Haai iedereeeeeeeeen!!

Even leek het erop dat ik toch geen zonnige verjaardag ging hebben, (en nu had ik er eens een grote kans op, want hier is het momenteel lente..) want op 7 okt. begon de regen hier met bakken uit de hemel te vallen. Maaaar, La Paz is me goed gezind, want op mijn verjaardag zelf zijn de buien uitgebleven en kwam zowaar de zon regelmatig piepen!

Mijn verjaardag werd leuk ingezet door alle kindjes op het project, die me allemaal een dikke zoen kwamen geven en een verrassingskaart aan het maken waren (van de verrassing bleef echter niet zoveel over, omdat ze allemaal om de beurt kwamen zeggen; ‘Kaat, tenemos una sorpresa para ti!’ waarop Iris ze dan terugsiste naar hun knutseltafel).Toen ik lolly’s uitdeelde was het helemaal feest, en je had hun gezichtjes moeten zien toen ik in elk handje een felgekleurde ballon stopte, terwijl ze verwonderd ‘oooh, un globo…’ fluisterden Een kinderhand is gauw gevuld, luidt het spreekwoord dan!

Nadien werden Sara, Jeldou en ik uitgenodigd om mee ‘almuerzo’ te eten. Het middagmaal is hier de belangrijkste maaltijd van de dag en ze hadden dan ook stevige soep (met pasta EN frietjes erin), trucha van Lago Titicaca (soort forel denk ik, echte specialiteit en heel duur) en een taart voor ons voorzien. Had ik geweten dat ik tijdens het dessert bij wijze van grap (haha) met mijn gezicht in die taart zou geduwd worden, had ik misschien vriendelijk gepast, maar uit onwetendheid schoven we dus (hen uitgebreid bedankend) aan. Het was wel superlekker

‘s Avonds mijn verjaardag op gepaste wijze gevierd; pannenkoeken, gebak en limoentaart gegeten (eigenlijk enkel pannenkoeken en gebak, want Jeldou dacht dat ze wist hoe je zo’n taart moest maken en beweerde bij hoog en laag dat die veel beter zou smaken… Laten we zeggen dat het een schatje is omdat ze het probeerde ), nadien mojitos bij de Cubaan en als afsluiter piña coladas en una discoteca, Olé! * knip met de vingers *

Zaterdag zijn we met een hele groep meisjes Bolivia gaan aanmoedigen in de strijd tegen Peru. Ik vermoed lichtjes dat het dan ook gedeeltelijk dankzij ons is dat ze met de overwinning zijn gaan lopen..Wij hebben zonder overdrijven met momenten meer lawaai gemaakt dan heel ons vak Bolivia-supporters samen! Helemaal uitgedost (zie foto’s) voelden we ons op en top Paceña en riepen we onze kelen schor. Bij mij duurt dat dan jammer genoeg iets minder lang dan bij de anderen, maar in gedachten riep ik heel de match mee En ik had nog altijd mijn toetertje als reddingsmiddel..Voor de meeste meiden was het de eerste keer dat ze een voetbalveld van dichtbij zagen, maar ook zij vonden het een supertoffe ervaring.

Gisteren speelde Bolivia gelijk tegen Uruguay en als ik Gustavo mag geloven heeft Bolivia nog maar weinig kans om geselecteerd te worden voor Sud Africa 2010.Op het nieuws vanmorgend dacht ik dat ze zeiden dat Bolivia die enthousiaste vrouwelijke supporters van tegen Peru misten, maar dat kan ook aan mijn beperkte spaans hebben gelegen..

Zondag zijn we Tiuhuanaku onveilig gaan maken, een ruïnestad nog van voor de Incatijd. De Tiuhuanakumensjes geloofden niet in een God, maar in alle elementen van de natuur. Ze dachten hier alles uit te weten te kunnen komen en hadden daarom ook enorm veel respect voor alles wat met natuur te maken had. Elk steentje of putje heet hier dan ook: blabla de la luna, of blabla de la estrella.. De bekendste stenencreatie heet Puerta del Sol. Redelijk indrukwekkend. Daarna het stadje Tiuhuanaku zelf verkend. Ik denk dat de mensen daar jaarlijks gemiddeld 1 toerist te zien krijgen ofzo, want ik kreeg het gevoel dat zij ons even interessant vonden als wij het ruïnegedeelte van hun stad!

Gisteren ook nog met Maaike het Museo Nacional de Arte bezocht, wat meer dan de moeite waard was! Je hebt hier enorm veel musea in La Paz en we zouden ze eigenlijk allemaal eens aan willen doen, dus gaan we het een beetje spreiden. Waarschijnlijk dus vanaf nu in elk berichtje op mijn blog ook een kort museumstukje. Ik zal het woord museum in drukletters vermelden aan het begin van het tekstje, zodat mensen die zich daar geen bal in interesseren dat gedeelte kunnen skippen, deal?

