China is een heerlijk land om te reizen! Al kan een grote portie geduld je wel helpen
Na een maand China kunnen we in het chinees tot tien tellen, 'hallo' en 'danku' zeggen. Plaats daarbij dat ze hier zelfs in de grootsteden amper Engels spreken en je kan je voorstellen hoe vlot wij hier communiceren! Het grappige is dat zij veronderstellen dat wij chinees spreken. Als ze dan uit onze verwarde gezichten kunnen afleiden dat we het echt niet verstaan denken ze de taalbarriere te kunnen oplossen door chinese karakters (ideogrammen) in de lucht te schrijven. Als ze merken dat we ook die tekens niet kunnen lezen, geven ze meestal ontgoocheld hun poging vriendjesmaken op.
We vinden het ontzettend lieve mensen de chinezen, zowel in de grote steden als in de kleinere dorpen. Dit is buiten het openbaar vervoer of een chinees in groep gerekend. Als we in de verte een groep chinezen zien aankomen, allemaal mooi met een felgekleurd petje op, het vlaggetje van de gids aan het volgen, maken we meestal dat we daar zo snel mogelijk weg zijn. Geraken we toch in zo'n groep verstrikt is het ieder voor zich en worstel je je jezelf het best zo snel mogelijk door die alles fotograferende, luid gillende, duwende massa, of je wordt helemaal gek! Ook de metro nemen lijkt vaak een strijd op leven en dood, ze duwen en trekken om toch maar een plaatsje te kunnen bemachtigen. Dit is vooral grappig als je weet dat er om de twee minuten een nieuwe tram stopt. Eenmaal op de tram is het de bedoeling dat je zo snel mogelijk een zitplaats verovert. Vanuit hun ooghoeken speuren ze alle zittende mensen af op zoek naar enige rechtsta-beweging om dan zo snel mogelijk daarnaar toe te kunnen snellen om desnoods nog net voor een zwangere vrouw op het bankje te belanden. Soms doen we voor de grap mee, waarbij we enorm veel plezier hebben plaatsen van de chineesjes af te snoepen Ook voorsteken is iets dat ze niet kunnen laten, maar wij zijn telkens zo vriendelijk om de verstrooide mensen te wijzen achteraan de rij waar wij ook deel van uitmaken, te mogen aansluiten.
De meisjes gaan hier gekleed in om ter schattigste kleedjes. Als het maar roze is, schattig en fluffy, met kraaltjes of pareltjes bedekt en dit dient dan combineerd te worden met hoge hakken. Roze uiteraard. Als ze lachen doen ze dit schattig, als ze eten doen ze dit schattig, en ook voor een foto poseren doen ze uberschattig. Alle dochtertjes gaan hier gekleed zoals wij onze kinderen als prinses op carnaval naar school zouden laten gaan. Drie jaar, maar ze hebben een handtasje of toverstokje in hun hand en hakjes aan. Als ze maar schattig zijn!
Toen we in Shanghai aankwamen na een treinrit van 23 uur, werden we hartelijk ontvangen door Lieve en Jan, de ouders van een vriend van Kristien die daar drie jaar wonen voor Jan zijn werk. Een luxueus, gezellig appartement met eigen badkamer stond ons op te wachten. Dit konden we enorm apprecieren na de slaaptrein van de nacht daarvoor. Dat was weer een ervaring! We deelden een treinwagon met zo'n vijftig chinezen en een voor een gingen ze zich wassen in het badkamertje en kwamen ze in hun pyama terug De 23 uren gingen eigenlijk heel vlot, we waren in Shanghai voor we het wisten.
Eerst Shanghai wat verkend, nadien met collega's van Jan een waterstadje op een uur rijden bezocht. Hier kan je je een soort Venetie bij voorstellen, heel mooi maar vrij toeristisch. Shanghai is een prachtige stad die volop in opbouw is voor de Expo 2010 waardoor heel de stad soms een grote bouwwerf leek. Alle kleine oude huisjes worden stilaan allemaal gesloopt en in ruil mogen de mensen een nieuwbouwappartement huren enkele kilometers verderop.
Enkele dagen kunnen genieten van de luxe een appartement te hebben om naar terug te keren na een daguitstap, een lekkere huisgemaakte spaghetti of biefstuk, een pot choco voor het ontbijt, een filmpje in de zetel voor het slapengaan... Pas dan beseffen we hoe hard we de luxe van thuis missen!
Vanuit Shanghai naar het kleine Suzhou gereisd dat bekend staat voor zijn prachtige tuinen. Van daaruit de grote vergissing begaan een treinticket te kopen voor een nachttrein met zitplaats. De slaapplaatsen waren uitverkocht en Peking riep ons, onze laatste lange verplaatsing, het zou allemaal wel meevallen... Wrong!! Er wachtten een harde zitbank, heel veel noodles en bijgevolg ook veel smakkende en slurpende mensen, zweetvoeten en sigarettenrook op ons. Het was heerlijk 24 uur later verlieten we volledig afgepeigerd onze treinwagon op zoek naar een gezellig hostel dat we gelukkig snel vonden.
Momenteel bevinden we ons dus in Peking, hoofdstad van het immense China en het bevalt ons hier uistekend! We hebben de verboden stad, het Tiananmenplein en de Chinese muur al bezocht en hebben ook een driedaagse uitstap naar Chengde gemaakt waar zich een ongelooflijk groot park (met loslopende reeen en herten) en veel indrukwekkende tempels bevinden. Het olympisch dorp, enkele avondmarkten, een fietstocht en goedkope voetmassages staan nog op het programma.
Woensdagnacht vertrekt Kristien naar huis om daar verenigd te worden met haar grote liefde en rest mij nog een maandje om terug te keren naar het prachtige Zuid Amerika. Ontdekken wat het alleen reizen geeft, kan interessant zijn voor de toekomst Ik beloof jullie nog een verslag in juni, maar voor diegenen die het graag al in hun agenda noteren, vanaf 24 juni bevind ik mij terug in Belgie!
Hele dikke kus, Kristien en Kate
Foto's: 1. Shanghai by night
2. Noodles en dim sum in een kraampje op straat. Het eten in China is zoooooooo lekker!! De Chinees in Antwerpen gaat nooit meer hetzelfde zijn
3. Deze krekels kan je kopen op verschillende markten. Ze geven geluk en je kan er ook goed geld mee verdienen door ze tegen elkaar te laten vechten. Ze zijn hier gek op gokken en kaartspelen. Als Kristien en ik het spel UNO bovenhalen vinden ze ons helemaal te gek en komen ze allemaal nieuwsgierig over onze schouder meekijken
4. De TV-tower op Pudong, het Manhattan van Shanghai
5. Sushi in het park, heel goedkoop hier! Voor dit bakje betaalden we een euro
6. Uitzicht vanop Pudong
7. Veel plezier gehad met deze goalcar in Shanghai, vooral door overal te rijden waar we niet mochten
8. In een restaurant met Lieve, Jan en Charlotte, een meisje die daar stage deed
9. Het bekendste circus van Shanghai, ze deden straffe dingen!
10. Gelakte eend, een van de favoriete maaltijden van het volk
11. Met ne koffie van Starbucks in de hand kom je door het hele land
12. Een park in Suzhou
13. 14. 15. en 16. De verboden stad
17. Dim sum in een chinees eetstalletje
18. Het park van Chengde
19. Alle kleine kindjes hebben hier een bloot poepeke, echt een gat in hun broek vanachter zodat ze eender waar en wanneer een plasje kunnen doen. Zo houden de mama's hun kinderen dan vast, is hier heel gewoon, enkel wij kijken daarvoor om
20. Ze eten hier zoooooooveel en blijven toch mager! Wij ontdekten dat dit door de gezonde mais- en erwtenijsjes komt. Als je soep invriest en dan probeert op te eten, zo smaken ze.
21. 22. 23. en 24. The great wall!
Zoals de chinese meisjes van ons afscheid nemen (uitgesproken op heel hoge, bijna gillende toon): Byebye!!!
Wooooooooow Hongkong!!! Wat een indrukwekkende stad! Zo futuristisch dat zelfs Belgie precies nog in de 20e eeuw leeft
Alles is perfect in orde en zo goed geregeld, dat we het vaak amper konden geloven. Er leven zovele mensen in deze stad, dat Hongkong genoodzaakt is zelfs ondergronds leefruimte te creeeren. Samen met alle dubbele netwegen boven de grond, bruggen, liften, roltrappen, nieuwe chique flatgebouwen en kantoren, geeft dit een ongelooflijk moderne en onwerkelijke indruk. Hierdoor kan er ook vlot openbaar vervoer voorzien worden. Je kan kiezen uit metro, bus of tram, maar wat je ook kiest, snel op je bestemming geraak je altijd. Hierdoor hebben de meeste mensen geen auto nodig, wat op zijn beurt zorgt dat de bussen zich nog gemakkelijker kunnen verplaatsen. Het zich daar goe ineen
Wat ons opviel was dat er in heel Hongkong geen enkel huis te vinden is. Enkel flats. De meesten zijn al gerenoveerd, en de gebouwen die er toch nog een beetje vervallen of ouderwets uitzien (zoals het gebouw waar wij in verbleven op Nathan Road, hehe), staan op het renovatielijstje voor de komende maand, daar ben ik van overtuigd Ook als we wat rondstapten weg uit het centrum, kon je de stad amper betrappen op oude gebouwen die aan hun lot worden overgelaten. Alles moet in orde zijn, en dat blijkt het eigenlijk ook te zijn. Je kan eender waar in Hongkong rondlopen, je zal nooit verdwalen. Overal hangen plannen en mappen, zodat je je overal kan situeren. Zeker voor mensen met een minder ontwikkeld orientatiegevoel (en nee, ik voelde me niet persoonlijk aangesproken ) is dit handig..
Tussen de flats is er zoals het een perfecte stad betaamt, ruimte voorzien voor sport en ontspanning. Als ze beslissen ergens een zwembad te voorzien, vinden ze blijkbaar dat er eigenlijk evengoed vijf zwembaden kunnen komen. Zodat de mensen zeker niet te klagen hebben zeker? In elk deel van de stad is er ook een prachtig park aangelegd, uiteraard voorzien van keurige zitbanken, vijvers met de prachtigste vissen, mooie afgereden grastapijten, flamingo's, een vogelreservaat, om de vijf meter een vuilbak, enz enz. Geen stukje onkruid te bespeuren! Er zijn sportvelden voorzien midden in het drukke centrum, plaatsen voor yoga en Tai Chi, een loopbos.. Ideaal voor de zakenmens, die na de werkuren zijn kantoor kan uitwandelen, zich vijf meter kan verplaatsen en in een recreatiewalhalla terechtkomt!
Alle winkels zijn hier van 7u tot 23u open, zodat de mensen die de ochtenshift hebben 's avonds overal nog terechtkunnen en nog lekker kunnen gaan shoppen en de mensen met de avondshift net omgekeerd. Alles is hier op consumptie gericht. De mensen werken, en geven hun geld precies het liefst zo snel mogelijk uit, want overal vind je winkels, winkels en nog eens winkels. En restaurants. Doordat er in de straten tot heel laat veel te beleven viel, hielden we er in Hongkong zowaar een nachtleven op na! De eerste week in onze reis denk dat we elke nacht pas na middernacht in ons bed lagen
Uiteraard hebben we het in Hongkong met al die luxe erg naar onze zin gehad We hebben geprobeerd ons helemaal in te burgeren door zoals een echte chinees te gaan zwemmen, te gaan winkelen, veel te gaan eten en zelfs naar het plaatselijke pretpark 'Ocean Park' te gaan. Ook dit pretpark was voorzien van roltrappen om je te verplaatsen en veel dieren. We hebben zelfs een dolfijnen- en zeeleeuwenshow gezien (nostalgie naar de goede oude tijd van de Zoo van Antwerpen )!
Na Hongkong was het tijd om wat meer van het landelijke China te zien, en trokken we door naar Guangzhou, wat in het nederlands bekend staat als Kanton. Heerlijk om op de plaatselijke drukke marktjes rond te lopen en je plan te moeten trekken met gebaren, want zij verstaan geen woord van wat wij zeggen en wij hebben geen idee van wat zijn ons proberen uit te leggen Levert soms extreem grappige situaties op! We genieten er ook van lokale restaurantjes binnen te stappen, waar we dan bezien worden alsof we van een andere planeet komen, en iets aan te duiden op de chinese menukaart terwijl we geen idee hebben wat we bestellen Hierdoor krijgen we telkens iets anders voorgeschoteld, meestal heel erg lekker! We kunnen niet altijd ontcijferen wat er allemaal in ons eten zit maar misschien is dat maar beter zo...
Nu bevinden we ons in het stadje Yangshuo, waar we ons drie dagen volledig hebben toegewijd aan de kunst van het Tai Chi. Dit is een sport waar je aan de hand van rustige bewegingen, volledige controle leert krijgen over je lichaam. We hebben gemerkt dat de sport een enorme coordinatie en lenigheid vereist. En conditie, amai, want na tien minuten stonden wij daar al te zweten en te puffen Kristien volgde thuis al een Tai Chi cursus terwijl ik nog een groentje was, maar toch was de cursus voor ons allebei een uitdaging, want Tai Chi is een sport die je nooit perfect kan uitvoeren, je bewegingen kunnen altijd nog verbeteren en verfijnen. Na drie dagen intens sporten, gezond eten en op tijd naar bed, voelen we ons weeral heel wat fitter, een leuk gevoel. Nu kunnen we er weer eventjes tegen
Van hieruit vertrekken we naar Guilin, om van daaruit een trein te nemen naar Shanghai. Volgende update vanuit Shanghai of Peking! Groetjes!
(vergeef het me dat ik geen trema's en accenten plaats, maar ik kan ze niet terugvinden op het chinese toetsenbord )
Foto's:
1. Het culturele centrum van Hongkong: kunstmuseum, wetenschapsmuseum, ruimtemuseum... En allemaal gezien he!
2. Hongkong is een stad met teveel inwoners op een te kleine plek, dus bouwen ze boven de grond en onder de grond leefruimte bij Auto's kunnen meestal kiezen tussen rijden onder de grond, het normale wegdek of bruggen en rijbanen boven de grond. Voetgangers hebben maar twee voetpaden, ofwel de begane grond ofwel een loopbrug tien meter hoger. Als voetganger moet je een goed conditie hebben, want vaak moet je veel rondlopen om aan de overkant van een straat te geraken!
3. Om de verwarring van het snelle verkeer een beetje onder controle te houden duiden ze wel aan in welke richting je als voetganger moet kijken om niet onder een auto of dubbeldekbus te sukkelen.
4. Hongkong Island by night
5. Bank Tower op Honkong Island
6. Sze, een vriendin van Peng die we in Peru hebben leren kennen was zo vriendelijk ons rond te leiden in HK en enkele plaatselijke bars te laten zien. Noodles met groenten en vlees in dat we niet konden benoemen, zoete dessertje met grappige texturen en kleuren, ...
7. en 8. Uitzicht vanop Victoria Peak op Hongkong Island
9. Mooie winkels in Hongkong Let op de wafel die ik ben aan het eten. Ziet er grappig uit, maar is lekkerrrr!!
10. en 11. Typisch Hongkong: volgebouwd, maar toch plaats voorzien voor een park en voetbalvelden!
12. De Tin Hau tempel, binnen vol, maar dan ook echt vol wierook!
13. Sushi!! Oke, niet helemaal chinees, maar te lekker om over te slaan die verse vis!
14. Ocean Park, pretpark op Hongkong Island
15. en 16. Flamingo's en andere vogels, IN het pretpark!
17. De Meir van China
18. We kozen het vierde geloof ik
19. Dan krijg je iets op je bord, meestal heel lekker. De spinazie kan niet verser zijn, was net gekocht en lag te drogen in de winkel op de grond!
20. Mei, de hoofdleerkracht van de Tai Chi school. Het was prachtig om haar bezig te zien, nog nooit iemand tegelijkertijd zoveel kracht en elegantie zien uitstralen!
We worden hier elke dag keihard met onze neus op het feit gedrukt dat we rotverwend zijn! Doordat Nepal het al zo lang zonder regen moet doen (in sommige streken hebben ze al acht maanden geen druppel gezien) en het land zo afhankelijk is van de natuur, staan de rijstvelden en akkers zo goed als droog, is het waterpeil in de rivieren lager dan ooit, is er een enorm watertekort waardoor vrouwen hun dagen nu kunnen vullen met het aanschuiven in lange rijen om toch enkele kannen te kunnen vullen en kan er nog steeds maar enkele uren van de dag stroom voorzien worden.
En toch kunnen wij het niet laten te klagen als er geen fris water op ons wacht na een warme dag wandelen of durven we zuchten als de ventilators 's nachts niet werken waardoor het omwille van de warmte onmogelijk is om in slaap te geraken.
Het gaat niet goed met Nepal. Om de haverklap zijn er stakingen of wegversperringen. Niet dat je daar als toerist al te veel last van ondervindt want wij geraken overal wel waar en wanneer we willen, maar de plaastelijke bevolking houden ze tegen en zij mogen de volgende dag nog eens proberen zich te verplaatsen. We merken ook een ongelooflijke gelatenheid bij de mensen hier. Geraken ze hier vandaag niet, lukt dat morgen of overmorgen wel. En is er geen elektriciteit, dan gaan over enkele uren de lichten wel weer aan. No hurry no worry, no chicken no curry! Die Indische uitspraak halen we regelmatig nog eens boven.
