Met slechts
een uurtje vertraging konden we elkaar drie dagen geleden in de armen vliegen
en beginnen bijpraten. Daar zijn we nu nog mee bezig
Naast een
licht katergevoel en een pijnlijk droge keel kan Kristien de hoogte best goed
de baas.
We hebben
nog een kleine week La Paz op onze planning staan, waardoor ik mijn dagelijkse
leven van de voorbije drie maanden aan haar kan laten zien. De eerste dag
rustig aan gedaan, boek lezen in het zonnetje, geluncht met enkele andere
meiden en de stad wat verkend. Eergisteren twee musea verkend, het
internationale muziekinstrumenten- en het folkloremuseum. En beide waren
de moeite. Handige en snelle manier om Bolivia en haar cultuur een beetje te
leren kennen.
Gisteren
hebben we jullie donaties omgezet in eten en allerlei gerief voor de kindjes
van Project 136. Als ik jullie vertel dat we het meer dan aardige bedrag van
402 bijeen gebracht hebben, kunnen jullie je wel voorstellen hoe gelukkig we
hen hebben kunnen maken!
We hebben
hen blij kunnen maken met:
-Ene
rakketak (ik weet ni goe wat het echte woord is, maar zo noemden wij thuis zon
klein ding op wielen met een stuur waarmee ge snelheid krijgt door me uw voeten
u op de grond af te duwen)
-2
babyfietsjes, waar je zo de kleintjes in kan zetten en dat ze dan wat kunnen
proberen stappen
-1
barbie-, 1 batman- en 1 spidermanfiets (met kleine wieltjes om het te leren,
want de meeste kinderen hebben nog nooit op een fiets gezeten)
-kousen voor de babys, de kleuters en de pubers
-poeder
voor babymelk
-warme
pyamas
-versiering
voor de kerstboom die ze ineen geknutseld hebben
-geld
voor de zwemlessen
Bij deze
dus SUPERhard bedankt aan iedereen die heeft bijgelegd!
Maar laat
me ook nog even vertellen over de reis die ik maakte net voor Kristien hier
was.
We vertrokken hier in La Paz met zn vijven (Dorien en
Maaike, Gustavo, vriendin Jhindalina en ik) met een bus naar Oruro, waar we van
daar een trein naar Uyuni gingen nemen. Er rijden slechts twee treinen per week op deze spoorweg, dus we mochten
de trein zeker niet missen. Het tijdstip van vertrek was 15u, terwijl Gustavo
voorstelde om nog rustig even te gaan eten om 14.30u. Wij, Westerse, goed
geplande mensen waren in volle stress, omdat we om 15.20u nog steeds aan tafel
zaten, en Gustavo en Jhindalina maar lachen en dont worry, dont worry
zeggen. En effectief, om 15.30u zaten we op de trein richting Uyuni, die vijf
minuten later vertrok. Stress voor niets.-8)
Dit zou zo
ongeveer onze reis typeren wat betreft de vertrektijden, maar wat hadden we ook anders verwacht als je in Zuid.Amerika rondreist..
De trein was best een avontuur, 40km/u en dus trager dan de
bus, maar veel comfortabeler en prachtige uitzichten onderweg.
Aangekomen
in Uyuni, eerst een organisatie kiezen voor de komende drie dagen, die ons naar
de mooiste plekken in Bolivia zou brengen. Omdat het niet bepaald het
hoogseizoen voor toeristen is, staan de touroperators letterlijk aan je armen
en backpack te trekken om toch maar voor hen te kiezen. Bijgevolg voor een mooi
bedrag iets kunnen vastleggen.
Het waren
drie prachtige dagen; het ontdekken van de zoutvlakte en het proces van
zoutverwerking begrijpen, het bewonderen van de vele lagunas, flamingos,
vicuñas, geisers, warmwaterbronnen, zonsop- en ondergangen, het verkennen van
een eiland vol cactussen midden in de zoutvlakte, het overnachten in een
zouthotel (idd, echt overnachten in een hotel gemaakt van zout,
hoogstmerkwaardig), het duizenden fotos trekken om te proberen deze prachtige
uitzichten en avonturen te delen met familie en vrienden als we terug zijn,...
Terug in
Uyuni allemaal met een uitgeteld gezicht achter onze pizza aan het bekomen van
al die indrukken, maar we konden onze glimlach nauwelijks onderdrukken en om de
vijf seconden kwam er wel iemand met een verhaal zo van en weet je nog die
warmwaterbronnen om 7 uur s ochtends? ofmet een grappige anecdote van de voorbije drie dagen. We hadden ons goed
geamuseerd en het was duidelijk dat we nog leuke dingen gingen beleven met ons
groepje van vijf.
De volgende dag stond Potosí op de agenda. Rustige en zoals altijd mooie busrit, lekker
gegeten, iets gaan drinken s avonds, op tijd naar ons bed, want de volgende
ochtend gingen we de mijnen bezoeken.
Gelukkig
dat we een goede nachtrust achter de rug hadden, want we konden onze energie
gebruiken! Na heel wat informatie over de cerro rico (rijke heuvel, die boven
de stad uitpiekt), heel wat waarschuwingen en verhaaltjes die de gids ons
vertelde, mochten we de mijnen in. Het werd al snel duidelijk dat dit geen
grapje was. Zoveel stof in de lucht dat we amper konden ademen, de doorgangen
waren soms zo smal dat we op onze buik moesten kruipen, af en toe een stuk
achterwaarts moesten afleggen en we regelmatig onze hoofden stootten (vooral ik
dan omdat ik toch een goed hoofd groter ben dan de gemiddelde mijnwerker).
Regelmatig kwamen we echte mineros tegen, die helemaal bezweet (het was daar
zó warm) en met hun wangen vol cocablaadjes zware karren vol zilverertsen
probeerden voort te duwen. Zij werken zes dagen op zeven en overleven de hele
dag op coca, dat hen de kracht en energie geeft om hun werk vol te houden.
Echt, dat
waren nu eens wat ze noemen mensonwaardige werkomstandigheden! Wij kwamen na
twee uur, helemaal buiten adem, met brandende ogen en irritant pikkende keel
buiten, terwijl zij daar dus bijna hun hele leven slijten om brood voor hun
familie te kunnen kopen. Zij verdienen maandelijks zon 1200Bol, wat neerkomt
op ongeveer 120..
De volgende en laatste bestemming was Sucre, de hoofdstad
van Bolivia waar we een nicht van Gustavo (Carla) en haar dochtertje (Carla
segunda ) ontmoetten. De eerste
avond naar een boliviaanse dansshow geweest, waar enkele typische dansen
getoond warden. Héél indrukwekkend! Elke dans iedereen helemaal verkleed, de
dansers straalden energie uit en aan het einde werden we allemaal mee het
podium op getrokken om mee te dansen.
Sucre mooi
afgesloten met een heftige mountainbiketocht naar las cascadas, zeven (en ik
weet dat ik graag verkleinwoorden gebruik, maar nu is het echt niet overdreven)
watervalletjes waar we in konden zwemmen en van rotsen konden springen.
Canyonfeeling all over again
Ik denk dat
ik met dit reisverslag ongeveer mijn boliviaanse avonturen zal afsluiten, want
vanaf dinsdag trekken Kristien en ik richting Peru.
Als we in
Lima aankomen laten we zeker weten hoe Peru ons ondertussen bevalt
Tot dan!!