MUSEUM

Het bevindt zich in een gebouw dat al veeeeele verschillende functies heeft gehad (ballroom, casino, fuifzaal, hotel,..). Het is nu in handen van de overheid die het verhuurt aan het museum. Een prachtig gebouw met drie verdiepingen. We kregen een goede Engelstalige gids mee (wat ons overal wel wordt beloofd, maar die niet altijd gegarandeerd verstaanbaar is), die rustig de tijd nam om elk schilderij te bespreken en onze vragen te beantwoorden. Het museum was dusdanig ingericht, dat het me na twee uur rondwandelen nog steeds boeide, en laat ik zeggen dat ik dat niet in elk museum meemaak Het was heel overzichtelijk, in chronologische volgorde ingericht. Vooral de kamer met abstracte kunst en het gedeelte met inheemse portretten vond ik erg de moeite. Op de koop toe liep de gids bijna weg toen ik haar aan het eind een fooi wilde geven, en dat is hier in La Paz nog uitzonderlijker dan de kans op een slechte Mojito in de Cubaan, en dat wil wat zeggen!

Uiteraard voeg ik hier nog enkele fotootjes aan toe en deze keer nummer ik ze bij wijze van afwisseling in het Spaans

Numero uno: A lo Cubano, onze lieve lieve Mojitoman die zo mogelijk nog sympathieker leek te worden na enkele ‘specialiteiten van het huis’ gedronken te hebben!

Dos y tres: Fiesta in discoteca Mallegria

Cuatro: Op de bar dansen met Dorien en Ulla (of wat de overschakeling van mojito naar piña colada al niet teweeg kan brengen )

Cinco: Sara en ik met onze groep kindjes toen ik de lolly’s had uitgedeeld. (Sara is ondertussen doorgetrokken naar Peru en zowel de kindjes als ik missen haar!) Het jongetje in het midden van de foto, Moises, is ondertussen weg, wat me een heel dubbel gevoel bezorgt; langs de ene kant ben ik heel blij voor het kind dat het terug mag naar zijn echte thuis, maar langs de andere kant mis ik hem echt erg, en besef dat al de vriendschappen die je opbouwt met de kindjes steeds heel kortstondig zullen zijn.. Ik veronderstel dat dat voor de mami’s em de begeleidsters die er vast werken ook vaak erg zwaar moet zijn, die hebben nog een hechtere band met de kindjes!

Seis: Ondina die wanneer ze hoorde dat ik voetbal speel, meteen een heel elftal in elkaar knutselde (Jaja, tel maar na!)

Siete: Een specialiteit uit La Paz dat als ontbijt (desayuno) of lunch (almuerzo) gegeten wordt; salteñas

Ocho: Je kan hier geen vijf stappen zetten of je wordt erop gewezen dat je schoenen vuil zijn! Met een ‘No gracias’ kom je er meestal niet vanaf.. Mij lijkt het zo neerbuigend moest iemand anders mijn schoenen poetsen, maar de inwoners van La Paz zelf maken er regelmatig gebruik van, zelfs de kleintjes..

Nueve: Fruitkraampjes in overvloed, wel steeds vruchten kopen die je kan pellen, anders vraag je om een Salmonellavriendje.

Diez y once: Geef toe, we waren goed uitgedost! Soms kreeg ik wel de indruk dat de mensen rondom ons onze aanwezigheid niet helemaal apprecieerden.. Maar kunnen wij eraan doen dat ze die hoeden zo hoog maken en die toeters zo luid?

Doce y trece: Tiuhuanaku

Catorce: De befaamde zonnepoort, Puerta del Sol

Quince: Plaza Murillo, hier komen regelmatig mensen demonstreren tegen vanalles en nog wat. Maar heb je ooit al meer duiven bijeen gezien? Ze verkopen op het plein zelfs zakjes duiveneten!

Dieciséis: de mooie kleurenmuur aan ons project, hier leggen ze de kleren altijd te drogen. Alles wordt hier met de hand gewassen en er zijn veeeeele kindjes dus..

Diecisiete: Sorry, maar enkele kinderfoto’s moeten er toch telkens bij vind ik.. Dit is José die in slaap valt tijdens zijn eten.. Oké, heel cliché, maar te schattig

Dieciocho: Jocelyn, heel lief meisje

Diecinueve: Een foto getrokken op mijn verjaardag van bijna heel de groep

Veinte: Maaike en ik op het binnenplein van het Museo Nacional de Arte

Ik wil jullie ook nog eens allemaal bedanken voor de leuke verjaardagswensen!! Dit weekend vertrek ik met Sanna naar Chili voor 10 dagen, om ons visum in orde te brengen en om op het strand te gaan liggen Mijn volgend verslag bevat dus foto’s van mijn tweede Zuid-Amerikaanse bestemming, olé again!

Hasta la proxima!

Kate

16-10-2008 om 02:50 geschreven door Kate