om zien, ik stond er bijna tussen!
10. Las montañas de Mendoza
11. Fiesta!
12. Museum in Santiago
13. Santiago in den donkere
14. Met Sandra en Peter op 'mijn' appartement
15. Atardecer in Valparaíso
16. ´s Morgens met een tas koffie in de hand op het balkon van ons hostel
17. en 18. Kuieren door de straatjes van Valparaíso
19. Zonsondergang Viña del Mar
20. Zo zijn de straten hier versierd
21. Met Tyler champignons aan het snijden voor mijn laatste avondmaal (in Valparaíso)
).