-x-
Uitleg bij de fotos:
Ge zie wie den baas is hé
Dorien, ik en Maaike op de
zoutvlakte die me op het eerste zicht deed denken aan een irritant vlakke
skipiste
Isla
del pescado. Ik zou het Isla del cactus noemen, maar het kan aan mij liggen
Nog even gek doen voor we
verder rijden met de jeep
Zonsondergang op Salar
Maaike,
ik, Dorien en Jhindalina
Surfen op lavagesteente, de
rokende vulkaan staat net niet mee op de foto
Flamingos die ik had
opgeschrikt, gaf wel een mooie foto
Hier deden ze ons dus inkruipen
om 7u s ochtends, terwijl de temperatuur nog onder nul lag. Gelukkig was
het echt een héle warme warmwaterbron
Laguna
Colorado, hoe meer zon, hoe roder
Het treinenkerkhof. Dit waren
de eerste treinen ooit die in Zuid-Amerika reden. Nu is het een speeltuin
geworden voor overactieve toeristen, echt, Dorien en ik hebben ons kapot
geamuseerd door overal onder en door te kruipen
Zonsondergang in Potosí, vanop
het dak van een kerk
Ik hoop dat het een beeld geeft
van hoe zwaar het werk daar is
Bezig aan een afdaling in de
cerro rico, ik denk dat het daar minstens 100 graden was
Net uit de mijn, wij met zn vijven en nog een
meisje uit Australië die onze groep vergezelde
Ik heb
helemaal gevonden waar ik voor kwam: deelnemen aan het echte boliviaanse leven.
Ik stond elke ochtend op om te ontbijten op zijn boliviaans (beslist minder
uitgebreid dan op zn belgisch, neem dat maar aan) en nam een minibusje, zoals
elke andere Paceño om naar mn werk te gaan. Ik gooide elke cholita aan haar
kraampje een glimlach en kreeg in ruil telkens een buen día señorita terug.
s Middags almuerzo zoals het hier hoort; soep, hoofdgerecht én dessert (ik
denk dat dit het ontbijt moet compenseren). En s avonds na het werk naar huis,
koken en iets gezelligs doen thuis met Maaike, of ik ging naar de pilates- of
salsales. Echt, ik voelde me al behoorlijk ingeburgerd!
Maar het is
mooi geweest. Tijd om de rest van Zuid-Amerika te verkennen. We beginnen
morgen met Salar Uyuni (groooote zoutvlakte), en trekken nadien naar Potosí (de
zilvermijnen die stilaan geheel ontgind zijn, maar vroeger erg belangrijk waren
voor Bolivia) en Sucre (de offíciële hoofdstad).
Kunnen we ook even bekomen van de verkeersdrukte in La Paz.
Echt, das hier toch ni te doen ze! Volgens mij houden die minibusjes onderling
een competitie om zo dicht en zo laat mogelijk tegen je voorganger te stoppen
en telkens heb ik het gevoel dat het busje waar ík op zit wint...
Rood
betekent hier eigenlijk donkergroen en voorang is voor diegene die het meeste
durft!
De taxis
proberen in elke bocht toch minstens twee busjes in te halen, om dan elke keer
weer verrast te worden door een tegenligger waardoor ze met een stevige ruk aan
hun stuur terug moeten keren en het de volgende bocht opnieuw proberen.
En toch
gebeuren hier niet veel accidenten! De snelheden zijn hier immers enorm beperkt
door de steile hellingen.
Wat betreft
de donaties, waar ik al veel reacties op heb gekregen, muchas gracias por eso;
4 december keer ik nog één keer terug naar Project 136 en dat is dan om met de
directrice alle inkopen te gaan doen (en om alle kindjes nog een dikke knuffel
te gaan geven). Ze heeft al enkele essentiële dingen laten vallen die we in
ieder geval gaan kopen zoals kousen, pyamas, poeder voor de melkflesjes,
fietsen met zo twee kleine zijwieltjes om het te leren, medicamenten, .. We
gaan elke boliviano goed kunnen gebruiken! Als je nog geld wil storten, kan dit
tot eind november.
Gisteren
hebben we voor mijn afscheid een uitstap gemaakt naar Parque Cota Cota, een
park met een heel grote speeltuin en veel groen. Toen ik trakteerde op bootjes
varen en ijsjes werden de kinderen en eigenlijk ook de begeleiding- echt
helemaal gek! Enkele fotos daarvan dus.
Ik stuur jullie nog een verslag van onze hopelijk mooie reis
rond Bolivia over twee weken en dat zal waarschijnlijk ook mijn laatste verslag
uit La Paz Worden.
Dit keer voelde het aan als verdiend, want Corazón Inquieto, de organisatie waardoor ik hier ben is terug geopend na een lange zoektocht naar een nieuwe locatie en daar werk ik nu bijna elke namiddag. Dit samen met Project 136, waar ik mijn eerste twee maanden ook al stond. Die twee projecten samen zijn heel leuk, maar uiteraard ook bijzonder vermoeiend!
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Komt daarbij dat mijn darmen de afgelopen week weigerden naar behoren te functioneren. Ik het voorbije jaar mijn joodse kindjes maar uitleggen dat de spijsvertering er minstens twee uur over doet om het voedsel te verteren, terwijl mijn maag gedurende zeven dagen het tegendeel heeft bewezen!
Vrijdag voor de zekerheid dan toch maar even langs de dokter geweest, omdat Maaike met dezelfde problemen kampte (en Antonia het huis maar proberen te verluchten tegen alle heerlijke geurtjes die wij achterlieten ) en omdat de kans op dehydratering hier veel groter is omdat we op zon hoogte zitten.
Met een inactieve parasiet en een darminfectie kunnen we leven, maar antibiotica worden hier stilaan onze beste vriendjes Dat schrijven ze hier met het minste voor, aan ons dus om te selecteren wanneer het echt nodig is.
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Gelukkig ging het zaterdag beter, waardoor we van een onstspannend weekend hebben kunnen genieten. Dit keer was Lago Titicaca aan de beurt, het hoogste, grootste bevaarbare meer ter wereld, dat zich maar op drie uurtjes rijden van La Paz bevindt.
Met de overzetboot naar Copacabana en vandaar nog een uur rijden naar de boot die ons naar Isla del Sol zou brengen.
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Het werd al snel duidelijk dat het eiland (3800 inw) voornamelijk overleeft op toerisme. Niet dat er zoveel toeristen waren, want daar is het het seizoen niet voor en de meeste toeristen reizen rechtstreeks naar het noordelijke gedeelte van het eiland, maar je kon geen tien meter wandelen of je werd omringd door kinderen die je iets probeerden te verkopen. Wou je graag een foto van hen nemen, staken ze snel hun handje uit om geld te vragen. Ze zijn echter zo ongelooflijk schattig, dat je er toch voor zwicht. Je moet hier soms nogal wat overhebben voor mooie fotos
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
De mensen leven hier nog sterk gebonden aan de natuur. Er is geen ziekenhuis op het eiland, ze proberen alles te genezen met de planten en kruiden die daar groeien. Liepen wij daar met onze rugzak vol antibiotica
Elke inwoner heeft een piepklein stukje land om te bewerken om in hun eigen voedsel te voorzien. In tegenstelling tot La Paz (waar de regel geldt: hoe hoger, hoe kouder, dus hoe armer) wonen de rijkeren boven aan het eiland, omdat er nog geen waterinstallatie bestaat en dus elke liter naar boven gedragen moet worden, als je het kan betalen door een ezel, anders door jezelf.
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Eerst het zuidelijke deel van het eiland verkend, daarna lekkere trucha uit het meer gegeten, leuke mensen ontmoet, overnacht in een klein hostelletje, ontdekt dat het s nacht muisstil is op het eiland, dat er bijzonder veel sterren aan de hemel staan, en heerlijk geslapen.
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Zondag zijn we naar het noordelijke gedeelte gewandeld, wat een flinke wandeling bleek te zijn. Vandaar terug de boot naar het zuidelijke gedeelte en Copacabana.