Wij zijn in ieder geval drie dagen ons karma gaan zuiveren in de 'Sadhana Yoga' te Pokhara. Ons programma zag er als volgt uit:
6u: meditatie 7u: ochtendwandeling (niet te onderschatten, steeds voorzien van een stevige bergop op het einde) 8u: thee 8.30u: neuscleansing, waar ge door uw ene neusgat een lauwe zoutoplossing goot en dan kwam dat er normaal gezien langs uw ander neusgat terug uit (zie foto's) 9u: ochtendyoga, en dit alles op nuchtere maag.. 10u: ubergezond ontbijt! (eindelijk) 11u: modder- of stoombad 12u: meditatie (een heel uur "So Ham" herhalen! Mocht luidop, fluisterend of in je hoofd, wat een keuzevrijheid)
13-15u: Dal Bhat als lunch en platte rust 15u: karmayoga, hierbij werden we geacht te helpen kuisen omdat 'onbaatzuchtig werken' uw karma zou zuiveren. Deze sessie hebben we de volgende dagen vriendelijk overgeslagen 16u: chanting, waar ge enkele woorden een uur herhaald op zangerige toon, bijzonder grappig in groep 17u: yoga 18: ayurvedisch verantwoord avondmaal 19: wat napraten met de groep, samen een beetje fantaseren over snickers of een fris pintje en slapengaan
Was heel leuk, wel enorm vermoeiend. We deden echt bij elke sessie flink ons best om helemaal op te gaan in het mediteren en dit lukte ons vrij goed zolang we achter elkaar zaten. Kozen we matjes naast elkaar ging het falikant mis en schoten we bij het minste in een gibberlach, die heel moeilijk in te houden is omdat je op die momenten dan net niet mag lachen. Ook al concentreerde ik me echt, als ik in mijn ooghoeken Kristien haar schouders op en neer zag gaan, kon ik mijn lach echt ni meer inhouden. In lachmeditatie waren we dan ook bij uitstek de besten van de groep!
In Pokhara na onze driedaagse pijnigingskuur onze spieren laten losmasseren bij de 'Seeing Hands Organisation', een knap initiatief waar blinde mensen opgeleid worden tot en door fysiotherapeuten. Het project komt overgewaaid vanuit Cambodia en Singapore waar het al meer op punt staat en zorgt ervoor dat deze mensen een echte job kunnen uitvoeren, wat hier niet altijd zo vanzelfsprekend is want een handicap wordt nog vaak aanzien als een straf van God. Of Boeddha eigenlijk.
Vanuit Pokhara naar het zuidelijke Chitwan gereden, waar we het nationaal park bezochten en in een Safarilodge verbleven. Gekko's, hagedissen, kakkerlakken, muggen en zelfs spinnen (deze laatsten moet Kristien wel altijd eerst vangen voor ik ga slapen) zijn we ondertussen wel gewoon in onze kamers, maar ik was toch blij een muskietennet te zien hangen
We gingen op junglesafari: eerst in een kano door het water, nadien terugstappen door het park op zoek naar wilde dieren. We kregen enkele richtlijnen mee voor moesten we wilde dieren tegenkomen en moesten zij ons even interessant vinden als wij hen:
- bij tijgers in hun ogen kijken en hen niet je rug toekeren want dan vallen ze aan - bij neushoorns moesten we zigzaggend weglopen of in een boom klimmen - bij olifanten in een hele dikke boom klimmen - bij beren zeker geen boom inklimmen want dat kunnen zij ook want daar zoeken ze hun honing
Ik besloot dat als ik zo'n beest op mij zag afkomen ik gewoon zou gaan wenen.
We kwamen enkele neushoorns tegen, veel reeen en bambi's, olifanten en een tijger, maar deze zat opgesloten omdat hij al vijf mensjes had opgepeuzeld.
In de namiddag hebben we samen met de olifanten gebaad, wat errrrrug leuk was! We gingen op de rug van de olifant mee het water in en die vond dat dan plezant om die idiote toeristen van zijn rug te gooien waardoor we telkens in het water terecht kwamen. Een van ons was zo slim om haar mond goed dicht te houden, de ander is de dag erna aan een infuus gelegd omdat ze de hele nacht moest overgeven en diarre had. Niet moeilijk als je ziet wat ze allemaal doen in dat rivierwater. Ik denk dat er in elke druppel wel 1000 bacterien zitten
Helemaal terug hersteld zitten we nu terug in Kathmandu. Morgen vliegen we naar Hongkong! Laatste Nepalesen groetjes dus en tot de volgende!
Foto's:
1. Aanschuiven voor water, twee bidons vullen waar je gezin dan weer twee dagen mee voortkan en de dag erna terugkomen. Let op de pisstraal!
2. Zo verkopen ze hier groentjes op straat
3. We hebben het lekkerste dessertje van Kathmandu gevonden, misschien wel het lekkerste dessertje ever! Om onze gelukzalige glimlach vast te leggen hebben we wel 20 foto's getrokken, ik dacht dat eentje op de site misschien wel volstond
4. Modderbad. Modder trekt en is niet aangenaam op uw huid
5. Dit was al heel wat aangenamer
6. Neuscleansen, deed eigenlijk echt wel deugd. Achteraf bekeken.
7. 8. en 9. Roeien bij zonsondergang op het meer van Pokhara
10. Een gelukkige olifant
11. Visjes aant zoeken
12. Ook een gelukkige olifant. Schattig he?
13. In zo'n kano hebben we gevaren
14. Echt heel tof om gewoon in de natuur op minder dan 100m afstand van een neushoorn te staan. Je ziet, geen bomen in de nabije omgeving, wenen zou dus de beste oplossing zijn!
15. 16. en 17. Op de olifant, af de olifant en via de slurf er opnieuw op
18. In de namiddag met de jeep op safari
19. Dit is het lieverdje! Eenmaal tijgers de weg naar het dorp kennen en ze eenmaal een mensje hebben geproefd, komen ze telkens terug want mensenbloed blijkt zo lekker te zijn, dat ze geen genoegen meer nemen met andere dieren uit het park. Dus worden ze zo snel mogelijk gevangen. Toch is deze kat zijn record menselijke slachtoffers vijf geworden.
20. Aan het werk op de rijstvelden in een gebied waar het een beetje heeft geregend.
Nu we even elektriciteit hebben kan ik mijn blog bijwerken. Kathmandu kan momenteel niet genoeg stroom leveren om iedereen 24 op 24 van elektriciteit te voorzien, dus heeft de Nepalese overheid beslist dit te beperken tot 8u per dag. Grappige maatregel, want zo kan het voorvallen dat je 's avonds in het donker moet douchen, of 's nachts in het hotel met een zaklamp naar het toilet moet Je moet je eens voorstellen wat dit in Belgie zou geven!
Twee weken geleden vertrokken we vol goede moed op trektocht door het natuurreservaat van Langtang en het Helambugebied. Onze eerste dag bestond eigenlijk enkel uit de busrit vanuit Kathmandu naar ons vertrekpunt. Nooit geweten dat er zoveel mensen in een bus konden! Toen de bus vanbinnen vol zat - lees: overal mensen op en onder elkaar, met vieren op elkaars schoot zoals je vroeger bij de scouts wel eens deed om de onderste persoon te pesten, babytje in mijn armen geduwd dat het dan ook nog nodig vond mij onder te plassen, mensen gestapeld tot aan het dak, enz. - begonnen de mensen zich op te hopen op het dak en uiteindelijk besloten er zelfs enkelen zich aan de zijkant van de bus vast te houden, terwijl de bus langs ijzelingwekkend steile hellingen reed en bochten moest maken die niet voor zo'n bus bestemd zijn.
De volgende dag begonnen we aan het eigenlijke stappen. Het werd een zware eerste dag. Moe, maar heel voldaan kwamen we in onze eerste lodge aan, waar een fris pintje ons stond op te wachten. Omdat het eten zo lang op zich liet wachten bestelden we een tweede en een derde fles bier, dat allemaal zonder te klagen Toen we aan onze vierde fles begonnen besloten we toch even te vragen hoe lang we nog zouden moeten wachten op onze Dal Bhat. Deze maaltijd zouden we trouwens nog twee weken lang, elke middag en avond eten. Onze gids Hira zijn leuze was 'Dal Bhatpower, 24 hour, no toilet, no shower!' wat volgens hem zo ongeveer de Nepalese cultuur samenvat.
Hira moest lachen en zei dat Nepalezen het eten pas zouden opdienen als ons bierglas leeg was, want zij drinken enkel alcohol voor het eten!
De volgende dagen klommen we via het Langtangdorp naar onze laatste lodge, vanwaar we naar de hoogste piek (5200m) zouden klimmen. Moest het niet zijn dat op basis van de combinatie 'high altitude + slechte zonnecreme' mijn gezicht besloot te verbranden en voornamelijk de huid rond mijn ogen zwaar ontstoken was waardoor ik mijn ogen amper nog openkreeg. De mop dat ik met mijn Chinese integratie beter nog een maandje had gewacht werd meermaals in de groep gegooid. Humor is relatief.
Geen piekbeklimming dus, maar niet getreurd, we hadden nog een mooie week voor de boeg en met wat zonnecreme van onze Israelische vrienden konden we beginnen aan onze afdaling terug naar het beginpunt. Daar besloten we ipv de Helambu trekking te doen, naar de Tibetaanse grens te wandelen en onderweg bij Nepalese gezinnen te overnachten. Hira had overal vriendjes, wat ons goed uitkwam
In elk dorpje werden we vriendelijk ontvangen, kinderen vouwden hun handjes samen voor hun borst en riepen 'Namaste!' en volwassenen verwelkomden ons met hun vriendelijke ogen. Nepalezen hebben vaak een erg zachte gelaatsuitdrukking. Hoge jukbeenderen, een lieve blik en een eeuwige lach. Kinderen helpen hier trouwens altijd mee in het huishouden. Het is ook geen uitzondering dat je je kind uitleent aan een ander gezin tegen betaling. We hadden het niet altijd gemakkelijk met het aanvaarden van dit kinderarbeid. Het doet raar dat jij een tas thee bent aan het drinken terwijl een tienjarig jongetje naast jou de afwas is aan het doen, het huis kuist of kleren moet wassen van 6u 's ochtend tot 10u 's avonds. Doet je nadenken.
Enkele dagen flink doorgewandeld, soms in volle zon, soms in harde, harde regen. 's Avonds vaak kou gehad, zeker in de hogere dorpen. We hebben momenten gehad dat zelfs onze nep-North Face-fleece (gekocht in Kathmandu, waar je heel echt North Face-materiaal voor twee euro kan kopen) de kou niet kon tegenhouden. We ontdekten dat gewoon gekookt water enorm kan smaken, zelfs al proeft het gewoon naar het houtvuur waarop het is klaargemaakt. Het was net of je goot bij elke slok een beetje warmte in je lichaam. Heerlijk!
Maar toen begonnen Kristien haar voeten op heel eigenaardige manier helemaal te vervellen. Het leek op een grote blijn, maar dan over heel haar voeten en het vel kwam er gewoon af. Doorstappen op botinnen ging niet meer, dus moest ze de rest van de route op haar sletskes afleggen. Grappig en zielig tegelijk, want je kan je voorstellen hoeveel grip je hebt met zo'n heuse stapschoenen. Gelukkig kende Hira een kortere route terug, zodat we na een bezoek aan de Tibetaanse grens niet meer teveel afstand moesten afleggen.
Dat was trouwens een bevalling man! Eerst werden we op 3km van Tibet al tegengehouden, maar na heel wat gehoempapa kreeg Hira het toch voor elkaar dat we mochten doorwandelen tot aan de grens. Onderweg kwamen we Nepalezen tegen die slechtgezind terugkeerden, omdat de Chinese grenswacht die dag had besloten dat ze Tibet niet binnenmochten. De ene dag mogen ze wel oversteken, de andere dag hebben ze pech en wordt hen verteld morgen nog eens te proberen. Hangt af van de goedgezindheid van de grenspost. Echt geen doen toch? Via de dochter van het gezin waar we verbleven toch Tibetaase mandarijntjes en appelen kunnen kopen. Het voelde echt alsof we iets enorm fouts deden en we bezig waren met een illegale smokkelopdracht ofzo. Maar ze hebben toch gesmaakt.
Na elf dagen namen we de bus terug naar Kathmandu, en spraken met Hira af dat hij ons nog een dagje ging rondleiden in Kathmandu.
Zo hebben we gisteren de grootste Boeddhistische tempel van Nepal bezocht en ook de heilige rivier, waar lijken openbaar worden gecremeerd. De lichamen worden op een stapel hout gelegd, kleren worden verwijderd, en het lichaam wordt door de oudste zoon in brand gestoken. Erg luguber om te zien! Hira verzekerd ons dat het een hele eer is dat je asresten na verbranding in de heilige rivier worden gekieperd, ook al is die rivier bijna uitgedroogd, krioelt het daar van vechtende apen die op zoek zijn naar eten, lome koeien en voelen sommige mensen de behoefte hun kleren in die rivier te wassen! Dan sta je daar te kijken in de assen die door de lucht vliegen, naar lichamen die een voor een in brand worden gestoken. Hoe anders kan een cultuur zijn?!
Morgen gaan we ons visum voor China aanvragen, hopelijk zonder problemen, en als dat in orde is vertrekken we naar Pokhara, de tweede grootste stad van Nepal.
Nog even wat uitleg over de foto's:
1. Langtang natuurgebied
2. Na een lekkere douche (om de vier dagen, want ze hebben maar in enkele lodges een douche!) bij het vuur een thee drinken. Gezellig!
3. Net begonnen aan de afdaling. Mijn gezicht volledig ingepakt om de schade alsnog te beperken.
4. Een vrouw die de groentjes voor onze Dal Bhat aan het snijden is. Dal betekent soep en Bhat betekent rijst. En dat eten zij dus heel hun leven, elke middag en elke avond! Wij probeerden ons mooi aan te passen door dit ook te eten en ook elke ochtend Tibetan bread met een eitje te bestellen zoals zij doen, maar na twaalf dagen hadden we het helemaal gehad! Terug aangekomen in Kathmandu hebben we ons ter compensatie eens goed verwend door in een lekker Italiaans restaurant alles te bestellen wat ons lekker leek. Een wereldreis heeft zijn grenzen
5. Langtangdorp
6. Akkerbewerking zoals het bij ons, euh, ... eeuwen geleden werd gedaan? Harde werkers zijn het, en alles zonder klagen, dag in dag uit.
7. Met hout zijn ze op grote hoogte heel zuinig
8. Hier worden mensen Boeddhistische mensen in begraven. Je moet om die graven telkens langs links voorbij lopen, anders breng je ongeluk aan de doden en aan jezelf. Tegen de Tibetaanse grens, in de kleine bergdorpjes zijn de mensen allemaal Boeddhistisch, terwijl deze godsdienst maar voor 9% voorkomt in Nepal. De rest is Hindu, zoals in India.
11. We hebben een kip geslacht omdat we na 9 dagen rijst en groenten hunkerden naar een stukje vlees! We mochten onze haan zelf kiezen Hier heeft Hira hem gevangen, want het was (nog) geen kieke zonder kop, die het op een lopen zette omdat hij goed genoeg besefte wat we van plan waren.
12. Smul smul.. Onze gids en onze porter aten de deeltjes van de kip op die wij overlieten omdat we het niet eetbaar vonden. Dit wil zeggen: pootjes met bot en al, nek, hals, kop, kam, ... Enkel het snaveltje en de teentjes bleven over. Je hoorde het bot kraken in hun mond, ongelooflijk! ' Hihi, Nepali way' giechelden Hira en Karzhang.
13. Mais aan het drogen
14. Mooie kindjes toch!
15. Hier waren ze een weg aan het aanleggen, daar moesten we dus over. We hebben onze witte vriendschapssjaaltjes aan, die we kregen van een gezin als bedanking omdat we bij hen overnachtten!
16. Rijstvelden
17. Hira, ik en onze porter (24 koppen kleiner dan ik, maar wel onze grote zak aan het dragen )
18. en 19. De Boeddhistische tempel
20. en 21.Kaarsjes als offer en vlaggetjes die je overal ziet, ter ere van Boeddha
22. Daar worden de mensen dus gecremeerd. Bij de persoon rechts zijn ze bezig met de allerlaatste afscheidsrituelen, de persoon in het midden is net aangestoken en de persoon links is bijna helemaal gecremeerd. Alle kasten mogen hun geliefden hier cremeren, maar het kost wel wat geld.
23. Toeschouwer. Volgens Hira brengen veel mensen hun tijd hier door, kijkend, zittend, terwijl ze zich vragen stellen over het leven en de dood.
24. Als je de lonely planet van Nepal bekijkt, zal je zien dat onze centrale vriend hier op de voorkaft staat!
Of het nu de steden op zich waren, of of wij ons ondertussen beter hadden aangepast, de steden die we aandeden na onze dromedarissafari waren opvallend aangenamer.
We konden echt genieten van de dakterrassen vanwaar je telkens een prachtig overzicht over de hele stad hebt en de heerlijke ginger-lemon-honey-teas die echt geen geld kosten! We vonden bovendien restaurantjes met uitgebreidere menukaarten, verminderden het contact met onze taxichauffeur -die nog steeds op professionele wijze wist het bloed van onder onze nagels te halen- door langer op eenzelfde plek te blijven en we werden helemaal vrolijk door de vele kleuren in de klederdracht van de vrouwen. Het rondreizen ging vlotter, we leerden India beter en beter apprecieren.
We weten ondertussen ook dat een brommertje eigenlijk een vijfpersoons-voertuig is en dat je tijdens zo'n rit heus niet hoeft te wachten met borstvoeding te geven. Gewoon een kwestie van je evenwicht bewaren. Ook het mannelijke aspect van de Indische cultuur hebben we grotendeels doorgrond: Je mag elkaar innig vastpakken, aaien, lieftallig door elkaars haren gaan of elkaars nek masseren, hand in hand lopen (en vingertjes gekruist), zelfs samen in het gras liggen met in elkaar verstrengelde armen en benen. En ondertussen natuurlijk naar vrouwen lonken Terwijl wij dachten: "Goh, knap toch wel dat homo's zo geapprecieerd worden in deze cultuur", blijkt het gewoon de normaalste zaak van de wereld te zijn dat mannen op die manier laten zien wie hun beste vriendjes zijn. Toch wel even wennen als mannen omarmd naar je fluiten!
