Aangekomen!!

Met slechts een uurtje vertraging konden we elkaar drie dagen geleden in de armen vliegen en beginnen bijpraten. Daar zijn we nu nog mee bezig

Naast een licht katergevoel en een pijnlijk droge keel kan Kristien de hoogte best goed de baas.

We hebben nog een kleine week La Paz op onze planning staan, waardoor ik mijn dagelijkse leven van de voorbije drie maanden aan haar kan laten zien. De eerste dag rustig aan gedaan, boek lezen in het zonnetje, geluncht met enkele andere meiden en de stad wat verkend. Eergisteren twee musea verkend, het internationale muziekinstrumenten- en het folkloremuseum. En beide waren de moeite. Handige en snelle manier om Bolivia en haar cultuur een beetje te leren kennen.

Gisteren hebben we jullie donaties omgezet in eten en allerlei gerief voor de kindjes van Project 136. Als ik jullie vertel dat we het meer dan aardige bedrag van €402 bijeen gebracht hebben, kunnen jullie je wel voorstellen hoe gelukkig we hen hebben kunnen maken!

We hebben hen blij kunnen maken met:

-         Ene rakketak (ik weet ni goe wat het echte woord is, maar zo noemden wij thuis zo’n klein ding op wielen met een stuur waarmee ge snelheid krijgt door me uw voeten u op de grond af te duwen)

-         2 babyfietsjes, waar je zo de kleintjes in kan zetten en dat ze dan wat kunnen proberen stappen

-         1 barbie-, 1 batman- en 1 spidermanfiets (met kleine wieltjes om het te leren, want de meeste kinderen hebben nog nooit op een fiets gezeten)

-         kousen voor de baby’s, de kleuters en de pubers

-         poeder voor babymelk

-         warme pyama’s

-         versiering voor de kerstboom die ze ineen geknutseld hebben

-         geld voor de zwemlessen

Bij deze dus SUPERhard bedankt aan iedereen die heeft bijgelegd!

Maar laat me ook nog even vertellen over de reis die ik maakte net voor Kristien hier was.

We vertrokken hier in La Paz met z’n vijven (Dorien en Maaike, Gustavo, vriendin Jhindalina en ik) met een bus naar Oruro, waar we van daar een trein naar Uyuni gingen nemen. Er rijden slechts twee treinen per week op deze spoorweg, dus we mochten de trein zeker niet missen. Het tijdstip van vertrek was 15u, terwijl Gustavo voorstelde om nog rustig even te gaan eten om 14.30u. Wij, Westerse, goed geplande mensen waren in volle stress, omdat we om 15.20u nog steeds aan tafel zaten, en Gustavo en Jhindalina maar lachen en ‘don’t worry, don’t worry’ zeggen. En effectief, om 15.30u zaten we op de trein richting Uyuni, die vijf minuten later vertrok. Stress voor niets.-8)

Dit zou zo ongeveer onze reis typeren wat betreft de vertrektijden, maar wat hadden we ook anders verwacht als je in Zuid.Amerika rondreist..

De trein was best een avontuur, 40km/u en dus trager dan de bus, maar veel comfortabeler en prachtige uitzichten onderweg.

Aangekomen in Uyuni, eerst een organisatie kiezen voor de komende drie dagen, die ons naar de mooiste plekken in Bolivia zou brengen. Omdat het niet bepaald het hoogseizoen voor toeristen is, staan de touroperators letterlijk aan je armen en backpack te trekken om toch maar voor hen te kiezen. Bijgevolg voor een mooi bedrag iets kunnen vastleggen.

Het waren drie prachtige dagen; het ontdekken van de zoutvlakte en het proces van zoutverwerking begrijpen, het bewonderen van de vele laguna’s, flamingo’s, vicuña’s, geisers, warmwaterbronnen, zonsop- en ondergangen, het verkennen van een eiland vol cactussen midden in de zoutvlakte, het overnachten in een zouthotel (idd, echt overnachten in een hotel gemaakt van zout, hoogstmerkwaardig), het duizenden foto’s trekken om te proberen deze prachtige uitzichten en avonturen te delen met familie en vrienden als we terug zijn,...

Terug in Uyuni allemaal met een uitgeteld gezicht achter onze pizza aan het bekomen van al die indrukken, maar we konden onze glimlach nauwelijks onderdrukken en om de vijf seconden kwam er wel iemand met een verhaal zo van ‘en weet je nog die warmwaterbronnen om 7 uur ‘s ochtends?’ of  met een grappige anecdote van de voorbije drie dagen. We hadden ons goed geamuseerd en het was duidelijk dat we nog leuke dingen gingen beleven met ons groepje van vijf.