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Terug in La Paz ben ik bezig aan mijn twee laatste weken vrijwilligerswerk. Hiervoor wil ik jullie toch nog om een gunst vragen.
De kindjes op beide projecten worden goed verzorgd. Ze worden ingedeeld in leeftijdsgroepen die niet te groot zijn, ze worden drie keer per week gewassen, krijgen elke dag een stuk fruit en hebben verzorgde slaapkamers. Toch kan het nog veel beter. Zo is er bijvoorbeeld geen geld meer om te gaan zwemmen, geen plaats om te sporten, ze hebben niet genoeg kousen om elke dag propere aan te kunnen doen en ook het knutselmateriaal kost veel geld.
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Zelfs met 5 kan je de kindjes heel wat meer luxe bezorgen. Daar kan één kind een heel jaar van gaan zwemmen. Dus moesten jullie een beetje geld over hebben zou ik willen vragen dat naar volgend rekeningnumer over te schrijven met de vermelding La Paz gevolgd door je naam en het bedrag in euros: 063-9002880-54. Bijgevolg zal je ze op de fotos nog harder zien glimlachen
Stuur ook even een mailtje naar mij, zodat ik gemakkelijk kan zien welk bedrag ik in totaal als donatie kan geven. <!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Fotos dus:
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Maaike en ik net aangekomen op Isla del Sol
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Meisje met huisdier. Geniet ervan, want voor deze foto heb ik dus betaald!
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Cholitas en ezel
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Eiland gelegen vlak bij Isla del Sol
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Met dit uitzicht hebben we zondagochtend ontbeten. Hoe mooi kan het leven zijn?
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Man, hoeveel vrienden ik hier al heb gemaakt
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Vanop Isla del Sol met op de achtergrond Copacabana
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Zie je de bergketen Cordillera Real op de achtergrond?
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Even uitrusten tijdens de wandeling
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Bij de Incaruïnes aankomen en terug vol energie zitten
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Uiteindelijk bleek deze ezel fotogenieker dan de kindjes en hij vroeg geen geld
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Je vraagt je af waarom Isla del Sol nog niet gebombardeerd is tot een commercieel vakantieoord
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Op de boot, onderweg van Isla del Sol terug naar Copacabana
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Lieve groetjes vanuit het ondertussen veel warmere, maar regenachtigere Bolivia!
Ik heb het stoerste weekend van mijn leven beleefd!
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Maar laat mij beginnen bij het begin...
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Het plan was eerst een tiental dagen naar Chili te reizen, om ons visum in orde te krijgen en om aan het strand te liggen.
Dat is beide gelukt, maar echt genoten hebben we niet.
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Onvoorbereid waren we vertrokken, en dat was wel spannend, maar al snel ontdekten we dat het toch niet zo voor de hand liggend is even naar een ander land te reizen in Zuid-Amerika.
Eerst de munteenheid: we moesten van euro naar dollar (zo stond het in onze Lonely Planet) naar Chileense peso omrekenen, en nog eens naar de boliviano om te vergelijken hoe duur Chili in vergelijking met Bolivia was
Dan kwamen we aan in wat de hoofdstraat van Aricacity bleek te zijn welke ik vergelijkbaar vond met de Lippenslaan in Knokke. Wij daar op onze botinnen met onze backpack tussen allemaal opgedirkte mensen, Heerlijk!
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
We hebben ons best geamuseerd; lekker gegeten, in de zon gelegen, leuke (uiteraard) Hollandse meisjes ontmoet waar we cocktails mee zijn gaan drinken.
Maar de sfeer was zo anders dan in La Paz en we voelden ons er echt niet zo op ons gemak, dat we besloten vroeger terug te gaan zodat we nog mee konden met Maaike, Dorien, Wendy en Tim (allemaal vrijwilligers in La Paz) naar Rurrenabaque, de jungle, wat toch ook mooi zou zijn
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
En of het mooi was!!!
Ik kan het proberen te beschrijven, en ik hoop dat de fotos jullie een beeld zullen geven, maar het was daar zo prachtig dat ik er bijna geen woorden voor heb. We hebben zoveel meegemaakt, dat ik daar gerust een hutje zou kunnen kopen in de veronderstelling dat ik me er in mn hele leven geen moment zou vervelen!
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
We kwamen zaterdagmiddag na een prachtige vlucht en een rit in een 4x4 bij onze boot aan. We zaten met ons zessen in een groep met nog een Spaans koppel erbij. Onze gids, Tonio, beloofde ons een boeiende vaart van drie uur tot aan onze lodge, waar we onze spullen konden uitpakken en na een stevige maaltijd naar onze eerste jungle-zonsondergang zouden gaan zien. Onderweg zagen we de meest prachtige dieren;
krokodillen (kaaimannen en alligators, er moet uiterlijk een duidelijk verschil zijn, maar zelfs na drie dagen bleef het voor mij onmogelijk ze te onderscheiden.. Ik weet wel dat de eerste soort het gevaarlijkst is en uiteindelijk is dat wat me het meeste interesseert ), Aapjes die bananen uit onze hand kwamen eten. Capibaras die familie blijken te zijn van de rat, maar zooo schattig zijn dat ik weiger dat te geloven!
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Nadat we stilaan aan het wennen waren aan krokodillen om de drie meter, legde onze gids de boot stil en zei doodleuk dat het hier mogelijk was om te zwemmen. Euh, seguro? Jajaja, hier zwommen dolfijnen en de krokodillen bleven daar weg. Toen het nog roze dolfijnen bleken te zijn ook, was ik helemaal overhaald en sprong ik in het water. Het heerlijke warme water kon me op een of andere manier kalmeren, want heel gerust was ik er toch niet in dat de alligators van om de hoek niet toevallig die zaterdagnamiddag trek hadden in carne a la turista.. Toen ik de dolfijnen boven water zag komen (die trouwens helemaal niet roze waren, das gewoon hun naam, hoe stom..) was ik helemaal in mijn nopjes en daagden we elkaar uit om om ter diepst te zwemmen en de bodem te raken van de Rio Yacuma, om ter langst onder water te blijven en om ter meest de dolfijnen aan te raken. Dorien en ik voelden ons even zelf een vis (meer roze dan dolfijn, maar toch), en waren er zo gerust in dat we vroegen of we aan de boot mochten aanhangen toen Tonio zei dat we verder zouden varen. Hij verzekerde ons te waarschuwen als er krokodillen in de buurt zouden komen.
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Dus wij achter den boot, en we waren de bocht nog niet om of iedereen begon te roepen, Kate, Dorien, uit het water!!! Krokodillen!!! en wij zo van jaja, grappig..
Op dat moment, zagen we aan onze kant van de boot zelf de, ik denk toch wel drie meter lange alligator het water in glijden en onze richting uit zwemmen! Ik overdrijf niet als ik denk het wereldrecord terug in een bootje klimmen te hebben verbrokenEn ik denk dat ik nog nooit zo hard gegild heb!! Heel onze groep lachen natuurlijk en Tonio nog het hardst! Vanaf toen zaten we helemaal in het jungleavontuur We hebben nog een uur na zitten grinniken en gillen, en zitten fantaseren over hoe anders het had kunnen aflopen. Waarschijnlijk was het helemaal niet zo gevaarlijk als wij dachten, anders denk ik dat onze gids niet zo had mee zitten lachen, maar mijn hartslag was naar mijn gevoel toch even gestegen naar 300!
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Aangekomen in onze lodge, lekker gegeten, en daarna met een andere groep een heerlijk volleybalmatchke gespeeldbij zonsondergang, wat me deed denken aan de betere sportkotbijeenkomsten
De dag rustig afgesloten met een boek en een tas thee in de hangmat.