Terug in Delhi was het tijd om afscheid te nemen van Wim en van India. Waar we het meest om treuren laten we in het midden
Met enige vertraging kwamen we aan in Kathmandu. Samen met een belgisch koppel namen we een taxi naar een mooi hotelletje, waar een Hollander ons meteen op sleeptouw nam naar het centrum van de stad. Hij kent de stad erg goed en had er plezier in ons zijn leukste plekjes van de stad te laten zien. En wat een rust in de straten! Ik begon zelfs bijna het geclaxoneer te missen. Bijna.
Twee dagen op ons gemak de Nepalese hoofdstad verkend, tempels bezocht, terrasjes gedaan, wat gewinkeld, door de gezellige straatjes gewandeld, ... Mja, Nepal bevalt ons uitstekend
Komende twee weken ga je geen contact met ons kunnen hebben, want we gaan een dertiendaagse trektocht door het Langtanggebied maken. Zal wel zwaar worden, maar onze zak wordt in ieder geval voor ons gedragen door een gids/porter. Hihihi, welle ni stoem zene
Als we terug zijn, zeker een nieuw verslag!
Groetjes!
1. Uitzicht van op een dakterras in Udaipur
2. In tempels behoren vrouwen op zijn minst hun schouders en knieen te bedekken. Heb je geen truitje bij krijg je een prachtig soort pyama, wat heel mooi is
3. Tempels van de prostituees. Zegt genoeg
4. Ik en de heilige trotter
5. De schommel van een zekere Maharadja, vraag me niet meer dewelke
6. Plekje in het gebouw van diezelfde Maharadja
7. Kraampjes vol kleurtjes
8. Een nepalese slager
9. Papayaverkoper
10. Nepalees kindje
11. Gedroogde visjes, een plaatselijke specialiteit
12. Deze lieve Hollanders hebben ons op het vliegveld vele euro's voorgeschoten om ons visum te kunnen betalen, daar de enige ATM kapot was en we anders dik in de problemen hadden gezeten. Toen we de volgende dag naar hun hotel gingen om hen terug te betalen, nodigden ze ons mee uit aan tafel in hun chique hotel. Pintje gedronken, verhalen uitgewisseld en enorm gelachen. Leuke avond!
13. Centrum van Kathmandu, Durban Square.
14. Durban Square. Vroeger werden hier de koningen gekroond, je kan voelen dat het een belangrijk centrum is geweest
15. Lekkere fruitjes te vinden hier!
Goed, wij kruipen in ons bed, want morgen moeten we vroeg uit de veren! Kus!
'Wat een drukte!' was onze eerste indruk van India. Een land met 1103 miljoen inwoners.
De straten in Delhi vullen zich van `s morgens vroeg tot `s avonds laat met ongeduldig claxonerende auto`s, riksja`s en brommertjes, lome koeien die goed genoeg weten dat ze hier heilig zijn en daar dik misbruik van maken door overal in de weg te gaan liggen, dromedarissen, paarden en olifanten die overvolle karren voorttrekken en voetgangers die zich proberen door die massa te murwen zonder tenen kwijt te geraken. Ongelooflijke chaos, en toch ergens ook gezellig.
Verkeer rijdt hier zoals in Engeland aan de linkerkant van de weg, en vooral in de bochten geven chauffeurs graag veel gas (vinden ze spannend ofzo) waardoor ik alleen al in de taxi van het vliegveld naar ons hotel tien keer heb gedacht: "Ja, die mensen (of die honden) daar rijden we gewoon plat, kan niet anders..." Nu kan ik echter wel zeggen dat dit went. En blijkbaar is iedereen (mens en dier) hier goed getraind in op de allerlaatste seconde een auto ontwijken.
India is een vuil land. Heel vuil. De eerste dagen bleven we ons verbazen over hoeveel armen er op straat lagen en, aan hun huizen te zien, hoe arm de gemiddelde mens wel niet moest leven. Ondertussen vermoeden we dat dat de gewone levensstandaard is en zij gewoon minder belang hechten aan hygiene en ordelijkheid. De mensen leven praktisch op straat en het betekent niet omdat je een bed op straat ziet staan dat de eigenaar daarvan perse arm is. `s Nachts koelt het hier niet hard af en hierdoor kan je vaak bedden op hun daken of voor hun huizen zien staan. Toch is het een erg arm land, met groot contrast tussen arm en rijk. Je kan hier een gezin aantreffen die van een tent hun huis hebben gemaakt en vlak daarnaast de mooiste tempel, vol offers, pracht en praal.
We bezochten ook 'Old Delhi' waar het Rode Fort heel veel faam geniet. Binnen de muren van het fort leek het wel een stad op zich. Enorm groot en indrukwekkend, maar zoals zovele gebouwen in India wordt het aan zijn lot overgelaten en je ziet dat het steeds meer aangetast wordt door de tijd. Aan restauratie wordt hier nauwelijks gedaan. Is een gebouw te vervallen, bouwen ze gewoon een nieuwe tempel een beetje verderop!
Als we dachten dat we in Zuid-Amerika vaak werden nagefloten en aangekeken, waren we duidelijk nog niet in India geweest. We waren op voorhand door verschillende mensen gewaarschuwd dat we ons best zedig konden kleden, dus wij, brave meisjes zijnde met bedekte schouders en benen naar buiten. Maar zelfs met een sjaaltje rond ons hoofd bleven de mannen ons vunzig bekijken, ons naroepen en probeerden ze ons telkens aan te raken. De blikken van de mannen waren ronduit vulgair en van ongewenste aanrakingen word je ook niet echt blij. Ook Wim vond dit heel aangenaam. Omdat we ons hieraan stoorden vroegen we uitleg aan enkele mensen, maar zij verzekerden ons dat we zelfs met eskimopakken mannelijke blikken zouden aantrekken, want dat het lag aan onze huidskleur. De clue is dat ze ons zo vulgair bekijken omdat in pornofilms nooit Indische vrouwen, maar enkel Westerse vrouwen voorkomen en dus denken ze dat wij blanke vrouwen erg gewillig zijn in bed.
Die mannen ruiken dus allemaal mooi hun kans, want klagen vaak over hun eigen vrouwen. Moest ik uitgehuwelijkt worden, ik zou ook enkel voor de kindjes gaan en daarna jaren hoofdpijn veinzen zene
Nadat we in Delhi de belangrijkste tempels en musea bezochten, regelden we een taxi voor 20 dagen, die ons van stad naar stad zou rijden. Onze eerste stop was Agra, waar de Taj Mahal zich bevindt. Dit wereldberoemde monument werd vlak voor de Engelse kolonisatie gebouwd door moslimse mogols die het toen in India voor het zeggen hadden. Een heel indrukwekkend bouwwerk.
Van Agra reden we door naar Bharatpur, waar we het nationaal park en vogelreservaat met een riksja hebben bezocht. Hier hadden we ontzettend veel geluk mee, want eind maart vertrekken alle vogels naar betere oorden om de moessonregens te ontvluchten en ze komen pas in oktober terug. In dat park konden we heerlijk bekomen van alle drukte en lekker ontspannen.
Jaipur, hoofdstad van de provincie Rajasthan, was onze volgende bestemming, waar we het Holy Festival hebben kunnen meemaken. Elf maart is in heel India een feestdag, waarbij je iedereen die op straat komt mag bekladden met verf. (Noot voor de mama`s: het was een soort poeder en het ging makkelijk uit de kleren ) Tof concept! Wij mee op straat natuurlijk Eigenlijk verliep het vrij ordelijk, mensen komen naar je toe en roepen 'Happy Holy!' waarna ze een beetje poeder uit hun zakje pakken om op je voorhoofd en armen te smeren. Daarna geven ze je zelf een beetje poeder en mag je hen insmeren. Heel leuke ervaring! Enkel voor grote groepen moest je oppassen, want daar zaten vaak zatte mannen tussen die je maar al te graag overal met verfpoeder insmeerden..
Via Mandawa reden we naar Bikaner, vanwaar we onze zesdaagse dromedarissensafari begonnen. Waren we meteen ook even verlost van onze irritante taxichauffeur die ons altijd naar dure hotelletjes brengt waar hij een commissie krijgt. Steeds ambras, want wij willen zelf bepalen waar we slapen, hij dan boos, blabla ... Jammer, geen vriendje erbij.
Zes dagen van rust, harde zon en veel zand. Buitengewone ervaring!
`s Morgens opstaan met zonsopgang, een tasje Chai drinken (zwarte thee met veel melk, suiker en kruiden) en een toast eten. Indiers ontbijten zelf nooit. We hadden drie dromedarissen, de Johnny die de kar met al het gerief trok en twee vrouwtjes, ons Isabella en ons Samira (bewuste multiculturele naamkeuze!). Er kon dus steeds iemand uitrusten op de kar, want amai, op zone dromedaris zitten is niet geheel ontspannend! Blauwe plekken aan de binnenkant van de dijen, spierpijn van aan de kuiten tot aan de rug en doorzitwondjes, ... Het was het allemaal meer dan waard! We hadden een gids bij ons, Harphool, en drie kamelendrijvers, Harry, Saroewan en (de schattigste van allemaal) Bangihrat.
`s Middags en `s avonds aten we een pikante groentenmix met brood (dag 1: mmm, lekker!, dag 2 tem 6: mmm, weeral..), allemaal klaargemaakt op een klein houtvuurtje. Het was een echt slurp, smak en boerconcert! In India moet je duidelijk laten merken dat het je smaakt. Het geheel zorgde vooral `s avonds voor een echte gezellige kampsfeer. Slapen deden we in openlucht, de gids vertrouwend dat hij wist waar er geen schorpioenen zaten. Geen eentje gezien trouwens
Wisten jullie dat je kon afwassen met zand? Na het eten, borden en bekertjes gewoon uitschuren met zand en dat wordt dus effectief proper he! Die mannen hebben veel woestijntrucken.
Erg gezellige beesten trouwens, dromedarissen. Doordat ze ook vier magen hebben (familie van de kikker geloof ik) herkauwen ze een hele dag. Slapen doen ze slechts een uurtje en ze kunnen makkelijk tot zes dagen zonder water!
Regelmatig kwamen we door een woestijndorpje, of kwamen we kindjes tegen die dan riepen "bottle d`eau, bottle d`eau" (waarschijnlijk om zeker te zijn dat ze meteen alle toeristen aanspreken?). Dan doelden ze op lege plastic flessen, wat voor hen veel waard is want daar kunnen ze olie en andere etenswaren in bewaren. Voor de kindjes waren we echt een attractie. Hoorden ze ons aankomen, liepen ze meteen op ons af, heel grappig.
Na zes dagen kwamen we aan in Phlodi, waar onze dikke vriend ons met de taxi stond op te wachten om ons naar Jodhpur te brengen. Deze stad en de stad waar we nu zijn, Udaipur, zijn bij uitstek onze favoriete Indische steden. Iets meer toeristen maar erg gemoedelijk en gezellig. In Jodhpur hebben we het fort van Mehrangarh bezocht waar ze net een Bollywoordfilm aan het opnemen waren. Grappig om zien!
Nog enkele dagen India, dan keert Wim terug naar huis en vliegen Kristien en ik vanuit Delhi op Kathmandu. Volgend verslag dus vanuit Nepal!
Grtz!
1. El grande Taj Mahal
2. Zonsondergang Taj Mahal
3. Monkeytempel vlakbij Jaipur, het krioelde daar van de aapjes! Maar niet te dichtbij komen, want ze zien er schattig uit maar kunnen venijnig bijten..
4. Het vogelpark in Bharatpur
5. Olifantenfestival in Jaipur, waar het op neerkomt je olifant zo mooi mogelijk te versieren
6. Het waterfort
7. Happy Holy!
8. Rattentempel in Bikaner. De ratten liepen overal!
9. Ingesmeerd, zonnebril op, hoofddoek op, ... en we zijn vertrokken!
10. Onze gids aan het koken. (die kunnen trouwens uren in die houding blijven zitten! Moet je eens proberen..)
11. Welle aant eten
12. Rondedansje omdat ze een bottle d`eau hebben kunnen bemachtigen. Helemaal tevreden!
13. Welle net wakker
14. Dromedaris bij zonsopgang
15. Toeristeuuuhhh!!!
16. Met de kindjes van een gezin waar we verbleven (alle, in hun zandtuin)
17. Henna. Als ik jouw hand beklad, jij dan dat van mij?
18. Mooi kindje
19. Op weg naar Phlodi, dag vijf
20. Jodhpur, ofwel de blauwe stad. Zo genaamd omdat de huizen vroeger eigendom waren van de Brahmanen, die vooral de god Krishna vereerden en die heeft een blauwe huidskleur.
Gisterenavond aangekomen in Delhi, hoofdstad van India na een lange maar aangename vlucht vanuit New York. Ik moet zeggen dat het een verandering is!
Enkele uren later kwam ook Wim aan, vriendje van Kristien, die enkele weken met ons gaat meereizen. Ze leken vrij gelukkig elkaar na drie maanden terug te zien
Plannen de komende dagen zijn rustig op ons plooi komen, ons aanpassen aan het uurverschil, het klimaat en de cultuur. Tijd dus om jullie even mee te delen hoe geweldig NY was:
Door de, uiteraard heel nodige, belachelijk uitgebreide controle bij aankomst in Miami misten we onze aansluiting naar NY. Tot euforie van Lise en Katrien uiteraard. Geen gsm, geen internet, we konden elkaar dus niet bereiken ... Onze knuffels en tranen waren dus voor in de hotelkamer, waar onze vriendinnetjes op ons zaten te wachten. Ik kan je zeggen, een uitgesteld terugzien maakt het knuffelgehalte er niet minder op
We besloten op te splitsen, omdat het mijn eerste keer was in NY en Kristien daar al bijna jaarlijkse bezoeker is. Katrien liet me meteen de leukste plekjes zien, zoals Central Park, het Guggenheim museum, Madame Tussauds, Time Square, the Brooklyn bridge en the Statue of Liberty enz. Samen met Lise en Kristien zijn we een basketbalmatch -Knicks vs Philadelphia- gaan zien, wat echt een zotte ervaring was. Overduidelijk de populairste sport in Amerika!
Onse laatste avond wilden Katrien en ik zo Amerikaans mogelijk maken, waardoor MacDonalds, de musical Chicago en achteraf een cocktail met uitzicht op Time Square op het programma stonden. Heeeeeerlijke avond geworden! (Tjeeke, film al gezien?)
De drie vanzelfsprekend veel te korte dagen waren meer dan de moeite, kijk maar naar de foto's! Ook voor Lise en Kristien was het een superleuke en gevulde tijd! Na drie dagen wel beseft da we geen enkele foto met z'n vieren hebben.. Welgemeende excuses.
1. Picknick in Central Park
2. Guggenheim museum
3. Rockefeller Center, met een ijsje van Ben & Jerry's in de hand. Ge zou u kunnen afvragen waarom, want wij kwamen van 35 graden naar 0.
4. Time Square, enorm imposant, zeker by night
5. 6. en 7. Madame Tussauds, veel vrienden gemaakt
8. De grootste M&Mshop ter wereld. Ze hebben aaaaaaaalleus wat maar met die snoepjes te maken kan hebben.
9. The Knicks
10. en 11. Brooklyn bridge + uitzicht
12. Opwarmen in 1 van de 1000en Starbucks
13. De grote madam. Het was daar door de wind volgens mij minstens -10 graden!!
14. Cocktail met achtergrond Time Square. Frauke, we hebben op u getoast zene!
15. Uitzicht vanop Brooklyn laatste nacht NY
16. Toch even Winter (yep, met hoofdletter) meegemaakt!
Na vier koude dagen zitten we dus terug op temperatuur.
Zodra we de eerste indrukken van India wat verwerkt hebben, plaats ik een nieuwe update, maar ik kan jullie alvast vertellen dat er veel koeien zijn!
Brazilië is een knap land! Wij hebben maar een heel klein deel kunnen zien, maar zijn toch blij dat we ook van de Braziliaanse cultuur - lees: het carnavalgedeelte - even hebben kunne proeven.
Na Foz de Iguaçu reisden we naar Sao Paulo, de derde grootste stad ter wereld. Als je Sao Paulo wilt beschrijven is 'indrukwekkend' het understatement van het jaar. Het is een stad met erg verschillende buurten. Bijvoorbeeld het oude stadscentrum, waar zwervers en zakenmensen als een rare mix door elkaar lijken te leven. Om de 100 meter moesten we even stil staan om de stad op ons te laten afkomen en te genieten van de uitzichten. Met momenten zo overweldigend! Een ingewikkeld kluwen van verkeerswegen dat toch voor een vlotte doorgang blijkt te zorgen, arme, vaak dronken mensen overal langs en op de weg, knappe gebouwen die aan verkrotting worden overgelaten en duizenden zakenmensen die druk van hun lunchpauze terug naar kantoor rennen, ...
Een grote stad stap voor stap ontdekken is helemaal ons ding We zagen de chiquere buurten, met de Rua Oscar Freire, die bij de tien rijkste straten ter wereld behoort. Het zijn nog solden in Zuid-Amerika, waardoor de broeken nog maar 300 waren dus we hebben ons eens goed kunnen laten gaan Ook nodigde Chris, een jongen die we in Iguaçu zijn tegengekomen ons uit mee naar een voetbalmatch te gaan kijken. Tot Kristiens verbazing een heel leuke avond gehad Ook hadden we Israeliërs ontmoet op de busrit die voor ons een lekkere Israelische specialiteit klaarmaakten. En wij lieten ons graag verwennen natuurlijk Nog wat culturele highlights bezocht, uitgerust in het grote Iberapuerapark en dan was het alweer tijd om naar onze volgende bestemming te rijden.
Na wel 1000 verschillende meningen te hebben gehoord, kunnen wij het nu met zekerheid zeggen: Rio de Janeiro is méér dan de moeite waard om te bezoeken rond de carnavalperiode!
