Het rondreizen bevalt ons bijzonder goed!

Opmerkelijk hoe snel we ons in een nieuwe stad telkens weer thuisvoelen

In La Paz hebben we op een leuke manier afscheid genomen van mijn -en ondertussen ons- heerlijk leventje daar:

Gustavo zijn verjaardag meegevierd, wat een feestje bij hem thuis en traditionele boliviaanse dansen inhield, nog gauw een sinterklaasfeest bij de nederlandse ambassade meegenomen waar we dankzij al de glühwein, speculaas en zelfs bitterballen de hollandse vlaggetjes, oranje t-shirts en stoelen versierd in de nederlandse driekleur nog net konden verdragen Het was gezellig om alle nederlandse kindjes betoverd te zien door een Sint met een zwaar spaans accent, vergezeld door zwarte pieten Jeldou, Ulla en Dorien.

En uiteraard nog een (afin, laten we zeggen enkele) mojito(‘s) in de Cubaan als afscheidsdrink. Onverwacht veel kaartjes, kleinigheidjes en foto’s gekregen van iedereen als aandenken aan de mooie maanden Bolivia.. Thx meisjes, het was een supertoffe tijd!

Na een dikke knuffel aan Antonia, Dagoberto, Gustavo en Maaike vertrokken we richting Puno. Kleine stad aan de peruaanse kant van Lago Titicaca. We besloten om met een tour de drijvende eilanden te gaan verkennen. De twee dagen bleken een heel speciale ervaring te worden, want we zouden ‘s nachts overnachten bij een plaatselijk gezin.

We kwamen aan op de uit riet gemaakte ‘floating islands’ (eigenlijk Uros-eilanden genaamd) en al snel werd duidelijk dat ze volgens mij 99.9% van hun inkomsten uit toerisme halen, want het was mooi om zien en heel apart hoe zij daar leven (de kinderen gaan met een roeibootje naar school) maar uiteindelijk was het wel de bedoeling dat we allemaal iets kochten dat de vrouwen daar ineengeknutseld hadden.

Na de drijvende eilanden vaarden we door naar het eiland Amantani en daar kregen we per twee of drie een mama toegewezen. Kristien en ik werden samen met een jongen uit New York, Nathan in een gezin gezet. Ons gezin bestond uit onze mama, de papa en 6 kindertjes waar er gelukkig al twee van uit huis waren om in Puno op het vasteland te gaan studeren. We waren verbaasd hoe primitief ze op dit eiland nog leven! Geen douche, enkel een kraantje met koud water, een toilet op hun akker naast het huis en koken op een houtvuur. Dat zijn dingen die mij super lijken voor enkele dagen, laat ons zeggen de lengte van een scoutskamp maar een leven lang met zulke beperkte luxe?

Na een kort voetbalpartijtje –toeristen tegen kleine peruaantjes en ik ga niet zeggen wie wie belachelijk hard afgedroogd heeft- werden we door onze gastmama in traditionele klederdracht gestoken, en goe gelachen ze! In deze kleren mochten we dan onze danskunsten laten zien tussen de plaatselijke bevolking, heerlijk

De volgende dag afscheid genomen van het gezin (we zouden ‘s avonds terug in Puno nog op onze gastpapa botsen en samen kip gaan eten in een typisch peruaanse kippetent maar dat wisten we toch nog niet) en doorvaren naar eiland Taquile dat we beklommen tot de top. Na deze twee mooie dagen besloten we verder te reizen naar Cusco.

Daar kozen we voor een vier dagen/drie nachten trektocht met als eindbestemming Machu Picchu en we zouden de eerste dag mountainbikend doorbrengen.