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Zondag gingen we op zoek naar slangen. De ene zag daar al iets harder naar uit dan de andereJ Na nog geen uurtje stappen, kwamen we een drie meter lange anaconda tegen, de grootste slangensoort ter wereld. Toen mochten we dat ding vasthouden, en ik dacht: tuurlijk, geef maar snel hier dat ik dat lieve dier rond mijn nek hang!
Maar ja, als iedereen het doet
Gelukkig zijn er fotos van gemaakt of de meerderheid van jullie zou me niet geloven
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
In de namiddag zijn we terug met de dolfijnen gaan zwemmen en hebben we een babyalligator kunnen vasthouden. Nu ben ik ervan overtuigd dat zelfs enge beesten dus schattig kunnen zijn als ze klein zijn! Misschien moet ik eens beginnen met een babyspinnetje
De dag afgesloten, deze keer op een andere plaats, met een prachtige zonsondergang en opnieuw een partijtje volleybal. Het leven in de jungle is heerlijk...
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Maandag stond er pirañas vissen op het programma. Iedereen kreeg een draadje met aan het eind aan haakje. Een klompje vlees eraan, ver van de boot in het water gooien, en dan heel snel terugtrekken als je voelt dan er iets aanhangt. Ik heb ontdekt dat ik een natuurtalent vissen ben, want ik heb zowaar elf pirañas en sardienen gevangen, waarbij ik mijn voetbalnummer weer alle eer aandoe! (Dus Sandy, af!)
Nadien mochten we onze eigen gevangen beestjes opeten, wat wel lekker was, maar veel vlees zat er niet aan.
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Jammer genoeg betekende deze maaltijd ook meteen het einde van onze Pampastour en keerden we terug naar Rurrenabaque centrum, de bewoonde wereld, waar we met de groep nog iets lekkers zijn gaan eten en de laatste nacht in de jungle in een mooi hotel hebben doorgebracht.
Hoe intens gelukkig ben ik dat ik dit heb mogen meemaken!
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Nu terug in La Paz waar ik me ondertussen helemaal thuis voel. s Morgens opstaan, warme douche, Buenos dias señorita, todo bien? Buen dia Antonia, si, todo bien!op een gammel busje naar het project, de kindjes daar veel knuffeltjes en kusjes geven, almuerzo s middags, busje terug naar huis, spaans oefenen, koken, aflevering esposas desesperadas kijken,
Ik vind het een heerlijke routine!
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Geniet van de fotos en tot de volgende!
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Uitzicht bij de grens Bolivia-Chili
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Zon, zee en strand,.. hard tegenvallen deed het niet natuurlijk
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Sanna y yo
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
In de terugrit, getrokken vanuit de bus. De landschappen van Bolivia zijn zo mooi en variërend, dat ik twintig prachtige fotos gewoon van de rit zou kunnen laten zien!
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Vanuit het vliegtuig onderweg naar Rurrenabaque. (wie dit woord 5x na elkaar sneller dan mij kan uitspreken, trakteer ik op een Mojito als ik terugben! Begin al maar te oefenen..)
De overgang van La Paz naar Rurr. was trouwens prachtig om zien.We vlogen eerst over de besneeuwde bergtoppen van de Cordillera Real, en meteen daarachter begint een hele andere, groene wereld!
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Dit was één van de prachtige vogels die we veel hebben gezien. Met hun lange witte vleugels vlogen ze vlak boven het water, naast onze boot. We zagen ook toekans, colibris, sereres (grappige vogels met een hanenkam) arends en papegaaien.
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Een capibara. Geef toe, doet het jullie denken aan een rat??
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Schattig hé? Zo genieten de schildpadjes van de zon, vrijwel altijd op een rijtje!
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Eén van de vele alligators die naast ons zwommen, super toch..
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
De goudaapjes die vanuit de bomen met sierlijke slingerbewegingen naar onze boot afdaalden om hun dagelijks banaantje op te komen eisen.
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Onze lodge, moet ik erbij vertellen dat ik me gelukkig voelde?
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Onze eerste zonsondergang. Maar in het echt is het zoveel mooier dan op foto..
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Zie je wel! En voor de ongelovigen onder ons, ze leefde zene!!
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Adembenemende natuur
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Mijn eerste gele piraña gevangen! Je hebt blanco, amarillo en rojo en de rode soort is het gevaarlijkst. Tonio liet zien hoe scherp hun tandjes wel zijn, door een bloeddruppel op een reeds dode piraña te laten vallen, en die rode piraña beet supersnel gewoon een heel stuk uit die andere vis! Het was wel zijn laatste avondmaal
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Dorien en Sanna poseren voor de eigen gevangen verzameling pirañas die we later op die dag zouden opeten.
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Kizzzzzz
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Die witte soort vond ik toch de mooiste onder de vogelsoorten die wij hebben gezien, zo elegant als ze vlogen!
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Het gevoel dat je hebt als je vooraan op die boot zit en enkel de natuur voor je uit hebt...
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Onze tweede en laatste zonsondergang op het water
<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->
Onze groep, van links naar rechts;
Alex en Ruth (het Spaanse koppel waar ik echt heel goed mee kon opschieten), Sanna, Dorien, Maaike, Wendy, Tim ennekik.
Even leek
het erop dat ik toch geen zonnige verjaardag ging hebben, (en nu had ik er eens
een grote kans op, want hier is het momenteel lente..) want op 7 okt. begon de
regen hier met bakken uit de hemel te vallen. Maaaar, La Paz is me goed gezind,
want op mijn verjaardag zelf zijn de buien uitgebleven en kwam zowaar de zon
regelmatig piepen!
Mijn
verjaardag werd leuk ingezet door alle kindjes op het project, die me allemaal
een dikke zoen kwamen geven en een verrassingskaart aan het maken waren (van de
verrassing bleef echter niet zoveel over, omdat ze allemaal om de beurt kwamen
zeggen; Kaat, tenemos una sorpresa para ti! waarop Iris ze dan terugsiste
naar hun knutseltafel).Toen ik
lollys uitdeelde was het helemaal feest, en je had hun gezichtjes moeten zien
toen ik in elk handje een felgekleurde ballon stopte, terwijl ze verwonderd
oooh, un globo fluisterden Een
kinderhand is gauw gevuld, luidt het spreekwoord dan!
Nadien werden Sara, Jeldou en ik uitgenodigd om mee almuerzo
te eten. Het middagmaal is hier de belangrijkste maaltijd van de dag en ze
hadden dan ook stevige soep (met pasta EN frietjes erin), trucha van Lago
Titicaca (soort forel denk ik, echte specialiteit en heel duur) en een taart
voor ons voorzien. Had ik geweten dat ik tijdens het dessert bij wijze van grap
(haha) met mijn gezicht in die taart zou geduwd worden, had ik misschien
vriendelijk gepast, maar uit onwetendheid schoven we dus (hen uitgebreid
bedankend) aan. Het was wel
superlekker
s Avonds
mijn verjaardag op gepaste wijze gevierd; pannenkoeken, gebak en limoentaart
gegeten (eigenlijk enkel pannenkoeken en gebak, want Jeldou dacht dat ze wist
hoe je zon taart moest maken en beweerde bij hoog en laag dat die veel beter
zou smaken Laten we zeggen dat het een schatje is omdat ze het
probeerde ),
nadien mojitos bij de Cubaan en als afsluiter piña coladas en una discoteca,
Olé! * knip met de vingers *
Zaterdag
zijn we met een hele groep meisjes Bolivia gaan aanmoedigen in de strijd tegen
Peru. Ik vermoed lichtjes dat het dan ook gedeeltelijk dankzij ons is dat ze
met de overwinning zijn gaan lopen..Wij hebben zonder overdrijven met momenten
meer lawaai gemaakt dan heel ons vak Bolivia-supporters samen! Helemaal
uitgedost (zie fotos) voelden we ons op en top Paceña en riepen we onze kelen
schor. Bij mij duurt dat dan jammer genoeg iets minder lang dan bij de anderen,
maar in gedachten riep ik heel de match mee En ik had nog altijd mijn toetertje als
reddingsmiddel..Voor de
meeste meiden was het de eerste keer dat ze een voetbalveld van dichtbij zagen,
maar ook zij vonden het een supertoffe ervaring.