Niet enkel de Sambodromo, waar de beste sambascholen het tegen elkaar opnemen in 's werelds bekendste carnavalcompetitie is ongelooflijk om zien, maar ook de straten in Rio zijn de moeite om door te lopen. Er vinden verschillende 'blocos' plaats op verschillende tijdstippen. Hier moet je je gewoon een soort jaarmarkt bij voorstellen, waar iedereen de hele tijd loopt te eten en te drinken, maar dan in een hitte van 35 graden! Dat belet echter niemand om al vanaf 12u 's middags aan de 'cervejas' de beginnen en (waarschijnlijk mede als gevolg hiervan) zijn of haar beste sambapasjes te laten zien. We wilden écht wel mee opgaan in de sfeer, maar als wij nog maar dáchten aan onze linkervoet op te heffen om de Belgische sambakunsten te showen, waren we al bezweet van kop tot teen!
Tegen die temperaturen was echt niets te beginnen! Regelmatig moesten we onze plannen overdag wijzigen omdat we gewoon niet konden buitenkomen van de warmte. De vochtigheid zorgde ervoor dat je heel de dag zweette van kop tot teen!
Gelukkig verbleven we in een pràchtige, maar dan ook echt een pràchtige bed and breakfast! Voor deze verblijfplaats alleen al raden we jullie allemaal aan een keer naar Rio te reizen 's Morgens stond er telkens een zalig ontbijt op ons te wachten, vanuit ons raam konden we de Cristo Retendor zien die uitkijkt over de stad (zie foto's, dan herken je het beeld wel), het huis had het allermooiste uitzicht, was omgeven door een heerlijk rustige tuin, ... We zagen er telkens naar uit (de ene keer doorweekter dan de andere) terug te keren naar ons huisje!
We hebben genoten van de indrukwekkende show in de Sambodromo! Vooral ook omdat de toegansprijzen via officiële weg minstens 450 Reias waren, wat zo'n 170 betekent. Dat vonden we teveel dus gingen we gewoon op eigen houtje naar de show waar uiteraard enkele mannen hun tickets aan bodemprijzen nog probeerden te verpatsen. Voor 40 Reias hebben we de show meegemaakt Entertainment van de hoogste plank, met de prachtigste kostuums en de beste sambadanseressen ter wereld! Een perfecte afsluiter voor Zuid-Amerika...
Nu zijn we terug in Lima, waar het ons nu opvalt hoe geleidelijk we moeten geklommen zijn in de luxe (Bolivia, Peru, daarna Chil, Argentinië, Uruguay en Brazilië) want alles lijkt plots terug zo goedkoop en de mensen zijn ook minder Europees, hardere gezichten. Terug Zuid-Amerikaans gechingelchangel op de radio en geen Britney Spears. Met een kleine steek in mijn hart denk ik terug aan mijn eerste maanden in dit continent. Al een beetje heimwee en we zijn Zuid-Amerika nog niet uit
Nee, het was prachtig, maar we zien er ook naar uit weer een hele nieuwe cultuur te ontdekken! Azië zal ons zeker ook, en waarschijnlijk op een heel andere manier, versteld doen staan! Maar Zuid-Amerika, we'll meet again!
Besito, Kristien en Kate
Foowtoows:
1. Hét bewijs: Kristien heeft een voetbalmatch gezien! Samen met Chris op de foto, erg grappige jongen
2. Er heeft iemand haar roeping als fotomodel gemist.. Een fotograaf in het Iberapuerapark vond dat Kristien zo mooi van haar waterflesje kon drinken dat hij het wou vastleggen. Vooruit dan maar, een complimentje kan nooit kwaad
3. Uitzicht Iberapuerapark in Sao Paulo
4. Aan het wachten op onze laatste Zuid-Amerikaanse busrit, van Sao Paulo naar Rio de Janeiro
5. Cristo Retendor
6. Uitzicht van daarboven aan de voeten van christus
7. 8. 9. 10. en 11. Enkele staaltjes van de Sambodromo. Denk er bijzonder luide, sfeervolle sambamuziek bij en ongeveer duizend mensen die errond dansen met pakken in alle kleuren van de wereld. (Filmpjes zijn voor als ik thuis ben)
12. Enkele artiesten na hun optreden
13. Toch ook even een hoed opgehad. Zwáár man!
14. Jardín Botanico in Rio, gelukkig was het die dag iets minder drukkend, we haalden amper de 30 graden
15. De meeste Zuid-Amerikanen hebben nog nooit van België gehoord, laat staan dat ze het kunnen situeren, maar als we het over ons bier of onze chocolade hebben zien we toch enige herkenning in hun ogen. Olé
16. 17. en 18. Enkele uitzichten van onze bed and breakfast. 's Avonds, als de temperatuur daalde tot 25 graden was het eindelijk doenbaar om rustig buiten te zitten met een boekje. Genieten, genieten..
Ons volgende verslag komt van de andere kant van de wereld!
Onze weken in Zuid-Amerika vliegen voorbij! Nog een tiental dagen, het gaat allemaal zo snel.. Maar we genieten nog steeds volop! Lees maar.
Na onze warme begroeting in Salta voelden we meteen dat de rest van Argentinië ons ook goed zou bevallen. We trokken door naar Córdoba, een stad die centraal in het land gelegen is. Eerst kleren gaan shoppen, want na vijf maanden dezelfde backpackinhoud vond ik dat ik recht had op een kleine vernieuwing. Ook konden ons ene rokje en driekwartsbroek de dagelijkse warme temperaturen niet meer aan. De foto's zouden trouwens wat eentonig worden, niet waar? Om maar even onze (hmm, vooral mijn) plots opwellende belgische heimwee -que shopgedrag- goed te praten
In Córdoba eigenlijk vooral veel musea bezocht, die echt de moeite waren. We hebben er ook een dierentuinbezoekje aan toegevoegd en het was best waard om zien want er zitten helemaal andere beestjes dan bij ons! De tweede grootste stad van Argentinië leeft in mijn herinnering voort als warm, warm, warm. Ohja, en de stad waar ik mijn persoonlijk record teentje stoten heb gebroken.
Qua temperatuur kwam er geen verandering toen we richting San Jorgé trokken, waar we konden overnachten bij vrienden die we hadden leren kennen in Salta. Op die manier ontdekten we meteen hoe de argentijnen omgaan met zulke hitte; Vrijdagavond uitgaan, zaterdag uitslapen tot 12u, ontbijten -desayuno in Sud-America, ik denk al eens vermeld te hebben dat je daar niet teveel van mag verwachten: brood, boter, confituur en soms dulce de leche, plaatselijke zoete specialiteit-, bekomen van het ontbijt door even rustig wat te babbelen met een tas thee en nadien terug in bed te kruipen tot, laat ons zeggen een vlotte 17u, klein hapje eten, maté drinken (sterke thee uit een klein potje waar ze hier met een speciaal rietje echt de hele dag door aan slurpen), voorbereiden voor de wekelijkse bbq in de tuin die zal beginnen rond 23u, om dan opnieuw richting feestje te trekken om 3u in de ochtend. Zondagnacht in je bed kruipen om 8u en het ritueel herhaalt zich overdag.
Wij, westerse meisjes, hadden het bijzónder moeilijk om de hele tijd in ons bed te liggen, hoewel we de rust goed konden gebruiken en er ook ergens best wel van genoten! Stel je voor dat je in België heel het weekend gewoon in je bed ligt, en enkel eruit komt om af en toe wat te eten en tegen de avond om iets leuks te gaan doen. We zouden ons schamen omdat we niet nuttig bezig zouden zijn en niet kunnen blijven liggen. Dat probleem vormt zich hier dus niet.
We hebben ons braaf in proberen te burgeren en het niets doen lukte ons vrij goed voor één dag, maar zondag wilden we toch iéts doen en stelden we stelden in de namiddag voor een filmpje te gaan huren. Voor ons werkte dat prima, maar het werd snel duidelijk dat hun normale ritme onderbroken was want na een half uurtje lag Zuid-Amerika te slapen terwijl België met spanning de film was aan het volgen. Heel grappig wel om even mee in het weekend van zuid-amerikanen te stappen en hun leventje te leiden. Zo zijn we ook naar een plaatselijke voetbalmatch gaan kijken, mee uitgegaan, asado (bbq) gegeten, het kleine dorpsplein verkend en maté gedronken zoals echte argentijnen. San Jorgé, ook u was de moeite waard!
Op onze volgende bestemming, Rosario, ging mijn hollandse vriendinnetje uit La Paz, Jeldou op ons staan wachten, want zij had van daaruit terug een vlucht naar huis en wilde ons nog even haar tweede thuis laten zien. Zij heeft daar vroeger vele maanden vertoefd voor haar schoolstage en liet ons de leukste plekjes zien. Rosario is de stad met het officiële monument van de vlag, wat hier heel wat blijkt voor te stellen.
Hier valt het ons op hoe gemakkelijk het zou zijn je in een argentijnse stad thuis te voelen! Het zou Europa kunnen zijn, niéts wat je in België hebt dat je daar niet kan vinden. We genieten met volle teugen van het moooooie Argentinië en merken dat dit land stilaan uitgroeid tot onze favoriet.
Op één van onze avonden in Rosario hadden we net gedaan lekker te eten in een restaurant toen het ongelooflijk, maar ik bedoel ongelooflijk hard begon te gieten. Akkoord, het was al heel de dag plakkerig warm en misschien hadden we de donkere wolken niet helemáál moeten negeren, maar we zaten daar dus, zonder regenkledij, enkele blokken van ons hostel.. Na enkele minuten wachten en een paar blikken van de mensen rondom ons waaruit we konden opmaken dat dit geen onweer van een kwartiertje ging zijn, besloten we er toch maar door te lopen.
Wat eerst een voorzichtig schuilen en snel van droge plaats naar droge plaats lopen was, veranderde snel in spelen en springen in de plassen, beseffend dat we toch door en door nat gingen zijn als we in het hostel aan zouden komen. Lang geleden dat we zo'n plezier in de regen hadden gehad, we liepen al giechelend door de ondertussen halvemeterdiepe plassen die zich in de straten vormden. Ongelooflijke pret
De volgende dag vernemen we dat de stormen in Rosario altijd heel hevig en gevaarlijk zijn en dat de storm van gisteren niet voorspeld was. Vier doden. Toen was het even gedaan met lachen. Daarom dat onze hosteluitbater ons zo raar aankeek toen we de dag ervoor helemaal krom van het lachen en doorweekt binnen kwamen gestrompeld.. De dag erna bleek er helemaal niets met de stad gebeurd te zijn. Knappe riolering heeft die stad!
En dan de hoofdstad. We kiezen er een gezellig hostel uit, waar we onze eerste belgische reizigster tegenkomen. Het hostel verwelkomd ons met een asado, wat hier eerder regel dan uitzondering blijkt te zijn, en dat vinden we niet erg! Zelfs Kristien pikt af en toe een goed stukje vlees van de bbq Het is echt zúlk lekker vlees hier!
Als je Buenos Aires hoort, dan denk je tango, dus wij naar een Tangoshow. De dans was knap, het gezang er tussendoor eerder saai omdat we er niet veel van verstonden en het allemaal meezingers bleken te zijn. Voor de argentijnen dan. Maar goed, de dagen erna nog veel van tango kunnen genieten. In 'La Boca', waar Boca Juniors speelt, was er een gedeelte speciaal ontworpen voor toeristen. El caminito, het enige stuk waar je je als toerist mag begeven (je dieper in La Boca wagen is vragen om overvallen te worden) barstte dan ook van de tangoshows op straat. Uiteraard ook het stadium van Boca bezocht, de één vond dat al iets indrukwekkender dan de ander, maar daar gaat het samen reizen nu eenmaal om
Wat ons enorm opviel was dat Buenos Aires er rustig, nee zelfs doods uitziet tijdens het weekend. Alle normaal drukke straten zijn gewoon verlaten en zeker op het warmst van de dag voelden we ons in een film waar alle mensen waren gestorven aan een vreemde ziekte ofzo. Gelukkig weten we ondertussen dat elke gezonde argentijn zich op dat moment in zijn bed of hangmat bevindt Nog enkele erg gezellige marktjes bezocht, voordat we besloten via Uruguay naar de Iguazuwatervallen te reizen.
Met de ferry naar Colonia, waar we een rustige lagune ontdekken waar we lekker uitrusten na zo'n grote stad. Heerlijk rustig dorpje, waar het leuk vertoeven is voor een dag, maar langer hoeft ook niet. De volgende dag zijn we dan ook al in Montevideo, de hoofdstad van Uruguay. Een stad die ons meteen goed ligt. Eigenlijk verschilt Uruguay amper van Argentinië, ze spreken er ook met hetzelfde spaanse dialect. Later vernemen we dat het vroeger het oostelijke deel van Argentië is geweest. Dat verklaart een heel deel.
In Montevideo zijn we een spaans toneelstuk gaan zien, wat voor mij echt een hele ervaring was omdat ik bijna alles verstond wat er gezegd werd! En op zo'n moment beslis je dan om naar Brazilië te gaan... Waar ze portugees spreken waardoor je weer helemaal terug opnieuw kan beginnen Nee, zij verstaan óns wel als ik duidelijk mijn spaanse zinnetjes articuleer, maar dan geven zij zo'n antwoord waardoor wij steevast in een lachbui schieten omdat het precies Zuid-Amerikanen met een spraakgebrek zijn! Maar omdat het natuurlijk ook maar mensen zijn doen we ons uiterste best om vlot te kunnen communiceren. Ze spreken hier wel beter engels hebben we ontdekt en dat maakt dingen gemakkelijker.
We moesten trouwens over Porto Alegre omdat er geen rechtstreekse bussen vanuit Montevideo naar Foz de Iguacu gaan. Slim van ons om dat niet te checken op voorhand ook, maar het is een hoofdstad, je zou toch verwachten... Hierdoor twee keer op rij een nachtbus moeten nemen van 14 uur, wat al bij al nog wel meeviel. Hier vanmorgend aangekomen meteen met de organisatie vanuit ons nieuwe hostel mee naar de watervallen gegaan, waardoor we weer een unieke ervaring achter de rug hebben.
Die watervallen, daar kan ik over schrijven wat ik wil, maar nooit ga ik kunnen weergeven hoe knap het is als je daar staat en hoe hard de waterstralen aankomen als je erdoor vaart Laten we het erop houden dat het één van de knapste natuurwonderen is dat ik ooit gezien heb en dat als je ooit in de buurt komt van het noorden van Argentinië het zeker de moeite waard is een omweg te maken.
Morgen bezoeken we de braziliaanse kant van de watervallen, maar eerst gaan we genieten van onze nachtrust. Het is immers al drie dagen geleden dat we nog eens een echt bed hebben gezien... Hierna nog twee steden, Sao Paulo en Rio de Janeiro.
En dan zullen er twee vriendinnetjes ons staan op te wachten in New York, waar we voor onze overgang naar Azië vier waarschijnlijk propvolle, maar gewéldige dagen zullen gaan beleven. Lise en Katrien, we zien ernaar uit!
Warme braziliaanse knuffel deze keer, Kristien en Kate
Fotografias:
1. Een hipo in Códoba Parque zoologico
2. Op een treintje doorheen de zoo, we voelden ons precies in Bobbejaanland
3. Eén van de mooie museums die we deden in Córdoba
4. De lagune in Colonia, die geen enkele andere toerist die dag ontdekte waardoor het er zalig rustig was
5. Plaza de la Independencia te Montevideo. Let vooral op het moderne flatgebouw op de achtergrond wat het plein een heel aparte sfeer geeft
6. Spelers tegengekomen van Boca Juniors, even mee op de foto
7. en 8. Het stadium
9. De bekendste plek in La Boca, caminito
10. Overal waar je kijkt, prachtige tangoshows
11. Het drielandenpunt: Paraguay, Brazilië en Argentinië
12. In het Iguazupark bevinden zich maar liefst 250 verschillende soorten vlinders. Sommigen waren niet zo mensenschuw Ook 40 verschillende soorten slangen, gelukkig allemaal mensenschuw
13. 14. 15. 16. 17. en 18. DE Iguazuwatervallen
19. Na onze boottocht dóór de watervallen -oké, misschien niet erdoor, maar toch zó dicht in de buurt dat we goed nat waren-
Chili zit er al weer op. Na iquique zijn we naar San Pedro de Atacama gereisd en dit was onze laatse Chileense bestemming. Een vrij toeristisch dorpje midden in de droogste woestijn ter wereld (twee dagen regen om de drie jaar) waar je allerlei uitstappen kunt doen om de mooie omgeving te bezichtigen.
Te voet hebben we gewandeld naar een oude site, vestigingen gebouwd nog voor de Incatijd. San Pedro de Atacama lijkt wel omringd en afgebakend door vulkanen met besneeuwde toppen, wat rond zonsondergang zorgde voor een prachtige tocht terug. De dag nadien hebben we de mountainbike genomen en wilden we tot in Valle de la Luna geraken, wat een prachtig uitzicht moet zijn, maar na twintig steile hellingen hadden we het wel gehad en besloten we te genieten van de uitzichten onderweg die - schatten wij - minstens even hard de moeite moesten zijn.
We hadden dan ook nog èèn georganiseerde uitstap op het programma staan, naar Salar de Atacama en nog een ander woestijndorp. Vooral het einde van de dag was superknap. Omgeven door flamingo's en zout de zon weer zien ondergaan en ons afvragen waarom dat in België nooit zo mooi kan gebeuren. We ontmoetten op die tour ook twee interessante mannen, Edgardo en Gustavo, die architect bleken te zijn en in San Pedro de Atacama waren voor hun werk. Dit hield in; het uitdokteren van waar er best een nieuwe straat kon gebouwd worden met een discotheek voor de toeristen, omdat de inwoners van Atacama momenteel te overlast ondervonden. maar de discotheek niet kon verdwijnen om de toeristenstroom niet tegen te gaan. Boeiend want zo wisten wij meteen dat er zich een discotheek in Atacama bevond, terwijl we er al twee dagen waren en dat nog niet hadden ontdekt. Je kan je voorstellen hoe een spannend nachtleven wij hier telkens hebben
's Avonds namen zij ons mee uit om iets lekkers te gaan eten. Het werd een superleuke avond, vol tips van dingen wat we zeker moesten doen en zien als we in Argentinië aankwamen en vol verhalen over het Chileense verleden dat niet zo rooskleurig is als het heden wel doet vermoeden. Edgardo en Gustavo, wij weten dat jullie deze site nu volgen, nogmaals erg hard bedankt voor de toffe avond!
