We hadden een erg gezellig, familiaal hostel uitgekozen om ons voor twee weken in Lima te nestelen. Het gezin dat het uitbaatte was meer dan vriendelijk en er liep een allegaartje van mensen rond. Zo werden we vriendjes met Thomas die ons elke ochtend vier keer 'buenos dias amigas' wenste en elke keer hij ons zag wou laten zien hoeveel spieren hij had door zich op te trekken aan de dichtstbijzijnde deur, met Dan die naar eigen zeggen een befaamde salsaleerkracht was maar de heupen had van een stijve bamboeplant en met Herman, een akelige man die rondliep als gedrogeerde (door drugs, alcohol of de combinatie ervan, daar zijn we nooit achtergekomen) en alledrie wilden ze ons vanalles laten zien in Lima. Jammer genoeg hadden we zo weinig tijd
Na eerst Lima al wat zelf te hebben verkend ontmoetten we Gabriela, een vriendin die ik in Univ-fit heb leren kennen. Zoals het de Zuid-Amerikaanse gastvrijheid betaamd, nodigt zij ons uit om mee Kerstmis bij haar thuis te vieren. Het werd een gezellige avond; eerst gaat iedereen op kerstavond naar de mis (Peru is een erg katholiek land), nadien komen alle familieleden één voor één aan waardoor we de hele familie van Gabriela te zien krijgen. Gelukkig waren er een heel aantal die Engels spraken zodat we vlot konden converseren die avond. Na lekker eten staat exact om middernacht iedereen recht van zijn stoel om elkaar in de armen te vliegen en 'Feliz Navidad!' te wensen. Kristien en ik uiteraard helemaal meedoen door elkaar te omhelzen, en schaterlachen omdat we uit gewoonte de drie kussen laten volgen door een 'Gelukkig nieuwjaar!'. Nadien worden er enkele liedjes gezongen (de Belgische meisjes mochten ook een typisch Belgisch kerstlied delen met de groep, maar we konden hen overtuigen dat er in België geen echte kerstliedjes bestaan ) en enkele mooie woorden uitgewisseld. Leuk dat we Kerstmis bij een Peruaans gezin op traditionele wijze mochten meevieren.
Vanuit Lima zijn we Ica, Huacachina en Parácas gaan bezichtigen. In Huacachina hadden we een hostel gelegen tussen de woestijnheuvels met een héérlijk zwembadje. 's Avonds gebbqd en goe uit de bol gegaan op muziek van de jaren '90 die ze hadden opgezet en ontdekt da we eigenlijk toch een beetje ouder zijn aan het worden. Wij bij elk liedje uit ons dak en meebrullen zene (hoe zou je zelf reageren op 'pump up the jam' en de Backstreetboys?) terwijl de rest van het hostel (20 jarigen) de liedjes zelfs niet kende Omdat ik dit jaar geen ski-/snowboardvakantie tegemoet ga hebben we dit opgelost door daar te gaan sandboarden. Eerst met een open jeep door de woestijn cruizen (en echt, railways in pretparken doen me niets, maar dit ging zó snel, ik heb van mijn leven nog ni zo hard gegild!) en dan tegen 60km/h op onzen buik op het bord naar beneden gaan. Akkoord, echt geboard hebben we niet want de bindingen en planken waren niet wat het moest zijn, maar zo naar beneden roetsjen op den buik doet ge normaal ni op de piste hé? De dag afgesloten met de zonsondergang in de woestijn, alweer prachtig om zien.
De dag nadien doorgereden naar 'Islas Ballestas' oftewel Parácas, dat de Galapagoseilanden voor de armen wordt genoemd. Pelikanen, zeeleeuwen, pinguïns en meeuwen in overvloed. Erg indrukwekkend want die zeeleeuwen die schreeuwen nogal naar elkaar, amai! Het leek of die echt de ruzie van hun leven meemaakten, maar de gids verzekerde ons dat het gewone communicatie was.. Maar geloven zeker? Kreeg die vrouw achter mij een goeie meeuwevlaai op haar hoofd, goe gelachen, maar wel stiekem want das een beetje onbeleefd. In Parácas is goed te zien dat Peru zich voorbereid op de grote toeristenstroom die ze de komende jaren verwachten. Overal waren huisjes en winkeltjes in aanbouw aan de kust. Als je Zuid-Amerika wilt bezoeken en je wilt het niet te toeristisch hebben, zal je het de eerstkomende jaren moeten plannen vrees ik.