Gisteren
speelde Bolivia gelijk tegen Uruguay en als ik Gustavo mag geloven heeft
Bolivia nog maar weinig kans om geselecteerd te worden voor Sud Africa 2010.Op het
nieuws vanmorgend dacht ik dat ze zeiden dat Bolivia die enthousiaste
vrouwelijke supporters van tegen Peru misten, maar dat kan ook aan mijn
beperkte spaans hebben gelegen..
Zondag zijn
we Tiuhuanaku onveilig gaan maken, een ruïnestad nog van voor de Incatijd. De
Tiuhuanakumensjes geloofden niet in een God, maar in alle elementen van de
natuur. Ze dachten hier alles uit te weten te kunnen komen en hadden daarom ook
enorm veel respect voor alles wat met natuur te maken had. Elk steentje
of putje heet hier dan ook: blabla de la luna, of blabla de la estrella.. De
bekendste stenencreatie heet Puerta del Sol. Redelijk indrukwekkend. Daarna het
stadje Tiuhuanaku zelf verkend. Ik denk dat de mensen daar jaarlijks gemiddeld
1 toerist te zien krijgen ofzo, want ik kreeg het gevoel dat zij ons even
interessant vonden als wij het ruïnegedeelte van hun stad!
Gisteren
ook nog met Maaike het Museo Nacional de Arte bezocht, wat meer dan de moeite
waard was! Je hebt hier enorm veel musea in La Paz en we zouden ze eigenlijk
allemaal eens aan willen doen, dus gaan we het een beetje spreiden.
Waarschijnlijk dus vanaf nu in elk berichtje op mijn blog ook een kort
museumstukje. Ik zal het woord museum in drukletters vermelden aan het begin
van het tekstje, zodat mensen die zich daar geen bal in interesseren dat
gedeelte kunnen skippen, deal?
MUSEUM
Het bevindt
zich in een gebouw dat al veeeeele verschillende functies heeft gehad
(ballroom, casino, fuifzaal, hotel,..). Het is nu in handen van de overheid die
het verhuurt aan het museum. Een prachtig gebouw met drie verdiepingen. We
kregen een goede Engelstalige gids mee (wat ons overal wel wordt beloofd, maar
die niet altijd gegarandeerd verstaanbaar is), die rustig de tijd nam om elk
schilderij te bespreken en onze vragen te beantwoorden. Het museum was dusdanig
ingericht, dat het me na twee uur rondwandelen nog steeds boeide, en laat ik
zeggen dat ik dat niet in elk museum meemaak Het was heel overzichtelijk, in chronologische
volgorde ingericht. Vooral de kamer met abstracte kunst en het gedeelte met
inheemse portretten vond ik erg de moeite. Op de koop
toe liep de gids bijna weg toen ik haar aan het eind een fooi wilde geven, en
dat is hier in La Paz nog uitzonderlijker dan de kans op een slechte Mojito in
de Cubaan, en dat wil wat zeggen!
Uiteraard
voeg ik hier nog enkele fotootjes aan toe en deze keer nummer ik ze bij wijze
van afwisseling in het Spaans
Numero uno:
A lo Cubano, onze lieve lieve Mojitoman die zo mogelijk nog sympathieker leek
te worden na enkele specialiteiten van het huis gedronken te hebben!
Dos y tres: Fiesta in discoteca Mallegria
Cuatro: Op de bar dansen met Dorien en Ulla (of wat de
overschakeling van mojito naar piña colada al niet teweeg kan brengen)
Cinco: Sara en ik met onze groep kindjes toen ik de lollys
had uitgedeeld. (Sara is
ondertussen doorgetrokken naar Peru en zowel de kindjes als ik missen haar!)
Het jongetje in het midden van de foto, Moises, is ondertussen weg, wat me een
heel dubbel gevoel bezorgt; langs de ene kant ben ik heel blij voor het kind
dat het terug mag naar zijn echte thuis, maar langs de andere kant mis ik hem
echt erg, en besef dat al de vriendschappen die je opbouwt met de kindjes
steeds heel kortstondig zullen zijn.. Ik veronderstel dat dat voor de mamis em
de begeleidsters die er vast werken ook vaak erg zwaar moet zijn, die hebben
nog een hechtere band met de kindjes!
Seis:
Ondina die wanneer ze hoorde dat ik voetbal speel, meteen een heel elftal in
elkaar knutselde (Jaja, tel maar na!)
Siete: Een
specialiteit uit La Paz dat als ontbijt (desayuno) of lunch (almuerzo) gegeten
wordt; salteñas
Ocho: Je
kan hier geen vijf stappen zetten of je wordt erop gewezen dat je schoenen vuil
zijn! Met een No gracias kom je er meestal niet vanaf.. Mij lijkt het
zo neerbuigend moest iemand anders mijn schoenen poetsen, maar de inwoners van
La Paz zelf maken er regelmatig gebruik van, zelfs de kleintjes..
Nueve:
Fruitkraampjes in overvloed, wel steeds vruchten kopen die je kan pellen,
anders vraag je om een Salmonellavriendje.
Diez y
once: Geef toe, we waren goed uitgedost! Soms kreeg ik wel de indruk dat de
mensen rondom ons onze aanwezigheid niet helemaal apprecieerden.. Maar kunnen
wij eraan doen dat ze die hoeden zo hoog maken en die toeters zo luid?
Doce y
trece: Tiuhuanaku
Catorce: De befaamde zonnepoort, Puerta del Sol
Quince: Plaza Murillo, hier komen regelmatig mensen
demonstreren tegen vanalles en nog wat. Maar heb je ooit al meer duiven bijeen gezien? Ze verkopen op het plein
zelfs zakjes duiveneten!
Dieciséis: de mooie kleurenmuur aan ons
project, hier leggen ze de kleren altijd te drogen. Alles wordt hier met de
hand gewassen en er zijn veeeeele kindjes dus..
Diecisiete:
Sorry, maar enkele kinderfotos moeten er toch telkens bij vind ik.. Dit is José
die in slaap valt tijdens zijn eten.. Oké, heel cliché, maar te schattig
Dieciocho:
Jocelyn, heel lief meisje
Diecinueve: Een foto getrokken op mijn verjaardag van bijna
heel de groep
Veinte: Maaike en ik op het binnenplein van het Museo
Nacional de Arte
Ik wil
jullie ook nog eens allemaal bedanken voor de leuke verjaardagswensen!! Dit weekend
vertrek ik met Sanna naar Chili voor 10 dagen, om ons visum in orde te brengen
en om op het strand te gaan liggen Mijn
volgend verslag bevat dus fotos van mijn tweede Zuid-Amerikaanse bestemming,
olé again!
Vorig weekend dus de gevaarlijkste mountainbikeafdaling del mundo gefietst en nu ben ik de fiere eigenaar van een 'I survived the worlds most dangerous road' t-shirt De groep was leuk (9 pers + 2 gidsen), de route steil, de hellingen soms angstaanjagend en de uitzichten adembenemend. Na een tijdje de lucht ook want we vertrokken op 5000m hoogte en daalden af tot 1100m. In totaal legden we 60 km af.
