Ik heb
helemaal gevonden waar ik voor kwam: deelnemen aan het echte boliviaanse leven.
Ik stond elke ochtend op om te ontbijten op zijn boliviaans (beslist minder
uitgebreid dan op zn belgisch, neem dat maar aan) en nam een minibusje, zoals
elke andere Paceño om naar mn werk te gaan. Ik gooide elke cholita aan haar
kraampje een glimlach en kreeg in ruil telkens een buen día señorita terug.
s Middags almuerzo zoals het hier hoort; soep, hoofdgerecht én dessert (ik
denk dat dit het ontbijt moet compenseren). En s avonds na het werk naar huis,
koken en iets gezelligs doen thuis met Maaike, of ik ging naar de pilates- of
salsales. Echt, ik voelde me al behoorlijk ingeburgerd!
Maar het is
mooi geweest. Tijd om de rest van Zuid-Amerika te verkennen. We beginnen
morgen met Salar Uyuni (groooote zoutvlakte), en trekken nadien naar Potosí (de
zilvermijnen die stilaan geheel ontgind zijn, maar vroeger erg belangrijk waren
voor Bolivia) en Sucre (de offíciële hoofdstad).
Kunnen we ook even bekomen van de verkeersdrukte in La Paz.
Echt, das hier toch ni te doen ze! Volgens mij houden die minibusjes onderling
een competitie om zo dicht en zo laat mogelijk tegen je voorganger te stoppen
en telkens heb ik het gevoel dat het busje waar ík op zit wint...
Rood
betekent hier eigenlijk donkergroen en voorang is voor diegene die het meeste
durft!
De taxis
proberen in elke bocht toch minstens twee busjes in te halen, om dan elke keer
weer verrast te worden door een tegenligger waardoor ze met een stevige ruk aan
hun stuur terug moeten keren en het de volgende bocht opnieuw proberen.
En toch
gebeuren hier niet veel accidenten! De snelheden zijn hier immers enorm beperkt
door de steile hellingen.
Wat betreft
de donaties, waar ik al veel reacties op heb gekregen, muchas gracias por eso;
4 december keer ik nog één keer terug naar Project 136 en dat is dan om met de
directrice alle inkopen te gaan doen (en om alle kindjes nog een dikke knuffel
te gaan geven). Ze heeft al enkele essentiële dingen laten vallen die we in
ieder geval gaan kopen zoals kousen, pyamas, poeder voor de melkflesjes,
fietsen met zo twee kleine zijwieltjes om het te leren, medicamenten, .. We
gaan elke boliviano goed kunnen gebruiken! Als je nog geld wil storten, kan dit
tot eind november.
Gisteren
hebben we voor mijn afscheid een uitstap gemaakt naar Parque Cota Cota, een
park met een heel grote speeltuin en veel groen. Toen ik trakteerde op bootjes
varen en ijsjes werden de kinderen en eigenlijk ook de begeleiding- echt
helemaal gek! Enkele fotos daarvan dus.
Ik stuur jullie nog een verslag van onze hopelijk mooie reis
rond Bolivia over twee weken en dat zal waarschijnlijk ook mijn laatste verslag
uit La Paz Worden.
