Ligt de temperatuur al terug boven het vriespunt in België? Wij zitten hier eventjes binnen tussen de middag, want het is echt te warm om buiten rond te lopen Geef toe, als je op vakantie bent is het stiekem toch superleuk om te weten dat het in je thuisland best koud is terwijl jij in de zon ligt hé?
Wij bevinden ons momenteel in Chili, en waarom ons dat zó blij maakt zal ik jullie zo meteen vertellen.
Onze laatste bestemming in Peru was Arequipa. Een gezellige stad waar de grootste, diepste canyon ter wereld zich bevindt. We besloten deze canyon wandelend te verkennen en kozen voor een 3dagen/2nachten tour.
We zaten in een leuke groep, maar al snel bleek dat we bij uitstek de sportiefsten waren. Niet dat wij hier extreem getraind in Zuid-Amerika rondlopen, maar na een uur wandelen (bergaf notabene) gaven enkele meisjes van de groep al te kennen de laatste dag (waarop we een lange steile helling zouden beklimmen) een ezeltje te willen inhuren dat hen zou kunnen dragen.
Na een 4u-durende, maar erg lichte wandeling naar het laagste punt in de canyon zagen we in wat voor prachtige hutjes we gingen overnachten. De avond werd gevuld met eten en drinken, iedereen van de groep wat beter leren kennen en veel gelach.
De tweede dag werd gelukkig wat zwaarder en de uitzichten onderweg waren prachtig! Er vlogen condors boven onze hoofden en je kon duidelijk het verschil tussen de twee hellingen van de canyon zien met aan de ene kant veel water en groen en aan de andere kant dorre velden vol cactussen met hun vruchten. We kwamen in de vroege namiddag aan bij onze volgende hutjes en waren opnieuw helemaal gecharmeerd. Die nacht zouden we doorbrengen in echte bamboehutten met bedden van een meter hoog ondersteund door boomstronken. Ook lag daar een heerlijk verfrissend zwembad op ons te wachten Er liepen alpacas rond die duidelijk vriendjes met mij wilden worden, en ik wilde die wel aaien want die beesten zien er ongelooflijk dom en daardoor ook schattig uit, maar als ge hen irriteert dan spuwen die u onder! En aangezien ik niet weet wanneer ik die diertjes op hun zenuwen werk heb ik het knuffelen maar gelaten voor wat het was.
De laatste ochtend moesten we opstaan om 04.30u, als ik eraan terugdenk pikt het nog. Dat was nodig omdat we anders in de volle zon hadden moeten wandelen. Na een zware beklimming van vier uur kwamen we allemaal (diegenen op de rug van een ezel al iets minder dan de anderen) uitgeput en met ne glimlach van contentement boven aan. Als ge dan in het dorpje waar ge twee dagen eerder vertrokken zijt, met uw tong tot op de grond aankomt kunt ge u afvragen waarom ge eigenlijk zo zot zijt om er aan te beginnen! Nee, het was meer dan de moeite waard.
Terug in Arequipa met de bus aangekomen nog iets met de groep gaan eten en drinken en we zouden de volgende dag lekker ontspannend doorbrengen door uit te slapen, een massage te krijgen, lekker te gaan eten en het klooster te bezichtigen. Uiteraard werd dit weer een zalig dagje en prijsden we onszelf zo gelukkig dat we ons in Peru bevonden.
Maaaaar, toen was er de koffieshop. Ons laatste avondje in Arequipa voor we gingen doorreizen naar Chili. Een lekkere koffie met caramel en nen brownie, oh nee, ikke ne koffie met chocoladebolletjes, en ik gaan er toch een koekske bijnemen... En opeens was Kristien haar zak weg.
Ongelooflijk hoe snel dieven hier zijn, want we letten echt altijd zo goed op onze spullen. Niets aan te doen, kalm blijven, er zaten toch niet zoveel belangrijke dingen in; een fototoestel, enkele balpennen, wat geld,... En haar paspoort.