We kwamen aan in een prachtig klein dorpje, waar we de gelegenheid kregen te douchen, uit te rusten en lekker te eten. Er was een soort dierenreservaat, waar de aapjes op je af kwamen om wat knuffels en koekjes te ontvangen, papegaaien boven je hoofd scheerden en dieren waarvan ik de naam niet ken ook nieuwsgierig kwamen kijken wie we waren. Mijn hart helemaal vertederd toen een suuuuuuuperschattig aapje op mijn schoot kwam zitten en net zoals een poes zijn kopje tegen me aan duwde om aaitjes te krijgen. Echt, ik was minstens even hard onder de indruk van dat lieve aapje als van de steile afdaling waar we ons een paar uur eerder op hadden bevonden!
Tegen dat de avond viel namen Ulla en ik een taxi naar het iets hoger gelegen Coroico, een jungle gebied waar we Sanna, Jeldou en Sara troffen (de chickens die niet mee durfden op de fiets en een saaie busrit daarboven verkozen ). Enorm lekker visrestaurantje gevonden en rustig enkele cocktails gedronken, nagenietend van de prachtige dag.
De dag erop wilden we de prachtige watervallen van Coroico ontdekken, maar na het gefronste gezicht en gegrinnik van de bazin van ons hostel toen we haar op onze sleffertjes om de weg vroegen, hadden we al enige bedenkingen. We zijn in ieder geval vertrokken, maar na een uurtje stappen in de wahaaaaaarme zon, moesten we ons ongelijk toegeven en hielden we het toch maar voor bekeken. Achteraf bekeken stel ik het ook in vraag of het bereiken van die watervallen ons meer hadden kunnen bekoren dan ons verfrissende zwembadje aan het hostel en onze liter limoensap per persoon
Terug thuis Maaike verwelkomd, die na 48 uur reizen (1) aankwam, echter zonder haar bagage.. Zij heeft over Lima moeten vliegen omdat American Airlines nog steeds niet kan doorvliegen van La Paz naar Santa Cruz vanwege de politieke onrust ginder. Haar bagage was blijven staan in Miami.. Vier dagen heeft ze erop moeten wachten, was wel erg, maar achteraf is dat snel vergeten. Het is een heel enthousiaste Hollandse meid die altijd zin heeft om uitstapjes te doen of iets te gaan eten in La Paz-city. Heel leuk dat we nu met z'n tweëen zijn, het klikt goed!
Ondertussen zit ook mijn laatste drukke werkweek (lees combinatie spaanse les en vrijwilligerswerk) erop, en ga ik iets rustigere tijden tegemoet. Mijn spaans zit nu op het niveau dat ik me toch al goed verstaanbaar kan maken en geen schrik meer heb om iets te vragen of uit te leggen. Het project doe ik nog steeds met heel veel plezier. De kindjes kennen me al iets beter, het vertrouwen groeit langs beide kanten, en ik heb ook af en toe contact met de oudere kinderen en dat is best tof. Af en toe ga ik mee met hen dansen, want jongen of meisje, klein of groot, als er muziek wordt opgezet, beginnen alle Bolivianen automatisch te bewegen. Zij leren mij enkele pasjes aan en ik hen een paar, echt heel grappig! Omdat mijn spaanse lessen nu gedaan zijn, kan ik binnenkort misschien dit werk met nog een ander project combineren.
Vrijdagavond zijn we met een groepje naar een groot Bolviaans festival gegaan, wat echt de moeite waard was. Enkele grote namen blijkbaar uit Argentinië en Bolivia deden heel het plein uit hun dak gaan, met ons erbij natuurlijk! Niets leuker dan doen alsof je heel de tekst van het liedje verstaat, een beetje mee brullen en als de zanger ons op het einde een 'Gracias' gaf om ter luidst 'De nada!!' roepen (Hmm, nu ik het opschrijf besef ik dat het misschien situatiehumor is, maar probeer het je voor te stellen..)
Trouwens, 5 jaar Leuven heeft me geen bier (wel veel andere dingen, maar geen bier) doen drinken, iets waar een festival waar ze niets anders verkopen dan halve liters minder moeite mee had Als er geen cola of zelfs geen watertje te bespeuren valt, is een mens genoodzaakt..
We hebben ook nog het Cocamuseum en Valle de la Luna bezocht, het ene al wat spectaculairder dan het andere. In de rotsformaties van het maanlandschap moesten we door de erosie zogezegd hoeden, schildpadden en vriendelijke gezichten herkennen, maar ondanks dat we echt moeite deden, bleef het voor ons een gewone stenenmassa.. Nu, het kan of aan onze minimale verbeelding liggen, of aan de hoeveelheid coca die de gidsen op voorhand hadden gekauwd. Het blijft twijfelen.. Wisten jullie trouwens dat er vroeger echt (afgezwakt natuurlijk, maar toch) cocaïne in Coca-cola zat? Het cocablad was het hoofdbestanddeel, maar sinds 1914 werd het verboden..
Tijd voor enkele foto's:
1. Ik aan het beginpunt van de Dead Road
2. Ulla en ik tijdens een pauze, net voor we aan het serieuze werk beginnen, het gevaarlijke gedeelte
3. en 4. HET aapje! Nu kan je zelf zien hoe cute hij was!
5. Fotogenieke papegaaien die helemaal geen mensenvrees hadden
6. 's Avonds in Coroico
7. en 8. De tuin van het hostel was ongelooflijk prachtig! En ikke foto's trekken van bloemen natuurlijk Er groeiden zelfs witte lelies! Liesje, ik zou onze lievelingsbloem graag plukken en naar je opsturen, maar als ik zag hoe Maaike eruit zag na 48 uur vliegen, vrees ik dat ze het niet zouden overleven
9. en 10. Jeldou, Sara en ik in de tuin en in de hangmat in het warme Coroico
11. en 12. Kindjes op het project. Geef toe, ze zijn om op te eten! Maar dat mag niet..
13. Iris (de vaste begeleidster) en ik met onze groep kindjes
14. Iris met een tattoo van.. Betty Boop! Skb-meisjes: toeval?
15. Jeldou, Sara, Maaike en ik op het festival
16. We love Gustavo, we do..!
17. Mooi uitzicht in Valle de la Luna
18. Bolivianen like it sweet. Ik overdrijf niet als ik zeg dat je een ijssalon of een taartenwinkel om de tien meter kan vinden!
19. Wij nemen met plezier die zoetgewoonte over Sanna, Maaike, de citroentaart en ik
20. Ik in een serieuze afding-conversatie met een Cholita
Wat een lange update!! Proficiat aan diegenen die tot hier zijn geraakt
Ondertussen heb ik hier goed m'n draai gevonden!
Spaanse les, vrijwilligerswerk, uitgaan met de andere meisjes,..
Momenteel leid ik een redelijk hectisch leventje, het begint wat te lijken op
mijn Belgisch ritme and I like it
Donderdagavond ben ik met Gustavo naar de voetbalmatch Bolivar-Liga Quito gaan
zien, de eerste ronde van de Cupa Sud-Americano.
Bolivar had op verplaatsing met 4-2 verloren, en lang leek het er donderdag op
dat ze toch gingen doorgaan omdat het tot het laatste kwartier 2-0 was. De sfeer
was ten top, ik voelde me even helemaal Boliviaans en zong in m'n beste spaans
de liedjes mee,..
Maar het mocht niet zijn; 2-1 was het eindresultaat, en dus geen ticket voor de
volgende ronde.
Best jammer, want hadden ze gewonnen hadden ze tegen Boca juniors moeten spelen
en hadden we uiteraard gaan supporteren!