En toen brak het grote moment aan;
Jeroen en Liesje kwamen ons enkele dagen bezoeken! Voor diegenen die niet op de hoogte waren; Jeroen had een vlucht aangevraagd rond nieuwjaar en Liesje kon dan tegen een mooi tarief mee als IPBer of zoiets van Jeroen. Kristien en ik zwaar aant twijfelen of we een bordje gingen maken met 'KLM-crew' zodat iedereen zeker kon zien dat we ze kenden, maar we dachten misschien dat het Jeroen ietwat in verlegenheid zou kunnen brengen en hebben het maar gelaten. Dikke knuffels en enkele traantjes later waren we begonnen aan een supertoffe 3-daagse: - gaan paardrijden voor Liesje haar verjaardag (kadootje van het vriendje, ze heeft het toch ni slecht zene) - oudjaar vieren met de crew in een gezellig restaurantje en elkaar drie kussen gegeven aan Larcomar in Miraflores (een open winkelcentrum uitgegraven onder de grond met zicht op de Pacific) - veel bijbabbelen en kadootjes en souverniertjes uitwisselen - cocktails drinken op kosten van België (met dank aan de mama en de papa) -...
Je hoort het al, het waren drie prachtige, maar véél te korte dagen waardoor het afscheid enorm pikte. Zo hard zelfs dat ik 's nachts droomde dat ik Liesje haar stem terug hoorde. Ik droomde dat er iemand op de deur van onze kamer klopte. Maar ik hoorde écht een stem, en Kristien lag naast mij te slapen..? Oorstopjes uit (zonder slapen ging niet want er liep een irritant verwend kindje rond dat als het zijn goesting niet kreeg steevast begon te gillen), snel uit mijn slaapzak, de deur open doen en.. Liesje zien staan!! Ik dacht dat ik gek werd, maar het bleek dat hun vliegtuig kapot was en pas de volgende dag konden opstijgen! Vanaf nu aanbid ik de hydraulische pompen van KLM, zeker diegenen die niet werken
En zo konden we nog twee mooie dagen aan onze familiereünie breien! We zijn dan nog gaan windsurfen, hebben mee overnacht in het chique hotel 'Los Delfines' waar Liesje en Jeroen verbleven, daar ook geluncht vlak naast de dolfijnen en 'Parque de la Reserva' nog bezocht, waar je de mooiste fonteinen kan bezichtigen (en zelfs kan voelen, hé Lies?). Op deze manier was het ook minder moeilijk om voor een tweede keer afscheid te nemen omdat we nu echt het gevoel hadden een heel tijdje bij elkaar te zijn geweest en we van de vliegtuiggoden toch twee bonusdagen hadden gekregen.
Ondertussen zijn we doorgetrokken naar Nazca, waar we vandaag over de Nazcalijnen hebben gevlogen. Dat zijn lijnen die uitgegraven zijn in rotsen door de mensjes uit de Nazcacultuur, een cultuur van nog voor de Inca's. Ook hebben we nog een cementerio bezocht van vóór de Nazcacultuur, de Chinchacultuur genaamd en dat was heel indrukwekkend. Overal lagen menselijke botten, tot zover je kon zien, en er zijn veel mummies gevonden die vrij intact zijn gebleven.
Ik weet dat jullie het niet graag zullen horen, maar het is hier ontzettend warm! Overdag gaan ze hier vlot naar de 30 graden. Ik stuur jullie enkele zonnestraaltjes vanuit Peru, zodat het in Belgié geen -14, maar nog maar -8 is, lief hé?
Grtz en tot het volgende berichtje!! Kristien en Kate -x-
Foto's:
1. Kristien aan het genieten van het zwembad in Huacachina
2. Zonsondergang woestijn
3. 4. en 5. Parácaseilanden
6. Het rode strand (vanwaar die naam?)
7. Schippershaventje
8. Kristien en ik te paard
9. De andere twee te paard
10. Oudjaar vieren
11. We hebben echt gesurfd, zelfs ons Liesje
12. De dolfijn maar kunstjes doen terwijl wij van ons middagmaal genieten
13. 14. 15. en 16. Fonteinenpark
17. Als je goed kijkt, moet je hierin een aap herkennen. Eén van de Nazcalijnen
) en enkele mooie woorden uitgewisseld.