Op de bus naar Argentinië zaten we even met gemengde gevoelens omdat we maar een week in Chili hebben kunnen vertoeven en er nog zoveel meer te zien is, maar die gevoelens verdwenen snel toen we de grens overstaken.
Oooh, dat Argentinië! Ongelooflijk mooi!!
We kwamen van een droge woestijn vol bruintinten aan in een groen landschap vol kleurrijke rotsen zoals ik nog nooit gezien had! Donker- en lichtgroen, geel, roestig rood en koperblauw,.. Alle kleuren hebben de gesteenten hier!
Toen we aankwamen in Salta hebben we ons gesetteld in een hostel waar ze ons meteen vriendelijk uitnodigden voor een bbq de volgende avond. Eerst wat genoten van het mooie Salta, wat tot nu toe de groenste stad is die ik in Zuid-Amerika heb gezien en 's avonds aangeschoven aan onze eerste Argentijnse barbeque. Dit houdt in: een schepje tomaten en een schepje sla, vlees, vlees met vlees en vlees en vlees.
Hèèrlijke avond, waarop we veel mensen hebben leren kennen. Omdat het momenteel in Argentinië zomervakantie is, waren we omgeven door Argentijnen waardoor er plots een gitaar, een soort tambourijn en een fluit werden bovengehaald en iedereen in groep de Argentijnse hitnumers begon te zingen. Er bleek zelfs ne zanger zich in ons midden te bevinden, en het geheel was ronduit prachtig om te horen!
De dag erna hebben we met een Israelisch koppel, Or en Ophir een auto gehuurd voor twee dagen en zijn we naar het zuiden van Salta gereden om onderweg in kleine dorpjes te stoppen en om daar in het zuiden aangekomen te gaan fietsen tussen wijnvelden en deel te nemen aan wijndegustaties. Ik moet er niet bij vertellen dat dit weer een prachtige ervaring was zeker? Het klikte goed tussen ons vieren en misschien zien we elkaar terug in Rio de Janeiro voor Carnaval, zoniet in Jerusalem!
Nu zijn we verder naar het zuiden van Argentinië doorgetrokken en momenteel bevinden we ons in Córdoba, waar we al een zoo bezocht hebben (waar dieren waren die we nog nooit van ons leven hebben gezien) en enkele musea.
Muchos besos en tot de volgende! Kristina en Katarina
Foto's:
1. ijsje eten in Atacama
2. en 3. Onderweg op onze mountainbiketocht met als bestemming Valle de la Luna, hmm hmm
4. Ik mocht daar wandelen
5. 6. 7. en 8. Salar de Atacama
9. Onderweg naar Argentinië
10. bbq, let op de grootte van die stukken vlees!
11. Enkele meisjes van ons hostel, we zien ze terug in Buenos Aires
12. Op de wijndegustatie
13. Met Ophir en Or
14. Gabriel uit ons hostel die lessen geeft in Painting liet even zijn talent zien
15. Ik heb gebungeejumped (of hoe schrijven we da) in Salta!!! Twas maar 30m hoog, maar wel een súpercoole ervaring!!
Ligt de temperatuur al terug boven het vriespunt in België? Wij zitten hier eventjes binnen tussen de middag, want het is echt te warm om buiten rond te lopen Geef toe, als je op vakantie bent is het stiekem toch superleuk om te weten dat het in je thuisland best koud is terwijl jij in de zon ligt hé?
Wij bevinden ons momenteel in Chili, en waarom ons dat zó blij maakt zal ik jullie zo meteen vertellen.
Onze laatste bestemming in Peru was Arequipa. Een gezellige stad waar de grootste, diepste canyon ter wereld zich bevindt. We besloten deze canyon wandelend te verkennen en kozen voor een 3dagen/2nachten tour.
We zaten in een leuke groep, maar al snel bleek dat we bij uitstek de sportiefsten waren. Niet dat wij hier extreem getraind in Zuid-Amerika rondlopen, maar na een uur wandelen (bergaf notabene) gaven enkele meisjes van de groep al te kennen de laatste dag (waarop we een lange steile helling zouden beklimmen) een ezeltje te willen inhuren dat hen zou kunnen dragen.
Na een 4u-durende, maar erg lichte wandeling naar het laagste punt in de canyon zagen we in wat voor prachtige hutjes we gingen overnachten. De avond werd gevuld met eten en drinken, iedereen van de groep wat beter leren kennen en veel gelach.
De tweede dag werd gelukkig wat zwaarder en de uitzichten onderweg waren prachtig! Er vlogen condors boven onze hoofden en je kon duidelijk het verschil tussen de twee hellingen van de canyon zien met aan de ene kant veel water en groen en aan de andere kant dorre velden vol cactussen met hun vruchten. We kwamen in de vroege namiddag aan bij onze volgende hutjes en waren opnieuw helemaal gecharmeerd. Die nacht zouden we doorbrengen in echte bamboehutten met bedden van een meter hoog ondersteund door boomstronken. Ook lag daar een heerlijk verfrissend zwembad op ons te wachten Er liepen alpacas rond die duidelijk vriendjes met mij wilden worden, en ik wilde die wel aaien want die beesten zien er ongelooflijk dom en daardoor ook schattig uit, maar als ge hen irriteert dan spuwen die u onder! En aangezien ik niet weet wanneer ik die diertjes op hun zenuwen werk heb ik het knuffelen maar gelaten voor wat het was.
De laatste ochtend moesten we opstaan om 04.30u, als ik eraan terugdenk pikt het nog. Dat was nodig omdat we anders in de volle zon hadden moeten wandelen. Na een zware beklimming van vier uur kwamen we allemaal (diegenen op de rug van een ezel al iets minder dan de anderen) uitgeput en met ne glimlach van contentement boven aan. Als ge dan in het dorpje waar ge twee dagen eerder vertrokken zijt, met uw tong tot op de grond aankomt kunt ge u afvragen waarom ge eigenlijk zo zot zijt om er aan te beginnen! Nee, het was meer dan de moeite waard.
Terug in Arequipa met de bus aangekomen nog iets met de groep gaan eten en drinken en we zouden de volgende dag lekker ontspannend doorbrengen door uit te slapen, een massage te krijgen, lekker te gaan eten en het klooster te bezichtigen. Uiteraard werd dit weer een zalig dagje en prijsden we onszelf zo gelukkig dat we ons in Peru bevonden.
Maaaaar, toen was er de koffieshop. Ons laatste avondje in Arequipa voor we gingen doorreizen naar Chili. Een lekkere koffie met caramel en nen brownie, oh nee, ikke ne koffie met chocoladebolletjes, en ik gaan er toch een koekske bijnemen... En opeens was Kristien haar zak weg.
Ongelooflijk hoe snel dieven hier zijn, want we letten echt altijd zo goed op onze spullen. Niets aan te doen, kalm blijven, er zaten toch niet zoveel belangrijke dingen in; een fototoestel, enkele balpennen, wat geld,... En haar paspoort.
Die avond begon er een stressweek. Gaan aangeven bij de politie, 'geen probleem' zeiden ze daar, met een verklaring van de politie kan je de grens over. Aan de grens (na een 8u- durende busrit) te horen krijgen dat dit onder geen beding mogelijk was en dat we terug moesten naar Lima dat zich op een luttele 25 uur met de bus vanaf de grens bevindt. Geprobeerd vanuit Arequipa alles te regelen op het Belgisch consulaat. We moesten toch niet naar Lima, maar konden Peru voor drie weken niet verlaten omdat we moesten wachten op een nieuw definitief paspoort. Dan moesten we toch naar Lima omdat ze een handtekening nodig hadden. We zagen onze verdere plannen helemaal in duigen vallen!
Oké, we konden Peru toch verlaten met een voorlopig paspoort waar we maar enkele dagen op zouden moeten wachten. Het Indisch visum opnieuw aanvragen. Daarvoor moesten we enkele dagen in Lima zijn rond februari. Stress, paniek, want onze vliegtickets vanuit Brazilië naar Lima liggen al vast. We werden van hier naar daar gestuurd en niemand wist van iets. Het waren echt geen leuke dagen. We probeerden zo goed en kwaad als het kon elkaar te doen lachen met kleine dingen en probeerden alles positief te blijven bekijken, maar ik moet toegeven dat het na de zoveelste 'ja' die veranderd werd in een 'nee' of een 'No sé señoritas, disculpame' best moeilijk was goedgezind te blijven. En al onze dagen tikten weg, dat was het ergst om te beseffen. We moesten een streep trekken door enkele steden die we graag hadden willen zien en zaten vast Arequipa en Lima. Gelukkig hadden we elkaar om af en toe eens vast te pakken, te klagen en te zuchten want als je alleen reist en zoiets meemaakt moet het nog tien keer erger zijn.
Maar na een weekje vol zorgen en best wat traantjes hadden we een nieuw voorlopig paspoort in onze handen waar we nu probleemloos terug aan het rondreizen zijn. Dús zijn we nu in Chili, terug op en top gelukkig en aan het genieten van de nieuwe dorpjes en steden die we terug kunnen ontdekken En je moet het eens meegemaakt hebben hé, op je wereldreis. Maar het mag bij deze ene keer blijven
Volgende keer zeker een opgewekter verslag, grotendeels vanuit Argentinië, want na Iquique doen we nog één Chileense stad aan en dan steken we de grens met Argentinië over!
Enkele foto's:
1. en 2. Onze eerste overnachting in de Colca Canyon, prachtige tuinen vol bloemetjes
3. Het diepste punt in de canyon, reden tot juichen
4. en 5. Het interieur van ons hutje de tweede nacht , en ons hutje bij het ochtendgloren (nog een keer: 04.30!)
6. De vraag is wie er op deze foto het domste uitziet
7. Ons heerlijke zwembadje
8. Uitzicht bij aankomst aan de top
9. en 10. Spaans spreken is eigenlijk helemaal niet nodig hoor in Zuid-Amerika, iedereen kan hier vloeiend Engels
11. en 12. Het klooster van Santa Katalina, waar ooit ongelooflijk veel nonnen hebben gewoond. Eenmaal opgenomen in het klooster, mochten ze het klooster nooit meer verlaten en zagen hun verdere leven enkel nog de binnenkant van de muren. In het klooster heeft zich een heel dorp ontwikkeld en zelfs nu leven er nog een dertigtal nonnen. Hun leven bestaat voornamelijk uit bidden en werken.
13. Den hudo van de nonnetjes
14. 'Arequipa by night', een zicht waar we langer van hebben kunnen genieten dan gedacht
15. Aangekomen in Chili! Valt het op dat de Chilenen momenteel ook vakantie hebben?
We hadden een erg gezellig, familiaal hostel uitgekozen om ons voor twee weken in Lima te nestelen. Het gezin dat het uitbaatte was meer dan vriendelijk en er liep een allegaartje van mensen rond. Zo werden we vriendjes met Thomas die ons elke ochtend vier keer 'buenos dias amigas' wenste en elke keer hij ons zag wou laten zien hoeveel spieren hij had door zich op te trekken aan de dichtstbijzijnde deur, met Dan die naar eigen zeggen een befaamde salsaleerkracht was maar de heupen had van een stijve bamboeplant en met Herman, een akelige man die rondliep als gedrogeerde (door drugs, alcohol of de combinatie ervan, daar zijn we nooit achtergekomen) en alledrie wilden ze ons vanalles laten zien in Lima. Jammer genoeg hadden we zo weinig tijd
Na eerst Lima al wat zelf te hebben verkend ontmoetten we Gabriela, een vriendin die ik in Univ-fit heb leren kennen. Zoals het de Zuid-Amerikaanse gastvrijheid betaamd, nodigt zij ons uit om mee Kerstmis bij haar thuis te vieren. Het werd een gezellige avond; eerst gaat iedereen op kerstavond naar de mis (Peru is een erg katholiek land), nadien komen alle familieleden één voor één aan waardoor we de hele familie van Gabriela te zien krijgen. Gelukkig waren er een heel aantal die Engels spraken zodat we vlot konden converseren die avond. Na lekker eten staat exact om middernacht iedereen recht van zijn stoel om elkaar in de armen te vliegen en 'Feliz Navidad!' te wensen. Kristien en ik uiteraard helemaal meedoen door elkaar te omhelzen, en schaterlachen omdat we uit gewoonte de drie kussen laten volgen door een 'Gelukkig nieuwjaar!'. Nadien worden er enkele liedjes gezongen (de Belgische meisjes mochten ook een typisch Belgisch kerstlied delen met de groep, maar we konden hen overtuigen dat er in België geen echte kerstliedjes bestaan ) en enkele mooie woorden uitgewisseld. Leuk dat we Kerstmis bij een Peruaans gezin op traditionele wijze mochten meevieren.
Vanuit Lima zijn we Ica, Huacachina en Parácas gaan bezichtigen. In Huacachina hadden we een hostel gelegen tussen de woestijnheuvels met een héérlijk zwembadje. 's Avonds gebbqd en goe uit de bol gegaan op muziek van de jaren '90 die ze hadden opgezet en ontdekt da we eigenlijk toch een beetje ouder zijn aan het worden. Wij bij elk liedje uit ons dak en meebrullen zene (hoe zou je zelf reageren op 'pump up the jam' en de Backstreetboys?) terwijl de rest van het hostel (20 jarigen) de liedjes zelfs niet kende Omdat ik dit jaar geen ski-/snowboardvakantie tegemoet ga hebben we dit opgelost door daar te gaan sandboarden. Eerst met een open jeep door de woestijn cruizen (en echt, railways in pretparken doen me niets, maar dit ging zó snel, ik heb van mijn leven nog ni zo hard gegild!) en dan tegen 60km/h op onzen buik op het bord naar beneden gaan. Akkoord, echt geboard hebben we niet want de bindingen en planken waren niet wat het moest zijn, maar zo naar beneden roetsjen op den buik doet ge normaal ni op de piste hé? De dag afgesloten met de zonsondergang in de woestijn, alweer prachtig om zien.
De dag nadien doorgereden naar 'Islas Ballestas' oftewel Parácas, dat de Galapagoseilanden voor de armen wordt genoemd. Pelikanen, zeeleeuwen, pinguïns en meeuwen in overvloed. Erg indrukwekkend want die zeeleeuwen die schreeuwen nogal naar elkaar, amai! Het leek of die echt de ruzie van hun leven meemaakten, maar de gids verzekerde ons dat het gewone communicatie was.. Maar geloven zeker? Kreeg die vrouw achter mij een goeie meeuwevlaai op haar hoofd, goe gelachen, maar wel stiekem want das een beetje onbeleefd. In Parácas is goed te zien dat Peru zich voorbereid op de grote toeristenstroom die ze de komende jaren verwachten. Overal waren huisjes en winkeltjes in aanbouw aan de kust. Als je Zuid-Amerika wilt bezoeken en je wilt het niet te toeristisch hebben, zal je het de eerstkomende jaren moeten plannen vrees ik.
En toen brak het grote moment aan;
Jeroen en Liesje kwamen ons enkele dagen bezoeken! Voor diegenen die niet op de hoogte waren; Jeroen had een vlucht aangevraagd rond nieuwjaar en Liesje kon dan tegen een mooi tarief mee als IPBer of zoiets van Jeroen. Kristien en ik zwaar aant twijfelen of we een bordje gingen maken met 'KLM-crew' zodat iedereen zeker kon zien dat we ze kenden, maar we dachten misschien dat het Jeroen ietwat in verlegenheid zou kunnen brengen en hebben het maar gelaten. Dikke knuffels en enkele traantjes later waren we begonnen aan een supertoffe 3-daagse: - gaan paardrijden voor Liesje haar verjaardag (kadootje van het vriendje, ze heeft het toch ni slecht zene) - oudjaar vieren met de crew in een gezellig restaurantje en elkaar drie kussen gegeven aan Larcomar in Miraflores (een open winkelcentrum uitgegraven onder de grond met zicht op de Pacific) - veel bijbabbelen en kadootjes en souverniertjes uitwisselen - cocktails drinken op kosten van België (met dank aan de mama en de papa) -...
Je hoort het al, het waren drie prachtige, maar véél te korte dagen waardoor het afscheid enorm pikte. Zo hard zelfs dat ik 's nachts droomde dat ik Liesje haar stem terug hoorde. Ik droomde dat er iemand op de deur van onze kamer klopte. Maar ik hoorde écht een stem, en Kristien lag naast mij te slapen..? Oorstopjes uit (zonder slapen ging niet want er liep een irritant verwend kindje rond dat als het zijn goesting niet kreeg steevast begon te gillen), snel uit mijn slaapzak, de deur open doen en.. Liesje zien staan!! Ik dacht dat ik gek werd, maar het bleek dat hun vliegtuig kapot was en pas de volgende dag konden opstijgen! Vanaf nu aanbid ik de hydraulische pompen van KLM, zeker diegenen die niet werken
En zo konden we nog twee mooie dagen aan onze familiereünie breien! We zijn dan nog gaan windsurfen, hebben mee overnacht in het chique hotel 'Los Delfines' waar Liesje en Jeroen verbleven, daar ook geluncht vlak naast de dolfijnen en 'Parque de la Reserva' nog bezocht, waar je de mooiste fonteinen kan bezichtigen (en zelfs kan voelen, hé Lies?). Op deze manier was het ook minder moeilijk om voor een tweede keer afscheid te nemen omdat we nu echt het gevoel hadden een heel tijdje bij elkaar te zijn geweest en we van de vliegtuiggoden toch twee bonusdagen hadden gekregen.
Ondertussen zijn we doorgetrokken naar Nazca, waar we vandaag over de Nazcalijnen hebben gevlogen. Dat zijn lijnen die uitgegraven zijn in rotsen door de mensjes uit de Nazcacultuur, een cultuur van nog voor de Inca's. Ook hebben we nog een cementerio bezocht van vóór de Nazcacultuur, de Chinchacultuur genaamd en dat was heel indrukwekkend. Overal lagen menselijke botten, tot zover je kon zien, en er zijn veel mummies gevonden die vrij intact zijn gebleven.