Wel heel leuk te hebben meegemaakt, de sfeer en het voetbal is helemaal anders
dan bij ons!
Zo lopen er tijdens de match de hele tijd verkopers tussen de tribunes met warme
koffie, chips, snoepjes,.. And again, I like it
Vrijdag ben ik gestart op het project 136, heel leuke eerste dag gehad daar!
Gedanst en getekend met de jongeren, en met de kleintjes geknutseld en
gepuzzeld. Eigenlijk komt het er vooral op neer de kindjes veel aandacht en
affectie te geven. Daar mijn woordenschat zich nog redelijk beperkt zijn 'Que
bien!' en 'Que bonito!' mijn favorieten, daar reageren ze altijd met een hele
grote glimlach op!
's Avonds zijn we met alle meisjes uitgeweest, de plaatselijke place to be is
club 'orange' waar ze leuke muziek draaien en lekkere cocktails hebben, meer
moet dat niet zijn..
In het weekend hebben we wat gekookt samen en Batman gezien, je kan hier
namelijk een film op de kop tikken voor 5 Bol ( 0.5).
Volgend weekend denken we naar Coroico te gaan, Ulla en ik 'The dead road' met
de mountainbike en Jeldou, Sanna en Sara komen ons achterna met de bus. -The
dead road genaamd omdat het de gevaarlijkste weg ter wereld blijkt te zijn, met
hele steile afgronden-
In mijn volgend verslag zal ik wel uitgebreid vertellen hoe dat ons is bevallen!
Zondagmorgend zijn Sanna en ik mee uitgenodigd op de eerste communie van het
gastzusje van Ulla en Jeldou, Lilly. Eigenlijk leek de communie heel erg op een
Belgische viering, maar dan in het spaans
Nadien hebben we salteñas gegeten bij de familie thuis, een plaatselijke
specialiteit, en errrrrug lekker!
Gisteren en vandaag combineerde ik dan het project136 in de voormiddag met
spaanse les in de namiddag en dat is tot nu toe echt superleuk!
Vandaag zijn we zelfs gaan zwemmen met de kindjes en ook dat was heel tof!! Voor
veel kinderen was het de eerste keer in een zwembad en ze wisten even niet waar
ze het hadden.. Gegier en gebrul door heel het zwembad, een lach tot achter hun
oren, echt prachtig..
Vanaf nu gaan we wekelijks zwemmen en Jeldou en ik gaan groepjes indelen en het
tot onze taak maken de kindjes echt wat te leren zwemmen.
Tot slot enkele foto's:
1. Mijn eigen gekochte watermeloentje voor 8 Bol!! Uiteraard dikke feest ten
huize Kate
2. en 3. Het stadium van Bolivar
4. Vrijdag was er plots een soort regenboog helemaal rond de zon te zien, heel
eigenaardig! Jammer dat niet heel de cirkel op de foto kon..
5. Sara, Jeldou en ik
6. Sanna, Jeldou, Ulla en ik
7. Jeldou en ik met een piña colada in club Orange
8. Samen met twee oudere meisjes op de foto, maar met hen heb ik niet zoveel
contact. Meestal help ik bij de kleintjes, enkel de zwemlessen zijn dus wel met
kinderen van deze leeftijd.
9. Rene en Cielo, twee schattekes
10. 11. 12. en 13. Meer schattekes
14. In het (naar Boliviaanse normen bijzonder propere!) zwembad
15. en 16. Samen met Jeldou en haar gastzusje Lilly in een giechelbui. Lilly
heeft voor haar communie een paarse overall-achtige pyama gekregen en met een
extra kussen ter hoogte van haar buik is ze echt helemaal Tinkywinky
Hou me ook op de hoogte van jullie!
Dikke dikke zoen
Sorry dat ik zo lang niets van me heb laten horen en bedankt voor alle lieve mailtjes en reacties die ik krijg!!
Net toen ik goed m'n draai had gevonden hier en La Paz al een leuke gewoonte begon te vinden, werd ik verslagen door een hevige allergische reactie Donderdagnacht kreeg ik ontzettende jeuk en 's morgens kwam ik tot de heerlijke ontdekking dat heel mijn lichaam vol uitslag stond.. Meteen naar het ziekenhuis waar ik een bilprik, een zalfje en pilletjes kreeg. Het zou wel snel overgaan, ik zag er blijkbaar al wat beter uit. Vrijdagnacht helemaal niets geslapen, ik kon mezelf openkrabben van de jeuk, echt vervelend. Zaterdag dus terug naar het ziekenhuis, en geluk bij een ongeluk; er was die dag 40% korting op alle behandelingen! Dat al ooit gezien? Ondertussen waren mijn voeten en handen helemaal gezwollen, was echt mooi om zien. Drie nieuwe bilprikken en enkele koortsaanvallen later zeiden ze me dat het waarschijnlijk een combinatie was van iets slecht te hebben gegeten, nog steeds de aanpassing van de hoogte en de kou, evengoed als het kan zijn van iets waar ik in contact mee ben geweest..
Gisteren nog een erg pijnlijke dag gehad, die werd verzacht door een bezoekje van mijn vriendinnen en een kadootje, en vandaag is dan eindelijk de uitslag verminderd en voel ik me een stuk beter! Nog een paar dagen uitrusten en een streng dieet volgen en ik kan er weer tegenaan, dan kan ik eindelijk beginnen op het project 136, waar ik al zo lang naar uitzie
Morgen hervat ik ook mijn spaanse lessen terug, en overmorgen komt mijn nieuwe huisgenootje aan, kan ik haar wat wegwijs maken in het grote La Paz.
Nog enkele fotootjes ook van voor ik ziek was:
1. Samen met Sanna winkeltjes doen, afdingen voor een paar dikke Alpacasokken of een heerlijk warme Lamatrui. Ondertussen even alle grappige dingetjes passen
2. Het verkeer in La Paz is op bepaalde plaatsen zo druk, en van zwakke weggebruikers hebben ze hier nog nooit gehoord, zodat oversteken hier niet altijd zonder gevaar is. Mensen steken gewoon tussen de drukke auto's over en brengen zichzelf soms echt in gevaar, maar anders kan je ook heel lang wachten om over te steken.. Deze zebra's staan op sommige plaatsen om te helpen oversteken, en als je oversteekt op een gevaarlijk moment komen zij naast je lopen en een dansje rond je doen, je een beetje belachelijk maken voor de hele straat!
3. 4. en 5. Cermentario van La Paz. Vergelijkbaar met het Schoonselhof, enkel wat betreft de grootte. Iedereen wil hier begraven worden, omdat je dan voor eeuwig midden in de stad, tussen al je geliefden bent. Zoals je kan zien zijn het precies appartementsblokken. Dat klinkt heel onpersoonlijk, maar elk graf is wel heel persoonlijk aangekleed. Bij de graven van kindjes vind je poppetjes, hun lievelingsspeeltjes, pocemons, stickertjes.. Bij die van de mannen vaak een sigaar of een pintje bier..
6. Antonia en ik in ons keukentje. Kmocht de foto van haar niet op de site zetten omdat ze vond dat ze er niet mooi opstond, maar in afwachting van een betere.. Een foto met Gustavo coming up!
7. Jeldou en ik in onze favoriete lunchplaats, de Cubaan. Een heerlijke jugos de maraquillo (passievruchtsmoothie), soep, hoofdgerecht en dessertje voor 2 , logisch toch dat we daar vaak zitten
8. Dit is het Olympische zwembad vlak achter onze straat dat enkele jaren geleden is gebouwd. Tragisch verhaal echter; voor de openingsceremonie hebben ze heel het zwembad laten vollopen met zoet water, zodat ze een prachtige show met dolfijnen konden laten zien, helaas heeft dit zoete water het filtersysteem zodanig aangepast, dat nooit ook maar iemand van het zwembad heeft kunnen genieten!! Nu staat het hier te verkrotten, zo jammer!!
