Nu we even elektriciteit hebben kan ik mijn blog bijwerken. Kathmandu kan momenteel niet genoeg stroom leveren om iedereen 24 op 24 van elektriciteit te voorzien, dus heeft de Nepalese overheid beslist dit te beperken tot 8u per dag. Grappige maatregel, want zo kan het voorvallen dat je 's avonds in het donker moet douchen, of 's nachts in het hotel met een zaklamp naar het toilet moet Je moet je eens voorstellen wat dit in Belgie zou geven!
Twee weken geleden vertrokken we vol goede moed op trektocht door het natuurreservaat van Langtang en het Helambugebied. Onze eerste dag bestond eigenlijk enkel uit de busrit vanuit Kathmandu naar ons vertrekpunt. Nooit geweten dat er zoveel mensen in een bus konden! Toen de bus vanbinnen vol zat - lees: overal mensen op en onder elkaar, met vieren op elkaars schoot zoals je vroeger bij de scouts wel eens deed om de onderste persoon te pesten, babytje in mijn armen geduwd dat het dan ook nog nodig vond mij onder te plassen, mensen gestapeld tot aan het dak, enz. - begonnen de mensen zich op te hopen op het dak en uiteindelijk besloten er zelfs enkelen zich aan de zijkant van de bus vast te houden, terwijl de bus langs ijzelingwekkend steile hellingen reed en bochten moest maken die niet voor zo'n bus bestemd zijn.
De volgende dag begonnen we aan het eigenlijke stappen. Het werd een zware eerste dag. Moe, maar heel voldaan kwamen we in onze eerste lodge aan, waar een fris pintje ons stond op te wachten. Omdat het eten zo lang op zich liet wachten bestelden we een tweede en een derde fles bier, dat allemaal zonder te klagen Toen we aan onze vierde fles begonnen besloten we toch even te vragen hoe lang we nog zouden moeten wachten op onze Dal Bhat. Deze maaltijd zouden we trouwens nog twee weken lang, elke middag en avond eten. Onze gids Hira zijn leuze was 'Dal Bhatpower, 24 hour, no toilet, no shower!' wat volgens hem zo ongeveer de Nepalese cultuur samenvat.
Hira moest lachen en zei dat Nepalezen het eten pas zouden opdienen als ons bierglas leeg was, want zij drinken enkel alcohol voor het eten!
De volgende dagen klommen we via het Langtangdorp naar onze laatste lodge, vanwaar we naar de hoogste piek (5200m) zouden klimmen. Moest het niet zijn dat op basis van de combinatie 'high altitude + slechte zonnecreme' mijn gezicht besloot te verbranden en voornamelijk de huid rond mijn ogen zwaar ontstoken was waardoor ik mijn ogen amper nog openkreeg. De mop dat ik met mijn Chinese integratie beter nog een maandje had gewacht werd meermaals in de groep gegooid. Humor is relatief.
Geen piekbeklimming dus, maar niet getreurd, we hadden nog een mooie week voor de boeg en met wat zonnecreme van onze Israelische vrienden konden we beginnen aan onze afdaling terug naar het beginpunt. Daar besloten we ipv de Helambu trekking te doen, naar de Tibetaanse grens te wandelen en onderweg bij Nepalese gezinnen te overnachten. Hira had overal vriendjes, wat ons goed uitkwam
In elk dorpje werden we vriendelijk ontvangen, kinderen vouwden hun handjes samen voor hun borst en riepen 'Namaste!' en volwassenen verwelkomden ons met hun vriendelijke ogen. Nepalezen hebben vaak een erg zachte gelaatsuitdrukking. Hoge jukbeenderen, een lieve blik en een eeuwige lach. Kinderen helpen hier trouwens altijd mee in het huishouden. Het is ook geen uitzondering dat je je kind uitleent aan een ander gezin tegen betaling. We hadden het niet altijd gemakkelijk met het aanvaarden van dit kinderarbeid. Het doet raar dat jij een tas thee bent aan het drinken terwijl een tienjarig jongetje naast jou de afwas is aan het doen, het huis kuist of kleren moet wassen van 6u 's ochtend tot 10u 's avonds. Doet je nadenken.
Enkele dagen flink doorgewandeld, soms in volle zon, soms in harde, harde regen. 's Avonds vaak kou gehad, zeker in de hogere dorpen. We hebben momenten gehad dat zelfs onze nep-North Face-fleece (gekocht in Kathmandu, waar je heel echt North Face-materiaal voor twee euro kan kopen) de kou niet kon tegenhouden. We ontdekten dat gewoon gekookt water enorm kan smaken, zelfs al proeft het gewoon naar het houtvuur waarop het is klaargemaakt. Het was net of je goot bij elke slok een beetje warmte in je lichaam. Heerlijk!
Maar toen begonnen Kristien haar voeten op heel eigenaardige manier helemaal te vervellen. Het leek op een grote blijn, maar dan over heel haar voeten en het vel kwam er gewoon af. Doorstappen op botinnen ging niet meer, dus moest ze de rest van de route op haar sletskes afleggen. Grappig en zielig tegelijk, want je kan je voorstellen hoeveel grip je hebt met zo'n heuse stapschoenen. Gelukkig kende Hira een kortere route terug, zodat we na een bezoek aan de Tibetaanse grens niet meer teveel afstand moesten afleggen.