Ik weet dat jullie het niet graag zullen horen, maar het is hier ontzettend warm! Overdag gaan ze hier vlot naar de 30 graden. Ik stuur jullie enkele zonnestraaltjes vanuit Peru, zodat het in Belgié geen -14, maar nog maar -8 is, lief hé?
Grtz en tot het volgende berichtje!! Kristien en Kate -x-
Foto's:
1. Kristien aan het genieten van het zwembad in Huacachina
2. Zonsondergang woestijn
3. 4. en 5. Parácaseilanden
6. Het rode strand (vanwaar die naam?)
7. Schippershaventje
8. Kristien en ik te paard
9. De andere twee te paard
10. Oudjaar vieren
11. We hebben echt gesurfd, zelfs ons Liesje
12. De dolfijn maar kunstjes doen terwijl wij van ons middagmaal genieten
13. 14. 15. en 16. Fonteinenpark
17. Als je goed kijkt, moet je hierin een aap herkennen. Eén van de Nazcalijnen
Opmerkelijk hoe snel we ons in een nieuwe stad telkens weer thuisvoelen
In La Paz hebben we op een leuke manier afscheid genomen van mijn -en ondertussen ons- heerlijk leventje daar:
Gustavo zijn verjaardag meegevierd, wat een feestje bij hem thuis en traditionele boliviaanse dansen inhield, nog gauw een sinterklaasfeest bij de nederlandse ambassade meegenomen waar we dankzij al de glühwein, speculaas en zelfs bitterballen de hollandse vlaggetjes, oranje t-shirts en stoelen versierd in de nederlandse driekleur nog net konden verdragen Het was gezellig om alle nederlandse kindjes betoverd te zien door een Sint met een zwaar spaans accent, vergezeld door zwarte pieten Jeldou, Ulla en Dorien.
En uiteraard nog een (afin, laten we zeggen enkele) mojito(s) in de Cubaan als afscheidsdrink. Onverwacht veel kaartjes, kleinigheidjes en fotos gekregen van iedereen als aandenken aan de mooie maanden Bolivia.. Thx meisjes, het was een supertoffe tijd!
Na een dikke knuffel aan Antonia, Dagoberto, Gustavo en Maaike vertrokken we richting Puno. Kleine stad aan de peruaanse kant van Lago Titicaca. We besloten om met een tour de drijvende eilanden te gaan verkennen. De twee dagen bleken een heel speciale ervaring te worden, want we zouden s nachts overnachten bij een plaatselijk gezin.
We kwamen aan op de uit riet gemaakte floating islands (eigenlijk Uros-eilanden genaamd) en al snel werd duidelijk dat ze volgens mij 99.9% van hun inkomsten uit toerisme halen, want het was mooi om zien en heel apart hoe zij daar leven (de kinderen gaan met een roeibootje naar school) maar uiteindelijk was het wel de bedoeling dat we allemaal iets kochten dat de vrouwen daar ineengeknutseld hadden.
Na de drijvende eilanden vaarden we door naar het eiland Amantani en daar kregen we per twee of drie een mama toegewezen. Kristien en ik werden samen met een jongen uit New York, Nathan in een gezin gezet. Ons gezin bestond uit onze mama, de papa en 6 kindertjes waar er gelukkig al twee van uit huis waren om in Puno op het vasteland te gaan studeren. We waren verbaasd hoe primitief ze op dit eiland nog leven! Geen douche, enkel een kraantje met koud water, een toilet op hun akker naast het huis en koken op een houtvuur. Dat zijn dingen die mij super lijken voor enkele dagen, laat ons zeggen de lengte van een scoutskamp maar een leven lang met zulke beperkte luxe?
Na een kort voetbalpartijtje toeristen tegen kleine peruaantjes en ik ga niet zeggen wie wie belachelijk hard afgedroogd heeft- werden we door onze gastmama in traditionele klederdracht gestoken, en goe gelachen ze! In deze kleren mochten we dan onze danskunsten laten zien tussen de plaatselijke bevolking, heerlijk
De volgende dag afscheid genomen van het gezin (we zouden s avonds terug in Puno nog op onze gastpapa botsen en samen kip gaan eten in een typisch peruaanse kippetent maar dat wisten we toch nog niet) en doorvaren naar eiland Taquile dat we beklommen tot de top. Na deze twee mooie dagen besloten we verder te reizen naar Cusco.
Daar kozen we voor een vier dagen/drie nachten trektocht met als eindbestemming Machu Picchu en we zouden de eerste dag mountainbikend doorbrengen.
Mountainbike was een groot woord. Na een busrit laadde onze gids Leo (als je weet dat dat Spaans is voor het sterrebeeld leeuw en als je dán weet hoe onze gids eruitzag, lig je nu plat van het lachen achter je computer ) de fietsen van het dak en we hadden maar één blik nodig om tot het besef te komen dat ze ons goe hadden liggen toen ze ons de tour hadden verkocht. Toen de meeste remmen niet bleken te werken en Leo met zijn zakmes verbouwingswerken begon uit te voeren kreeg heel de groep zweetaanvallen en hoorde je algemeen gegrom opstijgen.
Na een geruststellend (!) gesprek met de gids die me verzekerde dat je met één rem perfect kon mountainbiken vertrokken we aan een drie uur durende afdaling. Eenmaal we over onze grootste bezorgdheid heen waren en we een beetje vertrouwen hadden in de twee wielen onder ons konden we genieten van de prachtige uitzichten. Hoe lager we kwamen hoe warmer het werd en de heerlijke geurencombinatie van vochtige planten, bloemen, zand en regen verwelkomde ons.
Tevreden kwamen we aan in een tankstation dat ergens in een verlaten dorpje lag waar we onze nacht doorbrachten.
De tweede dag zou de mooiste worden. Helemaal gepakt en gezakt en ingesmeerd met zonnecreme én deet hadden we er zin in. We wandelden langs mango- bananen- en passievruchtbomen en mochten er zoveel vruchten van plukken en eten als we wilden!! Ik weet echt niet waar die buikkrampen de volgende dag vandaan kwamen..
Het was een warme, zware tocht. Ik denk dat ik niet overdrijf als ik zeg dat het op een bepaald ogenblik toch een 200 graden moet zijn geweest. We kwamen uitgeput aan bij het eindpunt van die dag, de Hot Springs. In de regen (tegen de avond overtrekt het hier altijd) snel snel, trippel trippel in bikini naar het hete water en daar beloond worden voor de zware inspanningen van die dag. Moeilijk te zeggen hoe zalig ontspannend zon groot-warm-waterbad aanvoelt.
De dag erna kunnen we kort samenvatten in veel regen, lang langs treinsporen wandelen en veel kou. Aangekomen in Agua Calientes, een heel toeristisch dorp waaruit alle toeristen naar Machu Picchu vertrekken, zochten we met enkelen van de groep een gezellig plekje met een warme thee uit en we eindigden in een bar met wat zetels waar we een filmpje konden zien. Toch nog een gezellige afsluiter van een kille dag.
De vierde en laatste dag werden we beloond. Opstaan om vier uur, een steile berghelling tegemoet van anderhalf uur, maar daar lag ze dan: de verborgen incastad.
Na wat uitleg van de gids, mochten we zelf de stad verkennen en de Wayna Picchu beklimmen, de bekende berg die uitziet op het dorp. Het was een ongelooflijk mooie en een beetje een mysterieuze dag doordat er witte wolken tussen de bergen hingen waardoor we met momenten niets zagen en ons recht in een wolk bevonden. Op andere momenten trok het hele wolkendek open waardoor er een prachtig zicht aan ons verscheen.
Na deze mooie afsluiter namen we de trein (die we dankzij een vergissing van onze allerliefste Leo nog bijna hadden gemist) en de bus terug naar Cusco, waar er de volgende dag een full body-massage op ons stond te wachten.
We zien hier toch af zene in Zuid-Amerika!
Momenteel bevinden we ons in Lima, waar een zalig gemoedelijk sfeertje hangt en het klimaat is hier zacht warm. Van hieruit gaan we enkele uitstapjes maken richting Ica en de Paracaseilanden, maar rond nieuwjaar zijn we zeker terug in Lima om mijn lieve broer en zusje te verwelkomen die ons enkele dagen komen vergezellen!
Alvast een zalig kerstfeest en gelukkig 2009 aan jullie allemaal!! Begin het jaar met een glimlach en zorg ervoor dat je 365 dagen kan vasthouden
Drie dikke kussen van ons, (hihi, leuk om in meervoud te kunnen spreken nu)
Kristien en Kate
Foto's:
1. Zwarte pieten Jel, Ulla en Dorien, bitterbaleters Maaike en ik
2. We kochten voor Gustavo's verjaardag chocoladetaart met aardbeien. Moesten wij daar zelf ook van eten seg!
3. Uitzicht op La Paz bij night
4. Op de Uroseilanden mochten we bamboe proeven, zou goed zijn voor de tanden..
5. De cholita's die speciaal voor ons een afscheidsdansje deden
6. Op zo'n rieten bootje hebben we rondgevaren
7. Onze mama die onze maaltijd is aant voorbereiden
8. Zonsondergang op Amantani
9. Onderweg van Puno naar Cusco kwamen we deze kindjes tegen
10. Uitzicht tijdens de Incatrail
11. Op wandel
12. Machu Picchu
13. Lama's op MP
14. De bekende foto
15. Onze eerste avondwandeling langs de Pacific in Lima
Met slechts
een uurtje vertraging konden we elkaar drie dagen geleden in de armen vliegen
en beginnen bijpraten. Daar zijn we nu nog mee bezig
Naast een
licht katergevoel en een pijnlijk droge keel kan Kristien de hoogte best goed
de baas.
We hebben
nog een kleine week La Paz op onze planning staan, waardoor ik mijn dagelijkse
leven van de voorbije drie maanden aan haar kan laten zien. De eerste dag
rustig aan gedaan, boek lezen in het zonnetje, geluncht met enkele andere
meiden en de stad wat verkend. Eergisteren twee musea verkend, het
internationale muziekinstrumenten- en het folkloremuseum. En beide waren
de moeite. Handige en snelle manier om Bolivia en haar cultuur een beetje te
leren kennen.
Gisteren
hebben we jullie donaties omgezet in eten en allerlei gerief voor de kindjes
van Project 136. Als ik jullie vertel dat we het meer dan aardige bedrag van
402 bijeen gebracht hebben, kunnen jullie je wel voorstellen hoe gelukkig we
hen hebben kunnen maken!
We hebben
hen blij kunnen maken met:
-Ene
rakketak (ik weet ni goe wat het echte woord is, maar zo noemden wij thuis zon
klein ding op wielen met een stuur waarmee ge snelheid krijgt door me uw voeten
u op de grond af te duwen)
-2
babyfietsjes, waar je zo de kleintjes in kan zetten en dat ze dan wat kunnen
proberen stappen
-1
barbie-, 1 batman- en 1 spidermanfiets (met kleine wieltjes om het te leren,
want de meeste kinderen hebben nog nooit op een fiets gezeten)
-kousen voor de babys, de kleuters en de pubers
-poeder
voor babymelk
-warme
pyamas
-versiering
voor de kerstboom die ze ineen geknutseld hebben
-geld
voor de zwemlessen
Bij deze
dus SUPERhard bedankt aan iedereen die heeft bijgelegd!
Maar laat
me ook nog even vertellen over de reis die ik maakte net voor Kristien hier
was.
We vertrokken hier in La Paz met zn vijven (Dorien en
Maaike, Gustavo, vriendin Jhindalina en ik) met een bus naar Oruro, waar we van
daar een trein naar Uyuni gingen nemen. Er rijden slechts twee treinen per week op deze spoorweg, dus we mochten
de trein zeker niet missen. Het tijdstip van vertrek was 15u, terwijl Gustavo
voorstelde om nog rustig even te gaan eten om 14.30u. Wij, Westerse, goed
geplande mensen waren in volle stress, omdat we om 15.20u nog steeds aan tafel
zaten, en Gustavo en Jhindalina maar lachen en dont worry, dont worry
zeggen. En effectief, om 15.30u zaten we op de trein richting Uyuni, die vijf
minuten later vertrok. Stress voor niets.-8)
Dit zou zo
ongeveer onze reis typeren wat betreft de vertrektijden, maar wat hadden we ook anders verwacht als je in Zuid.Amerika rondreist..
De trein was best een avontuur, 40km/u en dus trager dan de
bus, maar veel comfortabeler en prachtige uitzichten onderweg.
Aangekomen
in Uyuni, eerst een organisatie kiezen voor de komende drie dagen, die ons naar
de mooiste plekken in Bolivia zou brengen. Omdat het niet bepaald het
hoogseizoen voor toeristen is, staan de touroperators letterlijk aan je armen
en backpack te trekken om toch maar voor hen te kiezen. Bijgevolg voor een mooi
bedrag iets kunnen vastleggen.
Het waren
drie prachtige dagen; het ontdekken van de zoutvlakte en het proces van
zoutverwerking begrijpen, het bewonderen van de vele lagunas, flamingos,
vicuñas, geisers, warmwaterbronnen, zonsop- en ondergangen, het verkennen van
een eiland vol cactussen midden in de zoutvlakte, het overnachten in een
zouthotel (idd, echt overnachten in een hotel gemaakt van zout,
hoogstmerkwaardig), het duizenden fotos trekken om te proberen deze prachtige
uitzichten en avonturen te delen met familie en vrienden als we terug zijn,...
Terug in
Uyuni allemaal met een uitgeteld gezicht achter onze pizza aan het bekomen van
al die indrukken, maar we konden onze glimlach nauwelijks onderdrukken en om de
vijf seconden kwam er wel iemand met een verhaal zo van en weet je nog die
warmwaterbronnen om 7 uur s ochtends? ofmet een grappige anecdote van de voorbije drie dagen. We hadden ons goed
geamuseerd en het was duidelijk dat we nog leuke dingen gingen beleven met ons
groepje van vijf.
De volgende dag stond Potosí op de agenda. Rustige en zoals altijd mooie busrit, lekker
gegeten, iets gaan drinken s avonds, op tijd naar ons bed, want de volgende
ochtend gingen we de mijnen bezoeken.
Gelukkig
dat we een goede nachtrust achter de rug hadden, want we konden onze energie
gebruiken! Na heel wat informatie over de cerro rico (rijke heuvel, die boven
de stad uitpiekt), heel wat waarschuwingen en verhaaltjes die de gids ons
vertelde, mochten we de mijnen in. Het werd al snel duidelijk dat dit geen
grapje was. Zoveel stof in de lucht dat we amper konden ademen, de doorgangen
waren soms zo smal dat we op onze buik moesten kruipen, af en toe een stuk
achterwaarts moesten afleggen en we regelmatig onze hoofden stootten (vooral ik
dan omdat ik toch een goed hoofd groter ben dan de gemiddelde mijnwerker).
Regelmatig kwamen we echte mineros tegen, die helemaal bezweet (het was daar
zó warm) en met hun wangen vol cocablaadjes zware karren vol zilverertsen
probeerden voort te duwen. Zij werken zes dagen op zeven en overleven de hele
dag op coca, dat hen de kracht en energie geeft om hun werk vol te houden.
Echt, dat
waren nu eens wat ze noemen mensonwaardige werkomstandigheden! Wij kwamen na
twee uur, helemaal buiten adem, met brandende ogen en irritant pikkende keel
buiten, terwijl zij daar dus bijna hun hele leven slijten om brood voor hun
familie te kunnen kopen. Zij verdienen maandelijks zon 1200Bol, wat neerkomt
op ongeveer 120..
De volgende en laatste bestemming was Sucre, de hoofdstad
van Bolivia waar we een nicht van Gustavo (Carla) en haar dochtertje (Carla
segunda ) ontmoetten. De eerste
avond naar een boliviaanse dansshow geweest, waar enkele typische dansen
getoond warden. Héél indrukwekkend! Elke dans iedereen helemaal verkleed, de
dansers straalden energie uit en aan het einde werden we allemaal mee het
podium op getrokken om mee te dansen.
Sucre mooi
afgesloten met een heftige mountainbiketocht naar las cascadas, zeven (en ik
weet dat ik graag verkleinwoorden gebruik, maar nu is het echt niet overdreven)
watervalletjes waar we in konden zwemmen en van rotsen konden springen.
Canyonfeeling all over again
Ik denk dat
ik met dit reisverslag ongeveer mijn boliviaanse avonturen zal afsluiten, want
vanaf dinsdag trekken Kristien en ik richting Peru.
Als we in
Lima aankomen laten we zeker weten hoe Peru ons ondertussen bevalt
Tot dan!!
-x-
Uitleg bij de fotos:
Ge zie wie den baas is hé
Dorien, ik en Maaike op de
zoutvlakte die me op het eerste zicht deed denken aan een irritant vlakke
skipiste
Isla
del pescado. Ik zou het Isla del cactus noemen, maar het kan aan mij liggen
Nog even gek doen voor we
verder rijden met de jeep
Zonsondergang op Salar
Maaike,
ik, Dorien en Jhindalina
Surfen op lavagesteente, de
rokende vulkaan staat net niet mee op de foto
Flamingos die ik had
opgeschrikt, gaf wel een mooie foto
Hier deden ze ons dus inkruipen
om 7u s ochtends, terwijl de temperatuur nog onder nul lag. Gelukkig was
het echt een héle warme warmwaterbron
Laguna
Colorado, hoe meer zon, hoe roder
Het treinenkerkhof. Dit waren
de eerste treinen ooit die in Zuid-Amerika reden. Nu is het een speeltuin
geworden voor overactieve toeristen, echt, Dorien en ik hebben ons kapot
geamuseerd door overal onder en door te kruipen
Zonsondergang in Potosí, vanop
het dak van een kerk
Ik hoop dat het een beeld geeft
van hoe zwaar het werk daar is
Bezig aan een afdaling in de
cerro rico, ik denk dat het daar minstens 100 graden was
Net uit de mijn, wij met zn vijven en nog een
meisje uit Australië die onze groep vergezelde
Ik heb
helemaal gevonden waar ik voor kwam: deelnemen aan het echte boliviaanse leven.
