Vorig weekend dus de gevaarlijkste mountainbikeafdaling del mundo gefietst en nu ben ik de fiere eigenaar van een 'I survived the worlds most dangerous road' t-shirt De groep was leuk (9 pers + 2 gidsen), de route steil, de hellingen soms angstaanjagend en de uitzichten adembenemend. Na een tijdje de lucht ook want we vertrokken op 5000m hoogte en daalden af tot 1100m. In totaal legden we 60 km af.
We kwamen aan in een prachtig klein dorpje, waar we de gelegenheid kregen te douchen, uit te rusten en lekker te eten. Er was een soort dierenreservaat, waar de aapjes op je af kwamen om wat knuffels en koekjes te ontvangen, papegaaien boven je hoofd scheerden en dieren waarvan ik de naam niet ken ook nieuwsgierig kwamen kijken wie we waren. Mijn hart helemaal vertederd toen een suuuuuuuperschattig aapje op mijn schoot kwam zitten en net zoals een poes zijn kopje tegen me aan duwde om aaitjes te krijgen. Echt, ik was minstens even hard onder de indruk van dat lieve aapje als van de steile afdaling waar we ons een paar uur eerder op hadden bevonden!
Tegen dat de avond viel namen Ulla en ik een taxi naar het iets hoger gelegen Coroico, een jungle gebied waar we Sanna, Jeldou en Sara troffen (de chickens die niet mee durfden op de fiets en een saaie busrit daarboven verkozen ). Enorm lekker visrestaurantje gevonden en rustig enkele cocktails gedronken, nagenietend van de prachtige dag.
De dag erop wilden we de prachtige watervallen van Coroico ontdekken, maar na het gefronste gezicht en gegrinnik van de bazin van ons hostel toen we haar op onze sleffertjes om de weg vroegen, hadden we al enige bedenkingen. We zijn in ieder geval vertrokken, maar na een uurtje stappen in de wahaaaaaarme zon, moesten we ons ongelijk toegeven en hielden we het toch maar voor bekeken. Achteraf bekeken stel ik het ook in vraag of het bereiken van die watervallen ons meer hadden kunnen bekoren dan ons verfrissende zwembadje aan het hostel en onze liter limoensap per persoon
Terug thuis Maaike verwelkomd, die na 48 uur reizen (1) aankwam, echter zonder haar bagage.. Zij heeft over Lima moeten vliegen omdat American Airlines nog steeds niet kan doorvliegen van La Paz naar Santa Cruz vanwege de politieke onrust ginder. Haar bagage was blijven staan in Miami.. Vier dagen heeft ze erop moeten wachten, was wel erg, maar achteraf is dat snel vergeten. Het is een heel enthousiaste Hollandse meid die altijd zin heeft om uitstapjes te doen of iets te gaan eten in La Paz-city. Heel leuk dat we nu met z'n tweëen zijn, het klikt goed!
Ondertussen zit ook mijn laatste drukke werkweek (lees combinatie spaanse les en vrijwilligerswerk) erop, en ga ik iets rustigere tijden tegemoet. Mijn spaans zit nu op het niveau dat ik me toch al goed verstaanbaar kan maken en geen schrik meer heb om iets te vragen of uit te leggen. Het project doe ik nog steeds met heel veel plezier. De kindjes kennen me al iets beter, het vertrouwen groeit langs beide kanten, en ik heb ook af en toe contact met de oudere kinderen en dat is best tof. Af en toe ga ik mee met hen dansen, want jongen of meisje, klein of groot, als er muziek wordt opgezet, beginnen alle Bolivianen automatisch te bewegen. Zij leren mij enkele pasjes aan en ik hen een paar, echt heel grappig! Omdat mijn spaanse lessen nu gedaan zijn, kan ik binnenkort misschien dit werk met nog een ander project combineren.
Vrijdagavond zijn we met een groepje naar een groot Bolviaans festival gegaan, wat echt de moeite waard was. Enkele grote namen blijkbaar uit Argentinië en Bolivia deden heel het plein uit hun dak gaan, met ons erbij natuurlijk! Niets leuker dan doen alsof je heel de tekst van het liedje verstaat, een beetje mee brullen en als de zanger ons op het einde een 'Gracias' gaf om ter luidst 'De nada!!' roepen (Hmm, nu ik het opschrijf besef ik dat het misschien situatiehumor is, maar probeer het je voor te stellen..)
Trouwens, 5 jaar Leuven heeft me geen bier (wel veel andere dingen, maar geen bier) doen drinken, iets waar een festival waar ze niets anders verkopen dan halve liters minder moeite mee had Als er geen cola of zelfs geen watertje te bespeuren valt, is een mens genoodzaakt..
We hebben ook nog het Cocamuseum en Valle de la Luna bezocht, het ene al wat spectaculairder dan het andere. In de rotsformaties van het maanlandschap moesten we door de erosie zogezegd hoeden, schildpadden en vriendelijke gezichten herkennen, maar ondanks dat we echt moeite deden, bleef het voor ons een gewone stenenmassa.. Nu, het kan of aan onze minimale verbeelding liggen, of aan de hoeveelheid coca die de gidsen op voorhand hadden gekauwd. Het blijft twijfelen.. Wisten jullie trouwens dat er vroeger echt (afgezwakt natuurlijk, maar toch) cocaïne in Coca-cola zat? Het cocablad was het hoofdbestanddeel, maar sinds 1914 werd het verboden..
Tijd voor enkele foto's:
1. Ik aan het beginpunt van de Dead Road
2. Ulla en ik tijdens een pauze, net voor we aan het serieuze werk beginnen, het gevaarlijke gedeelte
3. en 4. HET aapje! Nu kan je zelf zien hoe cute hij was!
5. Fotogenieke papegaaien die helemaal geen mensenvrees hadden
6. 's Avonds in Coroico
7. en 8. De tuin van het hostel was ongelooflijk prachtig! En ikke foto's trekken van bloemen natuurlijk Er groeiden zelfs witte lelies! Liesje, ik zou onze lievelingsbloem graag plukken en naar je opsturen, maar als ik zag hoe Maaike eruit zag na 48 uur vliegen, vrees ik dat ze het niet zouden overleven
9. en 10. Jeldou, Sara en ik in de tuin en in de hangmat in het warme Coroico
11. en 12. Kindjes op het project. Geef toe, ze zijn om op te eten! Maar dat mag niet..
13. Iris (de vaste begeleidster) en ik met onze groep kindjes
14. Iris met een tattoo van.. Betty Boop! Skb-meisjes: toeval?
15. Jeldou, Sara, Maaike en ik op het festival
16. We love Gustavo, we do..!
17. Mooi uitzicht in Valle de la Luna
18. Bolivianen like it sweet. Ik overdrijf niet als ik zeg dat je een ijssalon of een taartenwinkel om de tien meter kan vinden!
19. Wij nemen met plezier die zoetgewoonte over Sanna, Maaike, de citroentaart en ik
20. Ik in een serieuze afding-conversatie met een Cholita
Wat een lange update!! Proficiat aan diegenen die tot hier zijn geraakt
).