Dat was trouwens een bevalling man! Eerst werden we op 3km van Tibet al tegengehouden, maar na heel wat gehoempapa kreeg Hira het toch voor elkaar dat we mochten doorwandelen tot aan de grens. Onderweg kwamen we Nepalezen tegen die slechtgezind terugkeerden, omdat de Chinese grenswacht die dag had besloten dat ze Tibet niet binnenmochten. De ene dag mogen ze wel oversteken, de andere dag hebben ze pech en wordt hen verteld morgen nog eens te proberen. Hangt af van de goedgezindheid van de grenspost. Echt geen doen toch? Via de dochter van het gezin waar we verbleven toch Tibetaase mandarijntjes en appelen kunnen kopen. Het voelde echt alsof we iets enorm fouts deden en we bezig waren met een illegale smokkelopdracht ofzo. Maar ze hebben toch gesmaakt.
Na elf dagen namen we de bus terug naar Kathmandu, en spraken met Hira af dat hij ons nog een dagje ging rondleiden in Kathmandu.
Zo hebben we gisteren de grootste Boeddhistische tempel van Nepal bezocht en ook de heilige rivier, waar lijken openbaar worden gecremeerd. De lichamen worden op een stapel hout gelegd, kleren worden verwijderd, en het lichaam wordt door de oudste zoon in brand gestoken. Erg luguber om te zien! Hira verzekerd ons dat het een hele eer is dat je asresten na verbranding in de heilige rivier worden gekieperd, ook al is die rivier bijna uitgedroogd, krioelt het daar van vechtende apen die op zoek zijn naar eten, lome koeien en voelen sommige mensen de behoefte hun kleren in die rivier te wassen! Dan sta je daar te kijken in de assen die door de lucht vliegen, naar lichamen die een voor een in brand worden gestoken. Hoe anders kan een cultuur zijn?!
Morgen gaan we ons visum voor China aanvragen, hopelijk zonder problemen, en als dat in orde is vertrekken we naar Pokhara, de tweede grootste stad van Nepal.
Nog even wat uitleg over de foto's:
1. Langtang natuurgebied
2. Na een lekkere douche (om de vier dagen, want ze hebben maar in enkele lodges een douche!) bij het vuur een thee drinken. Gezellig!
3. Net begonnen aan de afdaling. Mijn gezicht volledig ingepakt om de schade alsnog te beperken.
4. Een vrouw die de groentjes voor onze Dal Bhat aan het snijden is. Dal betekent soep en Bhat betekent rijst. En dat eten zij dus heel hun leven, elke middag en elke avond! Wij probeerden ons mooi aan te passen door dit ook te eten en ook elke ochtend Tibetan bread met een eitje te bestellen zoals zij doen, maar na twaalf dagen hadden we het helemaal gehad! Terug aangekomen in Kathmandu hebben we ons ter compensatie eens goed verwend door in een lekker Italiaans restaurant alles te bestellen wat ons lekker leek. Een wereldreis heeft zijn grenzen
5. Langtangdorp
6. Akkerbewerking zoals het bij ons, euh, ... eeuwen geleden werd gedaan? Harde werkers zijn het, en alles zonder klagen, dag in dag uit.
7. Met hout zijn ze op grote hoogte heel zuinig
8. Hier worden mensen Boeddhistische mensen in begraven. Je moet om die graven telkens langs links voorbij lopen, anders breng je ongeluk aan de doden en aan jezelf. Tegen de Tibetaanse grens, in de kleine bergdorpjes zijn de mensen allemaal Boeddhistisch, terwijl deze godsdienst maar voor 9% voorkomt in Nepal. De rest is Hindu, zoals in India.
11. We hebben een kip geslacht omdat we na 9 dagen rijst en groenten hunkerden naar een stukje vlees! We mochten onze haan zelf kiezen Hier heeft Hira hem gevangen, want het was (nog) geen kieke zonder kop, die het op een lopen zette omdat hij goed genoeg besefte wat we van plan waren.
12. Smul smul.. Onze gids en onze porter aten de deeltjes van de kip op die wij overlieten omdat we het niet eetbaar vonden. Dit wil zeggen: pootjes met bot en al, nek, hals, kop, kam, ... Enkel het snaveltje en de teentjes bleven over. Je hoorde het bot kraken in hun mond, ongelooflijk! ' Hihi, Nepali way' giechelden Hira en Karzhang.
13. Mais aan het drogen
14. Mooie kindjes toch!
15. Hier waren ze een weg aan het aanleggen, daar moesten we dus over. We hebben onze witte vriendschapssjaaltjes aan, die we kregen van een gezin als bedanking omdat we bij hen overnachtten!
16. Rijstvelden
17. Hira, ik en onze porter (24 koppen kleiner dan ik, maar wel onze grote zak aan het dragen )
18. en 19. De Boeddhistische tempel
20. en 21.Kaarsjes als offer en vlaggetjes die je overal ziet, ter ere van Boeddha
22. Daar worden de mensen dus gecremeerd. Bij de persoon rechts zijn ze bezig met de allerlaatste afscheidsrituelen, de persoon in het midden is net aangestoken en de persoon links is bijna helemaal gecremeerd. Alle kasten mogen hun geliefden hier cremeren, maar het kost wel wat geld.
23. Toeschouwer. Volgens Hira brengen veel mensen hun tijd hier door, kijkend, zittend, terwijl ze zich vragen stellen over het leven en de dood.
24. Als je de lonely planet van Nepal bekijkt, zal je zien dat onze centrale vriend hier op de voorkaft staat!
)