Ik stond elke ochtend op om te ontbijten op zijn boliviaans (beslist minder
uitgebreid dan op zn belgisch, neem dat maar aan) en nam een minibusje, zoals
elke andere Paceño om naar mn werk te gaan. Ik gooide elke cholita aan haar
kraampje een glimlach en kreeg in ruil telkens een buen día señorita terug.
s Middags almuerzo zoals het hier hoort; soep, hoofdgerecht én dessert (ik
denk dat dit het ontbijt moet compenseren). En s avonds na het werk naar huis,
koken en iets gezelligs doen thuis met Maaike, of ik ging naar de pilates- of
salsales. Echt, ik voelde me al behoorlijk ingeburgerd!
Maar het is
mooi geweest. Tijd om de rest van Zuid-Amerika te verkennen. We beginnen
morgen met Salar Uyuni (groooote zoutvlakte), en trekken nadien naar Potosí (de
zilvermijnen die stilaan geheel ontgind zijn, maar vroeger erg belangrijk waren
voor Bolivia) en Sucre (de offíciële hoofdstad).
Kunnen we ook even bekomen van de verkeersdrukte in La Paz.
Echt, das hier toch ni te doen ze! Volgens mij houden die minibusjes onderling
een competitie om zo dicht en zo laat mogelijk tegen je voorganger te stoppen
en telkens heb ik het gevoel dat het busje waar ík op zit wint...
Rood
betekent hier eigenlijk donkergroen en voorang is voor diegene die het meeste
durft!
De taxis
proberen in elke bocht toch minstens twee busjes in te halen, om dan elke keer
weer verrast te worden door een tegenligger waardoor ze met een stevige ruk aan
hun stuur terug moeten keren en het de volgende bocht opnieuw proberen.
En toch
gebeuren hier niet veel accidenten! De snelheden zijn hier immers enorm beperkt
door de steile hellingen.
Wat betreft
de donaties, waar ik al veel reacties op heb gekregen, muchas gracias por eso;
4 december keer ik nog één keer terug naar Project 136 en dat is dan om met de
directrice alle inkopen te gaan doen (en om alle kindjes nog een dikke knuffel
te gaan geven). Ze heeft al enkele essentiële dingen laten vallen die we in
ieder geval gaan kopen zoals kousen, pyamas, poeder voor de melkflesjes,
fietsen met zo twee kleine zijwieltjes om het te leren, medicamenten, .. We
gaan elke boliviano goed kunnen gebruiken! Als je nog geld wil storten, kan dit
tot eind november.
Gisteren
hebben we voor mijn afscheid een uitstap gemaakt naar Parque Cota Cota, een
park met een heel grote speeltuin en veel groen. Toen ik trakteerde op bootjes
varen en ijsjes werden de kinderen en eigenlijk ook de begeleiding- echt
helemaal gek! Enkele fotos daarvan dus.
Ik stuur jullie nog een verslag van onze hopelijk mooie reis
rond Bolivia over twee weken en dat zal waarschijnlijk ook mijn laatste verslag
uit La Paz Worden.
Dit keer voelde het aan als verdiend, want Corazón Inquieto, de organisatie waardoor ik hier ben is terug geopend na een lange zoektocht naar een nieuwe locatie en daar werk ik nu bijna elke namiddag. Dit samen met Project 136, waar ik mijn eerste twee maanden ook al stond. Die twee projecten samen zijn heel leuk, maar uiteraard ook bijzonder vermoeiend!
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Komt daarbij dat mijn darmen de afgelopen week weigerden naar behoren te functioneren. Ik het voorbije jaar mijn joodse kindjes maar uitleggen dat de spijsvertering er minstens twee uur over doet om het voedsel te verteren, terwijl mijn maag gedurende zeven dagen het tegendeel heeft bewezen!
Vrijdag voor de zekerheid dan toch maar even langs de dokter geweest, omdat Maaike met dezelfde problemen kampte (en Antonia het huis maar proberen te verluchten tegen alle heerlijke geurtjes die wij achterlieten ) en omdat de kans op dehydratering hier veel groter is omdat we op zon hoogte zitten.
Met een inactieve parasiet en een darminfectie kunnen we leven, maar antibiotica worden hier stilaan onze beste vriendjes Dat schrijven ze hier met het minste voor, aan ons dus om te selecteren wanneer het echt nodig is.
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Gelukkig ging het zaterdag beter, waardoor we van een onstspannend weekend hebben kunnen genieten. Dit keer was Lago Titicaca aan de beurt, het hoogste, grootste bevaarbare meer ter wereld, dat zich maar op drie uurtjes rijden van La Paz bevindt.
Met de overzetboot naar Copacabana en vandaar nog een uur rijden naar de boot die ons naar Isla del Sol zou brengen.
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Het werd al snel duidelijk dat het eiland (3800 inw) voornamelijk overleeft op toerisme. Niet dat er zoveel toeristen waren, want daar is het het seizoen niet voor en de meeste toeristen reizen rechtstreeks naar het noordelijke gedeelte van het eiland, maar je kon geen tien meter wandelen of je werd omringd door kinderen die je iets probeerden te verkopen. Wou je graag een foto van hen nemen, staken ze snel hun handje uit om geld te vragen. Ze zijn echter zo ongelooflijk schattig, dat je er toch voor zwicht. Je moet hier soms nogal wat overhebben voor mooie fotos
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
De mensen leven hier nog sterk gebonden aan de natuur. Er is geen ziekenhuis op het eiland, ze proberen alles te genezen met de planten en kruiden die daar groeien. Liepen wij daar met onze rugzak vol antibiotica
Elke inwoner heeft een piepklein stukje land om te bewerken om in hun eigen voedsel te voorzien. In tegenstelling tot La Paz (waar de regel geldt: hoe hoger, hoe kouder, dus hoe armer) wonen de rijkeren boven aan het eiland, omdat er nog geen waterinstallatie bestaat en dus elke liter naar boven gedragen moet worden, als je het kan betalen door een ezel, anders door jezelf.
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Eerst het zuidelijke deel van het eiland verkend, daarna lekkere trucha uit het meer gegeten, leuke mensen ontmoet, overnacht in een klein hostelletje, ontdekt dat het s nacht muisstil is op het eiland, dat er bijzonder veel sterren aan de hemel staan, en heerlijk geslapen.
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Zondag zijn we naar het noordelijke gedeelte gewandeld, wat een flinke wandeling bleek te zijn. Vandaar terug de boot naar het zuidelijke gedeelte en Copacabana.
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Terug in La Paz ben ik bezig aan mijn twee laatste weken vrijwilligerswerk. Hiervoor wil ik jullie toch nog om een gunst vragen.
De kindjes op beide projecten worden goed verzorgd. Ze worden ingedeeld in leeftijdsgroepen die niet te groot zijn, ze worden drie keer per week gewassen, krijgen elke dag een stuk fruit en hebben verzorgde slaapkamers. Toch kan het nog veel beter. Zo is er bijvoorbeeld geen geld meer om te gaan zwemmen, geen plaats om te sporten, ze hebben niet genoeg kousen om elke dag propere aan te kunnen doen en ook het knutselmateriaal kost veel geld.
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Zelfs met 5 kan je de kindjes heel wat meer luxe bezorgen. Daar kan één kind een heel jaar van gaan zwemmen. Dus moesten jullie een beetje geld over hebben zou ik willen vragen dat naar volgend rekeningnumer over te schrijven met de vermelding La Paz gevolgd door je naam en het bedrag in euros: 063-9002880-54. Bijgevolg zal je ze op de fotos nog harder zien glimlachen
Stuur ook even een mailtje naar mij, zodat ik gemakkelijk kan zien welk bedrag ik in totaal als donatie kan geven. <!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Fotos dus:
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Maaike en ik net aangekomen op Isla del Sol
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Meisje met huisdier. Geniet ervan, want voor deze foto heb ik dus betaald!
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Cholitas en ezel
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Eiland gelegen vlak bij Isla del Sol
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Met dit uitzicht hebben we zondagochtend ontbeten. Hoe mooi kan het leven zijn?
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Man, hoeveel vrienden ik hier al heb gemaakt
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Vanop Isla del Sol met op de achtergrond Copacabana
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Zie je de bergketen Cordillera Real op de achtergrond?
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Even uitrusten tijdens de wandeling
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Bij de Incaruïnes aankomen en terug vol energie zitten
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Uiteindelijk bleek deze ezel fotogenieker dan de kindjes en hij vroeg geen geld
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Je vraagt je af waarom Isla del Sol nog niet gebombardeerd is tot een commercieel vakantieoord
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Op de boot, onderweg van Isla del Sol terug naar Copacabana
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Lieve groetjes vanuit het ondertussen veel warmere, maar regenachtigere Bolivia!
Ik heb het stoerste weekend van mijn leven beleefd!
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Maar laat mij beginnen bij het begin...
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Het plan was eerst een tiental dagen naar Chili te reizen, om ons visum in orde te krijgen en om aan het strand te liggen.
Dat is beide gelukt, maar echt genoten hebben we niet.
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Onvoorbereid waren we vertrokken, en dat was wel spannend, maar al snel ontdekten we dat het toch niet zo voor de hand liggend is even naar een ander land te reizen in Zuid-Amerika.
Eerst de munteenheid: we moesten van euro naar dollar (zo stond het in onze Lonely Planet) naar Chileense peso omrekenen, en nog eens naar de boliviano om te vergelijken hoe duur Chili in vergelijking met Bolivia was
Dan kwamen we aan in wat de hoofdstraat van Aricacity bleek te zijn welke ik vergelijkbaar vond met de Lippenslaan in Knokke. Wij daar op onze botinnen met onze backpack tussen allemaal opgedirkte mensen, Heerlijk!
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
We hebben ons best geamuseerd; lekker gegeten, in de zon gelegen, leuke (uiteraard) Hollandse meisjes ontmoet waar we cocktails mee zijn gaan drinken.
Maar de sfeer was zo anders dan in La Paz en we voelden ons er echt niet zo op ons gemak, dat we besloten vroeger terug te gaan zodat we nog mee konden met Maaike, Dorien, Wendy en Tim (allemaal vrijwilligers in La Paz) naar Rurrenabaque, de jungle, wat toch ook mooi zou zijn
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
En of het mooi was!!!
Ik kan het proberen te beschrijven, en ik hoop dat de fotos jullie een beeld zullen geven, maar het was daar zo prachtig dat ik er bijna geen woorden voor heb. We hebben zoveel meegemaakt, dat ik daar gerust een hutje zou kunnen kopen in de veronderstelling dat ik me er in mn hele leven geen moment zou vervelen!
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
We kwamen zaterdagmiddag na een prachtige vlucht en een rit in een 4x4 bij onze boot aan. We zaten met ons zessen in een groep met nog een Spaans koppel erbij. Onze gids, Tonio, beloofde ons een boeiende vaart van drie uur tot aan onze lodge, waar we onze spullen konden uitpakken en na een stevige maaltijd naar onze eerste jungle-zonsondergang zouden gaan zien. Onderweg zagen we de meest prachtige dieren;
krokodillen (kaaimannen en alligators, er moet uiterlijk een duidelijk verschil zijn, maar zelfs na drie dagen bleef het voor mij onmogelijk ze te onderscheiden.. Ik weet wel dat de eerste soort het gevaarlijkst is en uiteindelijk is dat wat me het meeste interesseert ), Aapjes die bananen uit onze hand kwamen eten. Capibaras die familie blijken te zijn van de rat, maar zooo schattig zijn dat ik weiger dat te geloven!
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Nadat we stilaan aan het wennen waren aan krokodillen om de drie meter, legde onze gids de boot stil en zei doodleuk dat het hier mogelijk was om te zwemmen. Euh, seguro? Jajaja, hier zwommen dolfijnen en de krokodillen bleven daar weg. Toen het nog roze dolfijnen bleken te zijn ook, was ik helemaal overhaald en sprong ik in het water. Het heerlijke warme water kon me op een of andere manier kalmeren, want heel gerust was ik er toch niet in dat de alligators van om de hoek niet toevallig die zaterdagnamiddag trek hadden in carne a la turista.. Toen ik de dolfijnen boven water zag komen (die trouwens helemaal niet roze waren, das gewoon hun naam, hoe stom..) was ik helemaal in mijn nopjes en daagden we elkaar uit om om ter diepst te zwemmen en de bodem te raken van de Rio Yacuma, om ter langst onder water te blijven en om ter meest de dolfijnen aan te raken. Dorien en ik voelden ons even zelf een vis (meer roze dan dolfijn, maar toch), en waren er zo gerust in dat we vroegen of we aan de boot mochten aanhangen toen Tonio zei dat we verder zouden varen. Hij verzekerde ons te waarschuwen als er krokodillen in de buurt zouden komen.
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Dus wij achter den boot, en we waren de bocht nog niet om of iedereen begon te roepen, Kate, Dorien, uit het water!!! Krokodillen!!! en wij zo van jaja, grappig..
Op dat moment, zagen we aan onze kant van de boot zelf de, ik denk toch wel drie meter lange alligator het water in glijden en onze richting uit zwemmen! Ik overdrijf niet als ik denk het wereldrecord terug in een bootje klimmen te hebben verbrokenEn ik denk dat ik nog nooit zo hard gegild heb!! Heel onze groep lachen natuurlijk en Tonio nog het hardst! Vanaf toen zaten we helemaal in het jungleavontuur We hebben nog een uur na zitten grinniken en gillen, en zitten fantaseren over hoe anders het had kunnen aflopen. Waarschijnlijk was het helemaal niet zo gevaarlijk als wij dachten, anders denk ik dat onze gids niet zo had mee zitten lachen, maar mijn hartslag was naar mijn gevoel toch even gestegen naar 300!
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Aangekomen in onze lodge, lekker gegeten, en daarna met een andere groep een heerlijk volleybalmatchke gespeeldbij zonsondergang, wat me deed denken aan de betere sportkotbijeenkomsten
De dag rustig afgesloten met een boek en een tas thee in de hangmat.
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Zondag gingen we op zoek naar slangen. De ene zag daar al iets harder naar uit dan de andereJ Na nog geen uurtje stappen, kwamen we een drie meter lange anaconda tegen, de grootste slangensoort ter wereld. Toen mochten we dat ding vasthouden, en ik dacht: tuurlijk, geef maar snel hier dat ik dat lieve dier rond mijn nek hang!
Maar ja, als iedereen het doet
Gelukkig zijn er fotos van gemaakt of de meerderheid van jullie zou me niet geloven
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
In de namiddag zijn we terug met de dolfijnen gaan zwemmen en hebben we een babyalligator kunnen vasthouden. Nu ben ik ervan overtuigd dat zelfs enge beesten dus schattig kunnen zijn als ze klein zijn! Misschien moet ik eens beginnen met een babyspinnetje
De dag afgesloten, deze keer op een andere plaats, met een prachtige zonsondergang en opnieuw een partijtje volleybal. Het leven in de jungle is heerlijk...
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Maandag stond er pirañas vissen op het programma. Iedereen kreeg een draadje met aan het eind aan haakje. Een klompje vlees eraan, ver van de boot in het water gooien, en dan heel snel terugtrekken als je voelt dan er iets aanhangt. Ik heb ontdekt dat ik een natuurtalent vissen ben, want ik heb zowaar elf pirañas en sardienen gevangen, waarbij ik mijn voetbalnummer weer alle eer aandoe! (Dus Sandy, af!)
Nadien mochten we onze eigen gevangen beestjes opeten, wat wel lekker was, maar veel vlees zat er niet aan.
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Jammer genoeg betekende deze maaltijd ook meteen het einde van onze Pampastour en keerden we terug naar Rurrenabaque centrum, de bewoonde wereld, waar we met de groep nog iets lekkers zijn gaan eten en de laatste nacht in de jungle in een mooi hotel hebben doorgebracht.
Hoe intens gelukkig ben ik dat ik dit heb mogen meemaken!
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Nu terug in La Paz waar ik me ondertussen helemaal thuis voel. s Morgens opstaan, warme douche, Buenos dias señorita, todo bien? Buen dia Antonia, si, todo bien!op een gammel busje naar het project, de kindjes daar veel knuffeltjes en kusjes geven, almuerzo s middags, busje terug naar huis, spaans oefenen, koken, aflevering esposas desesperadas kijken,
Ik vind het een heerlijke routine!
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Geniet van de fotos en tot de volgende!
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Uitzicht bij de grens Bolivia-Chili
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Zon, zee en strand,.. hard tegenvallen deed het niet natuurlijk
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Sanna y yo
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
In de terugrit, getrokken vanuit de bus. De landschappen van Bolivia zijn zo mooi en variërend, dat ik twintig prachtige fotos gewoon van de rit zou kunnen laten zien!
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Vanuit het vliegtuig onderweg naar Rurrenabaque. (wie dit woord 5x na elkaar sneller dan mij kan uitspreken, trakteer ik op een Mojito als ik terugben! Begin al maar te oefenen..)
De overgang van La Paz naar Rurr. was trouwens prachtig om zien.We vlogen eerst over de besneeuwde bergtoppen van de Cordillera Real, en meteen daarachter begint een hele andere, groene wereld!
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Dit was één van de prachtige vogels die we veel hebben gezien. Met hun lange witte vleugels vlogen ze vlak boven het water, naast onze boot. We zagen ook toekans, colibris, sereres (grappige vogels met een hanenkam) arends en papegaaien.
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Een capibara. Geef toe, doet het jullie denken aan een rat??
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Schattig hé? Zo genieten de schildpadjes van de zon, vrijwel altijd op een rijtje!
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Eén van de vele alligators die naast ons zwommen, super toch..
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
De goudaapjes die vanuit de bomen met sierlijke slingerbewegingen naar onze boot afdaalden om hun dagelijks banaantje op te komen eisen.