De volgende dag stond Potosí op de agenda. Rustige en zoals altijd mooie busrit, lekker gegeten, iets gaan drinken ‘s avonds, op tijd naar ons bed, want de volgende ochtend gingen we de mijnen bezoeken.

Gelukkig dat we een goede nachtrust achter de rug hadden, want we konden onze energie gebruiken! Na heel wat informatie over de ‘cerro rico’ (rijke heuvel, die boven de stad uitpiekt), heel wat waarschuwingen en verhaaltjes die de gids ons vertelde, mochten we de mijnen in. Het werd al snel duidelijk dat dit geen grapje was. Zoveel stof in de lucht dat we amper konden ademen, de doorgangen waren soms zo smal dat we op onze buik moesten kruipen, af en toe een stuk achterwaarts moesten afleggen en we regelmatig onze hoofden stootten (vooral ik dan omdat ik toch een goed hoofd groter ben dan de gemiddelde mijnwerker). Regelmatig kwamen we echte ‘mineros’ tegen, die helemaal bezweet (het was daar zó warm) en met hun wangen vol cocablaadjes zware karren vol zilverertsen probeerden voort te duwen. Zij werken zes dagen op zeven en overleven de hele dag op coca, dat hen de kracht en energie geeft om hun werk vol te houden.

Echt, dat waren nu eens wat ze noemen mensonwaardige werkomstandigheden! Wij kwamen na twee uur, helemaal buiten adem, met brandende ogen en irritant pikkende keel buiten, terwijl zij daar dus bijna hun hele leven slijten om brood voor hun familie te kunnen kopen. Zij verdienen maandelijks zo’n 1200Bol, wat neerkomt op ongeveer €120..

De volgende en laatste bestemming was Sucre, de hoofdstad van Bolivia waar we een nicht van Gustavo (Carla) en haar dochtertje (Carla segunda ) ontmoetten. De eerste avond naar een boliviaanse dansshow geweest, waar enkele typische dansen getoond warden. Héél indrukwekkend! Elke dans iedereen helemaal verkleed, de dansers straalden energie uit en aan het einde werden we allemaal mee het podium op getrokken om mee te dansen.

Sucre mooi afgesloten met een heftige mountainbiketocht naar ‘las cascadas’, zeven (en ik weet dat ik graag verkleinwoorden gebruik, maar nu is het echt niet overdreven) watervalletjes waar we in konden zwemmen en van rotsen konden springen. Canyonfeeling all over again

Ik denk dat ik met dit reisverslag ongeveer mijn boliviaanse avonturen zal afsluiten, want vanaf dinsdag trekken Kristien en ik richting Peru.

Als we in Lima aankomen laten we zeker weten hoe Peru ons ondertussen bevalt

Tot dan!!

-x-

Uitleg bij de foto’s:

1. Ge zie wie den baas is hé

2. Dorien, ik en Maaike op de zoutvlakte die me op het eerste zicht deed denken aan een irritant vlakke skipiste

3. Isla del pescado. Ik zou het Isla del cactus noemen, maar het kan aan mij liggen

4. Nog even gek doen voor we verder rijden met de jeep

5. Zonsondergang op Salar

6. Maaike, ik, Dorien en Jhindalina

7. Surfen op lavagesteente, de rokende vulkaan staat net niet mee op de foto

8. Flamingo’s die ik had opgeschrikt, gaf wel een mooie foto

9. Hier deden ze ons dus inkruipen om 7u ‘s ochtends, terwijl de temperatuur nog onder nul lag. Gelukkig was het echt een héle warme warmwaterbron

10. Laguna Colorado, hoe meer zon, hoe roder

11. Het treinenkerkhof. Dit waren de eerste treinen ooit die in Zuid-Amerika reden. Nu is het een speeltuin geworden voor overactieve toeristen, echt, Dorien en ik hebben ons kapot geamuseerd door overal onder en door te kruipen

12. Zonsondergang in Potosí, vanop het dak van een kerk

13. Ik hoop dat het een beeld geeft van hoe zwaar het werk daar is

14. Bezig aan een afdaling in de cerro rico, ik denk dat het daar minstens 100 graden was

05-12-2008 om 14:17 geschreven door Kate