Mountainbike was een groot woord. Na een busrit laadde onze gids Leo (als je weet dat dat Spaans is voor het sterrebeeld leeuw en als je dán weet hoe onze gids eruitzag, lig je nu plat van het lachen achter je computer ) de fietsen van het dak en we hadden maar één blik nodig om tot het besef te komen dat ze ons goe hadden liggen toen ze ons de tour hadden verkocht. Toen de meeste remmen niet bleken te werken en Leo met zijn zakmes verbouwingswerken begon uit te voeren kreeg heel de groep zweetaanvallen en hoorde je algemeen gegrom opstijgen.

Na een geruststellend (!) gesprek met de gids die me verzekerde dat je met één rem perfect kon mountainbiken vertrokken we aan een drie uur durende afdaling. Eenmaal we over onze grootste bezorgdheid heen waren en we een beetje vertrouwen hadden in de twee wielen onder ons konden we genieten van de prachtige uitzichten. Hoe lager we kwamen hoe warmer het werd en de heerlijke geurencombinatie van vochtige planten, bloemen, zand en regen verwelkomde ons.

Tevreden kwamen we aan in een tankstation dat ergens in een verlaten dorpje lag waar we onze nacht doorbrachten.

De tweede dag zou de mooiste worden. Helemaal gepakt en gezakt en ingesmeerd met zonnecreme én deet hadden we er zin in. We wandelden langs mango- bananen- en passievruchtbomen en mochten er zoveel vruchten van plukken en eten als we wilden!! Ik weet echt niet waar die buikkrampen de volgende dag vandaan kwamen..

Het was een warme, zware tocht. Ik denk dat ik niet overdrijf als ik zeg dat het op een bepaald ogenblik toch een 200 graden moet zijn geweest. We kwamen uitgeput aan bij het eindpunt van die dag, de Hot Springs. In de regen (tegen de avond overtrekt het hier altijd) snel snel, trippel trippel in bikini naar het hete water en daar beloond worden voor de zware inspanningen van die dag. Moeilijk te zeggen hoe zalig ontspannend zo’n groot-warm-waterbad aanvoelt.

De dag erna kunnen we kort samenvatten in veel regen, lang langs treinsporen wandelen en veel kou. Aangekomen in Agua Calientes, een heel toeristisch dorp waaruit alle toeristen naar Machu Picchu vertrekken, zochten we met enkelen van de groep een gezellig plekje met een warme thee uit en we eindigden in een bar met wat zetels waar we een filmpje konden zien. Toch nog een gezellige afsluiter van een kille dag.

De vierde en laatste dag werden we beloond. Opstaan om vier uur, een steile berghelling tegemoet van anderhalf uur, maar daar lag ze dan: de verborgen incastad.

Na wat uitleg van de gids, mochten we zelf de stad verkennen en de Wayna Picchu beklimmen, de bekende berg die uitziet op het dorp. Het was een ongelooflijk mooie en een beetje een mysterieuze dag doordat er witte wolken tussen de bergen hingen waardoor we met momenten niets zagen en ons recht in een wolk bevonden. Op andere momenten trok het hele wolkendek open waardoor er een prachtig zicht aan ons verscheen.

Na deze mooie afsluiter namen we de trein (die we dankzij een vergissing van onze allerliefste Leo nog bijna hadden gemist) en de bus terug naar Cusco, waar er de volgende dag een full body-massage op ons stond te wachten.

We zien hier toch af zene in Zuid-Amerika!

Momenteel bevinden we ons in Lima, waar een zalig gemoedelijk sfeertje hangt en het klimaat is hier zacht warm. Van hieruit gaan we enkele uitstapjes maken richting Ica en de Paracaseilanden, maar rond nieuwjaar zijn we zeker terug in Lima om mijn lieve broer en zusje te verwelkomen die ons enkele dagen komen vergezellen!

Alvast een zalig kerstfeest en gelukkig 2009 aan jullie allemaal!! Begin het jaar met een glimlach en zorg ervoor dat je 365 dagen kan vasthouden

Drie dikke kussen van ons, (hihi, leuk om in meervoud te kunnen spreken nu)

Kristien en Kate

21-12-2008 om 00:00 geschreven door Kate