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Onze lodge, moet ik erbij vertellen dat ik me gelukkig voelde?
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Onze eerste zonsondergang. Maar in het echt is het zoveel mooier dan op foto..
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Zie je wel! En voor de ongelovigen onder ons, ze leefde zene!!
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Adembenemende natuur
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Mijn eerste gele piraña gevangen! Je hebt blanco, amarillo en rojo en de rode soort is het gevaarlijkst. Tonio liet zien hoe scherp hun tandjes wel zijn, door een bloeddruppel op een reeds dode piraña te laten vallen, en die rode piraña beet supersnel gewoon een heel stuk uit die andere vis! Het was wel zijn laatste avondmaal
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Dorien en Sanna poseren voor de eigen gevangen verzameling pirañas die we later op die dag zouden opeten.
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Kizzzzzz
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Die witte soort vond ik toch de mooiste onder de vogelsoorten die wij hebben gezien, zo elegant als ze vlogen!
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Het gevoel dat je hebt als je vooraan op die boot zit en enkel de natuur voor je uit hebt...
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Onze tweede en laatste zonsondergang op het water
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Onze groep, van links naar rechts;
Alex en Ruth (het Spaanse koppel waar ik echt heel goed mee kon opschieten), Sanna, Dorien, Maaike, Wendy, Tim ennekik.
Even leek
het erop dat ik toch geen zonnige verjaardag ging hebben, (en nu had ik er eens
een grote kans op, want hier is het momenteel lente..) want op 7 okt. begon de
regen hier met bakken uit de hemel te vallen. Maaaar, La Paz is me goed gezind,
want op mijn verjaardag zelf zijn de buien uitgebleven en kwam zowaar de zon
regelmatig piepen!
Mijn
verjaardag werd leuk ingezet door alle kindjes op het project, die me allemaal
een dikke zoen kwamen geven en een verrassingskaart aan het maken waren (van de
verrassing bleef echter niet zoveel over, omdat ze allemaal om de beurt kwamen
zeggen; Kaat, tenemos una sorpresa para ti! waarop Iris ze dan terugsiste
naar hun knutseltafel).Toen ik
lollys uitdeelde was het helemaal feest, en je had hun gezichtjes moeten zien
toen ik in elk handje een felgekleurde ballon stopte, terwijl ze verwonderd
oooh, un globo fluisterden Een
kinderhand is gauw gevuld, luidt het spreekwoord dan!
Nadien werden Sara, Jeldou en ik uitgenodigd om mee almuerzo
te eten. Het middagmaal is hier de belangrijkste maaltijd van de dag en ze
hadden dan ook stevige soep (met pasta EN frietjes erin), trucha van Lago
Titicaca (soort forel denk ik, echte specialiteit en heel duur) en een taart
voor ons voorzien. Had ik geweten dat ik tijdens het dessert bij wijze van grap
(haha) met mijn gezicht in die taart zou geduwd worden, had ik misschien
vriendelijk gepast, maar uit onwetendheid schoven we dus (hen uitgebreid
bedankend) aan. Het was wel
superlekker
s Avonds
mijn verjaardag op gepaste wijze gevierd; pannenkoeken, gebak en limoentaart
gegeten (eigenlijk enkel pannenkoeken en gebak, want Jeldou dacht dat ze wist
hoe je zon taart moest maken en beweerde bij hoog en laag dat die veel beter
zou smaken Laten we zeggen dat het een schatje is omdat ze het
probeerde ),
nadien mojitos bij de Cubaan en als afsluiter piña coladas en una discoteca,
Olé! * knip met de vingers *
Zaterdag
zijn we met een hele groep meisjes Bolivia gaan aanmoedigen in de strijd tegen
Peru. Ik vermoed lichtjes dat het dan ook gedeeltelijk dankzij ons is dat ze
met de overwinning zijn gaan lopen..Wij hebben zonder overdrijven met momenten
meer lawaai gemaakt dan heel ons vak Bolivia-supporters samen! Helemaal
uitgedost (zie fotos) voelden we ons op en top Paceña en riepen we onze kelen
schor. Bij mij duurt dat dan jammer genoeg iets minder lang dan bij de anderen,
maar in gedachten riep ik heel de match mee En ik had nog altijd mijn toetertje als
reddingsmiddel..Voor de
meeste meiden was het de eerste keer dat ze een voetbalveld van dichtbij zagen,
maar ook zij vonden het een supertoffe ervaring.
Gisteren
speelde Bolivia gelijk tegen Uruguay en als ik Gustavo mag geloven heeft
Bolivia nog maar weinig kans om geselecteerd te worden voor Sud Africa 2010.Op het
nieuws vanmorgend dacht ik dat ze zeiden dat Bolivia die enthousiaste
vrouwelijke supporters van tegen Peru misten, maar dat kan ook aan mijn
beperkte spaans hebben gelegen..
Zondag zijn
we Tiuhuanaku onveilig gaan maken, een ruïnestad nog van voor de Incatijd. De
Tiuhuanakumensjes geloofden niet in een God, maar in alle elementen van de
natuur. Ze dachten hier alles uit te weten te kunnen komen en hadden daarom ook
enorm veel respect voor alles wat met natuur te maken had. Elk steentje
of putje heet hier dan ook: blabla de la luna, of blabla de la estrella.. De
bekendste stenencreatie heet Puerta del Sol. Redelijk indrukwekkend. Daarna het
stadje Tiuhuanaku zelf verkend. Ik denk dat de mensen daar jaarlijks gemiddeld
1 toerist te zien krijgen ofzo, want ik kreeg het gevoel dat zij ons even
interessant vonden als wij het ruïnegedeelte van hun stad!
Gisteren
ook nog met Maaike het Museo Nacional de Arte bezocht, wat meer dan de moeite
waard was! Je hebt hier enorm veel musea in La Paz en we zouden ze eigenlijk
allemaal eens aan willen doen, dus gaan we het een beetje spreiden.
Waarschijnlijk dus vanaf nu in elk berichtje op mijn blog ook een kort
museumstukje. Ik zal het woord museum in drukletters vermelden aan het begin
van het tekstje, zodat mensen die zich daar geen bal in interesseren dat
gedeelte kunnen skippen, deal?
MUSEUM
Het bevindt
zich in een gebouw dat al veeeeele verschillende functies heeft gehad
(ballroom, casino, fuifzaal, hotel,..). Het is nu in handen van de overheid die
het verhuurt aan het museum. Een prachtig gebouw met drie verdiepingen. We
kregen een goede Engelstalige gids mee (wat ons overal wel wordt beloofd, maar
die niet altijd gegarandeerd verstaanbaar is), die rustig de tijd nam om elk
schilderij te bespreken en onze vragen te beantwoorden. Het museum was dusdanig
ingericht, dat het me na twee uur rondwandelen nog steeds boeide, en laat ik
zeggen dat ik dat niet in elk museum meemaak Het was heel overzichtelijk, in chronologische
volgorde ingericht. Vooral de kamer met abstracte kunst en het gedeelte met
inheemse portretten vond ik erg de moeite. Op de koop
toe liep de gids bijna weg toen ik haar aan het eind een fooi wilde geven, en
dat is hier in La Paz nog uitzonderlijker dan de kans op een slechte Mojito in
de Cubaan, en dat wil wat zeggen!
Uiteraard
voeg ik hier nog enkele fotootjes aan toe en deze keer nummer ik ze bij wijze
van afwisseling in het Spaans
Numero uno:
A lo Cubano, onze lieve lieve Mojitoman die zo mogelijk nog sympathieker leek
te worden na enkele specialiteiten van het huis gedronken te hebben!
Dos y tres: Fiesta in discoteca Mallegria
Cuatro: Op de bar dansen met Dorien en Ulla (of wat de
overschakeling van mojito naar piña colada al niet teweeg kan brengen)
Cinco: Sara en ik met onze groep kindjes toen ik de lollys
had uitgedeeld. (Sara is
ondertussen doorgetrokken naar Peru en zowel de kindjes als ik missen haar!)
Het jongetje in het midden van de foto, Moises, is ondertussen weg, wat me een
heel dubbel gevoel bezorgt; langs de ene kant ben ik heel blij voor het kind
dat het terug mag naar zijn echte thuis, maar langs de andere kant mis ik hem
echt erg, en besef dat al de vriendschappen die je opbouwt met de kindjes
steeds heel kortstondig zullen zijn.. Ik veronderstel dat dat voor de mamis em
de begeleidsters die er vast werken ook vaak erg zwaar moet zijn, die hebben
nog een hechtere band met de kindjes!
Seis:
Ondina die wanneer ze hoorde dat ik voetbal speel, meteen een heel elftal in
elkaar knutselde (Jaja, tel maar na!)
Siete: Een
specialiteit uit La Paz dat als ontbijt (desayuno) of lunch (almuerzo) gegeten
wordt; salteñas
Ocho: Je
kan hier geen vijf stappen zetten of je wordt erop gewezen dat je schoenen vuil
zijn! Met een No gracias kom je er meestal niet vanaf.. Mij lijkt het
zo neerbuigend moest iemand anders mijn schoenen poetsen, maar de inwoners van
La Paz zelf maken er regelmatig gebruik van, zelfs de kleintjes..
Nueve:
Fruitkraampjes in overvloed, wel steeds vruchten kopen die je kan pellen,
anders vraag je om een Salmonellavriendje.
Diez y
once: Geef toe, we waren goed uitgedost! Soms kreeg ik wel de indruk dat de
mensen rondom ons onze aanwezigheid niet helemaal apprecieerden.. Maar kunnen
wij eraan doen dat ze die hoeden zo hoog maken en die toeters zo luid?
Doce y
trece: Tiuhuanaku
Catorce: De befaamde zonnepoort, Puerta del Sol
Quince: Plaza Murillo, hier komen regelmatig mensen
demonstreren tegen vanalles en nog wat. Maar heb je ooit al meer duiven bijeen gezien? Ze verkopen op het plein
zelfs zakjes duiveneten!
Dieciséis: de mooie kleurenmuur aan ons
project, hier leggen ze de kleren altijd te drogen. Alles wordt hier met de
hand gewassen en er zijn veeeeele kindjes dus..
Diecisiete:
Sorry, maar enkele kinderfotos moeten er toch telkens bij vind ik.. Dit is José
die in slaap valt tijdens zijn eten.. Oké, heel cliché, maar te schattig
Dieciocho:
Jocelyn, heel lief meisje
Diecinueve: Een foto getrokken op mijn verjaardag van bijna
heel de groep
Veinte: Maaike en ik op het binnenplein van het Museo
Nacional de Arte
Ik wil
jullie ook nog eens allemaal bedanken voor de leuke verjaardagswensen!! Dit weekend
vertrek ik met Sanna naar Chili voor 10 dagen, om ons visum in orde te brengen
en om op het strand te gaan liggen Mijn
volgend verslag bevat dus fotos van mijn tweede Zuid-Amerikaanse bestemming,
olé again!
Vorig weekend dus de gevaarlijkste mountainbikeafdaling del mundo gefietst en nu ben ik de fiere eigenaar van een 'I survived the worlds most dangerous road' t-shirt De groep was leuk (9 pers + 2 gidsen), de route steil, de hellingen soms angstaanjagend en de uitzichten adembenemend. Na een tijdje de lucht ook want we vertrokken op 5000m hoogte en daalden af tot 1100m. In totaal legden we 60 km af.
We kwamen aan in een prachtig klein dorpje, waar we de gelegenheid kregen te douchen, uit te rusten en lekker te eten. Er was een soort dierenreservaat, waar de aapjes op je af kwamen om wat knuffels en koekjes te ontvangen, papegaaien boven je hoofd scheerden en dieren waarvan ik de naam niet ken ook nieuwsgierig kwamen kijken wie we waren. Mijn hart helemaal vertederd toen een suuuuuuuperschattig aapje op mijn schoot kwam zitten en net zoals een poes zijn kopje tegen me aan duwde om aaitjes te krijgen. Echt, ik was minstens even hard onder de indruk van dat lieve aapje als van de steile afdaling waar we ons een paar uur eerder op hadden bevonden!
Tegen dat de avond viel namen Ulla en ik een taxi naar het iets hoger gelegen Coroico, een jungle gebied waar we Sanna, Jeldou en Sara troffen (de chickens die niet mee durfden op de fiets en een saaie busrit daarboven verkozen ). Enorm lekker visrestaurantje gevonden en rustig enkele cocktails gedronken, nagenietend van de prachtige dag.
De dag erop wilden we de prachtige watervallen van Coroico ontdekken, maar na het gefronste gezicht en gegrinnik van de bazin van ons hostel toen we haar op onze sleffertjes om de weg vroegen, hadden we al enige bedenkingen. We zijn in ieder geval vertrokken, maar na een uurtje stappen in de wahaaaaaarme zon, moesten we ons ongelijk toegeven en hielden we het toch maar voor bekeken. Achteraf bekeken stel ik het ook in vraag of het bereiken van die watervallen ons meer hadden kunnen bekoren dan ons verfrissende zwembadje aan het hostel en onze liter limoensap per persoon
Terug thuis Maaike verwelkomd, die na 48 uur reizen (1) aankwam, echter zonder haar bagage.. Zij heeft over Lima moeten vliegen omdat American Airlines nog steeds niet kan doorvliegen van La Paz naar Santa Cruz vanwege de politieke onrust ginder. Haar bagage was blijven staan in Miami.. Vier dagen heeft ze erop moeten wachten, was wel erg, maar achteraf is dat snel vergeten. Het is een heel enthousiaste Hollandse meid die altijd zin heeft om uitstapjes te doen of iets te gaan eten in La Paz-city. Heel leuk dat we nu met z'n tweëen zijn, het klikt goed!
Ondertussen zit ook mijn laatste drukke werkweek (lees combinatie spaanse les en vrijwilligerswerk) erop, en ga ik iets rustigere tijden tegemoet. Mijn spaans zit nu op het niveau dat ik me toch al goed verstaanbaar kan maken en geen schrik meer heb om iets te vragen of uit te leggen. Het project doe ik nog steeds met heel veel plezier. De kindjes kennen me al iets beter, het vertrouwen groeit langs beide kanten, en ik heb ook af en toe contact met de oudere kinderen en dat is best tof. Af en toe ga ik mee met hen dansen, want jongen of meisje, klein of groot, als er muziek wordt opgezet, beginnen alle Bolivianen automatisch te bewegen. Zij leren mij enkele pasjes aan en ik hen een paar, echt heel grappig! Omdat mijn spaanse lessen nu gedaan zijn, kan ik binnenkort misschien dit werk met nog een ander project combineren.
Vrijdagavond zijn we met een groepje naar een groot Bolviaans festival gegaan, wat echt de moeite waard was. Enkele grote namen blijkbaar uit Argentinië en Bolivia deden heel het plein uit hun dak gaan, met ons erbij natuurlijk! Niets leuker dan doen alsof je heel de tekst van het liedje verstaat, een beetje mee brullen en als de zanger ons op het einde een 'Gracias' gaf om ter luidst 'De nada!!' roepen (Hmm, nu ik het opschrijf besef ik dat het misschien situatiehumor is, maar probeer het je voor te stellen..)
Trouwens, 5 jaar Leuven heeft me geen bier (wel veel andere dingen, maar geen bier) doen drinken, iets waar een festival waar ze niets anders verkopen dan halve liters minder moeite mee had Als er geen cola of zelfs geen watertje te bespeuren valt, is een mens genoodzaakt..
We hebben ook nog het Cocamuseum en Valle de la Luna bezocht, het ene al wat spectaculairder dan het andere. In de rotsformaties van het maanlandschap moesten we door de erosie zogezegd hoeden, schildpadden en vriendelijke gezichten herkennen, maar ondanks dat we echt moeite deden, bleef het voor ons een gewone stenenmassa.. Nu, het kan of aan onze minimale verbeelding liggen, of aan de hoeveelheid coca die de gidsen op voorhand hadden gekauwd. Het blijft twijfelen.. Wisten jullie trouwens dat er vroeger echt (afgezwakt natuurlijk, maar toch) cocaïne in Coca-cola zat? Het cocablad was het hoofdbestanddeel, maar sinds 1914 werd het verboden..
Tijd voor enkele foto's:
1. Ik aan het beginpunt van de Dead Road
2. Ulla en ik tijdens een pauze, net voor we aan het serieuze werk beginnen, het gevaarlijke gedeelte
3. en 4. HET aapje! Nu kan je zelf zien hoe cute hij was!
5. Fotogenieke papegaaien die helemaal geen mensenvrees hadden
6. 's Avonds in Coroico
7. en 8. De tuin van het hostel was ongelooflijk prachtig! En ikke foto's trekken van bloemen natuurlijk Er groeiden zelfs witte lelies! Liesje, ik zou onze lievelingsbloem graag plukken en naar je opsturen, maar als ik zag hoe Maaike eruit zag na 48 uur vliegen, vrees ik dat ze het niet zouden overleven
9. en 10. Jeldou, Sara en ik in de tuin en in de hangmat in het warme Coroico
11. en 12. Kindjes op het project. Geef toe, ze zijn om op te eten! Maar dat mag niet..
13. Iris (de vaste begeleidster) en ik met onze groep kindjes
14. Iris met een tattoo van.. Betty Boop! Skb-meisjes: toeval?
15. Jeldou, Sara, Maaike en ik op het festival
16. We love Gustavo, we do..!
17. Mooi uitzicht in Valle de la Luna
18. Bolivianen like it sweet. Ik overdrijf niet als ik zeg dat je een ijssalon of een taartenwinkel om de tien meter kan vinden!
19. Wij nemen met plezier die zoetgewoonte over Sanna, Maaike, de citroentaart en ik
20. Ik in een serieuze afding-conversatie met een Cholita
Wat een lange update!! Proficiat aan diegenen die tot hier zijn geraakt
24 uur later verlieten we volledig afgepeigerd onze treinwagon op zoek naar een gezellig hostel dat we gelukkig snel vonden.
(zie foto's) 
)
Dat schrijven ze hier met het minste voor, aan ons dus om te selecteren wanneer het echt nodig is. 