Die avond begon er een stressweek. Gaan aangeven bij de politie, 'geen probleem' zeiden ze daar, met een verklaring van de politie kan je de grens over. Aan de grens (na een 8u- durende busrit) te horen krijgen dat dit onder geen beding mogelijk was en dat we terug moesten naar Lima dat zich op een luttele 25 uur met de bus vanaf de grens bevindt. Geprobeerd vanuit Arequipa alles te regelen op het Belgisch consulaat. We moesten toch niet naar Lima, maar konden Peru voor drie weken niet verlaten omdat we moesten wachten op een nieuw definitief paspoort. Dan moesten we toch naar Lima omdat ze een handtekening nodig hadden. We zagen onze verdere plannen helemaal in duigen vallen!
Oké, we konden Peru toch verlaten met een voorlopig paspoort waar we maar enkele dagen op zouden moeten wachten. Het Indisch visum opnieuw aanvragen. Daarvoor moesten we enkele dagen in Lima zijn rond februari. Stress, paniek, want onze vliegtickets vanuit Brazilië naar Lima liggen al vast. We werden van hier naar daar gestuurd en niemand wist van iets. Het waren echt geen leuke dagen. We probeerden zo goed en kwaad als het kon elkaar te doen lachen met kleine dingen en probeerden alles positief te blijven bekijken, maar ik moet toegeven dat het na de zoveelste 'ja' die veranderd werd in een 'nee' of een 'No sé señoritas, disculpame' best moeilijk was goedgezind te blijven. En al onze dagen tikten weg, dat was het ergst om te beseffen. We moesten een streep trekken door enkele steden die we graag hadden willen zien en zaten vast Arequipa en Lima. Gelukkig hadden we elkaar om af en toe eens vast te pakken, te klagen en te zuchten want als je alleen reist en zoiets meemaakt moet het nog tien keer erger zijn.
Maar na een weekje vol zorgen en best wat traantjes hadden we een nieuw voorlopig paspoort in onze handen waar we nu probleemloos terug aan het rondreizen zijn. Dús zijn we nu in Chili, terug op en top gelukkig en aan het genieten van de nieuwe dorpjes en steden die we terug kunnen ontdekken En je moet het eens meegemaakt hebben hé, op je wereldreis. Maar het mag bij deze ene keer blijven
Volgende keer zeker een opgewekter verslag, grotendeels vanuit Argentinië, want na Iquique doen we nog één Chileense stad aan en dan steken we de grens met Argentinië over!
Enkele foto's:
1. en 2. Onze eerste overnachting in de Colca Canyon, prachtige tuinen vol bloemetjes
3. Het diepste punt in de canyon, reden tot juichen
4. en 5. Het interieur van ons hutje de tweede nacht , en ons hutje bij het ochtendgloren (nog een keer: 04.30!)
6. De vraag is wie er op deze foto het domste uitziet
7. Ons heerlijke zwembadje
8. Uitzicht bij aankomst aan de top
9. en 10. Spaans spreken is eigenlijk helemaal niet nodig hoor in Zuid-Amerika, iedereen kan hier vloeiend Engels
11. en 12. Het klooster van Santa Katalina, waar ooit ongelooflijk veel nonnen hebben gewoond. Eenmaal opgenomen in het klooster, mochten ze het klooster nooit meer verlaten en zagen hun verdere leven enkel nog de binnenkant van de muren. In het klooster heeft zich een heel dorp ontwikkeld en zelfs nu leven er nog een dertigtal nonnen. Hun leven bestaat voornamelijk uit bidden en werken.
13. Den hudo van de nonnetjes
14. 'Arequipa by night', een zicht waar we langer van hebben kunnen genieten dan gedacht
15. Aangekomen in Chili! Valt het op dat de Chilenen momenteel ook vakantie hebben?