Zo, ik ben blij dat ik jullie nog eens een update heb kunnen geven
Kheb nog niet veel foto's getrokken, maar kzet er al enkele op, zodat jullie toch een gedacht krijgen van hoe ik hier verblijf
Jammer genoeg kan ik niet onder elke foto commentaar schrijven, dus nummer ik mijn uitleg gewoon.
1. Dagobert in ons voortuintje. Hij volgt me overal, superlieve hond, behalve als hij naar binnen moet, dan is het grollen..
2. Om je te verplaatsen kan je ofwel een taxi nemen ofwel een microbus. Deze laatste optie is 10x zo goedkoop als de eerste. Nadeel is wel dat je met 15 man opeen gepropt zit, ik denk dat ik mij een gedacht kan vormen hoe een sardien zich moet voelen. Het heeft natuurlijk wel zijn charme; achter de voorruit hangt een papier met de plaatsen die het busje passeert. Je steekt gewoon je hand op als je opgepikt wilt worden en je kan uitstappen waar je maar wil. Gewoon 'Bajo' of 'Isquina por favor' door heel het busje roepen en de chauffeur stopt. Je kan het geld al doorgeven tijdens de rit, je wisselgeld komt mooi terug tot vanachter, best leuk Als het donker wordt kan je deze busjes echter beter niet meer nemen en kies je best voor een taxi.
3. Mijn straat
4. Een uitzicht in het centrum van La Paz
5. Veel gezellige bars om iets te drinken of te eten
6. Uitzicht vanuit mijn Spaans leslokaal
7. Mijn eerste Boliviaanse bereiding: 'una sopa' Antonia vond ze in ieder geval lekker
8, 9. Mijn kamer ( Let op het Winnie The Pooh-zakdoekendoosje op mijn nachtkast om m'n kamer wat te personaliseren!)
10. En mijn eerste Boliviaanse handwas
Zo, ik hoop snel ook enkele schattige kindjes of vrouwen in traditionele klederdracht te kunnen laten zien, maar het wordt als enorm onbeleefd ervaren als je ze fotografeert, dus dat zal in het geniep moeten gebeuren. Net nog even uitdokteren hoe ik dat precies ga doen..
Woensdagmorgend ben ik aangekomen om 06.00u, na een la-haaaange reis. Door mijn byebye-zwaaizwaai-club die zich zonder mijn weten verzameld had te Zaventem (zo lief, echt, deed me veel..) maakte het half uurtje vertraging naar Munchen me helemaal niets uit. De 10uur durende vlucht naar Miami nadien viel best nog mee, kzat naast een leuk Russisch meisje waar ik mee kon praten, maar de wachttijd voor mijn volgende vlucht duurde me echt te lang. Na 1 uur heb je Miami international airport wel gezien, dus kan je je voorstellen dat ik het na 7 uur echt wel had gehad. Bij aankomst in La Paz nog even enige verwarring over mijn bagage (was die nu wel meegevlogen of lag m'n zak nog in Miami?) maar dan toch zonder problemen Jasper kunnen begroeten die me stond op te wachten om me naar m'n gastgezin te brengen.
Warm onthaald door Gustavo, een man van 35, inwonende huisvrouw Antonia en hondje Dagobert. Gustavo en Antonia zijn vaak weg, maar gelukkig krijg ik veel affectie van Dago, die het net zo moeilijk als ik heeft om alleen te zijn' '
Voor de rest van de dag heeft Jasper mij en een andere vrijwilligster (Jeldou, heel leuk meisje) een korte rondleiding gegeven in La Paz, wat te eten, wat zeker niet te eten, wat te doen, wat zeker niet te doen, .. De avond hebben we afgesloten door ergens lekker te gaan eten en nog iets te drinken met alle vrijwilligers, was heel leuk. Kwas wel heel blij dat ik in mijn bed lag die avond, 48uur wakker en op zo'n hoogte..
Gisteren hebben we project 136 bezocht, de Boliviaanse kinderlijn eigenlijk, waar heel urgente gevallen worden opgenomen. Allemaal kindjes uit probleemgezinnen. Ironisch vond ik dat het vaak kinderen uit gezinnen met alcoholmisbruik betreft en dat het project zich net achter een bierbrouwerij bevindt..
We kwamen binnen, werden kort voorgesteld en al die kindjes kwamen ons meteen omhelzen en kusjes geven.. Die affectie gaf me zo'n warm gevoel, dat kan ik moeilijk beschrijven. Na eventjes spelen met de kindjes vertelde Jasper ons dat hij ons de volgende dagen nog verschillende projecten ging laten zien en dat we dan konden kiezen waar we het liefst aan de slag zouden gaan. Voor mij zal dit nog eventjes duren, want mijn spaans moet eerst wat opgekrikt worden.. Vanmiddag heb ik mijn eerste les. Tres horas concentrare, olala!
Tot nu toe heb ik niet zoveel last van de hoogte, enkel 24u op 24 een verstopte neus en bloed snuiten, en uiteraard een droge keel maar dat zal wel snel overgaan. Waar ik wel last van heb is de kou.. Overdag is het hier heel aangenaam, zo'n 25C, maar vanaf de zon weg is.. Manman, en wie me wat kent weet hoe koud ik België al soms vind! Ik slaap met 3 lakens en m'n slaapzak, anders geraak ik niet in slaap!
Verder is het hier supergoedkoop, niet normaal! Gisteren zijn we als middagmaal soep, een hoofdgerecht en een dessertje gaan eten en we waren de man toch zeker 15 Bol kwijt (gewoon delen door 10, staat dus gelijk aan 1.5!). Ohja, en onze cola was ook nog 5 Bol. Je kan hier vruchtensapjes drinken voor 7 Bol!! Ik kan mij hier volledig laten gaan.. En eenmaal ik wat gewend ben aan de hoogte denk ik in de Mojito's te vliegen, waar je in de chiquere bars toch al snel 15 Bol voor betaalt.. Omkomen van de honger zal ik hier dus zeker niet.
Zo, dit was mijn eerste update, veel had ik nog niet te vertellen, maar dat komt nog wel! Hele dikke zoen, ik mis jullie allemaal heel hard, echt waar.. Kate -x-
De sauna was niet de enige verrassing blijkbaar, Lies had (in samenwerking met de mama en de papa) nog een afscheidsfeestje voor mij gepland ook! Ontzettend leuk iedereen nog eens terug te zien vlak voor vertrek
Tof dat er zoveel volk was, bedankt om te komen allemaal, bedankt ook voor de superleuke en originele kdo's!! En ik ga rondjes op mijn kosten kunnen geven, amai!
Gisteren nog op een leuke manier afscheid kunnen nemen van Skb op het tornooi; na 7 uitputtende matchkes onder een warme zon, de 1e plaats behaald! Dat was de ideale afsluiter..
Vandaag zak gemaakt, het laatste avondmaal verorberd en morgen ... Vlieg ik erin!! (om 7u 's ochtends letterlijk )
Ondertussen gaat mijn laatste week België in. Alle grote voorbereidingen zijn in orde, nog enkele kleine dingetjes regelen...
Liesje had nog een leuke verrassing voor ons gepland; sauna en massage in Atlantis Nog even genieten van alle luxe... Thx lieve zus, nu kan ik volledig ontspannen vertrekken!
) ontmoetten. 
) en omdat de kans op dehydratering hier veel groter is omdat we op zon hoogte zitten.
Dat schrijven ze hier met het minste voor, aan ons dus om te selecteren wanneer het echt nodig is. 
